Nynthe

Anastacia, dat was wel één van de eerste dingen die ik dacht toen ik dit las! Complimenten die iemand naar je maakt moet hij maken om de juiste redenen. Om iemand even een goed gevoel te geven, te laten merken dat je iemand 'ziet', om een sociale binding te krijgen. Niet om iemand op te zadelen met een verantwoordelijkheid.

Begrijp me niet verkeerd: Als God mij gaven heeft gegeven om er iets mee te doen, dan zal ik dat doen (wie weet doe ik dat zelfs al, wie kent immers Zijn plan met je leven?) maar ik ga dat niet doen omdat dat iets is wat anderen van mij verwachten. Zoals inderdaad dat voorbeeld met het muzikale talent van Anastacia's zoon. Hij voelt zich daar prettig bij, zo vind hij het goed, dan moet je iemand niet (al dan niet bewust) een schuldgevoel gaan aanpraten.

Wat betreft het ontvangen: Ik heb op een gegeven moment het idee opgevat dat dit misschien zelfs onbeleefd is. Als iemand je een compliment geeft, maar je wuift het weg, zeg je eigenlijk tegen die persoon: 'Ja, zal wel lief bedoeld zijn, maar ik geloof je niet.' Als je het wegwuift geef je het signaal af dat je het niet waard bent om een aardig gebaar van een ander te krijgen.

Ik neem complimentjes dan ook altijd met een grote lach en een 'dank je wel' aan. Soms zal ik zelfs antwoorden met 'Ja, weet ik'

Het ontvangen van dingen, complimentjes, cadeautjes, aandacht zal ik altijd met armen wijd ontvangen. Je zal mij nooit horen zeggen:'Dat had je nou niet moeten doen.' Want je wijst dat lieve en goedbedoelde gebaar van iemand af bij wijze van spreke.

Nee hoor, ik ontvang met liefde

Iedereen spreekt tussen de regels door, iedereen communiceert op een non-verbale manier. 80% van de communicatie is non-verbale communicatie. En omdat het overgrote gedeelte non-verbaal verloopt is het gewoon erg handig als je tussen de regels door kan lezen. Letten op iemands mimiek, lichaamshouding, toon en dergelijke zegt vaak al heel erg veel.

In het geval van ergernissen gaat het vaak over mensen die de ander niet willen kwetsen /liever de confrontatie uit de weg gaan enz enz, maar waar je dus wel merkt dat er wat is. De grondslag hoeft hierin niet te liggen in angst, maar ik heb het idee dat het vaak aan een stukje 'onkunde' ligt. Niet iedereen kan dat wat hij wilt/ voelt/denkt omzetten in woorden op zodanige manier dat de boodschap op de correcte manier overkomt. Is vaak ook erg moeilijk, want je boodschap wordt altijd gekleurd door iemands eigen persoonlijkheid. Ik kan exact hetzelfde op exact dezelfde manier vertellen aan verschillende mensen, en toch kan het dan voorkomen dat het op andere manieren overkomt.

Al die vormen van ruis kunnen er voor zorgen dat je iets gewoon maar uit de weg gaat, omdat het lastig is en je er niet al te moeilijk over wil doen. Kan angst zijn, maar ook een stukje laksheid. Dat je je dag niet hebt, wil niet zeggen dat je dat met de hele wereld wilt delen. Iedereen heeft wel eens een rotdag.

Ha, lang verhaal (was weer eens lekker op dreef) Maar punt is: Ja, we communiceren veel tussen de regels door, daar kunnen verschillende redenen voor zijn en niet iedereen is even goed in het 'lezen' van communicatie.

Op zaterdag 15 september 2007 21:54:56 schreef Lord Voldemort het volgende: Maar jij bent getrouw(d/t), dan hoef je het ook niet alleen te betalen. Wat bedoel je trouwens met slapend rijk worden? Zo'n baan moet ik ook hebben, ik hou van geld en van slapen.

Op het MBO was ik anders niet getrouwd, en toen deed ik het precies op dezelfde manier.

Nu betaald hij mee, dus woon ik in een groter huis. Maar anders had ik gewoon kleiner gewoond en het nog steeds gered. Het feit dat ik getrouwd ben verandert niet zoveel daaraan.

