Mijn dank aan credible als een puzzelstuk

[Nadiya 5]

 

Lieve lieve Credible,


Waar zal ik beginnen, het voelt een beetje gek dat ik al heel lang niet actief bent geweest op Credible en voor het laatst bijna 10 jaar geleden heb gereageerd. Maar wat ben ik dankbaar dat jullie website als een zaadje is gebruikt door de Here. Tot deze dag kan ik bepaalde gebeurtenissen in mijn leven niet bevatten. De wonderen die Jezus verricht zijn ook niet te bevatten. Liefde dat zo puur is op deze gebroken aarde, die liefde beangstigd me eerlijk gezegd soms ook. Waarom ik? Ik heb heel lang slecht geleefd, ook die 10 jaar geleden. Door die zondes heen zag de Here mijn diepste verlangen, geliefd en omarmd te worden in rust. Dat waren dingen die niet in mijn leven bestonden. Jullie zijn een enorm gezegende website en blijf jullie liefde delen, achteraf zijn veel dingen op zijn plaats gevallen, ook mijn aanmelding bij jullie website, mijn ontmoeting met Josje tijdens mij bijbaan als weekendbegeleider 10 jaar geleden in Hilversum, mijn ontmoeting met ene Daniel via deze website. Zowel Josje nodigde mij uit voor dezelfde kerstnachtdienst toen in Oud-Beijerland als Daniel via Credible. Dat kan toch geen toeval zijn. Soms vallen dingen later op zijn plek. Het contact met Josje stopte toen ik 10 jaar geleden weg ging bij mijn werk, als mijn contact met Daniel toen ik niet meer actief was op Credible. Mochten jullie dit lezen, jullie zijn hele bijzondere mensen, blijf jullie liefde en geduld verspreiden, wij mensen hebben dit nodig. 

Vandaag ben ik klaar om mijn verhaal te delen, te schrijven waar mijn tong stopt. Er zijn weinigen die het weten, vanwege de kans op vervolging voor mijn familie leden, die wel moslim zijn. Voor de schaamte van mijn verleden. Maar op internet heb ik alle vrijheid om te schrijven wat ik wil. Vandaag wil ik het delen met de wereld. En schrik aub niet, ik ben niet meer wie ik was door Zijn genade. En dat is iets waar ik vaak mee worstel, door het leven dat ik heb geleid, de enorme afwijzingen als kind zijnde in mijn primaire omgeving. Jezus liefde is soms to much en in momenten van zwakte heb ik pijn om dat te accepteren. Als het diep in je ziel is geworteld dat je pas goed bent als je presteert en goede dingen doet, dan brengt Jezus liefde soms ook verwarring. 

Drie jaar geleden heb ik mijn leven aan Jezus gegeven na jarenlange strijd. Hij openbaarde zich en bleef zich openbaren, zonde op zonde en Hij was daar. Ondanks deze bevrijding voel ik mij een gevangen christen omdat ik niet durf te vertellen over Hem. Ik ben gezegend met een tong die ik slik op momenten waarin Hij mij roept om te getuigen van Hem. Vaak uit angst zeggen dat ik moslim ben terwijl ik dat niet ben. Ik help met vertalen bij een AZC, het doet me intens pijn als ik mij landgenoten zie liegen dat ze bekeerd zijn voor papieren. Ja, dit is de werkelijkheid. Maar ook Jezus helpt mij daarin, Hij helpt mij door niet te gaan oordelen. Want wij gebroken mensen zijn van alles in staat wanneer wij in een overlevingsmodus zitten. Gods weg is niet te doorgronden, wat bij een leugen kan beginnen, kan Hij kostbare vrucht van maken. 

In 1994 zijn wij gevlucht vanuit een land dat verwoest is door de oorlog, een land waar mijn ogen weinig van mee heeft gekregen. Wel een land die littekens hebben achter gelaten in mijn ouders. Ouders die zijn gevlucht naar Nederland om met deze littekens hun kinderen op te voeden. We kwamen als politieke vluchtelingen. Na drie jaar in een AZC te hebben gewoond kregen wij een huis ergens in het noorden van Nederland. Hele bijzondere jaren gehad, ik kan nu nog de rust en vrijheid voelen als ik terug denk aan mijn kinderjaren in dat dorpje. De warmte van bewoners onder elkaar, de gastvrijheid, de liefde en de acceptatie. De geur van koeienmest als ik naar school liep, de melkboer die melk bracht op zijn fiets.

Toen kwam de verhuizing, die verhuizing heeft zo'n grote impact gehad op mijn leven die ik tot deze dag ervaar. Dat veilige gevoel dat opeens verdween door te verhuizen naar de grote stad. En ja, echt een grote stad vergeleken met dat dorpje. Ik was 10 jaar en kwam de grote stad in. De mensen waren helemaal niet zo bezig met elkaar, ieder met zich zelf. Het leven hier in deze grote stad viel erg tegen voor mij als 10 jarige dat gewend was op de woensdagmiddagen paard te gaan rijden bij klasgenootjes op hun boerderij. Hier waren tien jarigen al bezig met hun eerste sigaretten. Soms denk ik, hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als we niet waren verhuisd? Maarja, zou ik dan ook Jezus hebben leren kennen? Vragen die af en toe naar binnen schieten. 

