Levens van de heiligen voor elke dag

[Modestus 137]

4 juli

De heilige Martha, moeder van de heilige Simeon van de Wonderbare Berg, was geboren in Antiochië. De verhalen die zij in haar jeugd hoorde over het leven van de grote woestijnmonniken, maakten diepe indruk op haar jonge verbeelding. Haar liefste wens was om ook zulk een monnik te worden, maar voordat zij in ernst aan zoiets kon beginnen, werd zij reeds door haar ouders uitgehuwelijkt. Spoedig stierf echter haar man en zij bleef alleen met haar zoontje, dat zij dus geheel in haar eigen geest opvoedde, en in wie zij al jong de dorst naar het hardste monniksleven wakker riep.
Het moet haar met veel dankbaarheid hebben vervuld toen zij mocht meemaken welk een buitengewone askese haar Simeon zichzelf oplegde toen hij jarenlang verblijf hield op de top van een pilaar. Maar zij kende ook zijn zwakke zijde en voortdurend vermaande zij hem niet trots te worden toen hele scharen van gelovigen, waaronder aanzienlijke personen, hem kwamen bezoeken en zijn raad inwinnen. Zij stierf in 551 en werd begraven bij de zuil van haar zoon.

De heilige Odo, aartsbisschop van Canterbury. Hij was de zoon van een deense legeroverste die met zijn manschappen in 870 Engeland was binnengevallen en een verwoestende oorlog had gevoerd. Toen Odo sympathie bleek te voelen voor de christelijke leer werd hij door zijn vader onterfd en het huis uit gejaagd. Hij vluchtte toen naar het huis van Ethelwulf, een der christelijke edellieden van koning Alfred. Daar werd hij een aangenomen kind, kreeg een volledige opvoeding. Hij bleek zeer begaafd te zijn, blonk uit in kennis van latijn en grieks en uitte zich met groot gemak in proza en poëzie.
Na zijn doop diende hij in het leger van koning Edward met wie hij door een diepe vriendschap verbonden bleef. Later trad hij in de dienst van Christus en werd priester en bisschop gewijd, maar ook in die rang was hij bij het leger toen er oorlog gevoerd werd tegen de Schotten en de Denen, in de grote slag van Brunanburgh in 937, onder koning Athelstan. De oorlog dreigde rampspoedig te verlopen toen de Denen ‘s nachts de legerplaats waren binnengedrongen en een slachting aanrichtten voordat de Engelsen tot bezinning waren gekomen. Koning Athelstan wierp zich in het gevecht, maar het zwaard werd stukgeslagen in zijn hand, zodat hij besluiteloos bleef staan. Daardoor raakten zijn manschappen ontmoedigd en begonnen te vluchten.
Bisschop Odo was nog in zijn tent aan het bidden toen hij van de vluchtelingen hoorde wat er gebeurde. Hij haastte zich naar de koning die nog hulpeloos stond met zijn gebroken zwaard. Hij riep: Wat doet u toch, Sire, er is een zwaard aan uw gordel! Daar stak inderdaad een zwaard in de schede en niemand wist hoe het daar gekomen was. De soldaten zagen het als een geschenk uit de hemel en met geheel hernieuwde moed trokken ze erop los achter Athelstan en zijn wonderbaarlijk zwaard. Er werd een grote overwinning behaald en het zwaard werd plechtig in de koninklijke schatkamer geplaatst.
Toen kort daarop de aartsbisschop van Canterbury gestorven was, werd Odo benoemd als zijn opvolger. Hij aanvaardde die zetel met tegenzin en liet zich eerst tot monnik wijden. Toch nam hij nog deel aan enkele krijgstochten van de volgende koningen, maar met hetzelfde vuur wijdde hij zich aan zijn geestelijke taak. Tot nu toe waren de bisschopskerken bediend door gehuwde geestelijken, en er waren veel misbruiken ontstaan omdat deze op allerlei manieren een hoger inkomen zochten te verwerven voor hun gezin. Odo wendde daarom zijn invloed aan om in elk geval de voornaamste kerken te laten bedienen door priesters die als monniken leefden.
Dit ging ook goed onder de twee volgende koningen, Edmund en Edred, maar koning Edwy leidde een losbandig leven en vervolgde de monniken die hem op zijn plichten wezen. De heilige bisschop Dunstan werd door hem in ballingschap gezonden, maar Odo, de aartsbisschop van Canterbury, kon hij niet verdrijven, al stelde deze zich tegen hem op bij het verdedigen van de monniken. Het slechte bestuur van de koning leidde tot opstanden, maar intussen was Odo gestorven, in 959.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-197/

 Parabel van de barmhartige Samaritaan

[Modestus 137]

5 juli

De heilige Sergius van Radonesj, de overbrenging van zijn relieken in 1422.

De heilige Stefanos, bisschop van Reggio op Sicilië, was een bekeerling van de heilige Paulos toen deze, op weg naar Rome, Syracuse had aangedaan. Toen zeventien jaar later de vervolging uitbrak, werd hij samen met Agnes, Felicitas en Perpetua met het zwaard ter dood gebracht.

De heilige Zoë, de vrouw van de Stadssecretaris van Rome, was tot Christus gebracht door de heilige Sebastianos, die haar ook van haar stomheid genezen had. Toen zij eens bij het graf van de heilige Petros aan het bidden was, werd zij door romeinse soldaten overvallen en gevangen genomen. Nadat men haar vijf dagen uitgehongerd had in een onderaards donker hol, werd zij langzaam verstikt. Haar lichaam werd, met stenen verzwaard, in de Tiber geworpen, opdat de christenen haar niet zouden weghalen en tot een van hun godinnen maken. Dit gebeurde in 286.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Filomena; Anna in Rome; Domitios in Syrië; Agatho en Triphina op Sicilië; Marinos, Theodotos en Sedopha te Tomi in Scythië; en Cyrilla te Cyrene in Lybië, die gruwzaam is verscheurd nadat zij geweigerd had de gloeiende kolen die men in haar hand gelegd had, als wierookoffer te laten vallen.

Eveneens op deze dag de heilige kluizenaar Athanasios en Theodosios, leerlingen van de heilige Sergios van Radonesj, in het gouvernement Novgorod; en Numerianus bisschop van Trier.

Heden ook de gedachtenis van de Moeder Godsikoon Ekonomissa, in de Grote Laura van de Athos. Nadat de heilige Athanasios zijn beroemd klooster op de Athos gebouwd had, ontstond er, na een mislukte oogst, een grote hongersnood waardoor de monniken het klooster ontvluchtten. Zelfs Athanasios was bezig weg te gaan. Onderweg ontmoette hij tot zijn grote verwondering een vrouw, gehuld in een blauwe, lichte sluier. Zij verweet hem zijn kleinmoedigheid en beval hem met zijn staf op de rots te slaan. Terstond ontsprong daar een heldere bron en zo openbaarde zij zich als de Moeder Gods. Athanasios wilde voor haar neervallen, maar zij verdween met de woorden: “lk blijf voor altijd de Ekonomissa van de Laura”. Bij zijn terugkomst in het klooster bleken alle voorraadschuren gevuld te zijn met levensmiddelen.
Sindsdien heeft het klooster geen ekonoom, alleen maar een hulp voor de Ekonomissa. Op de ikoon is zij afgebeeld, gezeten op een troon met het Jezus- kind op haar schoot, met aan haar rechterzijde de heilige Michaël van Sinade, en links de heilige Athanasios met de Laura in zijn handen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-198/

 

 Jezus bij Martha en Maria

4 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

6 juli

De heilige Goar van Aquitanië (Frankrijk), was een eenvoudige dorpsbewoner, die priester was gewijd. Hij wilde gaan leven in een streek waar hij geheel onbekend was en daarom trok hij langs de Rijn Duitsland in. Voorbij Oberwesel vestigde hij zich in een kluis bij de gevaarlijke stroomversnellingen van de Rijn. Daar hielp hij de schippers als loods en nam vaak zelf het stuur ter hand om het schip veilig door de diepe kloof te leiden. Anderen, die schipbreuk hadden geleden, verschafte hij onderdak en verzorging in zijn kluis, want de gastvrijheid stond bij hem in hoge eer. Hij predikte ook het geloof aan de nog heidense bewoners uit de omgeving. Zijn naam betekent in het oud-duits: “hij die op God vertrouwt”, en dit komt bijzonder levendig tot uiting in de legende die zegt dat hij zijn mantel ophing aan een zonnestraal. Hij is gestorven in 508.

De heilige Godelieve was de dochter van rijke edellieden in het bisdom van Terouane. Zij werd uitgehuwelijkt aan een vlaamse edelman, Bertou, een bruut en laaghartig man. Omdat zij zichtbaar schrok van zijn ruwe manieren, werd hij al spoedig door een heftige afkeer jegens haar bevangen en hij verwaarloosde haar zo volkomen dat ze nauwelijks genoeg te eten kreeg. Hij beledigde haar op allerlei wijzen en ging over tot mishandelingen om een einde aan haar leven te maken, zodat hij weer vrij zou zijn.
Godelieve begon met alles lijdzaam te verdragen en door gebed haar man tot betere gedachten te brengen, maar zoals te verwachten was, werd deze daardoor nog meer geprikkeld. Toen de toestand tenslotte onhoudbaar werd, vluchtte zij naar haar vader. De zaak werd voor de kerkelijke rechtbank gebracht, die ten gunste van Godelieve besliste dat haar man haar weer bij zich moest nemen en haar beter behandelen. Hij beloofde dit, maar alle kwellingen begonnen weer van voren af aan. Tenslotte ging hij op reis om zich een alibi te verschaffen en liet haar wurgen door twee huurmoordenaars. Bij zijn terugkomst liet hij meedelen dat zij onverwachts gestorven was, maar de waarheid kwam spoedig aan het licht.
Het volk, dat zeer op haar gesteld was, begon haar te eren als een martelares, en er werden allerlei gebedsverhoringen gemeld. En ook haar man en diens moeder kwamen tot inkeer. 

De heilige Julianos was een jonge krijgsgevangene uit West-Europa, als slaaf verkocht in Syrië. Wanhopig droeg hij de zware last van zijn slavernij, totdat hij kennis maakte met het christendom en zich bij de gelovigen schaarde. Nu was hij niet meer opstandig maar verdroeg de kwellingen om daardoor deel te hebben aan de lijdende Christus.
Na de dood van zijn meester werd hij in vrijheid gesteld, en nu wilde hij slaaf van de goddelijke Meester zijn. Hij trad in een van de kloosters van Mesopotamië en bezocht vaak de heilige Efraïm, die hem ook op zijn beurt kwam opzoeken om te spreken over hun geestelijke ervaringen. Want de geleerde Efraïm was vol bewondering voor het diepe geestelijke inzicht van die zogenaamde onwetende barbaar.
Julianos was een sterke kerel met een gehard lichaam, en hij verrichtte gaarne zwaar handwerk. Als zijn beroep koos hij het maken van harde en zware zeilen voor schepen. Maar hij weende als een kind wanneer hij het Woord Gods las en besefte hoezeer hij tekort schoot tegenover de eisen die God aan ons stelt. Zijn bijbel was geheel bevlekt door zijn tranen en de woorden waren vaak zozeer weggewist dat ze niet meer gelezen konden worden.
Hij beschouwde zichzelf als een misdadiger en hij dacht met angst aan het Oordeel dat hem te wachten stond, zodat hij nooit enige verstrooiing zocht. Wanneer hij door anderen slecht behandeld werd, zag hij daarin alleen maar een gelegenheid om zich te oefenen in geduld, zachtmoedigheid en naastenliefde. Tijdens de diensten stond hij onbeweeglijk in volkomen aandacht. Zijn stem was eigenaardig klankloos, alsof die niet uit een lichaam kwam. Na 25 jaar kloosterleven is hij gestorven, in 370.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-199/

   Jezus geneest de blindgeborene

[Modestus 137]

7 juli

De heilige Akakios uit het boek ‘de Ladder’ een beroemde askeet op de Sinaï, in de eerste helft van de zesde eeuw. Hij had zich bijzonder geoefend in de gehoorzaamheid.

