Traditie

[Oceanos 0]

Nu is de reactie van Oceanos in zijn geheel verdwenen. (...) ik [weet] niet of dit wel de bedoeling was van de crew.

Ja, dat is dus het gekke; met deze account zag ik twee versies, en prijkt er nu alsnog één. Maar ingelogd met de crewaccount zag ik inderdaad maar één versie. Ik zal 'm even herstellen.

Was het herstellen nog gelukt?

( M'n post lijkt nog steeds verdwenen, ook als ik m'n browse-geschiedenis verwijder en opnieuw kijk).

Bij deze:

Mijn vraag is naar jullie van vinden jullie van traditie?

1a. Traditie heeft in zichzelf geen gezag

Traditie is levering; overlevering van een gebruik of gewoonte. Traditie is hier niet de norm maar een uiterlijke verschijning waaraan gezag wordt toegekend of waarvan een gewoonte wordt gemaakt. Traditie wordt dus pas gezaghebbend of normatief als die norm eerst aan de traditie wordt toegekend. Dat gebeurt doordat de insteller van de traditie gezag claimt, of doordat de overnemer van de traditie gezag aan de traditie toekent. Maar in alle gevallen verliest traditie betekenis indien het gezag of de norm die haar in stand houdt verloren gaat. Waar het gaat over hoedanigheid en betekenis van tradities is het daarom van belang om "gezag en autoriteit" niet automatisch onder een noemer te brengen bij "traditie".

1b. Traditie moet worden geijkt aan haar norm

Omdat traditie haar waarde en instandhouding ontleent aan een norm of aan gezag of authoriteit die haar bestaansgrond vormt, is zij een afhankelijk instituut. Daarom moet de traditie actief levend worden gehouden, of met andere woorden: worden geijkt aan haar norm. Als het gezag of de norm die de traditie draagt verdwijnt dan verwordt traditie tot een gebruik bij slechts enigen en verwatert zij, en gaat zij verloren. Traditie blijft daarom uitsluitend in stand als zij van tijd tot tijd wordt geijkt aan haar oorsprong en haar norm.

1c. Gezag van tradities

Hebben we het over de norm, het gezag, van een traditie, dan begint alles bij de normsteller, dat is degene die de norm vaststelt en er authoriteit aan toekent. Hebben we het over een traditie die verandert, dan wordt de oude norm (deels) veranderd. Een nieuwe norm wordt ingevoerd. Dat is dan nog geen traditie maar een regel, en pas als de norm de normsteller overleefd, is er een nieuwe traditie. Wordt er een wet of regel ingevoerd waaraan we het label hangen van "traditie" dan is het feitelijk géén traditie maar een norm die de strekking heeft ook voor latere generaties te gelden.

1d. Traditioneel is minder principieel

Bijzonder is dat wie tradities en normen niet kan scheiden, uiteindelijk helemaal niet principieel kan zijn. Want de traditie komt en gaat, wordt aangepast, en valt of staat, maar de principes zijn onbuigzaam en nodigen keer op keer tot ijking van de praktijk.

Een principieel christen hangt dus niet aan tradities, maar door zijn voortdurende voeding vanuit zijn principes hecht hij toch zeer veel waarde aan tradities die de toets der ijking doorstaan en zal hij traditioneler zijn dan iemand die tradities ziet als laatste en hoogste norm.

2a. Het Woord van God wordt openbaar

Hoe verhoudt zich de traditie tot het Woord van God? Omdat we hiervoor zagen dat traditie een norm behoeft, moeten we deze zaak vanuit een andere hoek naderen, namelijk door te beginnen met: Hoe openbaart zich God's Woord? Het Woord van God is Heilig. Het heeft het hoogste gezag en de norm wordt door God vastgesteld. Bezien we eens hoe dat werkt: God openbaart zich; hij maakt zich bekend. Meestal maakt hij daarvan gebruik van profeten, in stilte, door verschijningen en gezichten; en openbaar, door opvallende ondersteuning en sturing.

God verscheen bijvoorbeeld aan Abraham (Gen.12:7), of neem bijvoorbeeld Numeri 12:6

waar God zegt: "Indien onder u een profeet is, dan maak Ik, de Here, Mij in een gezicht aan

hem bekend". Ook tot Elia zei Hij: "Heb Ik Mij niet duidelijk aan het huis uws vaders

geopenbaard, toen dit in Egypte aan het huis van Farao onderworpen was?" ( 1 Sam.2:27).

Dit is directe openbaring van God. Geen traditie.

De Heere gaf hun te spreken, en hun woord was van God, wat ook overeenkomt met het

zelfgetuigenis van alle profeten van het OT. Zij weten zich immers doorgaans duidelijk door

de Heere geroepen (Ex.3, ISam.3, Jes.6, Jer.1, Ezech.1-3 enz.).

Zij zijn zich bewust, dat de Heere tot hen gesproken heeft, en dat zij van Hem de openbaring

hebben ontvangen. Zij treden op met het hun: "Alzo spreekt de Heere, Heere" (Jes.1:1, Jer

1en 2 etc.) en zij vorderen voor dat woord absolute gehoorzaamheid. En ja, wanneer zelfs de

roeping van Godswege ingaat tegen hun begeren en hun willen, dan is God hun te sterk en

moeten zij gaan. Dan baat Mozes geen uitvluchten (Ex.3). Dan mag Jesaja niet weigeren. Dan

roept Amos uit:

"De Heere Heere heeft gesproken, wie zou niet profeteren" (Amos 3:8),

en dan moet Jeremia belijden:

"Heere! Gij hebt mij overreed, en ik ben overreed geworden: Gij zijt mij te sterk geweest, en

hebt overmocht . Dies zeide ik: ik zal Zijner niet gedenken, en niet meer in Zijn naam

spreken; maar het werd in mijn hart als een brandend vuur, besloten in mijn beenderen; en ik

bemoeide mij om te verdragen, maar kon niet" (Jer.20:7,9).

Om die reden maken zij ook scherp onderscheid tussen wat God hun openbaart en hetgeen

opkomt uit hun eigen hart, en prediken het volk alleen wat de Heere zegt (Num16:28;

Neh.6:8).

Dit is Gods directe openbaring door middel van Zijn profeten. Geen traditie.

2b. Gemeente herkent en erkent het Woord van God

Door het volk werden zij als gezanten van God erkend, die door Hem verwekt en gezonden

zijn, en Zijn woord spreken (Jer.26:5; Ezra 9:11, etc.)

En Israël heeft van het begin aan, tenzij het in afgoderij zich van God Zelf keerde, naar hen

gehoord als naar de boden van God. Niet dat de profeten hun optreden daarvan afhankelijk

stelden. Nee, ze zijn, al zou heel Israël hen verwerpen, zich van hun goddelijke zending ten

volle bewust, en staan steeds in de onverzettelijke overtuiging van hun roeping en in de

onwankelbare zekerheid dat zij Gods Woord spreken.

En Jesaja en Amos en Jeremia en Ezechiel laten zich niet door het volk terugdringen. Een

sprekend voorbeeld vinden we bij Jeremia, als hij om zijn verkondiging van Jeruzalem's

verwoesting met de dood wordt bedreigd. In zijn verdedigings-rede doet hij geen poging zich

te rechtvaardigen anders dan met zijn beroep op zijn Goddelijke zending:

"De HEERE heeft mij gezonden, om tegen dit huis en tegen deze stad te profeteren al de

woorden, die gij gehoord hebt;

Nu dan, maakt uw wegen en uw handelingen goed, en gehoorzaamt de stem des HEEREN,

uws Gods; zo zal het den HEERE berouwen over het kwaad, dat Hij tegen u gesproken heeft.

Doch ik, ziet, ik ben in uw handen; doet mij, als het goed, en als het recht is in uw ogen;

Maar weet voorzeker, dat gij, zo gij mij doodt, gewisselijk onschuldig bloed zult brengen op

u, en op deze stad, en op haar inwoners; want in der waarheid, de HEERE heeft mij tot u

gezonden, om al deze woorden voor uw oren te spreken."(Jer.26:12-15)

En iemand die claimt een profeet of van God gezonden te zijn, moet het volk dat bij voorbaat

zondermeer aannemen? Nee, zeker niet. Er zijn ook valse profeten. Profeten hebben

kenmerken waaraan ze te herkenen zijn. Ze moeten te toetsen zijn. (verg. Deut. 18:20-22).

Het gaat hier om herkenning van Gods directe openbaring door middel van Zijn profeten.

Geen traditie.

2c. Openbaring door schrift stelling en overlevering

Opschriftstelling vond plaats. Dat kon al ten tijde van Abraham en vanaf Mozes staat het

buiten kijf. Maar hetzij op schrift, hetzij door te vertellen, het gezag komt via hen van God.

