Cybelle Hawke

16 uur geleden zei Kaasjeskruid:

In dergelijke situaties komt het ongeloof erg dichtbij. Maar moeten we daarom concessies doen omtrent de scherpte van het evangelie? Wordt het rustig als we de ogen dichtknijpen voor de waarheid?

3 uur geleden zei Kaasjeskruid:

Het gaat mij er dan ook niet om wat jij anderen wil voorhouden, ik vraag slechts naar wat jij jezelf voorhoud...

ik verkeer niet in de situatie dat het ongeloof erg dichtbij komt.

Ik deel slechts mijn ervaringen  met ouders waarvan de kinderen, zoals Peter79 meldde, het geloof vaarwel hebben gezegd, meld en licht enkele van mijn uitspraken toe.

12 uur geleden zei Kaasjeskruid:

In dergelijke situaties komt het ongeloof erg dichtbij. Maar moeten we daarom concessies doen omtrent de scherpte van het evangelie? Wordt het rustig als we de ogen dichtknijpen voor de waarheid?

Weet je.... Als ik in gesprek kom met ouders die hun zorgen uiten dat hun kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd, dan zie ik het niet als mijn rol om als ambassadeur van de waarheid de scherpte van het evangelie voor te houden. Ik zie daar weinig of geen heil in en laat dat graag over aan diegenen die zich daartoe bevoegd danwel toegerust voelen.

Aan de andere kant denk ik, dat ik niet ingezegend ben om alle zorgen weg te wuiven en iedereen gerust te stellen dat het allemaal wel snor zit.

Mijn ervaring leert dat er een dunne scheidslijn ligt tussen het aangeven dat je je zorgen maakt   en   willen horen dat je je geen zorgen hoeft te maken.

Het is zeker interessant  om dieper in te gaan op wat ouders dan precies zorgen baart als hun kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd, wat mij betreft. Ik overweeg een apart topic te starten.

Op dit topic beschouw ik mijn bijdrage als afgerond.?

Zojuist zei HJW:

Maar wat als je van God die garantie zou krijgen ?

Waarom stel je mij deze vraag HJW?

Wat moet ik in s hemelsnaam met een garantie van God??? Hij schonk mij de levensadem, Hij zond Jezus, en alsof dat niet genoeg was, de Heilige Geest.... ik leef in een land waar ik vrijelijk mag lezen in de bijbel en mijn geloof mag belijden.... wil je nu beweren dat het mij nu beter zal vergaan als God mij een garantie zou geven??

Neen, ik pas hiervoor.

Ik wil nog wel kwijt dat het ook nog wel eens een keertje zo mag zijn, dat een mens - en of dat nu een innig geliefde van iemand is of niet - kiest voor God.

Over en uit

8 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Vanwaar het woord "helaas"?

Ik vind het zo vreselijk erg voor ouders die naar beste weten en naar eer en geweten, tijdens de geloofsopvoeding er alles aan hebben gedaan en dan lijdzaam moeten toezien hoe hun kinderen het geloof vaarwel zeggen.

6 minuten geleden zei HJW:

Wat zou het voor jou betekenen als het wel een garantie zou zijn ?

Niets want die garantie komt slechts uit mensenmond en het oordeel ligt perse niet bij de mens.

30 minuten geleden zei HJW:

Maar het komt ook goed met hun kinderen. In plaats van de last van het oordeel constant mee te torsen, zouden ze ook kunnen gaan geloven in onvoorwaardelijke Liefde en God vertrouwen in het pad dat hij met die kinderen gaat.

De bijbel zegt zelf al dat Liefde belangrijker is dan geloof en toch gelooft men dat het alleen om het geloof gaat.

De angst regeert......en dat is jammer en niet nodig.

Ik kan niet beoordelen of je gelijk hebt. Ik geloofweet dat slechts God bepaalt. Verder kan en wil ik niet getuigen.

43 minuten geleden zei HJW:

@Cybelle Hawke, ik neem de zorgen zeer serieus. Eerder te serieus dan niet serieus genoeg. En zie dan dat het "grote oordeel" met al die consequenties een veel te zware wissel trekt op behoudende mensen. Je ziet het met name in zeer behoudende protestantse kring. Ik gun die mensen een veel vrijer en liefdevoller leven dan dat leven dat alleen maar draait om: ik moet zorgen dat ik door het oordeel kom, ik moet zorgen dat ik door het oordeel kom.

