HELP!

[Crazy Cat Lady 0]

Hallo! Ik ben nieuw hier. Ik ben een jonge vrouw van bijna 29. Ik ben gereformeerd vrijgemaakt opgevoed. Heb mij van de kerk afgekeerd rond mijn 15e. En werkelijk bekeerd rond mijn 18e a 19e.

Ik ging toen toenadering zoeken bij andere christenen. Eerst vond ik dit fijn. Maar ik knapte er op een gegeven moment op af. Ik hield niet van hand in hand in een kring zingen. En soms hing me de vroomheid me een beetje de keel uit. Ik bedoel dit niet rot. Ik ervaarde het zo. Langzaamaan ging ik weg uit deze kring en kreeg ik andere vrienden.

Het geloof is altijd aan en afwezig. Ik worstel heel veel. Blijf ik alleen in contact met God om de angst voor de hel? Voel ik wel werkelijk liefde voor God? Ik weet 100 procent zeker dat God bestaat. Maar ik ben een waardeloos christen in mijn eigen ogen.

De oude christelijke groep is nu een corso groep (bouwen jaarlijks een wagen met dahlia bloemen en doen mee in een optocht). Ze hebben de groep 'prijs de Heer' genoemd. Ik zag een filmpje op FB waarop ze tijdens het bouwen liederen voor God zongen.

Weer dacht ik: bleh ik wil daar niet bij zitten!

Ben ik God dan niet dankbaar? Soms wou ik dat er niks was na de dood. Dan had ik er geen zorgen om. Ik heb niet gevraagd om te bestaan. En straks ga ik naar de hel?! Ik kan toch niet schijnheilig God dienen ter voorkoming daarvan? Trapt God ook niet in.

Ik geloof. Ja. Er naar leven? Mwah.. ik probeer het goede te doen. Ik vertel anderen ook over God. Ik kan de basis goed uitleggen. En ook overbrengen dat God van iedereen houd. Ik merk dat af en toe mensen op mijn pad komen die God zoeken. Ik probeer ze dan te helpen. Verder ontbreekt het aan een band tussen mij en God. Geen zin, geen tijd in investeren.

Snapt iemand mij? Help me alsjeblieft. Ik voel me schuldig. En heb het gevoel telkens weer hier op vast te lopen.

[dingo 166]

Welkom op Credible, CCL! Ja ik snap je deels. Ik ben zelf afkomstig uit de gkv en heb al twee keer overwogen om te vertrekken. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ik te gereformeerd ben om evangelisch of katholiek te worden en vastbesloten om me niet een tweede keer te laten dopen zodat baptist worden er ook niet inzit.

Wat je kennelijk ook mist is het bewust ervaren van de band tussen God en jou. Die band is er namelijk wel want je probeert het goede te doen en je probeert mensen die God zoeken te helpen. Dat kun je niet als je God geen band met je heeft. Ik zou daarom ook niet weten waarom je je schuldig zou moeten voelen. (Afgezien van het besef dat je nog dagelijks zonde doet.) Het beste wat ik kan adviseren is het aan God vragen om zijn aanwezigheid (meer) te mogen ervaren.

[Crazy Cat Lady 0]

Dankjewel voor je reactie Dingo! Zulke feedback heb ik echt heel erg nodig!

[MysticNetherlands 298]

Hoi Crazy Cat Lady Welkom! Ben jij (ook) een kattengek?

Amyway, ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik worstel dagelijks met een negatief zelfsbeeld. Ik ben zo'n zondaar, daar kan God toch niet van houden? En tevens heb ik helemaal niet een dusdanig geloof dat ik er van overtuigd ben dat er iets is na de dood. En ik denk dat goed doen voor je naast, mens (en dier!) in nood helpen veel belangrijker is dan vrome liedjes zingen!

Alles bij elkaar heeft er voor gezorgd dat ik me niet erg verbonden meer voel met de meeste christenen om me heen. Maar ik weet iig dat God idd bestaat en ontzettend veel van je houdt!

[Ursa 1]

Welkom hierzo, Crazy Cat Lady.

Ik ben zelf ook 29, en altijd GKv'er gebleven. Toch herken ik een deel van wat je zegt. Het is moeilijk een geestelijk leven op te bouwen, en je twijfelt vaak over jezelf en over je relatie met God. Ik heb wel bewondering over het gemak waarmee je er over praat en mensen kunt vertellen over God. Dat vind ik erg mooi!

