Willempie

@violist Ook van mij uit twee opmerkingen:
1. Ik ben niet protestants, maar katholiek.
2. Goed of zeer goed staat niet gelijk aan volmaakt. Alleen God is immers volmaakt.
De mens is eigenlijk een symbiose tussen engelen en dieren, zo leert de geloofstraditie. God had ons inderdaad als engelen kunnen maken. Hij had ons ook permanent als dieren kunnen maken. Maar Hij schiep daarintegen een wezen naar zijn eigen beeld, die zowel deel uitmaakt van de schepping als deel uitmaakt van de hemel. Die zowel sterfelijk en tijdelijk als onsterfelijk en tijdloos is.
God had zoveel kunnen doen inderdaad. Maar Hij koos hiervoor. Blijkbaar is deze schepping dus wel degelijk het beste wat wij hebben hier. Maakt het lijden, behoudens de zonde, gewoonweg onlosmakelijk deel uit van een leven vol liefde, passie en kwetsbaarheid. Wij hebben misschien de neiging om onze kwetsbaarheid en zwakheid jegens al het natuurgeweld als een kwaad te zien, als iets wat er nu eenmaal is en waarmee we maar te hebben dealen, maar in onze culturele uitingen, van literatuur tot toneel, achten we deze eigenschappen weer als noodzakelijk om een mooi, betekenisvol en diepgaand verhaal te vertellen.
Daarbij kunnen lijden en natuurgeweld an sich niet kwaad zijn, want kwaad kan enkel met een welbewuste intentie worden bedreven. Alleen mensen en engelen kunnen, voor zover wij weten, kwaad doen. En wij hebben gelukkig altijd de keuze om dat níét te doen.
Onze eigen houding jegens het lijden is dus ook al fundamenteel dubbelzinnig te noemen: we vinden haar verschrikkelijk, maar ook heel mooi. Ze wekt ontzag op, maar ook ontroering. Ze roept veel hartverscheurend verdriet op, maar ook veel hulpvaardigheid, zachtmoedigheid en oprechte, tedere vriendschap. Wij identificeren onszelf dan ook heel erg mede door het lijden.
We zijn geen statische Na'vi die tot in eeuwigheid dezelfde leefwijze blijven aanhouden, zonder enige culturele en technologische vordering. Wij zijn een dynamische, zichzelf ontwikkelende kracht die in al haar veelkleurigheid en diepzinnigheid een afspiegeling zijn van Gods scheppende kracht zelf. In kwetsbaarheid leren wij zijn grootsheid kennen, in overgave leren wij zijn liefde kennen. Wij lijken heel erg op God en God lijkt heel erg op ons, is zelfs daartoe Mens geworden. Een belangrijke basis voor een liefde die de engelen echter daarom niet zo kennen.
Overgave aan die kwetsbaarheid, mededogen met hen die lijden en onthechting van alles wat die overgave en dat mededogen blokkeert leert je die werkelijke liefde kennen. En die goddelijke liefde is iets wat God ons blijkbaar niet wilde onthouden. De zonde was een hoge prijs die Hij daarvoor blijkbaar wilde betalen en die deze liefde waard is.

Dit kan ik heel goed begrijpen als je de Bijbel als een roman leest, zonder door te dringen in de diepere betekenis. Wat dat betreft kunnen we ontzettend veel leren van de Joodse uitleg. De satan (=tegenstander) is door God geschapen met een bedoeling, namelijk om ons tot de Schepper te richten. Onze moeilijkheden en problemen hebben tot doel ons op de knieën te brengen en Hem om hulp te vragen en die dan ook te ontvangen. De schepping kan niet zonder deze dualiteit. Het doel is dat alles weer tot één wordt. Wat de Bijbel ons in ieder geval vertelt is dat God hoe dan ook tot Zijn doel komt met Zijn schepping.
 

