[Algemeen] Getuigenissen

[Gast Anon_phpbb]

ik reed weg van La Trinité sur Mer

over de Rue du Purgatoire

het mag een gek geloof zijn, dat katholieke geloof, maar wie heeft na zoiets nog bewijzen nodig

[wateengedoe2 0]

LOL, had je niet juist andersóm moeten rijden om het theologisch correct te doen zijn?

[Machiavelli 0]

Quote:

Op maandag 23 augustus 2010 12:54:30 schreef Cornelius van Wijck het volgende: ik reed weg van La Trinité sur Mer over de Rue du Purgatoire het mag een gek geloof zijn, dat katholieke geloof, maar wie heeft na zoiets nog bewijzen nodig

Wil je daar een antwoord op?

[Gast Anon_phpbb]

[Jyoti 0]

Dat soort dingen vind ik leuk.

[Eulogía 0]

Quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 22:29:12 schreef Woepje het volgende: Ik had hier een heel verhaal getypt, maar door een stomme fout van mij is dat hele verhaal nu foetsie, delete, pleite. Nou ja, dan maar even een kortere versie opnieuw: Vorig jaar oktober is mijn leven drastisch veranderd. Toen ben ik in Jezus Christus gaan geloven en heb ik Zijn liefde en rust in mijn hart ontvangen. Dat gebeurde in een moeilijke periode, waarin ik emotioneel gezien helemaal de kluts kwijt was. Mijn relatie ging uit en ik zat diep in de put. De reden dat ik tot Jezus Christus kwam was onder andere dat ik, na eindeloos kansloos surfen en googlen, besloot om te googlen naar de zoekterm "God". Ik kwam op een site uit met een brief van God. De brief ontroerde me en de tranen begonnen te vloeien. Het maakte mijn hart open en gaf me rust. Hierdoor ben ik me gaan verdiepen in Jezus en God. Wie zijn ze? Ook ben ik gaan bidden en heb ik gepraat over de dingen die mij erg bezig hielden. En dat waren er nogal veel vorig jaar oktober. Mijn leven is sindsdien veranderd. Ik heb inmiddels ook een nieuwe relatie gekregen, waarbij erg opmerkelijk is dat deze persoon al jarenlang erg gelovig is. En me dus ook heel veel dingen heeft verteld (en nog gaat vertellen) over het geloof. Daarnaast is het natuurlijk erg fijn om vrij te kunnen praten met iemand over je geloof. Zeker als het je partner is. Mijn vorige partner was fel tegen het geloof en dat was ook zijn ware aard. En zo zit ik dus niet in elkaar. Moet erbij zeggen dat ik door een Marokkaanse vader en Nederlandse moeder ben opgevoed en dus een groot deel van mijn jeugd als moslim. Zo at ik geen varkensvlees en deed ik mee aan de Ramadan, maar zat ik vreemd genoeg wel op een Christelijke (basis)school. Maar mijn vader gaf niet het goede voorbeeld van een goede moslim. Door een scheiding is zijn invloed op mijn opvoeding op den duur verwaterd. Ik kon ook meer mijn eigen gang gaan en kreeg daar ook de leeftijd voor. In die periode kreeg ik dus ook mijn relatie en raakte ik verder weg van God. Die relatie is opgehouden in oktober 2009 en sindsdien ben ik samen met Jezus Christus op weg naar de waarheid, het leven en naar de Vader. De momenten dat ik aan het bidden ben geven mij een rustig, voldaan en heerlijk gevoel. Het is gewoon goddelijk. Maar wat daarbij ook gebeurd is dat ik geflits zie. Geen felle bliksemflitsen, maar een soort van weerlicht. Ik heb mijn ogen gesloten en zie het tegen de binnenkant van mijn oogleden. Het is niet echt duidelijk te omschrijven en ik weet dus ook niet wat het is. Wel heb ik het idee dat het van God afkomt want ik krijg het ook alleen tijdens gebed of wanneer ik aan Hem denk (en daarbij volledig ontspannen ben).

Mooi getuigenis!

[Hertje 0]

Wat een fantastisch forum! zoveel getuigenissen =o erg indrukwekkend! ik heb daarom besloten mijn getuigenis ook maar hier te delen... het is nogal een verhaal... excuses daarvoor!

