Rustdag: zaterdag of zondag?

[Karel 0]

Oogje,

ik begrijp dat we naar deze discussie doorverwezen worden. Hoewel ik 'm nog niet doorgelezen heb, toch een vraag:

Jij schrijft hier, als volgt:

Quote:

Gevonden! Romeinen 14 is een veel aangehaald stuk hier als iemand meent de ware leer te hebben en andere leren duivels vindt, of meent dat bepaalde christelijke feestdagen satanisch zijn. Kolossenzen 2:16-23 stelt het nog scherper: Laat niemand u blijven oordelen inzake eten en drinken of op het stuk van een feestdag, nieuwe maan of sabbat, (...) Erg vaak aangehaald, laten we ervoor waken dat het geen standaard stokpaardjes of clichés worden. Daarmee doe je deze teksten tekort.

Vooral jouw aanhef en jouw afsluitende zin:

Wat bedoel je daar precies mee?

[Robert Frans 1.542]

Sjaloom Karel,

Vaak als in een discussie iemand meent de ware leer te hebben en andere leren of gebruiken niet-christelijk vindt, wordt hij of zij naar Romeinen 14 verwezen. Dat bedoelde ik ermee te zeggen. niets mis mee dus.

Wat de laatste zin betreft: sommige bijbelteksten worden zó vaak aangehaald, dat ze "gewoon" worden, cliché. Daar moeten we dus voor waken, want een bijbeltekst mag nooit "gewoon" of cliché zijn.

Als dat raar of negatief overkwam, mijn excuses daarvoor. Ik bedoelde het goed.

[Karel 0]

Quote:

Op zondag 29 augustus 2004 16:30:42 schreef Oogje het volgende: Als dat raar of negatief overkwam, mijn excuses daarvoor. Ik bedoelde het goed.

Het kwam bij mij helemaal niet over, dus ik begreep helemaal niets. Niet positief of negatief, maar ik vatte 't gewoon niet, vandaar.

Ik ben er van overtuigd dat het Christendom een 'wereldgeloof' is, dat God daardoor niet 'verrast' is, zoals dat bijvoorbeeld met veel gebruiken binnen de islam wel het geval is.

Het christendom staat volgens mij ook niet open voor allerlei diepgravende discussies hoe je iets nu toepassen moet als je bijvoorbeeld in een vliegtuig tegen of juist in met richting ván de tijdzones invliegt. Of je dan wél of juist níet met bepaalde rituelen in de knoei komt. Of wat je er aan kunt/moet doen om deze 'overtredingen' weer goed te maken, 'overtredingen' ten gevolge van zaken en natuurverschijnselen die wij later pas ontdekten.

En dáárom, wegens het Evangeliseren en uitdragen van de Blijde Boodschap voor iedereen over de HELE aarde, vind ik de plaatsen waar Paulus dit aangeeft, zeker geen 'standaard stokpaardjes of clichés'!

Het zijn essentieële tekstdelen voor het (kunnen) volgen van Christus en het Christendom, waar men zich ook op die aarde bevindt. Waardoor men zich door allerlei randverschijnselen, rituelen en godsdienst-fanatici niet op het verkeerde been hoeft te laten zetten.

Het Christendom is in z'n oorsprong immers geen protest-beweging die zich afzet tegen allerlei instellingen en gebruiken. Het Evangelie laat ons echter wél zien dat al die instellingen en gebruiken er uiteindelijk helemaal niets toe doen. Het gaat om Jezus en de Boodschap.

Oude gebruiken mogen 'nieuwe' gelovigen nog best een poosje blijven toepassen als ze daar een goed gevoel bij hebben, maar ze zijn van geen enkele waarde onder het nieuwe verbond. Sterker nog ... : ze zullen ons eerder van de kern van het Evangelie af houden!

[Karel 0]

Oogje,

Ik heb de bijdrage gevonden waar ik op doelde: hier en hij was dus van Ichtus.

In tegenstelling tot wat jij aangaf zag ik deze teksten daar juist voorbij schieten in een context als alibi om feesten juist het geloof 'binnen te trekken', te 'kerstenen'.

Vandaar dat ik eigenlijk juist even op 't verkeerde been werd gezet vanwege de context waarin jij ze bracht vanmiddag.

[Watchman 0]

Het vierde gebod zegt: ‘Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt’ (Ex20:8-11; Dt5:12-15; vgl. Ex31:13-16; 35:2v.; Lv19:3,30; 23:3; 26:2; Nm15:32-36; 28:9-10). Wat moet de schriftgelovige houding tegenover dit gebod zijn? Principieel zijn er ten minste vier standpunten denkbaar:

Adventistische, Messiaanse of andere theologen die zich aan de zaterdag houden: Deze opvatting houdt in dat de nieuwtestamentische Kerk nog steeds formeel onder de Wet van Mozes staat, al of niet inclusief de ceremoniële en civiele gedeelten ervan. D.w.z.: christenen staan formeel onder de Tien Geboden, inclusief het vierde. Dit moet letterlijk genomen worden; daarom is de zaterdag de heilige dag van de week, zowel voor joodse als voor niet-joodse christenen. Dit is bijvoorbeeld de opvatting van de zevendedagadventisten, maar ook van Messiasbelijdende Joden, die, omdat zij niet opgehouden zijn Joden te zijn, geloven dat zij nog steeds onder het letterlijke vierde gebod staan.

Rooms-katholieke of reformatorische theologen die zich aan de zondag houden: Deze opvatting houdt ook in dat de nieuwtestamentische Kerk nog steeds formeel onder het vierde gebod staat. Zij gelooft echter dat in het nieuwtestamentische tijdperk de zaterdag formeel vervangen is door de eerste dag van de week. Daarom is de zondag de heilige dag van de week voor zowel joodse als niet-joodse christenen. Dit is de algemene opvatting van de grote meerderheid van de theologen in de gevestigde kerken. Sommigen van hen echter accepteren niet de idee van ‘vervanging’; zij geloven in een onafhankelijke kerkelijke oorsprong van de zondag als heilige dag.

Bedelingstheologen die zich aan de zondag houden: Deze theologen geloven dat de nieuwtestamentische Kerk niet onder de Wet van Mozes, en dus niet onder het vierde gebod staat. Toch geloven zij, net als de onder laatstgenoemde groep, dat God formeel de zondag heeft gegeven als de heilige dag van de week voor zowel joodse als niet-joodse christenen.

Bedelingstheologen die geen enkele heilige dag erkennen: Ook deze theologen geloven dat de nieuwtestamentische Kerk niet onder de Wet van Mozes, en dus niet onder het vierde gebod staat. Bovendien geloven zij dat God in het nieuwtestamentische tijdperk helemaal niet een bepaalde heilige dag van de week heeft apartgezet. Deze opvatting heeft er niet noodzakelijk bezwaar tegen als gelovigen geregeld op zondag samenkomen, zolang men de zondag niet als ‘heiliger’ beschouwt dan andere dagen.