En met slapend rijk worden bedoel ik dus de nachtdiensten die ik noemde

Oooh, zulke mannen zijn verschrikkelijk! Ze staan je dan echt met grote ogen aan te kijken als ze iets moeten doen. En vervolgens krijg je ze zover, maar dan kunnen ze er niets van. En als jij het dan doet is het niet goed want 'ik ben van mijn moeder anders gewend.'

Vreselijk, als een man nog niet eens zijn eigen bed kan opmaken en van wie de boterhammetjes nog gesmeerd worden door mama

Vergeet vooral de belastingen, verzekeringen, schoolgeld, kleren en uitgaan niet

Opzich was dat niet zo heel moeilijk. In theorie zou je inderdaad het grootste gedeelte van de week op school moeten zitten, maar er zullen veel studenten zich herkennen als ik zeg dat dat in de praktijk wel vies tegenvalt. Je hebt bijna geen lessen en het grootste gedeelte van de tijd ben je bezig met het maken van projecten. Wanneer je die projecten maakt kan je zelf indelen.

Ik werk gewoon naast mijn opleiding, altijd gedaan. Op het mbo had ik wel meer les, maar toen draaide ik gewoon veel nachtdiensten en ik het weekend. Slapend rijk worden En tijdens die slaapdiensten kon ik dan ook nog huiswerk maken.

Op het hbo zijn de lessen nog minder, dus draai ik voornamelijk veel overdag. Mijn man werkt ook naast zijn opleiding. Omdat we allebei gedetacheerd zijn mogen we zelf bepalen hoeveel en wanneer we werken, wat ideaal is als je nog bezig bent met je studie.

Dus wat dat betreft kan ik het betalen. Tel daarbij onze lieve vrienden van de studiefinanciering daarbij op: voilà

* sluit zich aan bij justed * Dat bijbelse personen iets gedaan hebben, wil niet zeggen dat het dan een vrijbrief is om dat ook te doen.

Nou is mijn school geen middelbare meer, maar als je daar een biertje besteld, krijg je die gewoon. (al is het na 4 uur, maar toch )

Vrienden en familie die hulp vragen, krijgen het. Ook vaak als ze geen vrienden zijn, maar buren of kennissen. Al moet ik toegeven dat ik voor de eerste groep wel een tandje hoger ga. Maar een zwerver die mij om een euro vraagt kan die best krijgen.

Vaak wil ik zelfs helpen, nog voor er hulp gevraagd.

Het heeft zo zijn nadelen. Ik trek blijkbaar mensen aan die in de problemen zitten, en ook niet van die kleine, waardoor het al mijn aandacht (onbewust) vraagt. Dat ik er maar mee blijf lopen en er over na blijf denken. Daardoor kan ik me niet altijd even goed concentreren op mijn studie bijvoorbeeld.

Hulp kan komen in verschillende vormen. Veel essentieels kan ik in mijn ogen vaak niet doen, zoals gewoon luisteren, meteen naar iemand toe gaan, iemand wat te eten en/of drinken aanbieden, geld lenen/geven, een kaartje sturen, even tot rust laten komen of wat dan ook, maar dan is dat voor een ander wel weer heel belangrijk.

Andersom weet ik dat dat wat ze kunnen, ze ook voor mij zouden doen.

Ik ben wel iemand die hulp vraagt. Vaak kan ik ook niet zonder. Dat kunnen simpele dingen zijn zoals mijn vader vragen of hij even dat lampje wil fiksen, iemand die een vloer voor me legt of even een auto lenen.

Maar ook, misschien wel juist bij grote problemen hang ik vaak meteen aan de telefoon om daarover te kunnen praten met iemand, raad te krijgen e.d.

Ik zie dat zelf absoluut niet als teken van zwakte. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, dan is het alleen maar goed als je samenwerkt en aangeeft waar je mee zit, anders ga je op een gegeven moment langs elkaar heen leven denk ik.

En hoe komen al die dieren daar? Precies, omdat de mens ze massaal aan het fokken is voor consumptie. We krijgen het nu terug o.a. via de Rijn.

Bizar, de Rijn. Zoals het klinkt, Rein, maar dat is het totaal niet.

Komt gewoon door al die kippen die in het water liggen.

* zingt * Boer er ligt een kip int water!

Natuurlijk. En iedereen weet dat het met het vee in dit land al jarenlang baggerslecht gesteld is. Vogelpest is slechts het begin. Of blauwtong. Enig idee wat voor een effect het heeft als die zieke schapen in het water hun behoeftes deponeren? Nou, voila!

