Oneindige discussies leiden me tot ongeloof en afzondering

[joris_ 0]

Goeiedag,

Ik had graag mijn verhaal gedeeld, omdat ik het nergens kwijt kan en het toch zou willen delen. Het gaat wel over levensbeschouwing.

Toen ik nog een klein kind was (6-10 jaar) (christelijk opgevoed), betekende het geloof voor mij alles wat mooi is: liefde, samen bidden met de familie, voorgelezen worden uit "de Kinderbijbel", mooie tekeningen maken over Jezus, op school kregen we les "catechese" en dat vond ik nog de leukste les, zeker als er over de wonderen en goedheid van Jezus gesproken werd. Mijn grootmoeder zei dat ik vast een "pastoor" zou worden later.

Net als iedereen toen (rooms katholiek) deed ik op mijn 12 jaar mijn plechtige communie in een mooie viering, met mooie fotoprentjes die aan vrienden/familie gegeven werden waar ik dan achteraan een tekstje op geschreven had over Jezus.

En daar stopte het mooie verhaaltje.

In de eerste weken van de middelbare school (vanaf 12 jaar) was voor mij de grootste schok dat de lerares godsdienst/geschiedenis van meet af aan lachte dat "de wonderen uit de bijbel" toch niet echt gebeurd kunnen zijn en dat de bijbel een oud boek is (1 uit zovele boeken). Het was in feite net iets zoals "Sinterklaas". En daarmee was dan alles gezegd. Het werd iets "stokouds" waarmee eigenlijk alleen maar gelachen moet worden gezien alle ellende (godsdienstoorlogen) die het veroorzaakt heeft. Vanaf die dag was godsdienst iets wat je met je ratio/verstand moet beoordelen op basis van geschiedkundige teksten, bron-onderzoek, analyses van de oorspronkelijke tekst in oorspronkelijke taal, overleveringen, vergelijkingen met andere godsdiensten enz. enz. In feite ben ik het toen helemaal kwijtgeraakt.

In mijn late puberteit had ik heil gevonden in de Islam, omdat dat wel een godsdienst is die naar ratio heel eenvoudig is (1 God, geen drievuldigheid), waarvan de oorspronkelijke door een Engel "gedicteerde" tekst nog aanwezig is (Koran). Met deze godsdienst wordt onder vrijwel alle aanhangers (moslims) niet gelachen. Maar na intense studies en na verloop van tijd, begon zowel mijn ratio als gevoel hier te knagen en ben ik ermee gestopt.

Vanaf mijn 20-er jaren heb ik mij dan uren/dagen/jaren beziggehouden met islam/christen discussies op internet fora. Ik probeerde de waarheid op die manier te vinden. Iedereen hier kent dat soort discussies wel, waarin met een karrevracht aan citaten uit heilige boeken naar elkaar gegooid wordt. Waarin men "de goeden" en "de slechten" van elkaar onderscheidt. Waarin men bepaalt wie eeuwig naar de hel gaat en wie niet. Uiteindelijk kom je dan ook hier terecht, maar de discussies gaan gewoon verder.

Eens dat jongetje dat zo vrolijk werd van het geloof en Jezus, is nu een ongelukkig man die zo bang is om het verkeerde geloof te hebben, dat hij helemaal geen geloof aanhangt.

De stad waar ik en mijn familie al generaties lang woont, heeft een vrouwelijke patroonheilige. Het gaat om een verhaal dat iedereen ontroert. Het verhaal heeft ervoor gezorgd dat reeds gedurende honderden jaren er duizenden geesteszieke mensen in onze stad opgenomen zijn en een normaal gezinsleven leidden. Mensen met geestelijke problemen, die uitgestoten zijn, en die dan in onze stad opgenomen worden in een gastgezin.