Magere aanwijzingen

Sommige zaken worden in dit artikel als vanzelfsprekend aangenomen (zie daarover uitvoeriger mijn boek over de Torah, Hoe lief heb ik uw Wet, dat binnenkort verschijnt). Ten eerste hebben Messiasbelijdende Joden het recht, zo niet de plicht, de sabbat te onderhouden. Ten tweede: de Wet van Mozes is niet identiek met de Wet van Christus (1Ko9:21; Gl6:2). Daarom staat de (niet-joodse) christen formeel niet onder het vierde gebod, dat tot de Wet van Mozes behoort. Dit laat voor ons drie mogelijkheden open. Ten eerste: de Wet van Christus kent ook een

sabbatsgebod. Ten tweede: de Wet van Christus heeft haar eigen heilige dag van de week, en wel de zondag. Ten derde: de Wet van Christus kent helemaal geen heilige dag. Om tot een keuze tussen deze drie opties te komen moeten we onszelf twee vragen stellen, een uitlegkundige en een historische vraag:

Is er in het Nieuwe Testament formeel een heilige dag ingesteld voor de niet-joodse christenen, en zo ja, is dit de zevende of de eerste dag van de week?

Welke dag van de week is apartgezet door de vroege christenen (d.w.z. historisch gezien, los van veronderstelde nieuwtestamentische voorschriften), en hoe houdt de hedendaagse viering van de eerste dag van de week daarmee verband?

Wat vraag [1] betreft: het is onmiskenbaar dat het Nieuwe Testament ons geen enkel bewijs geeft dat de zondag de plaats van de zaterdag heeft ingenomen als de heilige dag van de week. Nergens in het Nieuwe Testament wordt de zaterdag formeel, of zelfs maar indirect, ‘vervangen’ door de zondag. Dus waar hebben theologen uit de gevestigde kerken deze idee vandaan? De voornaamste reden om zo’n ‘vervanging’ te poneren zijn de volgende twee vooronderstellingen: (1) christenen staan onder het vierde gebod, en (2) het Nieuwe Testament lijkt de zondag aan te wijzen als de nieuwe dag van eredienst. Conclusie: de zondag moet de nieuwe ‘sabbat’ zijn die onderhouden moet worden. Mijn antwoord hierop is: (1) Niet-joodse christenen staan formeel niet onder de Wet van Mozes, en dus ook niet onder het sabbatsgebod. (2) Een speciale dag van eredienst is niet hetzelfde als een speciale dag van rust, zoals de sabbat dat is. De sabbat is een verplichte feestdag en zelfs nog meer een verplichte rustdag (‘sabbat’ komt van het Hebr. werkwoord sjabat, dat ‘ophouden (met werken)’ betekent, en vandaar: ‘rusten’). De zondag is op z’n hoogst een voor de hand liggende feestdag, of dag van eredienst. Er is geen nieuwtestamentisch bewijs dat niet-joodse christenen de ‘sabbat’ moeten vieren op zondag als een verplichte feestdag, laat staan als een verplichte rustdag. Natuurlijk, niemand ontkent dat het Nieuwe Testament de eerste dag van de week op speciale wijze naar voren haalt. Het was op deze dag dat Jezus opstond uit de doden, dat Hij samenkwam met zijn discipelen en dit precies een week later herhaalde, d.w.z. de volgende zondag (Mk16:2,6; Lk24:36-49; Jh20:19-29). Het was zeven weken later op de Pinksterdag, d.w.z. opnieuw op de eerste dag van de week, dat Hij de Heilige Geest uitstortte (Hd2). Het was op de eerste dag van de week dat de gelovigen van Troas bijeenkwamen, zoals vermoedelijk hun gewoonte was. Het lijkt erop dat Paulus, die blijkbaar op een maandag was aangekomen, in Troas ‘zeven dagen’ wachtte (Hd20:6v.) tot de eerste dag van de week, omdat hij wist dat de gelovigen in Troas op zondagen samenkwamen (vgl. ook Hd21:4; 28:14). Het was op de eerste dag van de week dat de Korinthiërs volgens opdracht geld apart moesten leggen voor Paulus’ collecte (1Ko16:2), wat volgens sommigen erop wijst dat zij de gewoonte hadden op die dag samen te komen. Dat is allemaal goed en wel. Maar het bewijst niet dat de eerste dag van de week apartgezet is als de nieuwe heilige dag van de tegenwoordige bedeling, laat staan als een nieuwe verplichte rustdag.

Conclusies

Enerzijds hebben de apostelen het sabbatsgebod dus nooit uitdrukkelijk op de niet-joodse christenen toegepast. Anderzijds hebben zij nooit uitdrukkelijk de zondag ingesteld als een verplichte feestdag, laat staan als een verplichte rustdag. Welke conclusie moeten we dus trekken? Op z’n minst kunnen we de volgende twee opmerkingen maken. Aan de ene kant: zelfs als niet-joodse christenen niet onder de Wet van Mozes staan, is het uit vele nieuwtestamentische plaatsen duidelijk dat negen van de Tien Geboden ook deel uitmaken van de Wet van Christus; dus waarom niet het enig overblijvende, het sabbatsgebod? Bovendien is dit gebod niet alleen een deel van de Tien Geboden, maar heeft het een veel bredere betekenis door terug te gaan op de scheppingsweek (Gn2:2v.). ‘God zegende de zevende dag en heiligde die’ &endash; de Israëlitische lezers van Gn konden daaruit niet anders concluderen dan dat deze dag bedoeld was als een dag van zegen en heiliging voor de mens. Het is waar dat we nooit lezen dat de aartsvaders de sabbat hielden. Maar de sabbat was ook niet totaal onbekend, want in Ex16:23-29, dus vóór de wetgeving op de Sinaï, lezen we vier keer over de sabbat: ‘... een rustdag, een heilige sabbat voor de HERE (...) op de zevende dag is het sabbat (...) Bedenkt, dat de HERE u de sabbat gegeven heeft.’ Dit geeft duidelijk aan dat de sabbat een wijdere betekenis heeft dan ‘slechts’ binnen het kader van de Wet van Mozes. De sabbat was niet alleen voor de Joden gemaakt, maar ‘voor de mens’ (Mk2:27), d.w.z. voor het fysieke en geestelijke welzijn van de hele mensheid. Aan de andere kant ken ik niet de geringste aanwijzing in het Nieuwe Testament dat niet-joodse christenen ooit de sabbat hebben gehouden, terwijl we wel aanwijzingen hebben, zij het magere, dat zij bijeenkwamen op de eerste dag van de week (Mk16:2,6; Lk24:36-49; Jh20:19,26; Hd2:1; 20:7). Dus waarom zouden we de zondag niet accepteren als een zeer geschikte dag van eredienst, zelfs als we de idee afwijzen dat het ook een verplichte rustdag zou behoren te zijn? Trouwens, als niet-joodse christenen inderdaad de eerste dag van de week kennen als een heilige dag van eredienst, is het dan niet voor de hand liggend deze dag te combineren met de geregelde rustdag die elk mens nodig heeft? Het voordeel van de zaterdag-opvatting is dat ze de voortgaande geldigheid van het geheel van de Tien Geboden aantoont binnen de Wet van Christus en recht doet aan het feit dat de sabbat een zelfs nog wijdere (scheppings-)betekenis heeft dan de (overige van de) Tien Geboden. Het voordeel van de zondag-opvatting is dat we meer aanwijzingen hebben voor niet-joodse christenen die de eerste dag vierden dan voor hen die de zevende dag hielden. En geen wonder: die eerste dag is de dag van de opstanding van Christus en van de uitstorting van de Heilige Geest. Er is geen ‘christelijker’ dag dan de eerste dag van de week!

