Relatie met een moslim

[Assepoester 0]

Grappig, de eerste keer dat ik op Credible terecht kwam was een paar maanden geleden als gast, omdat ik iets in de trant van 'relatie christen moslim' had ingetikt op google. Toen kwam ik terecht in een topic over een meisje dat een crush had op een islamitische jongen op d'r werk. Dat topic, dat volgens mij in 't archief staat, gaf geen antwoord op mijn vragen, maar zorgde er wel voor dat ik steeds meer ging rondneuzen hier, en uiteindelijk lid ben geworden.

Maar goed, nu even naar mijn 'probleem'. Ik ben christelijk opgevoed, maar heb in mijn puberteit een hiaat in mijn geloofsleven gehad. Ik geloofde nog steeds in God, maar ik vond het heel moeilijk om dat geloof een plaats te geven in mijn leven. Ik bracht het dus niet echt in de praktijk.

1,5 jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen. Hij is Marokkaans, en zo als de meeste Marokkanen een geboren moslim. Hij stond hetzelfde in zijn geloof als ik: hij geloofde wel, maar praktiseerde niet. In de tijd dat ik hem leerde kennen was ik al een beetje meer met mijn geloof bezig. Ik probeerde in de Bijbel te lezen en te bidden. Omdat wij heel veel over het geloof praatten, ging ik me steeds meer verdiepen in het christendom. Hierdoor laaide het vuur op, en ik kan nu zeker stellen dat ik een belijdend christen ben.

Maar dat is natuurlijk juist een positief punt, geen probleem. Het probleem is: hoe nu verder. Ik durf niet te zeggen dat ik zonder hem ook zo in mijn geloof was gegroeid. Op een of andere manier heeft hij mij in de richting van God geduwd. Ik kan er maar niet omheen dat ik hem met een reden ontmoet heb. Maar aan de andere kant: als ik hem had leren kennen op 't punt waar ik nu zit, was ik dan een relatie met hem aangegaan? Waarschijnlijk niet.

Maar het probleem is dat ik hem niet leerde kennen op het punt waar ik nu zit. Ik leerde hem kennen terwijl ik zonder God probeerde te leven. En mede dankzij onze gesprekken over God, die vaak erg motiverend voor beide partijen waren, ben ik me steeds meer op God gaan richten. Ik snap dat vele van jullie, mede dankzij de vruchteloze discussies tussen moslims en christenen hier op 't forum, niet geloven in 't samengaan van deze twee religies. Maar bij ons ging 't eigenlijk aardig goed.

Omdat we redelijk serieus zijn in onze relatie, hebben we het veel over de toekomst. Ik had een soort rust gevonden in het feit dat ik met een niet-christen zou trouwen. Ik heb hier heel veel voor gebeden, en voelde altijd dat God dicht bij mij was. Ook bad ik veel voor hem, omdat ik zou willen dat hij Jezus zou leren kennen als zoon van God.

Ik wist dat er in de Koran staat dat een islamitische man met een christelijke vrouw mag trouwen. Maar hoe 't precies zit weet ik niet, hij ook niet. Daarom had ik zelf voorgesteld dat wij eens samen met iemand zouden praten die er meer over wist. Want ik wil uiteraard niet dat hij met twijfels het huwelijk in zou stappen.

Nu kwam hij vorige week een buurjongen tegen die praktiserend moslim is. Hij raakte met hem in gesprek en legde hem deze vraag voor. Die jongen heeft hem een aantal boekjes meegegeven. Die boekjes zijn bij mij (en waarschijnlijk bij sommigen van jullie ook) nogal berucht. Het waren drie boekjes: 'Jezus in de Islam', 'Mohammed in de Bijbel' en 'Een dialoog tussen een christen en een moslim'. Ik kende dit soort boekjes wel, geschreven vanuit islamitisch perspectief en dus nogal subjectief.

