Levens van de heiligen voor elke dag

[Modestus 137]

 

26 mei

De heilige Karpos, apostel uit de Zeventig, leerling en medewerker van de heilige Paulos, en bisschop van Beria in Thracië (2 Tim. 4:13). Hij zou ook gepredikt hebben op Kreta‚ waar hij de gastheer was van de heilige Dionysios van Athene.

De heilige Alfeos, de vader van de apostelen Jakobos en Mattheos, was een van de Zeventig en stierf in vrede.

De heilige martelaren Awerkios (Aberkios) en Helena, volgens overlevering kinderen van de apostel Alfeos. Awerkios werd naakt vastgebonden en door insecten langzaam doodgestoken; Helena werd gestenigd.

De heilige nieuwe martelaar Alexander, een afvallige christen uit Thessalonika‚ die als student van 17 jaar zo door het islamitische monnikwezen geïmponeerd was, dat hij zelf een moslim-bedelmonnik (derwisj) werd.

Maar langzamerhand begon hij zich te realiseren wie Christus eigenlijk was. Hij bekeerde zich tot Christus en begon als derwisj reeds over Hem te praten tegen de anderen, tot hij voor de kadi werd gedaagd. Hij hield een uitvoerige verdedigingsrede die hij besloot met te zeggen: “Als christen ben ik geboren: ik ben gereed om als christen te sterven.” Men poogde hem te intimideren doordat de beul in woest spel zijn zwaard deed flitsen boven zijn hoofd, maar Alexander bleef rustig bidden tot hij onthoofd werd in 1794.

De heilige Kodratos (Quadratus), bisschop van Athene, 125-130. Hij was een leerling van de apostelen en schreef, toen de christenen veel te lijden hadden, een Apologie van het Christendom, dat hij aanbood aan keizer Hadrianus. Deze temperde daarop de vervolging van de Kerk. De heilige Hiëronymos achtte deze Apologie bijzonder waardevol, maar deze is niet bewaard gebleven.
Kodratos was een man van rijke geestelijke gaven en hij gold als een der voornaamste persoonlijkheden van Athene vanwege zijn innerlijke schoonheid en zijn uitgebreide kennis op allerlei gebied. Daarom werd zijn Apologie ook met respect aanvaard door de keizer.

 

De heilige Eleutherios, paus van Rome, 177-192. Hij was een griekse diaken bij paus Anicetus, en in 177 werd hij zelf geroepen tot de zetel van de heilige Petros. De grote moeilijkheid waarmee hij werd geconfronteerd was het optreden van de ketterse Montanus, die zich een spreekbuis noemde van de Heilige Geest, en de Kerk een onuitvoerbaar heiligheids-ideaal wilde opdringen. Het vasten van de Montanisten was uiterst streng en veelvuldig; zij weigerden absolutie te geven voor zonden tegen de zuiverheid; en het was niet geoorloofd te vluchten voor de vervolgingen. Zij stelden zichzelf steeds hoger maar vielen daardoor des te dieper in allerlei zedelijke afwijkingen.
Maar de leer bezat aantrekkingskracht, en zelfs Tertullianus heeft aan die dwaling deelgenomen, zodat hij Montanus beschouwde als de Heilige Geest in Persoon. De ketterij verspreidde zich over Gallië tot in Groot-Brittannië. Daar zag koning Lucius het gevaar en hij zond een gezantschap naar Rome om goede priesters te vragen. Eleutherios gaf hieraan met graagte gehoor: hij zond Fugatius en Damianus, die een omkeer wisten te bewerkstelligen, niet alleen in het gebied van Lucius maar tot ver in de andere landen.
Een ander feit was het veroordelen van een zekere Florinus die de leer verkondigde dat God niet alleen de veroorzaker is van het goede maar ook van het kwaad. Hier ligt een voor het menselijk verstand onoplosbaar vraagstuk, en alle beredeneringen op dit gebied voeren tot onhoudbare consequenties.
Te midden van al deze woelingen is Eleutherios gestorven in 192.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-158/

 De bekering van apostel Paulus

 

25 mei 2022 bewerkt door Modestus

[Hetairos 420]

50 minuten geleden zei Modestus:

De heilige Karpos, apostel uit de Zeventig, (...) De heilige Alfeos, de vader van de apostelen Jakobos en Mattheos, was een van de Zeventig en stierf in vrede.

Wie of wat zijn die 'zeventig'? Oh, ik denk nu te weten wie je daarmee bedoelt. Zijn het de zeventig die Jezus in Lukas 10 uitzendt?

TER AANVULLING

Overigens hebben sommige vertalingen 72 in plaats van 70. Een commentaar zegt daarover het volgende:

(Word Biblical Commentary (WBC), Oude en Nieuwe Testament Set (61 Vols.))

"Het tekstuele bewijs is in evenwicht tussen "zeventig" en "tweeënzeventig" als het juiste aantal voor degenen die uitgezonden worden. Echter, zoals Metzger heeft aangetoond (NTS 5 [1958-59] 303-4), zijn de getallen zeventig en tweeënzeventig vaak feitelijk uitwisselbaar in Joodse tradities. Dit is in het bijzonder het geval met het traditionele aantal van de naties van de wereld, dat uiteindelijk gebaseerd is op de lijst in Gen 10, die zeventig namen heeft in de MT maar tweeënzeventig in de LXX tekst. Lucas is dol op anticiperen en gebruikt het aantal hier vrijwel zeker om vooruit te lopen op de latere zending naar alle volken van de aarde. Jezus' zending wordt niet verdrongen door zijn beweging naar Jeruzalem. Integendeel, zij zal pas haar volste vorm vinden aan de andere kant van zijn "opgenomen worden" in heerlijkheid aan de rechterhand van God. (Dit is zeker beter in het Lukaanse kader dan het aantal in verband te brengen met de vertalers van de LXX, of met het aantal leden van het Joodse Sanhedrin. De zeventig oudsten die de Geest ontvingen om de last met Mozes te delen in Num 11:24-25 bieden een alternatieve link. Hier is de "tweeënzeventig" verklaarbaar in termen van de Geest die ook op Eldad en Medad viel [v 26; dit verband wordt enigszins ondersteund door het mogelijke verband in 9:49-50 met Num 11:26-30]. Het is echter minder waarschijnlijk dat Lucas hier een verband gebruikt dat zou suggereren dat Jezus, net als Mozes, een beperkte capaciteit had om het hoofd te bieden aan de situatie waarin God hem had geplaatst)."

Leuk dat ook Montanus in jouw overzicht ter sprake komt. Ik heb recentelijk een heel stuk over hem gelezen is een nieuw Duitstalig boek: 2000 Jahre Kirchengeschichte. Sommige heiligen die je noemt, worden daar ook genoemd.

[Modestus 137]

27 mei

De heilige Joannes de Rus, de Gevangene. Tijdens een veldtocht van Peter de Grote, toen Joannes 21 jaar oud was werd hij in 1711 door de Turken krijgsgevangen gemaakt, en in Prokopion in Klein-Azië tot slaaf van een turkse legeroverste gemaakt. Deze beval hem de islam aan te nemen, maar toen Joannes onbuigbaar bleef doch wel zorgvuldig al zijn plichten waarnam, liet hij hem met rust.
Zijn werk was het verzorgen van de paarden en muilezels slaapplaats was in een verre uithoek van de donkere stal. Die beschouwde Joannes als een grot en hij was verheugd dat hij mocht leven in een plaats zo leek op de stal van Bethlehem, waar onze Verlosser geboren was. Na de zware werkdag deed hij zijn gebeden, en sliep op stro onder een paar oude zakken.
De andere slaven bespotten hem als een uitslover‚ maar Joannes stond altijd klaar om hen te helpen als er moeilijkheden waren, of hen te troosten in hun verdriet. Ook zijn meester raakte op hem gesteld en nam hem mee op zijn reizen. Deze paardenhandelaar kwam tot welstand en werd een gerespecteerd lid van de stad Prokopion; hij was zich ervan bewust dat zijn voorspoed te danken was aan het toegewijde werk van Joannes, wiens houding ook het andere dienstvolk gunstig had beïnvloed.
Joannes had blijkbaar een zekere vrijheid van handelen, want hij was in staat de armen te helpen. Een groot deel van zijn nachtrust besteedde hij aan gebed en hij bezocht ‘s morgens vroeg de voorhal van de dan nog gesloten naburige kerk, zodat hij terug was voordat het werk begon. Elke zaterdag ontving hij de heilige Communie na intensieve voorbereiding door bidden en vasten.
Toen in 1730 zijn laatste levensdagen waren aangebroken liet hij de priester waarschuwen. Deze durfde het huis van een Turk niet binnen te gaan met de heilige Communie in de handen, maar hij overhandigde hem de Heilige Gaven, verborgen in een appel. Na de dood van Joannes geschiedden veel wonderen, zodat Prokopion op den duur een echte bedevaartplaats werd.

De heilige martelaar Joannes I, paus van Rome, 523-526. Tijdens het bewind van de ariaanse Gothen-koning Theoderic heerste er godsdienst-vrede in het West-romeinse Rijk. Hij betoonde gelijke eerbied voor Orthodoxen en Arianen, gaf herhaaldelijk rijke geschenken aan de kerk van de heilige Petros, en nam geen enkele maatregel wanneer zijn familieleden of vertrouwelingen naar de Orthodoxie overgingen.
ln 524 vaardigde keizer Justinos van Byzantium een edict uit tegen de Arianen, die de Gothen en andere Germanen in dienst van het Rijk trof, en hun kerken in Konstantinopel werden gesloten. Daardoor ontstond een conflict met Theoderic. De Arianen deden een beroep op koning Theoderic. Tegelijkertijd kwamen aan het hof in Ravenna berichten binnen over verraderlijke correspondentie van hooggeplaatste personen in ltalië, die Justinos uitnodigden een inval te komen doen door zijn succesrijke generaal, de beroemde Belisarios.
Verschillende leden van de romeinse senaat werden nu gevangen genomen. Theoderic dwong de tegenstribbelende paus Joannes naar Konstantinopel te gaan om daar de zaak van de Arianen te bepleiten. Deze werd door Justinos met de grootste eerbewijzen ontvangen, maar de besprekingen hadden weinig tastbaar resultaat. Bij zijn terugkeer werd Joannes daarom als verrader behandeld en in de gevangenis geworpen. Daar vegeteerde hij bijna een jaar en hij stierf toen in 526.

De heilige Hildevert, bisschop van Meaux in Normandie. Hij was van kind af opgevoed door de heilige Faro, de toenmalige bisschop van Meaux‚ die de capabele jongeman ook in zijn clerus opnam. Wanneer hij bisschop werd is onbekend, maar men weet wel dat hij hoog in aanzien stond bij het volk; en zijn graf werd verheerlijkt door wonderbare gebedsverhoringen. Hildevert is gestorven tegen 680.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-159/

  De Hemelvaart van Jezus

[Modestus 137]

 28 mei

De heilige Niketas‚ bisschop van Chalcedon, die zich vooral verantwoordelijk voelde voor de armen. Hij verzorgde een groot aantal wezen, weduwen en bedelaars. Hij zette zich ook in voor de verering van de ikonen, legde hun betekenis uit en bestreed de bestrijders ervan. Daarom werd hij onder Leo de Armeniër verbannen tot hij gestorven was. 9e eeuw.

De heilige Ignatios, bisschop en wonderdoener van Rostov. Hij was archimandriet van het Theofanieklooster en werd in 1262 bisschop gewijd van Rostov. ln 1274 nam hij deel aan het Concilie van Wladimir, en na 26 jaar zijn gelovigen bestuurd te hebben met grote liefde en medelijden, stierf hij in 1288.

