Etiketjes

[Ursa 1]

L.S.,

Op basis van deze post van Mariforce leek het me wel leuk om een nieuw topic over 'etiketjes' te starten.

Zelf weet ik van een vriend die heel veel aan een etiketje heeft gehad. Hij had al een paar jaren meerdere studies geprobeerd, maar niets lukte echt. Toen hij eenmaal een 'etiketje' en een 'middeltje' kreeg ging het een stuk beter met hem. Dit zette mijzelf ook aan het nadenken, omdat ik zelf ook de nodige moeite met studeren heb gehad en nog steeds heb. Aan de ene kant zou het een uitkomst kunnen zijn: je hebt een verklaring voor je gedrag en wellicht ook een oplossing. Aan de andere kant word je dan ook een 'geval', zo van 'die heeft PDD-NOS'.

Over PDD-NOS gesproken, dat vind ik één van de meest nutteloze 'etiketjes', een soort rest-categorie voor mensen die afwijken van de 'norm'. Dat is tenminste hoe ik het zie: er zijn een heleboel mensen die normaal zijn of normaal functioneren, en voor de mensen die daar niet zo inpassen of mee kunnen draaien hebben we een mooi etiketje zodat we hun gedrag kunnen verklaren. Correct me if I'm wrong overigens, de etiketten op zich kunnen wel goed zijn maar ik erger me dan vooral aan de manier waarmee er (soms) mee om wordt gegaan in de maatschappij. Ik denk dat we moeten uitkijken dat de etiketten niet de persoonlijkheden gaan vervangen.

Tot slot heb je nog het punt van Mariforce: mensen die graag een etiketje willen omdat ze dan hun abnormale (?) gedrag kunnen uitleggen.

Wat vinden jullie? Schieten we met z'n allen door in het etiketteren van allerlei kwalen en afwijkingen, of zijn etiketten nuttig en (meestal) goed toegepast?

[Eulogía 0]

Ik ben tegen het gebruik van etiketten, met name als het om christenen gaat. Voor christenen geldt naar mijn mening maar één etiket: 'kind van God'.

[Robert Frans 1.653]

Als je een stoornis hebt, dan heb je een stoornis. En dan is het wel zo eerlijk naar jezelf toe om dat ook te benoemen. En als je niet weet dat je een stoornis hebt, maar dingen als studie, werk en of sociaal contact lopen steeds op niets uit of mislukken steeds faliekant, dan is het niet meer dan redelijk dat je laat onderzoeken of er soms iets mis is of niet. Ik bedoel, als je merkt dat je steeds mank loopt en daar last van hebt, terwijl iedereen dat slechts af en toe of helemaal niet doet, dan is het toch ook niet meer dan normaal dat je naar de huisarts gaat om je been te laten onderzoeken? Dan is de diagnose "kreupel been" toch ook niet een etiketje, maar toch ook gewoon een verduidelijking van wat er aan de hand is? Zodat bijvoorbeeld anderen er ook rekening mee kunnen houden?

Wie heeft trouwens het woord "etiketjes" in deze context bedacht? Wie heeft bedacht dat het krijgen van een diagnose gelijk zou staan aan het geëtiketteerd worden?

[BookerT 0]

Aan de andere kant; wie zegt dat alle etiketjes per definitie juist zijn en recht doen aan de persoon?Een diagnose word door mensen gesteld, en is dus niet per definitie 'goed'. Het kan een hulpmiddel zijn, maar het word een gigantisch probleem als het een eigen leven gaat leiden.

Ik ben ooit voor schizofreen versleten, toen ben ik in een opname terechtgekomen , ter observatie, en daar bleek dat ik misschien niet helemaal jofel was,maar dat er van schizofrenie geen sprake was. Heb er ook niet lang gezeten.De diagnose de gesteld word, of waar aan gedacht word, is ook nogal afhankelijk van de behandelaar, de context en de patient. Eigenlijk is het ook een soort wisselwerking.Het hoeft niet altijd te kloppen.