Ik denk dat vele van jullie mij niet zullen kennen, ik zal me daarom eerst even voorstellen. Mijn naam is Michelle, ik ben 17 jaar oud en mijn ouders komen in de kerk van de Nazarener hoekse waard. Zelf ben ik geen lid van een kerk. Ik ben recentelijk tot geloof gekomen.

ik wil jullie graag vertellen over mijn dwalen van en het hervinden van het geloof, vandaar dus mijn getuigenis.

Als kind ben ik christelijk opgevoed. Dat wil zeggen, we moesten iedere week me naar de kerk, daar 2 uur lang ons mond houden, koffie drinken en weer naar huis. Meer was het geloof niet voor mij, meer werd er ook niet van gemaakt. Op mijn 12e begon ik het vervelend te vinden. De mensen in de kerk waren in mijn ogen niet erg aardig, en de dienst was lang en saai. Ik wilde niet meer mee, en iedere zondagochtend was het ruzie. Toen ik 14 werd was ik het zat. Ik weigerde ‘christen’ te zijn. Ik wilde niet meer naar de kerk gaan, mijzelf een goed mens noemen, maar teglijkertijd ruzie maken en schelden. Hoe konden mijn ouders zichzelf goede christenen noemen als ze dat normaal vonden? Het christelijk geloof was voor mij niet meer dan een illusie. Iets wat mensen bedachten om alles was ze deden goed te praten.

In die periode ontmoette ik Marcus. Een jongen die er precies zo over dacht. Een jongen die ik later mijn beste vriend zou noemen. We hadden discussies over het geloof en we wisten allebei dat God er was, maar we vonden de christenen maar niets. Ik begon te dwalen, op zoek naar andere geloven. Interessantre dingen, leukere dingen, dingen die wel zouden werken. Ik bezocht kerken, ontmoette mensen. Zowel christenen als anti-christenen. Marcus zei me keer op keer dat ik dom bezig was, maar ik was nogal eigenwijs, en raakte geinteresseerd in wicca. Een godsdienst die beloofde alles te geven wat je maar wenste. Nu, dat was interessant. Een jonge priesteres ontving me met open armen, en ik voelde me welkom en gewaardeerd. In tegenstelling tot in de kerk. Ze vertelde me een hoop, en ik nam alles voor de waarheid aan. ze vertelde over de god en de godin over het begin en het einde de zon en de maan en alle kracht die van het uitging. Ondertussen plukte ze kruiden en leerde mij hun naam, werking en toepassing. Binnen een aantal maanden, wist ik al hoe ik kleine kwalen kon behandelen en genezen. En het meest wonderlijke. Het werkte.

Natuurlijk werkte het, het was niets dan slecht. In het begin ging het prima, de kruidenverzameling groeide en ik leerde alles toepassen, mensen kwamen naar me toe wanneer ze zich slecht voelde, met vraag om ‘medicijnen’ ik had overal een remedie voor, van griep tot hartklachten. Alhoewel ik de laatste niet durfde te behandelen. Ik had ergens nog wel enig gevoel voor redelijkheid. Op dat moment werd een vriendin van mij ziek, en ik wist dat er rituelen bestonden om genezing af te dwingen. Proberen kon altijd, toch? Ik verzamelde, met wat hulp van mijn satanistische vrienden, alles wat ik nodig had. Kaarsen, voorwerpen, een tweesnijdende dolk. Ten slotte stelde ik een spreuk op, en riep de goden aan. Zo moeilijk kon het niet zijn. Zo moeilijk was het ook niet. In het begin.

Het deed wat ik gehoopt had. Het meisje werd beter. En mijn intresse was gewekt. Nieuwe experimentjes met rituelen namen toe in aantal en hevigheid. Alles ging per ritueel, en alles ging volgens plan.

Ondertussen werd ik steeds depressiever. Evenals Marcus. Hij bleef aan me trekken, me smeken te bidden, terug te keren naar God. Maar ik was koppig en werd kwaad wanneer hij het over Jezus had. De priesteres vond het tijd worden dat ik me ging mengen in de ‘groep’ iets wat te verglijken is met een kerk voor christenen. Het enige verschil, je moet ingewijd worden. je word gebonden door bloed, daarna is er geen weg meer terug. Tenminste, dat is wat ze beweren.

