Help, ik ben brus!

[Corientje123 0]

Ik ben ook een brus.

Mijn broer(tje) heeft een vorm van autisme (PDD NOS).

"Vroeger" had ik naar mijn idee hier nooit zo`n problemen mee, omdat ik er niet zoveel aandacht aan schonk. Tot op het moment dat mijn broertje dus misbruik ging maken van het feit dat hij meer aandacht kreeg, en mijn moeder dus werkelijk alles voor hem voorkauwde.. Ik heb altijd wel gevonden dat mijn broertje veel meer aandacht kreeg, dan dat hij werkelijk ook echt nodig had.

Maar goed, inmiddels heb ik het voor mezelf geaccepteerd dat dit nog steeds zo is (hij is inmiddels 18). En trek ik me weinig aan van de manier hoe dingen bij mij thuis gaan.

Klinkt misschien wat negatief allemaal, maar met mijn broertje zelf heb ik altijd heel goed op kunnen schieten en nog steeds wel. Het is meer de manier van mijn moeder die ik niet snap...

[Ol Moth 0]

Ja ik heb ook een brus. Maar ik acht mezelf zeer normaal. Normaler dan mijn moeder in ieder geval, die niet eens wat heeft, Haha. Ik vind het gewoon dubbel al die stickertjes. Mijn vader(Zelf heeft hij asperger) heeft op zijn kamer een lijstje hangen met goede eigenschappen van mensen met en mensen zonder autisme, en als ik dat doorlees heb ik alles behalve herkenning bij mezelf. Terwijl mijn moeder nog steeds doet en denkt dat mijn vader en ik nooit gelijk(kunnen)hebben en zij de enige geestelijk normale is thuis.

Je leert ermee leven he, Zo'n aparte moeder. Heb laatst nog een leuk shirt besteld om haar een beetje te sarren: "Don't blame me, it's a hardware problem."

[Timon 0]

Ik ben ook brus, mijn zusje is verstandelijk gehandicapt, heeft epilepsie enzo. Maar ik ben het inmiddels zo gewend, ik weet bijna niet beter. Ik heb op zich een behoorlijk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, maar ik heb neit ht idee dat ik oververantwoordelijk ben ofzo. Mijn moeder neemt het grootste deel van de zorg op zich en combineert huisvrouw-zijn met het zorgen voor mijn zusje die gelukkig normaal ook naar een bijzondere school gaat. Daar heb ik wel vet respect voor. Mijn vader doet trouwens ook zijn ding, gaat relatief vaak leuke dingen doen met mijn zusje.

Tsja, ik weet niet beter. Afgezien van de avondmaaltijden (dan is mijn zusje niet te harden) is mijn zusje over het algemeen wel heel lief en ik zou haar niet willen missen

[ThijsK 0]

Zaterdag gaan wij met t gezin op vakantie. Ik zie er eigenlijk wel beetje tegenop, vorig jaar ben ik nogal gespannen terug gekomen van vakantie door mijn zusje wat later heeft geleid tot vervelende zaken. Hoopd at het dit jaar anders zal zijn.

[Henriëtte 0]

Het lijkt me inderdaad knap lastig om een brus te zijn.. Ik ken het gevoel wel om 'verwaarloosd' (te groot woord er voor eigenlijk) te worden, en ik ben blij dat het nu anders is, het was echt niet leuk..

[Timon 0]

ik heb niet echt het "help, ik ben een brus-gevoel"

Ik ben het gewoon zo gewend, dat ik in feite toch niet beter weet...

Het heeft me gevormd, en zeker ook op positieve manier.

[Corientje123 0]

Ik wil toch wel even melden dat nu mijn moeder op vakantie is, ik opeens een super contact heb met mijn brusje (broertje ) Maar ja, we zijn pas 24 uur "ouderloos" dus dat kan nog veranderen.

Ik merk nu pas, nu mijn ouders weg zijn, dat mijn broertje toch ook wel verantwoordelijkheidsgevoel heeft.

Heerlijk..

