Ouders eren?

[ABGodskind 8]

Beste mensen,

Een kennis van mij had discussie met zijn ouders.

De discussie/ruzie ging over : zijn ouders zijn streng christelijk, hij zelf ook. Maar die moeder en vader hadden samen dus vandaag een gesprek over een onderwerp die zich afgelopen vrijdag had afgespeeld door een vriend van die ouders tijdens de bijbelstudie.

die ouders vonden dat er tijdens de bijbelstudie valse leer werd verkondigd en gingen een beetje roddelen. Nu reageerde mijn kennis hierop tegen zijn ouders van ‘jullie praten slecht over een persoon, dit mag niet etc’.. uitgelopen tot een ruzie

toen reageerde die ouders boos en hebben ze ruzie gemaakt, vervolgens is hij uit huis gelopen.
 

Ik volg beide verhalen, maar hoe ik erover denk is : Geen enkel mens is perfect, noch uw ouders dus ook zij ‘kunnen’ roddelen en slecht praten over een bepaalde persoon, wat sowieso verkeerd is maar dat geeft imo een kind het recht niet om uw ouders de les te spellen. 
 

mijn ouders roddelen ook wel eens, en ja ik vind dat ook niet prettig maar dan denk ik : het is niet aan mij om hun de les te spellen, nu heb ik dit ook verkondigd aan mijn kennis maar nu is die ook boos op mij.

Hoe denken jullie hierover?

[Peter79 286]

Je ouders eren is ook dat je ze niet in hun sop laat gaar koken. Als je van je ouders houdt, dan wil je het beste voor ze. De vraag is dus niet of je het gesprek aangaat, maar hoe je dat doet. De meeste mensen zijn gevoelig voor het belerende vingertje, dus dat zou ik niet doen. Ik zou eerst vragen stellen en luisteren waar ze tegenaan lopen. Daarna zou ik vragen stellen hoe je hiermee om kan gaan, bijvoorbeeld door voor die mensen te bidden. Als je gaat bidden voor iemand anders, dan kan je houding al erg veranderen. De ander is dan misschien iemand die verblind is, maar je kan dan ook het positieve voor de ander gaan zoeken.

[Dat beloof ik 990]

3 uur geleden zei ABGodskind:

Beste mensen,

Een kennis van mij had discussie met zijn ouders.

De discussie/ruzie ging over : zijn ouders zijn streng christelijk, hij zelf ook. Maar die moeder en vader hadden samen dus vandaag een gesprek over een onderwerp die zich afgelopen vrijdag had afgespeeld door een vriend van die ouders tijdens de bijbelstudie.

die ouders vonden dat er tijdens de bijbelstudie valse leer werd verkondigd en gingen een beetje roddelen. Nu reageerde mijn kennis hierop tegen zijn ouders van ‘jullie praten slecht over een persoon, dit mag niet etc’.. uitgelopen tot een ruzie

toen reageerde die ouders boos en hebben ze ruzie gemaakt, vervolgens is hij uit huis gelopen.
 

Ik volg beide verhalen, maar hoe ik erover denk is : Geen enkel mens is perfect, noch uw ouders dus ook zij ‘kunnen’ roddelen en slecht praten over een bepaalde persoon, wat sowieso verkeerd is maar dat geeft imo een kind het recht niet om uw ouders de les te spellen. 
 

mijn ouders roddelen ook wel eens, en ja ik vind dat ook niet prettig maar dan denk ik : het is niet aan mij om hun de les te spellen, nu heb ik dit ook verkondigd aan mijn kennis maar nu is die ook boos op mij.

Hoe denken jullie hierover?

Vooropgesteld: ik zie niet in wat dit te maken heeft met 'ouders eren'.
Als je er van uit gaat dat dit inhoudt dat je ze nooit mag tegen spreken, vind ik dat een erg vreemde uitleg van 'eren'.

Vaak is het bij een discussie de toon die de muziek maakt.
Ook is het in een discussie zo dat het belangrijk om naar elkaar te luisteren.
Of dat nu tussen ouders en kinderen gebeurt, maakt daarbij niet uit.