De heilige Sofronios, een Bulgaar, was monnik in het klooster bij Rusa aan de Donau. Hij werd door zijn dienaar gedood in 1510. Twee jaar later werd zijn lichaam onbedorven teruggevonden.

[...]

De heilige Mauvieu, bisschop van Bayeux. Hij leefde met enkele vrienden in een kluizenarij op een van zijn landgoederen, en hij kwam nooit daarbuiten tenzij om ergens hulp te bieden waar nood heerste, een hulp die vaak wonderbare gebedsverhoringen met zich meebracht. Daarom werd hij in 459 tot bisschop gekozen van zijn vaderstad toen de zetel vacant werd. Nu kreeg zijn naastenliefde nog veel grotere mogelijkheden om zich te uiten, en deze mogelijkheden groeiden nog naarmate hij zijn ambt langer waarnam. Zo kreeg hij de bijnaam: “Goed-beter-best”.
Tenslotte werd hij ziek en kon geen enkel voedsel meer verdragen: hij ontving alleen de heilige Communie gedurende 47 dagen. Toen stierf hij, tegen 480.

De heilige martelaar Caraunus (Chéron) was een heidens opgevoede Romein. Bij toeval kreeg hij de Brieven van de heilige Paulos in handen, die over een wijsheid spraken die niet van deze wereld is. Hij liet zich onderrichten en werd gedoopt. Na de dood van zijn ouders werd hij opgenomen onder de geestelijkheid, maar het is niet zeker of hij een hogere wijding heeft ontvangen dan het diakonaat. Wel werd hij uitgezonden naar Gallië, waar hij doorheen trok tot hij in Chartres kwam. Door zijn onderricht versterkte hij de pas bekeerde christenen in hun geloof.
Toen hij eens in een klein gezelschap vertrok naar Parijs, zagen zij in de verte een gewapende bende op zich afkomen. Caraunus ried de anderen aan zich in veiligheid te stellen, terwijl hij zelf de rovers opwachtte. Omdat ze op hem geen geld vonden, sloegen ze hem het hoofd af en trokken verder. ‘s Avonds kwamen de anderen uit hun schuilplaats te voorschijn en begroeven zijn lichaam op een heuvel bij Chartres, die nu nog de Montagne-Sainte heet. Later werd daar een kerk gebouwd die hoog in ere stond bij het volk. Caraunus leefde in de vijfde eeuw.

De heilige Bernard van Montjoux, einde van de 10e eeuw. Hij was kanunnik van de kathedraal van Aosta en belast met het toezicht op de Alpenpassen. Hij wist een einde te maken aan de roversbenden die het voorzien hadden op de reizigers, door betere levensomstandigheden te scheppen voor de verspreid wonende bevolking. Door zijn organisatietalent kwamen ook twee permanente onderkomens tot stand op de pashoogten, die naar hem genoemd zijn als de Grote en de Kleine Sint Bernard. Hij bracht middelen bijeen waardoor ze bemand konden worden met augustijner kanunniken. Terwijl hij zo voor de reizigers zorgde, is hij zelf op zulk een reis gestorven in Novarra, in een onbekend jaar.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Eutyches, bisschop van Melitene, verdronken, 1e eeuw; Helikonis uit Thessalonika, leed te Korinthe onder Gordianos in 244; Demetrios (Mitra), in 1794 door de Turken gedood; Crescens, Paulus en Dioscorus te Rome; monnik- martelaren te Thecué in Palestina, ten tijde van keizer Theodosios de Jongere door de Saracenen omgebracht; en Emilius, Felix, Priamus en Lucianus op Sardinië.

Eveneens op deze dag de heilige Podius, bisschop van Florence; Senator, bisschop van Milaan; en Justus, bisschop van Urgél in Noord-Oost-Spanje.

 Martelares Elikonida (Helikonis)

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-160/

 

 Petrus verloochent Jezus en heeft er spijt van.

27 mei 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

29 mei

De val van Konstantinopel in het jaar 1453, waarbij keizer Konstantijn XI, de laatste keizer van Byzantium, sneuvelde ( zie ook 30 mei ).

De heilige Joannes van Ustjug, dwaas om Christus. Hij woonde in een armzalig hutje dat de vrome Andrej Misjnev voor hem gebouwd had. De nachten bracht hij door in gebed; overdag doorkruiste hij de stad om het volk tot bezinning op te wekken, en het kwaad te veroordelen. Hij was pas 18 jaar toen hij stierf in 1494.

De heilige Alexander, Paus van Alexandrië, een vooraanstaand deelnemer aan het Eerste Oecumenische Concilie van Nicea in 325.

Vandaag is tevens de gedachtenis van de 318 vaders van het Eerste oecumenische Concilie, waar de leer van Arios, dat Christus een schepsel is, tot ketterij werd verklaard. Christus is geen halfgod of een superieur schepsel, maar “waarachtig God uit een waarachtige God”, “geboren niet geschapen, een in wezen met de Vader”, zo legden de vaders vast in het Credo dat zij opstelden.

De heilige martelares Theodosia. Haar moeder, die onvruchtbaar was geweest, bracht haar, volgens haar gelofte, toen Theodosia 8 jaar oud was in het klooster van de heilige Anastasia‚ nadat zij haar vermogen aan de armen had uitgedeeld. Theodosia groeide dus op in het klooster, en zij was een van de monialen die de ladder omver wierpen toen de soldaten op last van Leo de lsauriër de grote Christus-ikoon boven de Stadspoort wilden vernielen. Zij werd met de anderen door de troepen soldaten met speren opgejaagd naar het slachthuis en daar zodanig gewond dat zij stierf, 746.

De heilige Maximinus, bisschop van Trier. Hij was een van die persoonlijkheden die God schenkt om tegemoet te komen aan de noden van een bepaald tijdperk. Hij was afkomstig uit Poitiers, maar bevond zich al jong onder de clerus van Trier en werd in 332 bisschop gewijd. Toen aan de heilige Athanasios, de patriarch van Alexandrie, als ballingsoord Trier toegewezen was, ontving Maximinus hem niet als een beklagenswaardige banneling, maar als een roemrijk belijder van Christus. Niets scheen hem begerenswaardiger dan te mogen leven in de nabijheid van zulk een stralende heilige. Van zijn kant looft Athanasios de onvermoeibare waakzaamheid, de heldhaftige vastbeslotenheid en het voorbeeldige leven van zijn gastheer, wiens heiligheid zo zichtbaar was door de gave van wonderen.
De heilige Paulos, aartsbisschop van Konstantinopel, die in de ban gedaan was door keizer Konstantios, vond eveneens een toevluchtsoord in Trier en een toegewijde beschermer in de heilige Maximinus. Deze gebruikte ook zijn invloed bij de keizer om hem te wapenen tegen de verleiding van het arianisme; en dezelfde koers volgde hij op verschillende Concilies.
De heilige Maximinus is gestorven in 349, te Poitou, toen hij op familiebezoek was.

De heilige martelares Theodosia van Tyros. Zij bezocht de gevangen christenen in Cæsarea van Palestina om hun moed te spreken voor de marteldood. Zij werd gegrepen en veroordeeld om met een steen om haar hals verdronken te worden. Zij kwam echter levend uit het water en werd toen onthoofd. Zo voltooide zij haar getuigenis in 308.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-161/

Geseling van Jezus

 

28 mei 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

30 mei

De heilige Isaäkios, monnik in een woestijn van het Oosten. Toen hij hoorde hoe zwaar de kerk door de ariaanse Valens werd vervolgd, ging hij naar Konstantinopel, waar hij de Arianen weerlegde en troost bracht aan wie moesten lijden voor de Orthodoxie. Hij voorspelde Valens zijn nederlaag in de oorlog tegen de Gothen‚ en werd daarvoor in de gevangenis geworpen. Het Griekse leger leed een overweldigende nederlaag en Valens werd op de vlucht gegrepen en gedood.
Dit alles werd overgebracht aan Valens opvolger Theodosios de Grote Deze liet lsaäkios terubrengen om hem te eren want hij bezat kennelijk macht. Zo kwam er weer vrede voor de Kerk. Theodosios haalde lsaäkios over in Konstantinopel te blijven, en bouwde voor hem een klooster voor de poorten van de stad, dat naar zijn opvolger beroemd zou worden als ‘Het Dalmatische’. lsaäkios nam deel aan het 2e oecumenische Concilie en stierf in zijn klooster in 385.

De heilige Felix, paus van Rome van 269-274. Hij heeft de titel van martelaar gekregen, niet wegens een gewelddadige dood, maar omdat hij in een tijd vol dreiging onverschrokken zijn herderlijk werk heeft verricht en daardoor ook veel heeft moeten verduren.

[...]

De heilige Basilios en Emmelia, de ouders van de heiligen Basilios de Grote, Gregorios van Nyssa, Petros van Sebaste en de maagd Makrina. Tijdens de regering van keizer Galerius werden zij verbannen naar het achterland van Pontus. Zij zijn in vrede gestorven.

De heilige Makrina, de grootmoeder van de heilige Basilios de Grote. Zij en haar man Basilios hadden veel te lijden omwille van het geloof. Zij verloren al hun bezittingen en moesten zich in leven houden in de wildernis, 4e eeuw.

De heilige Madelgisilis (Mauguille), kluizenaar in Picardië. Hij was geboren in lerland maar stak over naar Frankrijk samen met de heilige Fursy, die hij onafscheidelijk op diens reizen vergezelde. Toen deze gestorven was, werd hij monnik bij de heilige Riquier in Centule. Daar werd hij echter zo vereerd dat hij het gevaarlijk vond voor zichzelf en hij kreeg dan ook zegen om zich terug te trekken in van Monstrelet, bij de Authie-rivier. Met hernieuwde ijver wijdde hij zich nu aan het contemplatieve leven.
Hij werd echter zwaar ziek en naast de monniken kwam Vulgan, een engelse kluizenaar, hem verzorgen. Tussen Madelgisilis en Vulgan groeide een diepe vriendschap, en zij leefden samen in de dienst van God. Zij stierven niet lang na elkaar, tegen 685.

De heilige Walstan had zich, als een zeer zelfbewuste knaap reeds op 12-jarige leeftijd aan God toegewijd. Hij verliet toen zijn ouderlijk huis en werd boerenknecht in Taverham. Alles wat hij maar missen kon en zelfs wat hij eigenlijk niet missen kon, schonk hij weg aan de armen die hij ontmoette. Zijn zware werk deed hij zwijgend, overgegeven aan het gebed van het hart. Hij deed ook gelofte om ongehuwd te blijven, zonder in het klooster te treden. Rond hem gebeurden wonderen. Hij stierf terwijl hij op het veld aan het werk was, op 3 mei 1016. Zijn graf werd een bedevaartplaats, vooral voor de landarbeiders.

Ook op deze dag de heilige martelaren Natalios; Romanos, Meletios en Euplios; Warlaam van Caesarea in Kappadocië; Sycus en Palatinus die te Antiochië‚ om de Naam van Christus vele folteringen moesten doorstaan; en Gabinus en Crispulus op Sardinië.

Eveneens op deze dag de heilige Jakobos van het Galitsji-klooster; Anastasius, bisschop van Ravenna; Exuperantius, bisschop van Ravenna; en Caldoc en Fricor, monniken te Arras, 7e eeuw.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-162/

Jezus geneest een zieke met waterzucht en een verlamde op zaterdag (sabbath).

[Modestus 137]

31 mei

De heilige martelaar Hermas, Apostel uit de Zeventig (Rom.16:14) Hij was een geboren Griek maar had lang in Rome geleefd. Hij was bisschop in Filippopolis en wordt soms gezien als de schrijver van het oud-christelijke boek: De Herder van Hermas.