Om de 5 jaar wordt deze patroonheilige herdacht en vereert, met een grote musical en theater, waar honderden verklede acteurs een boodschap van liefde overbrengen waar honderden kleine kinderen dansend over vrede zingen. Zij brengen een fantastisch spectakel waar deze "heilige" dan centraal in staat. Het inspireert duizenden bezoekers, ook mensen die zegmaar "lachten" tijdens de godsdienstles vroeger en die nu ook werken in de zorgsector.

En het enige waar ik aan kan denken is "jammer dat het afgodenverering is en dus niet mag". En dat is eigenlijk toch wel heel triest.

[Thorgrem 430]

En het enige waar ik aan kan denken is "jammer dat het afgodenverering is en dus niet mag". En dat is eigenlijk toch wel heel triest.

Spijtig idd. Maar je hebt het zelf in de hand. Je kan ook terugkeren naar het geloof waarin je bent opgegroeid, je thuis voelen en dus zonder vooroordelen meedoen aan het feest. Want binnen het katholicisme is het natuurlijk geen afgodenverering.

Ook ik heb het geloof lange tijd vaarwel gezegd en kwam juist door aansprekende voorbeeldfiguren weer thuis.

[Flash Gordon 274]

Je deed je eerste communie erg laat overigens.

[Flash Gordon 274]

Mais oui, vertel eens Joris, wat je precies wil? Want voor alles wat je wil is hier zowel bevestiging als ontkenning te vinden.

Wil je graag horen dat atheisten gelijk hebben? Dat hebben ze

Wil je horen dat de Islam een punt heeft? Heeft ze. Een vrij scherpe.

Hoor je graag iets dat je terug kan brengen naar de eenvoud uwer jeugd? Kan ook.

Zeg wat je wil horen, en je kan het horen. Zo flexibel is de menselijke geest.

[Thorgrem 430]

Je deed je eerste communie erg laat overigens.

Hij bedoeld ongetwijfeld het vormsel.

[henkjan37 0]

Eens dat jongetje dat zo vrolijk werd van het geloof en Jezus, is nu een ongelukkig man die zo bang is om het verkeerde geloof te hebben, dat hij helemaal geen geloof aanhangt.

Het belangrijkste lijkt me gewoon God aan te hangen, dat kan het beste door zijn zoon. Die vrees voor een verkeerd geloof moet niet leidend zijn, maar het geloof in het goede.

Overigens: de ware religie is die religie die voor de zwakkeren zorgt, gevangenen bezoekt, voor iedereen openstaat. Wat je omschrijft met die patroonheilige komt al aardig in de buurt. En bedenk...ze is geen god of afgod, maar een normaal mens geheiligd door Jezus Christus.

[bernard 3 30]

Goeiedag,

Ik had graag mijn verhaal gedeeld, omdat ik het nergens kwijt kan en het toch zou willen delen. Het gaat wel over levensbeschouwing.

Toen ik nog een klein kind was (6-10 jaar) (christelijk opgevoed), betekende het geloof voor mij alles wat mooi is: liefde, samen bidden met de familie, voorgelezen worden uit "de Kinderbijbel", mooie tekeningen maken over Jezus, op school kregen we les "catechese" en dat vond ik nog de leukste les, zeker als er over de wonderen en goedheid van Jezus gesproken werd. Mijn grootmoeder zei dat ik vast een "pastoor" zou worden later.

Net als iedereen toen (rooms katholiek) deed ik op mijn 12 jaar mijn plechtige communie in een mooie viering, met mooie fotoprentjes die aan vrienden/familie gegeven werden waar ik dan achteraan een tekstje op geschreven had over Jezus.

En daar stopte het mooie verhaaltje.

