Nynthe

Op maandag 24 september 2007 11:21:50 schreef Rafox het volgende: [...] Doe - cq heb - ik ook allemaal. Deug ik nu niet?

Ik denk dat er een groot verschil zit tussen iets hebben en ergens naar streven. Als jouw wel of niet man zijn afhankelijk moet zijn van dergelijke dingen denk ik gewoon dat je niet goed kan inschatten wat belangrijk is.

Maar ik weet dat je gek bent op je vrouw en apetrots op je kids, dus dat zit vast wel snor

Het is misschien en utopie, maar zoals zoveel dingen denk ik dat het wel goed is om naar iets dergelijks te streven. Proberen er zich dicht mogelijk bij in de buurt te komen. En op de achterkant komt het er misschien niet helemaal uit, maar dit boek is zeker wel gericht op de individu, wie jij bent en hoe je in elkaar zit en juist met de persoon die je bent met alles wat daarbij hoort, een echte man kan zijn.

Op maandag 24 september 2007 10:58:51 schreef NienkeJ het volgende: [...] Nogal een algemeen verhaal, dat imho net zo goed op vrouwen van toepassing is (ps: vrouwen is echt een raar woord als je het zovaak typt )

Lijkt me hoog tijd dan dat er ook zo'n boek voor vrouwen getikt wordt

En het is misschien een algemeen verhaal, maar er is een rare tendens ontstaan bij sommige mannen dat je echt 'de man' bent als je zoveel mogelijk vrouwen 'doet', je dingen voor elkaar krijgt in het leven, maakt niet uit wat je daarvoor moet doen. Ook als je daarvoor anderen schade aanbrengt. Dat je moet brullen bijna, met veel praatjes en charmes de anderen voor je moet winnen. Belangrijke baan, veel salaris, blitse auto, het liefst met zoveel mogelijk gadgets eraan, strak ik pak die iedereen om zijn vinger wint. Dan is het misschien een algemeen verhaal, maar ik heb 1000 keer liever de man die dan beschreven wordt; Integer, die zich inzet voor zijn gezin, die het geluk van de ander zoekt, enz.

Ik ben iemand die met vertrouwelingen best hele intieme details kan uitwisselen. Dat kan gaan over dingen die er binnen onze relatie gebeuren, maar inderdaad ook wel eens bedverhalen. Ik heb een groepje meiden waar ik mee omga waar het contact toch wel zodanig is dat dit onderling besproken wordt.

Het ligt bij mij heel erg aan wie het is. Ik moet een vertrouwensband hebben voor ik dergelijke dingen uitwissel. Je moet het zien als het uitwisselen van tips, ervaringen en verhalen. Ik hoef niet te weten hoe lang de penis is van de partners, wat er gezegd wordt of hoe hij of zij keek.

Ik weet dat mijn vriend dit soort dingen ook wel eens bespreekt met zijn vrienden en ik denk dat dat ook heel normaal is. Omdat je nou eenmaal niet alles kan weten, je nieuwsgierig bent en/of tips of ideeën wil, dan is het heel logisch in mijn ogen dat je het dan bespreekt met iemand die je vertrouwt.

Ik vind dit geen probleem, ben er eigenlijk zelfs wel een voorstander van. Want ik heb zo vaak gesprekken met mensen dat ik dacht:'Had me dat eerder verteld, dan had ik je allang verteld dat het niet zo hoeft te gaan!' Of 'Nee, dat ligt echt niet aan jou, dat is gewoon typisch iets voor vrouwen/mannen'

Niet in ieder gezin wordt er openlijk gesproken over hoe het er in een relatie (of zelfs in bed) aan toe gaat. Maar je moet toch ergens heen met je vragen? Ik vind het heel verdrietig soms als ik mensen van mijn leeftijd tegen kom die dingen over zich heen laten komen, simpelweg omdat ze niet beter weten. Of zich ergens heel erg voor schamen, terwijl dat doodnormaal is. Dan kan je het er toch beter over hebben denk ik dan.