Dat is een veel te zware last om mee te torsen en ik hoop dus oprecht dat mensen zich daar aan kunnen ontworstelen en de ware, onvoorwaardelijke Liefde gaan ervaren.

 

Ik heb zelf kinderen en kleinkinderen. Ze spoken het nodige uit met de nodige conflicten. Maar het komt niet in mij op om tegen wie dan ook te zeggen: jij hebt gekozen, jou moet ik niet meer, ik zal je eeuwig laten lijden zonder kans op ontsnappen.

Het is echt te absurd voor woorden en heeft niets meer met Liefde te maken.

ik respecteer je mening en ben het op de meeste punten ook eens met hoe je er tegenover staat.

Het punt, zoals ik dat zie, is dat ouders niet alleen moeten leren accepteren dat hun kinderen keuzes maken die zij niet onderschrijven - dat is wat ZENODotus ook stelt, min of meer inherent aan ouderschap -  zij moeten ook leren de onvoorwaardelijke liefde die zij zelf wel voor hun (inmiddels ongelovige) kinderen hebben, ook aan God toe te schrijven. 

De fout die zij daarna veelvuldig maken, nogmaals zoals ik dat zie, is dat zij de onvoorwaardelijke liefde  koppelen aan het idee dat het dus dan wel goed komt met hun kinderen (die het geloof vaarwel hebben gezegd want daar hebben we het over). En dat is denk ik niet een garantie (helaas).

34 minuten geleden zei ZENODotus:

Ik denk dat dit opgaat voor alle ouders en de keuzes die je kinderen maken, een kind loslaten is namelijk vrij moeilijk en als ik b;v. kijk naar de miserie die ik soms heb gehad met de ouders van sommige van mijn lieven (als jongere zag ik er nogal vreemd uit) dan lijkt dit enkel bevestigd te worden... Ook toen ik als zestienjarige uit mocht gaan sliep mijn moeder niet de zaterdag nacht en hoopte dat ik niet teveel gedronken had en geen drugs had gebruikt. Ook met mijn aanvankelijke studiekeuzes had mijn moeder het moeilijk en nog steeds als ik miserie heb dan ligt mijn moeder hier wakker van, terwijl ik inmiddels de veertig gepasseerd ben. Ook ik maak mij zorgen over b.v. mijn nichtje die haar school niet heeft afgemaakt en wat er van haar moet worden en hoop dat ze alsnog een opleiding volgt, maar ja, ze is zeventien en zal niet luisteren naar haar oom natuurlijk... En ik ben niet eens haar vader.

Ik begrijp helemaal wat je wilt zeggen ZENODotus.

Mijn moeder zei altijd, kind als je later zelf kinderen hebt, dan zul je begrijpen hoe ik me heb gevoeld. Nu sta je weer eens met rollende ogen, hoofdschuddend naar boven te kijken omdat ik me zorgen maak..... maar ik spreek jou nog wel! Ze is nu 93 en zegt nu een aangepaste versie tegen de kleinkinderen....

38 minuten geleden zei HJW:

Misschien is het een idee om het hele oordeel eens los te gaan laten en in vrijheid in liefde te leven

Uiteraard heb je gelijk, behalve dan wanneer ouders hun zorgen uitspreken zoals Peter79 dat verwoordde, ik vind echt dat dergelijk geuite zorgen serieus genomen mogen worden.

9 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Hoop doet leven. Het lijkt mij stug dat ouders op een gegeven moment de hoop opgeven en hun kind de hel in zien verdwijnen. Dan zouden ze op de stoel van God gaan zitten, God die zelfs de man naast Jezus aan het kruis op het allerlaatste moment de belofte deed dat hij voor altijd bij Hem in het paradijs zou zijn. Wie kan er in het hart van de ander kijken? Niemand! Alleen God kan dat. Uiterlijk ongeloof kan een maskerade zijn. Zou de Rechter van heel de aarde geen recht doen?

Bij God kan je schuilen, ook met deze kwestie. Concrete zekerheid van behoud van anderen zul je niet krijgen, daar gaan wij niet over. De enige zekerheid die men kan weten is de zekerheid van je eigen behoud, deze kan net zo min bemachtigd maar zal je gegeven worden. In de hemel is er iig verdriet om een ieder die de weg naar God nog niet heeft gevonden.

 

Ik kan me vinden in wat je zegt Kaasjeskruid.