De heilige martelaar Hermias, een oude oorlogsveteraan, moest de zwaarste en pijnlijkste gifdrank nemen, maar door zijn gebed bleef deze geheel zonder uitwerking. Hij werd na allerlei martelingen onthoofd te Komana in Kappadocië in het jaar 166, tijdens de regering van Marcus Aurelius.

De heilige martelaar Maros was de tovenaar die de gifdrank bereid had voor Hermias. Toen hij zag hoe de werking ervan werd opgeheven door het gebed tot Christus, kwam hij tot geloof en hij werd toen eveneens onthoofd.

[...]

De heilige maagd Petronilla. Zij was de dochter, of misschien eerder het geestelijk kind van de apostel Petros. Zij werd ten huwelijk gevraagd door een romeinse officier, maar stierf voordat deze zijn wil kon doorzetten.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Filosofos, leed als jongeman te Alexandrië onder Decius, 252; 5 martelaren van Askalon; Eusebios en Charalampos; en Crescentianus te Porto Torres op Sardinië.

Eveneens op deze dag de heilige Lupicinus, bisschop van Verona; Silvius, bisschop van TouIouse‚ eind 4e eeuw; en Paschasius, diaken te Rome en belijder.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-163/

  Parabel van de zaaier

 Parabel van het goede zaad en onkruid

30 mei 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

1 juni

De heilige Agapetos, onbaatzuchtig arts, een leerling van de heilige Antonios van het Holenklooster van Kiev. Hij genas de mensen door gebed, terwijl hij ze een soort brood dat van kool gemaakt was, liet eten. Ook prins Wladimir Monomachos genas hij op die manier, en daardoor werd zijn roem naar alle kanten verbreid.
De lijfarts van de prins vond dit maar kwakzalverij, maar was toch geïnteresseerd. Toen Agapetos in 1095 zelf ernstig ziek werd, kwam de arts naar hem kijken en voorspelde hem dat hij nog hoogstens drie dagen te leven had. Daar wilde hij zelfs om wedden: als het niet gebeurde zou hij monnik worden.
Agapetos antwoordde hem dat God hem had laten zien dat hij inderdaad sterven zou, doch niet over drie dagen maar over drie maanden. En zo gebeurde het ook. Daarna kwam de arts bij het klooster aanvragen om monnik te worden; hij zei dat Agapetos hem verschenen was en hem aan zijn afspraak herinnerd had.

De heilige Ronan, een Ierse bisschop, stak op het einde van de 6e eeuw de zee over naar Bretagne en trok zich terug in een kluis in het Nevet-woud. Veel personen, ook de koning, kwamen graag naar hem toe om over allerlei zaken te praten. Door zijn gebed heeft hij een gestorven kind ten leven gewekt

De heilige martelaar Crescentianus, een romeins soldaat, onder Diokletiaan te Citta-di-Castello in Umbrië ter dood gebracht .

De heilige martelaren lschyrion, een leger-overste, met vijf andere krijgslieden onder Diokletiaan op verschillende wijzen om het leven gebracht.

De heilige martelaar Wistan, prins van Mercië. Hij verloor de troon doordat het land door de Denen overweldigd was, die zijn oom tot vorst aanstelden. Wistan, geschokt door de onzekerheid van het aardse lot, richtte zich op het Koninkrijk der Hemelen. Maar de nieuwe vorst koos het in zijn oog zekere voor het onzekere en gaf zijn zoon de opdracht Wistan uit de weg te ruimen. Op een verzoeningsbijeenkomst, waartoe hij hem had uitgenodigd, sloeg hij hem tijdens de omhelzing lafhartig met het zwaard op het hoofd, en liet de zwaar verwondde Wistan verder vermoorden door zijn knechten, in 749.

De heilige monnik Simeon was afkomstig uit Syracuse (Sicilië), uit een grieks kolonistengezin. Op zevenjarige leeftijd werd hij naar Konstantinopel gezonden voor zijn opvoeding en studies. Maar als student leerde hij Christus liefhebben en hij wilde zijn leven aan Hem wijden.
Simeon ging daarom op bedevaart naar het Heilig Land, waar hij de woestijnmonniken bezocht Hij raakte gehecht aan een kluizenaar die een grot bewoonde aan de oever van de Jordaan, en bleef lange tijd bij hem. Deze zond hem echter naar een klooster in Bethlehem, waar hij monnik werd en diaken. Na twee jaar trad hij in bij het Sinaï-klooster. Hij deelde ten volle in de strengheid van het leven zoals dat daar geleid werd, en genoot grote waardering onder de monniken.
Omdat hij een westerling was, werd Simeon naar Normandië gezonden om de door Richard ll beloofde giften in ontvangst te nemen, maar in Rouen vernam hij dat deze intussen was gestorven. Omdat hij geen aanbevelingsbrieven had voor diens opvolger, begaf hij zich naar de abt van Saint Vannes, die hij gedurende de reis had leren kennen. Deze gaf hem de raad om naar het klooster van de heilige Martinus in Trier te gaan, nog altijd een belangrijk centrum.
Daar werd hij, als bereisd man, uitgenodigd om de heilige aartsbisschop van Trier, Poppo, te vergezellen op diens tocht naar de Oriënt. Deze raakte zozeer aan Simeon gehecht dat hij hem bij zich in de buurt wilde houden. Hij beloofde hem een onderkomen en volledige vrijheid wat zijn levenswijze betrof, als hij maar met hem mee wilde terugkeren.
Toen vestigde Simeon zich in een oude toren in de buurt van een der stadspoorten‚ waar hij de rest van zijn leven doorbracht in harde askese en onophoudelijk gebed en contemplatie. Hij is gestorven op de 1e juni van het jaar 1035. Reeds zeven jaar later werd hij heilig verklaard.

De heilige abt Caprasius (Carpais) in het klooster van Lerins, trok veel monniken aan door de roep van heiligheid die van hem uitging. Hij telde onder zijn leerlingen de heilige Honoratus, de latere bisschop van Arles, Caprasius stierf in 430, bijgestaan door de heilige Hilarius van Arles, die op bijzondere wijze zijn lof verkondigd heeft.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-164/

 Parabel van een vissersnet geworpen in zee.

 

   Simon van Cyrene draagt het kruis van Jezus

[Modestus 137]

2 juni

De heilige Nikeforos de Belijder, patriarch van Konstantinopel, vroeger, evenals zijn vader, secretaris aan het hof van keizerin lrene‚ en als leek een vurige verdediger van de Ikonen op het 7e Oecumenisch Concilie, waar hij grote invloed had door zijn grondige kennis van de Heilige Schrift. Steeds meer werd hij echter neergedrukt door de zinledigheid van het wereldse leven; daarom bouwde hij een klooster aan de oever van de Bosporus. Er was een goede overste en het klooster raakte snel gevuld met monniken. Nikeforos wilde echter niet intreden omdat hij zichzelf onwaardig vond.
Toen Patriarch Tarasios gestorven was, werd Nikeforos, ondanks zijn verzet, tot diens opvolger gekozen. Hij werd monnik gewijd en ontving achtereenvolgens alle wijdingen, zodat hij als patriarch geïntroniseerd werd in 806.
Na enkele jaren kwam er weer een ikonoklastische keizer, Leo de Armeniër. Nikeforos werd verbannen, maar hij wist toch met zijn gelovigen in contact te blijven en ze te leiden tot het einde van zijn leven in 834. Na een ballingschap van 14 jaar is hij gestorven op het eiland Marmora. Ook heeft hij de begaafde monnik Methodios vanuit zijn klooster op Chios naar Konstantinopel gezonden, waar deze tot patriarch gekozen werd, en een grote rol speelde in de ikonenstrijd.

De heilige martelaar Demetrios uit Filadelfia was de zoon van een priester, maar zijn ouders stierven toen hij nog jong was. Hij werd als kind door de Turken bij de Janisaren ingelijfd en islamitisch opgevoed. Hij was een goed soldaat, bracht het tot aanvoerder en had een goed inkomen.
Toen hij wilde gaan trouwen begon hij na te denken over zijn afkomst. Hij herinnerde zich weer hoe hij als kind geloofd had, en hij erkende zijn dwaling, misschien ook door zijn verloofde. Hij kwam tot het besluit om tot Christus terug te keren. Gewoonlijk ging een dergelijke bekering gepaard met een lange periode van innerlijke voorbereiding op het martelaarschap‚ maar de dappere en daadkrachtige Demetrios, die toen 25 jaar oud was, ging rechtstreeks naar de gouverneur en beleed openlijk zijn terugkeer tot Christus. ln zijn geval was het in de ogen van de Turken niet slechts afval van hun geloof, maar tevens desertie. Demetrios werd daarom in stukken gehouwen, 2 juni 1657. Zijn lichaam werd in het vuur geworpen maar bleef onaangetast.

De heilige martelaar Konstantinos de Hagarener was te Mitylene geboren uit Islamitische ouders. Toen hij 15 jaar oud was, kreeg hij pokken en verloor het gezicht. Een christen vrouw had medelijden met hem, verzorgde hem en waste zijn ogen met gewijd water. Daarop genas hij en kreeg hij het licht van zijn ogen terug.
Dit was zijn eerste aanraking met christenen, een scherp contrast met het leven thuis, met een dronkaard als stiefvader, die zijn gezin tiranniseerde en mishandelde. Konstantinos ontvluchtte daarom het ouderlijk huis en trok naar Smyrna, waar hij een onderkomen vond bij zijn oudere broer die een groentewinkel had. Zijn taak was om de bestellingen thuis te bezorgen. Zo kwam hij ook geregeld in het huis van de bisschop. Op een dag ontmoette hij daar een monnik in een overigens leeg huis. De jongen, die door zijn genezing nieuwsgierig geworden was naar wat het christendom nu eigenlijk was, vroeg de monnik hem voor te lezen uit het Heilige Boek. De monnik die bang was in een of andere zaak verwikkeld te raken, zei dat hij zijn bril niet bij zich had. Daar wist Konstantinos wel raad op, hij ging de bril halen in het klooster.
Toen hij zo hoorde voorlezen uit het Evangelie, begon de liefde voor Christus te branden in zijn hart. Die liefde groeide steeds meer: hij wilde monnik worden en ging naar de Athos. Daar trof hij patriarch Gregorios V in het klooster van Iwiron; deze stelde zich zeer terughoudend op, hij had niet de minste zin om de Turken argumenten voor moeilijkheden in handen te geven. Maar toch ondervroeg hij de jongen zorgvuldig en vroeg hem wat hij te zoeken had bij het door de Turken zo verachte volksdeel. Wat kan een moslim bij ons krijgen, we hebben immers niets? Toen begon Konstantinos bitter te wenen, en na verschillende ondervragingen werd hij gedoopt
Nu had hij verder rustig op de Athos kunnen blijven, maar in zijn liefde voor Christus wenste hij over Hem te getuigen en daarvoor de dood te ondergaan. Na verschillende geestelijke vaders om raad te hebben gevraagd, erkenden zij dat zijn verlangen en zijn volharding oprecht waren Konstantinos reisde dus weer terug, gaf zich als bekeerling aan bij de rechter; en werd toen volgens de wet ter dood gebracht, op deze dag in het jaar 1819.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-165/

Parabel over de werkers van de wijngaard

1 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

Op dit moment is de Nederlandstalige publicatie van de levens van de heiligen niet bereikbaar op internet, dus moest ik gebruik maken van de Engelstalige versie en haar naar het Nederlands vertalen door google. God zij dank, ik trof geen vertaalfouten, maar ondanks mijn controle kunnen ze wel voorkomen. Engelstalige versie is meer uitgebreid, dus ik moest voor de kortste verhalen kiezen.