Sabbat niet afgeschaft!

Een paar dingen moeten duidelijk zijn. Ten eerste kan niemand het recht, zo niet de plicht, van Messiasbelijdende Joden ontkennen om de sabbat te onderhouden. Ten tweede kan men wel de plicht van niet-joodse christenen ontkennen om de sabbat te onderhouden, maar niet hun recht. Ten derde kan men wel de plicht van niet-joodse christenen ontkennen om de zondag te onderhouden als een dag van eredienst, en zelfs van rust, maar niet hun recht. We hebben geen directe aanwijzingen ten aanzien van de plicht van niet-joodse christenen in dit opzicht. We zullen daarom enerzijds ruimte moeten laten voor standpunt [d], dat zegt dat God in het nieuwtestamentische tijdperk helemaal geen heilige dag van de week apartgezet heeft. Anderzijds zijn er geen directe aanwijzingen voor de idee dat van alle bedelingen dit de enige zou zijn zonder een heilige dag van de week. Een ander punt moet absoluut duidelijk zijn: wat men ook moge denken van een eventuele heilige dag in de tegenwoordige bedeling, God heeft de sabbat niet afgeschaft. Ten eerste: als Jezus, de apostelen en al de Messiasbelijdende Joden in het Boek Handelingen de hele Wet van Mozes onderhielden, sloot dit noodzakelijk de sabbat in. Paulus bezocht niet-joodse gemeenten die kennelijk gewoon waren samenkomsten te hebben op de eerste dag van de week (Hd20:7); maar alle aanwijzingen duiden op zijn persoonlijke onderhouding van de sabbat. Ten tweede zal de sabbat gehouden worden in het duizendjarig rijk van de Messias, niet alleen door Israël, maar door alle volken (Js56:1-7; 66:23; Ez44:24; 45:17; 46:1,3v.,12). Ten derde wordt in verband met Gods profetische wegen met de aarde de ‘ark van het verbond’ gezien in de hemelse tempel (Op11:19), wat mede de stenen ‘tafelen van het verbond’ (Hb9:4), en dus ook de Tien Geboden inhoudt, inclusief het sabbatsgebod. Ten vierde zal het Messiaanse rijk zelf de grote sabbat van wereldgeschiedenis zijn; God gaat zijn weg door de geschiedenis tot deze uiteindelijke ‘sabbatsrust’ (Hb4:9). Deze voorstelling wordt niet alleen aangetroffen in rabbijnse bronnen, maar ook in de geschriften van de kerkvaders en de Reformatoren. Dus al vierden vele uitmuntende niet-joodse christenen de zondag, toch erkenden zelfs zij dat God Zelf in zekere zin nog steeds de sabbat ‘houdt’, zoals Hij deed bij de schepping (Gn2:2-3; Ex20:11; 31:17). Welke dag niet-joodse christenen ook mogen aanhouden als hun gebruikelijke dag van eredienst, de sabbat is een geestelijke werkelijkheid waarmee gerekend moet worden en zal een werkelijkheid zijn zolang de aarde blijft bestaan.

Romeinen 14, Kolossenzen 2 en Galaten 4

Een paar schriftplaatsen moeten in dit verband nog nader bekeken worden. Ten eerste Rm14:5v.: ‘de één [= de ‘zwakke’] stelt de ene dag boven de andere dag, maar de ander [= de ‘sterke’] stelt alle dagen gelijk. Ieder zij in zijn eigen denken ten volle verzekerd. Wie de dag in acht neemt, neemt hem in acht voor de Heer.’ Mijns inziens volgt duidelijk uit de context dat het volgens Paulus een teken van een ‘sterk’ geloof is als de christen ‘alle dagen gelijkstelt’. Volgens mij sluit dit elke wettische of heidense (bijv. bijgelovige) uitleg van een speciale ‘heilige dag van de week’ uit. Die wettische benadering houdt trouwens ook de idee in dat de zondag speciaal zou zijn omdat het de ‘christelijke sabbat’ zou inhouden, waarop alle Mozaïsche sabbatsvoorschriften van toepassing zouden zijn. De heidense benadering houdt de idee in dat de ‘zon’-dag speciaal zou zijn omdat deze dag gewijd is aan de zonnegod, zoals de naam aangeeft. Wetsonderhouding door een Messiasbelijdende Jood, inclusief het houden van de sabbat, is niet noodzakelijk ‘zwakheid’, zolang het niet gedaan wordt vanuit een wettisch streven naar werkgerechtigheid. Maar de passage lijkt wel argumenten aan te reiken tegen elke formele idee van een speciale heilige dag onder de nieuwe bedeling. Toch denk ik dat het te ver zou gaan om Rm14:5 als argument te gebruiken tegen elke viering van de eerste of de zevende dag van de week, zolang dit niet gebeurt om wettische of heidense redenen. Zo vormt ook Ko2:16 &endash; ‘Laat dan niemand u oordelen inzake (...) sabbatten’ &endash; geen bewijs tegen een Messiasbelijdende Jood die de sabbat houdt uit gezonde motieven, en evenmin tegen een niet-joodse christen die de zondag of de sabbat houdt uit gezonde motieven. Het woord waarmee het vers begint: ‘Laat dan niemand u oordelen inzake eten en drinken’, is geen waarschuwing tegen eten en drinken in het algemeen, maar tegen verkeerd eten en drinken. Zo vinden we hier ook geen waarschuwing tegen sabbatsviering in het algemeen, maar tegen verkeerde sabbatsviering. Preciezer uitgedrukt: degene die in dit vers ‘oordeelt’, is waarschijnlijk iemand die beweerde dat de Kolossers op meer ascetische wijze moesten eten en drinken en de sabbat en de feesten moesten vieren. Gl4:10, ‘U onderhoudt dagen en maanden, tijden en jaren’, kan evenmin gebruikt worden als een argument tegen het houden van de sabbat als zodanig, omdat de context wijst op een wettische of heidense viering van bijzondere dagen. De passages geven geen enkele steun voor de idee van een speciale heilige dag in de nieuwe bedeling, maar zij veroordelen ook niet noodzakelijk de viering van de eerste of de zevende dag, zolang elke vorm van wetticisme of heidendom maar vermeden wordt.

