Nynthe

Ik moet de leren jas (bedankt voor de vertaling Iriacynthe ) die net zo veel kost als als een lingerie setje nog tegen komen. Denk dat ik dan zwaar zou twijfelen aan de kwaliteit van het jasje

Laten we het de voordeel van de twijfel geven...

Dat zou in een 'perfecte' wereld inderdaad opgaan. Maar in een perfecte wereld zou ik ook niet haten. Ik kan het proberen en het is ook niet iets waar ik bewust voor zou kiezen, maar uiteindelijk blijf ik een mens, met mijn fouten, dus ook met mijn emoties. Maar ik ben wel degelijk in staat om Gods geboden lief te hebben en die tegelijkertijd zo nu en dan, wat zeg ik, dagelijks te overtreden. Dat wil niet zeggen dat ik het niet liefheb, maar dat het me in al mijn menselijkheid niet altijd lukt, hoe hard ik het ook probeer.

Die mensen hebben gewoon een knuffel nodig

Audiophile, je moet schrijver worden. Ik weet dat ik het boek zou kopen

Okee, we weten wat het is. Maar wat is het nut? Of is het totaal nutteloos? Of leef ik in de rare illusie dat emoties nuttig zijn?

Ideetje van manlief: Het nut van haat is dat je dan beter kan vechten. Je maakt meer adrenaline aan, waardoor je beter vecht, sneller wordt, harder slaat enz. Wat dan weer handig is als je in oorlog bent.

Hmmz, ook een visie natuurlijk. Maar dan moet je wel zorgen dat de haat niet omslaat zodat je jezelf en eventuele anderen in de strijd stort zonder enige strategie of dergelijke.

Zou koning David zijn vijanden bijv gehaat hebben toen hij ten strijde trok?

Verbondenheid is denk ik iets anders dan liefde. Of op het even op mijn eigen situaties te betrekken: Ja, er was en is nog steeds een verbondenheid. De vraag is alleen wel dan of het een prettige is en of deze verbondenheid gewenst is. Mijn antwoord zou dan nee zijn.

Dat van die onverschilligheid ben ik het wel mee eens. Het klinkt alleen zo negatief, dus ik was op zoek naar een ander woord. Maar ja, mensen die ik niet lief heb, zat ik te denken, laten me koud. Dus toch onverschilligheid. Maar aan de andere kant; ik ken veel mensen, bijv klasgenoten, leraren, bewoners enz die ik niet liefheb, maar het zou me niet koud of onverschillig laten als er iets met hen zou gebeuren...

Wat een gesprekken weer op de late avond

Dat is inderdaad de uitdrukking. Maar ik geloof meer in de uitdrukking: Hoe meer je van mensen houdt, hoe meer pijn ze je kunnen doen.

Maar als ik echt kijk naar haten, de personen die ik zou haten als ik geen christen zou zijn , geloof me, die heb ik nooit lief gehad en er moet toch heel wat gebeuren voordat ik ook maar iets in de richting van die emotie zou kunnen voelen.

En we breien gewoon door op het onderwerp (als ik hier een speciaal topic voor moet openen, let me know)

De mens kent vele emoties. Blijdschap, angst, haat, noem maar op.

Nou is blijdschap aangetoont goed voor de mens. Je maakt een stofje aan in de hersenen wat je een goed gevoel geeft. Bovendien leven mensen die over het algemeen vrolijker in ht leven staan vaak ook langer.

Angst is een emotie die je waarschuwt voor gevaar. Het houdt je alert, al kan het helaas ook voor zorgen dat je verstijft. Dat is wat minder handig. Maar over het algemeen zorgt die alertheid ervoor dat je jezelf net iets beter beschermt.

Maar ik vroeg me zo af, filosofeer met me mee: Wat is het nut van de emotie Haat? Want het is een menselijke reactie om te haten, en ik ken vele situaties waarin het eerder logisch dan uitzondering is, maar waarom heeft de mens deze reactie?

Zoals mij geleerd is: Je haat iemand als je die persoon dood zou kunnen wensen.

Het lastige is dat ik in mijn leven een enkeling ben tegengekomen die ik zou haten, die ik gewoon haat. Punt. Alleen dan zit je weer met dat christelijke aspect. God wil niet dat ik iemand de dood zou toewensen.... Maar ik denk dat als ik geen christen zou zijn geweest, ik ze zonder enige schroom gehaat had.

Het beeld wat bij me opkomt is uiteraard beperkt omdat je niet alles wilt vertellen (geheel begrijpelijk overigens ) maar ik zie er wel een stukje herkenning in.

In mijn gemeente heb ik ook regelmatig last van manipulatie. Dit gaat zelfs zover dat ik tot mijn spijt al een lange tijd niet meer geweest ben. Dit omdat ik geen zin heb om toe te moeten kijken hoe een klein groepje een grote groep op een, in mijn ogen, verkeerde manier bezig is. Het frustreerd me mateloos, want aan de ene kant is het mijn gemeente, ik ben erin opgegroeid en ik heb zo het vermoeden dat ik nergens een gemeente ga vinden als deze. Want in de basis ben ik het volledig met ze eens. De uitwerking ervan is alleen minder. Ik sta in mijn gemeente ook een beetje bekend als het zwarte verloren schaapje omdat ik altijd iemand ben die mijn bek opentrekt als er dingen gebeuren die ik niet vind kunnen.

