Levens van de heiligen voor elke dag

[Modestus 137]

4 november

De heilige Joannikios de Grote werd geboren in 754 op het platteland van Bithynië uit arme ouders, en had als kind een baantje als varkenshoeder. Later werd hij beroepssoldaat en leidde een ruw leven. Het herstel van de iconenverering onder Constantijn en Irene bracht een algemene godsdienstige opleving, en ook Joannikios voelde zich daardoor aangesproken. Hij had vriendschap gesloten met een kluizenaar en begon nu zelf een ascetisch leven te leiden terwijl hij nog in het leger was. Het moet moeilijk geweest zijn te vasten, veel tijd aan het gebed te besteden en op de naakte grond te slapen in zulk een ruwe en onverschillige omgeving, maar hij hield dit 6 jaar vol.
Teruggekomen van een veldtocht tegen de Bulgaren, waarbij hij zich door zijn moed had onderscheiden, nam hij ontslag uit het leger. Hij verbleef geruime tijd in verschillende kloosters om het monastieke leven te leren, en trok zich toen terug op de Olymposberg, waar hij zomer en winter doorbracht in de vrije natuur, zonder beschutting tegen hitte of koude, in een ondiepe grot. Hij leefde uitsluitend op brood en water, en bracht vaak een gehele week in gebed door zonder ook maar aan eten te denken. Joannikios was toen ongeveer 45 jaar oud.
Nadat hij dit harde leven 12 jaar had geleid, werd hij monnik in het klooster van Eristae. Hij had de gave van profetie en door zijn gebed geschiedden vele wonderen zodat zijn roem zich verbreidde door heel het keizerrijk. Zijn moreel gezag was een grote steun voor de gelovigen tijdens de nieuwe vervolgingen onder de volgende keizers, tot weer de rust hersteld werd onder Theodora. Toen was zijn wijze gematigdheid een grote steun voor de impulsieve patriarch Methodios bij de vraag hoe de vroegere iconoclasten moesten worden behandeld. Methodios wilde alle wijdingen van iconoclasten ongeldig verklaren, maar hij vroeg toch eerst advies aan Joannikios, de strenge asceet. Deze gaf toen de raad die priesters en bisschoppen als dwalende broeders te beschouwen en hen bij het herroepen van hun dwaling in de kerk op te nemen, doch alleen hen te verwerpen die vijandig de iconenverering hadden bestreden. Zo werd ook inderdaad gehandeld.
In 846 hoorde patriarch Methodios dat de meer dan 90-jarige Joannikios op sterven lag en hij ging hem bezoeken. Joannikios was dankbaar en zei hem dat hij hem spoedig zou volgen, wat inderdaad binnen het jaar gebeurde.

De heilige Nikander, bisschop van Myra, en de priester Hermas waren leerlingen van de apostel Titos, die hen ook heeft gewijd. Na succesvol bekeringswerk werden zij gevangen genomen en aan felle martelingen onderworpen en tenslotte levend begraven.

De heilige Simon uit het dorp Jurjev aan de Wolga, leefde vanaf zijn jeugd in het dorp Alnatsk als Dwaas om Christus. Hij dwaalde door de bossen, alleen gekleed in een oud, voddig hemd. De dorpspriester nam hem in bescherming, en Simon sprokkelde hout voor de inwoners, zonder ooit enige beloning te vragen. Hij werd vaak met allerlei plagerijen vergolden. Door zijn gebed bedwong hij eens een brand die tot een ramp dreigde aan te wakkeren. Ook had men hem op het water van de Wolga zien lopen.
Later verbleef hij vooral in de open voorgalerij van het Theofanie-klooster in Jurjewjets. Dit wekte het misnoegen van een overste uit het leger, een Wojwode, die hem ongenadig afranselde en in een kelder smeet. Daar is Simon gestorven in 1584. Enkele tientallen jaren later werden daar zijn relieken gevonden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-668/

 De verzoening van Jacob en Esau

 De worsteling van Jacob en Gods engel.

[Modestus 137]

5 november

De heilige Galaktion en Episteme, martelaren te Emesa. Galaktion, die reeds christen was, verloofde zich op de dringende wens van zijn ouders met de heidense Episteme Hij bracht haar tot het geloof in Christus en haalde haar over om beiden in onthouding te leven, volgens de raad van de heilige apostel Paulos. Galaktion voegde zich bij enkele kluizenaars op de Publion, in de Sinaï. Toen hij eens, tijdens de vervolging onder Decius, in Emesa was, werd hij als christen herkend en aangehouden. Episteme kwam toen bij hem om aan zijn lijden deel te hebben. Zij werden met het zwaard gedood, in 258. Galaktion was toen 30, Episteme 16 jaar oud.

De heilige Filologos, Gaios, Hermas, Linos en Patrobos, apostelen uit de zeventig. Filologos was door de apostel Andreas gewijd als bisschop van Sinope aan de Zwarte Zee (Rom. 16:15).
Gaios was de eerste bisschop van Efese na de heilige Timotheos (Rom. 16: 23). Hermas, bisschop van Filippopolis, is gestorven als martelaar. Het is mogelijk dat hij een van de beroemdste boeken uit de 1e eeuw geschreven heeft, “De Herder” (Rom. 16: 14). Linos was de eerste bisschop van Rome (66-76) na de heilige Petros (2 Tim. 4: 21), en Patrobos was de eerste bisschop van Napels en Puteoli (Rom. 16: 14).

De heilige Gregorios, aartsbisschop van Alexandrië, waar hij gold als vader van de wezen en beschermer der weduwen. Hij was in alles als een ware navolger van Christus, de Goede Herder en Grote Hogepriester. Hij heeft onder Leo de Armeniër (813-820) veel kwellingen moeten verduren om de iconenverering‚ en is in ballingschap na 3 jaar kerkerstraf gestorven.

De heilige Jonas was geboren te Novgorod en verloor op jonge leeftijd zijn beide ouders. Hij werd opgevoed door een vrome weduwe die hem liet leren lezen. In die tijd bezocht de reeds oude Michaël Klopski, Dwaas om Christus, de stad. Toen hij op het marktplein de kleine jongen zag, die toen nog Johannes heette, riep hij luid: “Jan, Jan, jij wordt eens aartsbisschop van de stad!”
Deze uitspraak werd natuurlijk opgehaald uit de herinnering toen de monnik Jonas van het Otenskklooster, waar hij hegoumen was geworden, in 1458 op de zetel van Novgorod geroepen werd. Tijdens zijn bestuur toonde hij een bijzondere zorg voor de armen en hij bevorderde energiek de kerkbouw. Om zijn grote wijsheid werd hij gevraagd om te bemiddelen bij de twisten tussen de steden Novgorod en Pskov. Hij wist ook de prins van Moskou, Basilios II de Zwarte, ervan te weerhouden een militaire expeditie tegen Novgorod te ondernemen.
Tijdens de grote pest-epidemie, die in Rusland meer dan 200.000 slachtoffers eiste, was hij dag en nacht in de weer bij de zieken. Het klooster van Twer was in een immens kerkhof veranderd, maar toen daar op wonderbare wijze de icoon van de heilige Moeder Gods verscheen, wist hij de overgeblevenen zo te begeesteren dat er in één dag een kerk gebouwd werd, als dankzegging. Tijdens de inwijding van deze kerk nam de pest plotseling een einde. Na een leven van goede werken is de heilige Jonas gestorven in 1471.

De heilige Silvanos, bisschop van Gaza, werd om het Evangelie naar de mijnen gezonden. Daar hij voor dit werk te zwak was, werd hij, met 40 anderen, onthoofd in 311.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/5886/

 

 De negatieve dingen van Genesis, hoofdstuk 34

[Modestus 137]

6 november

De heilige Warlaam Chutinsky uit Novgorod werd reeds op jeugdige leeftijd monnik gewijd in het klooster van Lissitsj. Later trok hij naar de Chutinskwoestijn, in de omgeving van Novgorod. Hij leefde daar als kluizenaar, maar langzamerhand kwamen er steeds meer leerlingen. Naast de afzonderlijke cellen kwam er nu het klooster van de Verheerlijking; Warlaam gaf door woord en werken het voorbeeld van een werkelijk monastiek leven, en velen kwamen hem dan ook opzoeken om zijn zegen deelachtig te worden en zijn raad in te winnen. Van wie hem volgen wilden vroeg hij alleen dat zij in alles de onderlinge liefde zouden bewaren; verder geleidde hij ieder op een aangepaste wijze binnen in het ascetische leven. Hij had profetische gaven en vele zieken werden door hem genezen. Hij is gestorven in 1192. Onder zijn opvolgers bevonden zich vele heiligen.

