Israël en Hezbollah, de jihad continueert.

[Figulus 150]

Geloofwaardige, verifieerbare ontwapening en internationale monitoring — bijvoorbeeld in de vorm van een technocratie — brengt ons min of meer terug naar de situatie van vóór 1948. De instrumenten die nu als oplossing worden gepresenteerd (toezicht, ontwapening, neutrale zones) zijn exact dezelfde die toen werden geprobeerd, met beperkt succes. Deze vicieuze cirkel vormt een pijnlijke paradox, waarvan de onderliggende logica waarschijnlijk pas in retrospectief volledig begrepen wordt.

[Figulus 150]

Hamas voert binnen Gaza executies uit om te laten zien wie de baas is, wat intimiderend machtsmisbruik tegen hun eigen bevolking is en geen reactie op Israël. Ze houden zich wederom niet aan afspraken: ontwapening wordt geweigerd en geweld wordt gebruikt om hun macht te behouden, wat vertrouwen en vrede structureel ondermijnt. Of de gijzelaars daadwerkelijk worden vrijgelaten, blijft onzeker, aangezien Hamas hen als strategisch pressiemiddel inzet en alleen reageert als het hen uitkomt.

Wel, als het niet rechtsom gaat dan maar linksom. Die ontwapening gaat met geweld afgedwongen worden.

[Figulus 150]

Volgens dit bericht zijn er geen levende Israëlische gijzelaars meer in bezit van Hamas in Gaza en zijn ze uitgeleverd. Dat wijkt af van wat in het officiële akkoord staat: het akkoord zegt dat de levende gijzelaars gefaseerd zullen worden vrijgelaten — niet ineens allemaal — dus beweringen dat er geen levende gijzelaars meer zijn, stroken niet met de gedocumenteerde afspraken.

[Figulus 150]

Uiteraard is daar weer eens e.o.a. inefficiënte linkse prutser die moeilijk moet doen.

[Figulus 150]

Typisch advocatengelul

Trump regisseerde het toneel, de Arabische Liga leverde de doorbraak, en Starmer stond aan de zijlijn — maar schrijft nu mee aan het script alsof hij de regisseur was... Opdat hij moge verzuipen in zijn smeergeld en de stront in zakke.

[Figulus 150]

Volgende doelwit: Houthi's; op de slippers en met niets aan het vechten en de overwinning claimen tegen beter weten in, en dan op naar Iran! Iran is de belangrijkste steunpilaar voor Hamas, Hezbollah, de Houthis en andere gewapende groeperingen in de regio; dat maakt het voor Israël (en sommige bondgenoten) het strategische eindpunt van aanslagen en druk. Het meest waarschijnlijke scenario is een periode van doelgerichte aanvallen en vergelding: veel pijn en ontwrichting door proxy-en-directe acties, maar geen onmiddellijke, totale oorlog — tenzij één partij besluit hard te escaleren of een groot incident alles verandert.

[Figulus 150]

Het is opvallend stil aan de linkerkant nu Hamas zijn eigen volk aan het vermoorden is. Het legt een paradox bloot: groepen of individuen die normaal gesproken sterk pleiten voor een bepaalde zaak, zoals de verdediging van Palestijnen, kunnen plots stil blijven of hun retoriek veranderen wanneer het geweld binnen die groep zelf plaatsvindt. Ik hoop dat links zich aan het schamen is. Het is moeilijk om luidkeels te pleiten voor gerechtigheid als je diezelfde principes negeert zodra het dichtbij huis gebeurt. Schaamte zou een eerste stap kunnen zijn naar zelfreflectie, maar helaas zien we dat mensen of groepen die selectief sympathiseren vaak eerder rationaliseren of wegkijken dan verantwoordelijkheid nemen.

Het is bijna een test van integriteit: durf je consequent te zijn, ook als dat ongemakkelijk of confronterend is?

[Figulus 150]

Israël wordt in bepaalde retoriek symbool gesteld voor overheersing, autoriteit of het establishment, terwijl tegenstanders zich presenteren als strijders tegen onderdrukking. Tegelijk zie je dat een groot deel van die anti-Israëlbeweging ook anti-democratisch en anti-kapitalistisch is ingesteld: hun kritiek is vaak minder een kwestie van mensenrechten of internationale wetten, en meer een ideologisch verzet tegen liberale democratieën en markteconomieën in het algemeen.