In de eerste weken van de middelbare school (vanaf 12 jaar) was voor mij de grootste schok dat de lerares godsdienst/geschiedenis van meet af aan lachte dat "de wonderen uit de bijbel" toch niet echt gebeurd kunnen zijn en dat de bijbel een oud boek is (1 uit zovele boeken). Het was in feite net iets zoals "Sinterklaas". En daarmee was dan alles gezegd. Het werd iets "stokouds" waarmee eigenlijk alleen maar gelachen moet worden gezien alle ellende (godsdienstoorlogen) die het veroorzaakt heeft. Vanaf die dag was godsdienst iets wat je met je ratio/verstand moet beoordelen op basis van geschiedkundige teksten, bron-onderzoek, analyses van de oorspronkelijke tekst in oorspronkelijke taal, overleveringen, vergelijkingen met andere godsdiensten enz. enz. In feite ben ik het toen helemaal kwijtgeraakt.

In mijn late puberteit had ik heil gevonden in de Islam, omdat dat wel een godsdienst is die naar ratio heel eenvoudig is (1 God, geen drievuldigheid), waarvan de oorspronkelijke door een Engel "gedicteerde" tekst nog aanwezig is (Koran). Met deze godsdienst wordt onder vrijwel alle aanhangers (moslims) niet gelachen. Maar na intense studies en na verloop van tijd, begon zowel mijn ratio als gevoel hier te knagen en ben ik ermee gestopt.

Vanaf mijn 20-er jaren heb ik mij dan uren/dagen/jaren beziggehouden met islam/christen discussies op internet fora. Ik probeerde de waarheid op die manier te vinden. Iedereen hier kent dat soort discussies wel, waarin met een karrevracht aan citaten uit heilige boeken naar elkaar gegooid wordt. Waarin men "de goeden" en "de slechten" van elkaar onderscheidt. Waarin men bepaalt wie eeuwig naar de hel gaat en wie niet. Uiteindelijk kom je dan ook hier terecht, maar de discussies gaan gewoon verder.

Eens dat jongetje dat zo vrolijk werd van het geloof en Jezus, is nu een ongelukkig man die zo bang is om het verkeerde geloof te hebben, dat hij helemaal geen geloof aanhangt.

De stad waar ik en mijn familie al generaties lang woont, heeft een vrouwelijke patroonheilige. Het gaat om een verhaal dat iedereen ontroert. Het verhaal heeft ervoor gezorgd dat reeds gedurende honderden jaren er duizenden geesteszieke mensen in onze stad opgenomen zijn en een normaal gezinsleven leidden. Mensen met geestelijke problemen, die uitgestoten zijn, en die dan in onze stad opgenomen worden in een gastgezin.

Om de 5 jaar wordt deze patroonheilige herdacht en vereert, met een grote musical en theater, waar honderden verklede acteurs een boodschap van liefde overbrengen waar honderden kleine kinderen dansend over vrede zingen. Zij brengen een fantastisch spectakel waar deze "heilige" dan centraal in staat. Het inspireert duizenden bezoekers, ook mensen die zegmaar "lachten" tijdens de godsdienstles vroeger en die nu ook werken in de zorgsector.

En het enige waar ik aan kan denken is "jammer dat het afgodenverering is en dus niet mag". En dat is eigenlijk toch wel heel triest.

Uit uw verhaal blijkt dat je eigenlijk steeds in contact bent geweest met mensen die religie centraal stelden.

Maar religie is iets totaal anders dan GOD-dienst, waar bij eerstgenoemde lidmaatschap, uitwendige vorm en handelingen centraal staat maar bij GOD-dienst eigen karaktervorming en gehoorzaamheid aan God en zijn systeem het belangrijkste is.

Om een goed inzicht te bekomen in hetgeen GOD – dienst eigenlijk betekent zou ik je willen aanraden om de zogenaamde “Bergrede “ van Christus eens aandachtig te lezen. Deze is te vinden in Mattheus hoofdstuk 5 tot en met hoofdstuk 7

[henkjan37 0]

Goeiedag,

Ik had graag mijn verhaal gedeeld, omdat ik het nergens kwijt kan en het toch zou willen delen. Het gaat wel over levensbeschouwing.