Mijn vriend heeft die boekjes gelezen, en was helemaal enthousiast. Ik was vanavond bij hem thuis en hij gaf ze mij in handen. Ik sloeg er eentje open en werd al meteen kwaad om de onwaarheden die ik las. Het liep uit op een discussie, maar we hadden 't geheel nog redelijk onder controle. Toen hij met me meeliep naar 't station waren we nog steeds in gesprek. We liepen op een gegeven moment langs het huis van die jongen en hij zei voor de grap: 'zal ik aanbellen?'. Ik zei: 'doe maar, dan kunnen we 't nog even navragen over dat huwelijk tussen een moslim en een christen'. Hij belde die jongen, die we daarna buiten hebben ontmoet.

Vervolgens heb ik een uur lang (in de vrieskou) naar een verhaal moeten luisteren van een moslim die mij wilde uitnodigen tot de Islam. Het was een hele sympathieke jongen en hij viel me ook niet aan ofzo, dus dat was het helemaal niet. Het probleem was dat ik al die flauwe argumenten (die ik hier ook al vele malen in discussies tussen moslims en christenen ben tegengekomen) moest aanhoren. Ik was nogal overdonderd (omdat hij dus helemaal niet op onze vraag inging maar een bekeringsverhaal afstak), en heb dus eigenlijk helemaal niets ingebracht tegen zijn betoog. (Terwijl hij wel echt onware dingen zei, zoals dat Jezus' bv. in de Bijbel zou zeggen dat er nog een profeet na hem zou komen die de waarheid zou verkondigen o.i.d.!).

Na dit gesprek was ik nogal kwaad op mijn vriend omdat hij het niet eerder afgekapt had. Hij wist toch immers dat ik niet van plan ben me te bekeren? Toen begon hij een verhaal af te steken dat hij het wel interessant vond en dat hij wilde gaan praktiseren, etc. Dit eindigde in een fikse ruzie.

Ik ben een beetje ten einde raad. Aan de ene kant houd ik zoveel van die jongen, zie ik echt mijn toekomst met hem, heb ik vaak genoeg gedacht dat onze ontmoeting voorbestemd was, geloof ik dat God bergen kan verzetten en dus ook moslims kan redden.. Aan de andere kant ben ik zo bang dat ik de verkeerde keuzes maak, dat het niet goed komt, dat we er nooit samen uit komen.. Ik voel me echt radeloos gewoon!

Pff, het is echt een heel verhaal geworden. Het opschrijven lucht al op, haha. Maar mijn vraag aan jullie: wat is jullie mening hierover? Echt, ik sta open voor alle mogelijke standpunten, misschien dat het me in de goede richting leidt.

[Annatar 0]

De regel van de islam m.b.t. het trouwen van niet-moslims is als volgt:

Vrouwen mogen alleen met moslims trouwen. Mannen mogen wel joodse of christelijke vrouwen trouwen maar heeft dan wel de plicht om ze op termijn tot de islam te brengen.

Als hij zich meer in de islam gaat verdiepen en zijn geloof orthodoxer zal gaan belijden denk ik dat hij uiteindelijk druk op je zal gaan uitoefenen om de islam aan te nemen. Ik denk dat het vaak zo gaat.

[Thorgrem 430]

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes de komende tijd.

[Assepoester 0]

De regel van de islam m.b.t. het trouwen van niet-moslims is als volgt:

Vrouwen mogen alleen met moslims trouwen. Mannen mogen wel joodse of christelijke vrouwen trouwen maar heeft dan wel de plicht om ze op termijn tot de islam te brengen.

Als hij zich meer in de islam gaat verdiepen en zijn geloof orthodoxer zal gaan belijden denk ik dat hij uiteindelijk druk op je zal gaan uitoefenen om de islam aan te nemen. Ik denk dat het vaak zo gaat.