En waar ligt die grens? Bij mij dus in eerste plaats of ik iemand vertrouw ja of nee. Maar het ligt er ook aan waar. Mijn collega's hoeven dat soort dingen niet te weten, dat doe ik liever met mijn vrienden, broers, zussen en moeder ofzo. En ik moet ook zeggen dat ik op één of andere manier sneller iets zal delen met vrouwen dan met mannen. Bij mannen hou ik toch in mijn achterhoofd dat ze die gesprekken verkeerd kunnen opvatten, als een hint ofzo en dat is niet mijn bedoeling.

En verder merk je het vanzelf wel. Ik merk het bij mezelf dat ik zoiets heb van; 'Nee, dit gaat niemand iets aan' of 'Dit mag je best van me weten.'

Ik ben er een voorstander van dat dingen besproken kunnen worden. Je hoeft van mij niet alles open en bloot op tafel te leggen zoals wel eens in 'Spuiten en slikken' maar ik vind dat je het gesprek wel open moet kunnen houden, dat er mogelijkheden zijn om op een normale, volwassen maar ook gezellige manier kan praten over dit soort dingen.

En wat ik zou doen als mijn partner toch dingen verteld die ik liever niet heb? Het gewoon tegen hem zeggen. Lijkt me de meest simpele en effectieve manier. Je hebt een relatie met iemand, dan moet je dit soort dingen ook bespreekbaar kunnen maken.

Het is niet in de bijbel vermeld omdat er toen simpelweg nog geen ondergoed bestond

Ik denk dat er een vertekend beeld is gekomen van wat een echte man moet zijn. Want je krijgt bijna het idee dat je alleen een 'echte man' bent als je een soort van held bent. Eentje die breed gespierd is, mensen in nood redt, vecht voor een nobele zaak, dat soort dingen.

Maar voor mij is de echte held de man die zijn zoontje helpt met zijn huiwerk, gewoon ergens in huis zonder daarover op te scheppen. De echte held is de persoon die zich inzet voor zijn gezin, bereid is investeringen te doen en zich als een priester opstelt om zorg te dragen voor zijn vrouw en kinderen.

Een held is iemand die beseft wat belangrijk is.

Daarom, als we het dan toch over boeken gaan hebben:

Een boek over mannen zoals God mannen bedoeld heeft.

Mannen moeten een nieuw elan ontwikkelen om echte mannen te zijn, mannen van één vrouw, mannen die trouw zijn in hun huwelijk en toegewijd aan hun kinderen. Mannen die vaders zijn zoals vaders bedoeld zijn. Mannen die eerlijk zijn op hun werk, integer en betrouwbaar. Mannen die liever schade lijden, dan hun geweten bedoezelen. Mannen die de eer van God zoeken boven die van zichzelf. Mannen die het geluk van de ander zoeken in plaats van die ander te misbruiken voor hun eigen geluk, kortom, mannen zoals God mannen bedoeld heeft, mannen uit één stuk, mannen die eerlijk en oprecht zijn, mannen die echt zijn!

Dit boek beoogt: mannen bewust te maken van hun taak. Mannen te helpen om op te staan. Mannen te bemoedigen om integer en betrouwbaar te zijn. Mannen te leren om e leven vanuit de kracht van Gods geest. Mannen te helpen de man te worden die God wil dat je bent. Ben jij die man?

Wat een misverstand. Omdat het seks is, is het fijn?

En daarbij: seks kan heel fijn zijn, maar om daar nou genoegen mee te nemen? Als je niet investeerd in je seksleven, kan dat op den duur serieuse problemen gaan opleveren...

Ik ben het eens met Iriacynthe

Maar als je dat doet is het logisch dat mensen dan de conclusie trekken dat als een topic dat niet heeft, alsnog bagger is.

Misschien dat ik iets over het hoofd zie, maar ik zie inderdaad de meerwaarde er niet van.

Anderen kunnen een topic waardeloos vinden, maar je kan nooit echt inschatten wat voor een waarde het heeft voor de TS.

Meningen van anderen de grond in boren vind ik nou niet gelijk staan aan leuk, persoonlijk...