3 juni

Sint Lucillian was een heidense priester tijdens het bewind van de Romeinse keizer Aurelianus (270-275). Op zijn oude dag raakte hij overtuigd van de valsheid van de heidense religie, en met heel zijn hart wendde hij zich tot het geloof in Christus de Verlosser, en werd gedoopt.

Onder invloed van zijn prediking werden veel heidenen tot het christendom bekeerd. Toen bepaalde Joden zagen dat hij geloof verspreidde in Christus Die zij gekruisigd hadden, rapporteerden Lucillian aan de Nicomedia-prefect Silvanus, die er bij de oude man op aandrong om terug te keren naar de afgodenaanbidding. Toen hij weigerde, sloegen ze het kaakbeen van de heilige kapot, sloegen hem met staven en lieten hem met het hoofd naar beneden hangen, en daarna sloten ze hem op in de gevangenis. Hier ontmoette hij vier jongeren die biechtvaders waren van het christendom: Claudius, Hypatius, Paulus en Dionysius. Saint Lucillian drong er bij hen op aan om standvastig te blijven in het Geloof, en geen martelingen of dood te vrezen.

Na een tijdje brachten ze ze voor de rechter en gooiden ze vervolgens in een gloeiend hete oven. Plots viel de regen en doofde de vlammen, en de martelaren bleven ongedeerd. De gouverneur veroordeelde hen ter dood en stuurde ze naar Byzantium om te worden geëxecuteerd. De heilige jongeren werden met het zwaard onthoofd en de heilige martelaar Lucillian werd met vele spijkers aan een kruis genageld.

De heilige maagd Paula was getuige van de strijd van de heilige martelaren. Ze had zich toegewijd aan de dienst aan degenen die voor Christus lijden. Ze voorzag christelijke gevangenen van voedsel, waste hun wonden, bracht medicijnen en begroef ook de lichamen van martelaren. Na de dood van de heilige Lucillian en de vier jonge mannen keerde ze terug naar Nicomedia en zette ze haar heilige dienst voort. De heilige maagd werd gearresteerd en in een oven geworpen, maar door de kracht van God bleef ze ongedeerd. Daarna stuurden ze haar naar Byzantium, waar de heilige martelaar werd onthoofd.

Overdracht van de relieken van de vermoorde kroonprins Demetrius (Dimitry) van Moskou

De Tsarevich (kroonprins) Sint Demetrius, vermoord op 15 mei 1591, werd verheerlijkt in het jaar 1606 "om te voorkomen dat leugenachtige lippen en blinde ongelovige ogen zouden zeggen dat de Tsarevich levend uit de handen van de moordenaars was ontsnapt" na het verschijnen van een pretendent, die verklaarde dat hij de Tsarevich Demetrius was.

De heilige relikwieën werden plechtig overgebracht en geplaatst in de Arkhangelsk-kathedraal van het Kremlin in Moskou, "in het zijaltaar van Johannes de Voorloper, waar zijn vader en zijn broers werden begraven."

Na talloze wonderen van genezing van de heilige relikwieën, werden in hetzelfde jaar 1606 drie feestdagen voor de tsarevitsj Demetrius ingesteld, zijn verjaardag (19 oktober), zijn moord (15 mei) en de overdracht van zijn relieken naar Moskou (3 juni). 

https://www.oca.org/saints/lives/2022/06/03

Parabel over andere werkers van de wijngaard ("de eersten zullen laatsten zijn, de laatsten - eersten")

 

 

2 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

Nu is de Nederlandse tekst wel beschikbaar https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-166/ 

2 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

4 juni

 

De heilige Martha en Maria, de zusters van Lazaros. In het Evangelie volgens de heilige Joannes, lezen we hoezeer zij persoonlijk bevriend waren met Jezus van Nazareth. Toen Hij eens bij hen op bezoek was, en Maria volkomen geabsorbeerd naar Hem zat te luisteren, kwam Martha zich bij Hem beklagen dat haar zuster haar maar alleen liet werken. Het moet haar wel hard in de oren geklonken hebben dat Christus geen begrip toonde voor die klacht, en haar eigenlijk een vriendelijk standje gaf dat ze zich niet zo druk hoefde te maken.
Maar dit deed niets af aan haar liefde voor Hem, en toen Christus eindelijk kwam, op de vierde dag na de dood van Lazaros, was zij het eerste bij Hem om Hem te verwelkomen, en toen ging ze direct haar zuster halen, dat die Hem ook kan zien. Bij die gelegenheid, in Zijn ontroering over de dood van Zijn vriend, kwam Jezus tot een van de meest rechtstreekse getuigenissen over Zichzelf: “lk ben de Opstanding en het Leven. Wie in Mij gelooft, hij leeft, ook al is hij gestorven; en ieder die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Gelooft ge dit?” En nu is het juist Martha die de prachtige geloofsbelijdenis aflegt: “Heer, ik geloof dat Gij de Messias zijt, Gods Zoon die in de wereld komt.” Daarmee toont zij meer begrip dan de meeste apostelen. Maar ze kan het toch ook niet laten om de geliefde Meester als een beetje wereldvreemd te beschouwen wanneer Hij vraagt om het graf te openen: “Heer, er is al lijkstank!” En weer moet Hij haar vermanen: “Heb lk u niet gezegd, indien ge gelooft, zult ge Gods heerlijkheid zien?” Gods heerlijkheid, de Sjekina, dat was de joodse uitdrukking voor Theofanie, Godsopenbaring. En dan komt die geweldige demonstratie van Zijn macht: een reeds ontbindende dode wordt met een simpel bevel tot het leven teruggeroepen.
Daarna komt de beurt van Maria. Opnieuw komt Jezus op bezoek met Zijn Leerlingen, en wordt met liefdevolle gastvrijheid ontvangen. Nu is het Maria die aller aandacht trekt door een grote kruik met kostbaar reukwerk over Zijn voeten uit te gieten, en die met haar hoofdhaar af te drogen. De intense geur verspreidde zich door het gehele huis en veroorzaakte een oploop van nieuwsgierigen.
Dit exuberante gebaar heeft de westerse theologen ertoe gebracht Maria van Bethanië te vereenzelvigen met de bekeerde courtisane Maria Magdalena, al is er verder niets in het Evangelie te vinden dat daarop wijst. Het was een daad van overstromende liefde, maar velen zagen daarin toch allereerst een dolzinnige verkwisting. Opnieuw neemt Jezus haar in bescherming: “Laat haar begaan, zij heeft dit bewaard voor de dag van Mijn begrafenis”. En in elk geval is ook op haar van toepassing wat Christus over de andere Maria heeft gezegd, dat overal waar het Evangelie gepredikt werd ook haar liefdedaad verkondigd zou worden. >
Na de Hemelvaart van Christus hielpen zij hun broer bij de verkondiging van het Evangelie. Zij zijn gestorven in vrede.

De heilige martelaar-bisschop Quirinos van Siscia (Pannonië, Hongarije). Hij was een van de beroemde martelaren uit de tijd der vervolgingen. Nadat hij een waarschuwing had ontvangen dat hij gearresteerd zou worden, trok hij de stad uit, maar omdat hij zich door zijn ouderdom niet meer snel kon verplaatsen, werd hij ingehaald, gevangen genomen en voor de rechter gebracht.
Deze vroeg waarom hij gevlucht was. Quirinos antwoordde dat hij niet gevlucht was doch gehoor had gegeven aan het bevel van zijn Meester, Die gezegd had: “Wanneer men u in de ene stad vervolgt, ga dan naar een andere”. De rechter vroeg honend of Christus hem soms beschermd had tegen de overmacht van het romeinse rijk; en niettegenstaande zijn hoge leeftijd werd Quirinos aan zware foltering onderworpen. Maar zonder zich te laten intimideren bleef hij Christus belijden als onze Verlosser Die altijd bij ons tegenwoordig is en ons bijstaat in de kwellingen. Tenslotte werd hij met een molensteen om de hals in de rivier geworpen, maar hij bleef tot het laatste toe Christus verkondigen. Het was de 4e juni van het jaar 303 of 304.
Er werd een kerk gebouwd voorbij Sarvar, op de plaats waar zijn lichaam gevonden werd, maar toen er invallen van nabuurvolkeren dreigden, werden zijn relieken overgebracht naar de catacombe van de heilige Sebastiaan in Rome. Tenslotte zijn ze overgebracht naar een klooster in Beieren.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-167/

 Parabel over het zaad dat onopvallend in de grond groeit (zo groeit het Koninkrijk van God of Gods genade in het menselijke hart)

 Parabel over de ontrouwe rentmeester ('verkrijg voor jezelf vrienden met je oneerlijke rijkdom')

 Andere parabel over twee schuldenaars ('Aan wie veel liefheeft, wordt veel vergeven')

[Modestus 137]

5 juni

De heilige bisschop-martelaar Dorotheos van Tyros in Fenicië. Hij was meer dan 50 jaar bisschop en reeds gefolterd onder Diokletiaan. Hij was tweetalig opgevoed in grieks en latijn, later studeerde hij ook hebreeuws‚ en hij nam deel aan het grote Concilie van Nicea. Hij was een der grootste geleerden van zijn tijd, en zijn geschriften beslaan een kleine bibliotheek. Zijn beschouwingen over het orthodox geloof zijn nog steeds bewonderenswaardig door de heldere gedachtengang en de diepte van inzicht.
Onder Juliaan de Afvallige stierf hij te Odyssopolis op Sicilië (anderen zeggen in Thracië), in 362, ten gevolge van allerlei kwellingen en slechte behandeling, die hij door zijn ouderdom niet meer verdragen kon: hij was reeds 107 jaar oud. Hij wordt daarom als martelaar geëerd.

De heilige Theodoros Yaroslawitsj, de oudste broer van vorst Alexander Nevski. Op bevel van zijn vader was hij in het huwelijk getreden toen hij 14 jaar oud was, maar hij stierf op de dag van zijn huwelijk in 1233, in Novgorod. Vier eeuwen later werd zijn volkomen onbedorven lichaam uit het graf gehaald door plunderende Zweedse troepen.

De heilige martelaren Markianos, Nikander, Hyperechios, Apollonios, Leonides‚ Arios, Georgios, Selenias, Irenios en Pambo van Egypte. Zij werden tijdens de vervolging van Maximiaan zonder voedsel of drank opgesloten in een open, ommuurde ruimte, in de gloeiende hitte van de zon, met een aan de afgoden gewijde vijver binnen hun bereik. Zij dronken daar niet van, maar bleven psalmen zingen tot hun stemmen de dienst weigerden en zij van dorst gestorven waren, begin 4e eeuw.

De heilige Theodoros de Wonderdoener, askeet in de Jordaan-woestijn. Van hem wordt verhaald hoe hij eens per schip reisde naar Konstantinopel. Door een storm uit de koers geslagen, zwierf het schip lange tijd rond en het drinkwater raakte op. De toestand werd nijpend en allen dreigden van dorst om te komen. Toen hief Theodoros de armen op in gebed en maakte een groot kruisteken over de zee. Daarna beval hij water uit de zee te putten. Het bleek drinkbaar zoet water te zijn. Theodoros is in vrede gestorven in 583.

De heilige belijder Anubios (Anoub) van Egypte, 5e eeuw. Omwille van Christus had hij veel moeten verduren; tenslotte week hij uit naar de woestijn. Daar leefde hij in een verlaten heidense tempel tot aan zijn dood.

