weggeven bij trouwen

[audacity 0]

Quote:

Dit is idd een heel belangrijk punt. Ouders geven hun kind weg. (zie je in kerken toch ook vaak, dat de vader de dochter aan de vriend/man geeft?) Dat vind ik altijd een supermooi gebaar. Als de ouders er niet mee eens zouden zijn, kunnen ze dus eigenlijk hun dochter niet weggeven. Ook bijbels gezien denk ik een belangrijk punt.

even een quote uit het topic over neven-nichten.....van elsepietje

Is het bijbels dat je als je als vrouw trouwt, dat je door je vader weggegeven moet worden? Ik zou het om persoonlijke omstandigheden namelijk nooit doen.

[Corientje123 0]

Ik heb eigenlijk geen idee of het echt iets bijbels is om als vrouw zijnde, je laten weggeven door je vader als je gaat trouwen. Ik denk dat het meer iets persoonlijks is, waarom je dit zult doen. Het lijkt me voor een vader wel een eer om dat te mogen doen en ik denk ook wel dat je een goede band moet hebben met je vader, als meisje zijnde.

Ik zou het, als ik ooit ga trouwen, wel een mooi gebaar vinden. Maar goed, dat zien we dan wel weer

[Eefz 0]

Mijn vader doet dat wel 17 november. Ik vind dat ook heel mooi! Bijvoorbeeld omdat je het ene gezin verlaat en dan toevertrouwd wordt aan het hoofd van je nieuwe gezin...

In de Bijbel staan veel voorbeelden van dat ouders betrokken zijn bij het ten huwelijk nemen/geven van hun kinderen. Ik denk dat het best 'bijbels' is, maar ook weer niet per se moet ofzo!

[Raido 0]

Ja maar dat is wel wat anders dan het weggeeven in de Bijbel. Daar was het 'de vader geeft de dochter weg' (de vader kiest in dit geval de schoonzoon). Wat jij/wij in ons hoofd hebben is dat jezelf een vriend of vriendin zoekt en met je huwelijk vraagt je vriend aan je vader om de hand van (en dus gewoon toestemming). Dan geeft de vader zijn dochter ook 'weg' maar zoals je begrijpt is dat wat anders

Wat in de Bijbel gebruikelijk was is het uithuwelijken, en dat vinden we nu barbaars

[diakio 0]

* diakio vindt dat helemaal niet barbaars

maar dat zal wel komen omdat

* diakio is in de verkeerde tijd geboren

[dingo 166]

'k heb geen dochter maar ik zou d'r nooit weggeven! Neem uiteraard wel graag een schoondochter of schoonzoon in ontvangst.

[Nynthe 1]

Er staat tot zover ik weet nergens in de bijbel een soortgelijk iets beschreven waarbij de vader de dochter weggeeft. Het heet weggeven ja, maar feitelijk gezien 'geef' je niet je kind weg. Vroeger gebeurde het nog wel eens dat je naar de andere kant van weet ik veel waar gestuurd werd, maar tegenwoordig met alle communicatie middelen en alles is de kans gewoon groot dat je elkaar gewoon blijft zien. Maar het is een soort van symbolisch gebaar ook. 'Ik zorgde eerst voor je, nu draag ik je over aan je man in het vertrouwen dat hij nu voor je zal zorgen.'

Ik ben wel weggegeven door mijn vader. Ik heb mijn vader ook gevraagd om een persoonlijk praatje te houden in het gemeentehuis. Vaak wordt dit gedaan door de ambtenaar, maar ja, die kent je natuurlijk niet. En ik vond dat hij het meeste 'recht' daar toe had. Was ook ontzettend leuk en mooi.

Het weggeven zelf vond mijn vader erg moeilijk. Mijn vader wordt niet snel emotioneel, maar toen wel. Helemaal toen mensen tegen hem zeiden: 'Ga nou maar John, je moet haar laten gaan!' Ha, dat hielp niet echt natuurlijk Maar zo kreeg hij wel de kans om mijn man nog even een laatste waarschuwende blik te geven en het één en ander toe te fluisteren

Mijn man is door zijn moeder weggegeven, hij is met haar naar het altaar gelopen, ik met mijn vader. Was ook wel erg mooi eigenlijk.