Op woensdag 19 september 2007 22:16:11 schreef Liedewij het volgende: dat is het voordeel van niet-sexy lingerie, dat is ook zo uit

Tsja, dat is dan ook wel weer zo. Maar dan meer omdat het pijn doet aan mijn ogen dan dat ik het sexy vind

Serieus? Nou ben ik wel benieuwd waarom niet dan

Ha, ik vind dat altijd geweldig, om van die hele dramatische gesprekken te volgen. Heb je tenminste weer wat te doen in de trein

Maar zodra het gesprek niet boeiend is, vind ik het irritant

Het nadeel van sexy lingerie: het is zo uit

Daar wordt je wel vrolijk van

Op woensdag 19 september 2007 18:40:51 schreef WonderfulStar het volgende: ja, ik probeer mn vriend ook aan de boxershorts te krijgen (een onderbroek, dat kán toch niet? xD) maar de enige boxershorts die hij draagt zijn die van mij

Koop ze voor hem als cadeautje. Zelfs al vind hij ze niets, uit 'sociaal gedrag' zal hij ze vast wel dragen

'Come Josephine in my flymachine, and ups she goes'

Mooie naam voor een mooi meisje met inderdaad een hele lading haar! (ha, en ik vind lang niet alle babies mooi! )

Van harte gefeliciteerd en onvoorstelbaar veel plezier met haar!

Of je vriendin moet er blij mee zijn, maar mij en ook heel veel vriendinnen van me zou je er niet vrolijk mee maken. Of misschien juíst wel, maar of dat nou de bedoeling is

Sloggi's

Het scheelt natuurlijk dat een trouwdatum nog niet in zicht is, maar aan de andere kant denk ik wel: Het is jouw dag, jij staat samen met je toekomstige man dan in het middelpunt van de belangstelling, dan moet jij ook kunnen doen wat jij wilt. Nou weet ik niet of je eigenlijk liever door je vader weggegeven zou worden of dat het je niet zoveel uitmaakt. Maar als je het echt belangrijk vind zou ik een gesprekje hebben met zowel je vader als je moeder. Voor jouw moeder is je stiefvader inderdaad een vervanger qua partner, maar niemand kan je vader vervangen. Ik zou ze vragen om mijn wensen te respecteren. Je zou toch verwachten dat ze zich dan als volwassenen kunnen gedragen zodat alle aandacht uitgaat naar jouw, je man en jullie geluk inplaast van naar hen en hun problemen met elkaar. Het is hun probleem, ik vind het niet eerlijk om daar een ander mee op te zadelen.

@ Iriacynthe: Mijn aangetrouwde nicht is ook weggegeven door haar moeder. Haar vader was nooit in beeld, dus was dat ook volkomen logisch vond iedereen dat haar moeder het deed.

Er staat tot zover ik weet nergens in de bijbel een soortgelijk iets beschreven waarbij de vader de dochter weggeeft. Het heet weggeven ja, maar feitelijk gezien 'geef' je niet je kind weg. Vroeger gebeurde het nog wel eens dat je naar de andere kant van weet ik veel waar gestuurd werd, maar tegenwoordig met alle communicatie middelen en alles is de kans gewoon groot dat je elkaar gewoon blijft zien. Maar het is een soort van symbolisch gebaar ook. 'Ik zorgde eerst voor je, nu draag ik je over aan je man in het vertrouwen dat hij nu voor je zal zorgen.'

Ik ben wel weggegeven door mijn vader. Ik heb mijn vader ook gevraagd om een persoonlijk praatje te houden in het gemeentehuis. Vaak wordt dit gedaan door de ambtenaar, maar ja, die kent je natuurlijk niet. En ik vond dat hij het meeste 'recht' daar toe had. Was ook ontzettend leuk en mooi.

Het weggeven zelf vond mijn vader erg moeilijk. Mijn vader wordt niet snel emotioneel, maar toen wel. Helemaal toen mensen tegen hem zeiden: 'Ga nou maar John, je moet haar laten gaan!' Ha, dat hielp niet echt natuurlijk Maar zo kreeg hij wel de kans om mijn man nog even een laatste waarschuwende blik te geven en het één en ander toe te fluisteren

Mijn man is door zijn moeder weggegeven, hij is met haar naar het altaar gelopen, ik met mijn vader. Was ook wel erg mooi eigenlijk.

