Skippy

Ik schrijf graag in me vrije tijd,vandaar dat ik ook enkele forums bezichtig.

maar ik heb er zeerste moeite mee goeie stukken te schrijven iemand tips of trucs?

Hey,

Dit is nogal een brede vraag. Schrijf je al wel eens wat, en zo ja, wat? Wat wil je precies schrijven (artikel, boek? Fictie of non-fictie? Betoog of beschouwend? Enz.)? Waar heb je moeite mee?

Misschien is het wat om workshops of cursussen te volgen?

Hoi Leentje, welkom!

Ik zal gewoon even op stukjes van je post reageren. Is makkelijker.

Ik heb me net aangemeld voor dit forum want ik zit met veel dingen in mijn hoofd en ik moet dat echt even kwijt. Misschien dat iemand mijn situatie herkent en nog tips of overdenkingen heeft.

Ik ben natuurlijk geen deskundige . Ik denk dat het goed is om te beseffen dat niemand op dit forum perfect advies kan geven, want we kennen je natuurlijk niet. Neem het allemaal met een korreltje zout.

Maar ik zal proberen vanuit mijn eigen levenservaring iets te zeggen, misschien heb je dr wat aan.

Het zit dus zo. Ik heb sinds mijn 17e een relatie met een jongen. Ik heb hem ontmoet in de kerk maar daar zijn wat dingen gebeurd en al gauw ging hij niet meer naar de kerk en ik ging daar in mee. We geloofden allebei wel dat God bestond maar deden er niks mee. Nu heeft hij me op 10 mei gevraagd om met hem te trouwen en ik heb ja gezegd(ik ben trouwens 20 en hij 23).

Om te beginnen: je bent nog vrij jong en jullie hebben ook nog niet heel erg lang een relatie. Daarmee wil ik niet zeggen dat het per definitie niet goed kan komen; ik ken meerdere mensen die al voor hun 17e een relatie hadden en jaren (soms zelfs tientallen jaren later) nog steeds bij diezelfde persoon zijn.

Maar je zit nog wel in een leeftijd waarin je jezelf erg ontwikkelt. Ik ben tussen mijn 20e en mijn 25 ook nog erg veranderd. Je kunt je dus ook afvragen, zeker als jullie die twijfels en problemen hebben, of het sowieso niet beter is nog een paar jaar te wachten voor je trouwt.

Maar ik in die tijd ging ik ook weer heel serieus over het geloof denken en ben ik echt weer gaan geloven. Ik geloof dat God een plan met mijn leven heeft en ik geloof ook dat ik op deze wereld ben om Gods liefde te laten zien (miss door zendeling te worden). We zijn ook in die 2 jaar met elkaar naar bed gegaan en dat heb ik stop gezet omdat ik dat niet meer kon nadat ik zo met God bezig was. Iets wat hij heel erg moeilijk vind. Nou wist ik ook al dat hij een erge pornoverslaving had, wat daardoor nog erger werd... Maar 2 weken geleden heeft hij dus opgebiecht (na aandringen van mij want ik had al wat in de gaten) dat hij heeft gereageerd op erotische advertenties en ook dat hij zijn buurmeisje 's avonds bij hem thuis heeft uitgenodigd met de gedachte om vreemd te gaan. Nu is het niet verder gegaan dan flirten want hij zei: Als het erop aankomt dat doe ik het niet. Het is meer die fantasie en spanning denk ik...Maar goed veel gehuild die avond en heb toen mijn ring teruggegeven aan hem.

Ik vind dat van hem een enorme rotstreek. Als jij voorlopig geen seks meer wil, heeft hij dat te accepteren. Wil hij dat niet, dan moet hij de relatie uitmaken. Maar zijn behoeften bij anderen te bevredigen terwijl hij een relatie heeft met jou, mag nooit een optie zijn. Ik vind het terecht dat je je ring aan hem hebt teruggegeven.

Dat hij geen seks heeft gehad, maakt het nog niet goed. Dat hij reageert erotische advertenties en zijn buurmeisje uitnodigt, vind ik al verkeerd. En eerlijk gezegd vind ik het niet erg gezond. Bij mij gaan alarmbellen rinkelen, zeker omdat je ook zegt dat hij verder geen vrienden heeft. Ik denk dat deze jongen wat 'issues' heeft. Misschien zelfs wel problemen waarvoor hij eens met een professional moet gaan praten.