8 uur geleden zei Peter79:

Voor verwanten (ouders/broers/zussen etc) die geloven, is dit natuurlijk wel een zeer groot gemis. Ik heb diverse christelijke ouders over hun kinderen gehoord, kinderen die het geloof vaarwel hadden gezegd. Is het voor die verwanten mogelijk om daar in dit leven vrede mee te krijgen?

Ik betwijfel ten zeerste of er een gevoel van "vrede krijgen met" bestaat voor christelijke ouders waarvan de kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd.

Het is een vreselijke zorg voor ouders en het enige wat vrede zou geven is dat hun eens gelovige kinderen ooit weer tot geloof zullen komen. Sommige ouders hebben er echt in de geloofsopvoeding alles aan gedaan, anderen wellicht wat minder. Maar feit blijft dat een kind ooit zelf moet kiezen. Het is en blijft een pijnlijk en zware te dragen last als deze kinderen verkiezen het geloof vaarwel te zeggen (overigens weten ouders ook niet altijd precies wat hun kinderen nu wel en niet geloven, vaak merk je dat ze vaststellen dat van kerkgang of actief kerkelijk meeleven geen sprake meer is en veel vaker is het thema geloof niet bespreekbaar tussen ouders en deze kinderen - maar goed dat terzijde)

Het enige wat ik volmondig durf te belijden en dan in gesprekken met ouders mee geef is dat bij God niets, maar dan ook helemaal niets, onmogelijk is.

En als persoonlijk getuigenis kan ik melden dat de God van Israel, die ook onze God wil zijn,  zich in allerhande bochten wringt en zich heel diep buigt omwille van een mens....

1 uur geleden zei Gaitema:

Helaas gebeurd er vrij weinig aan. Ze hebben in de kerken geen tuchtcommissie. Er kan wel bij de kerkenraad aangeklopt worden, maar dat gebeurd niet vaak. Als er aangeklopt wordt, dan is de man vaak in zijn voordeel en wordt de klacht vaak niet gelooft. Slechts een enkele keer wordt iemand op zijn gedrag aangesproken en het komt sporadisch voor dat er iemand uit de kerk wordt gezet. Misschien dat in de hervormde kerk (zwaarste hoek) iets sneller er wat aan gedaan wordt, maar dat weten we niet zeker.

Het is helaas nogal een gesloten gemeenschap.

Ik vind het een heel beladen getuigenis Gaitema.

Ik twijfel niet zozeer aan het waarheidsgehalte maar ik ben geschokt, type ontsteld, te lezen wat je zoal, bijna casual, over je eigen gestelde vraag aan informatie doorgeeft.

Ik wil geen tijd verspillen aan proberen te begrijpen wat mensen beweegt om sexueel te misbruiken of te verkrachten (incestueus of niet). Daders moeten strafrechtelijk worden vervolgd, of zij nu belijdenis hebben gedaan, in een kerkenraad zitten of gewoon man zijn.

3 uur geleden zei Gaitema:

Wat ik hoor uit die kringen, is juist een enorme angst voor de hel. Ze geloven dat slechts een enkeling in de kerk uitverkoren is om naar de hemel te gaan, terwijl de meerderheid naar de hel gaat. Ik krijg eerder de indruk dat ze dan denken: "ik ben toch al verloren, dan maakt het niet uit!"

Mijn vrouw en ik hebben in Bennekom gewoond. We liepen daar langs een loei van een huis met 3 dure auto's voor op de oprit. Mijn vrouw wist dat ze van de Gereformeerde Gemeente waren. Ik keek er een beetje naar en vroeg me af hoe die mensen dan dachten... Waarop ze zei "Vroom en Dreesman". Vroom op de zondag en door we week lopen ze te schoppen, want later gaan we naar de hel, dus moeten we er nu maar van genieten..

De vader van mijn zwager is net overleden (hoorde bij de Gereformeerde Gemeente in Opheusden). Hij heeft vreselijk gestreden tegen de dood en vreesde dat hij verloren zou gaan! Hij was als de dood naar de hel te gaan. Echter in de laatste week zei hij opeens: "er is voor mij ook nog wel hoop." Mijn zwager heeft tegen zijn vader iedere keer er op ingepraat dat hij de Heer kon zoeken door de bijbel te lezen, maar zijn vader vond dat een te lichte gedachte van zijn christelijk gereformeerde zoon. Volgens hem kan je helemaal niets en moet je maar geluk hebben dat God je redt. 

Wat zware kringen zijn, is subjectief. Mijn familie vind mij al een tikkeltje zwaar, vermoed ik. 