Zijn vader was al heel lang niet meer in the picture, maar vlak voor de bruiloft heb ik toch dat contact gezocht omdat een vader toch wel iets zegt over de persoon met wie je trouwt. Al is het alleen maar wat betreft de karaktereigenschappen. Je ziet in de ouders toch altijd bepaalde dingetjes terug.

Mijn moeder was er natuurlijk ook nog, die heeft heel veel geregeld en heeft een nummer gezongen tijdens de kerkdienst.

Door mijn ouders op die manier een plek te geven heb ik ook wel laten zien welke plek ze in mijn leven gehad hadden tot zover en nog zouden hebben. Zij zijn altijd betrokken geweest en dat wilde ik op zo'n belangrijke dag ook.

Maar ik weet niet of je je vader überhaupt nog ziet of hoe dat contact nog is. En of je ook plannen hebt om binnenkort naar het altaar te lopen. Maar het kan altijd nog beter worden. Niet dat je het moet doen omdat het 'zo leuk staat op de grote dag' maar wie weet valt er nog iets te helen en is de schade niet helemaal onherstelbaar

* laat maar *

Met mijn mogelijkheden om tussen de regels door te lezen was mij dat ook duidelijk

Eerder was het: Wie bedoelde hij dan wel?

Kijk, lastig lastig onderzoek want; Wat is dan de defintie van 'vriendschap', wanneer 'ken' je iemand en wat is sociaal contact? Ken ik iemand als ik die persoon al eerder ontmoet heb via internet? Want ik neem toch aan dat niemand een msnlijst heeft met alleen maar willekeurige adressen. Die adressen komen er op een manier in, maar hoe is dan de vraag?

Als ik kijk naar mijn msn staan daar vrienden in die ik al kende voordat ik met ze ging chatten, maar ook vrienden met wie ik in eerste instantie chatte, maar daarna pas bevriend meer raakte.

Zo heb ik eens een gesprek gehad met iemand die soms zelfs zijn werk af zei om World of Warcraft te gaan spelen. Hij speelde soms wel 15 uur per dag of meer. Ik bracht daar tegenin dat me dat zeer ongezond leek voor de sociale contacten. Maar hij wierp er weer tegen in dat hij juist daar veel sociale contacten had. Door het online te spelen, had hij de mogelijkheid om met mensen te communiceren over de hele wereld. Mensen die hij in het 'echte' leven anders nooit was tegen gekomen. Hij chatte met sommigen van hem dagelijks, besprak alles met hen, noemde dat zijn vrienden.

En hoeveel mensen, vooral jongeren, zie je dat ze via profielenpagina's en chatboxen elkaar leren kennen, daar hun hart uitstoren en ieder msn-gesprek standaard afsluiten met HVJ? Voor hun is dat vriendschap, terwijl een ander het misschien ziet als prettig tijdsverdrijf.

Dus vandaar dat ik zeg: Lastig om hier een mening over te geven, aangezien de definities de uitkomst van het onderzoek bepalen.

Eerste gedachte: Dramaqueen, Huilie

Daarna, na de versie van Anastacia sluit ik me daarbij aan. Dom om ergens op in te gaan als je weet dat het toch verspilde moeite is. Als je dat toch wilt doen, geniet er dan van volle teugen van en ga daarna gewoon door. Niet je zielig ergens in een hoekje terug trekken.

En ik ken veel, veel vrouwen die de kunst van het verleiden verstaan. Ik denk dat veel vrouwen het idee hebben dat ze smachtend moeten wachten op hun ridder op het witte paard. Veel vrouwen worden ook zo afgeschilderd. Maar ik vind vrouwen die mannen, whoppa, zo om hun vinger kunnen winden stiekem gewoon geweldig. Beetje gelijkwaardigheid in aanpak bij het 'spel der verovering'

Ook erg herkenbaar! Ik heb soms van die dagen dat ik zelf niet eens weet waarom ik me rot voel, laat staan dat ik dan een ander goed moet kunnen uitleggen wat er is.

Oooh, dat is een mooie inderdaad! 'non-verbale communicatie is misschien juist wel iets van een hoger niveau'

Want over het algemeen gesproken (tenzij er sprake is van een stoornis zoals bijv doof-stomheid) is iedereen in staat om te praten. Maar je moet het echt leren om non-verbalen communicatie op te pikken.

Intressante gedachte!