Ontstaan zondagsviering

Het is belangwekkend dat Hd20:7 en 1Ko16:2 erop wijzen dat de joodse gelovigen blijkbaar op zaterdagavonden bijeenkwamen, dat is de avond die door de Joden Motsa’ei-sabbat, ‘vertrek van de sabbat’ genoemd wordt. Kennelijk snijdt het mes hier aan twee kanten. Enerzijds blijft volgens de joodse gewoonte de kalme sfeer van de sabbat dikwijls bewaard op zaterdagavond, nadat de sabbat officieel voorbij is (d.i. bij zonsondergang). Voor joodse gelovigen, die op de sabbat gerust hadden met de rest van de joodse gemeenschap, zou het heel natuurlijk zijn daarna bijeen te komen met Messiasbelijdende Joden en niet-Joden. Het zou nog altijd een samenkomst zijn in de atmosfeer van de sabbat. Anderzijds was bij zonsondergang letterlijk de eerste dag van de week begonnen; daarom spreken Hd20:7 en 1Ko16:2 van deze dag als een bijzondere dag. En omdat niet-joodse christenen de etmalen rekenden van middernacht tot middernacht, is het voorstelbaar dat zij naderhand bleven samenkomen op de eerste dag van de week, maar dan overdag. Er bestaat geen nieuwtestamentisch gebod om een heilige dag van de week te onderhouden, of het nu de sabbat of de zondag is. De reden waarom de meeste christenen de zondag als een bijzondere dag beschouwen, is niet gebaseerd op een speciaal instellingsgebod, maar (a) op het bijzondere karakter van die dag als de opstandingsdag van de Heer, en ( op een traditie die teruggaat op de eerste eeuwen. Het is niet waar dat de zondag pas door keizer Constantijn is ingesteld, in diens Zondagswet van 321 n.Chr., of door het Concilie van Laodicea in 364 n.Chr. Daarom kan de viering van de opstandingsdag van de Heer niet om deze simpele reden afgewezen worden, of om het antisemitisme achter deze vierde-eeuwse instelling. Integendeel, de viering van de zondag als dag van eredienst werd al rond het begin van de tweede eeuw alom gepraktiseerd buiten het land Israël. Latere kerkelijke concilies bevestigden slechts een allang bestaande praktijk; hun veronderstelde antisemitisme verandert niets aan de hoge ouderdom van de gewoonte. Wat de concilies onder invloed van de opkomende vervangingstheologie echter deden, was iets dat beslist wél verkeerd was. Zij veranderden de zondag als ingeburgerde feestdag, een dag van eredienst, in een dag die tevens een verplichte rustdag was, waarop zij al de oudtestamentische sabbatsvoorschriften toepasten. Dit was een grove vergissing, zowel theologisch als praktisch. Er is niets tegen de vrijwillige viering van de eerste dag van de week als een bijzondere dag van eredienst; er is alles tegen de viering ervan als een verplichte rustdag. Ik ontken niet dat een rustdag elke week voor de hardwerkende mens zeer nuttig zou zijn. Maar dat is iets anders dan de bewering dat de zondag de ‘christelijke sabbat’ is, waarop het bijbels verboden is te werken. Verbondstheologen lijken noodzakelijk in problemen te komen met Hd20:7, als zij de eerste dag van de week willen beschouwen als een verplichte rustdag. Óf de gelovigen kwamen bijeen op zondagavond, zoals veel uitleggers als vanzelfsprekend aannemen, maar dan vond de broodbreking (volgens velen het avondmaal van de Heer, wat m.i. juist is, dat na middernacht gevierd werd) in feite plaats op maandagmorgen, niet op zondag (vs7,11). Óf de gelovigen kwamen bijeen op zaterdagavond, maar dan zette Paulus zijn reis voort op zondagmorgen (vs11), wat velen die in de ‘christelijke sabbat’ geloven, als zonde zouden beschouwen. Het avondmaal vieren op een gewone maandag of reizen op zondag, wat is erger? Het is belangwekkend dat de viering van de eerste dag begonnen kan zijn met joodse gelovigen. In een Talmoed-traktaat (Taänit) wordt verondersteld dat Joden niet vasten vóór of op een sabbat omdat die dag natuurlijk een bijzondere dag van eten is. Maar het traktaat zegt verder: ‘Waarom vastten zij niet op de dag na de sabbat? Rabbi Jochanan zegt: Vanwege de Nazareners’, d.w.z. de Messiasbelijdende Joden van de eerste eeuwen. Kennelijk wilden de niet-Messiasbelijdende Joden niet vasten op de eerste dag van de week, om geen eerbied te tonen voor de dag die door de Nazareners als bijzonder werd beschouwd. Dat houdt overigens niet in dat de Nazareners geloofden dat de sabbat vervangen was door de zondag, alsof zij op zondag de ‘sabbat’ vierden. Alles wijst erop dat de sabbat voor hen de sabbat bleef, zoals het altijd geweest was. Maar de zondag was voor hen bijzonder, kennelijk omdat het de opstandingsdag van de Heer was, niet omdat die dag iets met de sabbat te maken had. In de niet-joodse westerse wereld mogen wij dankbaar zijn voor de zondag als een dag van eredienst en rust. Maar elke bewering dat de zondag de ‘christelijke sabbat’ is, en dus een verplichte rustdag, is om drie redenen onjuist: het is geen ‘sabbat’, het is geen verplichte dag, en het is ook geen specifieke rustdag.

[FBtje 5]

hmm.. eerst een klein vraagje.. komt jouw verhaal overeen met datgeen wat op http://www.bible.ca/sabbath.htm staat? zo niet, waarom geef je de link dan?

ik zal een gedeelte wat ik eigenlijk in het verkeerde topic had geplaats hier nog een keer neerzetten:

volgens de kerkelijke traditie zou Jezus dus op een vrijdag zijn gekruisigd en op een zondag zijn opgestaan.. Maar Jezus werd niet gekruisigd op goede vrijdag en dus ook niet 1 dag voor de sabbat..