De heilige Claudius, Nicostratus en medemartelaren. Nicostratus was de gevangenbewaarder van Sebastianus, en hij was christen geworden nadat zijn vrouw Zoë, die zes jaren van haar spraak beroofd was geweest, door het gebed van Sebastianus genezen was. Ditzelfde wonder bracht ook zijn broer Castor tot het geloof, evenals de griffier van de rechtbank Claudius met diens broer Victorinus en zijn zonen Felicissimus en Symphorianus, en nadat zij de prediking gehoord hadden van de heilige Polykarpos, werden zij gedoopt. Na de marteldood van Zoë en Tranquillinus werden hun lichamen in de Tiber geworpen. De nieuw-bekeerden gingen naar de monding van de rivier, wisten de lichamen te bergen en gaven ze een christelijke begrafenis. Daarbij werden ze betrapt en toen zelf gevangen genomen, op de pijnbank gefolterd en vervolgens in zee geworpen.

De heilige Edelburga, abdis van Faremoutier in Frankrijk, was een engelse koningsdochter, die van kind af gegrepen was door het monniksideaal. Zij trok daarvoor naar Frankrijk, aangetrokken door de faam van de heilige Fara die daar een klooster had gesticht, en wier opvolgster zij werd. Er is verder weinig over haar bekend; ze is gestorven in de 7e eeuw.

De heilige Pataenus was een geleerde, een filosoof uit de stoïsche school. Hij was een oprechte zoeker naar de waarheid, en toen hij het christendom leerde kennen, zag hij vol vreugde dat hij zijn doel had bereikt. Hij wilde niets liever dan anderen deelgenoot maken van de rijkdommen die hij had gevonden, en als een heraut van de Waarheid trok hij rond door de landen van het Oosten, tot India toe.
Daar vond hij reeds verschillende christenen die ook in het bezit waren van het Evangelie volgens Mattheos in het hebreeuws.
Na deze missietochten keerde hij naar Alexandrië terug, waar hij aan het hoofd kwam te staan van de beroemde katecheten-school, en waar hij zowel mondeling als schriftelijk doceerde. Een van zijn leerlingen was de heilige Klemens, die hem in zijn instituties roemt als de siciliaanse bij die honing wist te bereiden uit allerlei geschriften en daarbij misschien zinspeelt op zijn afkomst uit Sicilië. Pataenus is gestorven in 216.

De heilige Peregrinus, Lucianus en hun gezellen Popeius, Hesychius, Pappias, Saturninus en Germanus. Zij waren Italianen die de vlucht hadden genomen tijdens de vervolging van Trajanus (98-1 17). Zij kwamen in Dyrrachios, het tegenwoordige Durazzo (Dürres) in Albanië, waar zij de gezegende bisschop- martelaar Astios aan een kruis genageld zagen, overdekt met wespen en vliegen. Zij hielden daar stil, loofden God om de moed van Zijn bloedgetuige en werden toen zelf vastgegrepen als christenen. Toen beleden zij hun geloof, werden met oude ankerkettingen omsnoerd en zo in de Adriatische Zee geworpen.

De heilige Prosper van Aquitanië leefde als weduwnaar bij de monniken in Marseille tot hij een jaar of vijftig was. Daarna was hij verbonden aan de pauselijke kanselarij in Rome, onder Leo de Grote. Hij geniet vooral bekendheid door zijn beroemde kroniek, die loopt vanaf de schepping der wereld tot aan het jaar van zijn dood. Verschillende van zijn andere geschriften worden ook nu nog bestudeerd. Van belang zijn ook zijn theologische geschriften tegen het Pelagianisme, dat de werkzaamheid van Gods genade achterstelde bij de mogelijkheden van de eigen menselijke wil. Hij volgde daarbij vooral het onderricht van de heilige Augustinus. Op 65-jarige leeftijd is hij gestorven in 455.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-200/

 

Jezus geneest op de sabbat een vrouw die 18 jaar gebogen was

[Modestus 137]

8 juli

De heilige Anastasios, monnik-martelaar, leefde in de nabijheid van Konstantinopel. Door zijn heilig leven stond hij in aanzien bij de mensen, en wanneer hij tegen de islam sprak, had zijn woord gezag. Daarom is hij door het turkse bewind onthoofd in 1743.

De heilige Paulos, de nieuwe martelaar. Hij was een der slachtoffers van de ikonoklastische keizer Konstantijn Kopronymos. Als metselaar kreeg hij de opdracht de gezichten weg te breken uit de fresco’s en de mozaïeken van de Blacherna-kerk in Konstantinopel, waarop het gehele Evangelie stond afgebeeld, vanaf de Geboorte tot de Nederdaling van de Heilige Geest. Paulos weigerde en zei tegen de keizer dat die geheiligde afbeeldingen een weg waren om ons tot Christus te leiden. De keizer antwoordde met de vraag hoe het mogelijk kon zijn de onbegrijpelijke, onzichtbare, onvatbare God uit te beelden, Die zelfs niet in ons begrijpen bestaat maar alleen in de oneindigheid? Hoe kan het onverbeeldbare vertegenwoordigd worden door een schildering, de Ongekende door lijnen en kleuren? En als een volleerde theoloog gaf Paulos ten antwoord: ‘Uitsluitend omdat God vleesgeworden is’.
Hij werd toen aan allerlei martelingen onderworpen, maar hij bleef weigeren om de ikonen van de Verlosser en van de Moeder Gods te vertrappen. En telkens opnieuw werd hij zwaarder gefolterd, totdat hij stierf, in 766.

De heilige Prokopios was in Palestina de eerste martelaar die stierf door de vervolging van Diokletiaan, als lektor van de kerk van Skythopolis. Hij was geboren in Jeruzalem en van jongsaf had hij in reinheid en onthouding geleefd. Als voedsel gebruikte hij alleen maar water en brood en zijn gedachten waren voortdurend bezig met de dingen van ons geloof. Hij sprak vloeiend Syrisch en vertaalde de preken van de grote syrische redenaars. Ook was hij een veel gevraagde exorcist.
Tijdens de vervolging werd hij naar Caesarea gezonden, maar de wachters aan de Stadspoort hadden al instructie om ieder te vragen of hij soms christen was. Prokopios bevestigde dit en werd toen voor de stadsbestuurder geleid die hem beval aan de afgoden te offeren. Toen zei Prokopios dat er maar één God is en dat Hij de Schepper is van al wat bestaat. De gouverneur erkende dat dit waar is en dat hij dat ook geloofde, maar dat hij daarom best kon offeren aan de genius van de keizer. De martelaar antwoordde met een versregel uit Homeros: ‘Het is niet goed om teveel heren te hebben. Er is maar één God en één koning’. Toen werd hij onthoofd, begin 4e eeuw.

De heilige Prokopios, de grootmartelaar, was geboren uit een christenvader en een heidense moeder, maar zijn vader was kort na Prokopios’ geboorte gestorven, zodat hij heidens werd opgevoed. Hij bekleedde een vertrouwenspositie aan het hof van keizer Diokletiaan, en werd naar Egypte gezonden met de opdracht daar de christenvervolging te organiseren. Onderweg hoorde hij een stem uit de hemel die tot hem sprak: ‘Ik ben Christus de gekruisigde, de Zoon van God’. Dit visioen greep hem zo aan dat hij zijn reis onderbrak, naar Jeruzalem ging en zich liet dopen. Zijn moeder was hierover zo woedend dat ze hem aan de autoriteiten verried.
Prokopios werd gevangen genomen, ondervraagd en zwaar gemarteld. Maar hij verdroeg dit zo moedig en zijn antwoorden waren zo overtuigend dat twee afdelingen soldaten, met hun overste en velen van hun vrouwen, zelfs zijn moeder, tot Christus kwamen en in de Kerk werden opgenomen. Om hieraan een einde te maken werden allen op één dag onthoofd in 303, te Caesarea in Palestina. Zijn naam betekent: hij die aanspoort. Zijn moeder werd in de doop Theodosia genoemd. Van de anderen zijn nog de volgende namen bekend: de tribunen Antiochos en Nikostratos, met Audax en Sabas.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-201/

  

 Parabel van de verloren Zoon

7 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

9 juli

De heilige Anatolia, Viktoria en Audax. Gedurende de regering van keizer Decius leefden in Rome twee jonge christenvrouwen‚ Anatolia en haar zuster Viktoria. Ze waren verloofd, maar voordat het huwelijk voltrokken werd, had Anatolia een droom waarin een Engel haar verscheen met een schitterende kroon in de handen. Deze zei haar dat dit de kroon der maagdelijkheid was en vroeg of ze die werkelijk wilde verliezen.
Hierdoor veranderde zij van mening en ze besloot maagd te blijven, maar haar verloofde nam daar geen genoegen mee en voerde haar met geweld naar zijn buitengoed in de verwachting dat ze na een tijdje wel tot andere gedachten zou komen. De gouverneur van het district had een zoon die door een kwade geest bezeten was. Deze werd genezen door het gebed van Anatolia, maar de vader was allesbehalve dankbaar. Hij probeerde haar op allerlei wijzen te intimideren, maar slaagde er niet in haar van Christus afvallig te maken.
Hij liet haar toen opsluiten in een nauwe cel, samen met een grote cobra. Deze viel haar echter niet aan, doch werkte zich, luid sissend, door een kier van de deur naar buiten. Audax, de gevangenbewaarder, was zo getroffen door dit volkomen onverwachte resultaat, dat hij de God van Anatolia als de ware God erkende. Hij werd daarom onthoofd en de beide zusters werden met een zwaard doorsteken, rond 250.

De heilige Everilda was de dochter van Kinegils, de koning der Angelsaksen, die door de heilige Bertin in 635 was gedoopt, en daardoor was ook zij tot Christus gekomen. Zij werd hierdoor zo gegrepen dat zij haar ouderlijk huis ontvluchtte om naar een klooster te gaan. Onderweg verzamelde zij nog vier andere vrouwen die hetzelfde doel nastreefden. Zij werden opgevangen door de heilige bisschop van York, Wilfrid, die hun een huis ter beschikking stelde waarvan zij de leiding kreeg. Na een toegewijd leven is zij daar gestorven in de loop van de zevende eeuw.

De heilige Theodoros, bisschop van Edessa, met zijn gezellen Joannes, Theodosios en Ader (Athanasios). Theodoros, afkomstig uit Edessa, had als kind grote leermoeilijkheden, waarover hij in vertwijfeling bad. In een droom werd hij toen door een visioen gesterkt en hij had plotseling de juiste wijze van leren gevonden.
Als jongeman trad hij in het klooster van de heilige Sabbas, in Palestina, waar hij dertig jaar verbleef. Hij had in die tijd blijkbaar toch veel contact met zijn landgenoten, want hij werd tot bisschop gekozen van het verre Edessa. Hij was een meeslepende persoonlijkheid. Dat blijkt ook hieruit dat hij, toen hij voor kerkzaken een tijd in Babylon moest zijn, de perzische koning Moawi tot het geloof wist te brengen.
Ook keerde hij regelmatig terug naar zijn geliefde Laura van de heilige Sabbas, en daar is hij ook gestorven, in 848.
Theodosios was een monnik bij Edessa die de zware askese van het wonen bovenop een zuil had volbracht, en bij wie bisschop Theodoros vaak kwam om met hem te spreken. Zijn broer Joannes deed askese in Babylon. Ader was een rijke inwoner van Edessa, die heel zijn bezit had weggeschonken en die als monnik bij de zuil verbleef om Theodosios te dienen. Bij zijn monnikswijding had hij de naam Athanasios gekregen.