Maar hoe het ook zij, hij is niet iemand met wie ik op dit moment zou trouwen.

Heb wel besloten om de relatie aan te houden en hem met zijn problemen te helpen.

Hoe wil je hem helpen? Ik denk dat je goed moet beseffen dat jij hem niet kan helpen. Jij kan zijn problemen niet oplossen. Jij kan hem ook niet tot geloof brengen. Je kunt hem hoogstens steunen, maar niet meer dan dat. Veel vrouwen vallen in de valkuil dat ze bij een man blijven, omdat ze hem willen 'redden'. Maar dat werkt nooit. Dan krijg je een heel scheve relatie.

Bovendien kan je pas iemand helpen als hij zelf hulp wil. En wil hij dat wel? En zo ja, hoe zoekt hij dan hulp? Als hij wil veranderen, heeft hij daar iemand bij nodig die hem daar echt bij kan helpen. Waarschijnlijk iemand anders dan jij. Denk aan een therapeut, of pastoraal werker uit je kerk.

Kijk, als hij wil worden zoals jij wil dat hij wordt, dan kun je bij hem blijven en geduld hebben en hem steunen in zijn proces. Bijvoorbeeld hem helpen een goede hulpverlener te zoeken. Maar het kan ook zijn dat jij meer verandering wil dan hij, en dan ga je teleurgesteld worden. En dan is het misschien beter om de relatie te beëindigen.

Maar ik begin nu heel erg te twijfelen. Ook omdat ik heel serieus met het geloof bezig ben. Hij is er nu ook serieuzer mee bezig maar hij zegt dat hij nooit zo zal geloven als ik. Zoals zendeling worden zal hij nooit willen of samen bidden vindt hij ook heel lastig. En ik weet niet of ik dat kan accepteren van hem. Ik merk gewoon heel erg dat ik hem daarin wil veranderen. Maar daardoor leg ik een grote druk op hem en dat is heel oneerlijk tegenover hem.

Hoe is hij zelf met geloof bezig? Samen bidden zou voor mij ook niet per se hoeven. Maar ik kan me voorstellen dat je het wel heel belangrijk vindt dat hij geloof het belangrijkste van zijn leven vindt. En als hij dat niet wil, dan kan dat een reden zijn om het uit te maken.

Ik weet gewoon even niet meer wat ik moet doen. We zijn wel 2,5 jaar samen en een half jaar verloofd geweest. Moet ik dat nu allemaal weggooien?

Dat is inderdaad jammer en ik denk dat het heel goed is dat je er niet zomaar een einde aan maakt. Je bent er zo te zien veel over aan het nadenken en dat vind ik goed. Maar het is niet gek om op je 20e een relatie uit te maken, juist omdat je nog zoveel verandert. Liever dat je dat doet, dan dat je maar blijft plakken van een jongen die je ongelukkig maakt.

Ik kan die keuze niet voor je maken; jij moet beslissen wat je wil met de rest van je leven en of je met hem gelukkig kan worden. Maar alleen het feit dat je al lang bij hem bent, moet niet een reden zijn om bij hem te blijven.

Hij heeft verder ook helemaal geen vrienden dus als ik het uitmaak dan heeft hij niemand meer...ik ben echt bang wat hij dan zal doen.

Het is lief van je dat je daar bij stil staat, maar ik denk dat het heel belangrijk is dat je dit niet laat meespelen in je overweging om bij hem te blijven of niet. Nogmaals, jij kan hem niet redden. Het kan zelfs zijn dat als je het uitmaakt, dat voor hem een stimulans is om wel vrienden te maken en zijn leven te beteren (al zal hij het ongetwijfeld in het begin heel moeilijk vinden).

En het is denk ik sowieso ongezond als hij helemaal afhankelijk is van jou omdat hij niemand anders heeft. Lijkt mij heel benauwend voor jou.

Maar ik wil zooooo graag iemand met wie ik het geloof echt kan delen, ik bedoel ik kan het wel met hem delen en we gaan nu ook soms samen naar de kerk en praten er over. Alleen ik wil ook wel graag iemand die God op nummer 1 zet en van wie ik ook kan leren in het geloof...

Is dit heel egoistisch van mij?

