Bij die verzoeningsleer komen zelfs prachtige vlindereffecten die alles kunnen versnellen, wat enkel voor jou niet ter zake doet, niet voor anderen.
Liefde doet niet ter zake?
Ik sprak niet over het grote, het eerste of het tweede gebod, maar over één gebod. Jezus zegt zelf dat het eerste gelijk is aan het tweede: Jezus vat ze dus samen. Je kunt niet uitgaan van het eerste gebod en het tweede negeren. Vandaar dat ik het had over één gebod, dat uit twee delen bestaat.
De rest van je opmerkingen laat ik maar voor wat ze zijn; ze voegen niets toe aam een zinvol gesprek.
Zó heb ik het wel ervaren, maar het kan veranderen; als de gewilligheid maar wederzijds is. Ieder mens heeft zijn/haar eigen belevenis en onze belevenissen kunnen onderling verschillen.
Wij maken keuzes, met welke (Bijbel)teksten wij onze gedachtegang en denkwijze voeden, alsmede wat wij in onze gedachten koesteren.
Positieve gedachten resulteren in rust, vrede en energie, alsmede in positieve emoties.
Ons doen en denken baant als het ware een weg naar onze toekomst.
We zijn zo zelfzuchtig dat we je gratis vragen of je bekend bent met tijdloze attractors, binnen het kader van de verzoeningsleer uiteraard. Maar je mag niet met ons praten, jammer dus.
De paradox van een plenum, tenzij de paradox geen paradox meer is.
We hopen dat je goed geïnformeerd bent ondertussen, het is allemaal gratis, zo zijn zelfzuchtigen nu eenmaal.
Een goede manier om te leren wat de verzoeningsleer betekent, is er een interessant debat over te beginnen.
Stel dat we zouden uitvoeren wat gekend is en voor de hand ligt, aan wie zouden we dan best de eerste fondsen toevertrouwen?
Zo eenvoudig kan het zijn, het contrast dat ontstaat tussen wat we heden zien en wat we innerlijk kunnen inbeelden als paradijselijk, zouden we dan die collectieve schuld kunnen noemen. En dat is wat Jezus ook zei, een 'nieuwe' wereld ligt binnen handbereik, wat verzoening van allerhande strijdende partijen impliceert. En dat is in de eerste plaats een kwestie van introspectie, de vraag naar wie we zijn en wat we hier nu eigenlijk komen doen, om op die manier tot het besef te komen dat we zelf ook scheppende wezens zijn, hoe ook benoemd, illusie of anderzijds.
Mooi en indringend diep gezegd, met als optie om een en ander te onderzoeken en bevrijding te vinden, van het valse zelf naar het ware zelf, naar de wie ben ik?
Zoals je het zegt, het is derhalve strijden tegen problemen die eigenlijk al lang opgelost zijn, maar wel iedereen denigreren die niet in jouw God gelooft.
Het komt er een beetje op neer dat we kunnen zeggen wat we willen, het klopt altijd wanneer we maar genoeg van context of sfeer veranderen, iets later niemand er nog wat van begrijpt en het tumult op de spits gedreven wordt. Hoe krijgen we dit ooit nog naar z'n essentie herleid zodat meerdere mensen dit eenvoudig kunnen begrijpen?
'Hemel' is binnen deze context subjectgebonden in die zin dat een gegeven 'dominant' wereldbeeld overstegen kan worden, dit biedt ons inzichten die in de onderliggende sferen afwezig zijn maar wel van toepassing binnen die sferen. Anders gezegd, we spreken dan over een perceptieverschuiving die als een evolutionair keerpunt in de menselijke geschiedenis gezien kan worden, bekrachtigt door een vreedzame kritische massa die zich een nieuwe manier van denken en handelen eigen maakt.
Daar hebben ze niks van begrepen. Ze rukken dat altijd uit de context. Die quote houdt gewoon in dat als je inzicht krijgt in karma en dharma, dan krijg je respect en liefde voor het Goddelijke principe dat Werkelijk overal regeert, en dan wijk je van het kwaad. Zie Job 28:28.