 Kolochskaja ckoon van de Moeder Gods

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-552/ 

 Jezus zegent kinderen

 

[Modestus 137]

10 juli

De heilige Amalberga uit de familie van Pepijn van Herstal was geboren in de Ardennen en werd grootgebracht bij de heilige Landrada, abdis te Munsterbilsen. Toen zij groter werd, was zij een innemende jonge vrouw van buitengewone schoonheid, en koning Pepijn kwam met groot gezelschap naar de abdij om haar hand te vragen voor zijn zoon Karel. Zij had echter het plan opgevat zich aan de Heer te wijden en wees daarom het eervolle aanbod af. Toen kwam Karel zelf. Hij liep met haar buiten het klooster waar de bijen gehouden werden, en hij begon heftig bij haar aan te dringen. Op dat ogenblik echter zag hij een beer die bezig was honing te stelen, en die trok toen al zijn aandacht, zodat hij er achteraan ging om de beer te doden. Toen hij verhit van de jacht terugkwam, was Amalberga weggegaan.
Zij had een toevlucht gevonden in Andenne, bij Namen, onder de abdis de heilige Begga. Toen haar ouders gestorven waren, kwam zij, onder voogdij van een der edelen van Karel, die intussen koning geworden was. Hoewel er andere vrouwen geweest waren, vlamde de begeerte naar Amalberga weer in hem op. Zij had niet veel vertrouwen in zijn belofte van trouw, en weigerde opnieuw zijn aanzoek. Zij vluchtte, met haar broer Rodin, eerst naar Vilvoorde, vervolgens naar Meteren. Karel kwam haar daar echter ook achterna. Ze greep toen een schaar, vluchtte de kerk in, knipte haar hoofdhaar af en deed een sluier aan. Hij rende de kerk in, greep haar bij de arm, rukte de sluier af en barstte toen in zulk een razernij uit dat haar arm brak toen hij haar de kerk uit wilde sleuren. Nadat zij genezen was, trok Amalberga naar haar bezitting in Temsche en bouwde daar een kerk ter ere van de Heilige Maagd. Daar is zij ook gestorven, 31 jaar oud, in het jaar 772.

De heilige Amalberga leefde in het begin van de zevende eeuw. Nadat zij als kind haar ouders had verloren, werd zij opgevoed door de broer van haar moeder. Haar verlangen was maagd te blijven voor de Heer, maar zij werd tegen haar zin uitgehuwelijkt aan een adellijke weduwnaar, Dirk, vader van twee kinderen, en bij wie zij een dochter kreeg, de heilige Pharaïlda ( 4 januari ). Toen kort daarna graaf Dirk gestorven was, werd zij door koning Pepijn uitgehuwelijkt aan graaf Witger van Brabant. Bij hem had zij twee dochters die eveneens heiligen werden: Renella en Goedula, en een zoon, de latere bisschop van Arras en Cambray. Hieruit blijkt wel hoe groot de invloed was die van haar uitging: haar innerlijk ver- langen straalde uit naar haar omgeving. Ook haar echtgenoot Witger ontkwam daar niet aan. Nadat hun kinderen verzorgd waren, scheidden de echtgenoten van elkander om beiden in het klooster te treden. Amalberga is gestorven tegen 670.

De heilige Bianor en Silvanos. Bianor was gearresteerd als christen in Pisidië. Omdat hij zijn geloof niet wilde verloochenen, werd hij op sadistische wijze mishandeld, en tenslotte onthoofd. De ontembare moed waarmee hij de gruwelijke kwellingen verduurde, bracht een der toeschouwers, Silvanos, tot de bewonderende uitroep dat de God waarvan het slachtoffer getuigde, toch werkelijk macht moest bezitten wanneer Hij mensen tot zulk een volkomen overwinning op zich- zelf kon brengen. Woedend sneed men hem de tong uit om zijn Iastering van het gerecht, en daarna werd hij eveneens onthoofd.

De heilige duizenden martelaren in de woestijn van Nitria in Egypte. De door hoogmoedswaanzin bevangen bisschop Theofilos bekleedde de patriarchale troon van Alexandrië. Een priester, Isidoros, die kritiek op hem had durven uiten, moest voor zijn woede de vlucht nemen en werd opgenomen door de monniken van Sketis. De patriarch huurde toen een troep soldaten die alle monniken in hun kluizen verbrandden; er werd gezegd dat het er tienduizend waren.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-203/

 Jezus bekeert Zacheüs

[Modestus 137]

11 juli

De heilige Nikodemos uit Albanië was overgegaan naar de Islam om zijn positie te verbeteren. Hij wilde zijn zoon overhalen om hetzelfde te doen, maar deze wees dit heftig verontwaardigd van de hand. Toen zijn vader bleef aandringen, ontvluchtte de jongen het ouderlijk huis en werd monnik op de Athos. Nikodemos ging hem daar achterna om hem terug te halen, maar op de Athos werd hij door de bekende monnik Akakios onder handen genomen.
Nikodemos begreep toen eindelijk hoe lichtzinnig hij had gehandeld en hoe hij zijn eeuwige toestand op het spel had gezet ter wille van een zo kortstondig gewin op deze aarde. Hij werd nu christen uit volle overtuiging en op de terugreis naar huis gedroeg hij zich in Belgrado zo zelfbewust, dat hij door de Turken gevangen genomen en onthoofd werd, 1722.

De heilige Nikodemos van het Watopedi-klooster op de Athos was de geestelijke vader van de heilige Gregorios Palamas.

De heilige Nektarios was afkomstig uit Bryullos in Klein-Azië, uit een christelijk gezin. Hij was vijftien jaar toen zijn vader overleed en uit onverschilligheid tegenover de Kerk gaf hij zich op als islamiet om een betere betrekking te bemachtigen. Toen zijn moeder hem niet meer als haar kind wilde ontvangen, begon hij te begrijpen welk een afschuwelijke zonde hij had begaan. Hij nam toen de vlucht naar de Athos waar hij boete deed in de skite van de heilige Anna.
Toen hij eens met zijn geronda's (oudvaders) op reis was in Smyrna, werd hij herkend door Turken uit zijn geboorteplaats, die daar ook aanwezig waren. Hij werd gegrepen en na vele martelingen onthoofd in 1820.

De heilige Sigisbert en Placidus, kluizenaars. Sigisbert was met de heilige Columbanus en Gall op hun missiereis naar Zwitserland gekomen, en daar gebleven toen de anderen naar Bobio teruggingen. Hij vestigde zich in de nabijheid van de Rijn-bronnen in het Iange dal tussen de Todi en de Scopi, onherbergzame grond, omringd door ondoordringbare wouden en steile rotsen, die hij zijn “woestijn” noemde. In 613 bouwde hij daar een kleine kapel met een kluis voor zichzelf, maar langzamerhand kwamen er meerdere monniken, zodat in 621 de grondslag werd gelegd voor de toekomstige abdij van Disentis. Onder deze monniken bevond zich ook Placidus, uit een van de aanzienlijkste geslachten. Door zijn invloed en rijke geschenken kwam het klooster weldra tot bloei.
De machtigste persoon in die buurt achtte zich om een of andere reden door hem beledigd en sloeg hem het hoofd af. Diens kleinzoon werd bisschop van Chur, en als eerherstel voor de wandaad van zijn grootvader, propageerde hij sterk de verering van de heilige Placidus.
Sigisbert leefde nog tot 636 en wordt beschouwd als de apostel van de Grison-vallei. Dit heiligenpaar behoort tot de in Zwitserland meest vereerde heiligen.

De heilige Eufemia was een jonge vrouw die omwille van Christus in Chalcedon ter dood was gebracht. Op haar graf was al spoedig een kerkje opgericht dat duizenden pelgrims trok omdat haar wonderfaam door heel het byzantijnse rijk verbreid was. Toen anderhalve eeuw later, in 451, in dezelfde stad het 4e Oecumenisch Concilie werd gehouden betreffende de twee naturen van Christus, werd Eufemia gevraagd om nog na haar dood een lichamelijk teken te geven betreffende de juiste geloofsbelijdenis. De orthodoxe en de ariaanse versie werden in haar graftombe geplaatst, waarin zich het onbedorven lichaam van de heilige bevond. Nadat men gezamenlijk bij het graf de Vigilie had gevierd en de tombe weder geopend werd, lag de ariaanse versie onder haar voeten, terwijl zij de orthodoxe geloofsbelijdenis in haar handen hield. Deze gebeurtenis maakte diepe indruk en droeg bij tot het voorspoedig verloop van het Concilie.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-204/

 De bekering van de Ethiopische eunuch door apostel Filippus

[Modestus 137]

12 juli

De heilige Joannes Walbert werd in 995 te Florence geboren als tweede zoon van de ridder van Gualberti. Zijn oudere broer had eens heftige ruzie met hun knecht. Deze doodde de ridder, stal het beste paard en ging op de vlucht. Joannes kon hem op het mindere paard niet inhalen, en bleef lang naar hem zoeken om zijn broer te wreken. Toen hij echter op Goede Vrijdag op weg was naar de dienst in het benedictijnerklooster, ontmoette hij hem plotseling op een holle weg, waar geen ontkomen mogelijk was. De moordenaar viel hem te voet en smeekte om genade. Joannes beloofde dat hij hem niet eigenhandig zou ombrengen, maar aan de rechter zou overleveren. De ander riep hem toen in doodsangst toe naar het klooster te gaan en te zien of God hem op deze dag van Zijn dood soms een teken zou geven.
Hierin stemde Joannes toe en samen knielden zij voor de op het kruis geschilderde Christus. Joannes bad: “Mijn Heer Jezus Christus als ik de moordenaar van mijn broeder vergeven moet, schenk mij dan een teken”. En alle aanwezigen zagen toen hoe de schildering zich losmaakte van het hout en zich tot Joannes neigde. Toen omhelsde deze de knecht en zei: “De vrede van Jezus zij met je, lieve broeder”. En samen vroegen zij om in het klooster te worden opgenomen.
De abt, die niet alles afhankelijk wilde maken van zulk een impulsief genomen besluit, beval hem nog een jaar zijn wereldse kleding te dragen en zo zijn noviciaat te doen. Toen de geschiedenis bekend werd kwam Joannes’ vader woedend naar het klooster gestormd om Joannes terug te halen om niet allebei zijn zonen te verliezen. Maar Joannes vluchtte naar de kerk sneed zijn haren af en hulde zich in een weggegooide oude monnikspij. Daarmee had hij zijn besluit onherroepelijk gemaakt, en nadat de woede van de vader tot bedaren was gekomen toen zijn zoon alles had uitgelegd, gaf hij zijn zegen.
Joannes werd tot zulk een voorbeeldige kloosterling dat de monniken hem na de dood van de abt tot diens opvolger wilden kiezen, maar dat wilde hij niet aanvaarden. Maar onder het bestuur van een ander vond hij het leven niet strikt genoeg en hij verliet het klooster om als kluizenaar te gaan leven in het Schaduw Dal, Vallumbrosa, aan de oostzijde van Florence. Samen met twee andere eremieten die daar verblijf hielden, stichtte hij de kluizenaarsorde van de Grijze Paters, waar zo letterlijk mogelijk de Regel van de heilige Benedictus zou worden gevolgd. Spoedig kwamen anderen bij hen en zo ontstond het eerste klooster van de Vallombroso-orde, binnen korte tijd gevolgd door nog een tiental kloosters.
De zachtmoedige Joannes was heel streng voor de nieuwelingen. Ze moesten eerst een tijd lang de varkens hoeden en met blote handen de mest scheppen. Bij het doen van de gelofte moesten ze eerst drie dagen en nachten plat op de grond liggen en het Lijden van Christus overdenken. Verder mochten ze zich uitsluitend met het gebed bezighouden en geen enkel handwerk meer verrichten. Deze gestrengheid haalde hem veel vijandschap op de hals, zodat er zelfs aanslagen op zijn leven werden gepleegd. Maar hij verdroeg alles geduldig, evenals zijn vele ziekten, terwijl de roep van zijn heiligheid zich steeds meer verbreidde. Zo is hij in hoge ouderdom gestorven.