Als ik je zo lees, dan lijkt het er op dat de ouders gebruik hebben gemaakt van hun gezag, om de discussie met hun zoon te winnen.
Dat is erg raar, al realiseer ik mij dat dit bij sommige christelijke stromingen helaas gebruikelijk is. 

[Fundamenteel 1.017]

Jezus eerde ook de kinderen en zei dat we van hen wat kunnen leren omdat ze (nog) zuiver van geest zijn. Ik vind de discussie een perfect voorbeeld. De zoon wijst de ouders ergens op en ze horen het niet graag. Weinig mensen die bakken kritiek geven kunnen kritiek terug aanvaarden. Zo zijn er ook mensen die van dokter veranderen wanneer de diagnose hun niet aanstaat. Maar denial isn’t a river in Egypt he.

Gezag is geen autoriteit die je mag gebruiken om discussies te winnen, dan verlies je de discussie en het respect voor het gezag. Soms is tijd en stilte de beste raadgever.

[Plume 189]

Die ouders zijn boos omdat de zoon de waarheid zegt. Je moet wel in de kerk zitten maar je mag Christus niet geloven. Komt het vaak op neer. 

18 december 2019 bewerkt door Plume

[Robert Frans 1.653]

Op 16-12-2019 om 18:23 zei Dat beloof ik:

Dat is erg raar, al realiseer ik mij dat dit bij sommige christelijke stromingen helaas gebruikelijk is. 

En niet alleen bij christelijke gezinnen, denk ik zo. De moeilijkheid is natuurlijk dat enerzijds de samenleving de ouders formeel en informeel eindverantwoordelijk maken voor het gedrag van hun kinderen. Als het kind iets flikt, wordt immers (ook) de ouder erop aangesproken.
Maar anderzijds vindt de samenleving ook dat kinderen en ouders gelijkwaardig zouden zijn en dat het toch goed is als kinderen niet alleen maar 'slaafs' naar de ouders zouden luisteren. En dat ouders vooral niet teveel hun gezag zouden mogen laten gelden...

Dat is dus een ingewikkelde paradox. Je bent voor het kind verantwoordelijk, maar moet het kind wel vrij laten. En wanneer je dan te veel of te weinig vrijheid geeft of gezag uitoefent, blijkt dan weer zo'n ingewikkelde balanceeract te zijn, gelardeerd met felle discussies en soms ook persoonlijke verwijten over en weer, dat je het soms wel nooit goed lijkt te kunnen doen.
Ik kan het dus heel prima begrijpen als ouders soms gewoon wél op 'onredelijke' wijze even laten merken dat zíj het laatste woord hebben en dat zíj bepalen wat het kind wel of niet mag. En ook niet altijd zo pedagogisch veel zin hebben in discussies met hun puber over hun eigen gedrag.

Is dat goed? Soms wel, soms niet. Het hangt ook af van de situatie; ook kinderen zullen toch moeten leren dat hun mening heel vaak níét altijd het belangrijkst is, ook al zou die zo redelijk zijn, en dat ze toch thuis, op school en later op werk regels moeten naleven, ook als hun voorbeelden dat níét altijd doen.
Maar als samenleving behoren we mijns inziens wel als eerste de ouders te steunen en te vermijden dat we ze teveel in die paradox duwen. Hoe meer verantwoordelijkheid je iemand opdraagt, hoe meer zeggenschap diegene dan ook behoort te krijgen.
Anders maak je het opvoeden volgens mij veel ingewikkelder dan het al is.

[ZENODotus 142]

Ik vind persoonlijk iedereen in de TS wat snel op zijn tenen getrapt. Ook vind ik het niet iets hebben van "je moet je ouders eren, dus moet je zwijgen als de volwassenen spreken", zo komt het bij mij een beetje over. Ik ben b.v. een bijzonder eerlijk mens, dus mijn moeder weet dat ik altijd eerlijk zal zijn, ook wanneer zij fout is en precies alsof ik de kant van de andere kies, zij weet dus ook wat ze aan me heeft. Dus enerzijds hadden zijn ouders kunnen denken: ons kind heeft eigenlijk wel een punt, we moeten zo niet over mensen praten, en anderzijds kan het kind het ook op zo'n manier uitleggen dat het minder oordelend overkomt naar de ouders.