De heilige bisschop Konstantinos, metropoliet van Kiev en geheel Rusland. Hij was van griekse afkomst en werd in 1154 bisschop gewijd, te midden van een kerkstrijd over het recht van de bisschopskeuze. ln 1158 werd hij door de vorst verdreven en hij stierf in 1159 in Tsjernigov.
In zijn testament schreef hij dat hij niet waard was begraven te worden omdat hij had bijgedragen tot de onenigheid in de Kerk. Zijn lijk moest maar buiten geworpen worden voor de honden. Met angst en beven werd deze wilsbeschikking ten uitvoer gebracht, en het lichaam bleef drie dagen liggen. Al deze tijd heerste diepe duisternis over Kiev, geweldige onweren barstten los, acht mensen werden door de bliksem gedood. Maar boven het lichaam werd een vuurkolom gezien. Toen beval de prins van Kiev dat het lichaam in de kerk begraven moest worden, en terstond klaarde het op en werd het gewone verloop van de natuur hersteld.

De heilige grootvorst Igor Olegowitsj uit Tsjernigov, werd heerser van Kiev in 1146. De bewoners verklaarden echter de hun beter bekende Isjaslav van Perejaslav tot grootvorst. lgor werd toen monnik, maar het volgend jaar sleurden oproerlingen hem weg uit de kerk en vermoordden hem in 1147.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-168/

Parabel van de verdwaalde schap (zondaar die zich bekeert en gered wordt)

 

Parabel van de verloren en hervonden drachma.

4 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

6 juni

De heilige Bessarion van Egypte was een beroemd askeet die door velen werd bezocht. Er werd van hem gezegd dat hij zo vrij leefde als een vogel in de lucht. Hij wilde geen enkel bezit hebben, geen huis, geen vaste verblijfplaats. Op geen enkele manier wilde hij zijn zinnen bevredigen, alleen het geloof mocht een richtsnoer zijn voor zijn handelen. Hij beschouwde zichzelf als een vreemdeling, die een tijd van gevangenschap op de aarde moest doorbrengen. Hij dwaalde rond, zonder acht te slaan op koude of hitte, door de bergen of door de woestijn. Wanneer hij bij een monniksgemeenschap aanlandde, wilde hij er niet binnentreden, maar bleef buiten staan, zuchtend en wenend, als een schipbreukeling die door de golven ergens aan land is geworpen. Wanneer hij uitgenodigd werd om binnen te komen, of wanneer hem hulp werd aangeboden, antwoordde hij dat hij pas binnen kon komen als hij gevonden had wat hij verloren had: “lk ben in handen gevallen van zeerovers en ben ternauwernood aan de verdrinkingsdood ontkomen; ik heb mijn rang verloren, ik ben de adel kwijtgeraakt waarin ik geboren was.” En wanneer men hem een stuk brood bracht en een troostwoord, dan nam hij dat aan maar bleef klagen over alles wat hij verloren had, en dat hem nog grotere ellende te wachten stond, zodat hem niets overbleef dan wenend rond te dolen.
Nooit legde hij zich neer om te slapen, hij sliep, staande in een hoek, of wanneer hij volkomen uitgeput was, zittend. Dat al dit geweld dat hij zichzelf aandeed van God afkomstig was, blijkt uit de volkomen zuiverheid van zijn leven en de wijze gematigdheid van zijn raad. Wanneer hem gevraagd werd wat men moest doen, antwoordde hij dat we ons moeten toeleggen op de zwijgzaamheid, en op de vrede van de ziel; en dat men zich niet moet aanmatigen om de grote vaders te willen evenaren. Ook zei hij dat men nutteloze verlangens moest wegrukken uit het hart, want die zijn een bron van verleidingen voor de geest en verstoren de rust van de ziel. Soms gaf hij al zijn kleding weg aan een naakte arme, en bleef dan zelf naakt zitten, totdat iemand die hem herkende, hem een kledingstuk gaf. Zelfs zijn enige bezit, een handschrift van de Evangeliën, verkocht hij op de markt om de opbrengst aan een arme te kunnen geven. Want daarin stond immers geschreven dat Christus gezegd had: “Verkoop wat ge hebt en geef het aan de armen”. God had hem de gave van wonderen verleend en zijn nabijheid boezemde groot vertrouwen in. Bij verschillende gelegenheden verschafte hij drinkwater aan zijn leerling wanneer die niet meer verder kon van de dorst.

Toen het noodzakelijk was, liep hij over een diepe rivier: het water kwam hem niet hoger dan de enkels, daaronder voelde hij vaste grond. Hij bezocht ook Jeruzalem en de monniken in Palestina. Bessarion is in hoge ouderdom gestorven tegen het jaar 500. Hij wordt ook herdacht op de 20e februari.

De heilige Hilarion de Nieuwe, hegoumen van het Dalmatos-klooster in Konstantinopel, was een leerling van de heilige Gregorios de Dekapoliet en werd diens opvolger. Als zijn voorbeeld beschouwde hij de heilige Hilarion de Grote, wiens naam hij droeg. Herhaaldelijk werd hij gevangen gezet of in ballingschap gestuurd wegens de ikonenstrijd, totdat hij uit de gevangenis bevrijd werd door de orthodoxe keizerin Theodora. Zo is hij tenslotte toch in zijn klooster gestorven in 845, in de ouderdom van 70 jaar.

De heilige maagd-martelaressen Archclaia, Thekla en Susanna. Zij leefden in een klooster in de buurt van Rome. Tijdens de vervolging van Diokletiaan waren ze gevlucht naar Nola in de Campania, en zij leefden daar in mannenkleding. Zij verleenden hulp aan zieken en ongelukkigen, en men kwam hen raad vragen, ook voor het persoonlijk leven. Toen zij het Evangelie predikten en bekeerlingen maakten, trokken zij de aandacht. Zij werden gearresteerd en na zware martelingen ter dood gebracht te Salerno in ltalië, in 293.

De heilige Païssios, hegoumen van Uglitsj, was 11 jaar monnik in het klooster van zijn neef, de heilige Makarios van Kalasjin. In 1464 kreeg hij opdracht om een klooster te stichten bij Uglitsj. Dit klooster werd een voorbeeld van monastiek leven zodat hij in 1489 ook gevraagd werd om het Nikolski-klooster te hervormen. Païssios is gestorven in 1504.

De heilige Jona Klimetski was een koopman uit Novgorod. Op het Onega-meer werd hij eens door een zware storm overvallen, en hij deed toen de gelofte de rest van zijn leven aan God toe te wijden. Na de schipbreuk spoelde hij aan op het eiland Klimets. Op de plek waar hij aan land gekomen was, lag ook een ikoon van de heilige Drie-eenheid, omgeven door stralend licht. Daarom bouwde hij daar een klooster ter ere van de heilige Drie-eenheid, nadat hij eerst als monnik gevormd was in het klooster van Novgorod. Hij besteedde zijn vermogen aan de bouw, maar hij wilde niet zelf de hegoumen zijn. Jona is daar gestorven in 1534.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-169/

Rijke man en Lazarus

  Pinksteren of de Nederdaling van de Heilige Geest

[Modestus 137]

7 juni

De martelaar Theodotos van Ankyra, was in het geheim christen, maar hij hielp wel in de kerk en bij het begraven van de gestorven slachtoffers van de vervolging. Men betrapte hem bij dit liefdewerk, en toen werd hij zelf ter dood gebracht, in 303. Zijn gedachtenis wordt ook gevierd op 18 mei.

De heilige martelaren Marcellus, bisschop van Rome, met de diakens Sisinius en Cyriacus; twee van diens vrienden: Smaragdus en Largius; de commentarisius Apronianus; de soldaten Satuminus, Papias en Maurus; Crescentianus, Irrenius, Pambo en Saturninus; de vrouwen Priscilla en Lucina, die hun rijkdom gebruikten om de graven te laten uithouwen voor de martelaren; en de keizersdochter Artemia, die door Cyriacus van een boze geest was genezen. De meesten werden in dezelfde tijd ter dood gebracht. Marcellus bestuurde de Kerk van 304-308; hij werd tot zware staldienst veroordeeld en stierf twee jaar later, totaal verzwakt door ontberingen en de ondergane mishandelingen. Dit gebeurde bij de bouw van de grote badinrichting, de Thermen, die tot stand gebracht werden met dwangarbeid, en waaraan vele christenen ten offer vielen tijdens het bestuur van de mede-keizer Maximiaan.

De heilige oudvader Daniël van de Sketis-woestijn in Egypte. Hij was een leerling van de heilige Arsenios en werd zelf een leermeester voor vele anderen. Misschien is hij dezelfde Daniël over wie Cassianus schrijft in zijn 4e Conferentie. Daarin spreekt Daniël over de verschillende oorzaken van onze dorheid in gebed, nadat we eerst uit geheel ons hart met God verkeerd hebben.
Hij geeft drie mogelijke oorzaken: onze eigen nalatigheid, waardoor wij een zekere lauwheid hebben laten binnensluipen en langzamerhand onverschillig geworden zijn; of luiheid waardoor we ons niet verdedigden tegen opkomende slechte gedachten; of aanvallen van de duivel waardoor wij onze goede voornemens in de steek laten of ons laten overmeesteren door verveling.
Maar die dorheid kan ook van God komen, opdat onze zo duidelijke gebrekkigheid ons beschermt tegen ijdelheid; en om ons te laten zien hoezeer wij Zijn genade nodig hebben om te kunnen bidden. Maar ook omdat God onze trouw, volharding en de kracht van ons verlangen op de proef wil stellen, zodat we inzien hoezeer we ons moeten inspannen, en hoeveel zware arbeid het kost om die heilige vreugde terug te krijgen. Bovenal dat alles het werk is van Gods genade. Daardoor kunnen wij leren uit die beproeving en voortgang maken in deemoed‚ zoals David zegt in psalm 118: “Heer, verlaat mij niet geheel en al”.
Vooral moeten we ons wapenen tegen de lauwheid, want dat is het ergste wat een monnik kan overkomen. Heidenen en zondaars kunnen zich bekeren en tot de Heer komen en ontbranden in vurigheid. Maar wie zich laten gaan in lauwheid moeten vrezen voor wat Christus zegt dat Hij de lauwen zal uitspuwen uit Zijn mond.
Bekend is ook het moedige woord van Daniël toen de broeders hem vroegen met hen mee de vlucht te nemen omdat de barbaren binnengevallen waren in de Sketis: “Als God niet voor me zorgt, waarom zou ik dan nog willen leven?”
Gedurende 40 jaar leefde Daniël in een klooster. Daarna trok hij in 420 naar de volkomen eenzaamheid in de woestijn. Verder werd er niets van hem vernomen.

De heilige martelaren Marcellinus, paus van Rome, 298, met Claudius, Cirinus en Antoninus. Tijdens de vervolging onder Diokletiaan werd Marcellinus door angst voorde martelingen bevangen en hij brandde wierook voor de afgoden. Doch weinig tijd later kwam hij tot inkeer: hij weende dag en nacht omdat hij Christus verloochend had, juist zoals Petros. Toen in Campania een bisschopssynode gehouden werd, ging Marcellinus erheen, bekleed met zakkenstof en met as op het hoofd. Hij beleed zijn zonde en vroeg om veroordeeld te worden. De vaders zeiden:
“Laat Marcellinus zelf het oordeel uitspreken”. Toen zeide hij: “Ik ontdoe mijzelf van de priesterlijke rang die ik niet waardig ben. En laat mij na mijn dood niet begraven worden maar voor de honden geworpen”. Daarna ging hij naar de keizer en beleed Christus. Hij werd gefolterd en met de anderen onthoofd in 304.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-170/

Jezus vermenigvuldigt broden voor een mensenmassa

[Modestus 137]

8 juni

De heilige grootmartelaar Theodoros Stratelates ( zie 8 februari ). Vandaag herdenken wij de overbrenging van zijn relieken op deze dag in 312 naar het landgoed van zijn voorouders in Euchaita, zoals hij dat voor zijn marteldood aan zijn bediende Varos had gevraagd.