Wat ik uiteindelijk gedaan heb is een mail sturen naar mijn voorganger, heel mijn hart uitgestort en gevraagd om een afspraak. We hebben hierin lang en veel gepraat. In mijn geval ben ik daar helaas niet uit gekomen. Maar wie weet lukt het jou wel of kan je op z'n minst een mosterzaadje planten. Je weet maar nooit waar het op uitdraait.

Zelf ga ik niet meer, maar aan de andere kant zijn er nu ontwikkelingen waardoor ik misschien toch weer ga. Want het is mijn thuisgemeente, en als iedereen die net als ik verbitterd is vertrekt, dan blijft er niemand over die af en toe op de rem trapt. En hoe moet het dan verder?

Het is absoluut niet handig. Je gemeente is, in ieder geval, toch ook een stukje thuis en het is heel erg als er daar dingen gebeuren die je niet zomaar over je heen kan laten gaan.

Praat er eens over met wat mensen in je gemeente. Wie weet vind je bijstanders en kan er over gepraat worden?

Ik kan me namelijk niet voorstellen dat jij de enige bent

Er werd ook geen drukte over gemaakt. Er werd een mening verkondigd en daar werd weer over doorgezaagd

Het is een kwestie van keuzes maken. Ook wel het kiezen tussen twee kwaden. Optie 1: Mod worden en een nick krijgen die je zelf vreselijk vind. Optie 2: Je nick die je mooi vind behouden terwijl je eigenlijk wel mod wil zijn.

Ik ben blij dat ze voor optie twee is gegaan. Ze is niet zomaar een mod. Of om het anders te zeggen: Ik ben blij dat ze zo opofferingsgezind was dat ze speciaal voor ons behoeftigde crediblenaren bereid is gebleken om haar prachtige nick op te geven om ons te leiden in duistere tijden Maar dat wil niet zeggen dat ze daarom haar nick niet minder leuk mag vinden. Maar om nou te zeggen dat ze het blijkbaar niet belangrijk genoeg vond? Ik denk dat alleen Taam dat weet

Op zaterdag 29 september 2007 09:01:34 schreef Dante het volgende: Ik blijf er bij dat sommige dingen te ver gaan, je hebt toch met z'n 2en een relatie, en niet met aanhang erbij?

Je hebt gelijk als je zegt dat sommige dingen te ver gaan. Ik denk dat het misschien ook wel een beetje met onze cultuur, normen en waarden te maken heeft dat je dat allemaal wat afgeschermd houdt. En dat heeft ook wel wat. Er is dan een stukje wat je alleen met z'n tweetjes hebt, waar niemand aan mag komen en niemand bij kan. En dat geeft vaak een fijn gevoel. Ik kan over heel veel dingen best open zijn, ook wat betreft mijn relatie. Maar dat wil niet zeggen dat ik alles zo op tafel gooi tegen iedereen. Je hebt daar toch bepaalde mensen voor en zelfs dan vertel je nog niet alles. De ene persoon verteld alleen wat meer dan de andere.

Daarbij komt wel dat 'sommige' dingen best een vaag begrip is, aangezien iedereen dat voor zichzelf invult. Dat zie je hier in het topic ook. De ene persoon heeft er helemaal geen moeite mee, de ander heeft het liever niet. Het is uiteindelijk iets wat verschilt per persoon en hoe die persoon daar dan over denkt. Vaak weet je ook wel van 'dit kan ik wel vertellen' en 'dit hou ik liever voor mezelf.' Vaak vraag ik me ook vooraf af: 'Zou mijn vriend dit een probleem vinden?' Bij twijfel, niet vertellen.

En je hebt inderdaad een relatie met z'n tweetjes, die is over het algemeen voor de meeste mensen exclusief. Maar je hebt wel altijd met anderen te maken, de aanhang die je erbij krijgt. En soms kan het praten met die anderen die je zelf uitkiest en vertrouwt, heel verhelderend, fijn en prettig zijn.

Een béétje onwenselijk is? Ik neem toch aan dat je, ondanks het feit dat je als man zijnde niet zo snel een rokje zal dragen, toch begrijpt dat dit veel meer is dan alleen maar een beetje onwenselijk. Het is te idioot voor woorden! Stel voor dat het je moeder, zusje, vriendin, vrouw, dochter of wat dan ook gebeurt. Dan kan je ook niet aankomen met 'een beetje onwenselijk'

Ik had hem er waarschijnlijk eentje opgeslagen. En hard.

* toevoeging * En dit klinkt misschien hard, maar als ik het zou uitspreken sta ik echt niet te schreeuwen hoor. Ik zeg het dan gewoon heel rustig

En nog meer schokkend nieuws!