Nogal logisch, je doet net of dat een probleem zou zijn, net zoals het debat of God nu transcendent of immanent is. Die non-lineaire attractors zijn dan ook tijdloos, altijd gegeven.
Er bestaan binnen de dualiteit een vijftal waarheidsconcepten, net zoals er verschillende wereldvisies zijn die interageren waarbinnen zich denkclusters kunnen gaan vormen die onze perceptie kunnen vervormen, hierin ligt het subjectieve. Dit topic gaat over de verzoeningsleer die van dualistische aard is, over harmonie en vrede.
Sommigen schijnen te denken dat Christus de achternaam van Jezus is. 🙃
De meeste primordiale tradities hebben verklaringen gegeven die meestal ongeveer als volgt luiden: alles dat bestaat in materiële vorm is voortgekomen uit een Oerbron, die oorspronkelijk bestaan heeft als Geest. Deze Oneindige Oerbron heeft zich op een of andere manier uitgestort in eindige zichtbare vormen, en heeft alles geschapen, van rotsen tot aan water, planten, organismen, dieren en mensen - alles wat we met onze ogen kunnen zien. Deze zelfonthulling van God in de fysieke schepping was de eerste Incarnatie (de algemene term voor vleeswording van geest), lang voor de persoonlijke, tweede Incarnatie, waarover christenen geloven dat deze plaatsvond in Jezus. Als we dit idee in Franciscaanse taal verwoorden zeggen we: de schepping is de Eerste Bijbel, en die bestond al 13,7 miljard jaar voordat de tweede Bijbel geschreven werd.*
Als christenen het woord “incarnatie” gebruiken, dan denken de meesten van ons aan de geboorte van Jezus, die op persoonlijke wijze Gods radicale eenheid met de mensheid betoonde. Wat ik in dit boek betoog is dat de eerste incarnatie plaatsvond op het moment waar over geschreven woord in Genesis 1, het moment dat God zich in eenheid verbond met het fysieke universum en het licht in alle dingen werd. (Ik geloof dat dit de reden is dat licht centraal staat op de eerste scheppingsdag en dat de snelheid van licht vandaag de dag erkend wordt als de ene universele constante.) De incarnatie is dus meer dan alleen “God die Jezus wordt “. Het is een veel bredere gebeurtenis. Daarom beschrijft Johannes Gods aanwezigheid met de algemene term “vlees “(Johannes 1:14; NBG). Johannes heeft het over de alomtegenwoordige Christus, de aanwezigheid waar Caryll Houselander zo door overweldigd raakte, de Christus die wij ontmoeten in andere mensen, een berg, een grasspriet of een spreeuw.
Al het zichtbare, zonder uitzondering, is de uitstorting van God. Wat zou het anders kunnen zijn? “Christus “is een woord voor het Oerpatroon (“Logos”😞 “alles is er door ontstaan en zonder dit is niets ontstaan van wat bestaat “(Johannes : drie). Deze manier van kijken heeft mijn geloof een nieuwe energie gegeven, een nieuwe taal en een verruiming, en ik denk dat hier in de unieke bijdrage van het christendom te midden van de wereldreligies zou kunnen zitten.**
Als je even door de vingers kunt zien dat Johannes hier het mannelijke persoonlijk voornaamwoord gebruikt om iets te beschrijven dat niet in een gender te vatten is, dan zie je dat hij ons een sacrale kosmologie geeft in zijn proloog (1:1 - 18), en niet slechts een theologie. Lang voor Jezus’ persoonlijke incarnatie was Christus al diep ingebed in alle dingen - als alle dingen! De eerste zinnen van de Bijbel beschrijven dat “Gods Geest zweefde over het water“, of over de “vormloze leegte“, en dat onmiddellijk het materiële universum volledig zichtbaar werd in zijn volledige diepte en betekenis (Genesis 1:1 e.v.). De tijd had op dit punt uiteraard nog geen betekenis. Het Christus-mysterie is de poging van het Nieuwe Testament om een naam te geven aan deze zichtbaarheid - of dit zicht-vermogen - die plaatsvond op de allereerste dag.
