Alle activiteit

De kat van Schrödinger bewijst helemaal niets, hooguit verheft ze een paradox tot verklaring vanwege jou onzekerheid. Tegelijk laat het zien dat jij het liefst met een blinddoek om de kop door het leven gaat. Lekker makkelijk, kun je vrijelijk nonsens ventileren die in je hoofd opkomt zonder te hoeven zien.

Zeg dat wel, zelfs de meest basale vergelijkingen worden het land der fabelen ingeprezen, schiet je niks mee op.

Vanzelf. Het gaat uiteindelijk om de grote oorlog van het beest tegen de moeder van het kindeke, en het bewijs dat de mensheid sedertdien in diepe duisternis is.

Misschien ging het daar niet om, die fotonen zullen er immers altijd wel zijn.

Het paradoxale is dat hoe langer elektromagnetisme nog niet wordt begrepen, hoe meer bombastisch gebluf optreedt dat we het al zo goed begrijpen. De kat van Schrödinger bewijst verborgen bestanddelen, maar jij vindt het geheim dat de kat in de doos houdt behorend tot de best begrepen natuurkracht. En in je enthousiasme over wat de wetenschap daarvan zo goed begrijpt stroomt jouw mond weer over van hartelijkheden. Maxwell beschrijft vanuit een veld onder druk. De kwantummechanica beschrijft vanuit een energierijke gebeurtenis in een veld. Beide uitgangspunten zijn niet te rijmen met

Het valt moeilijk te ontkennen dat er bewegingen of dynamieken bestaan, net zoals simplificaties erin verdwijnen alsof ze niet eens zouden kunnen bestaan.

Ontleent kracht uit een chemische reactie. In een model van draaiende deeltjes die elkaar aantrekken, is dat gelijk aan toveren. Anders, en vriendelijker gezegd, de mens gaat krachten zien, waar hij de natuur nog niet begrijpt. En dat beantwoord je dan even menselijk en vriendelijk, met de propositie dat krachten niet bestaan, behalve bij God en in botsingen; waarbij de eerste ook in Zijn geestelijk doen en laten, mogelijk vooral een vorm biedt van het tweede. Want alles is een collisie tussen licht en duisternis, dat is tussen goed en kwaad. Druk wordt gemeten in aantal botsingen per

Is er ook een manier om niet onderhevig te zijn aan deze krachten?

Kom je weer met flauwekul aanzetten. Hooguit ben je creatief bezig in de vorm van fantaseren. Elektromagnetisme is geen mysterie; het is één van de best begrepen natuurkrachten. Elektrische en magnetische velden zijn twee kanten van hetzelfde fenomeen: wat voor de ene waarnemer elektrisch lijkt, kan voor een ander bewegend ook magnetisch zijn. Magnetische velden zijn volledig meetbaar en beïnvloeden geladen deeltjes precies zoals de theorie voorspelt. Er zijn geen “verborgen bestanddelen” of onzichtbare krachten die hoge snelheden van elektronen zouden beïnvloeden. Alles wat we meten en z

De Turok is beschadigd omdat ik er een boompje mee heb omgehakt... Dat ik het kón doen, zegt iets goeds over het staal en de warmtebehandeling, maar dat je het beter niet doet, zegt iets over gereedschapsethiek. Bomen omhakken met een mes is sowieso energetisch dom. Zelfs de Atrox doet dat liever niet vrees ik. Dus... Op naar de Condor Bushcraft Parang! Nu eerst de schade herstellen aan de Turok. Dat is een precisiewerkje, maar te doen en best wel leuk.

En wat is nu het simpelste, elektromagnetisme begrijpen of anomalieën in systemen detecteren?

Jawel, maar elektromagnetisme is nog onbegrepen. Het elektrogedeelte is wat we zien en meten omdat zijn hoge snelheid als een mitrailleur tikt tegen het meetapparaat, en het magnetische gedeelte is wat wat we niet zien en niet meten omdat de snelheid gewoon veel te laag is. Maar dit gedeelte perst wel alle hoge snelheden zoals elektronen eruit. En dat alles is onbegrepen, omdat we de bestanddelen ervan niet willen erkennen.

Ja, en als we er even bij stilstaan, wordt het mogelijk om iets op te merken dat eerder niet onze aandacht genoot. Het doet geen afbreuk aan dissipatieve systemen an sich, het kan ons als mensen wel wakker schudden, in het alledaagse leven. En zolang de zon schijnt, zal er, neem ik aan, fotosynthese bestaan.

Hehehe

Een kleine toevoeging: Door die voortdurende dissipatie kunnen er zelforganiserende patronen ontstaan. Wat simpeler gezegd: Een dissipatief systeem is een systeem dat voortdurend energie of materiaal in- en uitlaat. Omdat het steeds iets verliest of omzet, is het nooit helemaal in rust. Door die constante uitwisseling kunnen er patronen of structuren ontstaan die zichzelf organiseren. Denk bijvoorbeeld aan: Een vuur dat blijft branden zolang er brandstof bij komt. Rivieren die een kronkelig patroon vormen door waterstroming en erosie. Het menselijk lichaam, d

Een dissipatief systeem of dissipatieve structuur is een open systeem dat met zijn omgeving energie en materie uitwisselt. Een dissipatief systeem is hierdoor niet in thermodynamisch evenwicht. De term dissipatieve structuur is bedacht door Ilya Prigogine, die de Nobelprijs voor Scheikunde ontving voor zijn werk hieraan.

Ja, en de atomen die we in- en uitademen zijn bruikbaar voor anderen, desnoods pasgeborenen.

Ook. Ouder worden en aftakelen is in wezen een biologische vorm van dissipatie. De systematische afname van nuttige energie in het lichaam leidt tot aftakeling.

Zo simpel gaat het, met zeekonijnen en bonte beren begeven we ons niet naar fantasialand, het is biologie.

Schijt een beer in het bos?

Ben je zeker?

Het wordt gebruikt om iets te laten gebeuren of een toestand te handhaven.

Is er ook een doel waar we die energie voor inzetten?

De energie die nodig is om verliezen te compenseren, komt altijd uit reeds bestaande energiebronnen (bijvoorbeeld voedsel), en niet uit nieuw gecreëerde energie (creatio ex nihilo). Bij spieren betekent dit: Energie uit voedsel wordt chemisch opgeslagen. Die opgeslagen energie wordt aangesproken om biologische dissipatie te compenseren (warmteverlies, onderhoud van structuren, ionengradiënten). Er wordt geen nieuwe energie gecreëerd; energie wordt alleen omgezet en verplaatst. Dit is exact wat de wet van behoud van energie zegt: energie kan niet uit het niets ontstaa

Nog even en we gaan de atomen in het menselijke lichaam tellen, in een topic dat wel simpel zou gaan worden. Over het alledaagse, als mensen in een verhaal dat leven noemt, in liefde en verbondenheid.