Dat over het 'tot de islam brengen' staat voor zo ver ik weet niet in de Koran. Volgens mij is dat eerder een interpretatie die er meestal aan wordt gegeven. Die jongen zij overigens alleen dat zo'n vrouw dan wel 'praktiserend' in haar geloof moest zijn. Hij zei vervolgens ook dat veel vrouwen in het vroege christendom (ten tijde dat de Koran ontstond) hun haren bv. bedekten. Dit vind ik overigens echt onzin, want je kan prima praktiserend christen zijn zonder je haar te bedekken, het was eerder een culturele gewoonte en dus geen gebod.

[Assepoester 0]

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes de komende tijd.

Dat is nog een punt van discussie.

Dank

[dingo 166]

Het lijkt me een uiterst lastig probleem want natuurlijk hou je van die jongen. Maar of je relatie toekomst heeft? Wat ik er van gezien heb is dat zodra een stelletje getrouwd is, de man zijn wil als wet beschouwd. En dat geldt zowel voor islamitisch worden van de vrouw als het islamitisch opvoeden van de kinderen. Dat is inclusief het besnijden van de jongetjes.

Eigenlijk is de enige situatie waar het beter gaat vaak als beide partners zo geseculariseerd zijn dat goddienst geen noemenswaardige rol speelt. Maar daar is bij jullie nu net geen sprake van, integendeel.

Blijf het voorleggen in gebed is eigenlijk het enige advies wat ik je kan geven.

[Annatar 0]

Dat over het 'tot de islam brengen' staat voor zo ver ik weet niet in de Koran. Volgens mij is dat eerder een interpretatie die er meestal aan wordt gegeven. Die jongen zij overigens alleen dat zo'n vrouw dan wel 'praktiserend' in haar geloof moest zijn. Hij zei vervolgens ook dat veel vrouwen in het vroege christendom (ten tijde dat de Koran ontstond) hun haren bv. bedekten. Dit vind ik overigens echt onzin, want je kan prima praktiserend christen zijn zonder je haar te bedekken, het was eerder een culturele gewoonte en dus geen gebod.

De islam is meer dan de korantekst die je zelf naar eigen inzicht kunt interpreteren. De tasfir (uitlegging van de korantekst door islamitische geleerden) is van groot belang bij het bepalen van de betekenis van de koran, het is niet gebruikelijk dat iedere individuele moslim zelf verzint wat die teksten betekenen. Misschien dat jouw vriendje wel denkt dat het zo is maar je zegt zelf dat hij niet erg bekend is met zijn eigen geloof. Als hij zich laat inlichten door meer orthodoxe moslims denk ik dat dit wel eens kan veranderen.

En dan heb je, zoals je natuurlijk weet, ook nog de hadith en de bredere soenna. De overlevering van de profeet die in de praktijk evenveel gezag heeft als de koran. En dan heb je nog de verschillende juridische scholen van de soennitische islam (ik ga ervanuit uit dat je vriendje soenniet is) die ook gezag hebben en waar een moslim zich in feite niet aan kan onttrekken.

Als het om de islam gaat is het goed je te realiseren dat het meer is dan de koran lezen en vervolgens samen verzinnen wat die tekst jou te zeggen heeft.

[joon 0]

Dag Assepoester,

Ik kan me helemaal inleven in jouw verhaal want ik heb helemaal hetzelfde meegemaakt.

Toen ik 3 jaar geleden een relatie aanging met een atheistische jongen, was ik ook mijn geloof "kwijt". Ik wou zonder God verder, maar ergens kon ik niet de knoop doorhakken. Door zijn atheistische standpunten, heeft die jongen me eigenlijk terug naar mijn geloof gebracht. Ik ben nog meer geloviger dan er voorheen. En ik geloofde ook dat God hem zou kunnen bekeren. Maar hoe moest dat nu verder?

Velen zeiden: 2 verschillende geloven gaat niet bij elkaar (ergens in de bijbel staat dat), maar wij waren fier dat het toch lukte!