Vergeet niet: licht is niet zozeer dat wat je direct ziet als wel dat wat maakt dat je al het andere ziet. Dit is de reden dat Jezus in het evangelie van Johannes de nog een grootsprakerige uitspraak doet: “ik ben het licht voor de wereld “(Johannes 8:12). Jezus Christus is het amalgaam van materie en geest samengebracht op één plek, zodat ook wijzelf deze twee samen kunnen brengen op alle plekken en ons zo kunnen verheugen over de dingen in hun volheid. Het kan ons zelfs in staat stellen om te zien zoals God ziet, als dat niet teveel gevraagd is.
Wetenschappers hebben ontdekt dat wat voor het menselijke oog eruit ziet als duisternis in werkelijkheid gevuld is met kleine deeltjes die neutrino’s worden genoemd. Dit zijn lichtsnippertjes die door het hele universum hun weg afleggen. Schijnbaar bestaat er nergens zoiets als volledige duisternis, al lijkt dat wel zo voor het menselijk oog. Het evangelie van Johannes had het meer bij het rechte eind dan we ons realiseren toen hij schreef over “een licht dat de duisternis niet in haar macht heeft gekregen “(1: 5). Het weten dat het innerlijke licht van de dingen onmogelijk geëlimineerd of vernietigd kan worden is onvoorstelbaar hoopvol. En alsof dat niet genoeg is kiest Johannes voor een actief werkwoord (“ Het waarachtige licht… was komende in de wereld “, 1:9; NBG), waarmee hij ons laten zien dat het Christus-mysterie geen eenmalige gebeurtenis was, maar een voortgaand proces door de tijd heen-zo constant als het licht dat het universum vult. En “God zag dat het licht goed was “(Genesis één: drie). Hou deze gedachte vast!
Maar de symboliek wordt nog dieper en scherper. Christenen geloven dat deze universele aanwezigheid is “geboren uit een vrouw en onderworpen aan de wet “(Galaten 4:4) op een later moment in de chronologische tijd. Dit is de grote christelijke geloofssprong, die niet iedereen bereid is te nemen. Op gewaagde wijze geloven we dat Gods aanwezigheid uitgestort werd in een enkel menselijk wezen, zodat de mensheid en de goddelijkheid als één in hem opereerden - en daarom ook in ons! Maar in plaats van te zeggen dat God naar de wereld kwam door Jezus kunnen we misschien beter zeggen dat Jezus uit een wereld kwam, die van meet af aan al met Christus doordrenkt was. De tweede incarnatie vloeide voort uit de eerste, uit Gods liefhebbende eenwording met de fysieke schepping. Als dat nog steeds raar klinkt, vraag ik je om het voor nu even te vertrouwen. Ik beloof je dat dit je geloof in zowel Jezus als in Christus alleen maar zal verdiepen en verbreden. Het is een belangrijke herformulering van wie God zou kunnen zijn en van wat hij aan het doen is. En het zou wel eens zo kunnen zijn dat we hierin een God ontmoeten die we hard nodig hebben in de zoektocht naar de antwoorden op de vragen van mij even dit hoofdstuk begonnen.
Dit is mijn punt:als ik besef dat de wereld om mij heen zowel de plek is waar God zich verbergt als openbaart, dan kan ik niet langer een betekenisvol onderscheid maken tussen het natuurlijke en het bovennatuurlijke, tussen het heilige en het profane. (Een goddelijke “stem “maakt dit in Handelingen 10 zeer duidelijk aan Petrus, die zich hier nogal tegen verzet.) Alles wat ik zie en ken is daadwerkelijk één “uni-versum “, dat ronddraait rondom één coherent centrum. Deze goddelijke aanwezigheid is uit op verbinding en gemeenschap, niet op scheiding of verdeeldheid - behalve als dat omwille van een nog dieper eenheid in de toekomst is.