Toen ik nog een klein kind was (6-10 jaar) (christelijk opgevoed), betekende het geloof voor mij alles wat mooi is: liefde, samen bidden met de familie, voorgelezen worden uit "de Kinderbijbel", mooie tekeningen maken over Jezus, op school kregen we les "catechese" en dat vond ik nog de leukste les, zeker als er over de wonderen en goedheid van Jezus gesproken werd. Mijn grootmoeder zei dat ik vast een "pastoor" zou worden later.

Net als iedereen toen (rooms katholiek) deed ik op mijn 12 jaar mijn plechtige communie in een mooie viering, met mooie fotoprentjes die aan vrienden/familie gegeven werden waar ik dan achteraan een tekstje op geschreven had over Jezus.

En daar stopte het mooie verhaaltje.

In de eerste weken van de middelbare school (vanaf 12 jaar) was voor mij de grootste schok dat de lerares godsdienst/geschiedenis van meet af aan lachte dat "de wonderen uit de bijbel" toch niet echt gebeurd kunnen zijn en dat de bijbel een oud boek is (1 uit zovele boeken). Het was in feite net iets zoals "Sinterklaas". En daarmee was dan alles gezegd. Het werd iets "stokouds" waarmee eigenlijk alleen maar gelachen moet worden gezien alle ellende (godsdienstoorlogen) die het veroorzaakt heeft. Vanaf die dag was godsdienst iets wat je met je ratio/verstand moet beoordelen op basis van geschiedkundige teksten, bron-onderzoek, analyses van de oorspronkelijke tekst in oorspronkelijke taal, overleveringen, vergelijkingen met andere godsdiensten enz. enz. In feite ben ik het toen helemaal kwijtgeraakt.

In mijn late puberteit had ik heil gevonden in de Islam, omdat dat wel een godsdienst is die naar ratio heel eenvoudig is (1 God, geen drievuldigheid), waarvan de oorspronkelijke door een Engel "gedicteerde" tekst nog aanwezig is (Koran). Met deze godsdienst wordt onder vrijwel alle aanhangers (moslims) niet gelachen. Maar na intense studies en na verloop van tijd, begon zowel mijn ratio als gevoel hier te knagen en ben ik ermee gestopt.

Vanaf mijn 20-er jaren heb ik mij dan uren/dagen/jaren beziggehouden met islam/christen discussies op internet fora. Ik probeerde de waarheid op die manier te vinden. Iedereen hier kent dat soort discussies wel, waarin met een karrevracht aan citaten uit heilige boeken naar elkaar gegooid wordt. Waarin men "de goeden" en "de slechten" van elkaar onderscheidt. Waarin men bepaalt wie eeuwig naar de hel gaat en wie niet. Uiteindelijk kom je dan ook hier terecht, maar de discussies gaan gewoon verder.

Eens dat jongetje dat zo vrolijk werd van het geloof en Jezus, is nu een ongelukkig man die zo bang is om het verkeerde geloof te hebben, dat hij helemaal geen geloof aanhangt.

De stad waar ik en mijn familie al generaties lang woont, heeft een vrouwelijke patroonheilige. Het gaat om een verhaal dat iedereen ontroert. Het verhaal heeft ervoor gezorgd dat reeds gedurende honderden jaren er duizenden geesteszieke mensen in onze stad opgenomen zijn en een normaal gezinsleven leidden. Mensen met geestelijke problemen, die uitgestoten zijn, en die dan in onze stad opgenomen worden in een gastgezin.

Om de 5 jaar wordt deze patroonheilige herdacht en vereert, met een grote musical en theater, waar honderden verklede acteurs een boodschap van liefde overbrengen waar honderden kleine kinderen dansend over vrede zingen. Zij brengen een fantastisch spectakel waar deze "heilige" dan centraal in staat. Het inspireert duizenden bezoekers, ook mensen die zegmaar "lachten" tijdens de godsdienstles vroeger en die nu ook werken in de zorgsector.

