Zeldzame verlangens?

[Linniej 0]

Ik ben christelijk. Zo ben ik opgevoed en leef ik mijn leven. Ik ben net een aantal maanden getrouwd en geniet volop van het leven. Toch heb ik iets, verlang ik iets, wat zelfs de meeste christenen niet hebben..

Als gelovige groei je op, wetende dat er na de dood een plekje in de hemel zal wezen, speciaal voor jou. Hier zal geen pijn zijn, geen kwaad. Niemand die je oordeelt op je uiterlijk, je daden. Je daden en woorden zullen God of iemand anders nooit meer pijn doen. Er zal volop dingen te doen zijn, eten en drinken kun je pakken, lachen en genieten van Gods heerlijkheid zal altijd een feit zijn.

Mijn leven op aarde is alles behalve dat. Mijn jeugd (van 5 jaar tot 16 jaar) waren de moeilijkste jaren in mijn leven. Ik had weinig tot geen vrienden, werd regelmatig zonder reden uitgescholden voor hoer, werd bedreigd door mijn eigen klasgenoten met een mes, werd van mijn fiets getrapt, en ga zo maar door. Natuurlijk, het kan altijd erger, maar leuk was het niet. Ik dacht altijd “Ooit zal dit over zijn, ooit gaat dit voorbij.. Ik zal nooit eeuwig hier mee hoeven te leven..â€. Toen ik eindelijk na de 2 zwaarste jaren in mijn leven van de Gomarus-college naar het Alfa-college ging, ging het eindelijk steeds meer voor de wind.

Die 2 jaar heb ik veel aan de dood gedacht. Als een trein of auto voorbij reed, schoot door mijn hoofd: “spring ervoor!â€. Dit deed ik nooit omdat ik bang was, en ik wist dat God het niet goed keurde. Toen ik richting mijn 17e levensjaar ging, merkte ik dat God mij al die jaren heeft geholpen, gesterkt. Ik ben geestelijk sterker geworden, sta ik steviger op mijn schoenen, mijn geloof in God is zoveel malen sterker geworden, en heb ik God gevoeld door de kracht die hij me gaf, al die jaren.

Natuurlijk hebben die jaren nog steeds effect op mijn leven. Ik ga niet heel graag naar (grote) feesten, hou ervan om (af en toe) alleen te zijn, en zie in veel goede dingen ook de negatieve dingen. Maar het grootste effect wat is gebleven is mijn verlangen naar de hemel. Hoe kan iemand, vooral gelovigen, die de mooiste dingen horen over de hemel, de aarde verkiezen boven de hemel????? Ik snap het niet, ik kan zo moeilijk begrijpen dat een gelovige zegt: “Hemel komt later wel, ik wil eerst genieten van mijn leven op aardeâ€. Natuurlijk, er zijn geweldige dingen op aarde, zonder twijfel. Maar als je word geleerd, dat de dingen in de hemel ontelbaar mooier en geweldiger zijn dan de aarde.. Waarom kiest men dan de aarde eerst? Hoe kan men optimaal genieten van de aarde, terwijl er zoveel onheil, pijn, leugen, kwaad is? Ik geniet van mijn leven met mijn nieuwe man, ik kijk uit naar de toekomst op aarde… Maar dat vervalt bij mijn verlangen naar God, naar de hemel, naar Jezus waarmee ik langs de beek met het levend water loop. Je moest eens weten hoe eenzaam ik me soms voel met die gedachten… Zelden dat mensen dit begrijpen. Men verlangt teveel naar de aardse dingen om te begrijpen wat ik bedoel.

Dit betekend niet dat ik alles aan de kant schuif. Ik doe niet niets met mijn leven, tenslotte heeft God mij op aarde gezet met een doel. Daarom plan ik mijn leven, heb ik werk, ben actief bezig met mijn relatie met mijn man, geniet van alles wat God me geeft. God roept me vanzelf wanneer het mijn tijd is en ik mijn doel heb voltooid.

Maar altijd blijft in mijn hoofd de vraag.. Waarom verlangt de gemiddelde gelovige zo weinig naar de hemel? Waarom verafschuwd men de gedachten dat ik het prima vind als ik met 60 overlijd? Waarom vind men me geestelijk instabiel als ik beken dat als ik sterf in een ongeluk, ik er vrede me heb?