Zijn vader was al heel lang niet meer in the picture, maar vlak voor de bruiloft heb ik toch dat contact gezocht omdat een vader toch wel iets zegt over de persoon met wie je trouwt. Al is het alleen maar wat betreft de karaktereigenschappen. Je ziet in de ouders toch altijd bepaalde dingetjes terug.

Mijn moeder was er natuurlijk ook nog, die heeft heel veel geregeld en heeft een nummer gezongen tijdens de kerkdienst.

Door mijn ouders op die manier een plek te geven heb ik ook wel laten zien welke plek ze in mijn leven gehad hadden tot zover en nog zouden hebben. Zij zijn altijd betrokken geweest en dat wilde ik op zo'n belangrijke dag ook.

Maar ik weet niet of je je vader überhaupt nog ziet of hoe dat contact nog is. En of je ook plannen hebt om binnenkort naar het altaar te lopen. Maar het kan altijd nog beter worden. Niet dat je het moet doen omdat het 'zo leuk staat op de grote dag' maar wie weet valt er nog iets te helen en is de schade niet helemaal onherstelbaar

[Mr. Emilio 0]

Toen mijn tweelingzus trouwde was er helaas geen vader meer om haar weg te geven. Onze vader is enkele jaren geleden overleden.

Hoewel ik het liever mijn vader trots met zijn dochter door het middenpad van de kerk naar voren had zien schrijden, maar nu viel mij die eer te beurt.

Als mijn vriendin en ik gaan trouwen, ontbreekt haar vader vanwege dezelfde reden.

We hebben het er al over gehad en we overwegen om samen de kerk binnen te komen of anders de oudste zwager van mijn vriendin (ze heeft geen broers) te vragen.

[audacity 0]

* marliesje heeft geen trouwplannen.............eerst maar is een vriend krijgen

de reden dat ik me niet wil laten weggeven door mijn vader is de volgende. Mijn ouders zijn gescheiden en hertrouwd. Mijn moeder ziet mijn stiefvader als vervanger van mijn vader. Als ik mijn vader vraag me weg te geven, kies ik dus in feite voor mijn vader, tegen mijn moeder, want die twee kunnen niet door een deur. Dus ja, gelukkig heb ik maar één broertje. Een van mijn zusjes is al wel getrouwd en die heeft het ook opgelost door zich weg te laten geven door mn broertje.

[Jyoti 0]

Als het echt voor familieruzies zorgt zou ik zeggen, laat die traditie gewoon vallen. Dat weggeefgedoe is leuk en mooi, maar je wil vast niet dat jouw huwelijksdag overschaduwd wordt door spanningen tussen je vader en moeder.

Ik heb eigenlijk nooit over dat weggeven nagedacht aangezien ik toch de eerste jaren helemaal niet wil trouwen, maar eigenlijk zou ik ook wel met het probleem zitten dat ik geen vader meer heb om me weg te geven. Nu vroeg ik me af of het eigenlijk ooit gedaan wordt om je door je moeder te laten weggeven. Uiteindelijk is mijn moeder degene die me opgevoed heeft, het heeft in mijn ogen veel meer zin dat zij me zou weggeven dan wanneer een broer of neef ofzo het zou doen.

[Nynthe 1]

Het scheelt natuurlijk dat een trouwdatum nog niet in zicht is, maar aan de andere kant denk ik wel: Het is jouw dag, jij staat samen met je toekomstige man dan in het middelpunt van de belangstelling, dan moet jij ook kunnen doen wat jij wilt. Nou weet ik niet of je eigenlijk liever door je vader weggegeven zou worden of dat het je niet zoveel uitmaakt. Maar als je het echt belangrijk vind zou ik een gesprekje hebben met zowel je vader als je moeder. Voor jouw moeder is je stiefvader inderdaad een vervanger qua partner, maar niemand kan je vader vervangen. Ik zou ze vragen om mijn wensen te respecteren. Je zou toch verwachten dat ze zich dan als volwassenen kunnen gedragen zodat alle aandacht uitgaat naar jouw, je man en jullie geluk inplaast van naar hen en hun problemen met elkaar. Het is hun probleem, ik vind het niet eerlijk om daar een ander mee op te zadelen.

