TTC

Had er eerlijk gezegd nog nooit eerder van gehoord, van anaforen, cataforen, exoforen en homoforen. Daarentegen, nulanaforen zijn anaforen die niet expliciet genoemd worden, maar waarvan de aanwezigheid uit de aanwezige context duidelijk valt op te maken.

Een exofoor is in de pragmatiek een taalelement dat verwijst naar iets extralinguïstisch, dat wil zeggen naar iets wat niet binnen dezelfde tekst genoemd wordt maar wel bijvoorbeeld binnen het gezichtsveld van de spreker ligt. Een exoforisch element is dus niet bevorderlijk voor de cohesie binnen een tekst, terwijl het over het algemeen wel de coherentie bevordert.

De vloeistof, perilymfe geheten, wordt door geluidstrillingen in beweging gebracht via de voetplaat van de stijgbeugel, die het deksel vormt van het ovale venster. De trillingen lopen door het slakkenhuis heen en terug en komen uiteindelijk uit in het ronde venster.

Een eenvoudige kunstmatige cascade is een soort trap waar water afstroomt, dat weer naar boven wordt gepompt. Het kan dienen als recreatieplek om bij of in te zitten en als waterspeelplek. De term cascade wordt ook wel gebruikt voor een reeks van opeenvolgende verschijnselen.

In een Nash-evenwicht wordt elke speler geacht de evenwichtsstrategieën van de andere spelers te kennen en heeft geen van de spelers er voordeel bij om zijn of haar strategie eenzijdig te wijzigen.

Deixis is een fascinerend taalkundig verschijnsel dat de contextafhankelijkheid van bepaalde uitdrukkingen onderstreept. Deze uitdrukkingen, deiktische elementen genoemd, krijgen hun betekenis pas volledig in de specifieke situatie waarin ze worden gebruikt.

In het kruispuntdenken worden de verschillende vormen van onderdrukking en discriminatie niet los van elkaar bestudeerd, maar volgt men een holistischer aanpak.

AI-systemen kunnen moeite hebben met het omgaan met onvoorziene of nieuwe situaties die niet in de trainingsdata zijn opgenomen. Dit kan leiden tot onnauwkeurige voorspellingen of suboptimale beslissingen.

En wat was de tweede les?

Hebben aan ACT AD en AC toegevoegd, wat in metaforen veel simpeler is maar daarom niet steeds beter begrepen. In die zin maken steeds meer variaties van hetzelfde het speelveld niet transparanter, zodat we kunnen zeggen dat het simpele in het complexe zit.

We kunnen niet zeggen dat je er geen expert in bent, dat siert je.

Alles valt te omzeilen, dat is het probleem niet.

Vroeger bestonden er nog geen computermodellen zoals we dat nu hebben, zodat het steeds simpeler wordt.

Wellicht daarom dat repeterende dat steeds om dezelfde redenen gefnuikt wordt, amper geloofwaardig dat zoiets überhaupt kan.

Eenmaal dat spectrum voldoende argumenten biedt om als positief te waarderen, kunnen we ook allerhande ggz-adviezen binnen dat kader proberen te positioneren. Voor wie dat wenst tenminste, nooit verplichtend.

Hedendaagse verzamelingentheoretici bestuderen ook axioma's die niet compatibel zijn met het keuzeaxioma, zoals het axioma van bepaaldheid. In tegenstelling tot het keuzeaxioma worden deze alternatieven gewoonlijk niet voorgesteld als axioma's van de wiskunde, maar alleen als beginselen met interessante gevolgen in de verzamelingenleer.

Wiskundigen en neurowetenschappers hebben geprobeerd de theoretische limieten van het menselijk geheugen te berekenen door het aantal neuronen en synaptische verbindingen in de hersenen te analyseren. De hersenen bestaan uit ongeveer 86 miljard neuronen, elk met duizenden synaptische verbindingen, wat een enorme capaciteit voor opslag impliceert.

Nuttige informatie verzamelen is als je verdrinkingsdood tegemoet gaan, en simpel het moeilijkst.

Data-opslag in DNA is het idee van het coderen van binaire gegevens in een DNA molecuul en streng. Het is een baanbrekende theorie van gegevensopslag die de nieuwe grens vertegenwoordigt van waar technologie naartoe gaat in de 21e eeuw, samen met andere grote theoretische vorderingen zoals kwantumcomputing.

Het cynische is nu dat we ons die ongemakkelijke waarheid van aardse tijdschalen zelf hebben aangedaan door onze wetenschappelijke nieuwsgierigheid. We werden met de neus op de feiten gedrukt en gedwongen om in een tijdskader te denken en te handelen dat tegen ‘onze natuur’ ingaat.

Met het antropoceen komen we terecht op het snijvlak van diepe tijd en het nu, op het snijvlak van de menselijke en aardse geschiedenis. Diepe tijd krijgt plots een ruimere betekenis, naast het diepe verleden ook de diepe toekomst.

Heb geen idee hoeveel hypothetische kaarten er precies kunnen opgemaakt worden, wel dat het op deze manier steeds simpeler wordt om aan te tonen wat het bos door de bomen niet meer zien ongeveer betekent.

Dat is zo, hetzelfde geldt voor een universele stimulus van waaruit verschillende mensen verschillende dingen kunnen ventileren. Op deze manier kunnen, zij het tussentijdse, syntheses gemaakt worden die voor de betekenaar misschien wel betekenis hebben, veel vaker een compleet raadsel voor de ontvanger. Louter pro forma een voorbeeld, sierlijk de eenvoud.

Yggdrasil is de levensboom en kennisboom, het symbool van de eindeloos vertakte vorm van dat wat is.

Door te upchunken, word je abstracter en algemener, waardoor je steeds verder uit het probleem raakt. Het linguïstische resultaat is in principe de ambigue taal van het milton-model.