Gooi dit topic maar dicht, dit feit overtref je toch niet.

Ik ben rond mijn 18de het huis uit gegaan. Mijn ouders gingen verhuizen en ik was aan het twijfelen of ik nou wel of niet mee zou gaan. Net op dat moment dat ik daar over aan het nadenken was vielen er twee brieven op de deurmat van de woningstichtingen in mijn stad. Mijn ex had ons ingeschreven, maar die relatie was over en aangezien ik in de stad woonde en hij niet, kreeg ik de brieven. Net op het goede moment en ik kon nog kiezen ook

Ik heb toen gekozen voor een studentenappartement. Een klein huisje met alles voor mezelf, midden in de stad in een complex vol met studenten. Erg gezellig!

Het op mezelf wonen heeft de relaties die ik had nog beter gemaakt. Ik had altijd al een goede band met mijn ouders, broers en zussen, maar dat stukje afstand maakte het alleen maar nog beter. Het op mezelf wonen bevalt me prima, alleen die rekeningen af en toe, dat is minder.

Onder de 16 mag je niet roken, dus als een leraar je dan ziet roken kan je als school afspreken dat er dan een briefje gaat richting ouders die met handtekening in moet leveren.

Maar niet iedereen zit tot zijn 16de op de middelbare, aangezien niet alle opleidingen maar 4 jaar duren. Zou het raar vinden als een school iemand verbied om te roken terwijl de roker dat dan wettelijk gezien mag.

Die belastingen die op de sigaretten zitten brengen anders ook best veel in het laatje hoor

Op dinsdag 11 september 2007 09:42:55 schreef Hester het volgende: Aaaaaaaaaargh, ik heb op Schoolbank 2 klassenfoto's gevonden Brugklas (mijn haar ): [afbeelding] 2e klas: [afbeelding]

Wie ben jij?

Ik zat bij een vriendin samen met nog wat anderen toen zij een telefoontje kreeg van haar vriend. Die werkte op de vliegbasis en die hadden dus te horen gekregen wat er gebeurt was. Hij zei dat we de tv moesten aanzetten, toen was er nog niets. Maar een paar minuten later kwam het dus op het nieuws.

Natuurlijk was het heftig en alles, maar stiekem aan de ene kant vond ik het ergens terecht/kloppen (afgezien van de vele doden die daar gevallen zijn natuurlijk) 'Amerika altijd met z'n grote bek' , dat dacht ik toen.

Hoe meer nieuws er kwam, hoe verder die gedachte op de achtergrond raakte. Het was vreselijk, maar veel impact heeft het niet op me gehad. Ik heb geen nachtmerries, denk er niet dagelijks aan en al die complottheorieen intresseren me niets.

Ik vind het alleen wel gruwelijk irritant dat de Amerikanen werkelijk waar ieder onderwerp weer richting die datum weten te breien. Alsof er voor en na die datum niets meer is gebeurd.

Door al mijn hoge cijfers werd ik overgeplaats van Mavo naar Havo (die goede oude tijd, toen Mavo nog gewoon bestond!) en dat bracht dus ook meteen een nieuwe klas met zich mee waar er nog geen popi's bestonden en iedereen één groep was. Toen werden er opeens ladingen klassenavonden georganiseerd die enorm gezellig waren en gingen we met z'n allen naar pretparken enzo. Helaas ging het toen met mijn motivatie bergafwaarts waardoor ik na dat jaar weer terug geplaats werd naar de Mavo. Maar goed, zo'n ramp was dat niet, want de cijfers schoten weer omhoog

In die tijd kwam mijn zusje ook op school en ik had de baan al aardig voor haar geëffend. (schrijf je dat zo? Had ik vast geweten als ik Havo was blijven doen ) Nadeeltje voor haar was wel dat zij zwaar dyslexie had, waardoor ze vaak, ten nadele, met mij vergeleken werd. Ze hadden alleen geen rekening gehouden met het front dat wij kunnen vormen, dus we hebben samen menig leraar weer naar de directie gesleept (had ondertussen toch al een leuke band met die man opgebouwd )

Mijn lessen vulde ik met het schrijven van talloze briefjes naar klasgenoten (heb nu nog een doos vol ervan staan) en soms zelfs vooruit werken zodat ik de leraar scheikunde kon wijzen op de stof die 4 hoofdstukken verder behandeld werd. Gelukkig was ik dus al van die rare klasgenoten af en vond niemand dat raar.