Maar na een tijdje kwamen de problemen echt naar boven: gaan we trouwen? in een kerk dan? en de kinderen, krijgen die een opvoeding met God erbij of zonder?

6 weken geleden zijn we uit elkaar gegaan, omdat het op lange termijn niet meer ging lukken.

Het was een zware beslissing, maar ik voel nu een vrijheid die ik niet had tijdens mijn relatie.

Als ik mezelf op jou zou reflecteren, dan zou ik zeggen: hoe pijnlijk het ook is, 2 verschillende geloven gaat gewoon niet samen (ook al denken jullie dat dat wel gaat (dat deden we ook)). hoe hard het ook is, zet er een punt achter.

De islam vind ik persoonlijk een zeer strenge leer, en ik vrees eigenlijk, vanaf dat jullie getrouwd zullen zijn en er kinderen zullen zijn, dat het probleem zich de kop gaat uitsteken en dat jouw man (die volgens de islam echt veel meer zeggingsschap heeft) zijn wil gaat doen doordrijven. (ik ken jouw vriend nu niet persoonlijk, misschien zou hij dat helemaal niet doen)

Maar, ik weet GOds plan niet. De kans zit erin dat jouw vriend zich toch tot het christemdom gaat bekeren, dat kan ik niet zien.

[WonderfulStar 0]

Misschien is dit een heel dom bericht, maar...

Wat zijn de overeenkomsten in jullie religies, en waar is het totaal tegenstrijdig?

En wat kunnen jullie daar mee?

Hoe zie jij de Islam?

Voorbeeld: Jullie aanbidden allebei 'een God' (voor zover er te spreken is van 'een God').

Is dit dezelfde God?

Bestaat Allah niet?

Of is dit misschien van origine het zelfde, God is God, Allah is God, God is Allah, en is de religie er omheen misschien (voor een deel) anders?

Zijn dit sowieso twee verschillende religies, of is de basis eigenlijk het zelfde, maar door taal en cultuur anders ontwikkeld?

Het punt Jezus / Mohamed lijkt me een lastige. Jezus als 'gewoon' een profeet, en Mohamed een belangrijkere persoon.

En volgens mij kan ik dit helemaal niet goed uitleggen en ga ik Anastasia om hulp vragen...

[Nynthe 1]

Nou, vind dat je wel lekker bezig bent hoor WS

Zelf zou ik het niet doen. Mijn ervaringen tot zover zijn helaas dat het tijdens de relatie zelf allemaal prima gaat, maar zodra er getrouwd gaat worden en/of kinderen komen wordt het lastig. De man wordt namelijk vaak vanuit zijn omgeving/familie onder druk gezet om de rituelen en gewoontes van de Islam aan te houden. Dus kinderen die besneden worden, verplicht een bepaalde naam moeten dragen (er ligt bij ieder gemeentehuis een lijst met namen die goedgekeurd zijn door de marrokaanse overheid, anders krijgt het kind niet het marrokaans paspoort)een huwelijk dat volgens Islamitische rituelen wordt uitgevoerd.

En natuurlijk kan je op je bruiloft best wel een lading Andre Hazes aanhoren als je dat helemaal niets vind, maar hé, manlief houdt er van dus sta je het toe. Maar al die rituelen, kan je daarmee leven?

Het beste advies wat mijn moeder me ooit gaf: Datgene waar je nu tegenaan loopt, kan je daar over 10 jaar ook nog mee leven? (niet alleen wat geloof betreft, maar ook qua karaktereigenschappen is dat wel een handige) Want ga er nooit vanuit dat iemand veranderd. Je hebt een relatie met wie de persoon ís, niet met wie hij of zij eventueel zou kunnen zijn.

Als je weet dat je daar niet mee leven kan, stop dan zo snel mogelijk met die relatie. Als hij dan blijkt de veranderen kan je altijd nog verder kijken. Doet hij dat niet, dan kun je elkaar beter een fijn leven gunnen met een partner die daar wel tegen kan.