Wij beschadigen in ons leven heel wat anderen, bewust en onbewust. Vooral met onze mond. Ik ben me er terdege van bewust dat ik niet eens een idee heb van de schade die ik heb aangericht. En ik ben ontzettend dankbaar dat het bloed van Jezus me ook van die onbewuste zonden reinigt zodat mijn geweten me niet langer hoeft te plagen en ik vrij mag zijn. 

Lobke, 
Gevoelsmatig en vanuit mijn begrip van ethiek kan en wil ik hier niets tegen inbrengen. Mijn bezwaar betreft slechts het feit dat dit m.i. niet in wetgeving opgenomen behoort te worden. Het huidige wetsvoorstel lijkt misschien wel onschuldig en goed maar als je er dieper over nadenkt opent het de weg voor andere wetsvoorstellen die veel verder gaan. Ik hoop natuurlijk dat mijn vrees onterecht is maar zelfs een oppervlakkige bestudering van de geschiedenis maakt me er niet gerust op. Als wij mensen onze vrijheden niet met hand en tand verdedigen verliezen we ze uiteindelijk. Om concreet een mogelijke volgende stap te noemen: Een volgend wetsvoorstel waar de nabestaanden helemaal geen inspraak meer hebben. Er gaan namelijk al stemmen op in die richting.

Het is een zeer goede zaak om organen ter beschikking te stellen aan mensen die deze nodig hebben om te overleven. Daar kan volgens mij geen twijfel over bestaan. Wel ben ik persoonlijk altijd huiverig voor overheidsbemoeienis. Naar mijn opvatting moet "goed doen" volkomen vrijwillig van de mensen zelf uitgaan. Zodra dat van overheidswege geregeld gaat worden (want dit wetsvoorstel is misschien slechts een begin van meer) lopen de rillingen me over de rug. We hebben daarvoor te veel ervaring met (nationaal) socialistische overheden die meenden (of nog steeds menen) dat de overheid moet beslissen wat goed is voor de mens. Daardoor wordt de mens een "gehoorzamer" in plaats van een onafhankelijk denkend, verantwoordelijk persoon. Ik besef dat ik me minder duidelijk uitdruk als ik zou willen. Misschien kan je mijn vrees begrijpen. Ik sta hier meer in de lijn van Bonhoeffer, Havel en Plesu dan van Pia Dijkstra. Goed bedoeld misschien maar een grens overschrijdend die m.i. niet overschreden moet worden willen we niet langzaam maar zeker naar een systeem toegroeien waar het niet langer gaat om het verantwoordelijkheidsgevoel van de mens maar om het gehoorzamen aan een systeem. O, wat druk ik me warrig uit. 

Het is een zeer goede zaak om organen ter beschikking te stellen aan mensen die deze nodig hebben om te overleven. Daar kan volgens mij geen twijfel over bestaan. Wel ben ik persoonlijk altijd huiverig voor overheidsbemoeienis. Naar mijn opvatting moet "goed doen" volkomen vrijwillig van de mensen zelf uitgaan. Zodra dat van overheidswege geregeld gaat worden (want dit wetsvoorstel is misschien slechts een begin van meer) lopen de rillingen me over de rug. We hebben daarvoor te veel ervaring met (nationaal) socialistische overheden die meenden (of nog steeds menen) dat de overheid moet beslissen wat goed is voor de mens. Daardoor wordt de mens een "gehoorzamer" in plaats van een onafhankelijk denkend, verantwoordelijk persoon. Ik besef dat ik me minder duidelijk uitdruk als ik zou willen. Misschien kan je mijn vrees begrijpen. Ik sta hier meer in de lijn van Bonhoeffer, Havel en Plesu dan van Pia Dijkstra. Goed bedoeld misschien maar een grens overschrijdend die m.i. niet overschreden moet worden willen we niet langzaam maar zeker naar een systeem toegroeien waar het niet langer gaat om het verantwoordelijkheidsgevoel van de mens maar om het gehoorzamen aan een systeem. O, wat druk ik me warrig uit.