Gelovigen zijn gelukkiger

[Holla 0]

Quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:41:28 schreef ~discipel~ het volgende: [...] Snap jij nou zelf wat je zegt? Man, wat ben jij wollig en grammaticaal onduidelijk zeg. Leg nou nog eens uit wat je zegt in normaal Nederlands aub, want misschien heb je een goed punt, maar je wordt niet begrepen...

Quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 15:50:04 schreef Sacerdos het volgende: Gaat er niet om of de gelovige wel gelukkiger is,maar het gaat heeft de gelovige de verborgen omgang met God is hij/zij een kind van het innerlijke licht,dat te bezitten is geluk in eeuwigheid wat men hier al op aarde bij aards leven deelachtig is.

Vrije vertaling:

Het gaat er niet om of gelovigen gelukkiger zijn, maar het gaat erom of een gelovige de verborgen omgang met God heeft. Is hij/zij een kind van het innerlijke licht? Dat te bezitten is geluk in eeuwigheid, maar men is het ook al hier op aarde deelachtig.

En ik kan me wel bij Sacerdos aansluiten hierin In ieder geval leef je een stuk intenser, of dat met 'geluk' te vertalen valt weet ik niet maar het is de bijbehorende ellende ruimschoots waard

[Arusselgorn 0]

Mwah, ik vraag me af of je in algemene zin kunt zeggen dat gelovigen intenser leven. Sommigen misschien wel, anderen vast weer niet.

Ik denk dat geluk niet echt afhankelijk is van waar je precies in gelooft. Eerder van je karakter en je levensomstandigheden. Ik ben zelf in ieder geval eerder gelukkiger dan ongelukkiger geworden van het opgeven van mijn geloof. Maarja, anderen vinden die vrijheid en vrede juist weer in het gaan geloven..

[Holla 0]

Hm, je hebt gelijk, ik kan dat ook niet zeggen want ik weet niet hoe intens andere mensen leven. Ik denk het echter wel, als ik afga op mijn eigen leven en ervaringen

[LodewijkNapoleon 0]

Ik denk dat de stelling wel klopt, maar ik zie het een beetje in de lijnen die de Doctor v. Aquino schetst; het goede is een kwestie van zijn, en het kwaad een kwestie van niet-zijn...

Quote:

Op woensdag 26 maart 2008 02:23:57 schreef Arusselgorn het volgende: Mwah, ik vraag me af of je in algemene zin kunt zeggen dat gelovigen intenser leven. Sommigen misschien wel, anderen vast weer niet. Ik denk dat geluk niet echt afhankelijk is van waar je precies in gelooft. Eerder van je karakter en je levensomstandigheden. Ik ben zelf in ieder geval eerder gelukkiger dan ongelukkiger geworden van het opgeven van mijn geloof. Maarja, anderen vinden die vrijheid en vrede juist weer in het gaan geloven..

...dus zo beschouwt, zou het wel eens zo kunnen zijn dat in jouw geval je niet zozeer niet-gelovig bent, alswel dat je een ander geloof hebt gekregen, dat je wel intensiever beleeft. Per saldo kon het wel eens een verbetering zijn inderdaad.

[Liset 0]

Ik twijfel eerlijk gezegd of gelovigen over het algemeen gelukkiger zijn dan niet-gelovigen.

Ik zie mensen om me heen die niet geloven en ook vrij weinig na denken over wat er nog meer kan zijn als in een geestelijke wereld. Ze leven hun leven en halen hun geluk uit kleine en grote dingen.

Ik ken gelovigen die (te)veel nadenken en ongelukkig zijn door het feit dat ze teveel twijfelen of niet precies weten hoe ze God kunnen inkleden in hun leven terwijl ze wel in Hem geloven.

Je hebt als gelovige je hele leven een geestelijke strijd en dat gaat niet altijd over rozen, nooit volgens mij..

Zo kan je ook de Bijbel erbij pakken en ontzettend veel mensen opnoemen die met hun hele hart in God geloofden, maar nooit écht gelukkig zijn geweest in hun leven.