Want welke sabbat hier wordt bedoeld lezen we in

Johannes 19:

Quote:

31 De Joden dan, opdat de lichamen niet aan het kruis zouden blijven op den sabbat, dewijl het de voorbereiding was (want die dag des sabbats was groot), baden Pilatus, dat hun benen zouden gebroken, en zij weggenomen worden.

Hij werd dus gekruisigd 1 dag voor de grote sabbat. Elk jaar vieren de Joden zeven van zulke grote sabatdagen. Deze vallen op bepaalde kalenderdagen, waardoor elk jaar elk van die dagen op een andere dag kunnen vallen.

Bij de Joden begint een dag zodra de zon ondergaat, dus voor de Joden begint de eerste dag van de week op de zaterdagavond (zoals wij die kennen) en duurt tot de avond daarop. Gaan we terugrekenen, namelijk drie dagen en drie nachten (net als het aantal dagen van Jona's verblijf in de walvis), dus drie volle dagen, dan komen we NIET uit op een vrijdag.

Dat goede vrijdag gezien wordt als de dag dat Jezus gestorven zou zijn, is dus niet juist. Dit zijn kerkelijke tradities die in ieder geval niet bijbels zijn. Jezus stierf dus op woensdagmiddag om 3 uur 's middags, want in de Bijbel wordt er gezegd dat het het negende uur van de dag was. Die grote sabbat waar eerder over gesproken werd, viel dus op een donderdag, want Jezus werd nog diezelfde woensdag, volgens Joods gebruik, voor zonsondergang begraven). Volgens de Hebreeuwse kalender viel de grote sabbat in het jaar dat Jezus stierf inderdaad op een donderdag. Tel je hier 72 uur bij op (vanaf het moment dat Jezus stief), dan kom je dus uit op zaterdagmiddag en dat is dan ook de dag dat Jezus is opgestaan.

Wanneer er in het Nieuwe Testament wordt gesproken over de eerste dag van de week is dat de zaterdag, en dus niet op een zondag

Waarom is in dit topic de 'grote sabbat' nog niet ter sprake gekomen zoals in Joh. 19:31 staat aangegeven?

[Hetty 0]

Hoi Fbtje,

Quote:

Dat goede vrijdag gezien wordt als de dag dat Jezus gestorven zou zijn, is dus niet juist. Dit zijn kerkelijke tradities die in ieder geval niet bijbels zijn. Jezus stierf dus op woensdagmiddag om 3 uur 's middags, want in de Bijbel wordt er gezegd dat het het negende uur van de dag was. Die grote sabbat waar eerder over gesproken werd, viel dus op een donderdag, want Jezus werd nog diezelfde woensdag, volgens Joods gebruik, voor zonsondergang begraven). Volgens de Hebreeuwse kalender viel de grote sabbat in het jaar dat Jezus stierf inderdaad op een donderdag. Tel je hier 72 uur bij op (vanaf het moment dat Jezus stief), dan kom je dus uit op zaterdagmiddag en dat is dan ook de dag dat Jezus is opgestaan.

Dat is één van de christelijke theoriën die niet helemaal recht te breien is en voort komt uit een overdreven ijver de woorden 'drie dagen en drie nachten' letterlijk te nemen.

Quote:

Wanneer er in het Nieuwe Testament wordt gesproken over de eerste dag van de week is dat de zaterdag, en dus niet op een zondag

In lucas 24 staat dat zondag de derde dag was. volgens jou theorie zou zondag de vierde dag zijn:

Luc 24:

21 Wij leefden in de hoop dat hij degene was die Israël zou bevrijden, maar inmiddels is het de derde dag sinds dit alles gebeurd is.

en natuurlijk Marcus 16:

9 Toen hij vroeg op de eerste dag van de week uit de dood was opgestaan, verscheen hij eerst aan Maria uit Magdala, bij wie hij zeven demonen had uitgedreven.

Jezus is, volgens de evangelieën, de eerste dag der week opgestaan.

Verder: Watchman bedankt voor zoveel info!

groetjes.

[Watchman 0]

FBTje,

Allereerst mijn excuus voor de lengte:

De aanduiding dat de Heer Jezus drie dagen en drie nachten' in het graf zou vertoeven, komen we tegen in Mt 12:40 en dat naar aanleiding van Jn 1: 17. Vergelijk voor deze tijdsaanduiding 1 Sm 30:12 en Es 4:16.

Daarnaast zijn er teksten die zeggen dat Christus 'binnen', 'in' of 'na' (hangt van de vertaling af) drie dagen zou opstaan (Mt 26: 61; 27: 64; Mk 8: 31; 9: 31;10: 34;14: 58; Jh 2: 20). Belangrijk is dat er sprake is van opstaan in drie dagen in Mt 27: 40; Mk. 15: 29, waarbij er geen verschil is tussen de St.Vert., de Nieuwe Vert. NBG en de Telosweergave. Nog belangrijker is een vierde uitdrukking, namelijk dat de Heer op de derde dag of ten derde dage zou opstaan. We vinden dat in Mt 16: 21; 17: 23; 20:19; Lk 9: 22; 18: 33 en over de vervulling spreken Lk 24: 7, 46; Hd 10: 40 en 1 Ko 15:4.

Welnu, deze laatste drie uitspraken die dateren uit de tijd nadat Christus daadwerkelijk is opgestaan, sluiten absoluut uit dat met 'drie dagen en drie nachten' drie volle etmalen zijn bedoeld ofwel een periode van 72 uur. Eveneens sluiten ze uit dat 'opstaan na drie dagen' per se inhoudt opstaan na drie 'volle' dagen.

Ten overvloede zij gewezen op het feit, dat de uitdrukking 'op de derde dag' vaker in het Oude Testament voorkomt en dan verschillende keren in een zodanig verband dat er gewezen wordt op de dag die volgt op twee voorafgaande dagen. Zie hiervoor Lv 7:16, 17; 19: 7; Nm 7:24 en vergelijk dat met vs.10 en 18. Zie ook Hs 6:2 waar de derde dag een dag van levendmaking is!!

Al met al zitten we nu nog met de vraag hoe we de uitdrukking 'opstaan ten derde dage' moeten rijmen met de uitdrukking 'drie dagen en drie nachten' en met de uitdrukking 'na drie dagen'.