Waar we over praten is de Bevindelijk Gereformeerden (SGP stemmers). Je ziet dat in de bevindelijk gereformeerde kringen van Urk 1 op de 5 meiden en vrouwen slachtoffer is van insect. Vaak door hun vader en/ of broer/broers. Daarbij gaat het van orale handelingen tot verkrachtingen. Dat zie je overal in de bijbelbelt sterk. Sommige plaatsen zijn wel erger. Mijn vrouw is in die kringen opgegroeid en heeft ook op veel plaatsen in Nederland gewoond. In Zeeland woonde ze ook en daar zijn wantoestanden wel iets erger, dan in de Veluwe waar we nu wonen. Dan heeft ze in dit geval juist weer over wat anders, namelijk pesterijen en het buitensluiten door kinderen van kinderen die net iets anders zijn. In geval van mijn vrouw, waren zij thuis lezend. Dat is een groep die niet naar de kerk gaat, omdat ze geloven dat er geen enkele goede kerk meer te vinden is. Ze lazen dan thuis de bijbel en de boeken van verschillende protestantse kerkvaders uit lang vervlogen tijden. Ook de leer van Johannes Calvijn. 

Zij waren thuis lezend, omdat hun moeder was afgeknapt op de Gereformeerde Gemeente in Nederland, waar ze een tijdje naar toe ging. Dat is de zwaarst reformatorische kerk die in Nederland bestaat. Ze vond ten eerste dat er in die kerk de liefde van God ontbrak en verder dat het allemaal onder de mensen "gelaat, gewaad en gepraat" was. Mooi van buiten, maar leeg van binnen. 

Wat een ervaringen allemaal.

Wat ik eerlijk gezegd wat merkwaardig vind, is dat onder de bewoners, zoals jouw echtgenote, min of meer gewoon bekend is dat incest veelvuldig voorkomt in de directe woon- of kerkomgeving.....

Is er bij jullie geen tuchtcommissie of een ander inspecterend orgaan dat dergelijke algemeen bekende feiten die zich binnen de gemeenschap afspelen van hoger hand aanpakt?

13 minuten geleden zei dingo:

Omdat er te veel gevallen zijn waar het slachtoffer onder druk gezet wordt om geen aangifte te doen moet er altijd aangifte gedaan (kunnen) worden. Met of zonder medewerking van het slachtoffer. Bij seksueel misbruik is dat misschien moeilijker maar bij bijvoorbeeld huiselijk geweld zijn er vaak getuigen.

Aangifte doen zonder medewerking van het slachtoffer. Loopt dat niet heel snel spaak omdat vroeger of later men juist bij het slachtoffer uitkomt voor cruciale informatie?

3 uur geleden zei Gaitema:

Een andere vraag. Hoe komt het eigenlijk dat er zo veel incest is in de zware kringen?

Wat zijn zware kringen en welke vorm van incest komt daar zoveel voor?

1 uur geleden zei Think:

Sprekend als atheïst, zou ik willen toevoegen dat ik niet eens naar de hemel zou willen. Ik vind het een grote opluchting, dat ik niet eeuwig blijf bestaan, dat er na de dood niets meer is. Eeuwig leven IS een hel, ook al noem je dat hemel en beeld je je in dat eeuwige gelukzaligheid mogelijk is.

En dit is nu precies de tragiek van een atheist: dat er een God is die tegen sommigen zal zeggen: jouw wil geschiede- voor jou is er niets meer.

37 minuten geleden zei rmondy:

Ik denk dat we moeten oppassen te stellen dat vergeving voorop dient te staan.
Slachtoffers van misbruik in christelijke gemeenschappen voelen zich vaak veel te veel onder druk gezet om daders te vergeven en dat is weinig heilzaam voor het slachtoffer. 

Dominee Alexander Veerman heeft hier veel onderzoek naar gedaan en schrijft hier blogs over: https://alexanderveerman.wordpress.com/2017/07/07/verwarrend-schadelijk-en-heilzaam-vergeving-na-misbruik/

Eerst en bovenal moet er ruimte zijn voor de gevoelens van het slachtoffer. Die staat immers centraal in het proces. Slachtoffers mogen nooit onder druk gezet worden om daders te vergeven en anderen zouden terughoudend moeten zijn om meteen vergeving centraal te stellen. In de Bijbel klinkt voor onderdrukten ook de roep om genoegdoening en gerechtigheid en de God van de Bijbel is ook een God van gerechtigheid.