Misschien ben ik dan wel een doemdenker, maar mij gaat het er niet om of ik gelukkig ben met God in mijn leven, het gaat erom dat ik voor God leef, ookal is dat geen makkelijke weg met zijn verleidingen en zonden.

Wetende dat ik nooit zo goed kan doen als God en Hij voor mijn zonden is gestorven, dus door mijn fouten aan het kruis is genageld, maakt me dankbaar, maar aan de andere kant is het onbegrijpelijk. Ik denk ook niet dat het voor zijn volle 100% te begrijpen is en dat is iets wat mij niet altijd zo gelukkig maakt..

Of zit ik nou hele erge onzin uit te kramen?

[Lion of Juda 0]

Ik begrijp wat je bedoelt. Ik deel je mening niet maar ik heb die ervaring ook met mensen uit mijn omgeving.

Maar dit moet je even uitleggen:

_____________________________________________________________ _______

(Quote) Zo kan je ook de Bijbel erbij pakken en ontzettend veel mensen opnoemen die met hun hele hart in God geloofden, maar nooit écht gelukkig zijn geweest in hun leven.

_____________________________________________________________ _______

Ik vind dat je dit even moet toelichten en beargumenteren.

Bovendien,

Persoonlijk heb ik gemerkt dat ik altijd met een leegte heb rondgelopen. Ik was bezig met allerlei middelen om die leegtes te vullen. Bijvoorbeeld: drugs, alcohol, tabak, geld,....enz.

Begrijp me goed, iedereen die dit doet moet dat zelf weten, ik oordeel er niet over, maar ík deed het omdat ik die leegte voelde.

Alleen die leegte verdween niet, of maar voor korte tijd (zolang ik stoned was).

Toen besloot ik op een dag de bijbel (die al geruime tijd stof stond te happen in mijn kast)erbij te pakken en ik begon te lezen. Voor ik het wist was ik de evangeliën van voor tot achter aan het lezen en het sprak me aan! Ik wilde meer!

Ik heb in mijn zoektocht door de bijbel antwoorden gekregen op vragen waar ik al 20 jaar mee rondliep. En nu, voel ik die leegte niet meer, en ben ik gelukkig. Ik zeg niet dat dat altijd zo is maar voor mij wel.

[Étoile 0]

Quote:

Op dinsdag 01 april 2008 11:18:09 schreef Liset het volgende: Ik twijfel eerlijk gezegd of gelovigen over het algemeen gelukkiger zijn dan niet-gelovigen. Ik zie mensen om me heen die niet geloven en ook vrij weinig na denken over wat er nog meer kan zijn als in een geestelijke wereld. Ze leven hun leven en halen hun geluk uit kleine en grote dingen. Ik ken gelovigen die (te)veel nadenken en ongelukkig zijn door het feit dat ze teveel twijfelen of niet precies weten hoe ze God kunnen inkleden in hun leven terwijl ze wel in Hem geloven. Je hebt als gelovige je hele leven een geestelijke strijd en dat gaat niet altijd over rozen, nooit volgens mij.. Zo kan je ook de Bijbel erbij pakken en ontzettend veel mensen opnoemen die met hun hele hart in God geloofden, maar nooit écht gelukkig zijn geweest in hun leven. Misschien ben ik dan wel een doemdenker, maar mij gaat het er niet om of ik gelukkig ben met God in mijn leven, het gaat erom dat ik voor God leef, ookal is dat geen makkelijke weg met zijn verleidingen en zonden. Wetende dat ik nooit zo goed kan doen als God en Hij voor mijn zonden is gestorven, dus door mijn fouten aan het kruis is genageld, maakt me dankbaar, maar aan de andere kant is het onbegrijpelijk. Ik denk ook niet dat het voor zijn volle 100% te begrijpen is en dat is iets wat mij niet altijd zo gelukkig maakt..

Eens.

[utrecht 0]

Daar ben ik het niet helemaal mee eens, natuurlijk leef je voor God en is dat het belangrijkste. Maar vergeet niet dat God deze wereld gemaakt heeft en ons gemaakt heeft, we mogen hier gelukkig zijn en hij wil ons daarbij helpen. Hij wil ons steunen in de weg die we afleggen.