Welnu, het Hebreeuws kent geen woord voor 'etmaal' maar spreekt in dat geval van 'dag en nacht'. Zo heeft het ook geen woord voor 'heelal' maar spreekt over 'hemel en aarde'. Verder moeten we bedenken dat de Joden een gedeelte van een dag - nacht voor een geheel rekenden. We zien dat ook bij de opgave van de regeringsjaren van de koningen. Een gedeelte van een jaar werd voor een heel jaar gerekend. De uitdrukking ' drie dagen en drie nachten' is dus niet zo exact bedoeld als wij dat in ons westers spraakgebruik opvatten en de uitdrukking 'na drie dagen' betekent niet automatisch 'na drie volle dagen' maar kan evengoed betekenen 'ten derde dage'. We hebben een heel mooi voorbeeld om dit duidelijk te maken in de uitspraak van Es 4:16 waar we lezen dat Esther haar oom Mordechaï oproept om met alle Joden drie dagen zowel des daags als des nachts te vasten. Zij zal dat ook doen met haar dienaressen en dan zo zegt ze zal ze tot de koning gaan. In Es 5:1 staat dan echter dat ze op de derde dag opstaat en naar de koning gaat!!

Gaan we ervan uit dat de Heiland op vrijdagavond na 15.00 uur is gestorven en op zondagmorgen vroeg opgestaan, dan telt het stuk van de vrijdag tot 18.00 uur voor een dag, de zaterdag is een dag en de tijd van zaterdag 18.00 tot aan het moment van de opstanding geldt als de derde dag.

-Dat Jezus Christus op de 14 Abib of Nisan is gekruisigd is duidelijk, maar wie bewijst dat die 14e een woensdag was? Anderen zeggen dat te bewijzen valt dat het een vrijdag was. De meningen zijn dus verdeeld. Daar komt bij dat we helemaal niet met zekerheid kunnen zeggen in welk jaar Christus gekruisigd is. Bij de overgang op de christelijke jaarrekening zijn er in ieder geval fouten gemaakt. Dat blijkt al hieruit dat Herodes de Grote alle kinderen beneden twee jaar laat doden. Maar deze Herodes is volgens onze berekening in het jaar 4 voor Christus gestorven!! Er komt ook nog bij dat het jaar 0 niet in de berekening is opgenomen. Christus is dus zeker niet in het jaar 33 n. Chr. gestorven.Hoe wil men nu met zekerheid zeggen welk joods jaar het was en op welke dag 14 nisan toen viel? Dit punt kunnen we dus schrappen.

- Dat er buiten de zaterdag ook andere rustdagen gehouden werden, die dan sabbat genoemd werden is een feit. Maar dat is slechts in een enkel geval zo. Dat zien we b.v. in Lv 23:32 waar de tiende dag een sabbat der rust genoemd wordt, vgl. Lv 16:29-31. Zo kunnen we misschien ook zeggen dat de eerste en de zevende dag van het feest der ongezuurde broden (Lv 23: 7, 8) en de eerste en de achtste dag van het Loofhuttenfeest (Lv 23: 39) een sabbat waren, maar dat staat niet met zoveel woorden in Lv 23. Het waren bijzondere feestdagen waarop gerust werd, maar of je ze sabbat mag noemen is nog de vraag. Als er verder over 'de sabbat' gesproken wordt in Lv 23 en dat geldt ook voor de rest van de Schrift dan is dat de zaterdag. Als dus in Jh 19:31 a gezegd wordt dat de lichamen niet op de sabbat aan het kruis mochten blijven dan is dat niet een bepaalde door-de-weekse feestdag of rustdag, maar gewoon de sabbat, de zaterdag. En als er tussen gevoegd is 'de dag van die sabbat was groot' dan gaat het niet om een of andere bijzonder heerlijke rustdag, want nergens in Lv 23 lezen we over een bijzonder heerlijke rustdag ofwel 'een grote sabbat'. Nee, dan gaat het om een zaterdag, maar dan een zaterdag (sabbat) die een extra tintje had om zo te zeggen, namelijk omdat hij viel op de 15 nisan de eerste dag van het feest van de ongezuurde broden. Dit is de logische, voor de handliggende verklaring. De idee dat er een bijzonder 'grote' sabbat zou zijn op een of andere feestdag ergens midden in de week is pure gissing. Schriftbewijs ontbreekt ervoor. Maar als een sabbat (7 e dag) samenviel met een of andere feestdag dan is het heel begrijpelijk dat die sabbat als extra belangrijk werd beschouwd.

- dat Maria Magdalena op vrijdag specerijen kocht is een bewering die erop berust, dat de sabbat genoemd in Mk 16:1 een door-de-weekse heel bijzondere rustdag zou zijn. Laten we dat eens aannemen. Laten we ook eens aannemen dat de Heer op woensdag is gestorven, dan is het volkomen onbegrijpelijk dat Maria Magdalena niet diezelfde vrijdag de Heer is gaan zalven. Daar zou ze zich door de Romeinse wacht (wist ze daar eigenlijk wat van?) niet van hebben laten weerhouden. Dat geldt ook voor het geval Christus op donderdag zou zijn gestorven, zoals door anderen voorgestaan wordt. Vervolgens is het dan in het licht van Jh 11:39 totaal onaannemelijk dat ze op de vierde dag het lichaam nog zou willen gaan balsemen. Dat had immers totaal geen zin meer!! Na de periode van vrijdagavond tot zondagmorgen (en dat heel vroeg!!) had dat nog wel zin.

- de Schrift spreekt niet over twee sabbatten die hier in het geding zouden zijn. De mededelingen zijn eenvoudig deze:

a. de Heer stierf op 'de dag van de voorbereiding, dat is de voorsabbat' (Mk 15:42),

b.'de volgende dag, dat is na de voorbereiding' (Mt 27:62). Dat was dus de sabbat, zaterdag,

c. 'En toen de sabbat voorbij was' (Mk 16:1) vond de opstanding plaats. Dit zijn de drie dagen waarover de Schrift spreekt en over geen andere.

- de berekening van de 72 uren heeft geen enkel zin omdat de uitdrukking drie dagen en drie nachten niet westers exact opgevat mag worden. Net zo min als Jh 6:27 puur letterlijk opgevat mag worden in de zin dat we niet voor ons 'natje en droogje' zouden behoeven te werken. We moeten vragen naar de bedoeling van zulk soort uitdrukkingen. Als de Heer spreekt over de 12 uren in een dag dan is dat in een heel ander verband, namelijk om de tijd te gebruiken die God ons in een dag geeft. Daarmee is helemaal niet gezegd dat overal waar het woord dag staat er exact een periode van 12 uur mee bedoeld is. De meer dan eens herhaalde voorzegging dat de Heer op de derde dag zou opstaan is hier doorslaggevend.

- Lk 24:13 slaat terug op vers 1 en ziet dus op de eerste dag van de week. Vers 21 spreekt niet over drie dagen na deze dingen maar zegt dat het op dat moment al de derde dag was. Dat klopt weer met vers 7 waar de Heer het tegen de discipelen herhaalt dat hij op de derde dag moest opstaan. Waarom van de donderdag af gerekend? Volgens de brochure was Christus toch woensdags om 15.00 gestorven? En de Emmaüsgangers gaan niet verder dan het feit dat men Christus gekruisigd heeft. Met 'deze dingen' bedoelen ze dus alles tot en met de kruisiging en sinds die kruisiging was het nu de derde dag! Als de schrijver van de brochure gelijk heeft dan is donderdag de eerste, vrijdag de tweede en zaterdag de derde dag. De Schrift zegt echter dat ze de eerste dag der week als de derde dag beschouwen.