(Ik ga nu eens die post van Mariforce lezen)

[Robert Frans 1.653]

Natuurlijk zal een diagnose niet altijd kloppen; vooral de hersenen zijn nogal gecompliceerd en kunnen dus heel anders reageren dan men verwacht. Maar moet je diagnoses dan meteen maar etiketjes noemen of dan maar standaard wantrouwen? Ook vind ik het een nogal vreemde gedachte dat je als persoon geen recht wordt gedaan bij een verkeerde diagnose. Ja, dat is vervelend, omdat je dan mogelijk niet de juiste hulp krijgt, maar dat doet dan nog geen afbreuk aan jou als persoon. Volgens mij is dat dan ook niet iets wat in de hulpverlening zal worden gezegd, maar is dat iets wat mensen zelf erbij bedenken.

[BookerT 0]

Ik zeg niet dat ik diagnoses per definitie wantrouw. Want dat doe ik niet. Volgens mij is dat iets wat je er zelf bij bedenkt.

(Wat ik eigenlijk bedoel is dat het ook maar mensenwerk is.Het gaat niet per definitie goed, en niet per definitie fout.Maar als het fout gaat kan het negatieve gevolgen hebben. En is het moeilijk om dat weer recht te zetten)

[Robert Frans 1.653]

Ik bedoelde ook niet dat jij dat zou doen, maar meer in het algemeen, BookerT.

[Pinkeltje 0]

Als je een etiket hebt, kan dat duidelijkheid scheppen. Een soort algemene duidelijkheid, want uiteindelijk blijft het zo dat elke mens uniek is.

Om eens een heel onschuldig etiket te gebruiken: mijn pa en ik hebben allebei migraine. Het is handig dat we dat weten want dat verklaart voor de buitenwereld waarom we tijdelijk 'ziek' zijn. Toch verschillen onze migraines onderling heel erg. Zo heeft mijn vader gewoon een dag flink hoofdpijn en een dag daarna een kater en heb ik naast hoofdpijn ook nog last van misselijkheid en ik heb er een dag langer last van.

De vraag is dus: wat is het nut van zo'n etiket? Bij bovenstaand voorbeeld is het fijn om te weten dat je hoofdpijn hebt, maar verder kun je weinig concrete conclusies trekken. Het verklaart wel wat, maar verder heeft het etiket een andere invulling voor elk persoon.

En afgezien van het bovenstaande verhaal, is het enorm vervelend als mensen een is-gelijkteken zetten tussen jou en je aandoening.

[Ursa 1]

Als je een stoornis hebt, dan heb je een stoornis. En dan is het wel zo eerlijk naar jezelf toe om dat ook te benoemen. En als je niet weet dat je een stoornis hebt, maar dingen als studie, werk en of sociaal contact lopen steeds op niets uit of mislukken steeds faliekant, dan is het niet meer dan redelijk dat je laat onderzoeken of er soms iets mis is of niet. Ik bedoel, als je merkt dat je steeds mank loopt en daar last van hebt, terwijl iedereen dat slechts af en toe of helemaal niet doet, dan is het toch ook niet meer dan normaal dat je naar de huisarts gaat om je been te laten onderzoeken? Dan is de diagnose "kreupel been" toch ook niet een etiketje, maar toch ook gewoon een verduidelijking van wat er aan de hand is? Zodat bijvoorbeeld anderen er ook rekening mee kunnen houden?

Tuurlijk is dat zo, en dat heb ik in de OP ook wel benoemd. Wel vind ik een verschil zitten tussen een puur lichamelijke aandoening en een geestelijke aandoening, waar een 'etiket' soms te vaag, incorrect en zeker niet allesverklarend kan zijn. Overigens is het niet mijn doel de wetenschap zelf te bekritiseren; daarvoor weet ik er gewoon te weinig van af.

Wie heeft trouwens het woord "etiketjes" in deze context bedacht? Wie heeft bedacht dat het krijgen van een diagnose gelijk zou staan aan het geëtiketteerd worden?

