Noel2

Hoe zie jij de thuissituatie? Is dat een hemel?

Het fenomeen zal verschillend beschreven kunnen worden. Omdat het vaak om oordeel gaat en lijkt op een aanklacht heet het nij mij aanklager. Ik geloof dat veel geestelijke communicatie iets wegheeft van een rechtzaak.

Bijbels plaatsen kan ik het niet, het is een personage van wie ik de stem hoor in mijn gedachten. Commentaarstem bij mijn gedachten. Voice over soort van.

Bedankt voor de complimenten. De aanklager weet gelijk nog een paar rottigheden van me. Maar ik doe mijn best.

Bedoel je dan dat mensen altijd een sociaal verband nastreven met een alpha? Ik snap dat dit nooit vredig zal zijn, maar in de natuur lijkt het wel te functioneren, alleen bij mensen komt het tot buitensporig geweld.

Het ‘sociale verband’ is voor mensen eigenlijk niet haalbaar?

Ik doelde meer op ‘weetjes’ als: de behoefte aan “gelijkhebben” komt voort uit de evolutie van mensen die erbij wilden horen, wat hun betere overlevingskansen gaf. Of zoiets. Of linken aan seksuele selectie of zo.

Ja, dat vermoeden had ik al, psychologie is de wetenschap om te pogen een overwicht te hebben/houden over een ander. Heeft niets met zieleheil te maken.

Het sterk ongeloof gaat er misschien vanuit dat gelovigen maar wat zeggen, terwijl ze (de gelovigen) snode plannen hebben ter bedrog en misleiding. Uitgaan van een doorleefde ervaring, dat de God met je werkelijkheid is, is onmogelijk omdat vanuit het sterk ongeloof elk voorstellingsvermogen mist dat niet gelijk is aan de eigen voorstelling.

De psychologie lijkt alle antwoorden te hebben. Maar dat voel ik niet werkelijk nee. de verbazing is dat het dan om mij zou gaan. ja, maar dat blijkt nergens uit, is theorie. het idee dat je jezelf in de maling neemt als God met je is, is sterk ongeloof. De Vader laat je dan zien hoe “psychologisch” e.e.a. Is?

Het is blijkbaar altijd een interne behoefte.

Dan toch bij voorbaat voor deze opmerking: Het commentaar moeten leveren, getuigt dat nu van vergeving of is het iets dat zo nodig moet? Nou fijn dan. Het overwicht is het gevoel dat je het allemaal psychologisch begrijpt. Is natuurlijk maar een gevoel.

Dat klopt. Voortdurend. En dan is de vraag of een truukje helpt, of dat je zelfvergeving echt kan voelen.

Het is meer dan een truukje. Het is alleen mogelijk als je het ook werkelijk zo voelt.

Monachos haalde het begrip 'compassie' erbij. Er is toch wel verschil tussen compassie en vergeven, bij het laatste erken je schuld