Zoals toen mijn Oma enige tijd geleden overleden is, na al een paar jaar ziek te zijn geweest. Ze kreeg bovenop al haar andere klachten longontsteking, haar lichaam kon dit niet meer aan en de artsen konden ook niets meer voor haar doen. Maar toch is mijn oma in het ziekenhuis nog bij bewustzijn gebleven tot dat zij zelf zei het is goed, ik wil gaan. Pas op het moment dat ze er zelf vrede mee had is ze overleden.

Toen mijn oma vroeger belijdenis heeft gedaan had ze een tekst uit Mattheüs meegekregen:

28 Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. 29 Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, 30 want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’

Ik vond dit zelf al een ontzettend mooie tekst die voor mijn gevoel echt iets vertelde over het overlijden van mij oma. Door deze tekst heb ik het verlies zoveel beter kunnen verwerken. Ik weet nu gewoon dat ze bij God is en eindelijk rust heeft na zo'n lange tijd gevochten te hebben.

Hier ben ik zeker gelukkiger door geworden, en niet alleen hierdoor God is echt goed, kijk bijvoorbeeld eens naar buiten hoe mooi de wereld is, we moeten dankbaar zijn dat we hier mogen leven en er van genieten.

Als je echt van God houdt kun je dingen die in deze wereld gebeuren veel makkelijker verwerken, je weet dat deze wereld niet het belangrijkste is!

[Timon 0]

Enerzijds ben ik geneigd volledig me aan te sluiten bij de stelling dat gelovigen gelukkiger zijn dan niet-gelovigen, maar dat zou een zeer eenzijdige benadering zijn.

Als je het hebt over het besef dat je gered bent voor de eeuwigheid als gelovige, dat God onvoorwaardelijk van je houdt en dat de Heilige Geest je troost als je het moeilijk hebt, dan ben ik het helemaal met je eens. Al ga ik nu even voor het gemak van het christendom uit.

Maar er zijn ook schaduwzijden. Zo heb je gelovigen die het idee hebben dat ze van God niets mogen, dat Hij kwaad is op hun en dat hen waarschijnlijk hel en verdoemenis te wachten staat als ze niet beter hun best doen om Gods leefregels/de wetten van de kerk na te houden...

Verder is depressiviteit als christen juist een extra groot probleem. Globaal zie ik 2 soorten problemen bij depressiviteit onder christenen, die elk vooral onder een bepaalde groep voor komen. Ik zal zowel de (zwaardere) reformatorischen als de evangelische/charismatische hoek behandelen. Om niet bij de reformatorischen te eindigen, begin ik met hen.

Je hebt zware reformatische kerken waar er in de prediking zoveel nadruk ligt op hel en verdoemenis, op het haten van je eigen vlees en zondebesef, dat depressie vaak wordt verward met dat zondebesef. Omdat zondebesef als iets goeds wordt gerekend wordt depressiviteit min of meer gestimuleerd. Pessimisme en negativiteit worden toegejuicht (doch dit gebeurt uiteraard in stilte van binnen) en zo wordt depressie meer dan eens gecamoufleerd door "zondebesef". Als je depressief bent in zulke kringen, zal je daar niet makkelijk uit komen, omdat je omgeving het min of meer toejuicht.

Aan de andere kant heb je de evangelische/charismatische wereld. Net als overal heb je ook daar depressieve mensen zitten. Mattheus v/d Steen, zei hierover in zijn boek "Durf te dromen" treffend het volgende:

"Depressie vertoort alle relaties, inclusief de relatie met God. Een depressieve christen heeft het gevoel dat de vreugde over zijn of haar bekering helemaal weg is en voelt Gods tegenwoordigheid niet meer. God lijkt ver weg, stil en onbereikbaar. Het zal heel moeilijk zijn om te bidden en de Bijbel te lezen omdat beide handelingen concentratie vragen, en dat is er niet bij een depressie. Als patient zal je het heel moeilijk vinden om mee te doen in aanbiddingsdiensten of andere uitbundige samenkomsten, omdat jij je van binen dood voelt. Op dit punt lijkt een depressief iemand te ervaren dat God hem veroordeeld of dat hij een overgevelijke zonde heeft begaan. Een christen voelt zich dan nog depressiever, omdat hij het gevoel geeft dat hij niet alleen is afgesneden van mensen, maar ook van God die zijn laatste hoop is"

Verder geeft hij aan dat hij heeft ervaren dat veel niet-christenen die tot geloof komen als ze in een depressie zitten daar direct van bevrijdt worden, maar dat het bij veel christenen een proces is waar je (samen met God en vrienden) doorheen moet gaan.