(en ja, dat klinkt weer lekker afstandelijk en objectief, en uiteraard onderschat ik gevoelens niet, maar soms liggen de dingen gewoon zoals ze liggen ben ik bang...)

[Assepoester 0]

Bedankt allemaal voor jullie reacties =)

@Bonaventura: ja, je hebt gelijk. Toch heb ik verschillende moslims de desbetreffende passage (over moslims die christelijke/joodse vrouwen mogen trouwen) op verschillende manieren horen uitleggen, terwijl zij allen soenniet waren.

@Joon: ik snap wat je zegt, maar zijn 'wil' was tot nu toe niet een streng islamtisch gezin. We hebben er altijd veel over kunnen praten en waren het ook over veel dingen eens (bv. over hoe we het zouden aanpakken met 't huwelijk, etc.). Ik ben alleen bang dat hij juist nu meer orthodoxer zou worden. Dat zou de zaken namelijk wel veranderen.

@WonderfulStar: ik vind je bericht juist heel duidelijk, en begrijp helemaal wat je bedoelt. Wij hebben beide altijd geloofd dat God en Allah dezelfde zijn, de oorsprong van beide religies is immers ook hetzelfde. Daar ligt dan dus ook niet zozeer het probleem. Ik zou willen dat ik alleen naar de overeenkomsten zou hoeven te kijken. Op dit moment lukt dat ook. Maar ik ben bang dat hij anders in zijn geloof gaat staan, of eigenlijk bang dat hij zich laat hersenspoelen door fanatiekelingen.

@Nynthe: zijn familie is gelukkig niet zo conservatief. Ik kom gewoon bij hem thuis over de vloer (hij woont nog bij zijn ouders) en ben deze zomer ook mee naar Marokko geweest, waar ik de rest van de familie ontmoet heb. Toch snap ik wel wat je bedoelt, en ik ben ik zelf ook wel bang dat hun houding zal veranderen, met name wanneer er kinderen in het spel zijn. Zijn vader heeft overigens zelf tegen mij gezegd dat het mogelijk is om twee geloven binnen een huwelijk te hebben, zolang je elkaar respecteert en het niet tussen jullie in komt te staan. Zijn broer (de oom van mijn vriend) is met een katholieke vrouw getrouwd. Maar beide zijn niet praktiserend (een beetje zoals Dingo beschrijft), dus dat gaat prima.

Over dat advies van je moeder, dat lijkt me ook heel verstandig, maar het probleem is dat er nu geen dingen zijn waar ik over tien jaar niet mee zou kunnen leven. Het probleem is eerder dat het alle kanten op kan gaan: hij zou bijvoorbeeld steeds fanatieker in z'n geloof kunnen worden. Dat zou niet gek zijn, want dat is bij mij namelijk ook het geval. Ik sta nu heel anders in 't leven dat op het moment dat ik hem leerde kennen. Maar hij blijft me hier wel in steunen. Hij vraagt me bijvoorbeeld vaak 's avonds als ik hem bel of ik al gebeden heb, en zo niet, dat ik 't niet moet vergeten.

Het is gewoon een moeilijke situatie. Wat bij mij nu vooral aanwezig is, is de angst dat hij gaat veranderen, dat hij fanatieker wordt, dat 't daarom niet meer gaat tussen ons.

[Robert Frans 1.653]

Is het dan niet mogelijk om het gewoon nog een tijd aan te zien? Het is niet gezegd dat je per se binnen zoveel jaar moet trouwen, je kunt ook nog een paar jaar de relatie aanhouden en vanzelf zien hoe het gaat lopen. Als het dan toch op niets uitloopt, dan kun je altijd nog besluiten om er een eind aan te maken. Dat is misschien lastig, maar de beste oplossing is lang niet altijd de gemakkelijkste oplossing.

[Nynthe 1]

Als er nu nog niets is waar je tegenaan loopt, kan ik je alleen maar het advies geven om te blijven praten met elkaar, blijf dingen delen met elkaar.