Als het gaat om een levering van God aan de mens via de eerdere mens dan heb je het dus

over een indirecte levering. Oppervlakkig komt de verschijning dan overeen met een traditie. Maar, God openbaart zich Zelf en de bijbel is een openbaring, zo u wilt levering, van God aan de schrijver zelf en door de schrijver rechtstreeks aan de latere generatie. Vormt zich bij de latere generatie dan een traditie? Nee, dat lijkt maar zo. Traditie is naar haar aard veranderlijk, als afhankelijke van een norm of gebruik. Het Woord van God is naar haar aard onveranderlijk. De Geest werkt hierbij tweeërlei: bij de schrijver zorgt God er zelf voor dat de Geest hem inspireert, en bij de lezers zorgt de Geest voor de instandhouding. Traditie wordt het voor zover in de praktijk invulling, toepassing, en gebruik wordt gevormd. Niet ter afwijking maar ter toepassing en interpretatie. Het is ook de Geest die door de traditievorming werkt en waardoor ook een traditie onlosmakelijk met het leven van gelovigen kan zijn gekoppeld. Maar God is niet tegenstrijdig in zichzelf en een leer die strijdig is met het geschreven en geopenbaarde Woord van God, wordt opzij gezet door de Heilige Schrift. De Schrift is de kenbron van alle wijsheid en alle kennis, die we voor ons heil nodig hebben.

Een wijziging van de Heilige Schrift is niet mogelijk. Dat is geloof. En dat is ook wat de Heilige Schrift van zichzelf getuigt.

Ook wie het geopenbaarde Woord doorgeeft aan een volgende generatie heeft geen autoriteit of gezag om het Woord aan te passen. Wie het geopenbaarde Woord bewaart, is hij meer dan de auteur ? Wie het overlevert, heeft hij meer gezag dan de bron ? Nee, maar wel macht; hij kan het namelijk tot eigen of een anders nut veranderen. Daarom zendt God keer op keer profeten die de tradities van koningen en priesters aan de kaak stellen en bekering prediken en vloek in het vooruitzicht stellen. De op schriftstelling komt van God. Op verschillende plaatsen zijn er uitspraken in het OT waarin een bevel tot schrijven wordt gegeven:

- "Toen zeide de Heere to Mozes: schrijf dit ter gedachtenis in een boek " (Ex.17:14)

- "Verder zeide de Heere tot mij: Neem u een grote rol en schrijf daarop ." (Jes.8:1)

- "En Ik zal over dat land brengen al Mijn woorden, die Ik daarover gesproken heb; al wat in dit boek geschreven is, wat Jeremia geprofeteerd heeft over al deze volken. " (Jer.25:13)

- "Toen antwoordde mij de HEERE, en zeide: schrijf het gezicht, en stel het duidelijk op

tafelen, opdat daarin leze die voorbijloopt" (Hab.2:2)

- Etc.

Wat er zakelijk gezegd en schreven is, is één, en daarom eisen de profeten voor hun

geschreven woord dezelfde autoriteit als voor't gesproken woord. Dit blijkt duidelijk uit

Jesaja 34:16:

"zoekt in het boek des Heeren, en leest; niet een van deze zal er feilen, het ene noch het

andere zal men missen; want Mijn mond zelf heeft het geboden, en Zijn Geest zelf zal ze samenbrengen"

Met dat boek des Heeren bedoelt Jesaja de rol waarin zijn profetie wordt opgetekend, en die

rol, die schrift wordt door hem genoemd het boek van God. Hij spreekt hier dus heel duidelijk

de goddelijke autoriteit van zijn eigen opgetekende profetieën uit, en wat van zijn profetie kan

gezegd worden, is zeker ook van toepassing op de geschriften van alle profeten.

Wat we lezen in Jeremia 36:2 bevestigt dit. Daar spreekt de Heere tot Jeremia:

"neem u een rol des boeks, en schrijf daarop al de woorden, die Ik tot u gesproken heb overIsrael en over Juda, en over al de volken, van den dag af, dat Ik tot u gesproken heb, van de dagen van Josia aan, tot op dezen dag".

Deze rol moet Baruch worden voorgelezen, opdat "misschien hunlieder smeking voor des

Heren aangezicht zal neervallen, en zij zich zullen bekeren, een iegelijk van zijn boze weg;

want groot is de toorn en de grimmigheid, die de Heere tegen dit volk heeft uitgesproken"

Hier wordt weer het woord des Heeren vereenzelvigd met de rol van Jeremia. Hier treedt weer de Schrift met gezag op, en wanneer straks de koning Jojakim deze rol versnijdt en in het vuur verbrandt, zegt de Heere niet: het geschrevene komt er minder op aan. Maar waakt Hij voor de eer van het geschrevene en klinkt Zijn bevel:

"neem u weder een andere rol, en schrijf daarop al de eerste woorden, die geweest zijn op de eerste rol" (vs.28). En dan spreekt Hij Zijn strafwoord uit over de koning die zich vergrepen heeft aan Zijn getuigenis.

Meerdere plaatsen zouden genoemd kunnen worden. Bedenk bijvoorbeeld slechts aan de wet

des Heren. God schrijft Zelf de tien woorden op twee tafelen. Hij spreekt ook zelf meermalen

van het geschrevene. In Deutr.32:24 lezen we dat Mozes de woorden der wet geschreven

heeft in een boek, en Israël bezat het wetboek in Schrift.

Ten overvloede nog dit: de Heere gebiedt Daniël: "En gij, Daniël! Sluit deze woorden toe, en verzegel dit boek, tot de tijd van het einde; vele zullen het naspeuren en de wetenschap zal

vermenigvuldigd worden"(Dan.12:4).

2d. Thora is niet van Mozes maar ontstaan in en door traditie?

Voor ons is de wet, de vijf boeken van Mozes, het Woord des Heeren, en wij steunen in dit

geloof op hetgeen de wet van zichzelf getuigt:

Het is de Heere die haar door Mozes aan Israël gegeven heeft. Uit Zijn mond heeft het volk

haar ontvangen, want dit geldt niet alleen van de tien geboden en van het verbodsboek dat in

Exodus 21-23 beschreven wordt. Ook alle andere wetten komen door het spreken van God tot

Israël, en keer op keer lezen we in de vijf boeken: de Heere zeide, of de Heere sprak tot

Mozes. De meeste hoofddelen beginnen met deze woorden. "Toen sprak de Here tot Mozes

Zeggende" (ex.25:1 vgl.30:11,17,22,34; 34:1 etc.), "En de Here riep Mozes en sprak tot hem uit de tent der samenkomsten, zeggende: spreek tot de kinderen Israels, en zeg tot hen etc. (Lev.1:1; 4:1; 6:1). "Voorts sprak de Heere tot Mozes" (Num.1:1; 2:1; 4:1, etc.). En vooral in het boek Deuteronomium, waarin Mozes het volk dat gereed staat het beloofde land binnen te trekken, herinnerd aan alles wat de Heere gedaan heeft en wordt met nadruk gewezen op de goddelijke oorsprong van de wet. "De Heere onze God sprak tot ons aan de Horeb, zeggende"

(1:6). "Gelijk de Heere tot mij gesproken had" en "toen sprak de Heere tot mij, zeggende"

(2:2). "Toen sprak de Heere tot mij" (3:2). "De Heere, onze God heeft een verbond met ons gemaakt aan Horeb" (5:2). "Terzelfder tijd zeide de Heere tot mij[" (10:1).

En om niet meer te noemen: Mozes schrijft de woorden van de wet tenslotte in een boek, en

spreekt van dit boek: "Neemt dit wetboek, en legt het aan de zijde van de ark des verbonds des Heeren, uws Gods, dat het aldaar zij ten getuige tegen u" (31:26).

Niet alleen zegt de wet zelf dat "de Heere tot Mozes sprak aangezicht aan aangezicht, gelijk een man met zijn vriend spreekt"(ex.33:11), niet slechts lezen we in het boek Numeri het woord des Heeren: "Van Mond tot mond spreek Ik met hem, en door aanzien, en niet door duistere woorden; en de gelijkenis des Heeren aanschouwt hij" (12:8), niet alleen getuigt de Heere tot Mozes, dat Hij een profeet zal verwekken, "als u" (deutr.18:18). Maar ook Israëls profeten en zangers hebben Mozus die eer gegeven. "Hij heeft Mozes Zijn wegen bekend gemaakt" (ps.103:7), en: "nochtans dacht Hij aan de dagen van ouds, aan Mozes en Zijn volk" (Jes.63:11).

Het is duidelijk dat ook de onderdelen van de Schrift getuigen dat ze van God zijn. Zij

stemmen samen omdat zij het ene werk van de Heilige Geest vormen. Daarom zijn zij ook

toen en door alle tijden heen als gezaghebbend erkend.