Het gaat me dan ook niet zozeer om het diagnose stellen an sich, dat gebeurt meestal wel goed. Het gaat me dan meer om het gevolg (bijv. een behandeling) en de karakterisering in de maatschappij. Het kan zijn dat de OP wat fel overkomt, maar dat is dan vooral omdat ik slecht kan tegen wat ik onrecht vind. Onrecht als wat ik soms om me heen - of in de media - zie gebeuren, wanneer in principe unieke mensen ingekaderd worden op basis van zo'n 'etiket'. Nou is het verder onduidelijk waar de schuldvraag ligt, en is het vooral iets om zelf van bewust te zijn. Een etiket wordt al gauw een soort excuus. Dat zie je wanneer iemand uit de ban springt of iets begaat wat de maatschappij veroordeelt. 'Persoon X was sowieso al anders want hij had geestelijke aandoening Y'. Nu kan dat best veel verklaren. Maar je doet uiteindelijk niet alleen diegene maar ook jezelf tekort. Door anders-zijn zo af te schrijven maar je jezelf weer een netjes normaal persoon die 'nooit zo iets zou doen'. En dan kun je weer rustig slapen.

Ik ben tegen het gebruik van etiketten, met name als het om christenen gaat. Voor christenen geldt naar mijn mening maar één etiket: 'kind van God'.

1. Je bent nog wel ìn de wereld.

2. Verleg je dan niet het probleem? Je zult waarschijnlijk zeggen dat je van al je kwalen, dus ook je psychische aandoeningen, af kunt komen. Maar krijg je dan uiteindelijk niet een club 'normale christenen' waarbij iedere afwijking is weggeschaafd?

3. Er zijn verschillende soorten 'etiketten'. In dit topic gaat het in principe om geestelijke aandoeningen. Dat je jezelf 'man', 'kind van God', 'vader' of wat dan ook noemt is meer identiteitsbepaling, waarbij bepaalde karakteriseringen van jezelf en van anderen een bepaalde culturele waarde hebben (bv. ideeën die je hebt bij kind van God-zijn). Die aanduidingen zijn in principe neutraal.

[Robert Frans 1.653]

Feit is dat mensen elkaar nu eenmaal inderdaad karakteriseren en generaliseren. Niet enkel op geestelijke aandoeningen, maar ook op godsdienst, mate van welvaart, scholing, sociale klasse, beroepen, hobby's, et cetera. Dat is soms kwalijk en daar moet je dan ook niet al teveel in meegaan. Maar het is volgens mij niet zo dat je er extra op neergekeken zou worden als je een geestelijke aandoening zou hebben. Als je er zelf op normale, volwassen wijze mee omgaat en er zelf ook met de nodige zelfspot en luchtigheid mee omgaat ("ja hallo, ik word nu eenmaal van overheidswege betaald om irritant te zijn!"), dan hoeft er helemaal niet veel aan de hand te zijn. Ik heb het idee dat veel mensen eerder zelf het idee hebben dat ze gestigmatiseerd zouden worden, dan dat dat echt het geval zou zijn. En daardoor al sneller een onaangenamer en wantrouwiger persoon worden, zodat anderen denken: heb je hen weer. Zodat hun onterechte gedachten alsnog werkelijkheid kunnen worden.

[Eulogía 0]

Ik ben tegen het gebruik van etiketten, met name als het om christenen gaat. Voor christenen geldt naar mijn mening maar één etiket: 'kind van God'.

1. Je bent nog wel ìn de wereld.

2. Verleg je dan niet het probleem? Je zult waarschijnlijk zeggen dat je van al je kwalen, dus ook je psychische aandoeningen, af kunt komen. Maar krijg je dan uiteindelijk niet een club 'normale christenen' waarbij iedere afwijking is weggeschaafd?

3. Er zijn verschillende soorten 'etiketten'. In dit topic gaat het in principe om geestelijke aandoeningen. Dat je jezelf 'man', 'kind van God', 'vader' of wat dan ook noemt is meer identiteitsbepaling, waarbij bepaalde karakteriseringen van jezelf en van anderen een bepaalde culturele waarde hebben (bv. ideeën die je hebt bij kind van God-zijn). Die aanduidingen zijn in principe neutraal.

1. ...maar niet ván de wereld.

2. Dan krijg je inderdaad een club 'normale christenen' zoals God de mensen bedoeld had toen Hij het paradijs schiep en mensen maakte. Dat wil niet zeggen dat deze mensen allemaal gelijk (zullen) zijn. Het zijn mensen met verschillende karakters en capaciteiten die elkaar aanvullen, helpen en versterken (1 Kor. 12).