De heilige Paulos de belijder, afkomstig uit Thessalonika, was één van de eerste aartsbisschoppen van de jonge stad Constantinopel. De voortdurende vervolgingen waren nog maar kort achter de rug, maar nu werd de kerk in sterke mate verscheurd door twisten over het geloof. Daarbij waren de Arianen erg geneigd tot gewelddadig optreden. Het was een rationalistische vervorming van het christendom, en vond daardoor gemakkelijk ingang bij de heersende klasse.
Omdat de godsdienst een grote invloed had op het gehele openbare leven, wilden verschillende keizers de politieke eenheid van het rijk bevestigen door de kerk tot onderlinge eenheid te dwingen. Zo braken er dus opnieuw vervolgingen uit, nu tegen een deel van de christenheid.
Het lot van aartsbisschop Paulos laat zien hoe het velen op de patriarchentroon zou vergaan. Voortdurende chicanes: om zijn strijd tegen het arianisme werd hij door de ariaanse keizer viermaal van zijn zetel verdreven, om dan in rustiger tijden weer teruggeroepen te worden. Tenslotte werd hij verbannen naar Kukusy in Armenië, waar hij tijdens de dienst met zijn omoforion werd gewurgd in het jaar 350.

De heilige Lukas van Sicilië werd monnik toen hij 18 jaar oud was. Toen zijn ouders hem wilden uithuwelijken was hij uit huis gevlucht, zo ver mogelijk de bergen in. Daar was hij 40 dagen tussen de wilde dieren, zonder enig voedsel. Daarna kwam hij in de bewoonde wereld terug en werd monnik in een klooster. Daar vervolgde hij zijn ascetische levenswijze, at slechts tweemaal per week wat brood en dronk water.
Met een andere monnik vestigde hij zich als kluizenaar op een helling van de Etna. Daar leefden zij van het onkruid dat er groeide. Vooral Lukas gunde zich zo weinig mogelijk slaap. Hij had slechts een enkel kledingstuk voor zomer en winter en liep blootsvoets. Hij begon de dag met het lezen van alle 150 Psalmen, bad daarna het derde uur en deed zijn werk tot aan de middag. Na het zesde uur gebruikte hij het magere voedsel dat hij vergaard had. De rest van de dag werd besteed aan Schriftlezing en meditatief gebed.
Hij verkreeg een diepe kennis van de Heilige Schrift die geleerde bezoekers in verbazing bracht. Hij zocht een meer toegankelijke woonplaats, waar een twaalftal leerlingen zich onder zijn leiding stelden. Om zich op de hoogte te stellen van de monastieke gebruiken, reisde hij naar Constantinopel waar hij de verschillende kloosters bezocht en gesprekken voerde met de geestelijke leidslieden. Op de terugreis werd hij door zwakte bevangen toen hij in een dorpje verbleef in de buurt van Korinthe. Daar is hij 7 maanden later gestorven op deze dag, rond 820. Hij was toen 40 jaar oud.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-321/

 

Jozef, de meest geliefde zoon van Jacob

[Modestus 137]

7 november

De heilige Willibrord, aartsbisschop van Utrecht. Hij was geboren in 658 in Northumberland en werd als kind door zijn vader Willgis, die na de dood van zijn vrouw als kluizenaar was gaan leven, in handen gegeven van Willfrid, de abt van Ripon, zodat hij van baby af in het klooster was opgegroeid. Op de leeftijd van 20 jaar ging hij naar Ierland, naar het klooster van zijn landgenoot de heilige Egbert, en verbleef daar 12 jaar. Hij werd priester gewijd toen hij 33 jaar oud was.
Egbert had in de Ierse kloosters het verlangen opgedaan om te missioneren onder de heidense Friezen op het vasteland, maar hij werd daarvan weerhouden door het mislukken van de reis erheen ten gevolge van een storm die zijn schip vernielde, en door zijn slechte gezondheid. Hij stichtte toen een klooster met de vooropgestelde bedoeling andere monniken voor te bereiden voor dit werk (zie ook 24 april). Na deze 12 jaar vond Egbert de monniken voldoende voorbereid, en hij zond Willibrord aan het hoofd van 12 monniken naar Friesland. Onder hen bevonden zich ook de heilige Suitbert, en de witte en de zwarte Ewald, die later door de Saksen vermoord zijn.
Willibrord werd in 690 hartelijk verwelkomd door Pepijn van Herstal, die juist een succesvolle krijgstocht achter de rug had tegen de heidenvorst Radboud. Willibrord begon zijn werk in het door Pepijn veroverde gebied. Hij toonde zulk een aanleg voor dit evangelisatiewerk, dat Pepijn alles in het werk stelde om hem naar Rome te krijgen en daar een bisschopswijding in ontvangst te nemen. Met veel tegenzin liet Willibrord zich overhalen en kwam, beladen met door Pepijn meegegeven geschenken, in Rome aan, waar hij in 696 door paus Sergius gewijd werd onder de naam Clemens, en met de zetel te Utrecht. Drie jaar later kreeg hij de kerk en een kloostertje van Echternach ten geschenke, het eerste en het meest geliefde van de vele schenkingen die hij tijdens zijn missiewerk mocht ontvangen.
Het volgende jaar trok hij naar Denemarken doch met weinig resultaat door de woedende tegenwerking van de Vikingen aldaar. Wel wist hij een dertigtal jongens mee te krijgen om opgevoed te worden tot toekomstig missionaris voor hun land. Op de terugweg had hij nog een avontuur op Helgoland, waar toen juist Radboud vertoefde. Deze had echter nog teveel ontzag voor Pepijn om met geweld tegen het gezelschap van Willibrord op te treden, en voorzag hem van een vrijgeleide naar het Frankenland.
Vandaar kwam hij op een ander met de zee worstelend eiland: Walcheren, waar hij verschillende kerken stichtte. De dood van Pepijn, in 714, werd een ramp voor zijn werk, want Radboud kwam gelijk in opstand. Na diens dood in 718 en de zege van Karel Martel, kreeg Willibrord in 720 versterking van de heilige Bonifatius, die drie jaar in Friesland werkte maar verder zijn arbeidsveld had in Duitsland.
Alcuin schrijft over de indrukwekkende persoonlijkheid van Willibrord. Hij kon zich in alle streken vertonen zonder lastig gevallen te worden, en Alcuin roemt zijn nobele gelaatstrekken en zijn vriendelijke manier van optreden. Hij bouwde kerken en stichtte kloosters voor mannen en vrouwen, overal in zijn diocees, en verzachtte langzamerhand de barbaarse zeden. Hij had daarbij hulp gehad van monniken uit Ierland, en de berichten van zijn succesrijk werk brachten weer vele andere Ierse monniken ertoe hem te gaan helpen. Er ontstond een hele lijst van heilige bisschoppen in onze streken. Willibrord is gestorven in 739 in zijn geliefde abdij van Echternach, waar hij ook begraven ligt, na bijna een halve eeuw in de missie te hebben gewerkt en zich tot het uiterste te hebben gegeven. Jaarlijks wordt hij daar geëerd op de dinsdag na Pinksteren met de merkwaardige spring-processie, waarbij de deelnemers, op de maat van de muziek, telkens drie passen vooruit en dan twee passen achteruit gaan, zodat de betrekkelijk korte weg van de brug over de Sure tot aan de kerk twee uur in beslag neemt. Deze processie werd ingesteld in de 13e eeuw, toen er in de hele streek van Trier een zware epidemie heerste van chorea, of Sint Vitusdans, waaraan een einde kwam toen het volk in bedevaart naar het graf van de heilige Willibrord was gegaan.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-669/

 О 

Jozef wordt afgeworpen in een put door de jaloerse broers en verkocht als slaaf aan de Madianieten. 