Nee, dat is niet egoïstisch van jou. Iedereen is op zoek naar een relatie waarin je met je partner op dezelfde golflengte zit en je de belangrijkste dingen deelt. Anders kan het vroeg of laat mis gaan. Als je niet kunt leven met iemand die jouw geloof niet deelt, dan is dat een legitieme reden om het uit te maken.

Veel sterkte ermee!

Het antwoord op de vraag waarom God je laat lijden, zul je uiteindelijk zelf samen met Hem moeten zoeken. Algemene antwoorden gaan je toch niet helpen, want daar ga je dan toch weer tegenargumenten op verzinnen; uiteindelijk zul je je eigen verhaal met God ontdekken. Net zoals niet-gelovigen ook gewoon hun eigen verhaal daarin ontdekken, soms zelfs uiteindelijk ook met God.

Het is dan ook belangrijker dat je je lijden een plaats kunt geven en kunt opdragen aan God, dan dat je de precieze redenen ervan weet. Antwoorden geven lang niet altijd vrede, maar overgave wel. Hoe moeilijk dat ook kan zijn.

Je kunt twee dingen doen: het lijden lijdzaam ondergaan, biddend en hopend dat het voorbij gaat, of proberen te luisteren wat God van je verlangt, en dat vervolgens doen. Dat laatste is bij mij: 'psychose', althans, zo wordt het genoemd. En ik snap dat. Ik snap dat heel goed. Maar men snapt mij niet als ik zeg dat ik niet gek ben als ik een psychose heb. Ik bedoel daarmee niet te zeggen dat ik die psychose zou moeten hebben...

Je bent zeker niet gek. En God ridiculiseert jouw psychoses niet. Sterker nog, Hij begrijpt beter wat er in jou omgaat dan jijzelf, of wie dan ook.

Maar wat bedoel je precies? Dat je niet kan geloven zonder psychose?

En ik denk ook dat God jou kan gebruiken met de situatie waar jij inzit, met psychoses en al. Misschien zelfs doordat je psychoses hebt (gehad). Maar een psychose verstoort wel je denken. Er zijn zat mensen die door psychoses hele verkeerde dingen gingen denken, ook over God. Dus je moet er denk ik mee uitkijken dat je er niet TE veel waarde aan hecht en je opgaat in een niet-bestaande wereld.

Hoe is het nu met je? Heb je nog steeds psychoses, of is dat allemaal voorbij?

Je moet erop vertrouwen dat: 'alles goed zal komen', maar is er hier ook iemand die ooit echt heeft meegemaakt dat alles goed kwam?

Ik weet niet wat je precies bedoelt met dat 'alles goed zal komen'. Ooit zal alles goed komen, maar pas na onze dood. Maar we leven nu in zondige wereld. Dus het zal tijdens je leven hier op aarde nooit "allemaal goed komen". Helaas.

Toch denk ik wel dat geloof je kan helpen. Al vind ik dat wel een heel lastig punt. Ik ken ook die verhalen van mensen die dan ergens mee zaten, ze baden, en *poef* ze voelden rust. Of *poef* ze waren genezen van een ziekte. Enz. Zo heb ik het nooit meegemaakt.

Maar ik heb wel dat ik, als ik terugkijk op mijn leven, denk dat ik soms geleid ben door God. Dat zie ik meestal niet eens op het moment zelf, maar wel achteraf. Niet dat alles in mijn leven is goed gegaan; maar wel dat ik zie dat God uit mijn nare dingen iets goeds heeft voort laten komen. En dat ik nooit in een bodemloze put terecht ben gekomen.

Bijvoorbeeld dat ik door wat toevalligheden ook de juiste hulp heb kunnen krijgen. Of dat ik iets naars meemaakte, maar juist daardoor ook mensen ben tegengekomen die mijn leven veel mooier hebben gemaakt.

Bovendien kan je geloof zelf je troost geven. Je mag erop vertrouwen dat God je een eeuwig leven heeft beloofd en dat ooit alles goed zal komen. Je mag erop vertrouwen dat God je niet in een bodemloze put terecht zal laten komen, zelfs niet als het voelt alsof je erin zit. Je mag erop vertrouwen dat God je overal waar je bent kunt gebruiken, en dat je leven dus altijd waardevol is. En dat jij waardevol bent.

