TTC

Generaliserend blijven de elementen van Foucault zeer bruikbaar, met binnen hun wisselwerking zoveel subtiele nuances dat dialoog in milde overreding quasi onmogelijk wordt. Het ene sluit echter het andere niet uit, doch zonderling vereenzamend, onmachtig, onbegrepen, nietig en kwetsbaar. De fijngevoeligheid van het vrouwelijke valt hierin op, zodat enige bespreking binnen nogal machtsgeile parlementen geen zaak is die je met veel plezier zou willen overwegen, integendeel.

Ervaring leert dat naargelang de input van informatie elaboratieprocessen verschillende richtingen kunnen opgaan, zodat relevante schema’s die principieel transparant zijn prompt ook vaag en mistig kunnen worden. In die zin kunnen we niet zeggen dat het ons ontbreekt aan nuttige informatie, dan wel kunnen we als onmachtig nietige ikjes slechts hopen op een fluweelzachte bejegening van het simpele in het complexe, wat veel vaker hypergevoelig ligt.

Deze vraag lijkt me het belangrijkst, als voeding voor de ziel.

Aristoteles had een volstrekt andere visie dan Plato op de bewerkende oorzaak van de wereld, namelijk dat alle bewegingen in gang worden gezet door het universele Intellect, de Nous. Aristoteles bekritiseert de theorie van Plato dat de werkelijkheid uit boven-noëtische principes (de Ideeën) zou zijn ontstaan. In zijn eigen leer van de materie vormt het principe dynamis of ‘goddelijke kracht’ de spil. De kracht manifesteert zich overal in de kosmos, maar vermindert in sterkte en werking naarmate de afstand tot de oorspong van die kracht, de Nous, toeneemt.

De achterkant van de voorkant zien we nooit, het is een bizar gegeven.

Hoef je zelf niets voor te doen, dat is een voordeel.

Laat ons goed blijven luisteren naar wat niet gezegd wordt, wat eenvoud vermag.

Het is niet omdat wetenschappers simulaties bij de vleet kunnen maken, dat daarmee ook het filosofenprobleem in de informatica opgelost raakt.

Een beter forum dan een christelijk forum kan je niet vinden om hebzucht te promoten, leerzaam is het.

Met een benchmark zoals Nicolas Bourbaki ben je wel een tijdje zoet.

Gevolgtrekking is het trekken van conclusies op basis van reeds bestaande kennis, anders dan verduisterde kennis.

In de logica is een niet-monotone logica een logisch systeem waarin de logische gevolgtrekking niet monotoon is. In een niet-monotone logica kan het toevoegen van nieuwe kennis ervoor zorgen dat conclusies die men eerder kon trekken niet meer geldig zijn. Formeel gezegd kan het toevoegen van kennis leiden tot een verkleining van de verzameling proposities die men kan afleiden uit de beschikbare kennis.

In ieder geval niet diegene die niet tot de parate kennis behoort, dat spreekt voor zich.

Bekend fenomeen is dat binnen groeispiralen partities kunnen ontstaan die in stand gehouden worden door systemen waarin een loopje genomen wordt fundamentele beginselen, zodat zelfs a-logische redeneringen en bijhorende systeemconfiguraties voor normaal genomen worden.

We houden het niet voor mogelijk, maar toch gebeurt het.

We hebben het alweer gemerkt bij de vertaling van die markovketen, gelukkig dat we er niet door bevangen raken.

We houden het amper voor mogelijk, maar toch gebeurt het.

Misschien dat we na veel omleidingen toch weer terug tot dat simpele komen, in een wereld die zo complex is dat we het paradoxaal genoeg amper opmerken.

Houden het amper voor mogelijk, wat niet gezien wordt.

Het is muntjes verschuiven in een virtuele ruimte, spelen met zweefkoersen. Je zei het eerder al, het ware misschien beter dat we eerst die systemen grondig bestuderen.

Heel soms is het toch ook wel even schrikken, wanneer je iets aandacht geeft.

Valutaoorlogje, de Russische roebel is gekelderd ten opzichte van de dollar en de verontrustende waardedaling van de Russische munt heeft geleid tot een aantal extreme maatregelen van overheidsfunctionarissen.

Waarom doe je dit niet gewoon met enkel munten uit de cryptowereld?

Ceteris paribus wordt vaak gebruikt in simulatiemodellen, gekoppeld aan Ockhams scheermes binnen een eilandmodel.

Het zal zijn tot aan de cirkel en niet verder, dermate helder dat we het nog amper kunnen missen.