MaartenV

Ik raad je de Inleiding van het boek Job aan uit de Willibrordvertaling.

Het gaat over de vraag van de zin van het lijden van de onschuldige of van het onverdiende lijden in het leven in het algemeen. Job heeft altijd Gods weg gevolgd, maar het leven laat hem lijden. Hij heeft veel tegenslag en moet het bijna met de dood bekopen. Volgens de oude vergeldingsleer was het zo dat mensen die Gods weg volgden beloond werden tijdens het leven en zij die Gods weg niet volgden bestraft werden. Zijn vrienden houden vol aan die leer en stellen dat Job wellicht gestraft wordt door God, maar Job probeert zich te verdedigen door te stellen dat hij zich wel aan Gods weg hield.

Het leven stelt mensen soms zeer zwaar op de proef, ook al volgen zij Gods weg. Daarover gaat het volgens mij.

Satan staat symbool voor de beproevingen die het leven in petto heeft, terwijl je toch aan Gods weg vasthoudt. Zo interpreteer ik het.

Lees het inleidende stuk. Het geeft weer hoe je het verhaal van Job kan interpreteren.

Ik denk dat je 'satan' moet interpreteren als een archetype voor de materiële verleidingen zoals geld, kledij, rijkdom, reputatie, macht enz.in deze wereld. Terwijl Gods woord geestelijk is. Het legt de nadruk op wijsheid, naastenliefde, je houding tegenover anderen, goede intenties enz.. Het koninkrijk van God is geestelijk, dat van Satan aards en materieel. Zo interpreteer ik het.

Ja, ik denk het ook. Weet je, ik zoek al lang naar een vereniging tussen wetenschap en religie. En volgens mij kan God, of welke namen wij Hem/Haar/Het ook geven, zich enkel in het spirituele bevinden. Want in de materie vinden wij God niet.

Zo kwam ik gaandeweg tot die inzichten.

Door voeling te hebben met 'je eerlijk voelen' kan je in alle religieuze teksten 'Woord van God' scheiden van culturele temporele invloeden uit de tijd waarin het geschreven werd.

Heel bijzonder Maarten.

Zo zie je maar weer, niet alle psychosen hebben behandeling nodig.

Gelukkig had je een prachtige belevenis.

Ik had een vriendin, die veel mensen aansprak:

Dat zij een engel in hun zag.

En dat dat heel bijzonder was, want zij zag dat niet in iedereen, want zoveel engelen waren er niet.

Tot ze zich richtte tot een verkeer regelende agent midden op een kruising.

Tja.... die nam maatregelen.

Zonder ziekte inzicht een heel bijzondere ervaring.

Met ziekte inzicht, later als de psychose is gepasseerd, dito.

Nu was zij een superintelligente vrouw met kennis.

Maar zij was niet degene, die zich ziek verklaarde en hulp zocht, zij voelde zich alleen maar prima.

Het was haar omgeving die er op aandrong.

Wat in tijden dat er geen kennis is van psychosen?

Wat als je een belevenis hebt, die niet zo mooi is?

Een belevenis alsof je in brandend vuur terecht komt?

De hel?

Dan denk ik dat je wel gelukkig bent dat er nu kennis is en medicatie, want zeker zou je hulp zoeken.

PS.

Ik denk te weten waarom je dit bericht plaatst, maar daar wil ik nu in dit stadium niet exact op ingaan.

Alleen dat ik denk te weten, dat Openbaringen vanuit dit soort "Inspiratie" is geschreven.

Ja, ik kan dat niet ontkennen hé. Het voelt zo schoon en goed dat ik dit moet meegeven.

Dit komt (waarschijnlijk) van de Allerhoogste. Ik ben dus fier in het schrijven.

Maar ik ben niet speciaal hoor.

Weet je: ik ben een Woordgevoelige.

Ik ben gevoelig voor goed geschreven zinnen en goed geschreven teksten. Iets dat mooi gezegd is, dat voel ik goed aan.

Dat is mijn gift, zeg maar. Anderen zijn misschien veel beter dan mij in het doen. Zij zeggen niet, maar tonen.

Dus ik ben niet speciaal. Ik maak veel fouten in mijn leven.

De tekst zegt het: zoek God of welke schone namen wij Hem/Haar/Het ook geven, in Het Onzichtbare.

Ik mag dit niet als 'psychose' labelen. Het doet het onrecht aan.

Zowel de Koranische verzen als de Hebreeuwse verzen zijn een mengeling van mens en geest.

Volgende verzen die tot mij kwamen zeggen:

Ook Mohamed was twee personen (ook de oude profeten, Jezus en anderen)

Zichzelf en voor Wie hij sprak

Ook hij was slapeloos

Terwijl hij kennis kreeg

Wij zijn altijd twee

Zo kom Ik in de wereld

Dit gaf mij kennis van God, geloof ik. Hij bestaat buiten ruimte en tijd, maar beheerst ruimte en tijd. Wij zijn de naamgevers.

Maar de boodschap zelf is altijd een mix van de mens en de boodschap.

Ik leid soms aan psychoses, maar die zijn soms zo schoon, dat het 'valideren' van deze inzichten als psychose het onrecht aandoet.

Zo kwamen mij schone verzen tot mij met mooie muziek op de achtergrond.

Het kwam als uit het Niets.

Er was muziek op de achtergrond alsof mijn geest geleid werd.

Volgend schrijven kwam als vanzelf:

Wie ben Ik

Ik ben in U

Ik ben het Eerlijk Voelen

Daar is Mijn Leiding

Wie mij vertrouwt

Die wordt vertrouwd

Elk Woord kent zijn plaats

Elke zin zijn orde

Ik beheers ruimte en tijd

Een Woordgevoelige kies Ik

Zijn geest leid Ik

Ik ben naamloos

Voor u onuitspreekbaar

Wie Mij zoekt

Vind Mij

Diens geest leidt ik

Ik kan met woorden

wat geen land kan

met duizend legers

Wie Mij zoekt in het zichtbare

vindt Mij niet

Wie Mij zoekt in Het Verborgene

Daaraan openbaar ik Mij

Beste mensen, ik kreeg kennis. Maar ik ben helemaal niet speciaal of zo.

Iedereen kan dat verkrijgen. Het deed me sterk denken aan de oorspronkelijk

oudtestamentische teksten in het Hebreeuws en ook de Koranische teksten.

Allen zeggen dat in de oorspronkelijke talen de verzen hun orde kenden.

Aan jullie om te oordelen. Ik kan dit geen psychose noemen. Het is te schoon.