De heilige Michaël Maleïnos (van de Maleonberg), oom van keizer Nikeforos Fokas, was geboren in 894 in West-Kappadocië (Klein-Azië) uit een voornaam geslacht waar een diep gelovige traditie heerste. Later werd hij voor zijn opvoeding naar Konstantinopel gezonden, maar als student kwam hij tot de overtuiging dat hij zijn leven aan de dienst van Christus wilde wijden. Hij trok daarom de provincie in (Bithynië) waar hij monnik werd op de Kimenaberg. Hij vestigde zich bij een uitgedroogd meer, samen met de monnik Agapios. Spoedig ontstond er een groot klooster, en de toeloop van leerlingen was zo groot dat hij nog een klooster stichtte, op de Maleonberg. Daar stelde zich ook de heilige Athanasios onder zijn leiding, die later de stichter zou worden van de Grote Laura op de Athos. Michaël is gestorven in 962.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-205/

 Jezus en de Samaritaanse vrouw

11 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

13 juli

 

Op de zondag die valt tussen 13 en 19 juli wordt volgens de Slavische traditie het feest gevierd ter ere van de heilige Vaders die deelgenomen hebben aan de eerste 6 grote oecumenische Concilies. Het 1e, van Nicea, 325, ging over de Godheid van Christus. Het 2e, van Konstantinopel, 381, stelde de Geloofsbelijdenis op. Het 3e, van Efese, 431, leerde dat Christus in één Persoon volkomen God is en volkomen mens, en daarom de Maagd Maria de titel Moeder Gods toekomt. Het 4e, van Chalcedon‚ 451, verkondigde dat de goddelijke natuur van Christus één van Wezen is met de Vader (homo-ousios). Het 5e, van Konstantinopel, 553, was een vervolg op het 3e: wanneer we kunnen zeggen dat God geboren werd in de wereld, kunnen we ook zeggen dat God stierf, of, zoals de uitspraak luidde: ‘Een van de Drie-eenheid heeft geleden in het vlees’. Zo was het 6e, van Konstantinopel, 681, een vervolg op het 4e en verklaarde dat juist omdat er in Christus twee volwaardige naturen zijn, we ook moeten spreken over een goddelijke en een menselijke wil in Hem. De kerken van de Griekse traditie vereren deze zondag de vaders van het 4e Concilie.

De heilige Eugenios, bisschop van Carthago. De ariaanse Vandalenkoning in Afrika had alle orthodoxe bisschoppen van hun zetel verdreven en zo was de Kerk van Carthago 24 jaar zonder bisschop gebleven. Toen huwde Hunseric een orthodoxe prinses, zodat hij een zwager werd van de keizer, en zij kwamen overeen vrede te sluiten tussen de beide Kerken. Er mochten weer orthodoxe priesters in Afrika komen als er ariaanse leraars mochten optreden in het oost-romeinse rijk.
Dit edikt werd voorgelezen op 18 juni 481 voor de in Carthago bijeengekomen bisschoppen, en na enige aarzeling aanvaard. Toen werd Eugenios tot bisschop gekozen en gewijd, tot grote vreugde van het volk, waarvan de jongeren nog nooit een bisschopsdienst hadden meegemaakt.
Eugenios won de harten van het volk van Carthago door de goedheid die van hem uitstraalde, en door zijn overtuigende welsprekendheid. Zelfs vele Vandalen kwamen naar hem luisteren en kwamen dikwijls tot de overtuiging dat de waarheid in de Orthodoxie gelegen was. Er werden zelfs dwangmaatregelen uitgevaardigd om hen te beletten de Diensten in de kathedraal te bezoeken, en zij die toch bleven komen, werden aan wrede mishandelingen onderworpen. Spoedig begon de vervolging opnieuw. Onder voorwendsel van een gemeenschappelijke synode waren de bisschoppen naar Carthago gekomen op verzoek van de koning, maar toen zij bleven vasthouden aan de Orthodoxie werden zij afgezet en op allerlei manieren gestraft. Zij die hadden toegegeven werden als dwangarbeiders naar de landerijen van de koning gezonden. De anderen werden naar Corsica verbannen om te werken in de scheepsbouw. Onder hen bevond zich ook Eugenios. Dit gebeurde in 484.
Er werden 486 bisschoppen in ballingschap gezonden, van wie er reeds spoedig 88 waren gestorven. Onder een volgende koning werd Eugenios teruggeroepen, maar in 488 werd hij nog verder weg verbannen. Hij werd nu naar Gallië gezonden en in 505 is hij gestorven in Albi in de Provence, waar zijn relieken nog worden vereerd.

De heilige Maura en Brigida leefden tegen het einde van de 5e eeuw in de streek van Beauvais. Zij hadden hun maagdelijkheid gewijd aan de Heer en leefden teruggetrokken, sober en in gebed. Bij een inval van nog heidense Galliërs weigerden zij de afgoden te vereren en werden gedood. Er gebeurden veel wonderbare gebedsverhoringen bij hun graf en daaruit is hun verering ontsproten.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-206/

 Jezus, de Bergrede

12 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

14 juli

De heilige Akylas, apostel uit de zeventig, was een te Rome gevestigde leerlooier uit Pontus. Toen de Joden uit Rome verdreven werden, ging hij met zijn vrouw Priscilla naar Korinthe, waar hij een der belangrijkste medewerkers werd van de heilige apostel Paulos. Volgens de overlevering werd hij later bisschop van Heraklea en hij stierf als martelaar. Zijn vrouw stierf eveneens de marteldood.

De heilige Liebert is geboren te Mechelen‚ op het gebed van de heilige Rumbold, nadat de ouders reeds wanhoopten nog ooit kinderen te kunnen krijgen. Het jongetje werd daarom aan God beloofd en reeds als kind in handen gegeven van bisschop Rumbold, die voor zijn opvoeding zorgde.
Eens was Liebert met andere kinderen aan het spelen op de oever van de modderige Dyle; hij viel in het water en zonk omlaag en kwam niet meer boven. Op het geschreeuw kwam Rumbold aanlopen, hij knielde aan de waterkant, bad tot God en plotseling kwam het hoofdje weer boven water. Hij greep het jongetje in de haren en trok hem op het droge. Weldra huppelde Liebert door de zorgen van zijn ouders weer rond alsof er niets gebeurd was.
Toen hij opgegroeid was, trad Liebert in het klooster dat de heilige Rumbold had gesticht. Hij ontwikkelde zich tot een voorbeeldige monnik en werd op den duur tot abt gekozen. Een invasie van Noormannen noodzaakte hem te vluchten en hij zocht een toevlucht in Hesbain. Een groep heidenen kwam hem achterna, zij drongen de kerk binnen en doodden Liebert aan de voet van het altaar van Sint Tron, in 835.

De heilige Marcellinus, bisschop van Deventer in de achtste eeuw. Hij was een angelsaksische opstandeling die door de Romeinen krijgsgevangen was gemaakt en als slaaf werd verkocht. Vanuit Rome werd hij naar Utrecht meegenomen door bisschop Gregorius. Deze bekeerde hem onderweg en zond hem naar de kloosterschool van Willibrord, waar hij priester werd gewijd. Toen werd hij medewerker van Gregorius bij het bekeringswerk onder de Friezen, en later met Lebuïnus in Twente en Drente, vooral bij Oldenzaal en Coevorden. Door de inval der Saksen moest hij, als een uit het vijandige Frankrijk afkomstige missionaris, terug naar Utrecht, waar hij de Sint Salvatorkerk beheerde en vriendschap sloot met de heilige Ludger.
Hij is gestorven in Oldenzaal, maar zijn graf bevindt zich in de Lebuïnuskerk in Deventer.

De heilige Madelgaire was geboren te Strepy in 615. Hij was de echtgenoot van de eveneens heilige Waudru. Zij hadden verschillende kloosters gesticht en na de geboorte van zijn vierde zoon trok Madelgaire zich in zijn kloosters terug. Toen hij ook uitblonk in het monastieke leven, werd hij tot abt gekozen van het klooster te Soignies. Daar is hij ook gestorven, in 677.

De heilige Ragnulf(a) uit het geslacht van Pepijn van Herstal werd opgevoed aan het hof van koning Dagobert. Als opgegroeid meisje werd ze verloofd aan een jonge edelman, met toestemming van de koning. De huwelijksdag was reeds vastgesteld, maar de avond ervoor bleek de bruid verdwenen. Ze was teruggeschrokken voor alle verplichtingen die het huwelijk meebrachten voelde zich aangetrokken tot een maagdelijk leven om God te dienen, en daarom had ze de vlucht genomen en een schuilplaats gezocht in het woud.
Zij was echter niet in staat dit ruwe leven te verduren, en spoedig lag ze doodziek in een vluchthut van houthakkers, naast een bron. Iemand die haar daar vond liet zij haar ouders roepen. Toen zij kwamen was ze brandend van koorts en had ze heftige krampen. Onder hun liefdevolle aanraking kwam zij tot bewustzijn, doch slechts om gerustgesteld haar laatste adem uit te blazen. Zij leefde in de zevende eeuw. Haar relieken bevinden zich in Aincourt, bij Leuven, en worden daar meegedragen in de Pinksterprocessie.

Ηeilige Ellios
https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-207/

Jezus wast de voeten van Zijn leerlingen.

13 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

15 juli

De heilige Abudimos kwam tijdens de regering van Diokletiaan van het eilandje Tenedos naar het vasteland. Toen hij zich bekruiste om aan land te gaan, werd hij als christen herkend en meteen gegrepen. Toen hij weigerde Christus te verloochenen door aan de afgoden te offeren, werd hij hevig gefolterd en tenslotte onthoofd, rond het jaar 300.

De heilige Donald (Donevaldus) met zijn negen dochters leidde een buitengewoon christelijk leven in de Ogilvy-vallei in Forfarshire. Het heeft blijkbaar een grote indruk gemaakt op de omgeving, want allerlei plaatsen dragen nog steeds de naam ‘De Negen Maagden’. Na de dood van hun vader, in 716, trokken de dochters naar Abernethy, waar ze leefden in een holle eik bij de Negen-Maagden-Bron.

De heilige Gondena leefde te Carthago en had haar maagdelijkheid aan de Heer gewijd, zoals veel jonge vrouwen reeds deden voordat er nog kloosters bestonden. Zij was algemeen geliefd door haar zachtaardigheid en de ernst van haar leven en maakte een tere, broze indruk. Toen zij als christin voor de rechtbank werd gebracht, meende de rechter haar gemakkelijk te kunnen intimideren maar hij moest ervaren dat niet alleen zijn dreigementen zonder uitwerking bleven, maar dat ook de foltering op de pijnbank, waarop hij haar tot viermaal toe steeds wreder liet pijnigen, niet in staat was haar trouw aan God te breken. Zij werd toen zonder verzorging in een smerig hol opgesloten, maar met onwrikbare standvastigheid bleef zij de naam van Jezus Christus verheerlijken. Toen is zij tenslotte onthoofd.

 
De heilige Swithin, bisschop van Winchester gewijd in 852. Hij was monnik van de oude abdij die in Winchester gesticht was door koning Kinegils. Als briljant geleerde en gezegend met leiderstalent werd hij aangesteld als overste. Hij werd de persoonlijke priester en de vertrouwde raadsman van de koningen van Wessex, Egbert, en diens zoon Ethelwulf, die hem tot voornaamste leermeester had. In zijn tijd steeg de invloed van het vorstendom Wessex en de omringende graafschappen werden eraan schatplichtig.
Als bisschop onderscheidde hij zich door zijn eenvoud, zijn toewijding en zijn liefdevolle zorg voor de armen. Door zijn diocees reisde hij altijd te voet, in gezelschap van enkele priesters, om gemakkelijker contact te maken met mensen onderweg, en wanneer de tijd drong, reisde hij ‘s nachts, om oponthoud te vermijden. Hij was uiterst matig in eten en drinken en een groot deel van de nacht gebruikte hij voor persoonlijk gebed, vooral wanneer hij een wijding moest verrichten of een belangrijke beslissing moest nemen. Vooral de psalmen waren voortdurend in zijn mond en in zijn gesprekken zocht hij steeds iets wezenlijks voor de ander te bereiken. Hij is gestorven in 862 en hij genoot zulk een aanzien bij het volk dat zijn naam verbonden is met verschillende engelse zegswijzen.

 
De heilige Plechelmus was een Schot die met de heilige bisschop Wiro en de heilige diaken Otger naar de Lage Landen kwam voor het missiewerk. Van Pepijn van Herstal kreeg hij een grondbezit bij Roermond, van waaruit hij zijn missiereizen ondernam in de omgeving. Daar is hij ook gestorven in de 8e eeuw.