Marcus werd ondertussen een steeds belangrijker deel van mijn leven. Ik begon hem te zien als mijn beste vriend, later zelfs als een soort broer. Toen werd hij ziek. Erg ziek. Met de ziekte kwam ook depressie, zowel in zijn leven als in dat van mij. We wilden niet meer, en de dood kwam steeds vaker ter sprake. Evenals onze wens om uit het leven te stappen. Het enige wat ons nog tegenhield was angst. Angst om alleen te zijn, angst voor het onbekende. De dag kwam waarop het echt niet meer ging. We waren op, en hadden nergens meer plezier in. De gesprekken die we hadden waren onze enige houvast. En we besloten, we zouden gaan, samen. Hij had een geweer, ik kon kogels regelen. Hij zou het doen. Nooit eerder heb ik zoveel van iemand gehouden. Maar dat is voor de meeste mensen moeilijk voor te stellen. hij zou mij vermoorden, uit liefde. hij zou mij geven wat ik het liefste wilde, met het risico zijn eigen ziel te vervloeken. dat was een daad van pure liefde. zeker toen...

Het plan was er, nu nog een datum. We stelden het nog even uit, zodat we er goed over na konden denken, en eventueel afscheid konden nemen. Achteraf ben ik daar onwijs dankbaar voor. In die dagen speelde het lot een ironisch spelletje. ‘ons’ geweer werd gestolen, door mijn wicca priesteres. En ze maakte er een einde aan. we waren er kapot van, maar deden geen moeite om een ander geweer te zoeken, en lieten het rusten.

Ik had me vaak voorgesteld hoe het zou zijn als iemand dood zou gaan, in alle gevallen zag ik mijzelf huilen, schreeuwen, ziek worden of ten minste half dood gaan. Vreemd genoeg gebeurd er helemaal niets. Je voelt het niet eens. Ik herinner me nog die ene nacht, hij zou sterven. Hij wist het, ik wist het. En het zou niet door zijn ziekte komen, maar ik had er vrede mee. ik hield van hem. ik wilde dat hij gelukkig zou zijn.

De dagen na zijn dood vielen mij zwaar, heel zwaar. Maar voor het eerst sinds tijden voelde ik God’s aanwezigheid. Ik besloot te bidden en vroeg om steun en kracht. Ik ben daarna maandenlang gedragen, niet beseffend wat er gebeurd was. Overal overheen zwevend samen met God. Ik kon dit aan, ik kon het verwerken. Maar ik kon het niet alleen. Ik besefte dat ik een heel verkeerde weg was ingeslagen, dat de hekserij niet minder duivels was dan openlijk satanisme.

Ik verkoos God boven de duivel. Dát ging echter niet vanzelf… het heeft me vele slapeloze nachten bezorgd, vechtend tegen het kwaad, in de naam van Jezus. Samen met Hem ging ik de strijd aan, en zwoor ten eerste mijn rituelen, symbolen en kruiden af. Daarna ook mijn muziek en films, en tenslotte moest mijn niet christelijke partner er aan geloven. Samen met Jezus kon ik alles aan. Maar ik bleef in de greep van wicca. Het had macht over mij, ik kon er niet meer uit komen. En ik wist het. De priesteres had me immers verteld dat ik een punt was genaderd, waarvan er geen terugkeren was. En ik had het gepasseerd.