Verlies van vrienden, familie is erg. Huilen en pijn is niet verkeerd, en is zelfs goed voor de verwerking zodat je leert verder te gaan. Maar als ik (vooral gelovige) mensen hoor dat ze de gelovige persoon graag terug willen brengen, zelfs voor 1 dag om ze "eventjes weer te zien, nog 1x te knuffelen", verafschuw ik dat. Gestorven gelovigen zullen eindelijk vrede hebben, geen pijn. Hoe kan je dan wensen dat ze weer naar deze wereld gaan?? Hoe kan men zo egoïstisch wezen dat ze liever hebt dat ze terug komen naar de pijn van deze zondige wereld, dan dat ze genieten van de zaligheid van de hemel in Jezus aanwezigheid??? Het blijft me meer dan alleen verbazen hoe sommige mensen in elkaar zitten, mensen die weten, hebben gehoord en geloven hoe de hemel is.. Ik vrees dat ik 1 van de weinige zal wezen met zulke gedachten over het leven… Ik mag rusten in het feit dat ik niet de enige was, ben en zal wezen. Zoals Paulus zei in 1 Filippenzen: “21 Want voor mij is leven Christus en sterven winst. 22 Als ik blijf leven, kan ik vruchtbaar werk doen, maar toch weet ik niet wat ik moet kiezen. 23 Ik word naar twee kanten getrokken: enerzijds verlang ik ernaar te sterven en bij Christus te zijn, want dat is het allerbeste;â€

Ik wacht rustig af, doe mijn taak die God me geeft, tot God me roept, me altijd afvragende waarom men graag liever leeft hier op aarde, dan dat men verlangt naar de terugkomst van Jezus..

-Linniej-

[Robert Frans 1.653]

Je hebt een mooi verlangen, Linniej, en verschillende heiligen delen die met je of hebben die met je gedeeld. Hoe meer je van God ontvangt, hoe meer je beseft dat je hier nog niet thuis bent. Toch zijn er een aantal goede redenen te ontdekken waarom gelovigen niet zo gedreven worden door het hemelverlangen:

1. De meerderheid der christenen gelooft niet dat je nu al zeker kan weten dat je naar de hemel gaat. Dat betekent dat je op God mag vertrouwen dat Hij liefdevol en barmhartig is en je al je zonden vergeeft als je ze oprecht belijdt, maar dat je jezelf niet zo goed kent dat je nu al kunt zeggen of je naar de hemel of de hel gaat. Zij richten zich daarom vooral op het zo getrouw mogelijk navolgen van Gods wil en het liefhebben van Hem van hun naasten. Daarbij geloven katholieken bijvoorbeeld dat je na je dood mogelijk eerst gereinigd moet worden van alle overgebleven geestelijke littekens die de zonde heeft achtergelaten, en die reiniging is zacht gezegd geen pretje.

2. De hemel is ons niet voor te stellen en de aardse geneugten wel. Zo eenvoudig is het eigenlijk. De hemel is geheel bovennatuurlijk, nog bovennatuurlijker en onbeschrijflijker dan zoals jij het nu beschrijft, zodat het heel moeilijk is om ernaar te verlangen. Alleen al het idee van eeuwig leven kan juist beklemmend werken als het niet goed wordt geduidt en andere aardse beelden van de hemel lijken vaak niet voldoende te beklijven om echt een altijddurend verlangen aan te houden. Het is mogelijk dat jou dat later ook zal overkomen, dat je je beseft dat het beeld dat je nu hebt niet toereikend meer is. Meestal moet men voor zo'n verlangen toch heel veel diepe ellende doorstaan of zien en dat doet niet iedereen. De aardse genietingen daarintegen zijn nu al verkrijgbaar, bieden directer resultaat en het is eenvoudiger iemand gelukkiger te maken met aardse hulp dan met een vooruitzicht op de hemel.

3. Het sterven zelf wordt als heel beangstigend gezien, ook omdat je dan je naasten moet achterlaten en omdat het sterven zelf heel pijnlijk en onverwacht kan gebeuren, of ingeleid kan worden door een lang en verschrikkelijk ziekbed. Een sterfbedscene met al je geliefden om je heen is mooi, maar vrij zeldzaam. Verder zijn de enige ervaringen die je hier op aarde met de dood hebt, ervaringen van verdriet, rouw, pijn, gemis en lijden. En het kan dan wel prachtig zijn dat je geliefde nu misschien (denk aan punt 1!) in de hemel is, maar jij ervaart nu een diepe leegte, een verschrikkelijk gemis en wil inderdaad graag nog even bij diegene zijn. Vooral bij oudere mensen die decennialang met elkaar getrouwd waren, zie je dat de dood van de ene partner niet lang daarna ook de dood van de andere betekent. Zo'n verschrikkelijke huwelijksbreuk voelt vaak als een amputatie, en dan hebben we het nog niet eens over het onbeschrijflijke verdriet als een jong kind ruw uit het leven wordt gerukt.