Wat jou kan helpen IMHO is je eigen geestelijk leven meer uit te diepen, op een manier die bij jou past. Er is namelijk niet één juiste manier van christen-zijn. Of je nou netjes in de kerk zit, met vlaggen zwaait, vrome liedjes zingt of juist mediteert: de ene manier is niet per se beter dan de andere. Ga dus op zoek naar hoe jij God wilt dienen en probeer te ontdekken waarom het 'vrome liedjes zingen' je zo tegenstaat. Ik denk namelijk niet dat dat afkeer van God is maar meer van een bepaalde cultuur waar je je niet meer zo thuis in voelt.

Maar voordat ik antwoorden ga geven is het beter dat je zelf op zoek gaat.

[Olorin 155]

Snapt iemand mij? Help me alsjeblieft. Ik voel me schuldig. En heb het gevoel telkens weer hier op vast te lopen.

Ja hoor, ik denk je wel te snappen en ik herken er ook wel dingen uit.

Wat betreft die vriendengroep: een relatie is iets persoonlijks en zo dus ook spiritualiteit. De manier die hun fijn vinden om hun geloof te uiten hoeft niet de jouwe te zijn. Niets mis om een vorm te vinden waar jij je prettig bij voelt en je het idee geeft positief voor je geloofsleven te werken. Het christendom kent zo enorm veel vormen van geloofsbeleving en spiritualiteit, van stokoude vormen tot hele nieuwe, of een mix ervan. Het kan met bloemen en liederen zingen zijn, het kan ook door te lezen in de stilte zijn, via meditatie, dans of gaan van dat soort dingen, door een reis te maken, of juist op één plek te zijn, met een groep of juist alleen.

En dat je geloofsleven niet altijd optimaal is, is denk ik menselijk en iets wat veel mensen zullen herkennen bij zichzelf, althans ik wel.

[Miekje 0]

Al heb ik een hele andere achtergrond, sommige dingen herken ik wel.

Ik zit nog niet zo lang bij een kerk, maar ik word veel aangemoedigd om mijn eigen omgang met God te vinden, jezelf zijn, ook (en juist!) in je geloof. Voor mij betekent (naast een aatal andere dingen) vooral veel vragen, discussiëren en dingen proberen uit te zoeken/studeren (voorzover dat kan). nu kan ik me best vermaken met het zingen van een 'vroom liedje' op zijn tijd, maar van die zweverige christenen kan ik helemaal niks mee, christenen met een (in mijn ogen) te grote bekeringsdrang ook niet. dat betekent niet dat ik God dan niet dankbaar ben, of mensen het evangelie niet gun, het betekent wel dat ik mijn eigen manieren heb om God te danken en mensen over het evangelie te vertellen.

Ik kan je alleen aanraden om je minder te richten op christenen om je heen, en hoe je zou moeten geloven, maar richt je eens echt op jezelf en God, het is jullie relatie, en momenteel loopt het blijkbaar niet zo lekker. wees eerlijk in wat je vind, ook als het ff niet zo positief is, mooi weer spelen heeft toch geen zin

Ik vond dit een fijne manier om te bidden/mediteren en voor mezelf uit te zoeken wat nu echt het probleem was, toen ik een tijdje geen band voelde met God. Als je wil kan je kijken of het wat voor je is. http://www.startdestilte.be/bidden-met-de-bijbel

[ZENODotus 142]

Hallo! Ik ben nieuw hier. Ik ben een jonge vrouw van bijna 29. Ik ben gereformeerd vrijgemaakt opgevoed. Heb mij van de kerk afgekeerd rond mijn 15e. En werkelijk bekeerd rond mijn 18e a 19e.

Ik ging toen toenadering zoeken bij andere christenen. Eerst vond ik dit fijn. Maar ik knapte er op een gegeven moment op af. Ik hield niet van hand in hand in een kring zingen. En soms hing me de vroomheid me een beetje de keel uit. Ik bedoel dit niet rot. Ik ervaarde het zo. Langzaamaan ging ik weg uit deze kring en kreeg ik andere vrienden.

Het geloof is altijd aan en afwezig. Ik worstel heel veel. Blijf ik alleen in contact met God om de angst voor de hel? Voel ik wel werkelijk liefde voor God? Ik weet 100 procent zeker dat God bestaat. Maar ik ben een waardeloos christen in mijn eigen ogen.

De oude christelijke groep is nu een corso groep (bouwen jaarlijks een wagen met dahlia bloemen en doen mee in een optocht). Ze hebben de groep 'prijs de Heer' genoemd. Ik zag een filmpje op FB waarop ze tijdens het bouwen liederen voor God zongen.