Ik had destijds een vriendin, ze was christelijk en stond erg sterk in haar geloof. We waren een soort buurmeisjes en daardoor vlak bij, toen ik op een nacht vrij ernstig werd aangevallen. Spullen veranderden van plaats en ik zag en hoorde dingen die er niet konden zijn. Angst overviel me en ik begon te smeken om hulp. Voor ik besefte wat er gebeurde voelde in haar handen om mijn schouders sluiten en haar stem in mijn oor fluisteren. “In Jezus’ naam verdwijn, je hebt geen enkele macht meer over michelle, alles wat niet van God is, maak dat je wegkomt en kom nooit meer terug. Duivelse macht, ik wijs je terecht in de naam van Jezus Christus, die voor de mensen is gestorven en opgestaan uit de dood. Je hebt geen enkele macht of autoriteit, verlaat dit lichaam in Jezus’ naam†en zo nog wel meer, ik wist niet of ik het beangstigend moest vinden, of juist niet. Mijn benen begonnen te trillen, te zwak om erop te staan liet ik me op de grond vallen. Mathildes stem doorklonk in mijn hoofd, zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Mijn lichaam schokte en beefde, ik had geen enkele controle meer over mijn spieren. Ik hoorde mijzelf grommen en schreeuwen, later hard huilen. Benauwdheid overviel me en alles dreigde zwart te worden. het enige wat me nog verbond met de buitenwereld was haar stem. Ver weg en onecht. Ik verloor alle gevoel van tijd en ruimte, en begon pas weer te beseffen wat er gebeurde toen de ochtend naderde. Mijn zicht kwam terug, en haar stem, nog altijd fluisterend werd helderder en dichterbij. Mijn spieren hielden op met schokken, en het trillen werd minder. Langzaam werd ik rustig, en voelde me leeg en zweverig. Het was weg.. of tenminste voor een groot deel.

Later heeft Michel mij verder bevrijd, me verlost occulte van banden met voorouders. Ik ben nu Christen, en heb besloten tot de doop om zo een nieuw leven te beginnen met God.

[Michiel 14]

Welkom op het forum Hertje!

Mooie getuigenis, veel zegen op de weg die je gaat bewandelen.

[Hertje 0]

dankuwel!

[Archillion 0]

Geen echte getuigenis, maar dit is de tekst die ik geschreven heb voor mijn belijdenis. Het kwam, samen met de verhaaltjes die de anderen belijdende leden geschreven hadden, in een boekje die uitgedeeld werd in de kerk. Overigens heb ik dat boekje ontworpen. Oh, graphic designer, me!

"Nog geen jaar geleden was ik klaar om de kerk op te geven. Ik geloofde wel, het deed me alleen niks. Toen ik op een zomerse dag op Discovery Channel een programma over Dinosauriërs keek ging ik me afvragen hoe het nou zat met Dinosauriërs en de Schepping. Aangezien alle geschiedenisboeken zeggen dat Dinosauriërs miljoenen jaren geleden leefden, terwijl je uit de Bijbel kan opmaken dat de aarde niet ouder dan 10.000 jaar is. Van het één kwam het ander, en na een paar uur research kwam ik terecht bij een Amerikaanse evangelist die uitleg gaf over hoe Dinosauriërs in de Schepping passen. Na zeventien uur aan video seminars zag ik dat een leven lang met God leven zo slecht nog niet is. Vreemd dat je door Dinosauriërs dichter bij God kan komen. Maar nu, na bijna een jaar sinds ik Jezus aannam als mijn Redder en God, laat ik ook aan de gemeente zien hoe belangrijk God in mijn leven is geworden.

Theocracy - Absolution Day

Bound in chains

I owed a debt that I could not pay

Standing guilty in every way

When grace and mercy brought absolution

Adonai, I raise my hands to the sky in praise

For you have taken my sin away

Behold, today is my absolution day

For Christ alone is worthy

To pay the price to set all sinners free

For even me

When all works fall short and efforts fail

I realize that faith alone's the key

Absolution for all who believe

"

Muahahaha, metal lyrics in een kerkboekje. Woe is me!

[anna02 0]

Ik heb god de laatste tijd beter mogen leren kennen.. en ben daar erg dankbaar voor..

dit kleine verhaal hoe dat is gekomen wil ik met jullie delen..

ik ben gelovig opgevoed, maar deed eigelijk nooit heel veel met het geloof. Naar de kerk ging ik wel, maar als er een gebed was, dan bad ik eigenlijk in mijn hoofd niet echt mee. Ik maakte een moeilijke tijd door... met daarin ook veel twijfel over het geloof.

Na deze tijd had ik op een dag een gesprek met iemand. Hij vroeg me of ik vrijwillig naar de kerk ging, of dat ik moest van mijn ouders. Ik wist het niet want ik had het mezelf nog nooit afgevraagd. Ik begon steeds meer na te denken of ik wel echt gelovig was of omdat ik mezelf alleen maar christen noemde omdat mijn ouders christelijk waren en me zo opvoedde.