[Henriëtte 0]

T!m0n, heel mooi dat jij je niet zo voelt

[Liedewij 0]

Quote:

Op maandag 06 augustus 2007 22:41:09 schreef T!m0n het volgende: ik heb niet echt het "help, ik ben een brus-gevoel" Ik ben het gewoon zo gewend, dat ik in feite toch niet beter weet... Het heeft me gevormd, en zeker ook op positieve manier.

ik heb het ook gelezen, kan mij er ook niet echt helemaal in vinden, toen ik het boek de gave van dyslexie aanhet lezen wat werd ik gek, want ik wist ineens hoe ik inelkaar zat.

maar het enige wat ik een klein beetje in het artikel in mij doe denken is het feit dat ik vroeger altijd door iedereen aardig gevonden wou worden.

[Timon 0]

Even een update van mijn kant. Eerder had ik al laten weten dat ik er zelf op zich niet zo onder te lijden had, het gewend was en dat het me ook zeker positief heeft gevormd.

Inmiddels zijn er twee positieve ontwikkelingen geweest.

Ten eerste is er meer duidelijkheid over mijn zusje. Lange tijd wist niemand echt wat ze had, nu wordt ze onderzocht op het syndroom van Angelman. Ze heeft in principe alle symptomen daarvan, behalve 1 ding. Mensen met dat syndroom kunnen doorgaans niet praten of áls ze dat al kunnen, komen ze niet verder dan 6 woordjes. Mijn zusje praat wat monotoom en heeft niet zo'n grote woordenschat al ik, maar ze kan wel praten. Ze is te verstaan en ze spreekt véél meer dan die 6 woordjes. Ik zie dat echt wel als een wonder Waar ik ook blij mee ben: Angelman is een aandoening die ontstaat doordat er bij de bevruchting iets mis gaat. Het is in die zin niet genetisch overdraagbaar dus ik heb ook geen verhoogde kans om het door te geven.

Dan het 2e punt.

Sinds december vorig jaar krijgt mijn zusje een PersoonsGebonden Budget. Mijn ouders kunnen dat beheren en kunnen dus mensen inhuren om op mijn zusje te passen met geld van de overheid. Dit geeft hun de mogelijkheid om wat tijd voor zichzelf te hebben en betekent voor hun een lastenverlichting. Nu kunnen mijn ouders ook mijn zusje bij mij laten langs gaan. Zo ook komend weekend. Ik en mijn huisgenoten passen op haar en houden haar bezig. Op die manier hebben mijn ouders even wat rust, heeft mijn zusje het enorm naar haar zin (ze heeft immers 3 of 4 mensen die constant bereid zijn om spelletjes met haar te doen, haar mee te nemen naar het zwembad en andere leuke dingen te doen) en verdienen wij er een hoop geld aan, want PGB verdient zeker niet slecht. Het is echt een win-win-win situatie.

[WonderfulStar 0]

mijn broers en ik zijn allemaal brusjes

mijn oudste broer en ik hebben beiden een schizo-affectieve stoornis. mijn jongste broer heeft last van depressies. dat maakt ons allemaal brusjes. voor ik wist dat ik zelf wat mankeerde had ik een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn oudste broer. hij is 13 jaar ouder dan mij maar ik heb een tijd gehad dat ik me zijn grote zus voelde. als hij waanideeën had wanneer hij psychotisch was ging ik naar hem toe etc. uiteindelijk werd hij opgenomen, er werd heel veel aandacht aan hem besteedt en daardoor voelde ik me vaak achteruit geplaatst. nouja, logisch dat hij veel aandacht kreeg. uiteindelijk is alles wel op z'n pootjes terecht gekomen

[Machiavelli 0]

Geen brus hier, wel heeft ons gezin lange tijd gefungeerd als plaatsvervangend gezinstehuis waardoor wij thuis verscheidene kinderen met een verstandelijke handicap hebben gehad (varierend voor enkele weekenden tot meer dan tien jaar 'fulltime') en ben daar ook mee opgegroeid. Nu is dat, ook emotioneel, een andere situatie dan voor een brus, maar het heeft mij wel, in positieve zin, gevormd. Een stukje verantwoordelijkheidsgevoel en 'ruimdenkendheid/tolerantie'(weet niet zo even een betere omschrijving) tov. mensen met een handicap of een andere aandoening.