Even om eens een ander geluid te laten horen. Want ik geloof wel dat geloof echt vreugde en geluk brengt, maar dat het ook zo zijn valkuilen heeft.

[Étoile 0]

Quote:

Op dinsdag 01 april 2008 15:39:47 schreef T!m0n het volgende: Aan de andere kant heb je de evangelische/charismatische wereld. Net als overal heb je ook daar depressieve mensen zitten. Mattheus v/d Steen, zei hierover in zijn boek "Durf te dromen" treffend het volgende: "Depressie vertoort alle relaties, inclusief de relatie met God. Een depressieve christen heeft het gevoel dat de vreugde over zijn of haar bekering helemaal weg is en voelt Gods tegenwoordigheid niet meer. God lijkt ver weg, stil en onbereikbaar. Het zal heel moeilijk zijn om te bidden en de Bijbel te lezen omdat beide handelingen concentratie vragen, en dat is er niet bij een depressie. Als patient zal je het heel moeilijk vinden om mee te doen in aanbiddingsdiensten of andere uitbundige samenkomsten, omdat jij je van binen dood voelt. Op dit punt lijkt een depressief iemand te ervaren dat God hem veroordeeld of dat hij een overgevelijke zonde heeft begaan. Een christen voelt zich dan nog depressiever, omdat hij het gevoel geeft dat hij niet alleen is afgesneden van mensen, maar ook van God die zijn laatste hoop is"

Ik denk dat dit hetzelfde is bij de andere kant van het christendom eigenlijk. Al kun je dan aanbiddingsdiensten vervangen voor erediensten. Maar dat weet ik niet zeker, ik hoor zowel niet bij een zware reformatorische kerk en niet bij een charismatische kerk.

[Liset 0]

Quote:

Op dinsdag 01 april 2008 17:26:08 schreef Karin het volgende: [...] Ik denk dat dit hetzelfde is bij de andere kant van het christendom eigenlijk. Al kun je dan aanbiddingsdiensten vervangen voor erediensten. Maar dat weet ik niet zeker, ik hoor zowel niet bij een zware reformatorische kerk en niet bij een charismatische kerk.

Inderdaad, maar ik denk ook dat T!mon bewust 2 uitersten gekozen heeft..?

Ik zal trouwens later nog reageren op de onderbouwing met bijbelteksten.. zit nu op m'n werk

[Liset 0]

Ik zat ook even te denken aan Paulus. Persoonlijk denk ik dat hij een diepe vreuge had wat voortkwam uit het besef dat hij genade heeft gekregen van Christus, maar hij heeft toch behoorlijk wat periodes gehad die niet zo rooskleurig zijn. Zijn woorden, geïnspireerd door de Heer, zijn opgenomen in de Bijbel en beïnvloeden menig leven, maar zíjn leven was geen rozegeur en maneschijn..

Romeinen 7

Moeten we nu vaststellen dat de wet hetzelfde is als de zonde? Absoluut niet. Ik ben me echter pas door de wet bewust geworden van de zonde. Ik zou immers niet weten wat begeerte was als de wet niet zei: ‘Zet uw zinnen niet op wat van een ander is.’ 8 Maar de zonde heeft van het gebod gebruik gemaakt om begeerten in mij op te wekken, want zonder de wet is de zonde krachteloos. 9 Eens leefde ik zonder de wet, maar door de komst van het gebod kwam de zonde tot leven 10 en daardoor stierf ik. Het gebod, dat tot leven had moeten leiden, bleek juist tot mijn dood te leiden. 11 De zonde heeft gebruikgemaakt van het gebod: ze heeft mij misleid en mij door het gebod gedood. 12 Kortom, de wet zelf is heilig en de geboden zijn heilig, rechtvaardig en goed.