Vanaf toen ben ik ook gestopt met het maken van huiswerk. Heb ik tot nu toe volgehouden, want op het HBO toch wat problemen gaf...

Het zingen bleef en er was ondertussen een soort van 'artistiek' groepje ontstaan op school waar ik bij hoorde. Ook het derde en vierde jaar waren ronduit tof, weer goede cijfers, vrienden en goed contact met leraren.

Ik weet nog dat ik bij een leraar kwam omdat ik 0.1 punt te weinig had gekregen bij een toets en ik was bang dat ik met mijn examen daarop zou zakken. Toen zei hij:'Nynthe, als jij zakt op biologie, neem ik ontslag!' Vooral biologie en scheikunde vond ik leuk, mijn leraar geschiedenis was ronduit irritant omdat hij een ander geliefd van voor mij verknalde. Hij begon te praten aan het begin van de les over het goud van de inca's om aan het eind van de les te eindigen met de nieuwste motoren van het nieuwste vliegtuig. Die man l*lde over alles, behalve over de lesstof. Vreselijk!

Bij techniek had ik een groepje mensen dat mijn werkstukken maakten zodat ik me kon bezighouden met belangrijkere zaken zoals kletsen over het laatste schoolfeest.

Ook hing ik samen met zusjelief rond bij de fietsenrekken met een heel groepje omdat je binnen niet mocht roken. Dat werd een vaste stek en daar zijn heel wat gesprekken gevoerd. Lachen was dat. Toen had ik nog niet door dat ik een hangjongere leek, achteraf niet zo lachen

Eigenlijk ging het allemaal wel prima Binnenkort toch maar weer even een mini-reünie organiseren met een paar klasgenoten van die 'mooie oude tijd.' Men, ondertussen alweer zo'n 7 jaar geleden!

Hebben we deze niet al eens gehad?

Ah, gevonden: link

Wie weet dat je daar alvast wat antwoorden kan krijgen op je vragen. Maar wie weet mag dit topic nog een keer

Maar persoonlijk zie ik er geen probleem in. Je komt er namelijk om te ontspannen e.d. Niet om je vleeschelijke luschten op ieder naakt persoon dat je tegen komt te botvieren of om mensen te verleiden tot dergelijke zaken.

Als je het idee hebt dat je toch iemand bent die zichzelf niet zo goed in de hand heeft en/of je krijgt daar onjuiste gedachtes door, dan moet je daar niet komen. Maar dat ligt dus aan de persoon, niet aan het saunabezoek opzich.

Dat lijkt me helemaal erg ja! Kijk, ik maak ook niet altijd leuke dingen mee, maar op een IC heb je echt te maken met leven of dood. Je gaat al (als het goed is) tot het uiterste, maar als je met een personeelstekort met problemen te maken krijgt voel je je ze ondergewaareerd.

Naar mijn mening is de zorg erg belangrijk in dit land. Dit land wordt een zorgstaat genoemd, er wordt voor je gezorgt van geboorte tot je dood, overal is een regeling en instantie voor. En toch kan je het nooit goed doen

Stiekem gejat van een ander forum, maar zo'n leuk onderwerp.

De scholen zijn weer begonnen en dus is er ook weer een nieuwe lading eerste jaars op de middelbare school, ook wel brugsmurfen of brugpiepers genoemd.

Hoe was jij als eerste jaars? Wat voor een kleding droeg je, was je populair of niet? Had je eigenaardigheden, droeg je ook een rugtas mee die zwaarder was dan jij zelf? Was je verlegen of juist totaal niet? Vertel vertel!

Ik was denk ik een beetje vreemd. Achteraf zal dat ook wel de reden zijn geweest waarom ik altijd in de clinch lag met het 'populaire groepje.'

Geen idee meer welke kleding ik droeg, gewoon welke ik lekker vond zitten. En welke rugtas ik had weet ik ook niet meer. Aan merkkleding deed ik in ieder geval niet, nog steeds niet. Ik vond het wel heel leuk om mijn haar iedere dag in een ander kapsel te hebben. vind ik nog steeds, maar ik kom er niet echt aan toe.

