TTC

Hamer's hypothese sluit aan bij het idee dat wie 'zoekt' in het spirituele, mogelijk een aangeboren aanleg heeft om zingeving te vinden. Dit past bij het oude gezegde 'Wie zoekt, die vindt', omdat het veronderstelt dat mensen met een bepaalde genetische aanleg meer openstaan voor spirituele ervaringen en mogelijk meer geneigd zijn om betekenis te zoeken in het mystieke of religieuze.

Homo sapiens archaicus is een verzamelnaam voor een aantal variëteiten van het geslacht Homo in de periode vanaf 500.000 jaar geleden, met uitsluiting van de vroege moderne mens zelf, die omstreeks 200.000 jaar geleden is ontstaan.

Ja, hoeven enkel maar te verwijzen naar non-lineaire katalysatoren, en de schijn druipt van het scherm.

Binnen een zekere bandbreedte lukt het ons om geaard en aanwezig te zijn, ons flexibel op te stellen, geïnteresseerd te zijn en te leren. Echter, als de indrukken, sensaties of prikkels ons stresssysteem triggeren, ontstaat een hyperarousal en pieken we uit de window of tolerance met geagiteerde, angstige, hyperalerte vecht – en/of vluchtreacties. Ook kan het gebeuren dat we in een staat van hypoarousal terechtkomen waarbij we dichtklappen, gevoelloos worden, bevriezen of ons terugtrekken.

Het wordt absurder met de minuut, zolang het maar niet on topic hoeft te zijn. Maar goed, uitermate leerzaam is het.

Wat nog allemaal, straks kunnen bananen spreken.

Hoe zeg je, grapje?

Blaas de olifant even op, en begin dan over een tandenstoker.

Het idee dat tijd, als we het stilzetten, ons toegang kan geven tot iets dat boven tijd of zelfs buiten onze rationele ervaring ligt, maakt ruimte voor een oneindige potentie, een plek waar materiële en abstracte werelden elkaar ontmoeten. Net zoals Malevich's "Black Square" zowel een einde als een nieuw begin markeerde, kan de ervaring van tijdloosheid een soort kosmische nul zijn – het punt waar alles begint en eindigt, maar ook de plek waar alles mogelijk is. Het is werkelijk ziekelijk gesteld met de geestelijke mens, het gaat immers over boerenlogica op een basaal niveau.

Hopper gaat zo op in z'n negaties dat hij z'n onderscheidingsvermogen heeft buitenspel gezet, en nu kan hij niet meer terug zonder door de mand te vallen. En het wordt alleen maar erger omdat hij dat zelf niet ziet, wat een geestelijke mens vermag.

Apart is de bedenking dat verstand op nul voor meerdere interpretaties vatbaar is, en het zal altijd die andere zijn.

In het middelpunt van iets, het is nooit anders geweest.

En waar zouden we kunnen uitkomen? Hoe lang bestaat ze al?

Er zijn er enkelen die de brug des doods nogal letterlijk nemen, normaal kunnen we daar gewoon netjes over.

Stel je voor, we zijn nog niet eens aan de eerste vraag geraakt, telkens opnieuw blaast het fenomeen zich op.

Hopper was er al voor dat zonnewiel, maar toen konden gewone mensen nog niet spreken.

Er is niets, zoals je het zegt. In het werk van Jim van Os wordt aan het begin gerefereerd aan zes verschillende soorten van trauma, als een synthese die nog niets zegt over de verwerking. In die zin, zo lijkt het althans, kan herstelonderzoek een meervoudig complex verhaal worden, een verhaal dat de onderwaardering, soms zelfs misprijzen, van de taak van zorg- en hulpverleners benadrukt, niet meer, niet minder.

Dat kan niet, want er is geen cognitieve inhoud.

Je kan er nog veel over zeggen, misschien ging het topic over iets anders.

Het is nu eenmaal zo, wat onveranderlijk is blijft onveranderlijk.

Ik zou dat allemaal proberen te elimineren, gaat veel vlotter.

Ja, op die weg dienen we zoveel mogelijk hulpmiddelen trachten te verduisteren, anders wordt het cognitieve inhoud.

Heel misschien dat we moraliteit makkelijker kunnen waarderen door de (h)erkenning dat fundamentele wetten bij bijvoorbeeld oorlog niet veranderen. Dit betekent in de kering dat mensen die gevoeliger zijn, veronderstellend vreedzaam van signature maar er misschien niet altijd technisch de vinger op kunnen leggen, het vaak veel moeilijker hebben.

Het mysterie, en misschien ook de schoonheid, van deze reis ligt in het feit dat het voor iedereen toegankelijk is, maar tegelijkertijd individueel is:. Ieder mens betreedt zijn eigen pad van bewustwording, op zijn eigen tijd en op zijn eigen manier. Dat maakt het zo'n intieme en tegelijkertijd universele ervaring. Denk onderhand dat je vurig hoopt dat non-lineaire katalysatoren niet tijdloos zouden zijn, wat absurd is.

Die eenvoudige redenaties, ondanks hun schijnbare eenvoud, raken aan fundamentele waarheden die vaak verborgen liggen onder lagen van complexiteit. Het idee dat de kern van de werkelijkheid simpel kan zijn, vinden we terug in verschillende mystieke tradities, waarbij de complexiteit van het bestaan wordt gereduceerd tot een of enkele fundamentele principes.