[Modestus 137]

8 november

Synaxis van de heilige aartsengel Michaël en alle onlichamelijke krachten. De naam Michaël betekent: “Wie is als God?” Hij wordt daarom gezien als de engel met het vlammend zwaard die Adam uit het paradijs verdreef, nadat deze als God had willen zijn. Om dit zwaard herkennen wij hem ook als de engel die Jozua tegemoet trad bij Jericho‚ en die zich noemde: “Aanvoerder van Gods Kracht” (Joz. 5: 14). Zijn naam wordt herhaaldelijk genoemd in de profetieën van Daniël (10: 13, 10: 21, 12: 1) als de grote Vorst, de Beschermer van Gods volk. In de Judas-brief heet hij: de Aartsengel Michaël (Jud. 9). Het Boek der Openbaring noemt opnieuw zijn aanvoerderschap: “Michaël en zijn engelen streden tegen de draak …” (Opb. 12: 7). Om dit alles vereren wij de heilige aartsengel Michaël als de beschermer van de kerk.
In de 4e eeuw heeft de kerk reeds deze “samenviering, synax” gevierd, in de 9e maand van de 9 koren der engelen: de zesvleugelige serafijnen, de cherubijnen met de vele ogen, de God-dragende tronen, de heerschappijen, de krachten en machten, de vorstendommen, aartsengelen en engelen.
Uit de overlevering zijn de volgende namen bekend: Michaël – ‘Wie is als God?’ Gabriël – ‘de held Gods’, “die voor Gods aangezicht staat” (Lc. 1: 19), gezonden tot Zacharias, de vader van de heilige Johannes de Doper‚ en tot de Maagd Maria, voor de vleeswording van Gods Zoon (Lc. 1: 26); Rafaël – ‘God geneest’ (Tob. 3: 17); Uriël – ‘Vuur (Licht) Gods’; Salathiël – ‘Gods aanbidder’; Jegudiël – ‘Gods verheerlijker’; Barachiël – ‘Gods zegen’; en Jeremiël – ‘Gods verheffing’.
Verder wordt in de Heilige Schrift op bijna 300 plaatsen gesproken over ‘engelen’ in het algemeen. Er is een sterk besef dat ons zichtbaar heelal ingebed ligt in een nog veel grootsere geestelijke werkelijkheid, waar de engelen de uitvoerders zijn van Gods plannen, en waarvan een aantal rechtstreeks betrokken zijn bij het leven der mensen.
Daarom worden ook in de gebeden van de kerk voortdurend de engelen genoemd; in de Goddelijke Liturgie voelen wij hen zeer nabij. Wij vragen God of Zijn engelen met ons meetrekken bij de Intocht, en in de cherubijnenhymne mogen wij hen uitbeelden. Wij zingen het engelen-lied van het Driemaal Heilig, en mogen het triomflied zingen met het machtige koor van “duizenden aartsengelen en myriaden engelen, de cherubijnen en de gevleugelde serafijnen”.

De heilige Martha, echtgenote van de heilige Dobmont, vorst van Pskov (20 mei). Zij trad in het klooster van de heilige Johannes de Doper en is gestorven in het jaar 1300.

De heilige Cuby (Cyby), bisschop in Wales. Hij werd geboren op het einde van de 5e eeuw als zoon van een stamhoofd, die tevens een geletterd man was. Het christendom was er reeds enigszins gevestigd en de jongen kreeg een goede opvoeding. Toen hij 7 jaar oud, was, begon hij reeds te lezen. Als oudste zoon had hij na de dood van zijn vader het recht van opvolging, maar Cuby wilde zich wijden aan de dienst van de kerk. Hij vestigde zich eerst in de hoofdplaats van Cornwall‚ waar hij een kerk en een klooster stichtte. Maar toen zijn broer vermoord was, trok hij naar Wales, in 524, en verder naar Ierland. Hij bracht vier jaar door op het beroemde eiland Aran, waar hij eveneens een kerk bouwde, maar waar hij verdreven werd door een zekere Fintan.
Opnieuw was Cuby nu in Wales. Hij won het hart van de prins en verkreeg land, met zelfs een kasteel erop. Daar vestigde hij zich met zijn leerlingen. Later stichtte hij een klooster in Holyhead‚ waar hij op hoge leeftijd gestorven is, na 570. De vele plaatsnamen waarin zijn naam nog voortleeft, wijzen op een energieke zendingsarbeid‚ maar er zijn geen rechtstreekse gegevens meer voorhanden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-322/

 

Jacob weent om Jozef's vermeende dood.

[Modestus 137]

9 november

De heilige Onesiforos en Porfyrios‚ die doodgefolterd zijn onder Diokletiaan, tegen het jaar 308.

De heilige Matrona werd geboren te Pergos in Pamfilië rond het jaar 453. Haar levensloop onthult bepaalde facetten van het leven van de oude Kerk, die, hoewel zeldzaam, toch lovenswaardig werden geacht, terwijl ze in onze tijd scherpe afkeuring zouden oogsten.
Zij was als jong meisje uitgehuwelijkt aan de rijke Dometios, en kreeg weldra een dochter, Theodota. Haar man kreeg een functie in Constantinopel en het gezin verhuisde daarheen toen Matrona 15 jaar oud was. Ze maakte kennis met een vrome dame en samen maakten ze er een gewoonte van om de nachtelijke vigilies te bezoeken die er in de verschillende kerken van de stad werden gehouden. Dat beviel Dometios niet en hij dwong Matrona in huis te blijven, wat tot allerlei scenes aanleiding gaf. Matrona stortte haar hart uit bij een moniale die zij ontmoette, en sprak over haar verlangen om het monastieke leven te leiden. De moniale beloofde toen om voor de kleine Theodota te zorgen wanneer ze dit voornemen ten uitvoer zou brengen.
Van deze zorg bevrijd, bad Matrona tot God dat zij zo graag letterlijk het woord van Christus zou volbrengen, dat men alles en iedereen moet verlaten om Hem te volgen. Zij droomde toen dat haar man haar het huis uitjoeg, omdat hij haar van ontrouw verdacht, en dat zij bij monniken werd opgenomen. Zij verliet toen haar man, kleedde zich als eunuch (om nasporingen te bemoeilijken), en trad in het sinds kort gestichte monnikenklooster van de heilige Bassianos in Constantinopel, onder de mannennaam Babylas.
Vol vreugde nam zij het zware monniksleven op zich en zij werd een in alle opzichten voorbeeldig lid van de gemeenschap. Toch kreeg Bassianos argwaan, en toen hij haar ondervroeg kwam de waarheid aan de dag. Hij maakte Matrona ernstige verwijten dat zij de gelegenheid voor een schandaal gegeven had, maar hij waardeerde haar ijver en besloot haar niet openlijk te ontmaskeren. Wel zond hij haar weg naar een veraf gelegen vrouwenklooster in Emesa (Syrië).
Ook hier werd zij een sieraad van het klooster. Daardoor werd er over haar gesproken, haar identiteit raakte bekend, en weldra was Dometios op weg om zijn vrouw op te eisen. Matrona vluchtte naar Jeruzalem, maar ook daar kwam Dometios haar achterna. Zij kon nu in geen klooster meer terecht en vluchtte naar de woestijn. In de buurt van Beyroet leefde zij als een van de oude woestijnvaders in een verlaten afgodstempel, waar zij een zware strijd had te voeren tegen de demonen. Daardoor groeide haar persoonlijkheid, en de heidense meisjes uit de omtrek begonnen bij haar te komen en wilden bij haar blijven. Zo ontstond er een gemeenschap rond haar van 9 leerlingen.
Zij voelde haar verantwoordelijkheid tegenover haar geestelijke kinderen en zocht raad. Steeds groter werd het verlangen naar haar eerste raadsman, de heilige Bassianos, te gaan. Zij voelde zich nu ook sterk genoeg om de aandrang van Dometios te weerstaan. Ze vertrok naar Constantinopel en werd verheugd door Bassianos ontvangen. Deze wist voor haar een cel te vinden, dicht bij zijn klooster, waar zij zich rustig aan het gebed zou kunnen wijden. Toen kon zij haar achtergebleven zusters laten overkomen.
Matrona’s reputatie had zich intussen in Constantinopel verbreid en weldra ontving zij alle hulp en steun zodat er een klooster gebouwd kon worden, dat al na korte tijd tot de beroemdste behoorde van de stad. Bijna dagelijks kwamen er nieuwe leerlingen en zij konden nog lang hun voordeel doen met het onderricht van hun stichtster‚ want ondanks haar harde ascese werd Matrona bijna 100 jaar oud. Op haar sterfdag vertroostte zij haar kinderen met de beschrijving van het hemelse visioen dat God haar deed aanschouwen, als loon voor de inspanningen van haar leven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/5896/

 Judas en zijn schoondochter Thamar

 

[Modestus 137]

10 november

De heilige Erastos, Olympos, Rhodion (Herodion), Sosipatros, Quartos en Tertios, apostelen uit de zeventig. Olympos en Rhodion waren gezellen van de heilige Paulos. Zij werden te Rome onthoofd bij de marteldood van de heilige Petros onder Nero. Sosipatros uit Achaia predikte te Ikonië op Korfu. Erastos was eerst econoom van de kerk in Jeruzalem, later bisschop van Paneas. Quartos was bisschop van Beyroet. Hij moest veel kwellingen ondergaan omwille van het geloof, maar vóór zijn dood had hij toch de meeste heidenen daar tot het geloof gebracht. Tertios hielp de heilige Paulos bij het schrijven van zijn brieven en volgde Sosipatros op in Ikonië. Beiden zijn in vrede gestorven.