Weer dacht ik: bleh ik wil daar niet bij zitten!

Ben ik God dan niet dankbaar? Soms wou ik dat er niks was na de dood. Dan had ik er geen zorgen om. Ik heb niet gevraagd om te bestaan. En straks ga ik naar de hel?! Ik kan toch niet schijnheilig God dienen ter voorkoming daarvan? Trapt God ook niet in.

Ik geloof. Ja. Er naar leven? Mwah.. ik probeer het goede te doen. Ik vertel anderen ook over God. Ik kan de basis goed uitleggen. En ook overbrengen dat God van iedereen houd. Ik merk dat af en toe mensen op mijn pad komen die God zoeken. Ik probeer ze dan te helpen. Verder ontbreekt het aan een band tussen mij en God. Geen zin, geen tijd in investeren.

Snapt iemand mij? Help me alsjeblieft. Ik voel me schuldig. En heb het gevoel telkens weer hier op vast te lopen.

Dag Crazy cat lady,

Ik ben al heel mijn leven gelovig, pas toen ik zesentwintig jaar was heb er echt gehoor aan gegeven, en toen ik 34 was heb ik een hele tijd kwaad op God geweest omdat ik dacht dat hij dingen verlangde van me, dat ik onmogelijk kon bewerkstelligen. Nu ben ik inmiddels al terug een herstellende gelovige, theologiestudent en eeuwig op zoek naar een kerk die bij me past.

Ik ben enkele maanden geleden naar een vrijheidsconferentie geweest, en het raakte mij enorm wat één van de prekers naar voren bracht: dat God je aanvaardt zoals je bent... Dat is één van de essentiële verschillen tussen het katholicisme en het protestantisme, het sola fide beginsel waaruit je leven wilt in de heer, maar niet omgekeerd zoals ik het meer zie bij het katholicisme.

In de vroegere sekte waar ik deel vanuit maakte, had ik vrienden die eens per maand gingen dansen in een discotheek, ze verborgen dit zo angstvallig voor de andere leden omdat er commentaar zou op komen, dat kon natuurlijk niet, dansen in een discotheek en christen zijn... Ook toen ik een groepje organiseerde om naar de eerste Harry Potter te gaan, kregen we commentaar (door mensen die notabene niet eens de film hadden gezien) dat dit toch geen film voor christenen was.

Mijn ervaring is dat veel christenen de mond vol hebben over liefde, maar dan wel steeds anderen hun geweten veroordelen omdat die niet zo streng is als de hunne... Wat maakt het uit of je nu van de daken wilt zingen dat je gelovig bent, of dat juist niet wilt doen. Alleen al in wat je zegt zie ik een zekere oprechte liefde voor God, en dat je ongetwijfeld fouten hebt gemaakt en nog zult maken daar ben ik zeker van, anders had Jezus niet aan het kruis genageld moeten worden.

Je voelt je schuldig, volgens Newman is dat logisch, omdat God spreekt door ons geweten als een echo van binnenin, maar dat we ook nooit kunnen voldoen aan de hoge standaarden van ons (gelovig) geweten, daarom is er vaak de angst, noem het voor de hel, de vernietiging, het eigenlijk afgekeurd worden door God... Maar volgens mij heeft God een grotere liefde dan wij ooit kunnen begrijpen, daarom voelen mensen zich ook zo aangetrokken tot hem.

Lees de brief aan de Romeinen, waar Paulus het enorm vaak heeft over de liefde en over het feit dat we niet over anderen moeten oordelen... Ook 1 Korinthiërs houdt zich hier veel mee bezig.

[broer konijn 0]

Ik hield niet van hand in hand in een kring zingen. En soms hing me de vroomheid me een beetje de keel uit. (...)

Weer dacht ik: bleh ik wil daar niet bij zitten!

Stel je eens een moment voor dat je leefde in de tijd van Jezus Christus.

En je was een schriftgeleerde. Wat was dan je beeld geweest van God als je kijkt naar de wetgeleerden en farizeeërs? Jezus had ze weinig goeds te melden. Maar toch was dat de plek en de omgeving om God te leren kennen, en de discipelen hebben ook zo lang als het kon de tempel bezocht.

De boodschap van Jezus was: je bent zo dicht bij God, maar de term adderengebroed past soms beter.

Stel je eens een moment voor dat je leefde in de tijd van Jezus Christus.