- De wet des Heeren werd in het heiligdom gelegd (ex.25:22, Deutr.31:9)

- Wat Jozua schrijft, is voor het volk het boek van de redenen des Heeren (Joz.24:26,27)

- Samuel spreekt tot het volk het recht van het koninkrijk, en schrijft het in een boek, en legt

het voor het aangezicht van de Heere (1Sam.10:25)

- De poezie wordt opgeschreven en bewaard (het lied van Mozes, Deutr.31:19). De psalmen

van David, (2 Sam.1; 23:1-3, etc. psalm 72:20)

- De spreuken worden door de mannen van Hizkia verzameld (spr.25:1)

Zo heeft Israël zijn Schrift in gelovige gehoorzaamheid aanvaard. Zo buigt Christus zich voor

haar autoriteit. En datzelfde gezag geldt onverzwakt voor ons. Deze autoriteit is niet aanvaard

omdat zij rust op een lange traditie maar omdat God zich rechtstreeks openbaart tot ons via

profeten; via Zijn Schrift.

3a. Traditie met normatieve waarde en gezag van God

Een gezonde traditie ontstaan binnen de kerk heeft waarde voor het geloofsleven en indien de kerk er gezag aan verleent krijgt zij naast de inherente waarde ook de waarde vanwege de autoriteit die de kerkleiding heeft binnen de kerk.

Maar oorspronkelijk goede inzettingen vervallen tot verkeerde inzettingen. Omdat de mens de inzettingen verandert tot eigen voordeel, eigen behoefte, en verontachtzaming van de norm in de eerdere inzettingen. De uitkomst is keer op keer dat de mens met zijn inzettingen en gewoontes langzamerhand God de rug toekeren (bewust of onbewust).

Niet voor niets moest God telkens eigenhandig ingrijpen om de mensen, die met hun inzettingen op weg waren naar catastrofe, weer op het goede pad te krijgen

God heeft niet voor niets zijn Woord schrift doen worden en door Zijn Geest de schrijvers geïnspireerd en de Heilige Schrift tot stand gebracht. Om zodoende Zijn Woord zuiver tot ons te brengen. Zijn openbaring was niet dat alleen degene die Zijn stem toen zij klonk hoorden, haar zouden kennen, en niet slechts dat Israël en Jezus'discipelen van Zijn heerlijkheid zouden weten, maar dat zij zou zijn Gods licht voor alle eeuwen en zou doordringen tot alle mensen. Het was Zijn bedoeling om door die openbaring alle uitverkorenen te vergaderen.

Hoe kon hij dat doen zonder Schrift? Hoe kon Hij dat doen door het gesproken woord alleen?

Dat gesprokene vervluchtigt zo spoedig. Het gehoorde wordt door de mensen gemakkelijk onjuist overgebracht. Bij de een werkt het geheugen niet scherp, bij een ander overheerst de leugen. Hier maakt de kortheid van het leven overlevering onmogelijk. En daar zou de arglistigheid van het hart de mondelinge traditie vervalst hebben. En laat men hiertegen niet aanvoeren dat, al zou dit alles bij mensenwoorden geschieden, deze gevaren niet dreigen bij de woorden van God. Want juist bij Zijn Woord zou de traditie onzuiver zijn want het Evangelie is immers niet naar de mens en gaat lijnrecht in tegen al zijn wensen en al zijn begeerten. En wanneer nu die waarheid overgelaten was aan onze mondelinge overlevering en onze herinnering, aan onze ervaring en aan de wisselende stroom van ons innerlijke leven, dan zouden we spoedig deze openbaring vervormen naar ons believen, en uit haar weglaten en tot haar toedoen naar ons goeddunken. Dan was er geen zuivere kennis van God mogelijk en hadden we geen ogenblik de zekerheid dat wij echt Gods openbaring bezaten, zoals hij ze gegeven heeft.

3b. Ongeijkte traditie is een gevaar

Jezus is in Markus 7 in gesprek met de Farizeeën. Jezus, verweet hen dat zij het gebod Gods verwaarloosden, dat zij het gebod van God buiten werking stelden, dat zij het Woord van God krachteloos maakten. De principiële fout van de Farizeeën was dat zij hun traditie ("de

zogenaamde overlevering van de ouden") naast en in feite boven het Woord van God

plaatsten.

Dit deden zij niet incidenteel maar structureel: "en dergelijke dingen doet gij

vele" (Markus 7:13).

Traditie is een gevaar voor het Woord van God als het zich niet steeds opnieuw laat normeren aan Gods Woord.

Jezus zelf wijst op het gevaar dat door traditie Gods woord:

- wordt nagelaten (Mark 7:8)

- te niet wordt gedaan (Mark. 7:9)

- wordt overtreden (Matt. 15:3)

- krachteloos wordt gemaakt ( Matt. 15:6, Mark. 7:13)

Als Traditie om wat voor een reden dan ook bij voorbaat als geïnspireerd of goddelijk beschouwd wordt. Dan is toetsing per definitie onmogelijk.

De Schriftgeleerden en farizeeërs achtten hun ongeschreven wet of traditie dermate synchroon met de geschreven wet dat het vrijwel onmogelijk werd om de geldigheid ter discussie te stellen.

Had mozes ook niet mondelinge overleveringen nagelaten? Waren zij niet degene die konden roepen "Des Heeren volk zijn wij"? En is deze traditie dus niet uiteindelijk afkomstig van God zelf ? En is het niet per definitie onmogelijk dat er een ongerijmdheid tussen hun geschreven Schrift en hun ongeschreven schrift kan bestaan? Beide waren toch afkomstig van Mozes, en uiteindelijk van God zelf?

Door zo'n claim haalt Jezus een streep.

Jezus wijst op het gevaar van traditie. Tradities worden gevaarlijk als ze van vormen in normen veranderen. Traditie kan daarom onmogelijk zonder een daarboven gestelde norm, een toetsteen waaraan het geijkt kan worden.

Is de traditie overeenkomstig de schrift, de bijbel, dan zal zij door de kerk worden gehanteerd. Is zij daarentegen onschriftuurlijk, dan zal zij als zodanig worden benoemd en afgewezen.

3c. Traditie en toepassing en uitleg van de wet

Maar hoe zit het dan met de traditie als soort van "kleed"om het Woord heen? Zowel bij de Joden als in de kerk zie je dat tradities ontstaan. Bij Mozes al werd de toepassing van de wet afwijkend van de Wet. Denk aan de scheidbrief die werd afgegeven. Maar, en dat is de kern, toepassing van de wet is niet gelijk aan de wet. Interpretatie blijft een zaak van mensen die teruggrijpen naar de bron, en nieuwe generaties die teruggrijpen naar wat eerdere generaties overleverden. Juist door noodzakelijke praktijksituaties, door behoefte aan rechtspraak, door gebruiken ter invulling van rituelen, door gebruik tot ondersteuning van de huidige heersers, en door traditievorming in het algemeen, is elke norm, elke wet, en elke overlevering kwetsbaar en wordt gemakkelijk ondergesneeuwd of veranderd door geestelijken, regeerders, en nieuwe generaties met een behoefte aan nieuwe gebruiken. Daarom moet toepassing, uitvoering, rechtspraak, bij oude wetten en normen nooit tot het geheel van de oude norm worden gerekend, maar altijd als afgeleide van de leidraad en ijksnoer die moet teruggrijpen naar de oude norm, moet geënt zijn op de oude norm, en die de geest van de oude norm onverkort en onverminderd overeind laat als norm. Zelfs in het geval dat in de nieuwe praktijk van het heden daarvan afwijkende praktische uitvoeringsnormen en tradities worden gehanteerd.