[Corientje123 0]

Quote:

Op woensdag 11 juni 2008 11:31:24 schreef Timon het volgende: Even een update van mijn kant. Eerder had ik al laten weten dat ik er zelf op zich niet zo onder te lijden had, het gewend was en dat het me ook zeker positief heeft gevormd. Inmiddels zijn er twee positieve ontwikkelingen geweest. Ten eerste is er meer duidelijkheid over mijn zusje. Lange tijd wist niemand echt wat ze had, nu wordt ze onderzocht op het syndroom van Angelman. Ze heeft in principe alle symptomen daarvan, behalve 1 ding. Mensen met dat syndroom kunnen doorgaans niet praten of áls ze dat al kunnen, komen ze niet verder dan 6 woordjes. Mijn zusje praat wat monotoom en heeft niet zo'n grote woordenschat al ik, maar ze kan wel praten. Ze is te verstaan en ze spreekt véél meer dan die 6 woordjes. Ik zie dat echt wel als een wonder Waar ik ook blij mee ben: Angelman is een aandoening die ontstaat doordat er bij de bevruchting iets mis gaat. Het is in die zin niet genetisch overdraagbaar dus ik heb ook geen verhoogde kans om het door te geven. Dan het 2e punt. Sinds december vorig jaar krijgt mijn zusje een PersoonsGebonden Budget. Mijn ouders kunnen dat beheren en kunnen dus mensen inhuren om op mijn zusje te passen met geld van de overheid. Dit geeft hun de mogelijkheid om wat tijd voor zichzelf te hebben en betekent voor hun een lastenverlichting. Nu kunnen mijn ouders ook mijn zusje bij mij laten langs gaan. Zo ook komend weekend. Ik en mijn huisgenoten passen op haar en houden haar bezig. Op die manier hebben mijn ouders even wat rust, heeft mijn zusje het enorm naar haar zin (ze heeft immers 3 of 4 mensen die constant bereid zijn om spelletjes met haar te doen, haar mee te nemen naar het zwembad en andere leuke dingen te doen) en verdienen wij er een hoop geld aan, want PGB verdient zeker niet slecht. Het is echt een win-win-win situatie.

Op mijn werk is er ook een meisje met Angelman, en mij is altijd verteld dat deze mensen een achter lopen in de spraak en taal ontwikkeling, maar niet dat het betekend dat ze maar een bepaald aantal woorden kunnen uitspreken. Nou is dit dan wel aan het meisje op mijn werk te merken, zij kan woorden helemaal niet goed uitspreken en gebruikt maar een bepaald aantal woorden om zich duidelijk te maken. Maar wel meer dan 6

En inderdaad PGB betaald goed. Iemand die ik ken heeft een oppasgezin waar ze uitbetaald word in PGB. Dat kan ik beter gaan doen per uur dan het werk wat ik nu aan het doen ben

[ThijsK 0]

Quote:

Op woensdag 11 juni 2008 11:31:24 schreef Timon het volgende: Dan het 2e punt. Sinds december vorig jaar krijgt mijn zusje een PersoonsGebonden Budget. Mijn ouders kunnen dat beheren en kunnen dus mensen inhuren om op mijn zusje te passen met geld van de overheid. Dit geeft hun de mogelijkheid om wat tijd voor zichzelf te hebben en betekent voor hun een lastenverlichting. Nu kunnen mijn ouders ook mijn zusje bij mij laten langs gaan. Zo ook komend weekend. Ik en mijn huisgenoten passen op haar en houden haar bezig. Op die manier hebben mijn ouders even wat rust, heeft mijn zusje het enorm naar haar zin (ze heeft immers 3 of 4 mensen die constant bereid zijn om spelletjes met haar te doen, haar mee te nemen naar het zwembad en andere leuke dingen te doen) en verdienen wij er een hoop geld aan, want PGB verdient zeker niet slecht. Het is echt een win-win-win situatie.