En dat zijn allemaal dingen die het leven wel mooier kunnen maken.

Ik weet niet wat voor getuigenis dat is, maar ik word af en toe ook kriegel van getuigenissen. Dat komt dan omdat het in mijn ervaring bijna altijd wonderverhalen zijn van mensen die bijvoorbeeld aan de drugs waren en na hun bekering meteen nooit meer zin hadden in drugs; mensen die kanker hebben en de dag daarna ineens genezen zijn; mensen die niet weten wat ze moeten doen met hun leven en ineens een stem uit de hemel horen die vertelt wat ze moeten doen.

Ten eerste worden die verhalen nogal eens mooier voorgespiegeld dan ze zijn en houden mensen zichzelf nogal eens voor de gek met zogenaamde getuigenissen. Maar ten tweede, waar ik ook moeite mee heb: meestal is het leven van een christen niet zo. Meestal gaan veranderingen geleidelijk, meestal hoor je niet heel duidelijk een stem en moet je gewoon op je eigen inzicht afgaan, meestal kost het heel veel moeite om oude zonden achter je te laten en meestal gaan mensen die terminaal ziek zijn dood. Dat is de werkelijkheid.

Ik heb als tienermeisje erg getwijfeld aan mezelf en aan mijn geloof, omdat ik niet zulke bijzondere dingen meemaakte en ze wel altijd hoorde in getuigenissen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het helemaal niet gek was dat ik die dingen niet meemaakte. En dat de mensen in de Bijbel ook lang niet altijd een aaneenschakeling aan wonderen zagen gebeuren. Maar van al die wonderbaarlijke getuigenissen kreeg ik een verkeerd beeld van wie God is en wat geloven is.

Getuigenissen zijn bedoeld om mensen te bemoedigen en op te bouwen, maar dan moeten ze dus wel gaan over het echte leven. En ze moeten dus geen reclamepraatje zijn vol valse beloftes.

Daarom erger ik me soms aan getuigenissen. Is dat jaloezie? Geen idee, maar het lijkt me wel iets om mee rekening te houden.

@ Davy964:

Kan je eens ingaan op mijn vraag: waar baseer je op dat begeerte een zonde is?

Waarom denken de meeste mensen hier dat Jezus geen seks heeft gehad?

Alleen al omdat het in die cultuur totaal not-done was om seks te hebben buiten het huwelijk en Jezus' prioriteiten ook elders lagen.

Dan moet je eerst aannemen dat Jezus niet getrouwd was. Ook daar valt weinig over te zeggen.

Dat neem ik ook aan, omdat dat hoort bij het christelijk geloof, de Bijbel en de traditie. En als je dat in twijfel wil trekken, heb je een heel leuk ander deel van het forum waar je naar toe kan gaan.

Waarom denken de meeste mensen hier dat Jezus geen seks heeft gehad?

Alleen al omdat het in die cultuur totaal not-done was om seks te hebben buiten het huwelijk en Jezus' prioriteiten ook elders lagen.

Begeerte is zondig. Bij seks komt (meestal) begeerte kijken. Dat maakt seks dan zondig. Dat is wat ik zei.

Waar haal je vandaan dan begeerte zondig is? Ik ken niet de hele Bijbel uit mijn hoofd, maar ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit iets over gelezen heb.

De bekendste tekst over begeerte is die uit de tien geboden. Maar dat gaat over begeren wat van een ander is, en dus niet over begeren in het algemeen. In het geval van seks: de vrouw/man van een ander begeren is verkeerd, maar niet het begeren op zich.

Lust, begeerte, zin hebben in seks, zijn allemaal dingen die in ons zitten gebakken. Zodat we ons voortplanten, en omdat God seksualiteit heeft gemaakt zodat we er van kunnen genieten. Dat als zondig wegzetten vind ik een nogal ouderwetse en schadelijke gedachte.

Jezus heeft denk ik geen seks gehad. Maar Hij was wel gewoon mens, en het zou me absoluut niks verbazen als Hij (zeker in de puberteit ) wel seksuele gevoelens heeft gehad. Alleen is hij er goed mee omgesprongen; en dat is wat wij ook moeten doen.

Is seks een zonde dan, Davy?

Begeerte is zondig. Bij seks komt (meestal) begeerte kijken. Dat maakt seks dan zondig. Dat is wat ik zei.