Koning Zwentibold met de russische-orthodoxe kerk van Rotterdam en de rooms-katholieke abdij van Soesteren op de achtergrond

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-208/

   

Jezus geneest de doofstomme

 

14 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

16 juli

 Gudula

De heilige Reinilda stamde uit een Belgisch christelijk gezin. Toen haar ouders bejaard werden, trokken zij zich in een klooster terug, en hun dochters volgden dit voorbeeld. Reinilda en haar zuster Gudula trokken naar de abdij van Lobbes, maar de monniken wilden geen vrouwen binnenlaten. Gudula trok toen verder naar Morselle, maar Reinilda bleef drie dagen en nachten bidden aan de poort. In de derde nacht schrokken de monniken op door een donderende slag. Zij vonden de poort open en Reinilda in de kerk, met uitgespreide armen biddend voor het Kruis.
Zij vergenoegde zich met deze les in gastvrijheid en viel de monniken niet verder lastig, maar vertrok voor zeven jaren op pelgrimstocht naar het Heilige Land. Daar vandaan kwam zij terug met een schat aan relieken, die zij aan allerlei kerken uitdeelde, waarna zij zich vestigde in Saintes (Hainault), in de wildernis. Zij probeerde zoveel mogelijk de woestijnvaders na te volgen die ze had gezien: ze droeg een haren kleed, liep blootsvoets (met sokken zonder zolen, om niet op te vallen) en sliep op de harde grond. Haar voedsel bestond uit gerstebrood en water. Dag en nacht wijdde zij zich aan het gebed.
Toen de heidense Noormannen Brabant waren binnengevallen, vluchtte de bevolking in panische angst naar de wouden en zij wilden Reinilda overhalen met hen te vertrekken. Maar zij ging integendeel naar de kerk van Zanchte, waar zij door de Noormannen werd mishandeld en vermoord in 680.

Het 4e Oecumenische Concilie, gehouden in 451 te Chalcedon onder keizer Markianos en keizerin Pulcheria. Het ging om de leer van patriarch Dioskoros van Alexandrië, die met Eutyches verkondigde dat er in Christus alleen de goddelijke natuur bestaat omdat deze de menselijke natuur geheel in zich heeft opgenomen, en dat Hij alleen maar de uiterlijke gestalte van een mens bezat (het monofysitisme). Omdat hierdoor tekort wordt gedaan aan de openbaring dat Christus mens is, juist zoals wij, verklaarden de 630 vaders van het Concilie met nadruk dat het wezen van het christendom juist afhangt van het feit dat Christus niet slechts volkomen God is, maar tegelijkertijd geheel en al mens, zonder enige beperking. Alleen daardoor kan de volkomen verbondenheid tot stand komen tussen de Zoon van God en het menselijk geslacht, en zo grijpt Christus’ verlossingswerk in op de kern van ons wezen. Daardoor worden wij herschapen van binnenuit, en niet alleen maar uiterlijk gerecht verklaard. Doordat God werkelijk mens werd, een medelid van ons menselijk geslacht, krijgen wij in Hem deel aan het wezen van God. En dankbaar vieren wij de Vaders die dit inzicht zo duidelijk voor ons hebben geopend.

De heilige Vitalianus was bisschop van Capua in de 7e eeuw. Toen hij zeventig jaar oud geworden was, kreeg een deel van zijn geestelijkheid genoeg van zijn bewind: ze vonden hem te weinig doortastend en te simpel in zijn opvattingen. Zij wilden hem tot aftreden dwingen. Daartoe haalden zij op een nacht zijn kleren weg en legden er een vrouwenkleed voor in de plaats. Toen de klok voor de Metten luidde, stond Vitalianus min of meer slaapdronken op, en volgens zijn gewoonte kleedde hij zich in het donker aan, zich verbazend waarom de verschillende haken en ogen zo vreemd pasten. Zonder kwaad te vermoeden ging hij naar de kerk, waar hij het voorwerp werd van algemene spot.
Hij kon deze vernedering niet verdragen en vluchtte weg. Maar toen na zijn vertrek de hemel wolkeloos bleef in het regenseizoen, zodat het land verdorstte, begrepen de bewoners wat voor kwaad ze hadden gedaan. Zij haalden hun bisschop naar Capua terug en toen viel eindelijk de verlangde regen. Maar Vitalianus kon toch niet meer aarden op zijn troon. Hij deed nu openlijk afstand en trok zich als kluizenaar terug in het gebergte, waar hij in vrede ontslapen is.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Valentinus, bisschop van Trier, Sisenandus de leviet, in Spanje door de Saracenen omgebracht; Domio te Bergamo; de monnik Hilarinus, met stokslagen gestraft te Ostia, en gedood in Arezzo, onder Juliaan.

Eveneens op deze dag de heilige Generoux, abt van Poitou, 6e eeuw; Tenenan, bisschop van Bretagne.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-209/ 

 Jezus spreekt met Nicodemus

[Modestus 137]

17 juli

De heilige “Speratus, Narzalis, Cittinus, Veturnis, Felix, Acylinus, Laetantius, Januaria, Generosa‚ Vestina, Donata en Secundina, die belijden christen te zijn en weigeren de juiste eer en aanbidding aan de keizer te geven, worden door mij veroordeeld om onthoofd te worden”. Zo luidt het slot van de officiële akte van hun marteldood. Dit vonnis werd geveld in Carthago door de proconsul Saturninus, voor wie bovengenoemden waren voorgeleid. Deze akte is bewaard gebleven en luidt verder als volgt:
De proconsul zei: “Ge zult gunst ontvangen van onze gebieders, de keizers Severus en Antoninus‚ wanneer ge vrijwillig tot onze goden keert”.
Speratus antwoordde: “We hebben niemand kwaad gedaan noch enige ongerechtigheid gepleegd of iemand vervloekt. En al worden we door u slecht behandeld, we blijven steeds dankzeggen”.
De proconsul zei: “Wij zweren bij de genius van de keizer en bidden voor zijn behoud en dat zoudt gij ook moeten dolen”.
Speratus zei daarop: “ik weet niets af van de genius van de keizer, maar ik dien mijn hemelse God Die door niemand gezien kan worden; lk heb nooit gestolen en ik betaal altijd de voorgeschreven belasting bij alles wat ik koop omdat ik de keizer als mijn gebieder erken; maar ik aanbid God Die de Heer der heersers is”.
Saturninus wendde zich toen tot de overigen van het gezelschap en drong erop aan dat zij zouden offeren en geen deel zouden nemen aan de dwaasheid van hun gezel, maar het edikt van de souverein zouden eerbiedigen en gehoorzamen.
Cittinus zei: “Wij vrezen niemand tenzij de Heer der heersers Die in de hemelen is”.
De proconsul zei: “Breng ze naar de gevangenis en span ze op de pijnbank”.
De volgende morgen, nadat Saturninus zijn plaats in de rechtbank had ingenomen, beval hij de martelaren voor te brengen. Toen zij voor hem gebracht waren, wendde hij zich tot de vrouwen en zei: “Eer uw souverein en offer aan de goden”
Donata antwoordde: “Ik eer de keizer als keizer, maar aan God draag ik verering op”, en Vestina zei: “Ik geloof in mijn God en ik verlang ernaar om in Hem te zijn; maar uw goden zal ik niet dienen en niet aanbidden”.
Saturninus beval toen de vrouwen opzij te plaatsen en riep daarna de mannen op. En hij zei tot Speratus “Blijft u bij uw besluit om een christen te zijn”?
Speratus gaf ten antwoord: “Ik volhard. Laten allen die hier zijn het horen! Ik ben een christen”. En alle anderen vielen in en zeiden: “Wij allen zijn christenen”.
Saturninus zei: “Wat is dat, verlangt ge er niet naar om vrijgelaten te worden?” “Doe met ons wat ge wilt”, antwoordde Speratus, “van deze plicht kunnen we ons niet losmaken”.
Saturninus zei: “Wat voor boeken leest ge en vereert ge?”
Speratus antwoordde: “De vier Evangelies van onze Heer Jezus Christus, en de Brieven van Paulos‚ de Apostel, en heel de goddelijk geïnspireerde Schrift”.
“Ik zal u drie dagen geven om op uw besluit terug te komen”, zei de proconsul die niet graag tot het uiterste wilde gaan met de martelaren.
Speratus zei: “lk ben een christen, en allen die hier bij me zijn eveneens, en wij zullen ons geloof niet verloochenen. Doe wat ge wilt”.
Toen de proconsul hun standvastigheid zag, liet hij het bovenvermelde vonnis opschrijven. Toen dit vonnis hun vanaf de schrijftafels werd voorgelezen, zeiden Speratus en zij die met hem waren: “Wij brengen dank aan God dat Hij zich gewaardigt ons heden te roepen tot martelaren in de hemel door het belijden van Zijn Naam”. En nadat zij dit gezegd hadden, werden zij weggeleid, en nadat zij neergeknield waren, werd hun de een na de ander het hoofd afgehouwen, in 202.
En aan het slot staat geschreven: “Deze martelaren stierven op de 17e juli en smeken voor ons bij de Heer Jezus Christus, aan Wie eer en roem zij, met de Vader en de Heilige Geest, in de eeuwen der eeuwen. Amen.”

  Martelares Marina 

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-210/

 Jezus en de sadduceeën 

[Modestus 137]

18 juli

De heilige Emilianos was een jonge christenslaaf in de stad Dorostolon. Toen keizer Julianos de Afvallige de heidense tempels weer in eer herstelde, verbrandde Emilianos uit protest verschillende houten afgodsbeelden die hij te pakken kon krijgen. De verdenking van deze daad viel op een ander, maar toen gaf hij zich aan als de dader. Daarom werd hij eveneens verbrand, in 862.

De heilige Frederik, bisschop van Utrecht, was als jonge Fries opgevoed door de bisschop van Utrecht, die hem ook priester had gewijd en van wie hij later de opvolger werd. Hij speelde een rol in de gewelddadige twisten tussen Lodewijk de Vrome en de zonen van zijn eerste vrouw. Deze oorlogen verscheurden jarenlang een groot deel van Europa en duurden acht jaar. De zachtaardige Frederik werkte ook aan de stand van zaken in zijn diocees. Hij ging naar Walcheren om daar te prediken tegen verschillende misbruiken en zond een vrome kluizenaar naar de Friezen in Alkmaar om het mysterie van de goddelijke Drie-eenheid uiteen te zetten, waarover verwarring was ontstaan.
In 831 brak opnieuw de oorlog uit die een familievete was: heel het rijk was in twee vijandige kampen verdeeld. De noordelijke Germanen steunden de zaak van de keizer, de gallische Franken en de zuid-Germanen stonden aan de kant van de rebellerende zonen; Lotharius versloeg zijn vader, maar zijn wreedheid bracht het volk in opstand en de uitgebroken pest dreef hem terug naar ltalië. Lodewijk werd in eer hersteld en keizerin Judith, om wie eigenlijk alles begonnen was, wist een verzoening te bewerken tussen Lotharius en zijn vader, in 838.
In datzelfde jaar werd Frederik, toen hij na de heilige Mis van het altaar in de sacristie terugkeerde, door twee moordenaars neergestoken. Hoewel hij dodelijk gewond was, wachtte hij met het binnenroepen van de anderen om de moordenaars gelegenheid te geven te ontvluchten. Hij gaf de geest onder het zuchten van de psalmwoorden: “Ik wil de Heer zegenen in het land der levenden.”

De heilige Joannes de Veelduldende, was monnik van het Holenklooster in Kiev. Om zijn hartstochten te beteugelen liet hij zich tot aan de schouders in de grond begraven van de Antoniosgrot. Dat hield hij vol tot aan zijn dood in 1160, en na zijn dood hebben de monniken hem zo gelaten.

De heilige Olof (Odulphus), kanunnik van Utrecht, van franse afkomst, was een jongeman van ongewone puurheid. Hij werd priester in Brabant en sloot zich later aan bij de heilige Frederik bij diens missiewerk onder de Friezen. Hij had daarbij veel te lijden, maar hij wist alle moeilijkheden te overwinnen door zachtmoedigheid, geduld en naastenliefde, innerlijk gesteund door een diep geestelijk leven.
Op latere leeftijd vestigde hij zich in Utrecht waar hij een plaats kreeg als kanunnik. Hoe minder hij in staat was te werken, des te meer verdiepte hij zich in het gebed. Door vasten en nachtwaken scheen hij zich niet uit te putten maar telkens nieuwe kracht te winnen. Hij is gestorven op de 12e juni, in de 9e eeuw.
Zijn hoofdkwartier in Friesland groeide later uit tot het Sint-Odulphusklooster; dit klooster is echter in de golven verdwenen(1525), even buiten Stavoren, in het huidige IJsselmeer. (Jaarlijks vindt daar op zijn sterfdag -12 juni- een bedevaart plaats, vanuit het orthodox klooster in het nabijgelegen Himmelum.) Ook in Amsterdam bestond er een aan hem gewijde Olofskapel; de ruimte maakt nu deel uit van een congres-centrum.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-211/

 Jezus stilt de storm

[Modestus 137]

19 juli

De heilige Epafras, apostel uit de zeventig, was een medewerker van de heilige apostel Paulos, en wordt door hem geprezen in de Kolossenzenbrief. Epafras had daar veel werk gedaan voor het geloof in zijn geboortestad. Het schijnt dat de beide apostelen reeds vriendschap hadden gesloten in Tarsos, waarheen hun ouders tijdens de jodenvervolging verdreven waren.