De heilige Efraïm, patriarch van Antiochië. Hij was gouverneur van de oostelijke gebieden onder keizer Anastasios. Algemeen werd hij geroemd om zijn vroomheid en medelijdende zorg; en hij kreeg de opdracht Antiochië te herbouwen‚ nadat de stad verwoest was door aardbeving en de daardoor veroorzaakte branden.
Op een bijzondere openbaring van God werd Efraïm tot patriarch benoemd. Hij was een geleerde en heeft veel geschreven ter verdediging van het Concilie van Chalcedon (451), dat ging over de volkomenheid van zowel de goddelijke als de menselijke natuur van Christus. Efraïm is gestorven in 545.

De heilige Zosimas van Phoenicië was monnik in een klooster in de buurt van Tyros. Hij had van God de gave van profetie gekregen en hij voorspelde de grote aardbeving die in 526 Antiochië zou verwoesten. Bitter wenend wierp hij zich op de grond en smeekte God dat de stad niet geheel en al vernietigd zou worden.
Van hem wordt ook verteld dat hij eens, met een muildier onderweg, een leeuw ontmoette die het muildier opvrat. Toen de leeuw verzadigd was en wilde gaan slapen, gaf de heilige hem de opdracht om in plaats van het muildier de last te dragen. Zo mak als een lammetje nam het dier de lading op en droeg die naar de stadspoort van Caesarea; daar kreeg hij de vrijheid terug. Zosimas is gestorven rond het midden van de 6e eeuw.

De heilige oudvader Athres (Atres), was een leerling van de heilige Hor. Toen deze vanuit Sketis, dat te druk werd, was uitgeweken naar de nitrische woestijn in Egypte, werd Athres zijn leerling. Zij leefden in volmaakte eendracht‚ zo verhaalde de heilige Sisoë, een vroegere leerling van Hor, tot de dood hen van elkander scheidde. Hor blonk uit door zijn deemoed, Athres door zijn ogenblikkelijke gehoorzaamheid. Toen Sisoë hem vroeg hoe hij die volkomen gehoorzaamheid verkregen had, liet Athres hem zien dat het juist abba Hor was, die even onvoorwaardelijk aan zijn leerling gehoorzaamde, door hem een stuk ongare vis te eten te geven, die Hor zonder iets te laten merken at. Zij leefden in de 5e eeuw.

De heilige monnik Naukratios was een leerling van de heilige Theodoros de Studiet. Nadat hij met hem was teruggekeerd uit de ballingschap gedurende de ikonenstrijd, werd Naukratios, op wens van patriarch Methodios en keizerin Theodora, hegoumen van het Studion-klooster. Hij is gestorven in 848.

De heilige Theodoros, van griekse afkomst, werd in 991 de eerste bisschop van Rostov. Hij deed veel voor de bekering der heidenen in de streek van Rostov en Suzdal. Hij is gestorven in Suzdal, in 1023.

De heilige prinsen Basilios en Konstantijn van Jaroslavl. Vandaag wordt herdacht de vinding van hun relieken.

De heilige Melania de Oudere was de grootmoeder van vaders kant van Melania de Jongere, met wie zij, door haar dominerend karakter, nog wel eens in botsing kwam. Ze was weduwe geworden op 22-jarige leeftijd en trok toen jarenlang, van 372-379, in het Midden-Oosten rond, meest in Palestina, waar zij de heilige Hiëronymos bijstond. Bij de inval van de Visigothen verliet zij voorgoed ltalië en zij stierf in Jeruzalem in 410.

De heilige Clodulphus (Cloud, Frondulphus, Hodulphus), bisschop van Metz. Hij was de zoon van de heilige Arnold, de vroegere eerste minister van Clotarius ll, die later bisschop van Metz geworden was. Ook Clodulphus, die een briljant student was, trad in dienst bij het hof, waar hij zich onderscheidde door zijn belangeloze toewijding.
Volk en geestelijkheid van Metz vroegen om Clodulphus als bisschop, hoezeer deze zich daar ook tegen verzette. Hij werd door de koning overgehaald om toe te stemmen in deze wijding en sindsdien “maakte hij een einde aan al zijn wereldse bezigheden. Hij begon direct met een grote rondreis in zijn diocees om de mensen te leren kennen, en om overal orde op zaken te stellen. Daarbij betoonde hij een bijzondere barmhartigheid voor de armen, en hij ontzegde zichzelf de noodzakelijkste dingen om hen te kunnen helpen. Zijn vurig geestelijk leven en persoonlijk gebed schonken kracht aan zijn prediking van Gods woord. Zo werkte hij veertig jaar onvermoeibaar tot aan zijn dood in 696, in de ouderdom van 91 jaar.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-171/

   

 Jezus geneest 10 melaatsen, eentje waarvan dankt Hem daarvoor.

[Modestus 137]

 

9 juni
  
De heilige Kyrillos, aartsbisschop van Alexandrië. Hij was een askeet in de woestijn van Nitria maar werd door zijn oom, bisschop Theofilos van Alexandrië, tot diaken gewijd, en daardoor eigenlijk ook tot zijn opvolger. Hij bestuurde de Kerk vanaf 412 in de zware tijd der nestoriaanse onlusten, gesteund door zijn diepgaande theologische kennis, en was geneigd ook politieke middelen te gebruiken, wat niet altijd heilzaam uitwerkte. Hij richtte zendbrieven naar alle kanten, o.a. tot Nestorios zelf en aan de keizer, om de ware christelijke leer over de Menswording te verdedigen, waarin gezegd wordt dat de heilige Maagd de moeder is van de ondeelbare Christus, en niet alleen van Zijn menselijke natuur. Ook publiceerde hij commentaren op bepaalde gedeelten van het Oude Testament: de Boeken van Mozes‚ Jesaja, de Kleine Profeten; en op de Evangelies van Johannes en Lucas.
ln 428 werd Nestorios patriarch van Konstantinopel. Hij veroorzaakte een groot schisma door zijn preken tegen het gebruik van de titel “Moeder Gods” voor de maagd Maria. Kyrillos was in deze jaren de grote kampvechter voor de Orthodoxie, en zijn geschriften over de volheid van Christus’ Menswording‚ waardoor onze Verlossing eerst mogelijk was, waren de inleiding tot het bijeenroepen van een Concilie over deze kwestie. De heilige Kyrillos was voorzitter van dit 4e oecumenische Concilie van Efese, 431, en hij stierf 13 jaar later in 444, in de ouderdom van 70 laar. Kyrillos geldt ook als de dichter van de hymne: “Verheug u, Maagd, die God gebaard hebt….” ( zie ook 18 januari ).

De heilige Kyrillos van Velsk of Wizjesk (Wologda), gestorven in de 15e eeuw. Hij was geheel onbekend behalve bij enkele kluizenaressen die door zijn verschijning wonderbaar genezen waren van hun ziekte. Op hun aanwijzing werd het onbedorven lichaam van de heilige gevonden.

 
De heilige diaken Efraïm de Syriër, de “cither van de Heilige Geest”, zo genoemd om zijn grote poëtische begaafdheid. Hij was in 306 te Nisibis geboren. Over zijn leven is niet veel bekend, maar van zijn godsdienstige werken, die hij meest in dichtvorm publiceerde, is voldoende bewaard gebleven om ons een indruk te geven van zijn rijke persoonlijkheid. Veel van zijn hymnen, vooral over de heilige Moeder Gods, zijn ook overgegaan in de Liturgie van de Kerk.
Toen hij achttien jaar oud was, werd hij gedoopt. Als begeleider van bisschop Jakobos van Nisibis nam hij toen deel aan het Concilie van Nicea, en in 338 werd hij priester gewijd. Hij was een geleerde theoloog die uitblonk in Schriftuitleg en polemiek tegen dwaalleringen, en begiftigd was met een groot talent voor de prediking. Hij werd al spoedig de voornaamste kracht aan de christelijke hogeschool.
Toen Nisibis in handen viel van de vijandige Perzen, trok Efraïm met vele anderen naar Edessa, waar zich een grote kring van leerlingen rond hem vezamelde.
Op den duur werd ook Edessa belegerd, nu door de ariaansgezinde keizer Valens, zodat hongersnood en ellende de stad beheersten. De reeds hoogbejaarde Efraïm organiseerde uitgebreide hulpdiensten, richtte een hospitaal in en trok zelf bedelend door de rijke woonwijken om geld in te zamelen voor al dit werk. Hij is gestorven in 373.

De heilige martelaar Vincentius, de diaken. Hij predikte het geloof in Gallië, rond het einde van de tweede eeuw. Hij werd gearresteerd en in Agen zwaar gemarteld en ter dood gebracht, 3e/4e eeuw. Zijn graf werd gedurende vele eeuwen een druk bezochte bedevaartsplaats: van alle kanten van Europa kwamen de gelovigen zijn hulp afsmeken, schrijft de heilige Gregorius van Tours.

De heilige martelaren Primus en zijn broer Felicianus, romeinse burgers, die na een lang leven in dienst van de Heer, tijdens de vervolgingen zich in het bijzonder ten dienste stelden van de lijdende christenen. Zij besteedden daaraan hun gehele bezit en wisten door te dringen in de gevangenissen om de slachtoffers te bemoedigen en hun die aarzelden moed in te spreken om trouw te blijven aan Christus. Zelf bleven zij ongemoeid in verschillende vervolgingen, maar ten laatste werden ook zij gearresteerd, toen ze reeds hoogbejaard waren.
Na hevige folteringen ondergingen zij de marteldood in Nomentum (Mentana) op een twintigtal kilometers afstand van Rome. Het jaar is niet zeker, genoemd worden: 286 en 303.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-172/

 

Jezus en de vrouw betrapt in overspel 

 

[Hetairos 420]

22 minuten geleden zei Modestus:

Hij richtte zendbrieven naar alle kanten, o.a. tot Nestorios zelf en aan de keizer, om de ware christelijke leer over de Menswording te verdedigen, waarin gezegd wordt dat de heilige Maagd de moeder is van de ondeelbare Christus, en niet alleen van Zijn menselijke natuur.

Je begint vandaag met een actueel onderwerp  

[Modestus 137]

10 juni

De heilige bisschop-martelaar Timotheos van Prussa (Bithynië), werd onder Juliaan gevangen gezet. Maar de gelovigen kwamen hem daar bezoeken, en door zijn lijden had zijn stem nog meer invloed gekregen. Dit werd aan de keizer overgebracht en deze gaf daarom bevel Timotheos in de gevangenis te onthoofden, 362.

De heilige martelaren, de maagd Antonina, veroordeeld om onteerd te worden maar uit het bordeel ontsnapt in de kleren van de soldaat Alexander, die in haar plaats achterbleef. Toen Alexander voor het gerecht werd gebracht, kwam Antonina zichzelf aangeven. Beiden werden nu gefolterd en ter dood gebracht, 313.

De heilige Bassianus, bisschop van Lodi. Hij was een zoon van de stadhouder van Syracuse, en voor zijn opvoeding werd hij naar Rome gezonden. Daar kwam hij in aanraking met christenen, hij kreeg Christus lief en werd gedoopt. Toen hij daarover lastig werd gevallen door zijn vader, trok hij naar Ravenna, waar bisschop Ursus, een landgenoot, hem onderdak bood bij de kerk van de heilige Apollinaris, buiten de stad. Daar leidde hij gedurende lange jaren een leven van askese en gebed.
Toen de bisschop van Lodi (Liguria) stierf, werd ten gevolge van een openbaring Bassianus gekozen als zijn opvolger. Hij werd door Ambrosius van Milaan en Ursus van Ravenna tot bisschop gewijd voor Lodi. God schonk hem de gave van genezingen, en er werd zelfs een dode weer tot leven gewekt na zijn gebed. Hij was ook aanwezig bij het sterven. van de heilige Ambrosius en hoorde hoe deze de Heer Jezus Christus had aanschouwd. Nadat Bassianus zijn diocees 30 jaar had bestuurd, is hij gestorven, 90 jaar oud, in 409.