3d. Traditie boven de wet

Een interessante vraag die hier gesteld kan worden is of de bron kracht en gelding kan verliezen, tegenover de overlevering. En of de generatie van nu de oudere generatie opzij kan zetten. Stel nu dat we ervan uitgaan dat in de tijd een nieuwe norm kan ontstaan die meer gezag krijgt dan de oude norm. We hebben het hier dus ten diepste niet over de tradities als afgeleide van de norm, maar over de norm zelf. Dus in de traditie verschijnt een norm die de oude norm overheerst. Kan dat? Opnieuw dient beantwoording van deze vraag worden gevoed door de Heilige Norm dat God niet tegenstrijdig is met zichzelf en dat elke nieuwe norm moet passen in het geheel van overgeleverde normen. Maar goed, nemen we aan dat de oude norm opzij gezet kan worden , niet door traditie- maar door een nieuwe norm die zich op een of andere manier manifesteert als nieuwe norm. Gaan we daarvan uit , dat dat mogelijk is , dan is het principieel ook zo dat het heden en de toekomst de laatst geldende norm ook weer kan wijzigen. Met andere woorden: dat is er geen vaste bron meer, en geen geldend Woord met eeuwigheidswaarde. Als het zo was dat God zich nooit over deze zaak had uitgelaten dan had dit waarheid kunnen zijn. Maar God zelf, de Heilige Schriften, David, de profeten, Mozes, Jezus, de apostelen, stellen zelf het Woord op een voetstuk. En dat moet ook want God openbaart zich aan een wereld die geleid wordt door de tegenstander. Een tegenstander die in alles uit is om aan God te bewijzen dat niet alleen hij maar alle mens verdorven gaat in het Plan van God. Die blijft aanvoeren dat hem groot onrecht is aangedaan door hem te verstoten en te verbannen. God maakt korte metten met hem en belooft al tijdens Adam en Eva hun leven dat het de tegenstander niet zal gelukken dat zijn eeuwige rechtvaardigheid en trouw of zijn oordeel verloren zal gaan of gebroken worden. En Johannnes getuigt ons dat dit Woord dat levend geworden is verguisd wordt, onrecht aangedaan wordt, maar ondanks alle schijnbare verlies recht overeind blijft staan tot de voleinding der wereld. Het is dus ook niet zonder reden dat de jonge kerk er grote behoeft aan had om geschriften van allerlei aard en leer te schiften van de apostolische zendbrieven die rondgingen in de gemeente als Bron en vervolg van de Heilige Schrift. En een canon werd beleden door de kerk. Niet een canon die onbetwist is gebleven, maar wel een canon die tot uitdrukking gaf dat datgene dat wordt aanvaard als behorende tot de EENHEID van de Heilige Schrift, staat en gewaarborgd wordt en eeuwigheidswaarde heeft en gelding heeft die van God komt. Niet van mensen. Hebben we het hier over een traditie? Is er enig verband met een discussie over traditie? Nee, in generlei opzicht. Betrekking van het aspect van overlevering of traditie in dit verband leidt er alleen maar toe dat het Woord van haar Gezag wordt ontdaan. Als de Traditie het Woord kan veranderen, hoeveel temeer een nieuwe traditie een oudere traditie? Met andere woorden: hoe weten we dan dat er ook maar iets van nu blijvend is? Dat ook maar iets van God onveranderlijk is?! Juist omdat we weten dat het tegenovergestelde waar is moeten we erop gericht zijn de bron, het geopenbaarde Woord, te benaderen als Heilig en traditie als van mindere waarde en onheilig voor zover ze het Woord verduistert, verbloemt, versluiert, ontkracht, of verandert.

4a. Profeten zijn boodschappers van God's Woord

Laten we het voorgaande eens in een meer concreet perspectief zien. Mozes voerde regelingen in die overgeleverd werden aan en door priesters en met name koningen, en in de tijd verviel het volk tot vele gebruiken die zeer tegen God's Eer en gebod in gingen. Het waren de profeten die steeds aankwamen met de boodschap om te breken met de tradities en terug te keren tot de kern, het Woord van God. Vanzelfsprekend is het Woord van God in de tijd gegroeid. Maar principieel is dat het Woord gesproken wordt door de profeten die teruggrijpen naar, en oproepen tot terugkeer naar, het oudere Woord. Stel nu eens dat wij allen in één volk Israël leefden, en dat een kerkleider of profeet zaken roept en schrijft. Wat is het dan dat aan deze kerkleider of die profeet het gezag verleent? Is dat de autoriteit van dit moment? Is dat de claim van de schrijver dat hij namens God spreekt? Nee want er zijn ook valse profeten. Is het dan het algemene in het volk geldende gevoel dat de profeet of kerkleider gelijk heeft? Nee, juist niet omdat het volk keer op keer vatbaar is voor dwaalwegen en eigenwilligheid. Is het een beroep op de traditie waarnaar wordt teruggegrepen? Nee want de tradities zijn niet meer dan de spiegeling van een oude norm in een nieuwe maatschappij.

Merk op dat de kerkleiders best zaken bindend kunnen verklaren, dat het volk best geestelijke wetten aan kan nemen, en dat linksom of rechtsom goede regelingen en tradities ingevoerd kunnen worden die gezag hebben. Maar geen van deze zaken zijn beslissend voor het Gezag van God. Zo lijkt het dus slecht gesteld met het volk.

Maar het Geloof verklaart vervolgens dat de Geest het Woord van God herkent en erkent, en dat God zijn kerk in stand houdt. Dit klinkt zo abstract dat wij elkaar hier zonder voorwendsel en vooroordelen de hand kunnen schudden. Zolang wij de Geest toestaan als bron en richtinggever en het Woord van God als hoogste norm doen gelden. En dat geeft ons vrijheid ook te nuanceren wat we eerder stelden: als er een profeet is die claimt dat hij met gezag van God spreekt, dan gaan we er niet van uit dat hij geen gezag heeft, maar gaan we ervan uit dat als hij claimt een profeet te zijn, dat we onderzoeken of de profeet een valse profeet is of inderdaad een gezicht van God heeft gezien. Met de louterende kracht van het Woord van God kan elke profetie worden beoordeeld en de geest van de vermeende profeet beproefd.

4b. Tradities belemmeren de profetische boodschap

Zo zien we dus dat door de tradities een heersende rol te geven de werking van de Geest wordt beperkt, omdat profeten die oproepen tot bekering tot God's aloude Woord ermee buiten spel gezet worden, en het gezag van God's Woord wordt ontkracht voor zover de traditie ervan afwijkt. Ontdoen we echter de traditie van haar status, dan kunnen we ver komen.

Dat wil NIET zeggen dat iedereen het gezag opzij mag zetten en zelf gaan pionieren op het pad van geloofsuitoefening. Niemand mag dat en Christenen wensen dat ook niet. Het wil ook niet zeggen dat we moeten breken met alle tradities, want onze voorvaderen hebben in hun geestelijke strijd ook mijlpalen bereikt en God leren kennen en hebben ons daarvan getuigd. Dat is een ieder tot geestelijke lering en respectering van die voorvaderen.

Maar het wil wel zeggen dat bij elke traditie en bij alle werelds en kerkelijk gezag, de gelovigen blijven ijken aan het geopenbaarde Woord van God. God is één en Zijn Woord is Heilig. Hij zal openbaren wat van Hem is en wat daarbuiten staat. En Hij vraagt niet veel meer dan een buigen voor zijn Woord en een heiligen van ons leven tot Zijn eer. Dan kunnen tradities blijken niet uit God te zijn. Maar toch blijven wij die houden, als de kerkleiding er gezag aan toekent. God is een God van orde, en gezag en orde zijn door God gewenst en ingesteld. Maar indien een traditie strijdt met God's Woord, dienen wij van harte bereid te zijn ermee te breken en indien zij ons brengt tot zonde dient de traditie verworpen te worden voor zoverre zonden ermee of erdoor worden gewerkt.

Profeten gaan veel verder en zullen oproepen tot totale bekering, dat is een geheel stoppen en breken met zondige tradities, maar kerkleidingen zullen hun gezag gebruiken om in de eerste plaats de eenheid te dienen, de rust, de schijnbare vroomheid, de liefde, of gewoon aardse macht. Hoogst zelden breekt een kerkleiding met haar eigen instellingen en inzettingen. Het is daarom dat God profeten werkt en tot spreken dwingt. En het is ook daarom dat als gezag niet meer centraal wordt geaccepteerd, en gezag in haar geheel een leeg begrip is geworden, dat profeten die spreken steeds vaker leiden tot kerken die worden gespleten. Zijn dat dan valse profeten gebleken? Nee, de aarde beeft op haar grondvesten want de strijd is gaande en de tegenstander claimt heerschappij over het volk van Israel, claimt de kinderen van Rachel, claimt het hoofd van Johannes, claimt het leven van Jezus als mens, en claimt de kerk die Jezus heeft gegrondvest, en claimt ook de profeten die door God zijn gestuurd om te spreken van bekering tot het oude en profeteren van het Nieuwe Jeruzalem.

5. De kerk van alle tijden

Wij allen hier hebben kennis gekregen aan God's heil. Zouden wij niet ook allen ons gebonden weten aan God's Woord meer dan aan menselijke inzettingen?!

Scheurmakerijen zijn zondig, maar scheuring moet er zijn. Jezus kwam als een tweesnijdend zwaard eerder dan als stichter van wereldvrede. Profeten vervolgen mag niet; eigenwillige Godsdienst mag niet. Revolutie mag niet. Zonde instandhouden mag niet. Maar bekering begint met een innerlijke revolutie en deze strijd moet zonder ophouden gestreden worden. Laten wij op ons inwerken waarover we het eens zijn, dan is er eigenlijk maar één overweging. Er is geen kerkleiding op deze aarde die onverkort deze regels houdt. Hoe ellendig kunnen wij zijn dat wij ons niet kunnen en willen bekeren? Hoe zullen wij getuchtigd worden, zo dat we weer onze aardse macht en positie niet meerder hoogachten en ons richten op het Koninkrijk van God? Pas als in de volle breedte harten zich richten tot bekering, mogen we verwachten dat ook de bekering van de "kerk" als geheel gezegend wordt. Dat er vele stromingen ontstaan is omdat een profeet, zoals in oude tijden ook, volgelingen krijgt. En het is nu eenmaal een kenmerk van onze tijd dat een groep van volgelingen zich vrijwel altijd organiseert tot zelfstandig instituut, vrijgemaakt van de onbekeerlijke gelovigen. Paradoxaal goenoeg , maar kenmerkend voor de aardse heerschappij van de tegenstander - is de term "onbekeerlijke gelovigen" toch juist een term die bij uitstek past bij het uitverkoren volk van God. Is dit een impliciet waardeoordeel? Nee, dat niet. Het is de tijdsgeest die de mensen dwingt tot acties die passen in die tijd. En het is de kerk die als vanouds niet herkent wanneer een profeet spreekt, of een afvallige ketter of dwaas

[Oceanos 0]

Lillojon,

...