De heilige Orestes, een arts uit Tyana (Kappadocië), weigerde aan de afgoden te offeren. Hij werd toen, na vele martelingen, doodgesleept achter wilde paarden, onder Diokletiaan (284-305).

De heilige Milles (Milias, Milos), bisschop van Susa, met de priester Abrosimos (Ebor) en Papas, en de diaken Sina (Senoï, Sebor) in Perzië. Milles, die aan het hof was opgegroeid, bekleedde een hoge rang in het Perzische leger. Deze post gaf hij op toen hij christen werd en hij trok zich terug buiten Susa. Niet lang daarna werd hij tot bisschop van Susa gewijd door de Belijder Gennasios. Hij was echter een ongeduldig en impulsief man, en toen zijn inspanning niet veel resultaat boekte, nam hij een Evangelieboek als bagage mee, en trok naar Jeruzalem en Alexandrië. Daar leefde hij twee jaar met Ammonios, de leerling van de heilige Antonios. Hij kreeg ruzie met zijn gastheer, zodat hij Egypte weer overhaast verliet. In Nisibis maakte hij kennis met de heilige bisschop Jakobos; daarna was hij in Assyrië en vervolgens trok hij weer naar zijn vaderland. Nu had zijn prediking meer succes en hij maakte vele bekeerlingen.
In 341 kondigde koning Sapor zijn edicten af tegen de christenen. Deze waren allereerst tegen de kerkelijke leiders gericht, zodat de bisschop met zijn priester en diaken gevangen genomen werd. Bij Milles werd met het zwaard op de schouders ingehakt en hij stierf aan de verwondingen. Abrosimos en Sina werden gestenigd. Dit gebeurde op 5 november, maar vandaag is waarschijnlijk de dag van hun begrafenis.

De heilige Nonnos, bisschop van Heliopolis, was een monnik van Tabenna. In 448 werd hij bisschop van Edessa, en in 451 van Heliopolis waar hij veel Arabieren tot Christus bracht. Hij is gestorven in 471.

De heilige Konstantinos, vorst van Grusië, onderscheidde zich door zijn meelevende liefde voor weduwen, wezen en allen die in nood verkeerden, en vele priesters behoorden tot zijn persoonlijke vrienden. De Turken wilden hem dwingen de islam aan te nemen. Toen hij weigerde werd hij gevangen genomen en toen hij in zijn verzet volhardde werd hij onthoofd, rond 842.

De heilige Justus, aartsbisschop van Canterbury. Hij was een Romein van geboorte en in 601 door de heilige Gregorius naar Engeland gezonden als hulp voor de heilige Augustinus. Hij werd vergezeld door drie andere priesters: Mellitus, Paulinus en Reginianus. Zij hadden alle benodigdheden bij zich voor de diensten in de kerk: kelken, altaarbekleding, gewaden, kerkversiering, liturgische boeken en relieken.
In 604 werd Justus bisschop gewijd voor de Oost-Saksen; ook de anderen werden gewijd en zij konden hun werk verrichten met grote steun van koning Ethelbert. Toen deze in 616 stierf, trad er een sterke heidense reactie op. De nieuwe koning wilde zich niet laten dopen en verleende zeker geen steun aan de prediking. De bisschoppen besloten daarop terug te keren naar Italië. Een van hen echter voelde zijn geweten en bleef. Daardoor won hij de sympathie van de nieuwe koning, die zich daarop bekeerde. Er werd een boodschap gezonden om Justus en Mellitus te doen terugkeren. Justus kwam weer in Rochester en in 624 werd hij aartsbisschop van Canterbury. Hij is echter niet lang daarna gestorven, in 627. Ook Augustinus en Mellitus worden vandaag herdacht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-323/

1. Jozef is aangesteld als opzichter in het huis van Potifar, die hem als slaaf had gekocht.

2. Jozef wordt beproefd door de vrouw van zijn baas en moest wegvluchten.

9 november 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

In verband met mijn vakantie van ruim 2 weken komen er geen nieuwe berichten in dit topic tot 28 november. Ik hoop dat ik voorspoedig terugkom door Gods genade en dan zal ik weer nieuwe verhalen, iconen en schilderijen presenteren. Ik wens jullie allemaal Gods zegen.  A life of integrity leads to God's blessing.

10 november 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

28 november

De heilige Sosthenes was de Jood uit Corinthe die afgeranseld werd bij de rechtszaak van de Joden tegen de heilige Paulos (Hand. 18: 17). Hij was de overste van de synagoge en had blijkbaar deze rechtszaak aan de gang gebracht.
Later ontmoeten wij hem weer, nu als belangrijkste gezel van de heilige Paulos (1 Kor. 1: 1), die zich blijkbaar verantwoordelijk voelt voor de gemeente in Corinthe. In volgende eeuwen wordt hij ook beschreven als bisschop van Colofon.

De heilige priester Akakios, met lrenarchos, 7 vrouwen en 2 kinderen gedood te Sebaste. Tijdens de vervolging van Maximiaan werden in Sebaste 7 vrouwen voor de rechter gebracht op beschuldiging hun mannen verleid te hebben christen te worden. Toen lrenarchos‚ een van de beulen‚ hun standvastigheid zag, sloot hij zich bij hen aan. Hij werd door de priester Akakios gedoopt. Allen werden na martelingen gedood, met het zwaard of op de brandstapel.

De heilige Stefanos de Nieuwe, geboren te Constantinopel in 714, werd reeds voor zijn geboorte voor het monastieke leven bestemd, om het erfdeel van zijn oudere broer onverdeeld te laten. Hij werd dan ook van kind af in een klooster opgevoed, en toen hij 16 jaar was, legde hij de geloften af in het klooster van de heilige Auxentios, bij Chalcedon. Het klooster was een laura, een aantal cellen, verspreid over de berg, waar de monniken leefden als kluizenaar. Zij hadden zich geheel aan de armoede gewijd, dus dit klooster vormde geen bedreiging voor het familiebezit.
Stefanos was een strenge asceet. Hij droeg alleen een schapenvacht, om zijn Iendenen bijeengehouden met een ijzeren ketting als gordel. Toen hij 30 jaar oud was, werd hij tot abt gekozen en hij diende het klooster zo twaalf jaar. Onder zijn leiding groeide het aantal monniken tot 20 en werd de laura een gemeenschapsklooster, een kenobion. Daarna legde hij het ambt neer en bouwde voor zichzelf zulk een kleine cel dat hij er niet rechtuit kon liggen noch staan. Daarin sloot hij zich op, in voortdurend contemplatief gebed. Hoezeer hij zich ook had afgescheiden, er kwamen steeds meer bezoekers om raad te vragen in geestelijke aangelegenheden.
In die tijd riep de iconoclastische keizer Constantinos Copronymos een concilie bijeen tegen het vereren van de iconen. De daartoe uitgezochte willige bisschoppen wilden het gezag van hun uitspraak versterken door de instemming te vragen van de beroemde asceet, die zelf immers geen enkele icoon bezat. Zijn antwoord was echter volkomen tegen hun verwachting: Stefanos weigerde het gezag te erkennen van een synode die niet door een patriarch was bijeengeroepen. Om Stefanos te compromitteren verspreidde nu de tegenpartij het verzinsel dat hij een verhouding had met een geliefde van de keizer, en dat hij haar had gedwongen in een klooster te treden.
De woedende keizer liet hem met geweld naar Constantinopel brengen, waarbij alle monniken werden verjaagd, en het klooster met de kerk werd verbrand. Stefanos werd verbannen naar het eiland Proconnesos, waarheen reeds vele monniken waren gezonden. Steeds meer werd allerwegen Stefanos’ heiligheid geprezen, en na twee jaar liet de tiran hem weer voor zich brengen. De keizer vroeg hem of hij nu werkelijk geloofde dat men op Christus’ gelaat zou trappen wanneer Zijn icoon vertrapt werd. Stefanos haalde een geldstuk tevoorschijn en vroeg wat de keizer met hem zou doen wanneer hij minachtend op die afbeelding van de keizer zou trappen. En zou het dan geen misdaad zijn om de beeltenis van de Koning van de Hemel in het vuur te werpen?
De keizer veroordeelde hem toen op halfslachtige wijze ter dood. Stefanos werd in elkaar geslagen, halfdood in de kerker geworpen, daarna aan de voeten door de straten gesleept en door een opgehitste menigte doodgeslagen in het jaar 764. Hij was toen 53 jaar oud.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-686/

 Gevangene Joseph interpreteert de dromen van de koninklijke wijnschenker en bakker in de gevangenis.