En het enige waar ik aan kan denken is "jammer dat het afgodenverering is en dus niet mag". En dat is eigenlijk toch wel heel triest.

Uit uw verhaal blijkt dat je eigenlijk steeds in contact bent geweest met mensen die religie centraal stelden.

Maar religie is iets totaal anders dan GOD-dienst, waar bij eerstgenoemde lidmaatschap, uitwendige vorm en handelingen centraal staat maar bij GOD-dienst eigen karaktervorming en gehoorzaamheid aan God en zijn systeem het belangrijkste is.

Om een goed inzicht te bekomen in hetgeen GOD – dienst eigenlijk betekent zou ik je willen aanraden om de zogenaamde “Bergrede “ van Christus eens aandachtig te lezen. Deze is te vinden in Mattheus hoofdstuk 5 tot en met hoofdstuk 7

dit lijkt me een uitermate gekunstelde en irrelevante tegenstelling;)

[Thorgrem 430]

Uit uw verhaal blijkt dat je eigenlijk steeds in contact bent geweest met mensen die religie centraal stelden.

Ik denk dat dat meer een product is van je eigen fantasie. Wellicht zou je in ieder geval de indruk kunnen wekken oprechte interesse te hebben in het verhaal van de topicstarter door niet gelijk woorden in zijn mond te leggen.

Maar religie is iets totaal anders dan GOD-dienst, waar bij eerstgenoemde lidmaatschap, uitwendige vorm en handelingen centraal staat maar bij GOD-dienst eigen karaktervorming en gehoorzaamheid aan God en zijn systeem het belangrijkste is.

Kunstmatig bedacht. Maar bovenal gewoon complete nonsens volgens de Nederlandse taal.

gods·dienst (de; m; meervoud: godsdiensten)

1 het geheel van de plechtigheden, leerstellingen van een godsverering; geloof, religie: de christelijke, de islamitische godsdienst

re·li·gie (de; v; meervoud: religies, religiën)

1 geloofsleer, godsdienst

Ik wil je vriendelijk verzoeken geen complete onzin als waarheid te verkopen op dit forum, ook al zijn we in het onderdeel levensbeschouwing.

[ZENODotus 142]

dag Joris,

Geloven is in zekere mate "gemakkelijk" als je kind bent, omdat je je weinig vragen stelt. Je wordt ook vaak tamelijk fundamentalistisch in het christendom onderwezen, en vaak is het moeilijk om daar wanneer je ouder bent van af te stappen, zonder meteen alles in vraag te stellen en vaak het kind met het badwater weg te gooien.

Geloof me, het is een probleem waar theologen en studenten theologen zich steeds weer over buigen.

Wat je leerkracht in het middelbaar deed is ronduit verkeerd te noemen, en is onder geen beding goede educatie... het doet me een beetje denken hoe ik in mijn laatste jaar van het middelbaar bespot werd omdat ik tijdens de lessen Zedenleer op een vraag eerlijk had toegegeven dat ik gelovig was, meteen werd elke les begonnen met een partijtje gelovigen bashen.

Trouwens wat je lerares blijkbaar niet wist is dat de meeste exegeten ervanuit dat een groot deel van althans de "menselijke" wonderen moeten waargebeurd zijn omdat ze inherent deel zijn van Jezus prediking en deel van hem uitmaken... Over de natuurwonderen (zoals het lopen over het water, het stillen van de storm) wordt meer getwijfeld. Er is inderdaad een tijd geweest dat er enorm werd getwijfeld in alles dat in het NT over Jezus werd verteld, vooral met de verschillende quests in het achterhoofd... Het probleem is dat je het zoveel eeuwen later niet kunt "bewijzen" dat b.v. Jezus uit de doden is opgewekt, al spreken de bronnen dan dat meer dan vijfhonderd mensen er getuige van zijn geweest.