De heilige Theofanes uit Antiochië was als jongen van vijftien jaar gehuwd met een eveneens heidens meisje. Na een gelukkig huwelijk van drie jaar stierf zijn vrouw. ln deze tijd van uiterste droefheid hoorde hij spreken over Christus, en zijn hart ging open naar een hogere liefde. Hij werd gedoopt. Daarna leefde hij als kluizenaar in een kleine cel bij de stad.
Na enkele jaren drong zich de gedachte aan hem op dat er in Antiochië zovelen een zondig leven leidden uit onwetendheid, en hij zag het als zijn plicht om ten minste één van hen te redden. Daarom verliet hij zijn cel, ging naar huis, en zei tegen zijn vader dat hij opnieuw wilde trouwen. Deze was daarover verheugd en gaf hem geld ter waarde van tien pond goud. Theofanes stak zich nieuw in de kleren en ging naar Pamsemna, een vrouw die bekend stond om haar slechte levenswandel.
Hij knoopte een gesprek met haar aan en vroeg hoe lang ze dit soort leven leidde. Zij antwoordde: “Sinds twaalf jaar”. “Zou je dan niet liever gewoon getrouwd zijn?” “Niemand heeft me ooit gevraagd”, zuchtte zij. “En als ik je dan zou vragen om mijn vrouw te worden – Pamsemna, wat zou je dan zeggen?” Zij was intussen zo onder de indruk geraakt van zijn ernstige persoonlijkheid dat zij het hoofd liet hangen en zei: “Als ik maar niet zo onwaardig was”. Toen nam Theofanes haar hand en zei: “Pamsemna,” hier is geld; bereid de bruiloft voor, want als je van me houdt dan zul je van mij zijn” – Met tranen in haar ogen antwoordde zij: “Niemand heeft ooit zo tot me gesproken. Wat kan ik anders dan van je houden?” Nu ging hij weg.
Een tijd later kwam hij bij haar terug en zei: “Het is tijd, ga met me mee”. Zij vroeg waar ze dan heen zouden gaan en waar hun huis zou zijn. Toen wees hij naar de hemel: “Daar waar niet gehuwd wordt noch ten huwelijk gegeven, maar waar ze zullen zijn als engelen Gods”. Zij was kwaad en wilde niet, maar ze hield van hem en luisterde toen hij begon te spreken over God Die rechtvaardig is en het onrecht haat; en over Jezus Christus Die op aarde gekomen is om zondaars te redden. Toen brak haar tegenstand en ze begon een diep verlangen te krijgen naar een heilig en ongeschonden leven. Langzaamaan bracht hij haar ertoe zich geheel af te wenden van haar zondig leven‚ en dit uit te wissen door het heilige water van de Doop.
Theofanes bouwde nu voor Pamsemna een cel in de buurt van de zijne, en leerde haar het asketische leven van vasten en onophoudelijk gebed, het strijden tegen de opstandige hartstochten, het zich bewust zijn van Gods tegenwoordigheid en het verlangen naar het hemelse verblijf der rechtvaardigen. Zo leefden zij elk in hun eigen cel gedurende bijna twee jaar, en zij stierven toen gezamenlijk, misschien ten gevolge van een besmettelijke ziekte. Na hun dood, in 369, werden zij in hetzelfde graf gelegd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-173/

 Genezing van de man met een verschrompelde hand

9 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

11 juni

  

De heilige apostelen Bartholomeos en Barnabas, Bartholomeos, of Nathanaël, uit Kana, was een van de twaalf apostelen. Met Filippos verkondigde hij het Evangelie in Syrië en Klein-Azië. Zij werden samen gekruisigd maar er ontstond een zo hevige aardbeving dat hun lichamen uit angst van het kruis werden gehaald. Filippos was reeds gestorven maar Bartholomeos werd nog levend van het kruis afgenomen. Hij begroef de gestorven Filippos en ging naar Armenië. Daar bouwde hij kerken en vertaalde het Evangelie van Mattheos in het armeens. In Armenië genas hij de zieke dochter van de koning, maar diens broer werd opgestookt door de afgodspriester en deze liet Bartholomeos opnieuw kruisigen.
Barnabas, afkomstig van Cyprus, behoorde niet tot de twaalf. Om zijn speciale uitverkiezing en zijn werk voor de Evangelie-prediking werd hij reeds in de Handelingen (14:14) apostel genoemd. Wel behoorde hij tot de zeventig leerlingen die Christus uitgezonden had, en hij was de eerste die na het Pinksterfeest al zijn goederen had verkocht om met de apostelen een gemeenschappelijk leven te leiden.
Hij was samen met Paulos een leerling geweest van de beroemde Gamaliël, en hij verdedigde zijn vriend toen deze na zijn bekering in Jeruzalem met grote achterdocht ontvangen werd. En toen Barnabas de groeiende gemeente van Antiochië niet langer alleen kon besturen, haalde hij Paulos uit Tarsos om hem te helpen.
Na een openbaring van de Heilige Geest werkten Paulos en Barnabas samen in Seleucië en op Cyprus, vanwaar ze naar Perge, Pamfilië en andere provincies van Klein-Azië trokken. Langzamerhand verschoof ook hun verhouding. Was Paulos eerst de helper van Barnabas, de kracht van zijn persoonlijkheid bewerkte vanzelf dat Paulos de initiatiefnemer werd, en het tekent Barnabas overgave aan Christus, zijn innerlijke grootmoedigheid en de zuiverheid van zijn bedoelingen dat hij deze nieuwe positie ook vanzelfsprekend aanvaardde. Na het apostelconcilie waarin bepaald werd dat de heiden-christenen niet gebonden waren aan de joodse Wet, werd Barnabas, als een gezaghebbende persoon, meegegeven aan Paulos om de christenen in Antiochië gerust te stellen, en het werk van Paulos te consolideren. Eerst na een samenwerking van 14 jaar, ontstond een scheiding omwille van Barnabas’ neef, de evangelist Markos.
Barnabas geldt als de stichter van de kerk op Cyprus, waar hij nu weer heenging. Daar werd hij door de Joden gestenigd bij Salamis. Er is een zendbrief nagelaten waarin de christenen worden vermaand te wandelen op de weg van het licht, maar deze is waarschijnlijk van een andere Barnabas.
De Schrift werpt geen licht op een overlevering volgens welke Barnabas zich later weer bij Paulos heeft gevoegd in Rome en Italië. Hij zou ook de Kerk van Milaan hebben gesticht, waarvan hij als de patroon wordt vereerd. Maar zijn voornaamste werk ligt toch op Cyprus.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-174/

   Jezus en de rijke jonge man (Lukas 18)

10 juni 2022 bewerkt door Modestus

[Hetairos 420]

18 uur geleden zei Modestus:

Zij werden samen gekruisigd maar er ontstond een zo hevige aardbeving dat hun lichamen uit angst van het kruis werden gehaald.

Hoi, Modustus,

Mag ik wat 'kanttekeningen' of zelfs wat 'kritische' opmerkingen plaatsen?

Uiteraard wil ik geen discussie opstarten, want daarvoor zijn deze artikeltjes veel te interessant. Maar ze zijn natuurlijk (door anderen) geschreven vanuit een bepaald gezichtspunt, waardoor ze vanzelf een subjectief karakter krijgen. En subjectiviteit valt me nu eenmaal altijd op.

Dus, van te voren, bied ik mijn excuses aan voor het leveren van, wellicht wat té kritische, kanttekeningen, want het is geenszins mijn bedoeling deze stukjes tekort te doen.

Het eerste punt heeft te maken met wat ik hierboven citeer. Ik kan me namelijk in het geheel niet voorstellen, dat wanneer er tijdens een kruisiging een aardbeving plaatsvindt, dat men dan 'uit angst de lichamen van het kruis haalt'. Een meer natuurlijke reactie zou, in mijn ogen, zijn, dat men er vandoor gaat om het vege lijf te redden en de gekruisigden gewoon aan hun lot overlaat. Hun einde is de dood en of die nu wordt bespoedigd door een aardbeving, doet in feite niet ter zake. Je zou het zelfs als een vorm van genade kunnen zien, dat ze nu, blijkbaar, niet zo lang hoeven te lijden.

18 uur geleden zei Modestus:

Langzamerhand verschoof ook hun verhouding. Was Paulos eerst de helper van Barnabas, de kracht van zijn persoonlijkheid bewerkte vanzelf dat Paulos de initiatiefnemer werd,

Het tweede punt dat je gewoon als een aanvulling mag zien, betreft de schildering van de relatie die Paulus met Barnabas had. Ik denk, dat uit het relaas in Handelingen niet blijkt, dat Paulus in de eerste instantie de 'hulp' van Barnabas was, maar dat het eerder omgekeerd was. En aan het conflict tussen Paulus en Barnabas, lag niet het karakter van Paulus ten grondslag, alhoewel het ongetwijfeld een rol heeft gespeeld, maar het feit dat Marcus tijdens een eerdere reis, afhaakte. Paulus wilde niet opnieuw het risico lopen dat Marcus hen opnieuw in de steek liet. De boodschap die Paulus en Barnabas verkondigden was nu eenmaal controversieel en veroorzaakte veel opschudding in de steden die ze bezochten. En dan wil Paulus wel medewerkers om zich heen hebben, die door dik en dun te vertrouwen zijn.

Maar goed, zie mijn opmerkingen maar als aanvulling. Je hoeft er dan ook niet op te reageren. Ik ben nu eenmaal in het bezit van een kritisch denken wat dat aangaat, dus laat je vooral niet tegenhouden om deze stukjes te blijven plaatsen.

Veel zegen.  

[Modestus 137]

12 juni

De heilige kluizenaar Onufrios de Grote. Onufrios begon zijn askese in het klooster Eriti in de Thebaïde, waar een honderdtal monniken leefde in strenge askese. Maar hij werd aangetrokken door het eenzame leven dat de heilige profeet Elia en Joannes de Doper hadden geleid voordat zij tot de prediking geroepen werden, en hij vertrok daarom naar de woestijn, vanuit de Grote Oase recht naar het Zuiden. Door Gods hulp vond hij de grot waarin een oude kluizenaar leefde. Onufrios wierp zich ter aarde en riep: “Vader, zegen!” De ander kwam naar buiten, hief hem op en gaf hem de broederkus. Onufrios bleef bij hem en kreeg onderricht over het leven in de woestijn. Het duurde niet lang of zijn geestelijke vader achtte hem geschikt om zelfstandig te leven, en hij bracht hem naar een op vier dagreizen afstand gelegen grot, die hij op zijn omzwervingen door de woestijn had ontdekt. Daar bleef hij een maand bij hem, totdat Onufrios aan de plaats zou zijn gewend. Vervolgens bezocht hij hem nog eenmaal per jaar, totdat hij bij zijn laatste bezoek stierf en door Onufrios begraven werd. Daarna leefde deze in volstrekte eenzaamheid, zonder ooit iemand te zien, gedurende 60 jaren vol ontberingen. Hij vertelde aan Pafnutios‚ die hem tenslotte vond, dat hij vaak zwaar te lijden had gehad van honger en dorst, en soms op sterven had gelegen door algehele zwakte. Hij had als enig voedsel de wilde planten die in de omgeving groeiden, maar na 30 jaar ontsprong voor de ingang van zijn spelonk een goede waterbron, waarbij een dadelpalm groeide, die hem voedsel verschafte. Zijn kleding raakte op den duur geheel verteerd en hij had als dekking slechts de lange spierwitte haren die op zijn lichaam groeiden als bij een wild dier, terwijl zijn baard reikte tot op de grond. Samengevlochten palmbladeren dienden als een gordel om zijn lendenen.
De heilige Pafnutios, die na al die jaren door God daarheen was geleid, was eerst uit angst weggevlucht toen hij Onufrios zag, totdat deze hem achterna riep dat hij ook een mens was, net als hij. Zo raakte zijn levensgeschiedenis bekend. Nadat zij de nacht samen in gebed hadden doorgebracht, nam Onufrios afscheid, waarbij hij beloofde de voorspraak te zullen zijn voor hen die in zijn naam een of ander goed werk verrichtten of zijn bijstand inriepen; daarna knielde hij weer neer. Nu stierf hij, tijdens zijn gebed, tegen het jaar 400. Door de kruisvaarders werd de eredienst van de heilige Onufrios, die zich al spoedig in het byzantijnse rijk had verbreid, ook in het Westen bekend.
Volgens de legende deed een engel ieder zaterdag en zondag de ronde door de woestijn om aan de alleen-levende monniken de heilige Communie te brengen.

