Gelovige of ongelovige partner?

[JoostG 27]

Propje schrijft toch 'ik ben het niet met je eens dat .....' en 'mijn visie is' ?

Dat is toch geen oordeel maar geeft aan dat het haar mening is?

[Propje 0]

Quote:

Op maandag 10 augustus 2009 13:27:04 schreef Kurt het volgende: Doe niet zo flauw. Je kent de uitdrukking best, naar ik aanneem. Verder mag je dat wel vinden, maar er is blijkbaar best een aantal geloofsgenoten van je dat het daar niet mee eens is. Zij zijn christen zonder (vast) een kerk te bezoeken. Wie ben jij dan om daarover te oordelen?

wie ben jij om te oordelen dat ik niet op die manier mag denken

[Eulogía 0]

Heb 10,25

Wij moeten onze eigen bijeenkomst niet verzuimen, zoals sommigen dat gewoon zijn, maar elkander aansporen, en dat des te meer, naarmate gij de dag ziet naderen.

Omdat dit staat in de Bijbel heb ik er wel degelijk een oordeel over.

[*nath* 0]

Kinders, laat ieder gewoon denken wat hij/zij wil denken. Of het nou wel of niet oké is volgens de ander. Wat maakt het uit. Hier draait dit topic niet om.

---

Samengevoegd:

Daarbij komen jullie er zo toch niet uit.

[hopeloos 0]

Quote:

Op maandag 10 augustus 2009 13:49:00 schreef *nath* het volgende: Kinders, laat ieder gewoon denken wat hij/zij wil denken. Of het nou wel of niet oké is volgens de ander. Wat maakt het uit. Hier draait dit topic niet om.

eensch

[Dubito 0]

Als ik iets heb geleerd van jaren nadenken over geloven en niet geloven dan is het dat het een heel persoonlijke zaak is. Volgens mij werkt het nooit als de een de ander moet overtuigen. De overtuiging moet van binnen komen (zoals gelovigen zouden zeggen: van God)

Als je vriend geen behoefte heeft om te geloven dan voorspel ik alleen maar narigheid als de omgeving dat probeert te veranderen. Ik spreek uit ervaring, het werkt alleen als het vanuit jezelf komt. Je moet ben ik bang gaan nadenken of je relatie stand gaat houden in de wetenschap dat je anders denkt over geloof. Als je niet allebei dat vertrouwen hebt (dat het goed kan gaan), dan gaat het uiteindelijk mis.

[Gast Anon_phpbb]

Mijn vriend en ik hebben nu bijna 2 jaar een relatie. hij is katholiek en ik hervormd. als hij bij mij is dan gaat hij mee naar "mijn" kerk, en andersom, we hebben respect voor elkaars geloof, we kunnen er ook goed over praten!(lezen samen ook uit de bijbel) maar toch... soms is het vreselijk moeilijk want zodra de onderwerpen trouwen, kinderen ter sprake komen, dan word het aan beide kanten heel erg stil.

ik wil hem niet dwingen om hervormd te worden, en hij mij niet om katholiek te worden, thuis kunnen we hier geen van beide over praten. en dat is iets wat we erg graag zouden willen.

De pastoor van zijn kerk is wel heel vriendelijk en heeft ons al het een en ander uitgelegd wat we zouden kunnen doen om er samen zo goed mogelijk uit te komen, maar daar in tegen bij mij in de kerk staan ze er alleen maar negatief tegen over. dus daar hoefden we al geen hulp te verwachten dan alleen maar om het uit te maken. maar dat is absoluut geen optie! ik hou heel veel van hem, en ben al vreselijk blij dat ik een gelovige vriend heb getroffen! waar ik me ook nog prettig en veilig bij voel. het is alleen zo moeilijk soms om met de verschillen om te gaan. dus bij deze mijn vraag wie heeft hier ook ervaring mee? en kan me vertellen hoe ik er beter mee om zou kunnen leren gaan.

[vrijeFreddy 0]

Heb daar geen ervaring mee, maar ik heb ook nog nooit onderscheid gemaakt tussen geloven en houden van.

Van mij zeggen ze dat ik uitschot ben en ach... ze zeggen zo veel.

En ja, als je eenmaal een kind neemt, dan is er geen weg meer terug en zul je onherroepelijk zorg dragen voor je kind.