Veel slachtoffers worstelen hun hele leven lang met de diepgaande gevolgen van het misbruik, Slachtoffers hebben recht op hun eigen gevoel, hun eigen proces van verwerking. Begrip, medegevoel, medeleven is belangrijk. Gezien en gehorod worden, erkenning geven. En veel, heel veel liefde, geduld en empathie met het slachtoffer.

Een hele juiste verwoording van een onmisbaar en uiterst belangrijk tussenstation. Zonder deze fase is vergeving gereduceerd tot een goedkoop danwel hollywood dramatisch sorry of neem me niet kwalijk.

Toch dient ook een slachtoffer vergevingsgezindheid te beogen. En het vermanen daartoe is een kunst die ik persoonlijk uitsluitend neer wil leggen bij de daartoe bevoegde predikant/priester (en dus pertinent niet de kerkenraad, ouderling, groepsleider,  of het gemeentelid), die samen met het slachtoffer, in de veiligheid van persoonlijke begeleiding, voorgaat in de lange, moeilijke weg tot vergeving. En ja.... dat kan jaren en jaren in beslag nemen.

De grootste valkuil voor een slachtoffer (maar nu doel ik perse niet op kinderen) is zijn slachtofferschap. Niet alleen de dader heeft uitzicht op vergeving en kan zo opgericht worden maar ook het slachtoffer behoort via het pad van de vergeving de heling te ervaren die gepaard gaat met het uiteindelijk kunnen vergeven. Het is een afsluiting die het slachtoffer opricht, zoveel meer dan welke therapie ook.

Druk, manipulatie, en geblaat van de schaapjes over Gij zult vergeven, vergeven en vergeven.... Dat is toch wel heel triest als dit in een gemeente van Jezus Christus plaatsvindt.....

Op 1-4-2018 om 04:14 zei ZENODotus:

The mattheüspassie is prachtig... Ken je trouwens de uivoering van de New London Chorale, een beetje op rock gezet, musical-achtig.

Hier toepasselijk tijdens deze periode:

 

Het heeft even geduurd maar ik heb er naar kunnen luisteren. Dank je wel. Ik moet muziekstukken altijd een paar keer (willen) horen om het mooi te vinden. En dit ga ik zeker telkens opnieuw beluisteren. Nogmaals dank, heel attent en in de roos.

6 uur geleden zei ZENODotus:

Ik neig het eens te zijn met wat je stelt... Toch is wat kaasjekruid vermeld niet ongewoon... Meer nog, in een informatiebrochure over seksueel misbruik die enkele jaren geleden werd uitgegeven, werd net zo goed gesteld dat je moet nadenken voordat je aangifte doet, omdat er vaak te weinig bewijzen zijn om tot veroordeling over te kunnen gaan en of je het slachtoffer wel door zo'n heisa wilt loodsen voor niets. Professionele hulp voor het slachtoffer lijkt mij in ieder geval nooit een overbodige luxe.

Goeiemorgen ZENODotus.

Ik begrijp heel goed, dat als je kind sexueel is misbruikt je enkel en alleen gericht bent op de heling/genezing van je kind en het wilt afschermen tegen nog meer pijn van de heisa rondom aangifte en strafrechtelijk procederen. 

Maar in dit topic vervallen van de ene ja maar in de andere. Ik begon met een reactie op het niet aangifte doen van ouders door manipulatie door een kerkgenootschap (WdG / WTG), daarna bracht Kaasjeskruid de kwestie van wel of niet aangeven op het risiko van seponeren en de impact hiervan op het slachtoffer, en nu stelt u de informatiebrochure aan de orde en is het voor het slachtoffer een hele heisa.

Er is ook nog zoiets als de dader. En er is ook nog zoiets als straffeloosheid. En als ik het correct beluister dan houden we dat dus wel overwogen in stand. Ik vind dit een hele rare gang van zaken maar soit.

1 uur geleden zei Kaasjeskruid:

Net zo belangrijk lijkt mij dat je in gesprek gaat met de dader. Voor Jezus houdt geloof in vergeving van zonden, waarvan dit er eentje is. En als de dader berouw toont en je wilt als slachtoffer per se de aangifte doorzetten, dan heb je natuurlijk wel het meest belastende bewijs dat je maar kunt hebben.

{hoera! de citeertoets functioneert weer. back in business, so to speak}

Wacht even Kaasjeskruid.  Je noemt hier in 2 zinnen wat ik toch niet zomaar aaneen wil schakelen.