En wat lief dat hij je helpt herinneren aan het bidden

[Assepoester 0]

Inderdaad RobertF en Nynthe, jullie hebben gelijk.

Als ik er nu een punt achter zou zetten zou ik daar misschien altijd spijt van hebben omdat ik dan 't gevoel zou kunnen krijgen dat ik het niet eens heb geprobeerd. Het is inderdaad verstandig om de situatie aan te kijken en veel te blijven praten.

Het is ook niet dat ik bang ben voor hem. Hij is echt een ontzettend lieve, barmhartige jongen. Maar ik ben bang dat hij beïnvloed wordt door anderen. Sommige zaken zitten gewoon zo ingebed in de cultuur (nog niet eens persé in de religie), en ik heb ook het gevoel dat dingen vaak klakkeloos worden aangenomen. Niet persé door hem, maar in de desbetreffende cultuur. Er bestaan gewoon veel vooroordelen. Ik hoop gewoon dat hij zijn eigen hersens blijft gebruiken en naar zijn gevoel luistert. En als hij dat niet doet, dan is hij waarschijnlijk nooit de ware voor mij geweest.

Daarna heb ik ook het vertrouwen in God dat alles met een reden gebeurd. Als ik niet voor altijd met deze jongen samenblijf, dan heb ik hem vast ontmoet omdat er nog veel was dat ik over mezelf (en de wereld) moest leren. Ik probeer dus positief te blijven.

[Assepoester 0]

En dan een beetje een gekke vraag, maar zouden degenen die daartoe bereid zijn misschien voor onze situatie willen bidden?

Dat zou ik heel erg op prijs stellen, bij voorbaat dank.

[Enola Gay 0]

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

waarom?

net als twee-taalig kan je ze ook twee relgies meegeven, en hun de vrijheid geven ermee te doen wat ze willen?

wellicht kiezen ze het beste van twee werelden.

een collega van mij is half hindoe en half moslim.

werkt prima

[Assepoester 0]

een collega van mij is half hindoe en half moslim.

werkt prima

Ik denk dat dit toch meer met achtergrond te maken heeft dan met het aanhangen van een religie. Immers, als je echt geloof hecht aan een religie, kan je bijvoorbeeld nooit moslim en hindoe tegelijkertijd zijn. De Islam verbiedt namelijk het aanhangen van andere goden, laat staan een polytheïstisch geloof als het hindoeïsme.

[Enola Gay 0]

een collega van mij is half hindoe en half moslim.

werkt prima

Ik denk dat dit toch meer met achtergrond te maken heeft dan met het aanhangen van een religie. Immers, als je echt geloof hecht aan een religie, kan je bijvoorbeeld nooit moslim en hindoe tegelijkertijd zijn. De Islam verbiedt namelijk het aanhangen van andere goden, laat staan een polytheïstisch geloof als het hindoeïsme.

toch werkt het

die jongen kiest het beste van twee werelden

[joon 0]

een collega van mij is half hindoe en half moslim.

werkt prima

Ik denk dat dit toch meer met achtergrond te maken heeft dan met het aanhangen van een religie. Immers, als je echt geloof hecht aan een religie, kan je bijvoorbeeld nooit moslim en hindoe tegelijkertijd zijn. De Islam verbiedt namelijk het aanhangen van andere goden, laat staan een polytheïstisch geloof als het hindoeïsme.

toch werkt het

die jongen kiest het beste van twee werelden

Dan vormt die gewoon zijn geloof..

Geloof is geen dingetje waar je kunt kiezen: ik neem een stukje van dat, ik neem een stukje van dat ook...

Tis geen samenstelpakket he met wat jou het beste uitkomt...

[Jacobus 10]

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes de komende tijd.

Dat is nog een punt van discussie.

Dank

Ohh, maar de uitkomst kan ik je al wel verklappen. (als je doorgaat met die relatie natuurlijk?)