3. Etiketten van ziekten en aandoeningen horen niet bij mensen. Gelovigen zijn kinderen van God en geen zondaars, maar rechtvaardigen en in Christus zijn ze gezond en vrij. Ik ken verschillende mensen die door de wetenschap een aandoening-etiket kregen, maar nadat ze Christus' identiteit hadden aangenomen (wat betreft gezondheid/vrijheid), werden ze verlost van autisme, PDD-NOS/MCDD.

(Het is overigens niet mijn bedoeling een topic te kapen. Als het hier te ver gaat, kan wat mij betreft verder worden gediscussieerd in een ander geschikt topic, misschien over het 'lijden'.)

[Fee 0]

Ik vind het gebruik van ´etiketten´ vooral van nut binnen de psychiatrische hulp. Zoals ik in reactie op de post van Mariforce in het andere topic ook al zei, heb ik het etiket PDD-nos.

In mijn ogen is het gewoon een hulpmiddel binnen de zorg om snel aan te geven wat iemand ´mankeert´. Hulpverleners kunnen ook alle symptomen aan elkaar overbrieven, maar een afkorting als AHDH of ASS is dan toch een stuk makkelijker.

En, ik moet eerlijk zeggen dat ik het pijnlijk vind dat ´mijn´ etiket in de OP benoemd wordt als de meest nutteloze. Om het even te makkelijk te zeggen: ik gebruik geen idioot ingewikkeld taalgebruik, dus heb ik geen asperger, ik zit niet altijd trillend in een hoek en heb dus geen kernautisme, maar ik heb wel met veel dingen moeite. Sociale contacten, informatieverwerking, dat soort dingen gaan bij mij moeilijk. Het etiketje laat dit zien, en geeft mij zelf ook een handvat om mijn problemen aan te pakken.

Ik snap het algemene idee er over wel, maar vind het jammer dat in een topic dat nut of onnut van etiketjes moet bewijzen er net één uitgepikt wordt dit direct sowieso als nutteloos aangemerkt word.

[Raido 0]

Nou ja.. In zijn algemeenheid kun je denk ik wel zeggen dat vooral bij jongere kinderen erg snel en erg vaak labeltjes worden geplakt. Waar we eerst het Drukke Jochies Syndroom hadden (ADHD) hebben we nu ook de Dromerige Meisjes Syndroom (ADD). Het is maar wat vaak de vraag en de komen ook steeds meer op, inhoeverre de 'medicalisering' en de verregaande verandering van psychologie naar neurologische wetenschappen daadwerkelijk een goede gang van zaken is.

Er is laatste een docu geweest over DSM 4, medicalisering van de geesteswetenschappen e.d.

[Miepje18 0]

Ik ben niet dol op 'etiketjes'. Ik kan me heel goed voorstellen dat het handig kan zijn om een etiketje te hebben: zo heb je voor jezelf en de buitenwereld helder wat er speelt. Aan de andere kant, en dat geldt net zo goed voor niet-psychische etiketjes, moet je er volgens mij erg hard voor oppassen om niet je aandoening te 'zijn'. Mijn zusje heeft diabetes, maar mijn ouders (en zijzelf ook) zeggen vaak dat ze diabetespatiënt ís. Mijn broertje heeft waarschijnlijk recht op een psychisch etiketje, maar dat neemt zijn verantwoordelijkheden niet weg. En dat is wat mij tegenstaat aan die aandoeningen: als een kind van een jaar of 12 de diagnose ADHD heeft gekregen op z'n vijfde, is het volkomen normaal dat diegene zich niet kan gedragen in het openbaar. Maar ik vind dat grote onzin: ook kinderen met een etiketje mogen zich aanpassen. Of, dat moeten ze in ieder geval leren. Vind ik.