Vrouw baart reuzebaby

Een vrouw uit Siberië is bevallen van een dochter die bij haar geboorte een verbluffende 7,75 kilo woog. Dat meldden lokale media woensdag. Het meisje, het twaalfde kind van de vrouw, kwam met een keizersnede ter wereld.

link een linkje met daarin een filmpje van het 'kleine meissie'

* grinnik * Ik ga deze even naar mijn zwangere vriendinnetjes sturen

Zo'n heel gek idee is dat misschien nog niet. Ik denk dat je zeker wel een 'rode draad' ontdekken kan. De uitdrukkingen 'typisch iets voor vrouwen' en 'typisch iets voor mannen' is er niet zomaar.

De hersenen van mannen en vrouwen zitten anders in elkaar, de hormonen ook en die bepalen ook voor een groot gedeelte je gedrag. Maar je kan ook stellen dat bijv de hormonen bij vrouwen over het algemeen hetzelfde zijn zeg maar.

Dus ik denk dat het best een mogelijkheid is ja

Ik moest hier laatst nog aan denken.

Ik zat in de trein en las het bericht dat twee mannen van geenstijl niet vervolgd werden omdat ze onder de rokken van vrouwen hadden gefilmd. link

dus: als vrouw zijnde gaat iemand ongevraagd onder je rok lopen filmen. Je weet dat voor eigen rechter spelen niet mag in Nederland, dus doe je aangifte. En vervolgens wordt er niet eens een zaak van gemaakt omdat ze de daders wettelijk gezien niet kunnen vervolgen.

In dat geval kan ik me dan goed voorstellen dat je denk: Basta, ik sla er gewoon ééntje op!

Dat jij denkt dat ik je aanval kan ik ook niets aan doen

Het zou toch flink triest zijn als ik op 23 jarige leeftijd alleen maar over mijn relatie kan praten

Maar daarnaast: Liefde, relaties en seksualiteit nemen over het algemeen een groot en belangrijk deel in van je leven. Ik zie dan niet in waarom dan juist dat niet besproken zou kunnen worden. Zoals ik al eerder zei: Het bespreken van sommige zaken kunnen zeer verhelderend zijn, al is het alleen maar om te weten dat je niet volkomen wereldvreemd bent ofzo.

Ik sluit me aan mij SLL. Intieme details hoeven niet alleen te gaan over 'bedgeheimen' maar inderdaad ook over andere dingen die in je 'intieme' relatie gebeuren. Als er iets liefs is gebeurt, je een probleem hebt, je iets heel leuks hebt gedaan. En ik vind het de normaalste zaak van de wereld om het daarover te hebben met mensen. Zou je geen dingen delen uit je 'intieme relatie' dan zou ik helemaal niets kunnen vertellen. Want het feit alleen al dat ik getrouwd ben, geeft mensen al genoeg ideeën over hoe dat er dan uit ziet in mijn dagelijks leven...

Ik onderwerp me met alle liefde aan mijn man. Ik heb dan ook groot respect voor de taak die hij heeft, ik weet namelijk niet of ik hem zo graag van hem over zou nemen. 'Hoofd van het gezin' houdt namelijk in dat jij ook de persoon bent die verantwoordelijk gesteld kan worden voor wat er in je gezin gebeurt. Niet dat je als vrouw zijnde geen verantwoordelijkheden meer hoeft te dragen (was het maar zo mooi ) maar hij is de persoon die de eindverantwoording heeft. Net als dat God Adam aansprak in het hof van Eden, zo geloof ik ook dat Hij mijn man er ook zeker op aan zal spreken als ik van mijn geloof afdwaal. (komt die ready to marry?! conferentie weer om de hoek )

De man is inderdaad het hoofd, maar een hoofd kan niets zonder de rest van zijn lichaam en het lichaam kan niets zonder het hoofd. Het is niet de taak van het hoofd om zijn vrouw maar een beetje in de rondte te commanderen, hij behoort haar lief te hebben als zijn eigen lichaam. Een man hoort zijn vrouw net zo lief te hebben als Christus die zichzelf op offerde voor de gemeente.

En ik heb er helemaal niets op tegen dat mijn man mij zoveel lief heeft

Ik denk ook niet dat de 'perfecte' echte man bestaat. Want inderdaad, behalve de chromosomen, wat is een echte man? (als ik even inga op de insteek van de Ts, tenminste, als ik het goed begrepen heb.)

Wat naast een perfect iemand zou ik me nietig voelen denk ik. Hetis juist fijn om te weten dat ook hij wel eens foutjes maakt, hulp nodig heeft, mijn steun nodig heeft en dat we daarna heel hard kunnen lachen om zijn blunders. Ik denk dat ik het stréven ernaar (waar naar dat is dus tot nu toe nog een beetje wazig ) wel erg door mij gewaardeerd wordt. Dat je bereid bent om aan jezelf te werken, alles eruit te halen wat er in je zit.

Denk ik (je zou hier uren over door kunnen gaan volgens mij.)

Ik snap je punt. Maar wat ik volgens jou dan een 'echte man'?