13 Is het dan het goede dat mij heeft gedood? Natuurlijk niet, het is de zonde. Maar om mij te doden heeft ze van het goede gebruikgemaakt; alleen zo kon duidelijk worden wat de zonde is. Door het gebod te gebruiken laat de zonde zien hoe verderfelijk ze is. 14 Wij weten dat de wet het werk van de Geest is, maar door mijn natuur ben ik uitgeleverd aan de zonde. 15 Wat ik doe, doorzie ik niet, want ik doe niet wat ik wil, ik doe juist wat ik haat. 16 Maar wanneer mijn daden in strijd zijn met mijn wil, dan erken ik dat de wet goed is. 17 Dan ben ik het niet die handelt, maar de zonde die in mij heerst. 18 Immers, ik besef dat in mij, in mijn eigen natuur, het goede niet aanwezig is. Ik wíl het goede wel, maar het goede doen kan ik niet. 19 Wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na; wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik. 20 Maar wanneer mijn daden in strijd zijn met mijn wil, ben ik daar niet zelf de oorzaak van, maar de zonde die in mij heerst. 21 Ik ontdek in mij de wetmatigheid dat het kwade zich aan mij opdringt, ook al wil ik het goede doen. 22 Innerlijk stem ik vol vreugde in met de wet van God, 23 maar in alles wat ik doe zie ik die andere wet. Hij voert strijd tegen de wet waarmee ik met mijn verstand instem en maakt van mij een gevangene van de wet van de zonde, die in mij leeft. 24 Wie zal mij, ongelukkig mens, redden uit dit bestaan dat beheerst wordt door de dood? 25 Dat doet God! Dank aan hem door Jezus Christus, onze Heer. Met mijn verstand onderwerp ik mij aan de wet van God, maar door mijn natuur onderwerp ik mij aan de wet van de zonde.

Ik zie dit gedeelte als een combinatie van dankbaarheid, maar ook een diepe pijn. Wetende dat de zonde overheerst en dat er een strijd gaande is, maar toch zo dankbaar voor het feit dat hij door Jezus Christus is gered. Ik kan mezelf natuurlijk nooit vergelijken met Paulus, maar in zijn woorden kan ik me zeker vinden. Ik hoop dat ik het duidelijk heb verwoord.

[Timon 0]

Quote:

Op dinsdag 01 april 2008 17:34:11 schreef Liset het volgende: [...] Inderdaad, maar ik denk ook dat T!mon bewust 2 uitersten gekozen heeft..?

Klopt. En natuurlijk geld het niet alleen voor de uitersten maar ook wat er tussenin zit in een bepaalde mate en op een iets andere manier. Ik koos voor het voorbeeld van de zware reformatorische kerken, omdat het best wel "voor de hand ligt" en ook in onderzoeken van godsdienstsociologen naar voren komt. Anderzijds wilde ik niet het idee geven dat depressie alleen daar voor kwam, maar wilde ik laten zien dat het ook in "happy clappy churches" voorkomt en dat al die blijdschap niet alleen aanstekelijk hoeft te zijn, maar ook juist de depressie kan versterken, door het gevoel van onbegrip en het "er niet bij horen". Even om te relativeren dat geloven altijd per definitie vreugde schenkt en om hopelijk ook begrip te tonen naar christenen die door een moeilijke tijd gaan

Want het geloof in God kan een bron van diepe blijdschap zijn, maar dat betekent niet dat je altijd halleluja bovenop de berg staat te dansen

[Étoile 0]

Ik bedoelde dat het niet uitmaakt of je in een zwaar reformatorische kerk zit of in een charismatische of er tussen in. Omdat hetgeen in dat geval de depressie versterkt/veroorzaakt in de kern hetzelfde is. Het gevoel er niet bij te horen, een verbroken relatie met God. Geen concentratie, geen energie om in die relatie te steken etc. Volgens mij is het onderscheid niet nodig zegmaar.