Maar ik wilde mijn leraar van groep 8 laten zien dat hij me te laag had ingeschat, en daarom haalde ik alleen maar hoge cijfers. Ben met dat rapport nog naar die vent toegeweest om hem dat even in te wrijven Die hoge cijfers constant zullen me vast niet populair gemaakt hebben (al was dat na de brugklas ook meteen over, want toen waren er opeens veel meer leuke dingen dan school )

Daarbij kon ik het ook altijd wel vinden met de leraren en was ik toen al vrij bijdehand. Ik ging rustig de discussie aan met een leraar, wat mijn klasgenoten vast niet zo intressant van me zullen hebben gevonden. Ook bleef ik wel eens na de lessen hangen om gezellig te kletsen. (ook een nono hè, als je populair wilt zijn?)

Maar ik deed ook van die afwijkende dingen telkens. Zoals weigeren mee te doen met de meditatie bij Godsdienst omdat ik dat niet zuiver vond. Dat zweverige gevoel van 'ga naar het licht' enzo Ging zover dat ik naar de directeur werd gestuurd, maar vervolgens kreeg ik weer bijval van een andere Godsdienstleraar met wie ik het goed kon vinden. Hele les opgehouden door mij. Achteraf gezien had ik dat ook niet zo leuk gevonden

Of dat ik acuut uit de les opstapte omdat een leraar me beledigde. Whoppa, ook naar de directeur. Vonden ze dat ik me aanstelde.

Leuke directeur trouwens, altijd goed mee kunnen vinden.

De term 'kat uit de boom kijken' zei en zegt me helemaal niets, dus ik kwam binnen als het wervelstormpje dat ik was (en nog steeds ben) Ook niet handig.

Helemaal fout ging het toen ik het 'beste vriendinnetje afpakte' van het populairste meisje van het populaire groepje. Ik had met haar ook zo'n schriftje waarin we iedere dag schreven en onder de les enzo, en dat werd me niet in dank afgenomen. Ik was al bijdehand, ging ik dat nog doen ook nog! Dat resulteerde in de enige worsteling/vechtpartij ooit op de middelbare school

Veel vrienden had ik in mijn klas niet, maar dat compenseerde zich ruimschoots in de vriendschappen met anderen daarbuiten. Ik deed mee in de musical, kerstproducties en dergelijke en stond regelmatig op het podium te zingen. Daar heb ik heel wat vrienden opgepikt, die gelukkig mij te hulp schoten als ik weer eens werd lastig gevallen door het 'popigroepje' Opwachten na schooltijd enzo, heel irritant

Of zo had ik wat vrienden bij het schoolblad en we vonden het grappig om dan strips te bedenken om die anderen dan weer een hak te zetten waar dan de hele school van kon genieten

In de pauze zat ik dan ook nooit bij mijn klasgenoten, maar meer bij vrienden uit de hogere groepen, waardoor mijn klasgenoten weer bedacht hadden dat ik me 'te goed' voor ze voelde. Maar in plaats van het braaf allemaal over me heen te laten komen heb ik toen een 'klacht' ingediend bij mijn mentor waardoor ze op het matje moesten komen. Vanaf dat moment werd het gelukkig wel minder. De enige reden die ze konden aanvoeren voor hun gesar was dat ik zo 'anders' was. En ik denk ook wel dat ze daarin gelijk hadden.

Al met al was het best een leuke tijd, dat eerste jaar. Veel leuke dingen gedaan, veel vrienden gemaakt, goede cijfers, goed contact met de leraren, maar ja, die klasgenoten.

Raar genoeg kan ik het nu met heel veel van hen wel goed vinden of is er in ieder geval een contact waarbij een normale begroeting mogelijk is. Zelf weten ze ook niet zo goed waar het allemaal op sloeg.

Eigenlijk was mijn hele middelbare schooltijd wel cool

Zo, en nu jij! Ik heb helaas geen foto's uit die tijd, maar het zou wel leuk zijn als jij die had!

Ik moet helaas wel eens gebruik maken van geweld in mijn werk en daar ben ik totaal niet blij mee. Het liefst wacht ik dan 5 seconden voor ik begin met rennen, in de hoop dat mijn collega's me voor zijn en ik de dans kan ontspringen.

Leuk is het nooit, maar nodig vaak wel. Ter bescherming van anderen (bewoners en/of collega's) maar vaak ook ter bescherming van de persoon zelf.