Maar begeerte, zoals jij die definiëert is nogal subjectief.

Is dit de motivatie erachter?

Galaten 5:16 Ik zeg u dus: laat u leiden door de Geest, dan bent u niet gericht op uw eigen begeerten. 17 Wat wij uit onszelf najagen is in strijd met de Geest, en wat de Geest verlangt is in strijd met onszelf. Het een gaat in tegen het ander, dus u kunt niet doen wat u maar wilt. 18 Maar wanneer u door de Geest geleid wordt, bent u niet onderworpen aan de wet. 19 Het is bekend wat onze eigen wil allemaal teweegbrengt: ontucht, zedeloosheid en losbandigheid, 20 afgoderij en toverij, vijandschap, tweespalt, jaloezie en woede, gekonkel, geruzie en rivaliteit, 21 afgunst, bras- en slemppartijen, en nog meer van dat soort dingen. Ik herhaal de waarschuwing die ik u al eerder gaf: wie zich aan deze dingen overgeven, zullen geen deel hebben aan het koninkrijk van God. [...] 24 Wie Christus Jezus toebehoort, heeft zijn eigen natuur met alle hartstocht en begeerte aan het kruis geslagen. 25 Wanneer de Geest ons leven leidt, laten we dan ook de richting volgen die de Geest ons wijst. 26 Laten we elkaar niet uit eigenwaan de voet dwarszetten en elkaar geen kwaad hart toedragen.

Deze Bijbeltekst gaat erover dat je niet je eigen wil, maar Jezus' wil bovenaan je prioriteitenlijst moet zetten. Want als je alleen maar je eigen willetje volgt (lees: je eigen begeerten), ga je slechte dingen doen, want mensen willen nu eenmaal slechte dingen.

Dat gaat niet alleen over seks, en het wil ook niet zeggen dat dus per definitie alle begeerten slecht zijn. Alleen moet je kijken of jouw begeerte overeenkomt met Gods wil. Zo niet, dan moet je er niet naar handelen.

1 Thes. 4:1 Broeders en zusters, in naam van de Heer Jezus vragen we u met klem te leven zoals wij het u hebben geleerd, dus zo dat het God behaagt. U doet dat al, maar wij sporen u aan het nog veel meer te doen. 2 U kent de voorschriften die wij u op gezag van de Heer Jezus hebben gegeven. 3 Het is de wil van God dat u een heilig leven leidt: dat u zich onthoudt van ontucht, 4 dat ieder van u zijn lichaam heiligt en in eerbaarheid weet te beheersen 5 en dat u niet zoals de ongelovigen, die God niet kennen, toegeeft aan uw hartstocht en begeerte.

Hier gaat het over toegeven aan je begeerte, niet over begeerte op zich. Volgens mij een gezonde regel: het is niet verstandig om altijd te doen waar je zin in hebt, en ook niet gezond om altijd seks te hebben als je er zin in hebt.

Dat wil absoluut niet zeggen dat begeerte, of seks verkeerd zijn.

Als je er, net zoals ik, vanuit gaat dat bij liefde tussen volwassenen, er van uit gaat dat een sluimerende seksuele component aanwezig is (hoewel die lag niet altijd heel dwingend aanwezig is)

Ehm, nee. Daar ga ik niet vanuit.

Skippy is vaak een bron van wijsheid

Hier staat wel dat de mens gemaakt is om te trouwen: Genesis 2: 18 +24: "God, de HEER, dacht: Het is niet goed dat de mens alleen is, ik zal een helper voor hem maken die bij hem past. [..] Zo komt het dat een man zich losmaakt van zijn vader en moeder en zich hecht aan zijn vrouw, met wie hij één van lichaam wordt."

Als je lukraak teksten uit de Bijbel pakt om je punt te bewijzen, kun je alles beweren. Dat het goed is om alleen te zijn en dat het goed is om te trouwen. Dat God bestaat en dat God niet bestaat. Dat er een hemel is en dat er geen hemel is.

Lijkt me niet verstandig om op die manier te argumenteren.

ik denk dat dit ook een erg zeldzame is hoor. Ik geloof dat er in de hele bijbel één dergelijk geval voorkomt waarin een huwelijk 'door God geleid' is en er 'een ware' was (Isaak en Rebekka) en voor de rest wordt er niks over in de Bijbel gezegd. Over het algemeen betekent dat dan dat je er zelf een keuze in mag maken.