Traditie is onnodig in een geloof, want als iets moet dan is het niet uit eigen wil en dan heeft het geen betekenis.

M.i. volg je dan met de ene hand de lijn die door de vroegste Kerk is uitgezet, terwijl je deze met de andere hand wegwuift.

Na onlangs een aantal discussies te hebben gevoerd met Christenen, is mij steeds duidelijker geworden dat een strikt Sola Scriptura niet hanteerbaar is. De Schrift is welliswaar gezaghebbend, maar schiet tekort.

Bovendien bestonden de huidige canonieke Boeken nog niet toen de Kerk al groeide. En binnen deze Traditie kwam de Schrift tot stand.

Lukas begint zijn Evangelie met: "Aangezien velen ter hand genomen hebben een verslag op te stellen van de dingen die onder ons volkomen zekerheid hebben, zoals zij die van het begin af ooggetuigen en dienaren van het Woord zijn geweest, aan ons overgeleverd hebben, heeft het ook mij goedgedacht, na alles van voren af aan nauwkeurig onderzocht te hebben, het geordend voor u te beschrijven, hooggeachte Theofilus, opdat u de zekerheid kent van de dingen waarin u onderwezen bent."

Lukas beroept zich op Overlevering en het is een steunpilaar voor het geschrevene.

En kan de betrouwbaarheid van het geschrevene buiten het verband van de Traditie worden geplaatst? Uit Paulus' brieven komt duidelijk naar voren dat er in die tijd meerdere leringen bestonden die zich eveneens beriepen op Jezus. De context van je stellingname impliceert hiermee de leiding van de vroege Christelijke Kerk: wat is canoniek en wat niet? Welke interpretaties vertegenwoordigen de ware Christelijke leer en welke zijn vals? etc.

Je zegt: traditie is onnodig in een geloof. Ik vermoed: traditie staat aan de basis van geloof.

Samenvatting

Overlevering is wat er geleverd is. Hoe het geleverd is maakt niet uit. Maar wat uitmaakt is dat het volkomen zekerheid heeft onder de gelovigen.

Als iets volkomen zeker is, dan wordt het niet betwijfeld. En als het niet wordt betwijfeld is het gewoon waar. En als het gewoon waar is en het gaat over God en God’s plan met de wereld dan is dat een gelovige als iets heiligs waar geen inbreuk op gemaakt mag worden. Of in ieder geval iets dat wordt omarmd als onbetwistbaar. Want het geldt immers als volkomen zeker en het gaat over onze kennis om tot God te komen.

Een gesprek over Traditie of Schrift is dus in geestelijk opzicht bij voorbaat een leeg gesprek. God’s Woord is Recht en Waarheid en God Zelf zal het bevestigen en schragen. Het maakt helemaal niet uit wat je neemt als eerste wijze waarop God’s Woord is overgeleverd. Maar wat uitmaakt is dat wat overgeleverd is ook geldt als volkomen zeker. Als iets als volkomen zeker geldt, dan blijft dat staan als waarheid tot in eeuwigheid. Een mondelinge overlevering blijft even zo zeker staan als een schriftelijke overlevering.

breekpunt

Maar waar het breekpunt in scherpe en venijn aan de oppervlakte komt is waar God Zelf wordt gebruikt om macht van mensen te bevestigen en te vergroten. Dat is waar de mens wil spreken met gezag van God. Let op: elke overheid en elk kerkelijk gezag heeft reeds het gezag van God. Daar hebben zij geen bijzondere commucniatie van God voor nodig. Want de gelovigen zullen in principe het gezag dienen, zelfs al was het werelds en verfoeilijk. Maar waar het breekpunt zich voordoet is waar de overlevering gebroken wordt en het oude opzij gezet en datgene wat als volkomen waarheid geldt, ineens verouderd en afgedaan wordt verklaard. Dat is waar zaken die blijkens het overgeleverde als in strijd met God’s Woord worden bestempeld, een sausje krijgen van heiliging en het in overeenstemming zijn met God’s nieuwe geopenbaarde Wil.

-----

VERDIEPING

Het verschil tussen schrift en traditie

Wat is het verschil tussen traditie en schrift?

Je kunt mijn eerdere post eens gaan lezen, maar ik maak het even gemakkelijk voor je: Helemaal niets. Er is geen verschil. Wat wordt overgeleverd door schrift of getuigenis geldt als volkomen zekerheid. Je citeerde zelf de tekst waarin het staat.

Gaat het hier dan om iets principieels? Nee, helemaal niet. Want het verschil tussen een mondelinge en schriftelijke overlevering is er niet. Beiden gelden als volkomen zekerheid.

Wat is het belang om de getuigenissen aan mensen toe te schrijven en niet aan God Zelf? Die is er niet. Als iets als waar en zeker geldt, dan is het resultaat dat de aandacht krijgt en dat als onwrikbaar overeind komt te staan. Wat is dan het belang om de overlevering terug te voeren tot iets dat aan de schrift vooraf ging? Die is er niet. Wat geschreven is bevestigt hetgeen overgeleverd is.

Het gezag van God

Het gezag van de bijbel staat hier dus niet ter discussie. De bijbel is waar en geldt als volkomen zeker.

Maar gaat het hier dan om de bron van dit gezag? Gaat het hier om het gezag van God Zelf?

Dat is op zich niet logisch. Waarom zou de kerk een bijzonder gezag van God nodig hebben? Dat is toch onzin!? Want het eigen gezag en de eigen concrete beslissingen over degenen die onder ons gesteld zijn, daar hebben wij geen specifieke fundering voor nodig. Dat gezag is door God ingesteld. En dat zit op de stoel van Mozes, of op de stoel van Christus. Zelfs het wereldlijk gezag is door God ingesteld. Het overheid draagt het zwaard van godswege, en ook: geef de keizer wat van de keizer is.

Traditie gaat over het gezag van de huidige heersers

Maar waar gaat het dan wel om? Om het gezag van nieuwe overleveringen. Nieuwe overleveringen. Dat is een grappige contradictio in terminus. Want een nieuwe overlevering is helemaal niet overgeleverd. Dat wordt zij pas als het eerst wordt ingesteld en van gezag van God wordt voorzien. Waar wordt gesproken over Traditie met een hoofdletter, daar wordt dus gewoon mee bedoeld de communicatie van God Zelf. Dat is dus geen overlevering of traditie maar gewoon knalhard het directe gezag van God vanuit de hemel. En alle oude (echte) overleveringen, die worden wel gehandhaafd, maar alleen voor zover God geen “ nieuwe overleveringen†bekend maakt. Traditie is dus een leerstuk dat geen gezag verleent aan hetgeen overgeleverd is, maar zij haalt er juist het principieel onbreekbare karakter van volkomen zekerheid van af.

Traditie is overlevering van God in de handen van het gezag

En dat gezag wordt in de leer van de Traditie aangemeten door alles terug te voeren op de eerste boodschapper en het authentieke optreden van God dat daarin doorklinkt. En door het eigen gezag te koppelen aan dat authentieke gezag van toen, wordt God in het heden geplaatst en overgeleverd in handen van de huidige gezagsdragers. En hand in hand met de joodse traditie wordt dan verkondigd dat God’s Woord nooit af is, en nimmer compleet, immers het moet nog aan de mensen gecommuniceerd en toegelicht worden. Waarmee de Traditie als authentieke NIEUWE communicatie van God, en als goddelijke recht en waarheid wordt verbonden aan beslissingen die het heden van kracht verklaren met voorrang op het verleden.

Werkwijze

Er zijn dus twee manieren om God’s gezag als onfeilbare bekrachtiging aan het eigen gezag toe te kennen.

1. de eigen beslissingen en het eigen gezag toevoegen aan hetgeen als waarheid volkomen zeker is overgeleverd. Dat gebeurt door de joodse zienswijze op de (in)compleetheid van God’s Woord.

2. Het eigen gezag vestigen op een gezag dat even hoog is als het gezag van de overlevering, en door de actuele gelding derhalve van hoger gezag. Dat gebeurt door de overlevering te neutraliseren en te ontkrachten door het gezag dat die overlevering tot stand heeft doen komen, van toepassing te verklaren op het heden. Waarmee de overlevering er dus wel is, maar principieel ondergeschikt aan het heden.