Als een kind zich tot jou aangetrokken voelt, ook al is het niet eens jouw eigen kind, dan zul je er beslist zorg voor dragen.

Wat je moet weten, is dat we allemaal kinderen zijn, dat je zelf dus ook een kind bent en dat we allemaal zorg nodig hebben...

Dat het niet uit maakt wie jullie zijn of wie jullie kind is, we hebben allemaal zorg nodig en God zorgt ook voor ons.

Denk maar aan Galaten 3, 28. In het geloof ben je één in Jezus, in het geloof is geen onderscheid tusen man en vrouw. In 1e instantie was de wet onze tuchtmeester, maar toen het geloof kwam, werden we vrij.

Laat je dus niets wijsmaken door je kerk die er zo negatief tegenover staat, want waarom denk je eigenlijk dat er verschillen zijn om mee om te gaan?

[Eli7 0]

Probleem is tegenwoordig een beetje dat men niet meer snapt dat een geloof een heel leven kan beheersen. Men ziet religie als iet leuks, vreemds, interessants, wat dan ook, maar in ieder geval als iets ernaast. Het hele idee dat men alles kan doen vanuit een religieuze drive snapt men tegenwoordig niet meer. En dat is dan ook weer een reden om de geschiedenis te herschrijven, want enkel godsdienstswaanzin kan natuurlijk niet genoeg zijn voor de kruistochten. Maar goed, om terug te komen op het punt van het topic.

Mensen snappen niet meer dat geloof een heel leven kan inkleuren en vormgeven. Daarom snappen ze ook niet dat dat het al dan niet delen van dat geloof een zeer belangrijke factor kan zijn in wat je zoekt in een partner. Als er iets is dat mijn leven beheerst, zoek ik iemand bij wie dat ook zo is. En hetgeen dat mijn leven beheerst is nu eenmaal mijn geloof (idealiter natuurlijk).

In een tijd waarin geloof nog werkelijk levensbepalend was, was een niet- of andersgelovige partner dan ook ondenkbaar. En wat mij betreft zit daar inderdaad veel in.

[Propje 0]

Quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 10:44:51 schreef Eli7 het volgende: Probleem is tegenwoordig een beetje dat men niet meer snapt dat een geloof een heel leven kan beheersen. Men ziet religie als iet leuks, vreemds, interessants, wat dan ook, maar in ieder geval als iets ernaast. Het hele idee dat men alles kan doen vanuit een religieuze drive snapt men tegenwoordig niet meer. En dat is dan ook weer een reden om de geschiedenis te herschrijven, want enkel godsdienstswaanzin kan natuurlijk niet genoeg zijn voor de kruistochten. Maar goed, om terug te komen op het punt van het topic. Mensen snappen niet meer dat geloof een heel leven kan inkleuren en vormgeven. Daarom snappen ze ook niet dat dat het al dan niet delen van dat geloof een zeer belangrijke factor kan zijn in wat je zoekt in een partner. Als er iets is dat mijn leven beheerst, zoek ik iemand bij wie dat ook zo is. En hetgeen dat mijn leven beheerst is nu eenmaal mijn geloof (idealiter natuurlijk). In een tijd waarin geloof nog werkelijk levensbepalend was, was een niet- of andersgelovige partner dan ook ondenkbaar. En wat mij betreft zit daar inderdaad veel in.

helemaal mee eens!

[Jyoti 0]

Quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 10:44:51 schreef Eli7 het volgende: Probleem is tegenwoordig een beetje dat men niet meer snapt dat een geloof een heel leven kan beheersen. Men ziet religie als iet leuks, vreemds, interessants, wat dan ook, maar in ieder geval als iets ernaast. Het hele idee dat men alles kan doen vanuit een religieuze drive snapt men tegenwoordig niet meer. En dat is dan ook weer een reden om de geschiedenis te herschrijven, want enkel godsdienstswaanzin kan natuurlijk niet genoeg zijn voor de kruistochten. Maar goed, om terug te komen op het punt van het topic. Mensen snappen niet meer dat geloof een heel leven kan inkleuren en vormgeven. Daarom snappen ze ook niet dat dat het al dan niet delen van dat geloof een zeer belangrijke factor kan zijn in wat je zoekt in een partner. Als er iets is dat mijn leven beheerst, zoek ik iemand bij wie dat ook zo is. En hetgeen dat mijn leven beheerst is nu eenmaal mijn geloof (idealiter natuurlijk). In een tijd waarin geloof nog werkelijk levensbepalend was, was een niet- of andersgelovige partner dan ook ondenkbaar. En wat mij betreft zit daar inderdaad veel in.