1. Jezus maant ons om te vergeven als oprecht berouw wordt getoond. Ik onderschrijf dit zonder enkele reserve. Op zichzelf al moeilijk in praktijk te brengen en in combinatie met 7x70 duizelingwekkend maar nog steeds de opdracht.

Als kanttekening durf ik wel te zeggen dat als het gaat om berouw tonen en vergeven, dit proces zich af dient te spelen tussen dader en slachtoffer (in de simpele constructie) en niet uitsluitend tussen dader en b.v. predikant/priester/geestelijk verzorger/ of gevangenis buddy.

2. Berouw tonen houdt niet in dat er dus en daarom niet niet strafrechtelijk vervolgd kan worden en gemaand worden 7x70 te vergeven staat niet gelijk met dus geen aangifte mogen doen.

I

@ kaasjeskruid

Geen gemaar. Doe altijd aangifte van kindermisbruik. Een kind moet niet alleen weten maar ook kunnen vertrouwen  dat hoe dan ook, wie dan ook, waar dan ook en wanneer dan ook, sexueel misbruik niet wordt getolereerd, weggepoetst, goedgepraat of anderszins wordt genegeerd.

Dat vertrouwen wordt gekweekt en begint  als ouders (volwassenen) datgene doen wat zij van kinderen ook verwachten, namelijk hun angst overwinnen en erover praten.... Het kan niet zo zijn dat kinderen hun angst overwinnen en volwassenen vervolgens gaan wegen of zij er iets mee kunnen.

 Dus geen angst voor onvoldoende bewijslast, geen angst voor God's woede, geen angst voor manipulatie, geen angst voor isolement. GEEN ANGST.... en daar valt ook angst voor de keiharde realiteit onder.

Voor Jezus is het tegenovergestelde van geloof niet ongeloof maar angst. Vandaar Zijn uitspraak : Weest niet bevreesd. Dat is geen doekje voor het bloeden, het is de kern van ieder keerpunt in onrechtvaardigheid.

P.S. Als een lijst van alle geseponeerde aangiften kindermisbruik in 2018 via b.v. social media zou worden vrijgegeven zal dat ongetwijfeld impact hebben. Maar wie kan de niet gedane aangiften in kaart brengen?

@kaasjeskruid

hahahaha. Wat een heerlijk mens ben je toch. ?

Er kan van alles met een aangifte gedaan worden. Maar feit blijft, dat er pas iets met een aangifte kan worden gedaan als er een aangifte voorligt om iets mee te doen.

@kaasjeskruid

Seponering is een besluit van de officier van justitie en dat kan verschillende redenen hebben. Tegen seponering kan nog een klacht worden ingediend bij het gerechtshof en indien toegekend moet er worden vervolgd.

Nogmaals geen aangifte doen is een besluit van een geheel andere orde die het slachtoffer bij voorbaat uitsluit en ook een verkeerd signaal afgeeft aan samenleving (gedogen, onverschilligheid of zelfs tolerantie) en naar de verdachte.

@ kaasjeskruid

Seponering van een zaak is iets anders dan uberhaupt geen aangifte doen. Bij geen aangifte doen, wordt het slachtoffer zelfs niet als slachtoffer gezien. Wat heet, hij/zij blijft volledig onzichtbaar.

@HJW en WdG

Ik vind dat ouders geen enkel excuus hebben om geen aangifte te doen. Ouders dienen de veiligheid en het welzijn van hun kinderen bovenaan te stellen. De veiligheid van een kind en de erkenning van een mogelijk slachtoffer van kindermisbruik begint bij de ouders.

Als het gaat om WTG... Ik onderschat deze organisatie absoluut niet maar  je kunt altijd weg gaan ook bij WTG. Het is niet makkelijk maar zeker niet onmogelijk!

@WdG

Sorry. Geen aangifte doen is niet een gemaakte fout van de ouders maar een gemaakte keus! Eentje die veel meer kapot heeft gemaakt bij het kind dan welke manipulatie dan ook.

@ Kaasjeskruid

Bij aangifte gaat het er niet om in te schatten wat de kans tot winnen van een proces is maar om erkenning van het slachtoffer. Bovendien wordt bij aangifte kindermisbruik altijd onderzoek gedaan, het geeft politie en justitie inzicht in het profiel van de verdachte maar het is ook een signaal naar elke zichzelf God's Ambassadeur wanende organisatie, dat kindermisbruik niet door de mensheid wordt geaccepteerd.