Volgens het nieuws van vandaag:

De jeugdgevangenissen in Nederland slagen er niet in om jongeren goed te behandelen en opnieuw op te voeden. Dat stellen vier inspectiediensten in een onderzoeksrapport.

Leefklimaat

De onderzoekers concluderen dat de 13 jeugdinrichtingen hun opdracht matig uitvoeren. In zes inrichtingen dreigt het leef- en behandelklimaat zelfs onveilig te worden, zo schrijven ze.

Aanpakken boven voorkomen

Volgens de inspecties richten de jeugdgevangenissen zich meer op het aanpakken van de problemen dan op het voorkomen ervan. De betrokken ministers hebben maatregelen aangekondigd.

Personeel

Vorige week heeft het personeel van de jeugdgevangenissen al haar onvrede geuit over de gang van zaken. Zij willen dat de jeugdgevangeniissen gesloten worden, omdat de huidige behandelmethodes geen zin hebben.

* toevoeging * Linkje toegevoegd: link

Verschrikkelijk irritant vind ik dit. Vaak lees je nieuwsberichten over falende zorginstanties. Neem bijvoorbeeld de kinderbescherming die zwaar onder druk wordt gezet als een kind vermoord wordt, een gezinsvoogd als er iets misgaat of wanneer er een TBS'er ontsnapt. Er is zelfs een rechtzaak aangespannen tegen een gezinsvoogd omdat ze gefaald had en ze wilden haar verantwoordelijk houden voor het overlijden van een cliënt van haar.

Ja, dat zijn ook echt verschrikkelijke zaken, maar naar mijn mening worden hier de verkeerde mensen aangevallen. Het zijn over het algemeen niet de welzijnswerkers en hun instanties die falen, maar de overheid zelf.

Naar mijn mening wordt het werken je onmogelijk gemaakt als je als gezinsvoogd zo'n 15 gezinnen onder je hebt. Natuurlijk lukt het je dan niet om alles goed in de peiling te hebben. Je hebt vaak al niet eens tijd om een telefoongesprek te voeren, laat staan dat je een huisbezoek kan afleggen dat lang genoeg is om een goede indruk te krijgen. Want behalve dat werk komt er een lading administratieve rompslomp en de meest bizarre regelgeving op je af, dat je blij mag zijn als je aan je werk toe komt als je dat allemaal afgehandeld hebt.

Of neem nou mijn baan. Ik werk bijvoorbeeld op een afdeling met autisten en bordeliners die steving agressief kunnen worden. Het is de bedoeling dat we daar met 4 man sterk staan om alles goed draaiende te houden. Maar de laatste jaren is het meer uitzondering dan regel dat je ook daadwerkelijk met z'n vieren bent. Want er is te weinig geld om genoeg goed geschoold personeel aan te nemen. En dus sta je met z'n drieën wat, als alles normaal verloopt, al gigantische lading stress is. Want probeer een bewoner wiens enige zekerheid in zijn leven zijn dagprogramma is, maar eens uit te leggen waarom je geen tijd voor zijn programma hebt. Helemaal als die persoon het niveau heeft van iemand van 2. Voilà, de crisissituatie is gemaakt. Met een beetje geluk kan je de dagprogramma's draaien, maar je moet vooral niet denken dat je tijd hebt voor persoonlijke aandacht.

Maar als je geen geluk hebt kom je doodmoe thuis door een cliënt die je om de haverklap helaas helaas hebt moeten separeren, heb je een flinke lading klappen te pakken en ben je op z'n minst helemaal stijf gescholden.

En nu dit bericht weer. Het wordt gebracht alsof het een totaal schokkend iets is. Alsof het voor onmogelijk gehouden wordt! Als je het mij vraagt was het niet een kwestie van 'of' maar meer van 'wanneer' het mis zou gaan.

Ja, ze presteren matig. Maar is het gebrek aan personeel en hun scholing te wijten aan de instelling? Ieder jaar weer op Prinsjesdag sta ik flink te schelden omdat de ministers fijn samen besloten hebben om nog meer te bezuinigen op de zorg en op scholen. Als het geld er niet is om mensen goed op te leiden, als het geld er niet is om de juiste middelen in huis te halen, voldoende personeel te betalen, hoe kan je dan verwachten dat ze optimaal presteren?