[Modestus 137]

29 november

De heilige Paramon ontmoette in Bithynië een stoet van 370 christenen, op weg naar het executieterrein. Hij werd vertoornd bij het zien van die onrechtvaardigheid en riep: “Hoeveel onschuldigen moeten er sterven, omdat zij niet willen buigen voor levenloze afgoden!” Hij werd gegrepen, zijn stoutmoedige tong werd doorboord en hij werd met speren doorstoken. De 370 anderen stierven door het zwaard, onder Decius, tegen 250.

De heilige Filomenos, een bakker te Ankyra in Galatië, werd om Christus gemarteld en gebrand en met spijkers doorboord totdat hij gestorven was, in 274, tijdens de vervolging van keizer Aurelianus. Met hem stierven Valerianus en Faedros.

De heilige Akakios was novice in een klooster van Klein-Azië. De heilige Johannes van de Ladder verhaalt hoe hij toegewezen was aan een oude monnik die een onachtzaam leven leidde en de simpele Akakios slecht behandelde. Deze bleef geduldig onder de dagelijkse beledigingen, scheldpartijen en stompen, en beklaagde zich niet. Toen Akakios plotseling gestorven was, ging zijn leidsman naar een profetisch begaafde oudvader om hem het nieuws mee te delen. Deze wilde niet geloven dat de jongeman gestorven was, en daarom gingen ze samen naar het graf. De oudvader zei: “Broeder Akakios, ben je dood?” Toen klonk Akakios’ stem uit het graf: “Vader, hoe kan iemand die de gehoorzaamheid beoefend heeft nu dood zijn?” Vol schrik viel de oude monnik nu schreiend ter aarde, en voor de rest van zijn leven deed hij boete en bleef hij bij het graf van zijn heilige leerling.
Zijn gedachtenis wordt ook gevierd op 7 juli.

De heilige Dionysios, bisschop van Korinthe van 171 tot 182. Wij hebben van hem nog enkele van zijn zendbrieven, onder andere aan “de Romeinen, aan de Lakedemoniërs, aan de bewoners van Athene en aan die van Nikomedië. Hij is als martelaar gestorven, maar over zijn dood zijn geen bijzonderheden bekend.

De heilige Pitiroen was een leerling van de heilige Antonios de Grote. Hij deed ascese in de Egyptische woestijn in de 4e en 5e eeuw, en was de derde opvolger van de heilige Antonios in diens kluis in de Thebaïde. Hij was de geestelijke leidsman van een groep gestrenge asceten. Zijn voedsel bestond uit rauw deeg, tweemaal per week.

De heilige Abibos‚ bisschop van Nekresk (Kachetië), predikte het Evangelie aan de vuuraanbidders in Perzië. Toen hij eens te Rechi het heilige vuur had uitgedoofd om aan te tonen dat er geen goden waren die hem iets zouden doen, werd hij gestenigd, rond 560.

De heilige Saturninus (Sernin), bisschop van Toulouse. Hij was van Griekse afkomst en werd door de paus, met zes andere missionarissen, naar Gallië gezonden in 245. Hij maakte veel bekeerlingen door zijn prediking, bekrachtigd door wonderen. In het jaar 250 vestigde hij zijn bisschopszetel in Toulouse.
Op weg van zijn huis naar de kerk passeerde hij dagelijks de voornaamste heidense tempel van de stad. De orakels waaraan men gewend was, waren tot zwijgen gekomen, en de schuld daarvan lag duidelijk bij Saturninus.
Op een dag sleepten de daar dienst doende priesters hem naar binnen en zeiden dat ze hem zouden doodslaan als hij niet wilde offeren. Saturninus antwoordde dat hij geen aanbidding wilde brengen aan stokken en stenen. Hij werd daarvoor met de voeten vastgebonden aan de staart van een offerstier, die uit angst voor die vreemde last in een wilde ren de heuvel afstormde. Ten laatste brak het touw, maar Saturninus was reeds dood. Het gebeurde tijdens de vervolging van Valerianus, in 257. Twee arme christenvrouwen riskeerden het gevaar, namen eerbiedig het ontzielde lichaam weg en begroeven het in de nabijheid. Daar verrees later een van de bekendste bedevaartskerken waar de apostel van Toulouse werd vereerd en waar vele wonderen geschiedden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-687/

 Jozef interpreteert de dromen van farao en voorspelt de toekomst.

[Modestus 137]

30 november

De heilige Andreas, de Eerstgeroepene van de apostelen en de jongere broer van Petros. Zij waren vissers en kwamen uit Bethsaïda, waar zich een belangrijke Griekse kolonie bevond. Hij was eerst een leerling van Johannes de Doper, en door hem op Christus gewezen. Samen met de jonge Johannes ging hij toen Christus achterna en hij bleef de gehele dag bij Hem. Zelf bracht hij zijn broer Simon tot Jezus met de enthousiaste uitroep: “We hebben de Messias gevonden!” Hij was de eerste die deze waarheid verkondigde en daarom heet hij zelf de Eerstgeroepene.
De heilige Andreas wordt verscheidene malen genoemd in de Evangeliën, zoals bij de broodvermenigvuldiging, en bij het verzoek van de Grieken om hen te introduceren bij Christus. In de oudste overlevering wordt hij de apostel der Skythen genoemd. Volgens latere legendes kwam de apostel door heel het oostelijke Middellandse Zeegebied, Klein-Azië en nog verder, tot over de Zwarte Zee in Sebastopol toe. Daar heeft hij geprofeteerd dat Rusland eens aan Christus zou toebehoren. Vandaar dat hij als apostel van Rusland geldt.
De brandende liefde tot Christus, waardoor hij in zijn jeugd zo spontaan met Hem was meegegaan, terwijl hij alles wat hij bezat had achtergelaten op een enkel woord van Hem, tekende ook heel zijn verdere leven. Zijn verlangen was om die liefde te bezegelen met de marteldood.
Toen hij tenslotte in Patras, waar hij de laatste jaren van zijn leven gewerkt had, tot de kruisdood werd veroordeeld, kwam het volk in opstand en het wilde hem bevrijden. Maar hij bracht het opgewonden volk tot bedaren en smeekte hen letterlijk die roemrijke afsluiting van zijn leven niet te verhinderen. Zo werd hij in 61 (of 62) aan een X-vormig kruis geslagen, dat sindsdien “andreaskruis” wordt genoemd. (Joh. 1: 35-42)

De heilige Frumentios, aartsbisschop van Abessinië. Hij was als een van de geleerden in de tijd van Constantijn de Grote op studiereis, samen met zijn broer Edessios. Zij leden schipbreuk op de kust van Afrika en vielen in handen van de Ethiopiërs. Dezen hadden de innerlijke beschaving om de kwaliteiten te zien van de man die zo in hun midden gekomen was en Frumentios bekleedde al spoedig een hoge post aan het hof van de koning van Abessinië. Zijn innemende persoonlijkheid en overtuigingskracht wonnen velen voor Christus. Athanasios, de patriarch van Alexandrië, wijdde hem daarom tot bisschop van Abessinië. Bij zijn dood, in de jaren rond 380, was het land reeds een christelijke natie geworden.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-688/

 Jozef als onderkoning van Egypte

[Modestus 137]

1 december

De heilige profeet Nahum is de zevende van de twaalf ‘Kleine Profeten’, van de stam Simeon‚ uit het dorp Elkosj. Hij profeteerde onder de koningen Hizkia en Manasse. Zijn boek behandelt vooral de volkomen verwoesting van Ninivé. de hoofdstad van het Assyrische Rijk. Deze ondergang voltrok zich, door de hand van de koning der Meden‚ in 612 voor Christus. Maar de profeet verkondigde ook Gods tederheid voor Zijn uitverkorenen: De Heer is goed‚ Hij is een toevlucht in de tijd van ellende, want Hij kent hen die zich aan Hem toevertrouwen. Ook ziet hij het ochtendgloren van Christus’ komst: Zie, op de bergen de voeten van de drager van de Blijde Boodschap die de vrede aankondigt.
Het woord Na-oem betekent: ‘rust’‚ ‘vertroosting’. Na zijn zending volbracht te hebben is de profeet in vrede ontslapen en hij werd begraven in de vaderlijke grond.
Vele profeten worden juist in deze maand herdacht omdat zij de voorboden waren van de komst van Christus in het vlees.