Voor alle duidelijkheid: waar trek je de grens? Een atheïstische vriendin lijkt me duidelijk niets voor jou, maar wat bvb met iemand die wel gelooft maar er verder eigenlijk niet zo veel mee doet? Of zo iemand die zegt "ik geloof in God, maar niet in kerken" (sjah, zo zijn er ook). En als ze echt belijdend christen moet zijn, moet dat dan ook binnen de zelfde denominatie, zou je bvb katholiek en protestant een probleem vinden?

(Vraag ik trouwens niet om zelf een of ander punt te maken, ik bedoel, als jij het zelfde geloven zo belangrijk vindt in je partnerkeuze dan respecteer ik dat, ik vraag me gewoon eerlijk af hoe ver je dat doortrekt.)

[Eli7 0]

Quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 12:04:31 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Voor alle duidelijkheid: waar trek je de grens? Een atheïstische vriendin lijkt me duidelijk niets voor jou, maar wat bvb met iemand die wel gelooft maar er verder eigenlijk niet zo veel mee doet? Of zo iemand die zegt "ik geloof in God, maar niet in kerken" (sjah, zo zijn er ook). En als ze echt belijdend christen moet zijn, moet dat dan ook binnen de zelfde denominatie, zou je bvb katholiek en protestant een probleem vinden? (Vraag ik trouwens niet om zelf een of ander punt te maken, ik bedoel, als jij het zelfde geloven zo belangrijk vindt in je partnerkeuze dan respecteer ik dat, ik vraag me gewoon eerlijk af hoe ver je dat doortrekt.)

Ik denk niet dat er een duidelijke lijn te trekken is, van met die zou ik nog wel wat willen beginnen en met die ander niet. Sowieso ben ik er zelf ook eentje die niet in kerken gelooft (maar wel denkt dat in de kerk het geloof te vinden is). Katholiek en protestant met elkaar combineren, hoeft ook nog niet eens een probleem te zijn. De belangrijkste vraag is denk ik of voor die ander het geloof op eenzelfde soort wijze, levensbepalend is als voor jou. En dan kunnen er best verschillende keuzes gemaakt worden, maar zolang als het uitgangspunt maar hetzelfde is. En dat is in mijn ogen het geheel willen overgeven van je eigen leven aan Jezus Christus.

Praktische problemen zullen er altijd zijn, maar praktische problemen zijn overkomelijk. Een verschil in levensinstelling is iets dat in mijn ogen een gigantisch veel groter probleem geeft. Daarbij komt het punt dat het voor mij belangrijker is dat ik geloof, dan de vraag of ik wel of geen relatie heb. Hoe een relatie er dan uit zal zien, zal voor mij dan ook altijd gekleurd worden door wat ons gezamenlijk geloof is.

Om er even een ander voorbeeld bij te halen. Er zijn boeren, die helemaal vergroeid kunnen zijn met hun boerderij en hun boerenleven. Stel nu, dat die boerenidentiteit voor hem het belangrijkste is in zijn leven. Dat kan het toch niet anders, dan dat daar een boerin naast komt te staan, of anders niet? En dan kunnen boer en boerin het best in een hoop dingen niet met elkaar eens zijn. Maar het belangrijkste bindt hen. Namelijk het boer-zijn. En ik denk dat je dat door kunt trekken naar hoe het ook met het geloof kan zijn.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 10:44:51 schreef Eli7 het volgende: Probleem is tegenwoordig een beetje dat men niet meer snapt dat een geloof een heel leven kan beheersen. Men ziet religie als iet leuks, vreemds, interessants, wat dan ook, maar in ieder geval als iets ernaast. Het hele idee dat men alles kan doen vanuit een religieuze drive snapt men tegenwoordig niet meer.