4. De dood is verder altijd al mysterieus geweest, vooral omdat we simpelweg nooit kunnen bewijzen wat er na de dood gebeurt. Het is altijd mogelijk dat er geen hemel is, of dat de hemel zoiets totaal anders is dan we ons nu voorstellen, dat het beter is dat we het nu niet weten. De dood blijft een duister, zwart gat waar je uiteindelijk ingeworpen zult worden, op mooie of gruwelijke wijze. Hoe sterk je ook gelooft in de hemel, uiteindelijk blijven twijfels altijd mogelijk en weet je het gewoon niet. En iets wat we niet kennen, niet zien en ook niet kunnen bewijzen, zal altijd schimmig en onvoorspelbaar blijven.

[dingo 166]

Gelovigen kennen het leven hier op aarde heel goed en de meesten hebben het ook goed. Welvaart en welzijn in Nederland zijn hoog en de voorzieningen zijn er (nog) om comfortabel oud te worden. Daar tegenover staat de dood waar behalve Jezus nog geen mens is van teruggekeerd. Dan is het heel menselijk om het huidige (goede) leven te verkiezen boven een hemel ver weg. Pas als je het lijden van dichtbij ervaren hebt, wordt een leven zonder angst en pijn iets om naar te verlangen denk ik. En dan nog als ik naar me zelf kijk, heb ik veel liever dat Jezus terugkomt op de aarde dan dat ik eerst door de dood heen moet.

[DeThomas 35]

Kost je verlangen je veel energie? En haalt het de glans af van de mooie momenten? Als dat het geval is zou ik met iemand gaan praten. Ee aards iemand bedoel ik daarmee.

Als het alleen een gedachtegang is die bestaat, maar waar je geen "last" van hebt kunnen andere zoals bovenstaande heren je beter van advies dienen dan ik.

Het spijt me voor je dat je zo'n vervelende start hebt gehad in je leven. Dat is makkelijk om te typen, maar wil niet zeggen dat ik het niet meen.

[Henriëtte 0]

He Linniej, wat stel jij een interessante en herkenbare vragen, die volgens mij lastig te beantwoorden zijn. Maar inderdaad wat DeThomas zegt: als je last hebt van deze gedachtes, gaan bij mij toch wel alarmbelletjes rinkelen en denk ik dat het verstandig is om er iets mee te doen.

Succes met je zoektocht.

[Maria K. 51]

Ik wacht rustig af, doe mijn taak die God me geeft, tot God me roept, me altijd afvragende waarom men graag liever leeft hier op aarde, dan dat men verlangt naar de terugkomst van Jezus..

Je hoeft niet ver te gaan om antwoord te krijgen op deze vraag.

Maar misschien moet je hem ook een keer andersom stellen.

Waarom verlang ik zo naar de dood, als ik toch het leven gekregen heb om het te leven?

Misschien wel enige moeite doen om het eruit te krijgen, maar ook dat klinkt jou waarschijnlijk niet vreemd in de oren, omdat er om jou heen ook niet zoveel begrip lijkt te zijn voor deze manier van denken.

De gedachten van mensen worden gevormd door hun ervaringen.

Ik denk dat, als je zoekt naar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt in hun groei en ontwikkelingtijd, je het antwoord krijgt op jouw vraag.

Alleen zal een deel daarvan, zonder steun in het geloof, al uit het leven gestapt zijn, omdat zij dachten:

"Alles liever dan hier blijven."

Ik weet niet hoe oud je bent en dus ook niet hoeveel tijd er voorbij is gegaan sinds je 16e jaar, waarin voor jou het leven weer draaglijker werd.

Ik kan alleen maar zeggen, samen met nog een paar mensen hier.

Als er een tijd komt in je leven, waarin de negatieve herinneringen zich aan je gaan opdringen, en je er in je eentje moeilijker uit zult komen, wacht dan niet te lang met hulp zoeken bij mensen, die weten waarover ze praten.

[Peter79 286]

Beste Linniej,

Dank voor je openhartige verhaal. Als ik het zo lees, dan stel je vragen andere gelovigen, maar zit daarin vooral je onbegrip en je eenzaamheid die je ervaart. Mensen die bij uitstek naast jou de wedloop lopen van geloof zijn soms/vaak vreemden. Mensen die bij uitstek jou zouden kunnen steunen, lijken vooral waarde te hechten aan dingen die vergankelijk zijn.

Die 2 jaar heb ik veel aan de dood gedacht. Als een trein of auto voorbij reed, schoot door mijn hoofd: “spring ervoor!â€. Dit deed ik nooit omdat ik bang was, en ik wist dat God het niet goed keurde. Toen ik richting mijn 17e levensjaar ging, merkte ik dat God mij al die jaren heeft geholpen, gesterkt. Ik ben geestelijk sterker geworden, sta ik steviger op mijn schoenen, mijn geloof in God is zoveel malen sterker geworden, en heb ik God gevoeld door de kracht die hij me gaf, al die jaren.