Toen dacht ik aan deze moeilijke periode, waar ik uiteindelijk uitgekomen was. Toen opeens voelde ik gods liefde en dat hij mij in deze moeilijke tijd toch niet had laten vallen. Hij heeft mij niet in de steek gelaten, terwijl ik hem wel in de steek liet.

Ik ben steeds meer gaan bidden en voel me steeds sterker. Nog steeds denk ik soms aan hoeveel verschil het gesprek met die ene persoon gemaakt heeft in mijn geloof. Apart hoe een klein gesprekje veel kan veranderen.

verder mooi om al die verhalen op dit forum te lezen ^^

[Michiel 14]

@LV: Belijdenis afleggen is ook getuigen van het geloof.

@Anne02: Welkom op het forum! Mooi om je verhaal te lezen.

[Hoppipolla 0]

Dit is misschien meer een mirakelverhaal dan een getuigenis.

Vorig jaar maakten mijn verloofde en ik een moeilijke periode door. We woonden noodgedwongen samen in 1 kamer in een klein appartementencomplex. Naast ons werd een woning, die half om de onze was heengebouwd, onderverhuurd aan een stel jonge criminelen die het gebruikten als partycentrum. Ruim een jaar lang hebben we de overlast moeten verdragen. We vluchtten bijna dagelijks ons 'huis' uit. Acties die we probeerden te ondernemen hielpen niet. Uiteindelijk gaven we het op, en vanaf dat moment was het puur overleven tot we een nieuwe woning kregen.

Een andere buurjongen deed aangifte bij de woningbouw van illegale onderhuur. Waarop mijn vriend bedreigd werd op zijn werk. De situatie werd sowieso hoe langer hoe bedreigender.

Aan een tekst in de Bijbel had ik in die tijd enorm veel steun: Psalm 37.

De zondaar belaagt de rechtvaardige

Met een grijns op zijn gezicht

Maar de Heer lacht hem uit

En ziet de dag al van zijn ondergang

In mijn hoofd had ik al die tijd zitten dat in oktober 2011 de verlossing zou komen. Ik zei dit ook bijna dagelijks tegen mijn verloofde en op den duur tegen andere dierbaren, die natuurlijk doorhadden dat we aan de situatie onderdoor gingen. 'Nog even,' zei ik. 'In oktober hebben we een nieuwe woning, dat weet ik zeker.'

Iedere dag klampte ik me aan de kalender vast en bladerde ik door naar oktober en rekende ik steeds opnieuw uit hoeveel maanden en weken en dagen het nog waren, dat was echt mijn houvast.

Maar we stegen niet echt op de wachtlijst voor een huurwoning en in augustus werd ik bang dat ik ongelijk zou krijgen. Terwijl we echt niet meer konden. In die tijd sliepen we niet eens meer thuis, maar wisselend bij dierbaren. We waren eigenlijk thuisloos.

Op miraculeuze wijze kregen we een nieuwe woning in september. Ik was aan het werk toen ik het hoorde, maar heb gewoon staan schreeuwen van blijdschap. Het kwam geen moment te vroeg. Hoewel het huis er niet uitzag, hebben we er de dag dat we de sleutel kregen ons bed neergezet.

Een paar dagen later gebeurde het wonder. Ik moest naar huis met de sneltrein, maar miste die, wat zelden voorkomt. Daarom nam ik de stoptrein. Ik stapte niet in in de eerste coupé, maar in de derde. Zomaar. Ik ging niet bovenin zitten, maar onderin. Zomaar. En toen opeens zat ik tegenover mijn ex-bovenbuurman. Hij vertelde me het volgende: die nacht, om 4:00, was de ME de woning van de criminelen binnengestormd met een 'stormram'. Ze hadden met herders en getrokken pistolen eerst het gebouw omsingeld. De criminelen waren weggehaald.

Het was alsof God me op deze manier wilde laten weten dat ik me niet voor niets aan Psalm 37 had vastgeklampt.

En hoe het met oktober 2011 zat? Op 1 oktober schreef ik me in in onze nieuwe woning. En halfverwege oktober kon ik eindelijk mijn huis opleveren en de sleutel teruggeven aan de woningbouw. Om er nooit meer terug te keren.