Dat klopt, ik merk dat zelf ook wel aan mensen, maar voor mij zou dat dan weer geen probleem hoeven te zijn, want dan gebruik ik m'n geloofsdrive om me op m'n partner aan te passen.

Kijk, ik geloof dat ik tot vrijheid ben geroepen, maar zelfs als vrije blijf ik een knecht van de Heer.

Zie je in dat ik mijn vrijheid dan als dienstbaarheid gebruik?

God is liefde en als 2 mensen door liefde bij elkaar gebracht werden, geloof ik dat ze door God aan elkaar verbonden zijn.

Zelfs wanneer 2 ongelovige mensen op die manier bij elkaar gebracht zijn, geloof ik dat.

[Eli7 0]

Mijns inziens doe je het toch precies verkeerd om. Jij ziet liefde en vult dat in met God, waar het in mijn ogen zo moet zijn dat God alles met liefde invult. Om terug te komen op wat ik net zei, het is belangrijker om te geloven, dan om de juiste levenspartner te hebben gevonden. En daarnaast is liefde zo vreselijk veel breder dan enkel dat ene meisje of die ene jongen...

[Liset 0]

Quote:

Op zaterdag 17 oktober 2009 15:42:22 schreef Eli7 het volgende: Mijns inziens doe je het toch precies verkeerd om. Jij ziet liefde en vult dat in met God, waar het in mijn ogen zo moet zijn dat God alles met liefde invult. Om terug te komen op wat ik net zei, het is belangrijker om te geloven, dan om de juiste levenspartner te hebben gevonden. En daarnaast is liefde zo vreselijk veel breder dan enkel dat ene meisje of die ene jongen...

Dat heb jij al een keer tegen jezelf gezegd toen je van een "ongelovig" iemand begon te houden?

Het valt me steeds meer op dat mensen die dit nog nooit mee hebben gemaakt er zo makkelijk over kunnen praten. Laat mensen dit lekker voor hunzelf beslissen, vooral als je niet weet waar je over praat.

[Jyoti 0]

Je begint niet zomaar ineens van iemand te houden he. Ok, je kan verliefd worden, maar dan kan je tegen jezelf zeggen dat je daar niets mee gaat doen omdat een relatie volgens jou geen toekomst zou hebben. Dat heb ik ook al tegen mezelf gezegd hoor, ook al was het dan niet met geloofsverschil als reden. Ik vind het niet meteen "makkelijk" om te zeggen dat je bepaalde voorwaarden hebt voor je aan een relatie met iemand wilt beginnen, ik vind het eerder realistisch.

(Verder zegt Eli toch nergens dat andere mensen geen andere beslissing mogen maken? Hij reageert gewoon op de visie van vrijeFreddy, dat mag hij ook.)

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op zondag 18 oktober 2009 15:16:30 schreef Liset het volgende: [...] Dat heb jij al een keer tegen jezelf gezegd toen je van een "ongelovig" iemand begon te houden?

Als je zo'n persoontje bent als Eli beschrijft betwijfel ik of je überhaupt op dat punt komt te staan, dat je van een 'ongelovige' begint te houden in de zin van 'je hele leven willen delen met diegene'.

[Andere Jas 2]

Quote:

Op zondag 18 oktober 2009 15:16:30 schreef Liset het volgende: [...] Dat heb jij al een keer tegen jezelf gezegd toen je van een "ongelovig" iemand begon te houden? Het valt me steeds meer op dat mensen die dit nog nooit mee hebben gemaakt er zo makkelijk over kunnen praten. Laat mensen dit lekker voor hunzelf beslissen, vooral als je niet weet waar je over praat.

Aan de andere kant, als je dit zegt vóórdat het je overkomt kan je het voorkomen. Tuurlijk is het makkelijker praten, maar daarom nog niet minder waar.

[Aviator 0]

@ Liset: dat mensen er "makkelijk over praten" wil niet zeggen dat ze dat niet al hebben meegemaakt... wanneer iemand iets zegt dat je niet aanspreekt, wil dat niet zeggen dat ze niet weten waar ze het over hebben...

Persoonlijk zou ik niet mijn hele leven kunnen delen met iemand die niet gelovig is. Geloof in God is iets wat je niet zomaar kunt uitleggen aan iemand die niet geloofd. Ook ben ik het eens dat je iemand niet kunt veranderen en kunt laten geloven, je hoeft de ander niet te overtuigen, God is denk ik de enige die daar iets mee kan doen.