Wat een enorm verschil maakt dat in de manier waarop ik door de wereld ga, in hoe ik ieder mens die ik tegenkom tegemoet treed! Het is alsof alles wat teleurstellend en “gevallen “leek, alle grote tegenslagen die enorme struikelblokken voor de loop van de geschiedenis hebben gevormd, nu gezien kunnen worden als één hele beweging die nog steeds betoverd en gedreven wordt door Gods liefde. Al deze dingen moeten op een of andere manier bruikbaar zijn voor God en gevuld zijn met potentie, zelfs als die dingen de vorm aannemen van verraad en kruisiging. Waarom en hoe zouden we deze wereld anders lief kunnen hebben? Niets, en niemand, hoeft uitgesloten te worden. Dit soort heelheid waar ik het over heb is iets dat deze post moderne wereld niet langer aanstaat en wat zij zelfs vol ijver ontkent.Ik vraag me altijd af waarom we, na de triomf van het rationalisme in de Verlichting, de voorkeur geven aan zulke incoherentie. Ik dacht dat we het er over eens waren dat coherentie, patronen en een uiteindelijke betekenis goede zaken zijn. Maar de intellectuelen van de vorige eeuw hebben het bestaan en de kracht van zo’n heelheid ontkend - en in het christendom zijn we de mist in gegaan door de aanwezigheid van de schepper te beperken tot slechts een enkele menselijke manifestatie,, namelijk tot Jezus. De implicaties van ons zeer selectieve zien zijn catastrofaal geweest voor de geschiedenis en de mensheid. De schepping werd gezien als iets profaans, een schitterend ongeluk, niets meer dan het decor voor dat waar God belangstelling pas echt naar uit zou gaan - namelijk naar de mens. (Of, nog problematischer, de man!) Het is onmogelijk om individuen het idee te geven dat ze sacraal zijn binnen binnen in een profaan, leeg universum dat niets meer is dan een ongelukkige bijkomstigheid. Deze manier van kijken geeft ons een gevoel van gescheidenheid en competitie, waarbij we streven naar superioriteit in plaats van naar een diepe verbondenheid en een streven naar steeds grotere cirkels van eenwording.
Maar God heeft de dingen lief door de dingen te worden. God heeft de dingen lief door zich ermee te verenigen, niet door ze uit te sluiten.
In de scheppingsdaad heeft God de eeuwig stromende Goddelijke aanwezigheid gemanifesteerd in de fysieke en materiële wereld.*** De alledaagse materie is de verstopplek van de Geest, en dus het Lichaam van God. Wat zou het ook anders kunnen zijn als we geloven - zoals orthodoxe joden, christenen en moslims dat doen - dat “een God alle dingen geschapen heeft“? Sinds het allerbegin heeft God haar glorie en goedheid getoond door de fysieke schepping. Zoveel Psalmen bevestigen dit, wanneer er dingen staan als: “Laat de rivieren in de handen klappen en samen met de bergen jubelen.“ Was Paulus toen hij schreef “dan is Christus alles in allen” (Kolossenzen 3:11) een naïeve pantheïst of begreep hij daadwerkelijk de volle implicatie van het evangelie van Incarnatie?
God lijkt ervoor gekozen te hebben om het onzichtbare te manifesteren in wat wij het “zichtbare” noemen, zodat alle zichtbare dingen de openbaring zijn van Gods eindeloze stromende spirituele energie. Als je dat eenmaal herkent is het moeilijk om nog langer eenzaam te zijn in deze wereld.
Richard Rohr; Het Christus-mysterie, p.22-27
Het wordt beter, middels inductieve herkadering kunnen we zelfstandig die schuld in kaart brengen, en zien wat je niet ziet.
Ja, misschien is het dat wel dat een aantal je probeert te vertellen, maar we zijn blijkbaar allemaal domme mensen in jouw ogen.
TTC ontving een reactie van Plume in Collectieve schuld van de mens tegenover God
TTC ontving een reactie van thom in Collectieve schuld van de mens tegenover God