Dat wil zeggen dat het overgeleverde zowel ondergeschikt is bij de uitlegging als ook ondergeschikt bij een conflict tussen het huidige gezag en de leer uit het verleden.

Voorbeeld

Ik weet wel dat het moeilijk te volgen is als je in een ander spoor loopt, maar dat is helaas niet anders. Dan maar een voorbeeld. Er was eens een gewone man die koning wilde worden. Hij diende de koning en wachte zijn kansen af en op een dag won hij genade en aanzien en werd hem het regentschap toegekend over een afgelegen provincie. Nu heeft een regent gezag en aanzien, maar niet zo heel veel koninklijke bevoegdheden. Want het is uiteindelijk ook maar een dienstknecht van de koning. Maar toen kwam de man met een geniaal inzicht: het gezag van de koninklijke wetten geldt wel, maar dat is ontstaan uit hetzelfde gezag dat ook hem heeft ingesteld. Dus telkens als hij iets wilde winnen aan macht of aanzien of gewoon concrete zaken met gezag wilde oplossen, kwam hij met een bericht dat hij een brief van de koning had ontvangen. Of in termen van de beleving van de bevolking: telkens als er een frictie leek op te treden met het verleden kwam er een overweging en mededeling waarin de wet van de koning opnieuw werd geformuleerd. Maakte dat nu uit voor die bevolking? Helemaal niets, zolang de regent handelde zoals regenten werden geacht te handelen als dienstknechten van de koning. Maar toen de regent zichzelf koninklijk aanzien verschafte en de wetten van het koninkrijk voor dat gewest aanpaste, toen werd het een andere zaak. Maar het volk accepteerde alles omdat het gezag van de koning voor hen normatief was. Tot op een goede dag de koning op visitatie kwam, en ontdekte dat het helemaal mis was. De regent werd ter verantwoording geroepen en weggeleid. Maar ook het volk werd zijn vrijheid ontnomen en tot slaven gemaakt. Toen nu het volk samengekomen was om van deze dingen te horen en erover te spreken, zo sprak het met groot klagen dat het niet had gehandeld tegen het gezag van de koning. Maar de koning antwoordde hen en zei: Mijn wet is voor heel het koninkrijk ongewijzigd geweest vanaf de grondlegging van dit rijk en mijn wetten en ordinanties zijn steeds met koninklijke waardigheid afgeleverd en met stempels bezegeld. Als deze dan ondergeschikt worden gemaakt aan degenen die ik mijn gezag over jullie heb gegeven, hoe zou ik dan nog ooit iemand over ulieden kunnen aanstellen? De volksvergadering antwoordde daarop in grote eenstemmingheid: Maar nu weten wij het heer, en u zult geen trouwer onderdanen hebben in uw koninkrijk. Waarop de koning hen antwoordde: U wist van deze zaken vanaf het begin, want ik heb u latewn aanzeggen met grote nadruk en onder grote beklemtoning door herauten, die ook alle bij ulieden hoog in aanzien staan, dat mijn wet nimmer gebroken wordt en mijn woord nimmer zonder kracht tot mij terugkeert. Toen ik afwezig was hebt u niet van mijn recht en waarheid getuigd en mijn eer niet bewaakt. Hoe zou ik dan nu met u een nieuw verbond sluiten op uw trouw en liefde, waar welke u niet eerder hebt getuigd dan in het aanschijn van van uw oordeel en weggeleiding? Nu dan, de trouw en liefde waarvan u nu getuigt zal u als een zwaard van damocles volgen, maar omwille niet van uzelf, maar van al mijn andere onderdanen die onder dezelfde wetten leven zult u niettemin afgevoerd worden in slavernij.

God’s Woord is Recht en Waarheid

Is het terecht om een Traditie af te schilderen als een corrumperend geheel zonder concrete onderbouwing en voorbeelden? Jawel. Ik heb het niet over de concrete traditie maar over het begrip van de principes die aan de traditie ten grondslag liggen. Dit stuk moet je dus in samenhang lezen met mijn eerdere stuk. Maar ik kan wel concreter worden: Als iets niet als volkomen zeker geldt, dan kunnen wij daarover ook niet schrijven dat het als volkomen zeker geldt. Dus hetgeen Lukas schrijft en wat jij aanhaalt getuigt dat er eenstemmingheid was. Als die eenstemmigheid er niet zou zijn, dan zou Lukas het ook niet als zodanig hebben aangemerkt. Dan zou hij geschreven hebben zoals Paulus schreef over de hoedanigheid waarin hij opgetrokken is geweest tot in de derde hemel; of het geschied is in het lichaam, weet ik niet, of buiten het lichaam, weet ik niet, God weet het.

En omgekeerd, als er een profetisch inzicht of boodschap zou komen, dan zal deze profeet nimmer zijn gezag funderen op de overlevering, maar hij zou luidkeels uitspreken: ik spreek, maar niet ik ben het die spreekt: God is het! En de gelovigen zullen dit toetsen en daarvan getuigen aan het nageslacht voor zover die woorden als volkomen zeker gelden.

Maar als de profeet zich beroept op het gezag van de aloude overleveringen, en zich met het gezag van de heersers van deze tijd ook vergewist van de macht om dat gezag te handhaven, dan is er geen sprake van een openbaring die als recht en waarheid van God geldt. Maar dan is er sprake van usurpatie van God’s gezag, waarmee God’s kinderen onder de macht worden gebracht van de heersende gezagsdragers. Er vindt dus geen overweging en toetsing meer plaats door de gelovigen. En juist het belangrijkste punt waarom het traditie werd genoemd ontbreekt. Namelijk, het geldt helemaal niet tussen de gelovigen als volkomen zeker. Maar als een volkomen zekerheid waarmee het heersende gezag mag oordelen en handelen op gezag van God in de hemel. Dat is een volkomen zekerheid van absoluut en onbelemmerd heersen door het huidige gezag.

Conclusie - identiteitsfraude

Dus naar mijn inzichten voert het begrip Traditie een valse vlag; een vals etiket. Daar zal niemand problemen mee hebben, zolang het overgeleverde toch wordt beschermd en derhalve voor waar en zeker wordt gehouden ook tegenover de toekomst. Maar waar de lading niet door de vlag wordt gedekt, en zij in feite een ontkrachting betekent van het overgeleverde ten gunste van de leerinzichten in het heden, daar mist de strekking van de leer alle gelijkenis met de vlag waaronder zij wordt gevoerd. Dan is Traditie in wezen niets anders dan al die openbaringsleren van zoveel sektes die er overal bestaan met allerhande boekjes, leringen en profeten, en dan is de koppeling aan het woord “traditie†en aan de aloude overgeleverde kennis van God, misleidend en in wezen niets minder dan een bijzondere vorm van identiteitsfraude.

[Ursa 1]

@Oceanos: excuus. Ik bekeek het op m'n mobiel en ben daarna vergeten het aan te passen.

[Michiel 14]

Oceanos, je stukken zijn wel heel erg lang om te lezen. Is het je eigen werk of heb je dat van een andere bron? Dan graag bronvermelding.

[vust 0]

De kleine dingen in je leven laten de grote dingen zien. De kleine handelingen die je doet, bewust of onbewust laten zien wat je hart wil. De gewoonte om te vragen hoe het met iemand is laat zien dat je begaan bent met de mensen om je heen. Ook al is er niet meteen ruimte om te zeggen hoe het echt is, hoe koud zouden contacten worden als je dit niet meer zou zeggen. Ook al doe je het soms automatisch, het is wel iets dat laat blijken wat je in je leven waardevol vind.

Iedere maaltijd bidden zal vaak niet uit je hart komen, maar je doet het omdat je in je hart graag contact maakt met God. Ook al staat je hoofd er even niet naar, ook al wordt je niet altijd overspoelt door de Heilige Geest, het is een uiting van je hartsverlangen wat je combineert met de wilskracht om het vol te houden.

Traditie geeft ook iets terug. Door te bidden voor je eten herinner jij je eraan hoe bijzonder eten is, wordt je je bewust van je afhankelijkheid van God voor alles wat je nodig hebt en wordt je dankbaar voor wat God je geeft.

Symbolen maken deel uit van traditie. Zoals de doop, God heeft geen doop nodig om iemand te redden (denk aan de moordenaar aan het kruis naast Jezus). Mensen hebben wel symbolen nodig, de doop is een visueel tastbaar iets voor mensen om bewust te zien dat de zonden zijn weggewassen. Dit maakt een wezenlijk onderdeel van het evangelie toegankelijk voor mensen. Denk maar aan het uniform van de politie: heeft de politie een uniform met platte pet op (symbool voor autoriteit) wordt een stopteken wel opgevolgd, heeft de agent zijn politietrainingspak aan, rijden veel meer mensen door. Zelfde agent, zelfde teken, andere reactie omdat ondersteuning met symbolen ontbreekt. Symbolen helpen mensen om hun geloofsleven zichtbaar en tactbaar te maken en zo meer inhoud te geven.