De heilige Justa en Rufina waren twee christenvrouwen die leefden in Sevilla in het begin van de vierde eeuw, tijdens de vervolging onder Diokletiaan. Zij leefden van de handel in pottenbakkerswaar en wisten van hun verdienste ook vele armen te helpen.
Eens kwam een groep vrouwen, die een optocht hielden met een beeld van de godin Venus, hun winkel binnen en vroegen om een mooie vaas voor de godin. De winkeliersters zeiden dat ze daarvoor geen vaas ter beschikking hadden omdat zij christen waren en geen stenen wilden aanbidden. De anderen begonnen woedend al het vaatwerk in de winkel stuk te gooien, maar zij maakten zich meester van het stenen afgodsbeeld en braken dat in kleine stukken. Het werd een enorme rel en de vrouwen werden voor de stadsbestuurder gebracht.
Daar moesten zij wrede kwellingen ondergaan, vervolgens werden ze in de onderste gevangenis geworpen tot ze geheel uitgeput waren en opnieuw voor de rechter gebracht. Toen ze bleven weigeren wierook te offeren aan de afgod, werden ze opnieuw zozeer gefolterd dat Justa daarna in de gevangenis bezweek; Rufina werd daarop gewurgd.

De heilige Serafim van Sarov is een van de grootste russische heiligen en nog wel bijna uit de moderne tijd. Prochor Misjnin werd geboren als zoon van een aannemer te Koersk, in 1759. Toen hij twintig werd, trad hij in het klooster van Sarov en kreeg toen de naam Serafim. Veertien jaar later werd hij priester gewijd terwijl hij uitgroeide tot een groot mysticus, in wie het leven van de oude woestijnvaders opnieuw gestalte kreeg. Zestien jaar leefde hij in volstrekte eenzaamheid, diep in het maagdelijke russische woud, waar hij bomen velde, een moestuin aanlegde, de Heilige Schrift overwoog en de Vaders bestudeerde, onder onophoudelijk gebed. Alleen zondags ging hij voor de Heilige Liturgie naar het klooster, waar hij zich ook een half jaar moest laten verplegen nadat hij door een groep zwervers in elkaar was geslagen. Na zijn genezing trok hij weer naar de eenzaamheid terug en pleegde nog zwaardere askese. Dagenlang bleef hij staan bidden op een hoog rotsblok, zoals eens de zuilheiligen. Maar zijn gezondheid was toch geknakt en toen hij vijftig jaar oud was, bezat hij niet meer de kracht om de wekelijkse tocht naar het klooster te maken. Daar kreeg hij toen een afgelegen cel, waar hij nog vijfentwintig jaar als rekluus geleefd heeft tot zijn dood in 1833.
Maar dit zo verborgen leven straalde als een vuurtoren over het russische land en later over heel de wereld. Een stroom van zoekenden kwam naar hem toe om hulp in lichamelijke en geestelijke nood. Ook gaf hij leiding aan een zustergemeenschap in het naburige Divejevo. Zo sterk leefde hij in de Heilige Geest dat verschillende van zijn visioenen ook door anderen, die juist bij hem waren, werden meebeleefd. Grote bekendheid geniet het verslag van zulk een visioen door de handelaar Nikolai Motovilov, een trouw bezoeker die door de heilige Serafim van langdurige kwalen genezen was. In 1903 werd Serafim officieel heilig verklaard door de Russische Kerk.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-212/

 

Jezus verschijnt aan de 11 apostelen na Zijn opstanding.

18 juli 2022 bewerkt door Modestus

[Modestus 137]

20 juli

De heilige Vulmar was in het midden van de zevende eeuw een jonge edelman die leefde te Samer, in de buurt van Boulogne. Hij was gehuwd met Osterhilda en zij hadden elkaar hartelijk lief. Maar Osterhilda was als kind door haar ouders verloofd aan een andere man. Deze deed zijn beklag bij de koning van de Franken, die hem in het gelijk stelde. Het gelukkige echtpaar moest scheiden. Vulmar had geen zin meer in het gewone leven en hij vluchtte naar het verre klooster van Hautmont in Hainaut. Daar kreeg hij de opdracht de koeien te hoeden. Hij had de gewoonte aangenomen ‘s nachts stil op te staan en de bemodderde laarzen van de andere broeders te poetsen, zonder hen in hun slaap te storen. De abt betrapte hem daarbij, maar verried hem niet aan de anderen. Tenslotte werd hij priester gewijd en werd toen gegrepen om met God alleen te zijn in de vrije natuur. Nog eens stond hij in volkomen stilte op in de nacht en vertrok met de priestergewaden, altaargerei en een bijl. Hij vond een schuilplaats in het woud van Eeken en verbleef daar vele jaren in uiterste soberheid en gebed. Maar langzamerhand raakte hij bekend en toen keerde hij terug naar zijn geboortestreek, waar hij een kleine kluizenarij bouwde in de buurt van Samer. Daar ontmoette hij ook zijn broer, die hem verder van levensmiddelen voorzag. Er kwamen mannen en vrouwen die zich onder zijn leiding wilden stellen, en zo ontstonden er twee kloosters. We ontmoeten hem nog eens in een engelse kroniek, waarin verhaald wordt hoe koning Ceadwalla bij hem sliep toen hij op weg was naar Rome. En de koning schonk hem dertig gouden stuivers. Vulmar behield tot het laatst een goede gezondheid, en stierf op hoge leeftijd rond 710.

De heilige Aurelios, aartsbisschop van Carthago, was in 888 tot bisschop van die stad gekozen. Hij stond aan het hoofd van een groot deel van Noord-Afrika, met vele stadsbisschoppen (metropolieten) onder zich. Hij was in nauwe vriendschap verbonden met Augustinus en zij werkten samen om de Kerk te verdedigen tegen de verschillende ketterijen die zich van haar meester zochten te maken.
Hij is gestorven in 423, en bijna aanstonds werd zijn gedachtenis als die van heilige vereerd.

De heilige Elia, de roemrijke profeet van God. Hij stamde uit de met de Tempel verbonden stam van Levi uit het dorp Thesba. Hij is een der geweldigste figuren uit het Oude Verbond. Rond 900 voor Christus werd hij tot profeet-zijn geroepen, tijdens de regering van de afvallige koning Achaz die sterk onder de invloed stond van zijn vrouw, de koninklijke maar boosaardige Jesabel, die Elia als haar persoonlijke vijand zag.
Elia heeft geen geschriften nagelaten, zoals de andere Profeten, maar de weinige woorden die van hem zijn overgeleverd, zijn geladen met macht en daadkracht. Daardoor had hij een grote invloed op het volk, dat hij uit de Baälsdienst weer tot God wist terug te brengen.
Na dit heel bijzondere leven van door hem opgeroepen jarenlange droogte en geweldige regenval, van wonderbare spijziging en opwekking van doden, van vuur dat hij uit de hemel deed neerdalen en van diepe neerslachtigheid, kwam er ook een heel bijzonder einde. Tijdens een laatste voettocht, samen met zijn opvolger Elisa, werd Elia in een wagenspan van vuur ten hemel opgenomen. Hierin gelijkt hij op Mozes, die eveneens niet stierf maar weggenomen werd.
Het is veelzeggend dat het juist deze twee zijn die bij Christus komen tijdens Diens verheerlijking op de Taborberg. En nog is zijn taak niet afgelopen: Christus noemt Joannes de Doper de Elia die komen moest. En in de visioenen van de openbaring speelt Elia een rol in de eindtijd van de wereld. Over zijn leven worden we uitvoerig ingelicht in de Boeken der Koningen.

De heilige Abramios was een leerling van de heilige Sergios van Radonesj. Om de askese van het zwijgen te beoefenen trok hij zich terug in de eenzaamheid bij het Tsjoechlommeer, maar langzamerhand kwamen er toch zoveel leerlingen bij hem dat hij vier kloosters voor hen moest stichten. Daar deed hij ook bekeringswerk onder de plaatselijke finse stammen. In het laatste van de door hem gestichte kloosters is hij gestorven, in 1375.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-213/

 

 Jezus' parabel van de tollenaar en farizeeër

[Modestus 137]

21 juli

De heilige Arbogast, bisschop van Straatsburg tijdens de regering van koning Dagobert II van Austrië. Op zijn gebed genas de prins, die tijdens de jacht van zijn paard was geworpen en in coma lag door een zware hersenschudding. De koning schonk hem toen de stad Ruffeich bij Colmar. De streek waar hij zich teruggetrokken had en verschillende kloosters heeft gesticht, draagt sindsdien de naam ‘Heiligenwald’. In 678 werd hij tot bisschop van Straatsburg gekozen, en daar is hij gestorven in 678.

De heilige Barhadbesciabas, diaken van Arbela in Perzië‚ werd in het 15e jaar van de grote vervolging onder koning Sapor II, gevangen genomen en gefolterd terwijl de beulen riepen: ‘Aanbid water en vuur, eet het offerbloed, dan word ge in vrijheid gesteld’. Maar het gelaat van de gezegende diaken straalde van een onbegrijpelijke vreugde, alsof hij geheel onverschillig was over de kwellingen van zijn lichaam. En hij zei tegen de rechter: ‘Zomin gij als uw koning, of welke foltering dan ook, zal mij kunnen afsnijden van de liefde van Jezus. Hem alleen heb ik gediend vanaf dat ik een kind was tot in mijn ouderdom’.
Tenslotte veroordeelde de rechter hem om onthoofd te worden en hij beval een afvallige christen het vonnis ten uitvoer te brengen. De diaken wachtte vol vreugde op het ogenblik dat hij zou binnengaan in de vreugde van zijn Heer. Maar de beul voelde zich volkomen onzeker en zijn hand sidderde zo dat hij niet in staat was de beslissende slag uit te voeren. Zevenmaal trof hij de nek van de martelaar, zonder dat het hoofd van de romp gescheiden was en ten einde raad stiet hij hem het zwaard in de borst zodat de ander stierf, in 854.

 

De heilige Ezechiël, de profeet, was een priesterzoon uit de stad Sarir. ln het gevolg van koning Jechonias werd hij mee naar Babylon gevoerd waar hij een woonplaats kreeg toegewezen bij de Chaborrivier. Daar heeft hij 27 jaar geprofeteerd waarbij hij onder andere de verwoesting van het rijk Juda voorzegde‚ maar ook de terugkeer uit de Babylonische gevangenschap en de herbouw van de Tempel in Jeruzalem, waarvan hij een soort ideaalbeeld ontwierp.
Eveneens beschrijft hij het verschijnen van de Messias en het begin van Diens Rijk, samen met visioenen over de eindtijd. Door zijn prediking en zijn profetische daden hield hij het geloof levend onder het volk, en zo bereidde hij hen voor op de terugkeer uit de ballingschap.
Volgens de overlevering werd hij rond 600 voor Christus gedood door de koning van Juda, toen hij deze beschuldigde van afgodendienst. Hij ligt begraven niet ver van Bagdad.