Verschillende denominatie is denk ik een minder groot "probleem" omdat je wel allebei God kent en weet wat geloven is. Natuurlijk geeft het wel eens lastige situaties op, maar ik denk dat die wel boven te komen zijn.

Ik kwam uit een totaal andere hoek dan mijn man, soms merkte we wel dat we dingen anders invulden en verwoordde, maar uiteindelijk is er nooit een groot iets geweest wat tussen God en tussen ons instond. Ik denk dat praten en elkaars visies willen begrijpen belangrijk daarin zijn.

[Liset 0]

Ik snap jullie wel en ik verwachtte deze reacties ook, maar ik vind het altijd wel vervelend dat er zo makkelijk over gepraat wordt. Natuurlijk kun je kiezen of je verder gaat met je verliefdheid, maar dat is allemaal theorie. Er komt zoveel meer bij kijken dan zo makkelijk zeggen; je kiest ervoor om iets te doen met je verliefdheid en van die gene te gaan houden. Er is niets zoveel gecompliceerder dan de liefde en ook tegelijkertijd zo makkelijk. Ik geloof wel dat God wilt dat Zijn kinderen gelukkig zijn in de liefde en dat daar trouw, respect en alles wat in corintiers beschreven staat, bij komt kijken. Maar ik heb persoonlijk ondervonden dat dit zeker met iemand kan die verder van God afstaat dan ik.

Om dus helemaal terug te gaan naar het onderwerp; ik vind dat het zeker te combineren is zoals ik al eerder heb gezegd. Maar dit heeft gewoon naar mijn mening alles met respect van beide kanten te maken en hoeveel je je wilt en kunt inleven in de ander. Maargoed, ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken. Ik ben dan volgens mij ook een wat vrijere christen dat de gemiddelde christen die hier rond huppelt en ik kan me dan ook weer voorstellen dat de "wat strengere" christenen moeite hebben om zich voor te kunnen stellen dat een gelovige en een ongelovige een gelukkig huwelijk kunnen hebben.

Ach ja, uiteindelijk moet je zelf vrede kunnen hebben met de beslissingen die je maakt. En als, zoals meerdere meisjes in dit topic hebben gepost, ze dat zijn met het opgeven van hun relatie omdat die zich niet helemaal kunnen overgeven aan hun ideeen en geloof, dan is dat hun keuze. Ik geloof ook nog in onvoorwaardelijke trouw en liefde en of dat nou met een ongelovig of gelovig iemand is, dat maakt voor mij persoonlijk niets uit.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 18 oktober 2009 19:32:42 schreef Aviator het volgende: @ Liset: dat mensen er "makkelijk over praten" wil niet zeggen dat ze dat niet al hebben meegemaakt... wanneer iemand iets zegt dat je niet aanspreekt, wil dat niet zeggen dat ze niet weten waar ze het over hebben...

Ik heb het dan ook niet over mensen die het hebben meegemaakt en er over praten, maar over mensen die het niet hebben meegemaakt en er over oordelen.

[Aviator 0]

@ liset: ik begrijp je denk ik wel, woorden missen ook de emotie die ermee gepaard gaat... vooral ook de tweestrijd als je dus van mening bent dat je moet gaan kiezen. ik weet ook niet of je dat volledig onder woorden zou kunnen brengen...

[Eli7 0]

Aan de ene kant is het makkelijk, aan de andere kant toch ook echt niet. Het is makkelijk omdat je voor jezelf een behoorlijke mate van duidelijkheid hebt over wat je wel en niet wilt. En daarmee kun je inderdaad voorkomen dat je al te zeer verliefd wordt op iemand waarvan je denkt dat het daarmee toch niets zal gaan worden. Aan de andere kant is het ook niet makkelijk, omdat het zo simpel ook gewoon niet werkt. Je gaat gewoon mensen leuk vinden die heel anders in het leven staan. En het is zeker niet makkelijk om daar steeds nee tegen te zeggen, omdat ze ook echt heel leuk kunnen zijn.