In onze maatschappij is alles wat oud is, versleten en alles wat jong en nieuw is automatisch beter. In andere culturen is de wijsheid van voorouders, en oude tradities nog veel belangrijker. Er zijn stammen in Afrika die geneesmiddelen hebben voor ziektes die wij niet kunnen genezen, zij weten niet hoe en waarom een plantje helpt, maar vertrouwen hun tradities en smeren het gewoon. Zo is via de traditie waardevolle kennis overgedragenm ook al wist vast niet iedereen die het doorgaf wat het belang er nu werkelijk van was. Wij mogen best wat meer respect hebben voor de wijsheid van de voorouders, De technologie van deze tijd is anders maar de bijbelse vragen zijn nog hetzelfde. tis net als met je moederm doe eerst wat ze zegt en probeer het daarna te begrijpen.

[Chaim 157]

Bondig gezegd: hoe kan het hanteren van een strikt Sola Scriptura voorkomen dat interpretatie ongeoorloofde paden inslaat?

[Hendrik-NG 220]

Bondig gezegd: hoe kan het hanteren van een strikt Sola Scriptura voorkomen dat interpretatie ongeoorloofde paden inslaat?

Gaat daar niet een vraag aan vooraf? OF er binnen het Protestantse christendom (want daar komt die term "Sola Scriptura" vandaan) er wel een strikt "Sola Scriptura" wordt gehanteerd bij het interpreteren van de Schrift?

(Sterker nog: dat kan volgens mij niet eens. Ik kan me in ieder geval weinig voorstellen bij het geven van een interpretatie van een tekst door die tekst zelf : Als een tekst voor zichzelf spreekt, dan interpreteert deze niet, maar dicteert deze... Maar de luisteraar verwerkt vervolgens de boodschap... Interpreteert deze...)

Maar daarnaast: de Protestantse uitgangspunten werden/worden wel eens samengevat in 5 Sola's. Waarvan het Sola Scriptura er slechts 1 is. "Strikt" Sola Scriptura luisteren naar de Schrift is dus m.i. geen Reformatorisch luisteren naar de Schrift. Want dan zou men ook het Sola gratia, Sola fide en Soli Deo Gloria moeten laten meewerken: alleen genade (het is God die ons "verlichting" brengt en kan brengen), alleen geloof (het is alleen God die onze Rots is waarop we kunnen bouwen) en alleen aan God de eer (HIJ is in deze dus de ultieme "Gezaghebbende").

(En ook het Solus Christus, alleen Christus, speelt trouwens mee: men leest die Schrift dan ook "hardnekkig" met het oog op Christus: op HEM zinspeelt heel de Tenach in de visie van de Reformatie - maar die houding is niet uniek voor de Reformatoren, trouwens...)

Het zou me niet verbazen als de Protestantse omgang met de Schrift ooit bedoeld is geweest als een vorm van "leken-Lectio Divina": een 'biddend lezen en leren', in innige verbondenheid met de Schepper (en (ten dele!!!) buiten een "leergezag" om dat aan gezag had ingeboet - en daar zou hem de Protestantse schoen wel eens hebben kunnen wringen...!! In de gezagscrisis binnen de laat-middeleeuwse Kerk...)

[Lillojon 0]

Het lukt wel om zonder traditie je geloof te volgen. Ik laat me leiden door de heilige geest. Ik vind dat mijn relatie met God zo persoonlijker is. Iemand moet helemaal vrij zijn. Traditie blokkeert de vrijheid voor mij.

[Thorgrem 430]

En hoe werkt dat in de praktijk? Hoe ziet jouw christelijke leven eruit binnen een tijdsspanne van bijvoorbeeld een maand?

[Lillojon 0]

En hoe werkt dat in de praktijk? Hoe ziet jouw christelijke leven eruit binnen een tijdsspanne van bijvoorbeeld een maand?

In een maand:

6 keer naar kerk.

Ik praat tegen God in me hoofd, heel vaak op de dag. Eigenlijk een connectie van 24/7.

Op verschillende tijdstippen bid ik, echt actief.

Ik lees stukken van de bijbel meestal na school.

Probeer vanuit liefde te leven, dus liefde is de manier van leven.

Ik heb geen regels waar ik me echt aan houd.

God is altijd nummer één.

Praat vaak over geloof op school.

Als het niet goed gaat met me, vraag ik de Heilige Geest om me te helpen.

Zo, gaat het ongeveer.

[Thorgrem 430]

Mooi om te lezen. Wat ik echter niet goed begrijp is waarom je in dit topic zo ageert tegen traditie maar vervolgens zo te zien er wel persoonlijke tradities op nahoud.

[Lillojon 0]

Mooi om te lezen. Wat ik echter niet goed begrijp is waarom je in dit topic zo ageert tegen traditie maar vervolgens zo te zien er wel persoonlijke tradities op nahoud.

Het zijn geen persoonlijke tradities, omdat ik het niet gestructureerd doe. Bijvoorbeeld ga ik 2 keer in de maand naar de kerk, de ene maand, en dan andere maand 6 keer.

[Chaim 157]

Hendrik-NG,

Er zijn Christenen die de Schrift interpreteren met slechts de Schrift als context.

Ik heb regelmatig discussies gehad met Christenen die er – diplomatiek gezegd - een heel bijzondere interpretatie op na houden. Er zijn er veel die inspiratie claimen, maar tevens onderling conflicterende lezingen hanteren.

De Schrift sluit deze interpretaties niet uit, en een levende Lijn vanaf Jezus kan voorkomen dat interpretatie ongeoorloofde paden inslaat. Het bewandelen van de route, beheerd door Jezus' eigen discipelen en hun geliefde gemeenten, gezamelijk meanderend door de tijd totop de dag van vandaag: een stabielere maatstaf is er m.i. niet.

[Oceanos 0]

Traditie (…). tis net als met je moeder doe eerst wat ze zegt en probeer het daarna te begrijpen.

Is ook niet jouw traditie en is het niet God’s gebod, dat gezag van de man en van de vrouw niet gelijk zijn, en dat dus de leer van de moeder ondergeschikt is aan het gebod en de vermaningen van de vader?! Als we dat beeld vasthouden zouden we nog kunnen komen tot een gemeenschappelijke schriftuurlijke definitie van traditie, die een set van normen doorgeeft die zich Buigt voor, en zich Onderwerpt aan, het gezag van de Vader. Een ijken aan de Schrift dus.

Spreuken 1

De vreze des HEREN is het begin der kennis;

De dwazen verachten wijsheid en tucht.

Hoor, mijn zoon, de tucht van uw vader

en verwerp de onderwijzing van uw moeder niet.

Zie, ik wil mijn geest voor u uitstorten,

u mijn woorden bekendmaken.

Spreuken 2

Mijn zoon, indien gij mijn woorden aanneemt en mijn geboden bij u bewaart,

zodat uw oor de wijsheid opmerkt en gij uw hart neigt tot de verstandigheid,

ja, indien gij tot het inzicht roept en tot de verstandigheid uw stem verheft;

indien gij haar zoekt als zilver en naar haar speurt als naar verborgen schatten

dan zult gij de vreze des HEREN verstaan en de kennis Gods vinden.

Want de HERE geeft wijsheid, uit zijn mond komen kennis en verstandigheid;

Dan zult gij gerechtigheid en recht verstaan, ook rechtschapenheid, elke goede weg.

Want de wijsheid zal in uw hart komen en de kennis zal voor uw ziel liefelijk zijn;

(...) Ik heb regelmatig discussies gehad met Christenen die er – diplomatiek gezegd - een heel bijzondere interpretatie op na houden. Er zijn er veel die inspiratie claimen, maar tevens onderling conflicterende lezingen hanteren.

De Schrift sluit deze interpretaties niet uit, en een levende Lijn vanaf Jezus kan voorkomen dat interpretatie ongeoorloofde paden inslaat. Het bewandelen van de route, beheerd door Jezus' eigen discipelen en hun geliefde gemeenten, gezamelijk meanderend door de tijd totop de dag van vandaag: een stabielere maatstaf is er m.i. niet.

Je spreekt over "een heel bijzondere interpretatie". Ik ben benieuwd naar je uitwijding daarover. Maar om te voorkomen dat we bij voorbaat de platgetreden paden nemen, zal ik beginnen door concreet in te gaan op jouw woorden. Hopelijk kunnen we dan iets verder komen dan elkaars standpunt te duiden als - diplomatiek gezegd - "een heel bijzondere interpretatie". Aan mijn bereidwilligheid zal het niet liggen.