Als "de ware" bestaat, wil dat niet zeggen dat je geen vrije wil hebt. En als hij niet bestaat wil dat niet zeggen dat God je er niet in wil leiden.

Ik vind die hele discussie over wel of geen "ware" altijd een beetje een non-discussie. Wat boeit het. Volgens mij is het punt waar het om gaat dat er voor heel veel mensen echt wel iemand rondloopt waar ze hun leven mee kunnen en willen delen. En dat God je vast wel wil helpen zo iemand te vinden, als je Hem dat vraagt.

En voor de ene persoon werkt het beter om er niet zo actief mee bezig te zijn; die focust zich op de dingen die hij leuk vindt en komt wellicht vanzelf iemand tegen. En de ander vindt een actieve zoektocht dmv datingsite fijner. Volgens mij is met allebei niets mis. Zolang het maar niet extreem wordt. Jezelf opsluiten als een kluizenaar en nooit initiatief nemen werkt niet. En wanhopig op zoek gaan en je hele leven laten domineren door een zoektocht naar de ware liefde werkt ook niet.

Ik gun je al die rechten. Die zijn behaald, dus geen reden om erover door te zeuren.

Wie zeurt er nou? Er was niemand die erover doorzeurde, zelfs geen feminist, tot jij begon te klagen dat de meeste feministen niet redelijk zijn. En dan wijs ik je erven op dat feministen heel belangrijke dingen hebben bereikt. Misschien niet voor jou, wel voor mij.

Het zal best zijn dat in Nederland vrouwen minder betaald worden. Daar zijn verschillende redenen voor aan te wijzen:

- Vrouwen doen bepaald werk anders. Anders is niet per definitie beter, niet per definitie slechter. Het is ook niet per definitie wel beter of slechter. Het zou kunnen zijn, dat bepaalde functies beter door mannen gedaan kunnen worden. Ik spreek hier over de standaard, niet over individuele uitzonderingen. Het is overigens niet een standpunt wat ik per definitie inneem, alleen een mogelijk verklaring.

- Vrouwen onderhandelen minder hard over hun salaris. Zeker op topfuncties is een zekere cutthroat mentaliteit nodig.

- Mannen verdienen ook minder dan vrouwen. Mannelijke curves over wat dan ook zijn altijd breder en platter dan vrouwelijke curves.

Het gaat mij er niet om wat de reden ervoor is, daar is dit topic niet voor bedoeld. Het gaat me erom dat het geen onredelijk gedachtegoed is dat vrouwen net zoveel zouden moeten verdienen als mannen (en dan gaat het dus om gelijke functies).

Vrouwen worden inderdaad ooit als voorwerp gebruikt. Dat is niet iets wat goed te praten is. Er is echter een tegenargument: mannen ook. Ik geef oe dat dit een zwak tegenargument is, want als mannen vrouwen als voorwerp behandelen, wordt dat niet goed gemaakt door vrouwen de hetzelfde doen.

In "veel landen" worden vrouwen inderdaad onderdrukt. Ik zou geen probleem hebben met feminisme in die landen.

Precies. Waarom zeg je dan dat feministen meestal niet redelijk zijn?

Gelijke rechten ja. Idioterie? Nee.

Daar is iedere feminist het mee eens.

Ik zou je graag wijzen op het artikel "Waar deugen mannen eigenlijk voor?", dat hier op in gaat. http://vorige.nrc.nl/article1858328.ece.

Wat is je punt?

Ik heb ooit de Opzij gelezen, het feminisme blad van Nederland. Daar lees je in dat vrouwen zo geweldig zijn, en als ze dat niet zijn is het de schuld van mannen.

Dan zou ik je aanraden nog een keer een exemplaar te lezen. En nog een keer. En nog een keer. Tot een keer in je bevooroordeelde brein doordringt wat er echt staat.

Wie zegt overigens dat ik niet alle christenen verwijt dat er een subsekte is die met die bordjes ergens staan? In mijn ogen nemen gelovigen veel te weinig afstand van dit soort excessen, of zeggen in beleefde termen hetzelfde. Zelfs onze huidige paus (technisch gezien ben ik nog katholiek, die ik mag onze zeggen).