Maar in mijn ogen is het gewoon heel erg belangrijk dat God in onze relatie dezelfde rol kan spelen, als die in mijn leven zelf ook al doet. Dat betekent dus niet dat een 'gemengde' relatie niet heel mooi, goed en liefdevol kan zijn. Maar het betekent voor mij wel dat het nog beter kan en dat ik daar ook voor wil gaan. Simpelweg omdat ik het geloof het belangrijkste in mijn leven wil laten zijn.

En of het makkelijk is om bepaalde dingen te laten, vanwege de plaats die je je geloof wilt geven in je leven... Tsja... Ik geloof in ieder geval dat ik er uiteindelijk wel gelukkiger van zal worden.

[Propje 0]

Quote:

Op zondag 18 oktober 2009 15:16:30 schreef Liset het volgende: [...] Dat heb jij al een keer tegen jezelf gezegd toen je van een "ongelovig" iemand begon te houden? Het valt me steeds meer op dat mensen die dit nog nooit mee hebben gemaakt er zo makkelijk over kunnen praten. Laat mensen dit lekker voor hunzelf beslissen, vooral als je niet weet waar je over praat.

Been there done that,zelfs meer dan eens, en ik ben t helemaal met Eli eens..

[Gast Anon_phpbb]

Ik zou ook nog graag even willen reageren...

Zo heb ik een relatie van ongeveer een jaar achter de rug met een ongelovige jongen. Op het moment dat ik met hem kreeg was ik nog niet zo heel erg bezig met het geloof... ik geloofde wel en bad ook, maar verder deed ik er niet zo heel veel aan.

Gaandeweg in de relatie, gezien ik wel altijd heb gezegd dat ik gelovig ben en naar de kerk ga etc., maakte ik steeds meer een groei door en kwam ik tot de conclusie dat het geloof wel een heel belangrijk punt in mijn leven speelt en het ook steeds belangrijker gaat worden in de toekomst.

Ondanks dat, hield ik wel vol dat het wel kon... een relatie tussen een ongelovige en gelovige, zolang je elkaar maar respecteert. Ook ging hij wel eens mee naar de kerk en dat ervoer ik als erg positief, ik probeerde hem natuurlijk er ook van te overtuigen dat er wel een God is etc. en hoopte altijd dat hij zich misschien ook zou gaan bekeren. Ik hield echt van hem en wilde er niet aandenken om hem kwijt te raken.

Maar goed daarnaast hadden we op een gegeven moment dus ook een heleboel discussies en ik zag dat we daar niet verder op uitkwamen... Hij geloofde absoluut niet en was het met veel dingen niet eens in het geloof. Op een gegeven moment heb ik toen geaccepteerd, oke hij is niet gelovig en ik moet hem ook niet proberen te bekeren, en voor zover dat kan heb ik het er niet meer over.

Maar ondanks dat ik dit besloten had, had ik het er erg moeilijk mee... als ik van de kerk kwam, kon ik namelijk nooit met hem bespreken wat ik er van vond of ervaren had/opbouwend vond. Verder samen met hem bidden zat er ook niet in. Als ik zelf had gebeden voor dingen of samen met anderen en dit gebed was bijv. 'verhoord', kon ik dit ook niet bespreken met hem. Probeerde ik dit wel te doen, dan liep het toch alleen maar uit op een discussie... zoals dat is toeval of als je maar lang genoeg iets wil (en daar nu wel of niet voor bid) komt dat toch wel uit of gebeurd dat toch wel.

Dus goed... je moet het gewoon voor jezelf houden, maar op een gegeven moment zag hij dat ik daar niet gelukkig van werd en maakte hij dit bespreekbaar. Dat was toen weer de zoveelste poging om het te proberen uit te maken, maar dit lukte niet omdat we zo veel van elkaar hielden. We wisten dat we elkaar op den duur niet gelukkig konden maken, maar toch hielden we zo veel van elkaar en voelde het op die momenten zo goed aan. Uiteindelijk hadden we besloten om 3 weken een break te nemen zodat we goed konden nadenken over dingen. In deze periode heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en het toch uitgemaakt. Er waren voor mij te veel redenen om te weten dat deze relatie niet goed voor mij was en we uiteindelijk op den duur niet gelukkig met elkaar konden worden (zo ook het probleem met kinderen opvoeden, jij wilt ze christelijk opvoeden, met ze bidden en vervolgens hebben ze een vader die zegt; nou ik weet het niet hoor of er wel een God bestaat).