En je was een tollenaar. Wat was dan je beeld geweest van God als je kijkt naar de tollenaars om je heen. Jezus had zoveel goeds te melden. Maar toch was dat de plek vèr van God verwijderd, de slechtste plek om God te leren kennen en de discipelen hebben tot het laatst gestreden tegen alle werken die op die plek gemeengoed zijn. Een gelovige die zich niet houdt aan het geloof, zegt de schrift dan: hij zij u als een heiden en een tollenaar.

De boodschap van Jezus was: je bent zó ver van God verwijderd, maar de term uitverkorene past soms beter.

De moraal is dat je niet gericht moet zijn op een bepaalde omgeving. In beide omgevingen is het kwaad aanwezig en in beide omgevingen moet er uitredding komen. En die uitredding kan pas goed tot zijn recht komen als je jezelf losweekt uit de omgeving en begint je alléén op God te oriënteren.

Wie zijn vader of moeder niet haat kan mij niet volgen zegt Jezus ergens. Daar zit een boodschap in: als je voor God kiest dan krijg je een wereld over je heen gestort van invloeden en trekkingen. Maar God zegt: laat je alléén door mij trekken. Hoe kan dat??

De een zegt: volg je hart en Jezus, en de Geest leidt jou.

De ander zegt: volg het Woord van God de heilige schrift, want de Geest heeft dat geschreven.

Weer een ander zegt: volg de kerk want de kerk wordt geleid door de Geest.

Maar de Geest van God is als de wind, Hij komt en gaat en laat zich niet in hokjes, kanalen, of zelfs mensen proppen. Hoewel die mensen en die hokjes en die kanalen wel werktuigen van de Geest zijn.

Zij allen slaan er dus maar een slag naar.

Wat zeg jij; nu je 100% zeker weet dat God bestaat ?

Ik weet 100 procent zeker dat God bestaat. Maar ik ben een waardeloos christen in mijn eigen ogen.

Pas wel op: is dat je beredeneerde geweten of wat leeft op je hart. Of je een waardeloos christen bent, dat bepaalt God. Niet een ander en zelfs niet jijzelf in je eentje. Denk aan de tollenaar: hij dacht dat de afstand tot de schriftgeleerden onoverbrugbaar was. En juist dat maakte hem geschikt om gered te worden. En de farizeeër, hij dacht dat hij het precies goed deed, en juist dat maakt hem ongeschikt voor het heil. Maar dat is geen uitnodiging dat de tollenaar zich niet bekeren hoeft! En dat wil niet zeggen dat een schriftgeleerde niet heilig leven moest!

Ben ik God dan niet dankbaar? Soms wou ik dat er niks was na de dood. Dan had ik er geen zorgen om. Ik heb niet gevraagd om te bestaan.

Zalig de armen van geest, want voor zodanigen is het koninkrijk.

Wee de gearriveerden, want zij staan aan het begin van de weg die gekenmerkt wordt door smalheid en een kleine poort.

Mwah..

Wees warm van binnen. Het is nog beter koud tezijn dan lauw !!

Ik vertel anderen ook over God. Ik kan de basis goed uitleggen. En ook overbrengen dat God van iedereen houd.

Denk je dat je daar goed aan doet?? Ben je daarin oprecht? Zo ja, dan zegt dat iets over je geloof.

Ik voel me schuldig. En heb het gevoel telkens weer hier op vast te lopen.

Probeer je te verplaatsen in de persoon van David. Hij heeft zoveel geschreven en gezongen, dat geeft een leven van emotie. Volg het voorbeeld van Jezus. Ook Jezus moest als eenling Zijn pad gaan, en Hij volgde het spoor en het voorbeeld van David, die door God was gegeven om Hem te steunen en voor te bereiden op wat komen ging. Jij hebt David en ook Jezus. Wil je dicht bij Jezus komen, ga dan eens op je gemak de film bekijken van Johannes. Even wennen, maar heel relativerend omdat het bijbelse verhaal zo teruggebracht wordt tot iets kleins en haast onbetekenends. Maar het volgt letterlijk de bijbeltekst. Heel mooi is hoe kleinschalig dat evangelie eigenlijk was ten overstaan van de georganiseerde synagoge, maar hoe nadrukkelijk er wordt gehamerd op de boodschap: het is de waarheid! Zie het dan, de bewijzen worden u getoond en de uitleg gegeven! http://www.moviemeter.nl/film/21362

[Crazy Cat Lady 0]

Heel erg bedankt allemaal! Doet me erg goed! Ik ga proberen me minder druk te maken en mijn eigen manier proberen te vinden in het bouwen aan mijn relatie met God!