[anna02 0]

bedankt michiel..

leuk om eens een keer op zo'n forum te zijn ^^

[Chealder 1]

Ik heb deze avond muziek opgezet van Sara Groves (een christelijke zangeres) en ging heel luid (en vals, was toch alleen thuis) meezingen met bijna alle liedjes. Het was heerlijk om af en toe mijn handen op te heffen naar God en te vertellen hoe zeer ik van Hem houd en Hem hard nodig heb en weer tot nieuwe inzichten te komen waarom een aantal dingen gebeuren in mijn leven zoals ze gebeuren. Het is echt geweldig om God dan zo dichtbij te ervaren en weer helemaal tot rust te komen.

Als je een keer rust nodig heb, kun je eens hetzelfde proberen. Muziek op, bij voorkeur christelijke die je goed kent, lekker meezingen en naar alle tonen luisteren, en als je de tekst op dat moment even niet weet of als je het gewoon lekker vind bidden tot God en vertellen hoe zeer je Hem nodig hebt en van Hem houdt.

@Anna: Leuk om te lezen. Welkom en ik hoop dat je je thuis zult voelen

[Hongerige Wolf 0]

Ik had gisteren een bijzonder iets. Ik liep een beetje met mijn ziel onder mijn arm en ging - zoals ik wel vaker doe - een stukje wandelen. Vlakbij mijn huis is op een katholieke begraafplaats een kleine kapel, gewijd aan Sint Petrus. Ik was er eigenlijk nog nooit binnen geweest, want ik wist niet of dat wel de bedoeling was. Maar de deur stond open dus ik ben eens naar binnen geglipt. Het is niet de mooiste kapel die ik ooit gezien heb (Molkenboer, niet mijn favoriete architect), maar er hing een prettige sfeer en het was er onvoorstelbaar stil. Ik heb daar een tijdje gezeten en na verloop van tijd ging ik bidden. Voor het eerst in mijn leven heb ik geknield in de kerk (ik weet niet waarom, maar iets weerhield me daar altijd van - ongetwijfeld de reformatorische opvoeding). Feitelijk heb ik mezelf helemaal overgegeven aan God. Ik heb me nog nooit zo beschermd gevoeld als op dat moment, en heb gedurende een minuut of twintig de aanwezigheid van de Heer nog nooit zo sterk gevoeld. Ik was helemaal beduusd. Toen ik weer naar buiten liep, passeerde ik de pizzeria, waar de vrolijke mongoloïde zoon van de eigenaar vaak helpt. Hij was nu asbakken op het terras aan het zetten, zwaaide en riep mij al van verre vriendelijk toe: 'God zal je lonen met erwten en bonen!'

Waar hij dat nou weer vandaan heeft?

[Hinata 0]

Mooi HW!

[Michiel 14]

Mooi HW!

Daar sluit ik me bij aan.

[Jyoti 0]

Mooi. Mooie, rustige plek ook, ik wandel af en toe wel wat rond daar, ik vroeg me ook altijd af of het ok was om daar binnen te gaan of niet. Goed om te weten dat dat dus kan, kennelijk.

[MaRijuh 0]

Dit heb ik geschreven voor mijn belijdenis!! Het was een brief aan de dominee, om mijn verhaal te doen, waarom ik wil de belijden!

Ik vind het best lastig om een brief te moeten schrijven. Vooral als ik moet bedenken met waar ik zal beginnen. Ik zal daarom een begin proberen te maken.

Als kind zijnde ging ik altijd naar de club. De Bijbel verhalen sprak mij, toen die tijd, altijd al aan. Vooral het verhaal van Ruth. Het verhaal dat Ruth’s schoondochter haar niet verliet, terwijl de andere er juist wel voor koos. Als kind, verwacht je niet dat de wereld later hard kan zijn. Hoe dan ook, dit verhaal bleef dicht bij mij.

Ik heb jaren lang geworsteld met gevoelens voor het geloof en voor god. Er zijn zelfs tijden geweest dat ik er het liefst even niets mee te maken wilde hebben.

Hij nam toch alleen maar dierbaren weg, en dit heeft voor mij soms zware tijden bezorgd.

Ook al was af en toe mijn geloof in mij weg, ik koos er voor om bij het jeugdwerk te gaan.

Ik doe dit nu al voor het vijfde jaar en doe het nog steeds met heel veel plezier.