De heilige Filaretos de Barmhartige leefde in het dorp Amnia (Paflagonië, Klein-Azië). Hij deed zijn naam: ‘Deugdminnaar’ alle eer aan, want hij was rijk en gebruikte zijn bezit om de behoeftigen bij te staan. Hij was ervan overtuigd dat God hem aardse goederen geschonken had om hen te helpen, die Christus bij het Laatste Oordeel ‘Zijn broeders’ noemt. Want dan zullen alle aardse schatten niets meer voor ons kunnen doen.
Eens verwoestten de Ismaëlieten het gehele gebied en roofden al zijn rijkdom. Filaretos bezat alleen nog maar een kleine akker, een paard en een paar runderen, en daarmee moest hij zijn gezin in leven houden. Maar ook in deze omstandigheden hield hij zich vol vertrouwen aan Christus’ gebod. Toen zijn buurman zijn laatste rund verloor, schonk Filaretos hem een van het paar dat hem overgebleven was, zodat de ander zijn akker kon bewerken. En hij zei tegen zijn vrouw die zich beklaagde: God zal ervoor zorgen dat mijn gezin geen schade lijdt, want in de psalm (36:25) zegt David: “Ik was jong en werd oud, maar nooit zag ik een rechtvaardige volkomen verlaten, noch zijn kinderen bedelen om brood”. En met zijn zoon werkte hij nog harder dan tevoren.
Het verhaal heeft een sprookjesachtig slot. Keizerin Irene, de regentes van haar zoon Constantijn Porfyrogenetos (780-797), zond vertrouwelingen door het land om voor hem een goede vrouw te vinden. De uitverkorene was de dochter van de alom geroemde Filaretos, die op deze wijze weer tot aanzien en rijkdom kwam, want de keizer schonk hem vele bezittingen. Opnieuw kon hij zich wijden aan de zorg voor de armen. En wanneer hij feest hield, richtte hij een feestmaal aan voor armen, invaliden en noodlijdenden, waarbij hij met heel zijn gezin de tafels bediende, gehoor gevend aan Christus’ woord: “Wat ge aan Mijn geringste broeders hebt gedaan, dat hebt ge voor Mij gedaan”.
Met deze zorgen was zijn tijd volledig bezet Hij wees alle ereambten af, en toen hij op 90-jarige leeftijd zijn einde voelde naderen, maakte hij al zijn bezit te gelde om het aan de armen te kunnen uitdelen. Zo is Filaretos gestorven, rond het jaar 800, terwijl hij aan zijn kinderen de raad gaf evenzo te handelen. Hij ligt begraven in het Suda-klooster te Constantinopel.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-689/

 

 De broers van Jozef komen naar Egypte voor brood, ze buigen zich voor Jozef die ze niet herkenden en die hen zwaar op de proef stelde. Uiteindelijk vindt er verzoening plaats.

 

 

[Modestus 137]

2 december

De heilige Athanasios, de Rekluus, leefde in het Holenklooster van Kiev. Na een langdurige ziekte scheen hij gestorven, maar toen de broeders op de derde dag kwamen om hem te begraven, vonden zij hem rechtop zittend terwijl hij bitter weende. Als antwoord op hun vragen smeekte hij allen zich bewust te worden van onze tekortkomingen, om boete te doen en strikt te gehoorzamen. Daarna liet hij zich insluiten in een kleine cel waar hij nog 12 jaar in volstrekt stilzwijgen geleefd heeft tot hij stierf in 1176. Zijn relieken bevinden zich in de grot van Antonios.

De heilige woestijnvaders Johannes, Heraklemon, Andreas en Theofilos. Zij werkten in Egypte, in de 6e eeuw. Zij waren vrienden, nog jong, afkomstig uit een dorpje aan de Nijl en hadden uit de Heilige Schrift gehoord dat zij de wereld moesten ontvluchten. Daarom trokken zij naar de woestijn, waar zij door een oudvader werden onderricht in het geestelijk leven, totdat deze na een jaar stierf. Toen leefden zij nog meer dan 50 jaar het ascetische leven, elk in een van de holen die zich daar bevonden, terwijl zij in het weekeinde elkander ontmoetten om gezamenlijk de heilige Liturgie te vieren.

De heilige profeet Habakuk (Awwakoem) uit de stam Simeon. Hij trad op in de tijd van de Babylonische gevangenschap. Hij schreef over de verwoesting van Jeruzalem en hij is gestorven rond 600 voor Christus.
Zijn naam betekent “Vader van de opstanding” en hij heeft ook de toekomstige opstanding verkondigd en de uiteindelijke verlossing van het volk. Het is de verlossing uit een tijd van uitzonderlijk geweld, toen bijna het gehele volk in handen van de vijand was gevallen en naar onbekende streken versleept. Hij beschrijft de komst van de Verlosser dan ook in termen van kosmisch geweld, zodat de aarde beeft en opensplijt, terwijl zon en maan aan hun plaats genageld blijven. En hij ziet de Heer op de zegewagen der apostelen, waarmee zij het water doen splijten, de dood overwinnen en redding brengen aan het volk. Daarom is Habakuk, hoezeer ontzetting hem ook aangrijpt, toch vervuld van vreugde en zingt hij zijn overwinningslied.

De heilige Myrope uit Efese. Haar naam had zij ontvangen omdat zij door haar moeder was toegewijd aan de dienst van de heilige Hermione, de dochter van de apostel Filippos. Uit haar graf vloeide een wonderdadige myron, waardoor vele pelgrims werden aangetrokken.
Tijdens de vervolging van Decius kwamen de autoriteiten streng in aktie. Myrope vluchtte met haar moeder naar het afgelegen en nog rustige eiland Chios, waar de vervolging nog niet was doorgedrongen. Er kwamen echter steeds meer gevluchte christenen heen, zodat ook daar de verontruste autoriteiten met toenemende wreedheid begonnen op te treden. Door streng vasten en voortdurend gebed wilde Myrope deel hebben aan het lijden der martelaren die zij, waar zij dat kon, steunde en verzorgde, terwijl zij na hun overlijden hun lichaam begroet. Vol eerbied verzamelde zij de myron (het vocht dat uit hun wonden vloeide), en door haar geloof bewerkte zij daarmee vele genezingen. Zo werd de aandacht op haar gevestigd en zij werd zelf gegrepen en aan de beulen overgeleverd, zodat zij stierf in 251.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-690/

 De komst van de familie Israël naar Egypte. Hereniging van Jozef met zijn vader en familie.

1 december 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

3 december

De heilige Sabbas van Swenigorod, een leerling van de heilige Sergios van Radonesj vanaf zijn 20-ste jaar. Hij deed ascese in grote zwijgzaam-heid, maar het bleek dat hij een kenner was van het menselijk hart en hij werd daarom de geestelijke vader van de gemeenschap. Zowel de heilige Sergios als de broeders waren bijzonder op hem gesteld. Nadat de heilige Nikon‚ de opvolger van de heilige Sergios, zich had teruggetrokken, werd Sabbas gekozen als hegoumen van de Drie-eenheids-Laura. In 1397 stichtte hij, op verzoek van vorst Joeri Dimitrejewitsj, een klooster bij Swenigorod, zijn geboortestreek, en daar bleef hij tot aan zijn dood in 1406.