Daar kan je dan een hele discussie over hebben. Maar vinden dat een groep te weinig afstand neemt van extremisten, is iets heel anders dan beweren dat het gros van een groep niet redelijk is.

Ik vind het nogal een non-issue vanuit het feminisme eerlijk gezegd. Als je als feminste tegen het geloof wil ageren, pak dan iets wat daadwerkelijk relevant is. Ik denk dat iedereen met een beetje verstand snapt dat God niet mannelijk of vrouwelijk bedoeld is. Maar goed redelijkheid is niet iets waar de meeste feministen verstand van hebben.

Dit vind ik een nogal achterlijke reactie.

1. De vraag wie God is, lijkt me bijzonder relevant.

2. Als iedereen met een beetje verstand snapt dat God niet mannelijk of vrouwelijk bedoeld is, dan zijn er wel bijzonder veel mensen zonder verstand. Ik kom ze genoeg tegen.

3. "Redelijkheid is niet iets waar de meeste feministen verstand van hebben" is een zin die nou ook niet bepaald van redelijkheid getuigt.

Ik word nogal kriegel van het schoppen tegen feminisme. Dankzij feminisme mag ik stemmen, studeren en een baan hebben als ik getrouwd ben, mijn talenten gebruiken in de kerk. En nog steeds strijdt het feminisme tegen groot onrecht: bijvoorbeeld dat vrouwen zelfs in Nederland gemiddeld minder betaald krijgen dan mannen met dezelfde baan en dezelfde uren. Dat het nog altijd veel minder geaccepteerd is als je als vrouw een topfunctie heb. Of dat duizenden vrouwen nog altijd vlak voor onze neus als voorwerp worden verhandeld. Dat in heel veel landen je als vrouw je als een stuk vuil wordt behandeld.

Is dat allemaal niet redelijk? Feminisme is niets meer en niets minder dan strijden voor de gelijkheid van man en vrouw. Dat er rare mensen tussenzitten die dan op de man neerkijken, heb ik geen boodschap aan. Dat er een zogenaamde christelijke groep is die met bordjes bij begrafenissen staat dat God een hekel heeft aan homo's, ga je toch ook niet het hele christendom verwijten?

Extremisten heb je altijd. Maar dat is nog geen reden om daardoor "het feminisme" of "de feministen", of standpunten van feministen verdacht te maken.

Ik vind het ook onherkenbaar. Is een beetje weer hetzelfde refrein: feminisme wordt in een verdacht hoekje van mannenhaters neergezet. En dat is niet eerlijk.

Bovendien is vrouwelijkheid heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel vaak in verband gebracht met het kwaad. De vrouw werd neergezet als de grote verleidster, vrouwen waren heksen die samenwerkten met de duivel, enz. enz. enz. Dus de duivel zien als vrouw? Niet zo nieuw als je suggereert.

Ik snap de discussie niet. Het gaat de TS helemaal niet om de vraag of je wel of niet vrienden met niet-christenen kunt zijn. Het gaat erom dat ze graag ook christelijke vrienden zou hebben.

Rommel in je leven komt misschien wel niet doordat demonen in je huizen, maar doordat je mens bent. En als mens ben je zondig. Je zult altijd verkeerde verlangens hebben, en slechte gedachtes, en vatbaar zijn voor sommige verslavingen, enz. Er zijn dingen die je kunt doen om te voorkomen dat ze wortel schieten, maar het blijft denk ik voor ieder mens een worsteling. Dat wordt niet ineens makkelijker als demonen zijn uitgedreven.

Ik denk dat je voor jezelf onderstaand voorbeeld moet kunnen beantwoorden:

Iemand komt bij je als patiënt/cliënt. Hij/zij zegt dat de christelijke opvoeding van zijn ouders hem veel schade heeft gedaan (om wat voor reden dan ook) en wil dat je hem helpt om met zijn geloof te breken. Immers het speelt een grote rol in zijn leven en hij weet niet goed hoe hij de komende leegte opvult. Wat hij wel weet is dat hij een religie meer wil.

Wat doe jij als hulpverlener? Ben je in de eerste plaats hulpverlener en ga je in op de vraag van je cliënt? Of ben je in de eerst plaats christen en probeer je hem bij (een vorm van) het christendom te houden? In mijn ogen moet j eerst hulpverlener zijn.