1. De Schrift sluit conflicterende interpretaties niet uit?

Het gaat in de Schrift om een persoonlijke band. Om liefde en vuur en betrokkenheid. Daarin is een conflicterende zaak ingebakken: namelijk de liefdeloosheid. De offers van Kaïn behaagden God niet. Jacob werd liefgehad, terwijl Ezau werd gehaat. Vele brandoffers door het volk, keurig naar de wet geplengd, werden verworpen. Een uitgangspunt dat er een Woord van God is dat alle antwoorden geeft op details is derhalve een verkeerd beeld. God beproeft de mens in de wet en in Zijn Woord om te zien of zij Hem ontdekken en herkennen en erkennen en in offergave geheel vol liefde volgen. Zie de profetieën van Jesaja.

Daar komt bij dat geen enkel geschrift alle zaken in het leven kan afdekken. Daarom zal het Woord nooit kunnen worden gezien als een encyclopedie voor alle voorkomende gevallen. In die zin, en die zin alleen, is het Woord nooit uitputtend. Maar het Woord is tegelijk wèl uitputtend omdat het altijd van toepassing is, en erkend en gevolgd wil worden tot in de details van alle voorkomende gevallen.

En als voorschot op het volgende een vraag: Sluit de Traditie conflicterende interpretaties uit?

2. Een levende Lijn vanaf Jezus kan voorkomen dat interpretatie ongeoorloofde paden inslaat?

Het eerste punt is niet zo belangrijk. Maar deze wel. Dit is de kern, omdat het gevoed wordt vanuit een paradigma. En niet door het verstand. Ben je het daar mee eens?

Voor je gedachtenbepaling: Vraag jezelf eens af hoeveel van deze opvatting is gebaseerd op het verstand en hoeveel op het geloof. Hoe kan een interpretatie geaccepteerd worden als van hogere orde en van een hoger gezag worden voorzien? Hoe wordt hierin dwaling en eigenwilligheid tegengegaan? Hoe krijgt God hier Zijn Eer?

En vul dan eens gewoon in plaats van "een levende lijn" in "de wet en de profeten". Dus de wet en de profeten kunnen voorkomen dat interpretaties ongeoorloofde wegen inslaan. Want die blijven geldig en die blijven het hoogste gezag houden, waaraan alle interpretaties moeten worden getoetst. Hoe zou een traditie ooit méér ijkpunt en vastigheid bieden dan de Schrift?

3. Het bewandelen van de route, beheerd door Jezus' eigen discipelen en hun geliefde gemeenten.

Het gezag van de stoel van Mozes is door God gegeven. Dit gaat over gezag en over de toepassing van de wet en de profeten. Dat is in geen enkele leer of traditie in het geding. De lijn die jij volgt kun je vergelijken met het rechtersrecht van de Angelsaksische landen. En de lijn die ik volg kun je vergelijken met de codificaties in de Europese landen. Maar de lijn van God, is dat Zijn Wet eeuwigheidswaarde heeft, en Zijn Woord recht en waarheid biedt, en zal worden bekrachtigd door Hem Zelf. Doordat in jouw traditie volledig wordt dicht gevaren op de gedachte dat God's Woord geen waarheid is en niet ongebroken is als wij de traditie er niet aan toevoegen, begrijpen wij elkaar hier niet. Maar begrijp je het verschil in benadering? En begrijp je de redelijkheid van mijn benadering?

4. gezamelijk meanderend door de tijd tot op de dag van vandaag.

Inderdaad, dat beschrijft hoe het volk van God voorthobbelt door de geschiedenis. Echter, is het volk niet wees gelaten en is er méér dan het gezag en de overgeleverde inzichten van het voorgeslacht. Er is de Wet en de Profeten, die zijn erkend als geldend door heel het volk. Dat is niet meandering, maar dat is een ijksnoer en een spiegel, en een aanklacht voor alle dagen dat het volk er niet naar wil omzien.

En dan doe ik er nog wat bij: "kom maar op met de traditie! Stop het er maar bij! Leg het vast en bekrachtig het voor zover het gaat over profetiën en de wet. Want God is Recht en Waarheid en Hij zal nooit verlaten wat Zijn Hand begon. En daarom zal elke toevoeging het voorgaande bevestigen en de toevoeging zelf zal worden geschraagd door het voorgaande. Maar ga nooit toestaan dat vervolgens alle voorschriften en regels op één grote hoop worden gegooid met de Wet en de Profeten. Maar onderscheid hoofdzaken en bijzaken. Onderscheid wet en toepassing. Onderscheid leiding en inzichten. Onderscheid de regel en het hart. Onderscheid liefde en trouw van regelzucht en afdwaling. Dus meander er op los met God en de Wet en de profeten als hoogste goed in het hart.

5. een stabielere maatstaf is er m.i. niet.

Het gaat me hier nu om het begrip. In die context heb ik er geen enkele moeite mee als jij de traditie een betekenisvolle plaats geeft. Immers de bijbel rolt ook in jouw visie als resultaat uit de traditie. Maar ik moet je daarvoor wel uit je paradigma halen dat de meanderende mensen gezag heeft over hetgeen is overgeleverd. Farizeeën en Sadduceeën konden naast elkaar bestaan omdat het Woord van God één was en onaantastbaar. Maar in interpretaties gingen zij uiteen. Daar ben jij het toch mee eens? Toch waren zij allen in de tempel en dienden dezelfde God en dezelfde wet en dezelfde profeten. Het was één volk van God. Maar door de meanderende mensen zelf het gezag in handen te laten nemen, wordt het oude niet bekrachtigd, maar ontkracht. En de profeten die luidkeels riepen over de toekomst worden de mond gesnoerd. En nieuwe profeten die profeteren van God's lof worden niet erkend, omdat zij niet onderdeel zijn van de leidinggevende meanderende bezitters van de stoel van Mozes. Ik zeg dit vanaf mijn perspectief. Misschien kun je dan eens ingaan hoe je een stabielere maatstaf hebt met een meanderende menigte dan met het Woord van God dat erkend wordt door vriend en vijand en voor allen geldt als onbreekbaar en volkomen recht en waarheid. Hoe kun jij vanuit jouw perspectief de heersende leiders beschermen tegen zichzelf en het volk tegen hen? Hoe zie jij daarin een stabiele maatstaf? De enige stabiliteit is dat niemand zich zal mogen roeren tegen hen en dat een profeet niet zal mogen profeteren tegen hun. Maar zeg mij dan eens: waarom had Jesaja gezag?? Waarom had Jeremia gezag? Waarom had Elia gezag? Waarom had Elisa gezag? Vanwege de meanderingen? Of vanwege God? En wat was dat gezag dan onder het volk? Luisterde het volk, of de koning of de priesters dan naar de profeten? Helemaal niet. Want er was een meanderende meute die er maar wat van bakte met heel veel menselijkheid en met heel weinig oor voor God's Woord. En wat bleef dat was het Woord van God en het Woord van de profeten dat door God werd bevestigd, zodat het volk soms tegen wil en dank inzag dat God het was die deze zaken heeft gedaan.

6. Synthese

Ik zie geen grote verschillen in benadering wat het zwaarste weegt, de traditie of de Schrift. Want voor het volk blijft gelden dat de traditie het gezag in handen heeft. Maar vanwege het ingebakken geloof in jouw standpunt dat God de huidige heersers altijd alle inzicht en wijsheid geeft om onbreekbaar God's Woord te voleindigen voor de details en voor de toekomst, dat is waar ik met stelligheid tegen in verweer kom.

7. Niets nieuws onder de zon; alle gelovigen als Meanderthalers

Denk niet dat ik het heb over joden en christenen of zelfs over protestanten en katholieken. Het kwaad om het gezag van God te claimen en toe te eigenen om zelf te heersen is van alle tijden en van alle kerken. Het gaat mij er dus zeker niet om, om de bestaande protestantse praktijk van synodes of kerkraden als een meer geestelijke omgang met God's Woord toe te schrijven. Hoewel de officiële leer bij protestanten daarin zuiverder is. Maar net zo min als de wet de joden heeft kunnen redden, kan een goede of betere officiële leer de kerken redden. Alle mensen vallen terug in het oude en zijn uiteindelijk allen Meanderthalers: het eeuwig van God af veranderende volk, dat God's Weg denkt te kunnen vinden in eigen gezag en eigen leer en eigen beheer. Alle profeten vanaf God zelf tegen Adam en Eva hebben het verkondigd: val niet af van de oude weg en bekeer u van alle dwaalwegen, terug naar de Wet en de profeten. Ach weet je, het maakt – bij wijze van spreken - niet eens uit waar je naartoe terug keert. Alleen de geest van bekeringsgezindheid maakt al dat de schellen van de ogen vallen en een bereidheid ontstaat om God te zoeken en Zijn Woord op te pakken en te doen herleven in een nieuwe generatie die trouw zoekt de vervulling van God's beloftes af te dwingen en te bespoedigen. Meanderende; maar wel steeds rondom een rode draad die onwrikbaar is vastgenageld in de geschiedenis van de mensheid.

[Belangrijk 0]

Hoe loop ik de Heer voor Zijn voeten?