TTC

Een visuele halfveldtaak dient om te onderzoeken in welke mate de hersenhelften verschillen in visueel-zintuiglijke en/of cognitieve functies. Bij proefpersonen, waarbij sprake is van intacte verbindingen tussen beide hersenhelften via het corpus callosum, kan het verschil in snelheid of accuratesse van reacties op plaatjes in het rechter- of linkerveld een gevolg zijn van verschillende factoren.

De problematiek in relatie tot paraconsistente logica verandert niet omdat we een relevant voorbeeld kunnen omzetten in een hulp- en/of onderzoeksvraag, bijhorende mistoestanden gaan daarentegen onverminderd verder.

Binnen een stelsel van halve waarheden een hulpvraag stellen over de verwarring die kan ontstaan door nominaal en relatief door elkaar heen te gebruiken, is als vragen om een pandoering die je nooit meer vergeten zal.

Heel soms lijkt het dat aandacht ook een determinerende rol kan spelen, zodat we ons meerdere percepties eigen kunnen maken om zodoende een aantal paradoxale tegenstrijdigheden helder te maken.

Het is nu eenmaal zo dat niet iedereen dezelfde interesses deelt, zodat we niet altijd kunnen weten wat we desgevallend missen door wat anderen misschien weten.

Wellicht is dat sterk afhankelijk van hoe we naar de stimulus kijken, zodat beiden waar kunnen zijn.

Beetje als zeggen dat er niet-iemand is die spreekt, en dat alsmaar willen zeggen zodat al het andere verduisterd wordt.

Vreemd, het begint nu net steeds hoopvoller te worden, omdat die katalysator ook tijdloos is. De ware filosoof bestaat niet, dat is een concept.

Met een aantal axioma's kunnen we een overvloed aan tekst reduceren tot een minimum, niets zegt dat hier ook aandacht voor gevonden kan worden. Als je denkt dat filosofie voor doetjes is, begin er dan liever niet aan.

Herstelonderzoek mag ons finaal misschien doen besluiten dat er maar weinig te verhelpen valt aan het linguïstische determinisme dat zo eigen is aan systemen waarin een loopje wordt genomen met een aantal beginselen, met in het verlengde een reeks metaforen die ons intuïtief dan wel enige herkenning kunnen geven maar zonder er technisch de vinger op te kunnen leggen. Kunnen ons ook de vraag stellen hoeveel elektronen we in een atoom kunnen vinden, het zegt finaal niets over de ratificatie van remedies voor repeterende problemen die al eeuwenoud zijn. Je zei, dat is weer een ande

Hoeveel delen heb je zo, het is maar om de lezer al een beetje voor te bereiden.

Logisch lijkt dat kennis pas kan vervagen wanneer deze ooit geïntegreerd werd, tegelijk zeggend dat beperkte rationaliteit geen scheldwoord is maar, door keuzevrijheid in opleiding, het gemis aan deze of gene kennis. In die zin kunnen een aantal hulpvragen misschien ook als onwennig, vaag en mistig gepercipieerd worden, omdat ze zich laten leiden door elementen en/of kennis die we voorheen niet kenden.

De mystieke bruiloft is wat anders dan ons gewone huwelijk. Beiden hebben met liefde te maken, en beiden hebben met opoffering en eenheid te maken. De mystieke bruiloft gebeurt echter wanneer ‘zijn’ samenkomt met een ‘nog niet bestaande mogelijkheid’ om een ‘bestaande mogelijkheid’ te verwekken. Ons bewustzijn kan alleen de baas worden over de stormachtige zee van het onderbewustzijn indien we een creatieve kracht in onszelf wakker maken die afkomstig is van een hogere sfeer dan die van ons ego-bewustzijn. Mystici beschrijven deze hogere sfeer als ‘puur onverdeeld licht’. Dit licht kan

Een systeem is chaotisch wanneer het blijft veranderen zonder ooit in dezelfde toestand terug te keren.

Hoe ze nu precies tot de redelijk absurde redenering zijn gekomen dat een katalysator ook voorbij aan goed en kwaad kan liggen, is nog steeds een onopgelost raadsel.

Heel misschien dat herstel onmogelijk lijkt omdat al die verschillende sferen niet verdwijnen wanneer we ze in hun onlosmakelijke samenhang beter trachten te begrijpen, en in hoeverre we daarin enige progressie zouden kunnen boeken dat ondanks alle hoop en hulpbereidheid ook niet zomaar uitgelegd krijgen, pardoes.

Een systeem is chaotisch wanneer het blijft veranderen zonder ooit in dezelfde toestand terug te keren.

Om beter te kunnen begrijpen hoe we van geen probleem een probleem kunnen maken, hebben we eerst een oplossing voor een gegeven probleem nodig.

Na verloop begint het misschien meer op jongleren te lijken dan dat je zou kunnen weten wat aanbevolen herstelopdrachten gaan opleveren, zodat de ene zegt dat een advies geholpen heeft, de andere niet.

De termen boven, onder, links, rechts en/of midden zijn hier slechts plaatsbepalingen volgens de setup van het gehanteerde circulaire diagram. Met per deelgebied karakteristieken die wanneer we ze door elkaar heen gaan halen, kunnen leiden tot een chaotische brij die de kracht van eenvoud en kleine dingen quasi onzichtbaar maakt.

In de handboeken van de ggz staan die schema’s allemaal netjes geordend, zodat het wel aan ons zal liggen dat hulpvragen daarover naar de prullenmand verdwijnen.

Ervaring leert dat wanneer je aan de slag zou willen gaan met wormgaten, onderschatting ongepast is.

Stel dat ik ‘gras’ zeg, dan zeg jij misschien ‘groen’ waarna ik met ‘kiwi’ kom. Redelijk onschuldig is dat, kunnen het niveau/niche vrij kiezen waardoor je na verloop eindigt met A4’tjes waarop een berg dure woorden waarvan je eerder misschien nog nooit gehoord had, en dan op de wachtlijst mag.

Wat mij betreft verandert het verschil tussen nous en dianoia niet door er geen aandacht aan te besteden, maar hierover op een gezonde manier enige gelijkgestemdheid in vinden onmogelijk.

Ervaring leert dat ook het associatiespel kan helpen in onze zoektocht naar meerdere opties binnen deze of gene context, het garandeert echter niet meer ontvankelijkheid voor hulpvragen die hier vrijwel spontaan uit volgen.