Net als die zaak over een instelling waarbij een bewoonster in coma geslagen werd door medebewoonsters. Geheel toevallig ken ik de instelling, maar wat er dan niet in het nieuws komt is dat die instelling al tijden kampt met een tekort aan personeel. Hierdoor moeten ze invalkrachten inzetten. Onbekende gezichten die niet het naadje van de kous kennen zorgen nou eenmaal voor spanning. Zeker als dat maandenlang zo doorgaat.

Het personeel dat op dat moment in dienst was, waren invalkrachten die neergezet werden op een groep waar al een tijd spanning hing. Als jij de bewoners niet kent, weet je niet waar je op letten moet.

Nee, het had nooit mogen gebeuren, maar er zijn wel omstandigheden gekweekt waardoor de kans groter werd.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn werk. Maar het frustreerd me steeds meer dat ik als welzijnswerker wordt tegengewerkt door bureaucratie, stomme regelgeving, voor iedere handeling een formuliertje moet invullen en op goedkeuring moet wachten, er geen geld is voor (bij)scholing, er geen geld is voor voldoende personeel waardoor het werken me steeds moeilijker gemaakt wordt, ik bovendien gevaar loop en als klap op de vuurpijl de vinger ook nog naar mijn collega's wordt gewezen als er iets mis gaat!

Het zou fijn zijn als ze na deze onderzoeken eindelijk tot de conclusie komen dat er meer geld moet komen voor scholing, goed personeel en goed onderhouden en veilige gebouwen. ZO!

Eigenlijk wou ik mijn frustraties alleen maar kwijt, maar wie weet zijn er hier meer mensen die tegen problemen aanlopen in de zorg door misstanden. Of heb je er een totale andere visie op?

Je kan dan ook alleen maar een schoondochter zijn van iemand door een huwelijk. Het lijkt me eerder dat je niet iets mag nemen met je schoondochter omdat ze getrouwd is, niet om hoe ver ze van je af staat

Best generaliserend eigenlijk... Het is niet dat daar cijfers voor zijn ofzo

En verder: het is logisch dat meisjes, zeker op die leeftijd, relaties aangaan met iemand die ouder is. Wat dat betreft vind ik dat niet zo heel vreemd. Wel vraag ik me af wat iemand van 25 ziet in iemand van 25. Ik bedoel: Ts zal vast wel een hele leuke en aardige meid zijn, maar qua waar je staat in je leven is er over het algemeen toch een groot verschil.

Maar of het kan: Natuurlijk kan het. Ik zou niet weten waarom niet. Ja, je krijgt waarschijnlijk reacties uit je (directe) omgeving, en je wilt andere dingen in het leven, maar hè, als jullie daar uit kunnen komen, prima toch?

Maar dat is dus interpretatie. En natuurlijk mag dat, ik benadruk alleen even dat dat dan iets wat jij daaruit herleid, niet als iets wat een vaststaand feit is. Kan ook goed zijn dat ze hun voortplantingsorganen er raar uit vonden zien.

Toegevoegd: Niet flauw bedoeld overigens hoor. Ik vind je vraagstelling intressant.

Het neerschieten van iemand met als opzet hem te doden, of zowieso iemand met opzet verwonden kan volgens mij nooit christelijk verantwoord zijn.

Daarbij, Bin laden lijkt me nou niet iemand die in zijn eentje een wandelingetje gaat maken. Je kan er donder op zeggen dat er dan lijfwachten van hem of dergelijke in de buurt zijn, dus om daar in je eentje op af te gaan lijkt me ook niet zo'n strak plan. Ik denk dat dan politie bellen en hem op gepaste afstand volgen dan de beste optie zou zijn.

Maar zelfs dat zou levensgevaarlijk zijn...

Volgens de DSM4 is er heel duidelijk vastgelegd wanneer je te maken hebt met iemand met een ziektebeeld waardoor hij/zij beelden gaat zien en stemmen hoort. Wanneer er getwijfeld wordt kan deze persoon gewoon getest worden.

Maar ik moet zeggen dat ik met beide gevallen te maken heb gehad en het verschil toch wel erg groot is naar mijn mening. De psychoses hebben van ook aanloop, komen bijna nooit van de ene op de andere seconde aanzetten.

Je vergeet alleen optie 3 nog:

Mensen die geen ziektebeeld hebben, beweren stemmen en beelden te zien van een godheid om hiermee anderen te bewerken.