Laten we tenslotte nog de teksten vergelijken die spreken over de eerste dag van de week:

Mt 28:1 Laat na de sabbat, tegen het aanbreken van de eerste dag der week (het daggedeelte dus) ging Maria van Magdala en de andere Maria het graf bezien.

Mk 16:1 En toen de sabbat voorbij was, kochten Maria van Magdala en Maria de moeder van Jacobus, en Salome specerijen om Hem te gaan zalven. En zeer vroeg op de eerste dag der week gingen zij naar het graf, toen de zon op ging.

Lk 23: 56; 24:1) Na de terugkeer van het graf bereidden de vrouwen specerijen en balsems, op de sabbat rustten ze en op de eerste dag der week toen het nog zeer vroeg was kwamen ze bij het graf.

Jh 20:1 Op de eerste dag van de week kwam Maria Magdalena ' s morgens vroeg toen het nog donker was naar het graf.

Deze teksten zijn duidelijk. Ze gaan allemaal over 'de' sabbat en dat is in alle gevallen de zaterdag. Enige moeilijkheid geeft Mk 16:1 in vergelijking met Lk 23: 56. Volgens de eerste van deze twee teksten hebben de vrouwen zaterdags laat, na de sabbat, dus na 18.00 uur specerijen gekocht om er zondagmorgen vroeg mee naar het graf te gaan. Volgens Lk 23:56 hebben ze de specerijen en balsems vrijdag nadat ze bij het graf geweest zijn al bereid.

Het is mogelijk dat ze vrijdagavond al met specerijen die ze hadden bezig geweest zijn en dat ze er daarna nog meer bijgekocht hebben. In ieder geval geeft het geen pas deze schijnbare tegenstrijdigheid op te lossen door een extra, bijzondere sabbat in te lassen. In Mk 16:1, 2 wordt geen enkele ruimte gelaten tussen de sabbat en de eerste dag van de week. Deze laatste volgt direct op de sabbat, zo is de voorstelling en dan moeten we niet gaan manipuleren door er een bijzondere sabbat van te maken en een aantal dagen in te lassen waar de tekst niets van weet. Kortom in al deze teksten is sprake van de sabbat zonder enige bijzonderheid. Het gaat dus om de zaterdag.

[FBtje 5]

hallo hetty,

watchman was me voor.. ik ga eerst zijn bericht goed bestuderen.. er zijn wat nieuwe inzichten ontstaan..

had namelijk al het een en ander getypd

[FBtje 5]

Watchman,

hmm.. ik heb je laatste bericht even snel doorgelezen.. je hebt een aantal dingen gezegd die zeker het onderzoeken waard zijn.. ga ik ook doen.. reactie hou je nog van me tegoed..

groetjes

[Watchman 0]

Tot later

[Kate 0]

Bij de Schepping werkte God van de eerste tot de zesde dag en Hij rustte op de zevende dag. De zevende dag was Gods Sabbath. Het was de rust van God. Maar waar bevond Adam zich met betrekking tot Gods rust? Adam werd op de zesde dag geschapen. En daarom was Gods zevende dag Adams eerste dag. Waar God zes dagen werkte en toen van Zijn sabbathsrust genoot, begon Adam zijn leven met de Sabbath. Omdat Gods Werk klaar was kon Adam beginnen met rust. En dat is het Evangelie! God heeft het Verlossingswerk voleindigd en wij hoeven niets te doen om dat te verdienen. We mogen rechtstreeks ingaan in volle blijdschap over het volbrachte werk.

Tussen Gods rust in de Schepping en Gods rust in de Verlossing ligt de 'zondeval', veroordeling, het zwoegen van de mens en het verzoeningswerk van Jezus Christus. Op grond van Jezus' overwinningsroep 'Het is volbracht', is het een feit dat God in Christus àlles gedaan heeft en dat wij daarin mogen rusten.

Het is niet zo dat wij werken voor God, maar Hij werkt voor ons. God geeft ons de plaats waar wij kunnen rusten. Hij brengt het volbrachte Werk van Zijn Zoon bij ons om het ons aan te bieden!

Wij beginnen ons geloofsleven niet met iets te doen, maar met de ontdekking van wat God reeds gedaan heeft. Daarom mogen we ook beginnen met rusten, en zo tot Zijn rust ingaan.

Het gebruik mogen maken van een rustdag is een gave van God. Pas wanneer je Zijn gaven aanneemt, kun je ten volle leven! Elke dag is een dag die God ons geeft (kennen jullie het kinderversje 'dit is de dag (die de Heer ons geeft)'?) Zondagsrust is hypocriet wanneer je de er de rest van de week op los leeft en 'geen tijd' voor God hebt.

[Iggi 0]

Niet alle Christenen zijn het met je eens Kate. Er zijn er die het letterlijk goed kunnen onderbouwen vanuit de Bijbel.

Shabat vervangen door zondag

Tot aan het concilie van Nicea in het jaar 321 vierden de messiasbelijdende Joden alsook de gelovigen uit de volken nog geheel de Shabat. Toen de gemeen-schappen van de eerste gelovigen buiten Israël meer en meer uit heidenen gingen bestaan, ebde de betekenis van de Shabat steeds verder weg. Ondanks hun geloof in Yeshua vierden zij weer de reeds in de vóórchristelijke tijd bij de heidenen bekende 'Dies Solis' [de zonnedag] ter ere van de zonnegod, en noemden hem nu 'Dominica Dies' [Dag des Heren]. Later, in het zog van de versmelting tussen staat en kerk, verbood keizer Constantijn in 321 op advies van Eusebius álle christenen, dus óók de Joodse gelovigen, het vieren van de Shabat, om daardoor het Christendom geheel van zijn Joodse wortels los te maken. Het doel hiervan was om tegenstrijdige belangen te verenigen. Zoals bekend vereerden de heidenen de zon, en de zondag behoorde tot de ver-eringscultus. Door de Shabat af te schaffen en de zondag te heiligen hoopte men dat daardoor méér heidenen (in naam) tot de kerk zouden toetreden. Keizer Constantijn had hierdoor de zeker-heid, dat de rust in het Romeinse Rijk zou wederkeren. Een stap verder ging Paus Sylvester (314-335), die verklaarde dat 'de Shabat voor de Christenen een dag is van afschuw jegens de Joden. Men behoort die dag niet te houden, want het is een verwerpelijk gebruik'. Nog bonter maakte het Paus Innocentius I (402-417). Hij veroordende dat er op de Shabat geen g’dsdienstige samenkomst mag worden gehouden en dat de sacramenten niet mogen worden uitgereikt. We zien hier-aan, dat de Shabat dus juist in die tijd nog steeds door Christenen gehouden werd en daarom 'moest' worden verboden. We zien ook, dat er geen heilige en oprechte motieven zoals de herdenking van de opstanding des Heren tot de invoering van de zondag als kerkdag hebben geleid, maar een afschuw van de Joden, dus puur antisemitisme alsmede afgoderij! Tijdens de Reformatie is veel hersteld, wat door de rooms-katholieke kerk was afgeschaft, maar het herstel van de Shabat hoorde daar helaas niet bij. Integendeel! Nu be-gon men de zondagsrust te verdedigen op grond van bijbelteksten. Wij zullen deze teksten nader bekijken.