[Hongerige Wolf 0]

Ik ben best blij met mijn diagnose (recidiverende depressieve stoornis), omdat ik daardoor de zorg krijg die ik nodig heb, waardoor het steeds weer een beetje beter gaat. Dat is dan ook het idee van diagnoses stellen. Als het stellen van de diagnose niet bijdraagt aan het welbevinden van de patiënt, klopt er natuurlijk iets niet. Ik heb soms weleens gehoord van mensen die (veelal door hun huisarts) voor depressief versleten werden, en antidepressiva voorgeschreven kregen. Dat is natuurlijk ronduit gevaarlijk (als er iets is wat suïcide in de hand werkt, is het antidepressiva, ironisch genoeg), en niet wenselijk.

en daar bleek dat ik misschien niet helemaal jofel was

Heerlijk droog weer, dit.

[dingo 166]

Je moet inderdaad er voor op passen dat een etiketje een excuus wordt voor asociaal gedrag. Gelijkertijd zijn er dus kinderen die inderdaad dwangmatig reageren/handelen en hebben een langere weg te gaan om sociaal gedrag aan te leren. En ze moeten dat met hun verstand leren omdat ze het gevoelsmatig niet aanleren.

PDD-NOS is een verzamelnaam voor kenmerken die wel tot het autistisch spectrum horen maar niet specifiek aan ADD/ADHD/MDCC/Asperger toegerekend worden. Maar is dus wel degelijk een serieuze diagnose. Overigens zal naar aanleiding van het nieuwe DSM alleen nog de term Autistisch Spectrum Stoornis gehanteerd worden heb ik me laten vertellen.

Het is erg populair om te zeggen dat alle drukke jongetjes nu ineens ADHD hebben maar er zit wel een kern van waarheid in. In tegenstelling tot een paar decennia geleden is alles veel minder gestructureerd en worden we bedolven onder de informatie en worden we gepushed om voortdurend keuzes te maken. En dat zijn nu net allemaal zaken die veel mensen met een ASS-diagnose niet goed kunnen hanteren. Ze vallen dus eerder op en vallen helaas ook eerder uit. Het zijn verschijnselen die samengaan met de overgang naar de informatiemaatschappij waar andere normen gelden en dus ook meer kinderen als "abnormaal" gezien worden. Je kunt je overigens afvragen of het modelkind wat in het onderwijs gehanteerd uberhaupt bestaat en of we niet teveel tegen beter weten in een eenheidsworst aan het creeëren zijn maar dat is voer voor een andere discussie.

[BookerT 0]

Ik bedoelde ook niet dat jij dat zou doen, maar meer in het algemeen, BookerT.

Dan heb ik dat verkeerd begrepen. Ik ben officieel gediagnosticeerd met PDD NOS, dus ik heb een excuus.

[Robert Frans 1.653]

Overigens houd ik zelf niet erg van dat goedbedoelde gehannes met woorden. "Je bent geen zus en zo, maar hebt toevallig dat en dat." Of: "Je hebt geen zus en zo, maar je doet gewoon anders." Dat is vooral leuk in een andere context: "Nee, je hebt geen verbrijzeld been, je loopt gewoon anders." Of: "Je bent niet dood, maar je hebt toevallig last van zeer ernstige inactiviteit." Heel mooi bedacht allemaal dus, maar noem het beestje maar liever gewoon bij zijn naam. En durf gewoon te zeggen dat ik een zus en zo ben. Net zoals ik een katholiek ben. Of een huisgenoot. Of een user op Credible. Of de zoon van mijn pa en ma. Et cetera. Ik zie niet in waarom men bij alle andere dingen dat gewoon mag zeggen, maar bij wat ik heb ineens niet. Juist dán creëer je volgens mij teveel gedoe rondom geestelijke aandoeningen en volgens mij zitten maar weinig gekken, contactgestoorden en bedlegerigen op dat politiek-correcte gedoe te wachten.