De heilige Julia en Claudius, martelaren. Julia was afkomstig uit Troyes en werd bij een inval van de Gothen gevangen meegevoerd. Hun aanvoerder, Claudius, werd verliefd op haar, maar toen zij vertelde christen te zijn en een gewijde maagd, respecteerde hij haar en liet haar wonen in een eigen hut of tent. Daar raadpleegde hij haar als een orakel wanneer hij uittrok ten oorlog. Haar levenswijze maakte zoveel indruk dat Claudius en verschillende andere Gothen zich bekeerden. Toen konden ze niet langer bij de Gothen blijven. De bekeerden trokken met haar mee naar Troyes waar ze voor dat prefect werden geleid en veroordeeld om onthoofd te worden. Ongeveer in 275.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-214/

Jezus' parabel van de onvruchtbare vijgenboom 

[Modestus 137]

22 juli

De heilige Josef, graaf van Tiberias en boezemvriend van de beroemde rabbi Hillel, het hoofd van de synagoge van Tiberias in het begin van de vierde eeuw. Hij wist dat Hillel veel sympathie voelde voor het christendom. Deze vroeg op zijn sterfbed naar een bepaalde arts van wie hij wist dat hij ook bisschop was. De arts had met Hillel een onderhoud onder vier ogen. Hij liet een bad voor hem klaarmaken in zijn slaapvertrek en stuurde alle anderen de kamer uit. Maar Josef had zo zijn vermoedens en keek door een spleet in de deur wat er binnen gebeurde. Daar zag hij hoe rabbi Hillel gedoopt werd in de naam van de Heilige Drie-eenheid. Maar Josef zei daar niets van tegen de anderen.
Toen Hillel kort daarna stierf, wees hij Josef en een andere Jood aan als beheerder van zijn goederen en voogd over zijn zoon Judas, vertelt de heilige Epifanios. Josef opende de geldkist van zijn oude vriend. Daar was maar heel weinig geld in, maar wel heel wat boeken met onder andere het Evangelie volgens Joannes, de Handelingen der Apostelen, en een hebreeuws Boek der Geslachten‚ van de heilige Mattheos. Josef las ze uit nieuwsgierigheid, maar werd er diep door aangegrepen. Toen hij ziek lag, speelde de figuur van Christus een grote rol in zijn koortsdromen. Maar naarmate hij genas, verflauwde de herinnering.
Hij had bovendien veel te stellen met zijn pupil. Deze was in het badhuis verliefd geworden op een christenmeisje, dat niets van hem wilde weten, en dat hij het leven lastig maakte. Toen hij niet verder kwam liet hij zich zelfs in met tovenarij en was op het kerkhof bezig een liefdesdrank te brouwen. Dit hoorde Josef en hij moest er op af om de jonge heethoofd tot bezinning te brengen en te behoeden tegen de straf die de Wet van Moses voorschrijft tegen tovenaars.
Maar dit voorval brak Josef wel los uit de dagelijkse sleuren hij begon weer na te denken over Christus en Zijn macht over de demonen. Buiten de stadsmuur zwierf toen een bezetene, naakt en luid jammerend. Daar wilde Josef een proef mee nemen. Hij liet hem oppakken en bij zich brengen, stuurde verder iedereen weg, nam toen water, besprenkelde de man ermee, maakte een kruisteken over hem en bezwoer de duivel uit te gaan, in de naam van Jezus Christus. De ongelukkige schreeuwde het uit en viel toen in zwijm op de grond. Josef bleef nauwlettend toezien en zag hoe na een uur zijn bewustzijn geleidelijk terugkeerde. Hij ging overeind zitten, wreef met de hand over zijn gezicht, keek naar zichzelf en bloosde diep toen hij zag dat hij naakt was. Deze blos overtuigde Josef dat de man werkelijk weer tot zichzelf gekomen was, hij gaf hem wat van ziln eigen kleren en de man was voortaan genezen.
Maar nog altijd durfde Josef niet besluiten om christen te worden. Zijn voogdijschap was ten einde, maar om zijn hoge positie werd hij nu als hoofd van de synagoge aangewezen. Zijn gewetensstrijd maakte hem somber en bars tegen de anderen. Hij sprak nooit tegen Christus en ook niet over de komst van de Messias, en dat wekte achterdocht. Hij werd bespioneerd en men ontdekte dat hij het Evangelie las. Het boek werd hem uit de handen gerukt en de woedende Joden sloegen hem haast dood, en hij kon maar net ontsnappen. De volgende dag werd hij op straat overvallen en in de rivier gegooid; de stroom sleepte hem mee, maar met veel moeite wist hij de oever te bereiken.
Nu hij omwille van Christus geleden had, kwam er een einde aan zijn aarzelingen. Hij liet zich dopen en keizer Konstantijn gaf hem een hoge post en de opdracht kerken te bouwen. En hij organiseerde inderdaad de bouw van kerken in Tiberias, Diocaesarea, Kapernaüm en andere steden van Palestina.
Toen keizer Konstantius de arianen begunstigde, vestigde Josef zich in Skythopolis. Daar verleende hij gastvrijheid aan verschillende bisschoppen die om hun trouw aan Nicea verbannen waren; hijzelf was door zijn hoge positie betrekkelijk onaantastbaar. Hij is in die stad gestorven in 356.

De heilige Menelaus stamde uit het franse koningshuis in Anjou. Omdat hij reeds als kind een opvallend vrome jongen was, wilden zijn ouders hem zo vroeg‚ mogelijk laten trouwen, en er werd een huwelijk gearrangeerd. Menelaus ontvluchtte toen het huis en met een paar gelijkgezinde vrienden trad hij in het klooster van Carméry in Auvergne.
Daar leefden zij zeven jaar als monnik en gingen toen naar Ménat, in de buurt van Clermont. Daar bouwden zij een vervallen klooster op, zodat hij als de tweede stichter daarvan wordt beschouwd. Hij bestuurde deze abdij vele jaren, in een grote roep van heiligheid. Daar is hij ook gestorven, in 720.

 Heilige Maria Magdalena

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-565/

 

 De doop van Jezus Christus door Johannes de Doper

[Modestus 137]

23 juli

De heilige Anna, moniale in Leukate, deelde na de dood van haar ouders hun grote rijkdommen uit aan de armen. Zij leefde in de eerste helft van de 9e eeuw en haar stralende schoonheid wekte de liefde op van een zekere Agarenos, die toen juist in Konstantinopel verbleef. Hij zette er alles op haar tot vrouw te krijgen en werd daarbij gesteund door keizer Theofilos, zodat Anna die hem afwees, in moeilijkheden kwam. Maar zij werd door God geholpen: Agarenos overleed. Anna was toen vrij om in het klooster te treden en daar gaf zij zich over aan harde askese die haar uiterlijke schoonheid deed verdwijnen. Zo leefde zij bijna 50 jaar in harde strijd en toen is zij na een kort ziekbed gestorven.

De heilige Apollinaris, eerste bisschop van Ravenna, was daarheen gezonden door de heilige Petros. Hoewel hij niet de marteldood is gestorven, wordt hij toch als martelaar vereerd, omdat hij bij verschillende gelegenheden gefolterd is om zijn trouw aan Christus. Na 28 jaar geloofsverkondiging is hij gestorven rond het jaar 75.

[...]

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Trofimos, Theofilos en 13 gezellen die te Lykië na allerlei martelingen onthoofd zijn, onder Diokletiaan, rond het jaar 300; Vitalios, bisschop van Ravenna; Apollonios, hiëromartelaar, in het vuur gedood; Raven en Rasyphus, ter dood gebracht in Macé in de 3e eeuw; Primitiva, gedood te Rome.

Eveneens op deze dag de heilige Hanna, moeder van de Profeet Samuel; Valerianus, bisschop van Cimiez, tegen 460.

Tevens wordt vandaag gevierd het feest van de ikoon van de Moeder Gods ‘Vreugde van de bedroefden’.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-216/

 Jezus' parabel van de trouwe en ontrouwe rentmeester

[Modestus 137]

24 juli

De heilige Athanasios, de nieuwe martelaar uit Kios in Bithynië. Hij woonde als een rijk man in Konstantinopel, waar hij zijn medeburgers die door de Turken onrechtvaardig waren behandeld, zoveel mogelijk bijstond en verdedigde. Tenslotte werd hij zelf gevangen genomen en voor de keus gesteld de Islam aan te nemen of berecht te worden. Athanasios bleef Christus trouw, ondanks maandenlange mishandelingen, en werd tenslotte onthoofd in 1670.

De heilige Christina was de dochter van een legeroverste te Tyros. Daar zij de kostbare afgodsbeelden van haar vader had kleingeslagen om de stukken aan de armen uit te delen, werd zij door haar eigen ouders aan de beulen overgeleverd. Voor het geloof heeft zij toen een wrede folterdood moeten verduren tegen het einde van de derde eeuw.

De heilige Boris en Gleb (in de doop Roman en David) waren de jongste zonen van de heilige vorst Wladimir uit zijn huwelijk met een bulgaarse christin. Wladimir had zijn rijk onder zijn zonen verdeeld, waarbij de oudste broer, Swjatopolk, grootvorst van Kiev was geworden. Deze was bang dat de andere broeders hem zijn erfdeel zouden betwisten, en terwijl hij hun liefde en vriendschap beloofde, zond hij in werkelijkheid sluipmoordenaars op hen af, die hen op brute wijze afslachtten, in 1015. Hun dramatisch einde maakte grote indruk op het russische volk, dat zich in alle tijden tot hen wendde als geliefde heiligen en als helpers in uiterste nood. Hun gedachtenis wordt gevierd op 24 juli‚ de dag dat de tot hun eer gebouwde kerk werd gewijd.

De heilige Declan, bisschop van Ardmore in Ierland, werd geboren in het huis van een zekere Dobran, waar zijn ouders, de vorsten van Nandesi, lange tijd verblijf hielden. Er kwam een heilige priester op bezoek, de latere bisschop Colman, die een diepe indruk op hen maakte, zodat zij het kind lieten dopen. Dit bleef toen in het huis van Dobran en toen de jongen zeven jaar oud was werd hij opgevoed door Dymna, een kluizenaar uit de omgeving. Declan leefde lange tijd bij hem en werd zelf een bekende geestelijke persoonlijkheid, tot wie velen kwamen om zich onder zijn leiding te stellen, zodat er een gemeenschap van kluizenaars ontstond.
Met verschillende van zijn leerlingen ging hij op pelgrimstocht naar Rome en hij werd daar door de paus tot bisschop gewijd. Bij zijn terugkeer naar lerland kwam hij door Wales, waar hij de heilige David ontmoette. In Ierland vestigde hij zich in Ardmore, dat hem door de graaf was geschonken. Hij is gestorven in het begin van de 6e eeuw.

[...]

De heilige Niketa en Kallinika (of Aquilina) waren twee zusters, bekende publieke vrouwen, die afgestuurd werden op de martelaar Christoforos in de gevangenis, om hem tot ontucht te brengen en daardoor Christus te laten verloochenen. Maar het resultaat was dat de twee vrouwen zich bekeerden. Zij werden ter dood gebracht op bevel van koning Dago, in de 3e eeuw.

De heilige Wulfhad en Ruffin waren zonen van de koning van Mercië. Tijdens de jacht kwamen zij in aanraking met een kluizenaar en leerden zo Christus kennen en liefhebben. Nadat zij zich hadden laten dopen, werden zij door woedende familieleden vermoord, in 658.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-217/

 De verzoeking van Jezus in de woestijn

[Modestus 137]

25 juli

De heilige Anna, de moeder van de Moeder Gods. Zij was een dochter van de priester Mathan en diens vrouw Maria, uit de stam van Levi, het geslacht van Aäron. Zij stierf in de ouderdom van 79 jaar, nog vóór de, verkondiging. Haar zuster Soba was de moeder van Elisabeth, de moeder van de heilige Johannes de Doper. Daardoor waren de Moeder Gods en Elisabeth nichten van elkaar.
Het apocriefe Proto-evangelie‚ toegeschreven aan Jakobos, de Broeder des Heren, waarin over haar wordt verhaald, is geschreven binnen honderd jaar na de komst van Christus, en naast allerlei verhalen zijn er zeker ook oude tradities in verwerkt. Er bestaan griekse, arabische, koptische en syrische handschriften van, en we vinden aanhalingen eruit bij de heilige martelaar Justinus, bij Klemens van Alexandrië‚ Origenes en vele latere schrijvers.
Daarin wordt verhaald hoe Anna jarenlang kinderloos bleef tot zij, evenals die andere Anna (Hanna), de moeder van de profeet Samuël, in haar uiterste nood in de tempel ging bidden en het kind aan God beloofde. Toen zij daarop een dochtertje kreeg, gaf zij het de naam Maria, om aan te duiden dat het een gave was van God; en toen het kind gespeend was, bracht zij het naar de tempel om haar gelofte te vervullen. Daarmee was haar taak vervuld. Reeds in het jaar 500 bestond er in Caesarea een aan haar gewijde kerk.