@ Iriacynthe: Mijn aangetrouwde nicht is ook weggegeven door haar moeder. Haar vader was nooit in beeld, dus was dat ook volkomen logisch vond iedereen dat haar moeder het deed.

[aegron 0]

Volgens mij is het vooral erg Amerikaans, maar ik kan het mishebben. (Ik heb er in ieder geval helemaal niks mee en ben mooi samen met mijn vrouw de kerk ingelopen )

[Holla 0]

dat dacht ik ook. Ik heb niet veel bruiloften meegemaakt waarbij de bruid weg werd gegeven door haar vader, meestal lopen ze gewoon zelf de kerk in

[diakio 0]

Quote:

Op dinsdag 18 september 2007 06:36:56 schreef aegron het volgende: Volgens mij is het vooral erg Amerikaans, maar ik kan het mishebben. (Ik heb er in ieder geval helemaal niks mee en ben mooi samen met mijn vrouw de kerk ingelopen )

Nope. Het is erg patriarchaal, zeg maar bronstijd+. Meisjes zijn het bezit van hun vader, totdat ze worden weggeven aan een man, en daarmee aan een familie, waar ze voortaan bezit zijn. In die zin is het natuurlijk reuze Bijbels, ook niet bepaald een post-feministische-golf boek.

Evolutionair-biologisch overigens een volstrekt logisch verschijnsel. Aangezien bij de menselijke soort de vruchtbare periode van de vrouw volstrekt onduidelijk is, en we paarvorming kennen die het vrij lastig maakt voor de vaders om te weten of ze wel energie in hun eigen nageslacht steken, heeft onze soort allerlei culturele vormen ontwikkeld die moeten garanderen dat mannen geen energie verspillen aan nageslacht dat niet van hen is. En die vormen uiten zich altijd in het beheersen van de vrouwelijke sexualiteit, of het loslaten van de paarvorming.

[E-line 0]

Nunc en ik zijn ook gewoon samen de kerk in gelopen. We waren toen namelijk al getrouwd

Serieus: ik vind het altijd wat eigenaardig als de bruid bij binnenkomst in de kerk (-> na de burgerlijke huwelijkssluiting) nog wordt weggegeven. De kerkdienst is niet een overdoen van de burgerlijke huwelijkssluiting, maar een vragen om Gods zegen over het al gesloten huwelijk.

[Holla 0]

In de RKK werkt dat niet zo, toch?

[aegron 0]

Quote:

Op dinsdag 18 september 2007 10:56:38 schreef E-line het volgende: Nunc en ik zijn ook gewoon samen de kerk in gelopen. We waren toen namelijk al getrouwd Serieus: ik vind het altijd wat eigenaardig als de bruid bij binnenkomst in de kerk (-> na de burgerlijke huwelijkssluiting) nog wordt weggegeven. De kerkdienst is niet een overdoen van de burgerlijke huwelijkssluiting, maar een vragen om Gods zegen over het al gesloten huwelijk.

Dat hangt van je definitie af. Ik zie het Burgelijk Huwelijk vooral als een noodzakelijk kwaad, omdat je anders niet in de Kerk mag trouwen. Niet voor niets hebben mijn vrouw en ik ervoor gekozen om in de kerk de ringen uit te wisselen.

[diakio 0]

Quote:

Op dinsdag 18 september 2007 10:58:00 schreef NienkeJ het volgende: In de RKK werkt dat niet zo, toch?

Nee, in de RKK begint het sluiten van het huwelijk in de kerk en eindigt het in bed (of andere prettige ondergrond)

[diakio 0]

Quote:

Op dinsdag 18 september 2007 11:05:51 schreef aegron het volgende: [...] Dat hangt van je definitie af. Ik zie het Burgelijk Huwelijk vooral als een noodzakelijk kwaad, omdat je anders niet in de Kerk mag trouwen. Niet voor niets hebben mijn vrouw en ik ervoor gekozen om in de kerk de ringen uit te wisselen.