Om het hele artikel te kunnen lezen: Bron

Maarre... ook ik vier de zondag.

Sterker nog, voor mij is het elke dag 'zondag'.

[Kate 0]

De sabbath was voor de Joden.

[Bronze 0]

Jezus is opgestaan op zondag toch?

daarom hebben we het op zondag, lijkt me.

[Renaldo 0]

Christus is op woensdag gekruisigd en op sabbat opgestaan.

@Kate, de sabbat is niet voor de joden, maar voor Gods volk. Daar hoor jij ook bij.

[Iggi 0]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 11:59:39 schreef Kate het volgende: De sabbath was voor de Joden.

Het enigste wat ik van je zou willen zien is een letterlijke tekst waarin staat dat de Sabbath veranderd moet worden in de zondag. Zonder inlegkunde, gewoon letterlijk. Dat is toch waar jij voor wilt staan? Jij wilt toch niets afdoen en toevoegen aan de Bijbel?

[hopeloos 0]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 12:46:44 schreef Iggi het volgende: [...] Het enigste wat ik van je zou willen zien is een letterlijke tekst waarin staat dat de Sabbath veranderd moet worden in de zondag. Zonder inlegkunde, gewoon letterlijk. Dat is toch waar jij voor wilt staan? Jij wilt toch niets afdoen en toevoegen aan de Bijbel?

Ik heb van Kate alleen maar een stukje zien staan over de waarde van een rustdag in het algemeen (en niet specifiek over de Sabbath of de zondag).. Vind dit dus een vrij aanvallende zonder dat hier een duidelijk aanwijsbare reden voor is....

Er staat echter idd nergens in de bijbel dat de Sabbath voortaan op de zondag gevierd dient te worden. Als dat er wel stond waren we natuurlijk snel klaar geweest met de hele discussie

[Bronze 0]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 12:14:00 schreef Asaf het volgende: Christus is op woensdag gekruisigd en op sabbat opgestaan. @Kate, de sabbat is niet voor de joden, maar voor Gods volk. Daar hoor jij ook bij.

op woensdag? in de bijbel staat de dag voor de sabbath toch?

en waarom is het anders goede vrijdag?

[rupz 0]

Als iedereen consequent het gebod van de rustdag zou willen opvolgen, zou iedereen de rustdag op zaterdag moeten vieren, maar omdat het nou eenmaal op zondag is doet iedereen het op zondag. Tja... Ik denk dat het God niet zoveel uitmaakt.

[Iggi 0]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 13:05:50 schreef hopeloos het volgende: [...] Ik heb van Kate alleen maar een stukje zien staan over de waarde van een rustdag in het algemeen (en niet specifiek over de Sabbath of de zondag).. Vind dit dus een vrij aanvallende zonder dat hier een duidelijk aanwijsbare reden voor is.... Er staat echter idd nergens in de bijbel dat de Sabbath voortaan op de zondag gevierd dient te worden. Als dat er wel stond waren we natuurlijk snel klaar geweest met de hele discussie

De reden daarvan komt voort uit een andere topic, Maria altijd Maagd. Kate heeft daarna zelf deze topic naar boven gehaald waar ik dan ook vanuit wat daar is gezegt reageer.

En nee, het is niet aanvallend bedoeld... geensinds...

[hopeloos 0]

k

[Renaldo 0]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 13:06:59 schreef Bronze het volgende: [...] op woensdag? in de bijbel staat de dag voor de sabbath toch? en waarom is het anders goede vrijdag?

Quote:

Joh 19:31 31 De Joden dan, daar het Voorbereiding was en de lichamen niet op sabbat aan het kruis mochten blijven – want de dag van die sabbat was groot – vroegen Pilatus, dat hun benen gebroken en zij weggenomen zouden worden.

De dag voor de grote sabbat, dit was geen wekelijke sabbat. Leg aan een willekeurige jood bovenstaande vers voor en hij zal je vertellen dat dit een speciale sabbat is. De dag na het pascha is een heilige dag, één van de 7 jaarlijkse sabbatten. Het Pascha viel op woensdag, en donderdags was de eerste dag van het feest der ongezuurde broden. Dat is een sabbatdag.

Quote:

Luc 23:54-56 54 En het was de dag der voorbereiding en de sabbat brak aan.55 En de vrouwen, die met Hem uit Galilea gekomen waren, volgden en zij bezagen het graf en hoe zijn lichaam gelegd werd; 56 en toen zij teruggekeerd waren, maakten zij specerijen en mirre gereed. En op de sabbat rustten zij naar het gebod

Lees hierboven dat de Sabbat al was aangebroken, het is niet geoorloofd om op sabbat specerijen en mirre gereed te maken. Dus dat kan onmogelijk op sabbat gebeurt zijn. Er waren in die week meerdere sabbatten, namelijk op donderdag en zaterdag. Christus is op woensdag gekruisigd, in het midden van de week, zoals geprofeteerd. Vrijdag kan hij absoluut niet gekruisigd zijn, aangezien Hij dan geen 3 dagen en 3 nachten in het midden der aarde is geweest. Woensdags tussen 3 uur smiddags en het aanbreken van de avond heeft Christus de geest gelaten. De opstandig heeft dan ook plaatsgevonden op Sabbat tegen het eind van de dag.

[jeffrey_1989 0]

*vergeten de andere 4 pagina's te lezen:S

[Levi 145]

Quote:

Op maandag 20 februari 2006 12:46:44 schreef Iggi het volgende: [...] Het enigste wat ik van je zou willen zien is een letterlijke tekst waarin staat dat de Sabbath veranderd moet worden in de zondag. Zonder inlegkunde, gewoon letterlijk. Dat is toch waar jij voor wilt staan? Jij wilt toch niets afdoen en toevoegen aan de Bijbel?

Dat staat niet letterlijk in de bijbel

Vriendelijke groeten,

Levi