De periode daarna was nog erg moeilijk. We zochten nog vaak contact en konden moeilijk afstand van elkaar doen. Ik weet zelf ook dat dit voor mij te maken heeft gehad, doordat ik ook al zo intiem met hem ben geweest (gezien sex voor het huwelijk ook een moeilijk punt is met een ongelovige). Verder weet ik nu dat ik de juiste beslissing heb genomen en dat God deze beslissing ook zal gaan zegenen. Ook denk ik dat als God echt wil dat wij bij elkaar horen, dan zal mijn ex zich uiteindelijk toch nog bekeren en komen we misschien alsnog bij elkaar en anders is er voor mij een andere man die veel beter bij mij past.

Kortom ik wil graag iedereen 'waarschuwen' om als gelovige iets aan te gaan met een ongelovige (zelfs al lijkt het voor jou op het moment het geloof niet zo belangrijk, of denk je dat het wel gaat). Het staat ook tenslotte niet voor niets in de bijbel dat je niet een ongelijk span moet vormen en God wil juist alleen maar het beste voor ons en zegt dit om ons te beschermen. Als ik alles zou kunnen terugdraaien dan had ik dit gedaan en was ik nooit een relatie met hem begonnen... het heeft mij namelijk alleen een hoop ellende gekost en pijn gedaan.

[Liset 0]

Quote:

Op donderdag 15 juli 2010 23:35:34 schreef lizadegeest het volgende: ik ga mijn mening geven en ja sommige mensen kunnen het daar helemaal niet tegen, maar we zijn hier op een forum en mogen we elkaar ook vrij laten in de meningen. maar ik wil absoluut niet iemand als partner die niet geloofd,simpel weg zal dat ook niet meer gebeuren van mij, aangezien we verloofd zijn en volgend jaar gaan trouwen. maar waarom ik dat absoluut niet wil zal ik uitleggen. God staat op nr 1 bij mij, ik vind belangrijk dat het bij mijn partner ook op nr 1 staat en niet ik. Want Zodra God op nr 1 staat bij beide, dan zal je zien dat God je helpt ook door de moeilijke tijden heen, Hij zal jou de liefde geven die jou partner nodig heeft, hij zal laten zien wat echt houden van is. Ik ben pas echt gaan beseffen wat echt houden van iemand is, toen ik echt dicht bij God kwam en daarna me verloofde leerde kennen(overigens dat is mijn ervaring en kan bij sommige anders zijn, maar het is mijn ervaring en ook hoe ik er over denk, maar het kan soms anders zijn) Maar ik simpel weg alles delen met me partner, samen bidden, samen bijbel lezen, samen God aanbidden, samen naar de kerk, samen evangeliseren, samen de kinderen in geloof opvoeden, samen kunnen praten over het geloof. Ik geloof dat God je pas echt kan zegenen als je partner heb die ook geloofd, tot die tijd zal er een ongelijke juk zijn! Er staat zelfs in de bijbel geschreven over partners waar 1 van wel geloofd en de ander niet geloofd, dat er een juk zou zijn en de relatie uit balans zal zijn. Ik moet ff zoeken waar maar dat staat er. Ook staat er als die zelfde partners kinderen zullen krijgen, dat het kind in onreinheid zal leven. Op de bijbel teksten gebaseerd en op de levende relatie die ik met God heb en die ik wil delen, zal ik daarom nooit iets anders gewild hebben. maar dat is mijn mening wat betreft waar ontmoet je elkaar, nou ik en me verloofde toen die tijd via het internet!

Jouw mening, helemaal prima natuurlijk

Maar niet vergeten dat er ook teksten in de Bijbel staan over dat de niet gelovige rein zal zijn door het geloof van de partner? Hoe kunnen de kinderen dan niet rein zijn? Ben wel benieuwd welke tekst dat is.

Uiteindelijk blijft dit gewoon heel persoonlijk en er zal al vast wel gezegd zijn dat iedereen deze keuze, als die er is, voor zichzelf zal moeten maken en dat je met jezelf en met God in het reine kan zijn.