Strikt genomen is dat een katholieke huwelijksvisie, geen protestante

[aegron 0]

Quote:

Op dinsdag 18 september 2007 11:42:17 schreef diakio het volgende: [...] Strikt genomen is dat een katholieke huwelijksvisie, geen protestante

ssst niet verder vertellen

[Naeva 182]

Ik heb me dit ook zitten afvragen, zondag in de kerk. Wij hebben helaas een heel klein kerkje, het is nogal moeilijk om daar met 2 mensen naast elkaar door het gangpaadje te lopen. Bij mijn schoonvader + schoonzus ging het net, maar mijn vader heeft een wat omvangrijker figuur.

Het weggeven vind ik verder typisch zoiets dat je doet omdat het mooi is, niet omdat het echt ergens op slaat (wat E-line zegt: de vorm nog een keer overdoen is niet zo logisch).

[Holla 0]

Dan geeft je vader je toch weg in het gemeentehuis?

Daar is vast meer ruimte, er zit meer logica in én het is nog mooi ook

[elisepietje 0]

In de bijbel staat het inderdaad niet letterlijk denk ik. Maar eerst zorgen je ouders voor je en als je dan gaat trouwen als meisje zijnde, kun je dus weggegeven worden door je vader. De man is het hoofd van het gezin, en zorgt daar normaal gesproken dus ook voor. (helaas gebeurt dit lang niet altijd:S) Dus als een vader zijn dochter aan een man geeft, wil dat denk ik idd zeggen wat Nynthe ook zegt:'Ik zorgde eerst voor je, nu draag ik je over aan je man in het vertrouwen dat hij nu voor je zal zorgen.' Dan is dus de man verantwoordelijk voor zijn vrouw. En moet hij voor haar zorgen.

Zelf vind ik het een prachtig gebaar. Maar het ligt idd aan de band die je met je vader hebt. Het is ook absoluut geen verplichting of iets, maar een gebaar waar je voor kunt kiezen.

'Ik zorgde eerst voor je, nu draag ik je over aan je man in het vertrouwen dat hij nu voor je zal zorgen.'

[Mr. Emilio 0]

Ik snap de weerzin tegen het wegeven door de vader van de bruid niet zo goed. Los van begrijpelijke argumenten tegen, zie ik niet zoveel reacties die het voor standpunt steunen.

Ik had graag mijn vader aan mijn zijde gehad als ik ga trouwen. Ik zou met alle liefde de vader van mijn bruid haar binnen hebben zien brengen.

[Dostojevski 0]

Mijnheer Emilio, mocht mijn vader dood zijn en mocht ik toevallig niet alleen maar broers hebben gehad, dan zou ik er net zo over denken als jij - vermoed ik. Maar voor de meeste mensen is de aanwezigheid van een vader een vanzelfsprekendheid, en dan gaan andere argumenten tellen. Ik kan me iets voorstellen bij het feministische argument, dat een vrouw het niet ziet zitten om als een stuk vee over te gaan van de ene op de andere eigenaar. Dat is ook een beetje wat er achter dit ritueel zit, helaas. Maar daarnaast is het natuurlijk ook iets moois, dat het eind van je tijd bij je ouders symboliseert (eigenlijk had mijn moeder mij ook weg moeten geven ) (enne... ik woonde al vijf jaar op mezelf toen ik ging trouwen, dus ergens is het ook weer vaag natuurlijk, maar het gaat om het idee achter het ritueel en niet zozeer om de specifieke situatie) alsook de goedkeuring van de ouders van de bruid, je vertrouwt het belangrijkste uit je leven, je dochter, toe aan de zorgen en liefde van een man.

Persoonlijke noot: zie aegron, ook mijn vrouw en ik waren van die katholieke protestanten, om met diak te spreken, die aan het kerkelijk huwelijk een grote waarde toekennen en ook in de kerk de ringen hebben uitgewisseld. Overigens hebben al onze vrienden dat ook gedaan, dus zo gek is dat niet. Mijn schoonvader heeft mij mijn vrouw overhandigd, wat hij erg leuk vond. Mij boeide het minder. Hij wilde ook dat ik 's morgens ging aanbellen bij hun huis, ook heel traditioneel natuurlijk, maar dat vond ik echt te ver gaan: het was bij mijn schoonouders thuis, ik had daar geslapen, zat aan de koffie, en werd ineens gesommeerd om naar buiten te gaan en aan te bellen, alleen voor een foto. Wat dat betreft was ik misschien weer te protestants: geen poppenkast.