[Fee 0]

Overigens houd ik zelf niet erg van dat goedbedoelde gehannes met woorden. "Je bent geen zus en zo, maar hebt toevallig dat en dat." Of: "Je hebt geen zus en zo, maar je doet gewoon anders." Dat is vooral leuk in een andere context: "Nee, je hebt geen verbrijzeld been, je loopt gewoon anders." Of: "Je bent niet dood, maar je hebt toevallig last van zeer ernstige inactiviteit." Heel mooi bedacht allemaal dus, maar noem het beestje maar liever gewoon bij zijn naam. En durf gewoon te zeggen dat ik een zus en zo ben. Net zoals ik een katholiek ben. Of een huisgenoot. Of een user op Credible. Of de zoon van mijn pa en ma. Et cetera. Ik zie niet in waarom men bij alle andere dingen dat gewoon mag zeggen, maar bij wat ik heb ineens niet. Juist dán creëer je volgens mij teveel gedoe rondom geestelijke aandoeningen en volgens mij zitten maar weinig gekken, contactgestoorden en bedlegerigen op dat politiek-correcte gedoe te wachten.

Herkenbaar!

Net als een begeleider op school die mij altijd maar ´een persoon met mogelijkheden´ noemt. Blegh. Als ik meer mogelijkheden had gehad dan hij, zat ik op de universiteit en schreef ik nu een geniaal proefschrift. Ik heb mijn naampje niet gekregen omdat er dingen goed gingen, maar omdat er juist dingen fout gingen. Dat is niet erg, als ik er maar iets mee kan doen. Noem het beestje toch gewoon bij zijn naam, denk ik dan...

[Eulogía 0]

Abraham kreeg ook een etiketje opgeplakt door God. Hij heette Abram, maar God noemde hem 'Abraham' wat betekent: vader van vele gelovigen. Hij kreeg de titel 'vader van vele gelovigen' terwijl hij nog niet één kind had. God geeft mensen soms al een titel/status, terwijl dat nog niet zichtbaar is. God geeft tegenwoordig ook gelovigen een status/titel, terwijl dat soms niet gelijk zichtbaar is. God kijkt anders naar Zijn kinderen dan dat zijn kinderen vaak naar zichzelf kijken. Gideon vond zichzelf ook niet zo bijzonder, maar God noemde hem 'gij dappere held' (Ri. 6). Veel gelovigen kregen in de Bijbel een ander etiket van God.

[Robert Frans 1.653]

Natuurlijk is er wel nogal een essentieel verschil tussen een lotsbestemming die God je meegeeft en een psychische aandoening of stoornis...

[Eulogía 0]

Daarin verschillen we dan van mening. Ik geloof dat deze dingen met elkaar overeen (dienen te) komen, in de zin dat iemand is hoe God hem/haar ziet en dat iemand niet is hoe de wetenschap hem/haar bestempeld.

[Thorgrem 430]

Zo nu en dan vraag ik een breed onderzoek aan voor een kind om te laten bepalen of hij/zij last heeft van een stoornis en zo ja wat voor een stoornis dat dan is. Dit om kinderen en ouders beter te kunnen begeleiden in hun groei en leerproces.

Waarom dan een stempeltje of een hokje? Om de doodeenvoudige reden dat je beter kan behandelen wanneer je weet wat er mis aan is. Dat de oorzaak van het leer of gedragsprobleem niet al te zwaar bij kind, leerkracht of opvoeders komt te liggen enz enz.

[Fee 0]

Eulogía, ik snap jouw weerzin tegen etiketjes in de hulpverlening eigenlijk niet zo...

Wat is het verschil voor jou tussen deze etiketjes en je buurman je buurman noemen? Beiden is het een manier van aangeven wie of wat iemand is, en niet zozeer een miskenning van iemands relatie met God. Of snap ik nu je bezwaar verkeerd?

[Eulogía 0]

Eulogía, ik snap jouw weerzin tegen etiketjes in de hulpverlening eigenlijk niet zo...

Wat is het verschil voor jou tussen deze etiketjes en je buurman je buurman noemen? Beiden is het een manier van aangeven wie of wat iemand is, en niet zozeer een miskenning van iemands relatie met God. Of snap ik nu je bezwaar verkeerd?

Weerzin heb ik niet en het heeft ook niets te maken met een miskenning van de relatie tussen mensen en God.

Ik geloof alleen dat God naar Zijn kinderen kijkt als mensen die gered zijn en rechtvaardig, vrij, gezond, voorspoedig, beschermd, gerust, enz. . Ik geloof dat God mensen niet ziet als ongered, zondig, ziek, gebonden, arm, onrustig enz. .