Ik wil je geloof niet ter discussie stellen en je ook niet kwetsen. Maar ik heb zelf in mijn tienertijd en deels nog studententijd geleefd zonder onderscheid te maken tussen mijn psychologische behoeften en mijn geloof in God. Het was simpelweg God die mijn reddingsboei was. Dat geloof heeft mij in moeilijke tijden overeind gehouden en ik zal ook van mezelf nooit twijfelen dat ik in die tijd Gods nabijheid heb ervaren.

Maar die manier van geloven was een jas die te klein werd. En gelukkig maar, want bij mij werkte het zo dat ik alles van God verwachtte omdat ik zelf niks had om blij mee te zijn (zwart-wit gesteld). Daaronder lag dat ik mezelf niet accepteerde zoals ik was. Het belangrijkste voor een relatie met God, je geliefd weten, kende ik rationeel wel, maar niet in mijn gevoel. Ik hield mezelf voor zondig, en bij alles kon ik mijn verkeerde motieven en tekortkomingen eenvoudig ontdekken.

Ik geloof dat Jezus gekomen is om de hele mens te redden, niet alleen de mens in zijn zondige staat, maar ook in zijn ziekten en gebreken. Dat zie ik duidelijk terug in zijn genezingswonderen. De scheiding tussen lichaam en geest is Grieks denken en heeft niets met de Bijbel te maken. Het Jodendom en het daaruit voortkomende christendom denkt positief over het lichaam. Natuurlijk heeft de zonde de boel gecorrumpeerd.

Ik heb geleerd om, als God mij vergeven heeft, mijzelf niet meer schuldig te stellen, mijzelf niet meer te kleineren, mij zelf niet meer te kwetsen of te veroordelen. Ik heb geleerd dat alles goed en niets verwerpelijk is, als het onder dankzegging wordt aanvaard.

Ik snap het niet, ik kan zo moeilijk begrijpen dat een gelovige zegt: “Hemel komt later wel, ik wil eerst genieten van mijn leven op aardeâ€.

Dat begrijp ik ook niet, maar die uitspraak doet mij vooral aan de omgeving van tieners denken, en dan nog wel tieners die in een gelovige omgeving zijn opgevoed. Hoeveel waarde moet je er aan hechten? Ik vind het een nietszeggende uitspraak van een gelovige en mijn reactie zou zijn dat ik zou doorvragen wat het geloof in het hier en nu betekent.

Dit betekend niet dat ik alles aan de kant schuif. Ik doe niet niets met mijn leven, tenslotte heeft God mij op aarde gezet met een doel. Daarom plan ik mijn leven, heb ik werk, ben actief bezig met mijn relatie met mijn man, geniet van alles wat God me geeft. God roept me vanzelf wanneer het mijn tijd is en ik mijn doel heb voltooid.

Vind ik op zich een respectabele positie, maar wat ik me dan wel afvraag of je dan echt in de vrijheid staat. Ik moet denken aan Martha en Maria. Martha werkt hard voor de Heer, maar Jezus zegt dat Maria, die enkel luistert naar het onderwijs van Jezus, het beste deel heeft gekozen. Een nadruk op de hemel, een zwarte tekening van het hier en nu, levert zomaar de valkuil van het activisme/passivisme op. Activisme: bekeringsdrift om hen die verloren dreigen te gaan het evangelie te verkondigen. Passivisme: wachten op een roeping, terwijl die roeping niet iets speciaals hoeft te zijn, maar wat al klaar ligt op gedaan te worden.

Verlies van vrienden, familie is erg. Huilen en pijn is niet verkeerd, en is zelfs goed voor de verwerking zodat je leert verder te gaan. Maar als ik (vooral gelovige) mensen hoor dat ze de gelovige persoon graag terug willen brengen, zelfs voor 1 dag om ze "eventjes weer te zien, nog 1x te knuffelen", verafschuw ik dat. Gestorven gelovigen zullen eindelijk vrede hebben, geen pijn. Hoe kan je dan wensen dat ze weer naar deze wereld gaan?? Hoe kan men zo egoïstisch wezen dat ze liever hebt dat ze terug komen naar de pijn van deze zondige wereld, dan dat ze genieten van de zaligheid van de hemel in Jezus aanwezigheid???

Voor mij drukt dit uit hoe diep de pijn gaat en zou ik het niet egoïstisch noemen. Ik heb zelf ervaren doordat ik mijzelf niet liefhad in mijn kwetsbaarheid, dat ik dan niet de pijn van een ander kon dragen. Het enige wat ik eigenlijk zei: zoek het zelf maar uit, zoals ik het zelf ook heb moeten uitzoeken. Ik geloof daarom dat je pas echt medemens kan zijn zoals Jezus was, dat je voluit gekwetst kan worden door de pijn.