Dat heb ik ook bij mn zusje Ik wordt betaald voor vrij simpele klusjes (die ik soms geeneens heb gedaan), mja mag ik ook een keer een voordeel ervan hebben

Ik zit nog tot haar of mijn dood aan dr vast alszijnde voogd

[xxlisetxx 0]

Het woord Brus kende ik nog niet maar ik vind het een leuk woord

Ik heb een broertje met ADHD niet dat ik er veel van merk want het is gewoon een erg druk levendig lief kind en ik zou me niet voor kunnen stellen om een rusitge Joas aan tafel te hebben zitten!

En verder heb ik een nogal snel overspannen moeder en aangezien mijn vader altijd 6 dagen per week werkte ik de enige was die veel thuis was deed ik alles in huis vanaf dat ik 9 was denk ik koken voor mn borertjes zorgen stofzuigen was opvouwen enz enz enz dat veranderde toen ik bij een ortopedagoge terecht kwam en er geconstateerd werd dat ik 10 jaar was en zwaar depressief je kent het wel veel te laag zelfbeeld enz... toen een halfjaar in astmacentrum Heideheuvel geweest want ik kon ook nog geen 200 meter lopen

In die tijd ging er juist opeens heel veel aandacht naar mij!

En dan heb ik nog een broer met bordeline dat is best lastig maar voor hemzelf meer denk ik dan voor mij!

Ach zo is niemand perfect en al mijn broers en zusen zijn stuk voor stuk schatjes en juist door alles zijn we een super hecht gezinnetje en als er wat is praten we er met zn alles over het hoort bij ze

[annzie 1]

Liset ftw! Dat klinkt echt alsof het nu steeds beter met je gaat en alsof jullie inderdaad voor elkaar door het vuur gaan. Gaaf om dat zo te lezen!

[xxlisetxx 0]

het gaat ook heel goed met me en ons gezin is zo verandert we praten samen en ja het gaat echt goed! ik had nooit gedacht dat het zo zou gaan!

[FdenG 0]

Hier nog eentje. Eigenlijk heb ik nog nooit iets op dit forum gepost, maar ik zat stiekem altijd te hopen dat er een keer een dergelijk topic werd geopend. Mijn twee broers en mijn zusje hebben verschillende psychiatrische problemen, evenals mijn ouders. Daarom ben ik ook een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problemen). Herkennen jullie dit ook?

Alles bij elkaar heeft dit ervoor gezorgd dat ik al een tijdje 'overspannen' ben thuis en nu ook therapie krijg. Ik kan daar nog niet met mijn ouders over praten, omdat ik zo gewend ben geraakt om alles voor mezelf te houden. Ik voel me ook snel verantwoordelijk voor dingen en ik voel me vooral ontzettend machteloos, omdat ik zelf niets kan veranderen aan de situatie.

[Lobke 467]

Wat heftig de verhalen die ik hier lees. Ook van jou FdenG, wat moet je dan veel dragen als kind, zoveel verantwoordelijkheid . Een kind zou moeten kunnen leren, spelen en niet de zorgen van ouders op zich moeten nemen. Maar als je in zo'n situatie zit gebeurd dat w.s gewoon.

Het is goed dat je therapie krijgt, een plek waar je kan praten over alles wat op je schouders rust.

Hebben jullie ook hulp in de huishouding etc of via een kerk?

[Ursa 1]

Hier nog eentje. Eigenlijk heb ik nog nooit iets op dit forum gepost, maar ik zat stiekem altijd te hopen dat er een keer een dergelijk topic werd geopend. Mijn twee broers en mijn zusje hebben verschillende psychiatrische problemen, evenals mijn ouders. Daarom ben ik ook een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problemen). Herkennen jullie dit ook?

Alles bij elkaar heeft dit ervoor gezorgd dat ik al een tijdje 'overspannen' ben thuis en nu ook therapie krijg. Ik kan daar nog niet met mijn ouders over praten, omdat ik zo gewend ben geraakt om alles voor mezelf te houden. Ik voel me ook snel verantwoordelijk voor dingen en ik voel me vooral ontzettend machteloos, omdat ik zelf niets kan veranderen aan de situatie.