Deze vraag hoeft Jolien helemaal niet te kunnen beantwoorden. Ten eerste omdat de vraag hoe je met hulpvragen omgaat iets is wat je leert tijdens een opleiding en wat je nog niet hoeft te weten als je nog niet eens begonnen met studeren. Ten tweede omdat je helemaal geen psycholoog hoeft te worden als je psychologie hebt gestudeerd. Je kunt bijvoorbeeld ook je kennis van psychologie gebruiken om bij een christelijke instelling te gaan werken.

De vraag waar het om gaat is of in de opleiding dingen aan bod komen die het geloof weerspreken. Ik heb geen psychologie gestudeerd, maar volgens mij is dat niet het geval. Hoogstens komen er misschien dingen aan bod waar sommige christenen moeite mee hebben, zoals de vraag waar godservaringen vandaan komen en waarom mensen geloven. In de wetenschap zullen ze dan niet zeggen dat mensen geloven omdat God ze heeft aangeraakt, maar zullen ze er psychologische redenen voor zoeken.

Maar ikzelf zie dat eerder als aanvulling van mijn geloof, dan als iets wat in tegenspraak is met mijn geloof.

Ja dat JIJ er wellicht geen last van hebt zal best. Maar dat zegt weinig. Kijk eens hoe mensen (zelfs hier) via t digitale medium veel onvriendelijker tegen elkaar zijn dan ze IRL zouden zijn. Kijk eens hoeveel jongeren op rotten.com etc kijken, just for fun, en uiteindelijk toegeven dat niets hen meer raakt. Ik denk dat er een groot verschil is met de digitale media en andere prikkels. De digitale media vormen een feedback loop. Dwz ze reflecteren het geweld wat al leeft in de mens, maar voeden t massaal weer terug in de samenleving, waardoor het effect versterkt wordt. Althans, dat is mijn hypothese. En ik heb daar uiteraard geen onderzoeken naar gedaan, maar ik baseer me echt niet zomaar op 1 avondje denken.

Ik ben het wel deels met je eens; ik vind het ook wel zorgelijk dat extreem geweld en andere troep steeds toegankelijker zijn en ik denk dat dat ook wel schadelijke gevolgen kan hebben. Maar je zegt dit: "kijk eens hoe mensen (zelfs hier) via t digitale medium veel onvriendelijker tegen elkaar zijn dan ze IRL zouden zijn."

Ik vraag me af of dat een teken is dat de mens echt veranderd is. Het punt is dat je op internet anoniem bent en je mensen ook niet recht in de ogen kijkt. En daardoor voelen mensen zich veel minder belemmerd om een rotzak te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ze daadwerkelijk van binnen rotzakkeriger zijn dan als ze niet op internet zouden zitten.

Dat is ook gewoon de stijl van Maarten van Rossum om dingen op die manier te zeggen.

je weet wel hoe dat gaat met stille jongens, 1 hallo en ze denken dat je de vrouw van hun leven bent.

Ik vind dit een beetje een gekke opmerking.

Anyways, ik weet niet hoe oud je bent, maar is er ergens een kring of jeugdgroep waar je naar toe kan gaan? Desnoods van een andere kerk?

Hoi Jolien,

Hoe zou geloof volgens jou kunnen botsen met je studie? Aan wat voor onderwerpen/theorieen denk je dan precies? Ik ken meerdere christenen die psychologie of iets soortgelijks hebben gestudeerd; die hebben het prima volgehouden

Ik denk niet dat fout bidden kan. Ik heb er een beetje een hekel aan als mensen met allemaal regeltjes komen, want dan word je alleen maar terughoudender met bidden. In het ergste geval zeg je misschien een keer iets wat achteraf niet helemaal eerbiedig is, of zo. Maar so what? God ziet je hart.

Het is misschien wel goed om te beseffen dat God geen Sinterklaas is die alles geeft wat op je verlanglijstje staat. Want daar betrap ik mezelf wel eens op: dan wil ik per se iets krijgen en word ik boos als mijn gebeden niet verhoord worden.

Maar dan nog, dat wil niet zeggen dat het dan fout is om zo te bidden. Alleen zul je misschien teleurgesteld raken.