[Timon 0]

Klopt. Ik denk persoonlijk alleen dat het in evangelische/charismatische gemeenten nog iets erger is, omdat het geloof daar ook over het algemeen met meer uitbundige vreugde beleefd wordt en het wel heel moeilijk is om daarin mee te gaan als je depressief bent, waardoor het gevoel van uitsluiting groter kan worden... Maar in de kern komt hetzelfde probleem overal voor.

En daarnaast denk ik dus dat je in meer zware reformatorische kerken nog weer een ander probleem hebt, dat niet overal voorkomt...

[Robert Frans 1.543]

Daarbij kan het ook gebeuren dat je simpelweg het idee hebt dat je als christen per se gelukkig zou moeten zijn. Immers, je hebt God, het eeuwige leven, als katholiek zelfs de Eucharistie, dus hoe kun je dan nog ongelukkig zijn? Als je dan tóch ongelukkig bent, kan je dat een heel naar schuldgevoel opleveren, waardoor je alleen maar ongelukkiger wordt en het schuldgevoel weer wordt versterkt.

De vraag zou dus eerder kunnen zijn: zijn gelovigen écht gelukkiger, of vinden ze vooral dat ze gelukkiger behoren te zijn en zullen misschien een heleboel gelovigen acteren dat ze gelukkig zijn?

[Ignatius Maria 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 20:02:53 schreef RobertF het volgende: De vraag zou dus eerder kunnen zijn: zijn gelovigen écht gelukkiger, of vinden ze vooral dat ze gelukkiger behoren te zijn en zullen misschien een heleboel gelovigen acteren dat ze gelukkig zijn?

Zo goed zelfs dat ze het zelf geloven.

[Andere Jas 2]

Hoe meet je geluk trouwens?

[LodewijkNapoleon 0]

Nog weer anders & paradoxaler; bestaat het ultieme geluk in het mede-lijden met Christus?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:09:52 schreef AndreasJ het volgende: Hoe meet je geluk trouwens?

En hoe definieer je geluk?

[Sacerdos 0]

De waar en echte Christgelovige(die is niet gelovig meer maar die weet het zeker) is toaal gelukkig daar hij/zij de hemelse eeuwigheid deelachtig zijn; als dat geen geluk is,dat is totaal geluk.

[Andere Jas 2]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:22:06 schreef Pius_XII het volgende: [...] En hoe definieer je geluk?

Bah wat flauw...

Geluk zal wel net zo iets als de maandagochtend zijn, een state of mind...

[Étoile 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 20:02:53 schreef RobertF het volgende: Daarbij kan het ook gebeuren dat je simpelweg het idee hebt dat je als christen per se gelukkig zou moeten zijn. Immers, je hebt God, het eeuwige leven, als katholiek zelfs de Eucharistie, dus hoe kun je dan nog ongelukkig zijn? Als je dan tóch ongelukkig bent, kan je dat een heel naar schuldgevoel opleveren, waardoor je alleen maar ongelukkiger wordt en het schuldgevoel weer wordt versterkt. De vraag zou dus eerder kunnen zijn: zijn gelovigen écht gelukkiger, of vinden ze vooral dat ze gelukkiger behoren te zijn en zullen misschien een heleboel gelovigen acteren dat ze gelukkig zijn?

Dat is een goede. Andersom kan het misschien ook. Dat je niet gelukkig durft te zijn, omdat het zoveel gekost heeft. Vergelijk het met nieuwe schoenen, die je niet aan durft omdat ze zo duur waren (en néé, genade is niet het zelfde als een paar schoenen, maar de angst misschien wel. )

[Andere Jas 2]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:23:04 schreef Sacerdos het volgende: De waar en echte Christgelovige(die is niet gelovig meer maar die weet het zeker) is toaal gelukkig daar hij/zij de hemelse eeuwigheid deelachtig zijn; als dat geen geluk is,dat is totaal geluk.

Ik heb dat altijd voor mijzelf egoïstisch gevonden, alleen maar zodat ik eeuwig leven zou krijgen na mijn dood.

[Machiavelli 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:22:06 schreef Pius_XII het volgende: [...] En hoe definieer je geluk?

Door met een groep mensen bijeen te komen en een definitie af te spreken.