Kort gezegd: Israël wordt een projectie van alles waar men tegen is, waardoor kritiek zelden neutraal is en intern Palestijns leed vaak buiten beeld blijft. Geweld door de eigen groep wordt vaak gebagatelliseerd, terwijl hetzelfde gedrag bij de tegenpartij zwaar wordt veroordeeld. Zo worden executies door Hamas stilgehouden of gerechtvaardigd door te wijzen op Israëlisch geweld. Het is een dubbele standaard: loyaliteit en relativisering maken dat intern leed nauwelijks aandacht krijgt, terwijl verontwaardiging volledig op de ander wordt gericht.

[Figulus 150]

1. Trump en de Westbank

Donald Trump verklaarde dat hij niet zal toestaan dat Israël de Westelijke Jordaanoever (Westbank) annexeert. Strategisch gezien lijkt dat op het openzetten van zijn kaarten, maar het kan ook een bewuste zet zijn om:

• Arabische bondgenoten gerust te stellen,
• Netanyahu onder druk te zetten,
• en zichzelf te profileren als rationele machtsfactor.

2. Israël’s houding tegenover de tweestatenoplossing

Israël ziet een Palestijnse staat vooral als een risico, niet als oplossing.
Redenen:

• veiligheid: angst voor een tweede Gaza;
• demografie: vrees voor verlies van Joodse meerderheid;
• ideologie: Westbank wordt door velen gezien als Bijbels erfdeel.

Daarom houdt Israël vast aan een status quo-strategie:
geen annexatie, geen tweestatenoplossing, maar wel voortdurende controle en uitbreiding van nederzettingen.

3. Internationale juridische status

De internationale gemeenschap beschouwt die “sluipende annexatie” als illegaal, maar in de praktijk is afdwinging moeilijk. Mogelijke maatregelen (ICC, ICJ, VN-resoluties, sancties) hebben vooral symbolische of langdurige werking zolang grootmachten — vooral de VS — Israël blijven beschermen.

4. Gevolg: verschuiving van bondgenootschappen

Omdat de Amerikaanse steun minder onvoorwaardelijk wordt, zoekt Israël nieuwe strategische partners:

• nauwere banden met India,
• economische samenwerking met China,
• pragmatische coördinatie met Rusland,
• en verdieping van de Abraham-akkoorden met Arabische staten.
• Daarnaast breidt Israël zijn invloed uit in Afrika en Latijns-Amerika.

5. Waarom Israël zich staande houdt

Israël blijft overeind dankzij een zeldzame combinatie van:

• strategisch realisme en pragmatisme;
• technologische voorsprong;
• sterke diaspora-netwerken;
• militaire zelfredzaamheid;
• slimme diplomatie in een vijandige regio;
• en een collectieve overlevingsmentaliteit.

Kortom:
Israël houdt zich niet alleen staande, maar speelt actief een geopolitiek schaakspel. Het land balanceert tussen grootmachten, gebruikt technologie als machtshefboom en consolideert zijn positie zonder formele annexatie — een vorm van stille dominantie die zowel bewondering als weerstand oproept. De toekomst lijkt te bewegen richting een meer multipolaire Israëlische diplomatie — pragmatisch, technologisch gedreven en minder ideologisch verbonden aan het Westen. Tegelijkertijd betekent dit dat het Westen minder direct invloed heeft op Israël, maar wel de gevolgen voelt van het conflict: de spanningen met Palestijnen blijven bestaan en landen als de VS of EU moeten zelf nadenken over veiligheids-, diplomatieke en humanitaire risico’s, terwijl Israël zijn koers onafhankelijk bepaalt. Niets zo eigenwijs als een jood!

From the river to the sea, Palestines will flee!

Grote vluchtelingenstromen veroorzaken reële zorgen voor de landen waar mensen naartoe vluchten. Ontvangende landen ervaren zowel lasten als potentiële voordelen: jonge werkende vluchtelingen kunnen op lange termijn economische impulsen geven, maar daarvoor is beleid en investering in integratie noodzakelijk. Zonder dat beleid stapelt vooral frustratie en politieke polarisatie zich op.

Echter veel Palestijnen in vluchtelingenkampen in buurlanden of diaspora voelen zich tijdelijk verblijvend, niet permanent geïntegreerd. Dit beïnvloedt hun houding tegenover de ontvangende samenleving: het gaat niet om permanente migratie, maar om een politieke kwestie van terugkeer en recht op land. Ze blijven liegen als een Palestijn. Dat betekent dat elk beleid dat hen probeert te “integreren” vaak botst met hun eigen identiteit en verwachtingen, waardoor de druk op gastlanden langdurig blijft bestaan.

Zucht... nog meer neurotische, haast Gilles-de-la-Tourette-achtige optochten... 

13 uur geleden bewerkt door Figulus