Tot ik in 2008 een zeer moeilijke tijd tegemoet kwam.

Ik worstelde nog steeds met het geloof en met mijzelf.

Eind 2008 stortte ik in, door alle ellende wat ik had meegemaakt. Ik was boos op mijzelf en op god. Volgens maatschappelijk werk was ik depressief. Ik heb verschillende behandelingen gehad en kreeg zelfs de voorkeur om medicijnen te nemen. Het laatste wou ik absoluut niet en wilde hoe dan ook, proberen om met mijn eigen krachten en die van god samen, er boven op te komen.

In die periode kwam ik er achter dat ik toch onverwachts nog liefde voor god had. Ook al was ik boos op hem.

Veel mensen hebben mij die tijd mijn zijde verlaten. Vrienden waarvan ik had verwacht dat het mijn echte vrienden waren, maar god bleef bij mij. Net als in het verhaal van Ruth.

[tucker 28]

Dit heb ik geschreven voor mijn belijdenis!! Het was een brief aan de dominee, om mijn verhaal te doen, waarom ik wil de belijden!

Ik vind het best lastig om een brief te moeten schrijven. Vooral als ik moet bedenken met waar ik zal beginnen. Ik zal daarom een begin proberen te maken.

KNIP

Ook al was ik boos op hem.

Veel mensen hebben mij die tijd mijn zijde verlaten. Vrienden waarvan ik had verwacht dat het mijn echte vrienden waren, maar god bleef bij mij. Net als in het verhaal van Ruth.

Moge Hij je tot kracht zijn en bijstaan met zijn Eeuwig durende genade:) Mooi verhaal Marijuh:)

[MaRijuh 0]

Dankje!!! En ik ben altijd nog God dankbaar dat hij mij nooit gheeft verlaten... EN dat ik ook ja tegen god heb durven te zeggen!!

[Chealder 1]

Zucht, ik heb vandaag dit heerlijke lied weer eens een paar keer geluisterd;

Athair ar Neamh, Father in Heaven. Of in het Nederlands: Vader in de hemel.

(Ik vind het Engels gewoon mooier.)

Uiteraard zit er een verhaal achter dit lied, want anders had ik het wel bij de muziek gepost en niet hier.

Het is al weer een aantal jaar geleden dat ik dit lied voor het eerst heb gehoord, ik was toen geen christen. Ik werd gelijk helemaal stil van het lied en luisterde er aandachtig naar. Het raakte me, en ik kon het niet tegen houden om er tranen op te laten, dus ik liet het gewoon gaan. Dit was het eerste lied waar ik ooit op gehuild heb.

Toen ik er een andere keer nog eens naar luisterde raakte het mij weer zoals de eerste keer.

Ik vroeg mij af waarom het mij zo raakte. Was het de Ierse tekst, die ik niet kon verstaan? Ik besloot om een vertaling van de tekst op te zoeken en ik stond perplex. Het was een christelijk lied!

Athair ar Neamh, Dia linn

(Father in Heaven, God bless us.

Vader in de hemel, God zegent ons.)

Ondanks dat ik nooit iets tegen enige religie heb gehad, was ik toen geen christen. Hoe kon een christelijk lied mij dan zo raken?

Athair ar Neamh, Dia liom

(Father in Heaven, God bless me.

Vader in de hemel, God zegent mij.)

Ik wilde het niet weten, het kon de tekst gewoon niet zijn, dus hield ik het er op dat het gewoon de mooie muziek was.

M'anam, mo chroí, mo ghlóir,

(My soul, my heart, my glory.

Mijn ziel, mijn hart, mijn glorie.)

Echter weet ik nu wel beter.

Moladh duit, a Dhia

(Praise to You, God.

Geprezen zij U, God.)

[annzie 1]

Dat is zó'n prachtig lied, ik heb het wel duizend keer geluisterd denk ik, toen ik net christen was

[Chealder 1]

Ik luister er niet zo heel vaak naar, alleen als ik er echt zin in heb om er naar te luisteren. Zo blijft het ook een speciaal nummer voor me! Zo is er nog een ander lied waar ik zelden naar luister, juist omdat ik het heel mooi vind. (The Old Ways van Loreena McKennitt, ik zal het wel in het youtube topic posten )