Misschien is het eens een goed idee om de priester van je parochie op te zoeken, een vriendin van me heeft dat gedaan, en heeft daar heel veel vruchtbare gesprekken uitgehaald, meer nog, ze voelde zich sinds lange tijd door die gesprekken terug mens worden.

Ik zou je ook voorstellen om je eens neer te zetten en het NT te lezen, op zo'n manier dat je het laat spreken tot je... Ik zeg dit omdat ik me nog heel goed herinner hoe ik me voelde na de eerste keer b.v. Matheüs te lezen.

Het is ook spijtig dat je precies erg wettisch over het christendom nadenkt, terwijl Jezus juist revolutionair was in zijn verdraagzaamheid, denk aan het gesprek dat hij had met de Samaritaanse vrouw aan de bron, je moet het in die tijd trouwens maar durven.

Ik begrijp dus echt wel hoe zoekende je bent, ik ben het ook geweest, en in feite ben ik er ook nog helemaal niet uit, en misschien zal ik dat nooit zijn, misschien is dat ook niet de bedoeling.

Wat ik me op een gegeven moment wel heb afgevraagd is wat God verlangde: absolute waarheid of oprechtheid, en hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik geloof dat oprechtheid belangrijker is dan waarheid.

[Humanist 0]

Eens dat jongetje dat zo vrolijk werd van het geloof en Jezus, is nu een ongelukkig man die zo bang is om het verkeerde geloof te hebben, dat hij helemaal geen geloof aanhangt.

Het belangrijkste lijkt me gewoon God aan te hangen,

Waarom zou dat zijn angst om het verkeerde geloof aan te hangen wegnemen?

dat kan het beste door zijn zoon.

Dat geloof jij. Maar dat zou die moslims over de koran zeggen, of die hindoe over zijn boeken/goden, etc. Dan krijg je alsnog die eeuwige discussie.

Die vrees voor een verkeerd geloof moet niet leidend zijn, maar het geloof in het goede.

Volgens jou is het goede dus door Jezus te bereiken. Maar ook daar verschillen de meningen over.

Overigens: de ware religie is die religie die voor de zwakkeren zorgt, gevangenen bezoekt, voor iedereen openstaat.

Een 'religie' doet die dingen niet. Dat doen mensen. Met of zonder religie.

[joris_ 0]

Bedankt allemaal voor jullie waardevolle reacties.

Ik geloof wel in 1 God, want ik ben namelijk voorstander van 'de simpele' oplossing.

Ik zie geen reden tot nodeloze complexiteit.

Discussies over de drievuldigheid moeten op internet in de miljoenen pagina's lopen.

Protestanten beweren dat de Katholieken met de heiligenverering aan afgodenarij doen.

De moslims beweren dat de christenen met hun Jezusverering aan afgodenarij doen.

De islam zelf spreekt mijn hart niet aan.

Voorlopig blijft het dus bij 'een goed mens' proberen zijn en bovenstaande tips van jullie nader op ingaan : )

[henkjan37 0]

Bedankt allemaal voor jullie waardevolle reacties.

Ik geloof wel in 1 God, want ik ben namelijk voorstander van 'de simpele' oplossing.

Ik zie geen reden tot nodeloze complexiteit.

Discussies over de drievuldigheid moeten op internet in de miljoenen pagina's lopen.

Protestanten beweren dat de Katholieken met de heiligenverering aan afgodenarij doen.

De moslims beweren dat de christenen met hun Jezusverering aan afgodenarij doen.

De islam zelf spreekt mijn hart niet aan.

Voorlopig blijft het dus bij 'een goed mens' proberen zijn en bovenstaande tips van jullie nader op ingaan : )

katholieken beweren niet dat protestanten met hun Jezus-verering aan afgoderij doen hoor...dat doen katholieken minstens net zo hard;)

Wellicht kan je eerder zeggen dat katholieken minder hebben met de protestantste Bijbel-aanbidding;) Wanneer het Woord van God ineens een boek is in plaats van Jezus;)