Hoe oud ben je? Het lijkt me erg veel druk opleveren, zo'n situatie. Ik vind ook dat ouders met zulke lasten wel drie keer na mogen denken voor ze kinderen krijgen en daarna opvoeden. Het kan niet zo zijn dat je je kind laat lijden om je eigen gevoelens. Dat je zegt 'papa/mama is er even niet' ok. Maar een kind zou nooit zo verantwoordelijk moeten zijn.

[gewoon Paul 8]

He, dit topic ken ik nog niet... Ik ben een brus, en heb er 2... Ik heb mezelf laten testen voor 2 jaar terug, en daar is PDD NOS uit gekomen. Ik werd indertijd niet getest, omdat mijn basisschool, die wel doorhadden dat er iets mis was met me, maar geen last van mijn perikelen had, het minderwaardigheidscomplex van mijn moeder niet wilden verergeren.

Inmiddels kan ik overigens beter met mijn broer(PDD-NOS/verstand van maximaal een puber) om, vooral sinds de tijd dat hij uit huis is.

[FdenG 0]

De vorige reactie vond ik wel erg heftig. Mijn ouders hebben mij in liefde opgevoed en me zoveel mogelijk ruimte gegeven om gewoon kind te zijn. Dat dit onder de gegeven omstandigheden (misschien onbewust) niet is gelukt zoals dat in andere gezinnen wel kan, is niet iets waar zij schuldig aan zijn. Je kiest er als ouders niet voor om bijvoorbeeld kinderen met autisme te krijgen. (Waarmee ik niet wil zeggen dat er iets mis is met autistische kinderen.) Wanneer je een autistisch kind hebt, kost dit veel meer energie en zorgen dan bij een normaal kind. Wat het natuurlijk moeilijker maakt om de andere kinderen gelijke aandacht en zorg te geven, zeker wanneer je zelf ook al niet heel stabiel bent. Dat in een dergelijk gezin het kind zonder stoornis/psychische problemen minder aandacht krijgt, is dan bijna logisch. Ik vind dat mijn ouders het, ondanks alle problemen thuis, toch altijd goed hebben geprobeerd en dat ik in liefde zeker niet tekort ben gekomen. Het is vooral het (logische) gebrek aan energie en het niet een 'normaal gezin zijn' dat me nu opbreekt.

Nu ik jongvolwassen ben, merk ik pas hoe moeilijk ik het vind om te bedenken wie ik zelf eigenlijk ben en wat ik wil. Ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik voel en ik speel het liefst mooi weer. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik bepaalde dingen gemist heb. Dat er thuis vaak geen ruimte was voor mij, omdat er al zoveel speelde. En dat is nu gewoon moeilijk, vandaar mijn wat (te) emotioneel geladen eerste post...

Verder veel herkenning bij de andere posts. Opgroeien als Brusje is soms lastig, maar kan je ook heel sterk maken en inlevend!

[Ursa 1]

Sorry als ik wat heftig overkom. Fijn dat je zelf een goede opvoeding hebt gehad. Toch merk je wel dat er met jou niks mis kan zijn. Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

[Michiel 14]

Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

Die ruimte kan je wel vragen, maar kan er veelal niet zijn omdat de aandacht uitgaat naar het kind met de klachten.

[FdenG 0]

Sorry als ik wat heftig overkom. Fijn dat je zelf een goede opvoeding hebt gehad. Toch merk je wel dat er met jou niks mis kan zijn. Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

Geeft niet. Mijn post kwam ook wat heftig over denk ik. En je hebt gelijk dat ik moet proberen meer ruimte in te nemen thuis.

Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

Die ruimte kan je wel vragen, maar kan er veelal niet zijn omdat de aandacht uitgaat naar het kind met de klachten.

Klopt, Michiel. Ik denk dat dat in veel gezinnen met Brusjes zo is. Als kind voel je toch aan dat je ouders het al druk en moeilijk genoeg hebben zonder dat jij daar je dagelijkse zorgjes aan toevoegt.