De heilige profeet Zefanja (Sophonias) uit de stam Simeon, de negende van de Twaalf Kleine Profeten. Hij was geroepen ten tijde van de regering van koning Josia (635-605 vóór Chr.). Hij profeteerde te Jeruzalem over de plagen die Judea en de omliggende rijken zullen treffen, om koning Josia bij te staan in het herstellingswerk dat deze verrichtte om het volk, dat door de nederlagen in de oorlog tegen de Assyriërs in afgoderij vervallen was, weer tot God terug te brengen. Zefanja proclameert de Dag des Heren, de vreeswekkende dag van Gods toorn tegen de afgodische naties en tegen Jeruzalem wanneer dit zich niet bekeert. Wanneer Hij verschijnen zal op de heilige Berg, zullen alle goddelozen vernietigd worden door vuur. Slechts een rest van Israël zal overblijven, die nederig zijn en zachtmoedig van hart en die hun vertrouwen hebben gesteld op de Naam des Heren. Zij zullen bevrijd worden en jubelen van vreugde, samen met de heidense volkeren die geloven aan de Messias en Gods Naam aanroepen.
Dan zal God, de Heer, wonen in het nieuwe Sion, de dochter Jeruzalem. Hij zal de uitverkorenen bijeenbrengen in Zijn liefde, en zij zullen vol vreugde feest vieren tot in eeuwigheid.

De heilige Theodoulos was eparch (prefect) van Constantinopel onder Theodosios de Grote (378-395). Na de dood van zijn vrouw deelde hij zijn groot vermogen uit aan de armen en trok hij zich terug naar Edessa. Daar leefde hij nog 38 jaar op een zuil, waar hij zich uitsluitend voedde met de zondagse Communie. Hij is gestorven in 440.

De heilige Johannes de Hesychast (dwz. de Zwijger) was reeds jong monnik geworden en toen hij 28 was, werd hij bisschop gewijd van de Romeinse stad Colonia. Tien jaar volbracht hij dit ambt, maar toen verliet hij in stilte zijn post. Hij trok naar de woestijn van Palestina en meldde zich als novice bij de laura van de heilige Sabbas de Gewijde, waar in die tijd 150 kluizenaars leefden. Hij werd eerst te werk gesteld als hulp van de econoom, later had hij het beheer over het gastenverblijf en deed hij dienst als kok. Na afloop van het noviciaat kreeg hij zijn eigen kluis, waar de monniken 5 dagen van de week leefden onder vasten en eenzaam gebed. De zaterdag en zondag waren gewijd aan het gemeenschappelijk koorgebed en het vieren van de Goddelijke Liturgie, waarbij allen de heilige Communie ontvingen en een gemeenschappelijke maaltijd genoten.
Dit alles vervulde hij met zoveel bescheidenheid en eerbied, dat hem het bestuur over de zaken van het klooster werd toevertrouwd. Ook dat volbracht hij tot volle tevredenheid van de heilige Sabbas en deze stelde daarom aan de patriarch van Jeruzalem voor Johannes priester te wijden, ondanks al zijn protesten. Toen moest Johannes wel bekennen dat hij reeds bisschop was. Maar van nu af hulde hij zich in volkomen stilzwijgen tot hij stierf in het jaar 558, in de hoge ouderdom van 104 jaar.

De heilige Theodoros was aartsbisschop van Alexandrië. Tijdens de vervolging werd hem een doornenkroon op het hoofd geslagen en zo werd hij ten toon gesteld. Tenslotte werd hij onthoofd in 609. (Mogelijk gaat het om dezelfde Theodoros die herdacht wordt op 12 september.)

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-691/

 Jozef stelt zijn vader en broers voor aan de farao, schilderij van François Boucher, 1723-26

 Jacob zegent de zonen van Jozef, Efraïm en Manasse.

[Modestus 137]

4 december

De heilige Barbara‚ maagd en groot-martelares. Er is niets met zekerheid over haar bekend, ofschoon zij hoog in ere wordt gehouden zowel bij de Grieken als bij de Latijnen. Als de plaats van haar marteldood wordt genoemd Toscanië, Heliopolis en Nikomedië. Ook de bijzonderheden daarvan zijn fantastisch en tegenstrijdig. Als jaar van haar dood geldt volgens sommige geleerden het jaar 235, volgens anderen 306; maar ook daarover worden zeer uiteenlopende gegevens vermeld. Bekend is het verhaal dat zij door haar vader in een hoge toren werd opgesloten om haar af te houden van contact met de buitenwereld, en dat zij daarin een derde venster liet uitbreken ter ere van de heilige Drie-eenheid.
De heilige Juliana was getuige van de standvastigheid van Barbara; zij protesteerde verontwaardigd bij de rechter en beleed dat zij ook christin wilde zijn. Zij werd toen eveneens gedood.

De heilige Johannes, bisschop van Polybotum (Frygië), die veel te strijden had tegen de ketterij en het misdadig gedrag van keizer Leo de lsauriër (717-741). Door zijn heilig leven verwierf hij de genade van genezingen. Hij is, ondanks zijn oppositie voeren, in vrede gestorven.

De heilige Serafim, monnik van Studion en bisschop van Fanar. Na de mislukte opstand van de bisschop van Larissa, werd Serafim gevangen genomen. Toen hij weigerde de islam aan te nemen werd hij door de Turken gemarteld. Hij verheugde zich toen hij de grote wonden aan zijn handen en voeten zag, zodat hij een afbeelding werd van de gekruisigde Christus. Tenslotte werd hij op een paal gespietst in 1601.

De heilige God-dragende vader Johannes Damaskenos (Mansoer) was de zoon van een voornaam functionaris, verantwoordelijk voor de onderworpen christenvolkeren, aan het hof van kalief Aboe Achmed te Damaskos. Zijn opvoeding, met die van zijn adoptiefbroer Kosmas, lag in handen van de even vrome als geleerde Kosmas, een Italiaanse monnik. door zijn vader uit Arabische gevangenschap vrijgekocht‚ en die later bisschop van Majuma werd. Na de dood van zijn vader volgde Johannes hem op in zijn ambt. Toen in het byzantijnse rijk opnieuw de iconenstrijd was uitgebroken, schreef Johannes een theologisch sterk gefundeerde verdediging van de verering der iconen.
Om hem buiten gevecht te stellen deed keizer Leo de Isauriër aan de kalief een vervalste brief van Johannes in handen spelen, waaruit zou blijken dat Johannes Damascus in de handen der Grieken wilde overleveren. De kalief kon aan de ene kant niet geloven dat zijn vertrouweling zulk een hoogverraad zou plegen (dan had hij hem eenvoudig weggevaagd)‚ maar bleef er toch niet geheel door onberoerd. Het resultaat was dat hij Johannes de rechterhand die deze brief geschreven had, deed afhakken.
Johannes bleef de hele nacht bidden voor de icoon van de heilige Moeder Gods, terwijl hij de afgehouwen hand tegen de armstomp gedrukt hield, en smeekte haar het hem mogelijk te maken de lof te schrijven van haar en van haar Zoon. Afgemat door pijn sliep hij in en hij zag in een droom de Moeder Gods die hem beloofde dat zijn hand genezen was. Bij het ontwaken bleek de hand vastgegroeid; slechts een ringvormig litteken verried wat er was gebeurd. Als dank voor zijn genezing liet hij een zilveren hand aanbrengen op de icoon. Deze wordt nog op de Athos bewaard als de ‘Driehandige Moeder Gods’.
Johannes trad toen in het klooster van Sabbas de Gewijde, in de woestijn van Palestina. Daar schreef hij zijn theologische werken, een systematische uiteenzetting van het orthodox geloof. Maar hij was tevens een groot dichter en hij schreef een groot deel van de nog steeds gebruikte liturgische gezangen: de Zondags-Oktoïch, de jubelende Opstandingscanon en diensten voor veel andere feesten, en de diep doorvoelde zangen van de Dodendienst. Hij is gestorven in 777, in de ouderdom van 104 jaar. (Ook wordt wel aangegeven dat Johannes leefde van 675-749.)

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-692/

  Jacob zegent zijn zonen. Jacob's begrafenis in Machpela.