De heilige kluizenaar Petros van de Athos was een Griek uit Konstantinopel; tijdens zijn militaire dienst werd hij bij een oorlog in Syrië gevangen genomen en zijn gevangenschap, in een vesting aan de Eufraat, duurde 9 jaar. Na zijn vrijlating trok hij naar de Athos, waar hij 53 jaar in eenzaamheid leefde en alle ontberingen verdroeg. Langzamerhand waren al zijn kleren vergaan, maar zijn lichaam was, als bij een dier, met lange haren begroeid, en zijn baard hing tot op de grond. Hij is gestorven in 734 als een van de eerste monniken op de Heilige Berg. Zijn relieken zijn naar Makedonië gebracht.

[...]

De heilige Bassianos en Jona van Solovjets. In 1651 werden zij naar het vasteland gezonden om kalk te halen, maar zij leden schipbreuk ten gevolge van een der hevige stormen die dat gebied teisteren. De beide monniken verdronken en hun lichamen spoelden aan land, waar boeren hen vonden en begroeven. Bij het graf gebeurden veel wonderen, zodat daar het klooster Petrominsk werd gebouwd, genaamd naar tsaar Peter de Grote, die daar eens gedurende drie dagen met zijn schip gelegen had om een storm op zee te ontgaan. Hij maakte in die tijd een groot houten kruis, dat aan de kust werd opgericht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-175/

  De aankondiging van de geboorte van Johannes de Doper door artsengel Gabriël aan Zacharias

[Modestus 137]

13 juni

De heilige martelares Akylina te Byblos in Syrië. Zij stamde uit een christelijk gezin en reeds vanaf haar zevende jaar wist zij zich op bijzondere wijze verbonden met Christus. Als juist huwbaar meisje werd zij op sadistische wijze gemarteld onder Diokletiaan in 293. Akylina was toen 12 jaar oud. Door de ontzettende pijn verloor zij het bewustzijn en ze werd als dood op de vuilnisbelt van het gerechtshof gegooid. Toen zij de volgende morgen nog bleek te bewegen, werd zij onthoofd.
Terwijl de priemen, waarmee zij gemarteld moest worden, roodgloeiend werden gestookt, bad zij het volgende gebed: “Heer Jezus Christus, Gij hebt mij in leven gehouden vanaf mijn jeugd; Gij hebt mijn innigste gedachten doorstraald met het heldere licht van Uw gerechtigheid; Gij hebt mij sterk gemaakt door Uw onmiddellijke en krachtdadige hulp, opdat ik zou kunnen strijden tegen de vijand en tegenstander, de Satan. Gij Die aan al Uw gelovigen de werkelijke en hoogste wijsheid verleent, voleindig nu ook de zware strijd die ik te strijden heb. Laat de lamp van mijn maagdelijkheid niet uitdoven, opdat ik met de vijf wijze maagden mag binnentreden in Uw bruiloftszaal om daar U te prijzen, Die al mijn smeekbeden hebt verhoord”.

De heilige nieuwe martelaar de diaken Nikolaas van Lesbos. Vandaag wordt herdacht de vinding van zijn relieken.

De heilige maagd-martelares Felicula in Rome. Zij was de zoogzuster van de heilige Petronilla, die door de wrede graaf van Rome, Flaccus, ten huwelijk was gevraagd. Zij bad God om haar dit huwelijk te besparen, en zij werd verhoord: God nam haar van de aarde weg. Flaccus stelde nu Felicula voor de keus: hem te huwen of aan de goden te offeren. Felicula antwoordde toen dat zij niet met hem kon trouwen, omdat zij zich aan God had toegewijd. En dat zij als christen in geen geval aan de afgoden zou offeren. Toen gaf Flaccus haar in handen van zijn lijfwacht. De officier hield haar eerst een week lang zonder enig voedsel opgesloten om haar wilskracht te breken. Daarna werd zij ondergebracht bij de Vestaalse maagden die haar evenmin konden overhalen.
Tenslotte werd zij aan de beul overgeleverd en op de pijnbank gespannen. Tijdens de foltering werd haar de vrijheid aangeboden als ze maar verklaarde geen christen te zijn. Maar vol vuur riep zij uit: “Ik zie Hem Die mijn ziel liefheeft, Die voor mij gal heeft geproefd, de doornenkroon heeft gedragen en aan het kruis gestorven is”. Toen zij gestorven was werd haar lichaam weggeworpen in de cloaca, het grote romeinse riool. ‘s Nachts wist de priester Nicomedes haar lichaam te vinden en het te begraven aan de Via Ardeatina, in het jaar 81.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-176/

  De engel verkondigt in de droom aan rechtvaardige Jozef de geboorte van Christus

[Hetairos 420]

19 uur geleden zei Modestus:

Tenslotte werd zij aan de beul overgeleverd en op de pijnbank gespannen. Tijdens de foltering werd haar de vrijheid aangeboden als ze maar verklaarde geen christen te zijn.

Hetgeen de martelaren overkomt, doet me denken aan een getuigenis van een Russische jongen (ik denk dat hij opgeroepen was voor de dienst onder het toenmalige communisme) dat ik eens heb gelezen. Het boekje heette: Vanya. Ken je dat?

Het is al lang geleden dat ik het gelezen had (misschien begin jaren '70), dus waarschijnlijk is het allang in vergetelheid geraakt. Het heeft in elk geval zeer veel indruk op me gemaakt. Vooral omdat hij geen bijbel had, maar slechts enkele citaten uit de brief aan Efeze uit z'n hoofd kende.

[Modestus 137]

@Hetairos Nee, ik heb er nooit van gehoord. In de jaren 70 was ik er nog niet. Maar ik vind het wel interessant. Dank je. Ik heb het nu wel gevonden op YouTube en zal het zeker beluisteren. Er is zelfs Engelstalige versie beschikbaar. Maar toen, 50 jaar geleden, moest het zeker buiten het Oostblok geprint zijn.

 

14 juni

De heilige profeet Elisa was de zoon van Safat uit de stam Ruben, te Abelmaum aan de Jordaan. Nadat hij bekleed werd met de uit de hemel gevallen mantel van Elia‚ was hij 65 jaar profeet, onder zes israelische koningen, van Achaz tot Joas. Hij had bij het afscheid van zijn geestelijke vader Elia, toen deze in een vurige wagen ten hemel werd opgenomen, een dubbel aandeel in diens geest gevraagd. En inderdaad werkte de goddelijke genade door hem met grote kracht. De ongewisse loop van toekomstige gebeurtenissen heeft hij vaak met grote nauwkeurigheid voorspeld. Op zijn woord geschiedden opvallende wondertekenen: het verdorstende leger van Israël in de woestijn werd door een plotselinge watervloed gered; uit een klein vat kwam zoveel olie dat een weduwe daarmee al de schulden van haar overleden man kon inlossen; het gestorven zoontje van de vrouw die hem onderdak verschafte, werd ten leven gewekt; een beperkte voorraad brood werd vermenigvuldigd om heel de profetenschaar te voeden tijdens de hongersnood. En zelfs na zijn dood werd door de aanraking met zijn gebeente een dode opgewekt. Elisa leefde in de 9e eeuw voor Christus.

[...]

De heilige Marcus, bisschop van Lucera, was de zoon van rijke christenen in Apulië. Na de dood van zijn vader werd hij priester gewijd. Later werd hij, om zijn heilig leven, tot bisschop gekozen in Lucera. Hij heeft het ambt vervuld tot hij stierf, 70 jaar oud, rond 328.

De heilige Quintianus (Quinctianus), bisschop van Rodez en Auvergne. Hij was een Afrikaan, die het land ontvlucht was wegens de felle vervolgingen door de Arianen. Hij kwam in Frankrijk op het einde van de 5e eeuw en werd tot bisschop gekozen van Rodez, na de dood van de heilige Amandus. Toen na enige tijd de Visigothen de overhand kregen in de stad, beraamden zij een aanslag op Quintianus. Deze vluchtte naar Auvergne, waar hij eervol ontvangen werd door de heilige bisschop Eufrasius. In 515 werd hij gekozen als diens opvolger. 
Een van zijn eerste daden was om koning Dirk weer gunstig te stemmen nadat deze gezworen had Auvergne te verwoesten, ook ander onrecht wist hij te verhinderen. Quintianus is gestorven op 13 november 527, maar hij wordt herdacht op 14 juni. 

De heilige martelaren Rufinus en Valerius waren twee christenen die toezicht hadden op de keizerlijke bezittingen bij Soissons. Zij vielen op door hun asketische levenswijze en hun weldadigheid voor de armen. Keizer Maximiaan begon met een gewelddadige vervolging en had aan alle magistraten de opdracht gegeven de naam van christen uit te roeien, tot elke prijs. Nadat de christenen in Reims waren uitgeroeid, kwam Soissons aan de beurt. Rufinus en Valerius hadden de stad ontvlucht, maar zij werden achterhaald in het woud waar zij zich schuil hielden. Zij werden toen zwaar gefolterd en gedood in 297. 

De heilige Docmael (Toul) in het graafschap Pembroke 6e eeuw. Hij onderscheidde zich door een bijzondere liefde voor het gebed en de boetvaardigheid. Altijd was hij vervuld van levendige dankbaarheid voor wat Christus omwille van ons heeft willen verduren, en hij zou zichzelf een misdadiger vinden als hij zich niet geheel aan Hem geven zou. 

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Marcianus, bisschop van Syracuse op Sicilië, en aldaar vermoord; en de priester Anastasius; de monnik Felix, en de maagd Digna, allen te Cordova.

Eveneens op deze dag de heilige Aldates (Eldad), bisschop van Gloucester, geroemd om zijn grote wijsheid en vroomheid, gestorven na 490. Elisa Sumski, monnik van het Solovjetski-klooster, 15e/16e eeuw; Etherius, bisschop van Vienne, 7e eeuw; 

 

Methodios, hegoumen van Pesjnosja, 1392; de Godminnende vorst Mstislav met de doopnaam Georgios, prins van Novgorod van 1179-1180; Jozef, bisschop van Thessalonika, en Julitta (Julia) van Tabenna in Egypte.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-177/

 Een nare voorval van profeet Elisa met kinderen

 Profeet Elisa en de Sunamitische vrouw