De heilige Blandina, Sa(n)ktos‚, Maturos en Attalos kwamen op reis bij Lyon, tijdens de vervolging van Marcus Aurelius. Bij de controle aan de poort werd hun gevraagd naar hun geloof. Ze antwoorden dat ze christenen waren. Zij werden toen gevangen genomen, op allerlei wijzen wreed gefolterd en tenslotte gedood in het jaar 177. Hun lichamen werden verbrand en de as werd in de Rhône geworpen om hen volkomen uit de wereld weg te vagen, maar hun nagedachtenis kon niet worden vernietigd.

De heilige Cucuphas (of Ququfas, Quoquofas, Cocovatus, Quiguenvat, Covat, Culgat) is een van de beroemdste Spaanse martelaren. Uit de verschillende spellingswijzen van zijn naam blijkt hoe wijd zijn verering zich heeft verbreid.
Hij was geboren in Scillitana in Afrika en samen met de heilige Felix studeerde hij in Caesarea van Mauretanië. Zij waren christenen en toen de vervolging weer uitbrak, vluchtten zij uit Mauretanië, waar ze te zeer bekend waren. Ze investeerden hun bezit in een handelsschip dat op Spanje voer en hoopten zo aan de wreedheid van de vervolgers te ontsnappen. Maar in Barcelona werden ze aangehouden door de hebzuchtige proconsul, juist omwille van hun goederen. Cucuphas werd op de pijnbank gemarteld en tenslotte onthoofd, in 303.

[...]

Heden ook de gedachtenis van de 165 heilige vaders van het 5e Oecumenisch Concilie te Konstantinopel in 553. Dit ging erover dat Christus een onverdeelde Persoon is: geheel en al God en tegelijk volkomen mens, en dat daarom gezegd kan worden dat Een van de Drie-eenheid heeft geleden in het vlees. We kunnen met recht zeggen dat in Christus, God geboren werd en dat in Hem God stierf, de mens geworden God. In Zijn alles te boven gaande bestaan, in Zijn transcendentie, is er natuurlijk geen sprake van Gods geboorte of dood, maar de vleesgeworden Logos uit de Drie-eenheid is daar wel aan onderworpen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-218/

 

 

Apostel Paulus op Malta na de schipbreuk

[Modestus 137]

26 juli

De heilige Erastes was een van de eerste bekeerlingen van de apostel Paulos in Korinthe, toen deze daar gedurende anderhalf jaar het Woord had gepredikt. Hij ging met Paulos naar Efese, en werd toen door hem naar Macedonië gezonden. Later keerde hij naar Korinthe terug, waar hij in vrede is gestorven.
Er is ook een traditie die zegt dat hij de gaven van Paulos naar Jeruzalem bracht en daar de geldbeheerder werd van de vroege christengemeente, en naderhand bisschop van Paneas; maar het is niet zeker of dit dezelfde Erastes betreft.

De heilige Hermolaos, Hermippos en Hermokrates waren priesters van de Kerk te Nikomedië. Zij bleven gespaard toen de grote kerk, met duizenden gelovigen, met Kerstmis in brand was gestoken tijdens de vervolging van Maximiaan. Toen later een pasbekeerde christen, Pankratios, gegrepen werd, vertelde deze dat hij door Hermolaos was gedoopt. De politie begon toen een drijfjacht waarbij heel de omgeving van de kerk werd uitgekamd, en zo werden de drie priesters gevonden. Zij werden voor de keizer gebracht, en toen zij hun geloof standvastig bleven belijden, werden zij onthoofd in 305.

De heilige Moyses de Hongaar was na de dood van zijn meester de heilige Boris, in gevangenschap geraakt. Hij werd gekocht door een rijke Poolse, die verrukt was over de schone jongeman. Toen hij haar echter versmaadde werd hij gepijnigd en in schande verjaagd. Hij kwam toen in Kiev bij de heilige Antonios, die daar juist het russische monastieke leven was begonnen. Moyses voelde zich daardoor aangetrokken en leefde verder als monnik in een der holen van de Dnjepr-oever, waaruit later het beroemde Holenklooster is ontstaan. Hij is gestorven in 1043.

De heilige Oriozela werd tijdens de vervolging van keizer Decius (249-251) voor de rechter gebracht en na haar veroordeling onthoofd omdat zij bleef vasthouden aan Christus. Haar lichaam werd verbrand omdat bekend was geraakt dat de christenen de overblijfselen van de martelaren als een kostbare schat bewaarden.

De heilige Paraskeva (= vrijdag) van Rome leefde in de tijd van keizer Antoninus (138-160). Haar ouders waren lang kinderloos geweest en nu beloofden zij dat zij, wanneer God hun gebed verhoorde, het kind geheel aan Hem zouden toewijden.
In dezelfde geest was ook haar opvoeding, en toen beide ouders gestorven waren, verdeelde Paraskeva haar bezit onder de armen en vroeg de moniale-sluier. Zij kwam naar Rome en sprak tot ieder die maar luisteren wilde over Christus. Daarom werd zij gevangen genomen en na heftige folteringen onthoofd.
Toen haar door de rechter gevraagd werd hoe zij aan zulk een eigenaardige naam kwam, verhaalde zij dat haar ouders een grote verering hadden voor het lijden van Christus. Daarom vastten zij elke vrijdag de gehele dag en gaven hun maaltijd aan de armen, met nog andere hulp. En dat zij haar daarom, toen ze op vrijdag geboren werd, de naam van die dag hadden gegeven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-219/

 

 Jezus vóór Pontius Pilatus

[Modestus 137]

27 juli

De heilige Zeven Jongelingen van Efese: Maximilianos‚ Malchos, Martinianos, Dionissios, Joannes‚ Serapion en Constantinos (of Exakoustodianos), ook wel genoemd de Zeven Slapers. Zij beleden hun geloof voor de rechter te Efese, in 250. Zij werden ingemetseld in een grot en ontsliepen in de Heer. In 479 vond men hun en later werd er verhaald dat zij slapend gevonden werden en weer ontwaakten voor enkele dagen, als getuige van de mogelijkheid der opstanding.

De heilige Klemens Slovensky was een mede-missionaris van de heilige Methodios in Moravië. Na diens dood werd hij, met vier anderen, door het duits-gezinde bestuur uit het land gezet. Zij wendden zich nu tot de Bulgaren waar ze goed ontvangen werden. Klemens werd bisschop gewijd en had zijn zetel in de buurt van Ochrid. Er bestaan nog enkele van zijn preken, die duidelijk gericht zijn op pasbekeerden. Hij is in Ochrid gestorven in 916

De heilige Panteleimon onderging de marteldood te Nikomedië‚ tijdens de vervolging van Diokletiaan. Al heel vroeg was er in Konstantinopel een kerk gebouwd tot zijn eer, die in 532 in zulk een vervallen staat verkeerde dat die moest worden herbouwd. De akten van zijn dood stammen uit veel later tijd. De vermelde feiten zijn dat hij een arts was, zoon van een christen-moeder en een heidense vader. Zijn eigenlijke naam was Pantaleon‚ helemaal leeuw, maar om zijn goedhartigheid werd hij Panteleimon, de albarmhartige, genoemd. Hij stond bekend om zijn bijzondere kundigheid en daardoor was hij lijfarts van keizer Maximiaan, maar toen hij door de priester Hermolaos tot het christendom was bekeerd, vatte de keizer, daarin gesterkt door jaloerse collega’s een heftig wantrouwen tegen hem op en liet hem ter dood brengen, in 305, toen hij ongeveer dertig jaar oud was. Ook een blinde, die door Panteleimon genezen was en daardoor tot het geloof was gekomen, werd ter dood gebracht.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Felix, bisschop van Nimes; Maurus‚ bisschop van Bisceglié, met Panteleimon en Sergius onder Trajanus; Felix, Julia en Jucunda in Nola; en Celestinus I, bisschop van Rome ten tijde van het Concilie van Efese.

Eveneens op deze dag de heilige Joasaf‚ metropoliet van Moskou, naar een klooster aan de grens verbannen en daar gestorven, 1555; Nikolaos Katsianov, Dwaas om Christus in Novgorod, 1392; 

Herman van Alaska‚ 1837; Etherius, bisschop van Auxerre; Ursus, bisschop van Troyes, 426; Desiderius, bisschop van Besancon, 5e eeuw; Ursus, abt te Loches, 5e eeuw; Leubaïs, abt, einde 5e eeuw; Fronimus, bisschop van Metz, tegen 500; Galacterius, bisschop van Lescar, 6e eeuw; Gorazdos, bisschop in Moravië; de priesters Angeliaros, Nahum en Sabbas, die met hem gewerkt hebben aan de verbreiding van het geloof onder de Slavenvolkeren; en Manuel, een monnik.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-220/

 

De geboorte van Johannes de Doper

[Modestus 137]

 

28 juli

De heilige Akakios werd op jonge leeftijd martelaar onder keizer Likinios (307-323). Hij werd naar verschillende plaatsen gebracht om als volksvermaak gemarteld te worden en is tenslotte in Miletos (Jonië) onthoofd.

De heilige Christodoulos van Kassandra had gepoogd een afvallige christen het Kruis te laten kussen. Daarvoor werd hij door de straten van Thessaloniki gesleept, met een groot kruis op de rug, en zo mocht hij Christus navolgen op Diens weg naar Golgotha. Hij werd opgehangen in 1777.

De heilige Eustathios was soldaat te Ankyra. Hij werd aangegeven als christen en beleed voor het gerecht dat Christus in waarheid God is. Om die belijdenis werd hij wreed ter dood gebracht in 316.

De heilige Innocentius I, bisschop van Rome vanaf 402, was afkomstig uit Albanië. Hij probeerde een verzoening te bewerken tussen de keizer en Joannes Chrysostomos, toen deze in ongenade was gevallen door zijn openhartige preken, doch het was helaas tevergeefs.
Tijdens zijn bestuur werd Rome driemaal belegerd door de Gothenkoning Alarik, en tenslotte ingenomen, geplunderd en verwoest in 410. Ook werd hij betrokken in de afrikaanse strijd tussen Augustinus die wel erg sterke nadruk legde op de noodzaak van de genade en het onvermogen van de mens, en Pelagius‚ die tot het tegenovergestelde uiterste doorsloeg en zei dat de mens verlost kon worden door de kracht van zijn eigen wil, en dat Christus gekomen was om de mens te onderrichten, niet om hem te helpen. Innocentius, om zijn mening gevraagd, schreef dat elk christelijk streven de hulp van de genade nodig heeft, en dat zij die dit ontkenden, zich buiten de Kerk plaatsten. Dit was zijn laatste werk voor zijn sterven in 417.

De heilige Irene Chrysovalanda uit Kappadocie was uitgezocht als bruid voor keizer Michaël III. Op haar tocht naar Konstantinopel ontmoette zij de heilige Joannikios, de askeet van de Olymposberg, en kreeg zijn zegen. Deze ontmoeting had een beslissende uitwerking en veranderde de richting van haar leven. Er ontwaakte een groot verlangen in haar om zich geheel aan God toe te wijden maar ze verwachtte grote moeilijkheden wegens de verplichtingen die zij op zich had genomen.
Toen zij aankwam in Konstantinopel werd zij met veel eer ontvangen. De keizer was echter juist met een ander meisje getrouwd, waardoor zij onverwacht haar vrijheid hervond. Zij stelde haar slaven in vrijheid, verdeelde haar bezittingen onder de armen en kocht gevangenen vrij. Daarna ging ze naar het klooster Chrysovalanda, waarover Joannikios had gesproken.
De strikte levensregel die daar werd onderhouden, volgde zij zonder zichtbare inspanning, en reeds spoedig begon zii meer te doen in strenge vasten en langdurige gebeden, staande, met opgeheven handen, vaak tot de tijd van de Goddelijke Dienst. Dit volbracht zij, naast het gewone werk overdag, waarbij zij het minst aantrekkelijke werk op zich nam. Zij behield bij dit alles naar goede gezondheid.
Na verloop van tijd werd zij tot abdis gekozen en onder haar leiding kwam het klooster tot grote bloei. God schonk haar de gave van profetie en van wonderen, zodat velen haar kwamen bezoeken voor zegen en raad, troost en hulp. Zij is gestorven in de ouderdom van 108 jaar, in 829.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/heiligen-van-de-dag-221/