3 december 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

5 december

De heilige martelares Crispina, in Numidië. Zij bekleedde een aanzienlijke positie, was gehuwd en had verschillende kinderen. Zij werd gevangen genomen tijdens de vervolging van Diokletiaan. De authentieke akten van haar proces zijn bewaard gebleven:
Tijdens het consulaat van Diokletiaan en Maximiaan, tijdens de zitting van het hof op de Nonen van december, onder het voorzitterschap van Annulinus de pro-consul, las de griffier:
Crispina van Thagara, die het keizerlijk bevel in de wind heeft geslagen, zal met uw welnemen worden gehoord.
Annulinus, de rechter, zei: Laat haar binnenbrengen.
Crispina werd binnengebracht.
A: Hebt ge het decreet gehoord?
Crispina antwoordde: lk weet van geen decreet.
A: Het gaat erover dat ge moet offeren aan al de goden voor het welzijn van de keizers.
😄 Nooit zal ik offeren tenzij aan de ene God en aan Zijn Zoon onze Heer Jezus Christus, Die als Mens is geboren en geleden heeft.
A: Houd toch op met dat bijgeloof en geef toe aan de eredienst van onze goden.
😄 Dagelijks breng ik eer aan mijn God, ik ken geen andere.
A: Ge bent hardnekkig en roekeloos; dat zal heel de strengheid van de wet over u afroepen.
😄 Laat gebeuren wat moet. Voor mijn geloof wil ik lijden.
A: Het zal u het hoofd kosten wanneer ge niet gehoorzaamt aan het gebod van de keizers; heel Afrika heeft gehoorzaamd en gij zult eveneens daartoe gedwongen worden.
😄 lk wil offeren aan de Heer, de Schepper van hemel en aarde en van alles wat zich daarin bevindt; maar nooit zal ik me laten dwingen om aan demonen te offeren.
A: Dus gij accepteert de goden niet die ge wel zult moeten eren om uw leven te redden?
😄 Dat kan toch geen eredienst zijn als men ertoe gedwongen moet worden!
A: Maar wilt ge dan niet voor de vorm, met gebogen hoofd, een beetje wierook offeren in de gewijde tempels?
😄 Dat heb ik nooit gedaan vanaf dat ik geboren ben, en ik zal het ook nooit doen zolang ik leef.
A: Doe het dan toch maar om niet de zwaarte van de wet te ondergaan.
😄 Daar ben ik niet bang voor. Maar ik vrees wel God, want als ik zou gehoorzamen dan snijdt Hij mij af om mijn godslastering.
A: Het is toch geen godslastering om de wet te gehoorzamen?
😄 Wilt ge me God laten lasteren om niet oneerbiedig te zijn tegenover de keizers? God is oneindig groot en almachtig: Hij heeft de zee gemaakt en het land en alles wat daarop groeit Hoe kan ik dan de voorkeur geven aan schepsels boven Hem?
Annulinus beval dat haar hoofd kaalgeschoren moest worden. Toen zij daar niet van onder de indruk kwam, zei hij: “Wenst ge te leven of houdt ge vast aan de wens om te sterven zoals uw medegevangenen Maxima, Donatilla en Secunda?” .
😄 Als ik had willen sterven en mijn ziel verderven dan zou ik wel voor uw demonen doen wat ge van mij eist
A: lk zal u onthoofden als ge onze eerbiedwaardige goden blijft bespotten.
😄 Ik zou mijn hoofd pas echt verliezen als ik hen zou beginnen te vereren.
A: Ge blijft dus hardnekkig bij deze mening?
😄 Mijn God, de eeuwig Zijnde, en Die is van alle eeuwigheid, Hij heeft opdracht gegeven dat ik zou geboren worden; Hij heeft mij gered door het water van de Heilige Doop; Hij is met mij om mijn ziel bij te staan en die te weerhouden om de godslastering te plegen die gij van mij eist.
A: Die goddeloze Crispina is niet langer te verdragen.
De akten werden voorgelezen en Annulinus gaf bevel dat Crispina het zwaard moest ondergaan. Toen riep Crispina uit: “lk prijs U, Christus, ik zegen de Heer Die Zich op deze wijze verwaardigt mij uit uw handen te bevrijden.” Zij heeft het lijden ondergaan te Thebeste, op de Nonen van december van het jaar 304.

 Nieuwe martelaar Filoumenos, priester-monnik, vermoord door een psychisch zieke joodse extremist bij de Jacob's put in 1979.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Awerkios, gedood met het zwaard; Bassus, bisschop van Nice, na veelvuldige martelingen verbrand, 3e eeuw; Crispinus, FeIix‚ Gratus, Julia, Potamia en nog 7 anderen te Thagura in Tunesië; Dalmatius, bisschop van Pavia, onder Maximiaan; Diogenes, gestenigd; en Pelinus, bisschop van Pentima, wreed vermoord onder Juliaan de Afvallige.

Eveneens op deze dag de heilige monniken Karion‚ met zijn zoon Zacharias, in de Sketis-woestijn‚ 4e eeuw; Gratos; en Nonnos.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-693/

 Jozef's reizen en dood (door Maldotti).

4 december 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

6 december

De heilige Abraämios (Abraham), bisschop van Kratea. Hij was geboren te Emesa (Homs) in Syrië, in 475, en werd opgevoed in een klooster. Toen hij 18 jaar oud was, werden zij verdreven door een inval van de Saracenen, en met zijn abt trok hij toen naar Constantinopel. Door zijn eerbiedig gedrag in de kerk en zijn trouw bij de diensten, werd hij opgemerkt door een zekere Johannes‚ een hof-beambte die in zijn geboorteplaats Kratea (Bithynië) een klooster had gesticht. Hij vroeg aan Abraämios om de leiding daarvan op zich te nemen.
Door hem won het klooster een goede naam in heel de streek, en er kwamen steeds meer bezoekers die zijn raad wilden inwinnen op allerlei gebied. Dit ging Abraämios zwaar vallen en hij vertrok na 10 jaar in stilte naar Jeruzalem, waar hij monnik werd in een van de door de heilige Sabbas gestichte kloosters.
Hier had hij 4 jaar vrede, maar toen excommuniceerde de bisschop van Kratea hem wegens ongehoorzaamheid en moest hij naar zijn klooster terugkomen en zijn ambt weer opvatten. Niet lang daarna stierf de bisschop, en Abraämios werd eenstemmig gekozen als zijn opvolger.
Gedurende 15 jaar was hij nu een vader voor zijn stad: hij stichtte weeshuizen‚ gastenverblijven, ziekenhuizen en regelde de armenzorg. Hij verdreef boze geesten en verrichtte vele wonderen. Toen greep hem opnieuw de liefde tot de eenzaamheid. Terwijl hij ambtshalve in Constantinopel was, smeekte hij God opnieuw hem Zijn wil te tonen. Hij zag toen in een droom de heilige Sabbas die hem aanried naar het klooster terug te gaan. Opnieuw nam hij in stilte de vlucht naar Jeruzalem‚ en naar zijn klooster, waar hij zich geheel aan de ascese wijdde. Ook hier won hij aanzien door de hem door God geschonken gaven en had zo het geestelijk gezag om samen met de heilige Euthymios de monnikengemeenschappen te behouden voor de orthodoxie. Het ging om de geloofsbelijdenis dat Christus als Zoon van God Eén is uit de Drie-eenheid: volkomen God en volkomen mens, Die door Zijn Godheid wonderen doet, en als mens het lijden kan ondergaan.
Na gedurende nog 8 jaar zo de goede strijd gestreden te hebben, is Abraämios in vrede gestorven in 558.

De heilige Theofilos, bisschop van Antiochië, een van de oude apologeten. Hij was een geleerde, op volwassen leeftijd tot Christus gekomen, nadat hij de profeten en de evangeliën in handen gekregen had, en hij werd in het jaar 169 tot bisschop van de stad gekozen, als de zevende na de heilige Petros.
Zijn geleerdheid wordt bijzonder geroemd door Eusebios en Hiëronymos. Van zijn vele geschriften bestaan alleen nog maar de drie boeken aan Autolykos over het geloof. Deze heiden, verwonderd over de bekering van de geleerde Theofilos, had vooral moeite met de onzichtbaarheid van God. Theofilos schreef daarover:
“Ge zegt; toon me uw God. Ik antwoord daarop: toon me de mens en dan toon ik u mijn God. Want God geeft Zich te kennen aan wie de ogen van zijn ziel wil openen. Om God te weerspiegelen, moet de mens zijn ziel zuiver houden. Een aangetaste spiegel kan het gelaat van een mens niet weerkaatsen. En evenmin kan een zondige mens Gods aangezicht zien. Vervolgens verdedigt hij de adel van het christen-zijn, vergeleken met de vulgariteit van de heidense mythologie; en het geloof in de Opstanding. Hij is de eerste die het woord Drie-heid gebruikte voor de geopenbaarde God. Theofilos is in vrede gestorven tegen het jaar 185.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-694/

 

Slavernij van de Israëlieten in Egypte. Shifra en Puah, joodse verloskundigen en slavinnen die farao's bevel negeerden om de pasgeboren joodse jongens te doden. 

5 december 2022 bewerkt door Modestus