Ook zal hij dan beginnen dat als je van hem houd je ook een hoofddoek gaat dragen. En je houd immers van hem?

Dit natuurlijk weer onder voorbehoud dat hij steeds orthodoxer wordt.

[Assepoester 0]

Ik neem aan dat eventuele kinderen automatisch islamitisch worden. Ook niet een echt fijn vooruitzicht.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en succes de komende tijd.

Dat is nog een punt van discussie.

Dank

Ohh, maar de uitkomst kan ik je al wel verklappen. (als je doorgaat met die relatie natuurlijk?)

Ook zal hij dan beginnen dat als je van hem houd je ook een hoofddoek gaat dragen. En je houd immers van hem?

Dit natuurlijk weer onder voorbehoud dat hij steeds orthodoxer wordt.

Nou sorry, maar dit gaat echt niet gebeuren en dat weet hij zelf ook. Ik ben niet bepaald op m'n mondje gevallen en laat niet zo makkelijk over me heen lopen.

[Ursa 1]

Ja maar zijn ouders willen het zo graag. Kun je het dan niet een keertje proberen?

[Assepoester 0]

Haha nou wie weet, misschien zo'n hippe met een vlecht erin.. Die qua kleur matcht met mijn kleding en make-up.

[anastasia 0]

Je zou je af kunnen vragen of God jullie niet bij elkaar heeft gebracht om jullie alletwee weer dichterbij Hem te brengen, ieder in zijn eigen vorm, maar binnen mijn geloof (niet geheel en al christelijk)is die vorm niet zo belangrijk. De vraag is of jij kunt leven met iemand die Jezus alleen als leraar/profeet kan zien. Ik zou je vriend iig aanraden om niet het advies inzake het geloof van jonge mensen te vragen, maar zijn vader om raad te vragen en zich te richten op de gematigde geloven en een eventuele gematigde voorganger (misschien kent zijn vader zulke mensen?) Je verdiepen in je geloof heeft meestal (en soms tijdelijk, soms blijvend) tot gevolg dat je er helemaal in op gaat en wat fanatieker bent (vol vuur al het nieuw geleerde verdedigend)dan anders het geval zou zijn(waar het hart van vol is loopt de mond van over ).

Ga rustig om met je relatie, verheug je dat beiden wat meer de weg naar God vinden, al kun je de ene weg beter vinden dan de andere, en kijk hoe hij zich ontwikkelt in zijn geloof en welke kant het jouwe opgaat. Wees eerlijk over de verschillen, wees eerlijk over de problemen, maar blaas ze ook niet te veel op.

Er is wel het punt dat je kinderen volgens één van beide geloven moeten worden opgevoed. En dat kan een groot probleem worden. Elke ouder heeft de plicht om zijn kind in de waarheid op te voeden en die geloofswaarheid is nu eenmaal verschillend.

[Assepoester 0]

Dank voor je reactie, Anastasia.

Hij heeft mijn zijn vader een niet al te beste band, of in ieder geval niet op 't niveau dat hij dit soort dingen met hem kan/wil bespreken. Maar ik snap je punt.

Soms hebben we juist ook heel erg periodes dat het prima samen gaat, en dat we ons, zoals jij het zegt, samen kunnen verheugen in ons geloof. Ik ga bijvoorbeeld zometeen voor het eerst weer naar een kerk sinds hele lange tijd, ben om verscheidene redenen al heel lang niet meer geweest, bang om teleurgesteld te worden, maar ga nu dus iets 'nieuws' uitproberen. Wel heel spannend, maar hij steunt mij daarin. Dat is heel erg fijn.

En inderdaad, dat dilemma met de kinderen. Hij heeft ooit gezegd: 'Ik zou nog liever geen kinderen willen als dat tussen ons in zou staan. Ik wil jou niet kwijt.'

Maar dat vind ik geen oplossing. Wij willen allebei heel graag kinderen. Dus dat blijft moeilijk.