Mijn ouders werden ook opeens heel erg streng. Ik had zo weinig vrijheid, ik mocht na schooltijd het huis niet verlaten. Mocht niet met jongens praten, geen make-up op. Niet spelen bij klasgenoten, wel hun bij mij. Dat was voor mij zo heftig, want ik was alle vrijheid gewend in dat dorpje. Nu ik zelf ouder ben, heb ik er begrip voor gekregen. Zij handelden uit overmatige bezorgdheid, niet alleen had die verhuizing voor mij een enorme impact maar ook voor mijn ouders. Maarja als kind/puber sta je niet echt stil bij de leefwereld van paps en mams. 

Deze boosheid die ik had naar mijn ouders toe, uitte zich in alle heftigheid in de pubertijd. Ik raakte op de middelbare school bevriend met meiden die meer mochten dan mij. Ja, ik wilde dat ook! Vrijheid heeft ook zijn grenzen, maar door dat ik mij zo gevangen voelde brak ik uit. Uitbreken op een negatieve manier. Mijn ouders hadden het niet breed thuis. De dag waarop ik op school werd uitgelachen omdat er gaten in mijn schoenen zaten waardoor je me sokken zag, vergeet ik nooit meer. Die dag zette ik een knop om. De verkeerde knop. Samen met vriendinnen zijn we gaan stelen. Het viel mijn ouders op, ik droeg kleding die zij niet hadden gekocht, dure parfums. Ze vonden geld in mijn tas. In deze grote stad waar veel armoede is, kon ik spullen die ik had gestolen snel doorverkopen. Mijn vader liet mij alle hoeken van het huis zien, de klappen die ik kreeg hiervoor deden me eerlijk gezegd niet zoveel. Op een gegeven moment zondig je zoveel dat je verdooft raakt. Toen begon ik aan de drugs. Er ging een wereld voor mij open. De pijn, het gemis aan warmte, de verhuizing, achter moeten laten waar je net aan gehecht bent..alle opstapelingen verdwenen als ik een jointje rookte. Het bleef niet bij 1 jointje, het werden meerdere jointjes. School kreeg dit ook in de gaten en ik moest in gesprek met school maatschappelijk werk. Negen van de tien keer zat ik er stoned.

Tien geleden schreef ik op credible, mijn ontmoeting met een christelijk echtpaar in een ''park''. Ik heb toen gelogen, omdat ik mij zo erg schaamde om te vertellen wat er echt was. Het was geen park maar een singel met huisjes er om heen. Ik wachtte op een vriendin die op haar school wat moest regelen. Ik zat en rookte op een stoepje in dat singel mijn jointje op, toen ik een hand voelde op mijn schouders. Deze man vroeg samen met zijn vrouw mij mee naar binnen, ze hadden medelijden dat zo'n jonge meid als ik daar zat. Ik ben nu 27 en ik was toen een jaar of 15/16 en ik zal deze ontmoeting nooit vergeten. Hoe stoned ik ook was, deze mensen straalde zoveel licht uit. Ik ben toen met hun mee naar binnen geweest, ze gingen voor mij bidden. Nog nooit heeft iemand voor mij gebeden, maar hun wel. Onbekenden die voor mij bidden? Ze gaven mij ook een boekje mee over de engelen en vertelde mij veel over Jezus. Jezus kende ik als profeet en niet als zoon van God. 

Ik ben toen weggegaan en heel vaak kwamen deze lieve mensen in mij gedachtes. 

Mijn thuissituatie verslechterde en ik begon weg te lopen van huis. De hulpverlening besloot mij uit huis te plaatsen, omdat het niet goed ging. Maar dit wegloopgedrag had ik ook in de opvanghuizen waarin ik verbleef. Als ik nu terug reflecteer op die situatie, schreeuwde ik eigenlijk om aandacht, om liefde van mijn ouders die ik niet kreeg. Om een afwezige knuffel die ik op straten in deze grote stad wel vond. Ik heb misschien 10 opvanghuizen versleten tot de hulpverlening besloot om mij in een gesloten opvang te plaatsen. In wezen was dit een jeugdgevangenis waarin ik via de civiele traject binnen kwam maar ook met meiden zat die via het strafrecht kwamen. 

Ik ben zo dankbaar dat ze mij daar hebben geplaatst. Daar heb ik structuur leren kennen, daar heb ik echt warmte gevoeld, daar is mij uitgelegd wat grenzen zijn, daar is van mij gehouden om wie ik ben en niet wat ik doe. Je hebt daar ook geestelijke verzorging. Ik vroeg een gesprek met een imam aan, helaas was dit geen geslaagde gesprek. Ik was zo fout voor Allah en heb mijn ouders zoveel pijn gedaan volgens hem. Ik dacht eerlijk gezegd: hier kom ik niet meer.

Ik zag sommige meiden met een dominee praten en ik dacht: waarom niet? Ik kan toch geen kant op hier en het is ook afleiding. Deze man, ongelofelijk..ik heb geen woorden voor deze dominee. Hij liet mij huilen om mijn eigen leven, de eerste keer dat ik mijn ware verdriet en gebrokenheid uitte was bij hem. Hij luisterde en oordeelde niet, ik had hem ook verteld over die ontmoeting op dat stoepje met die christelijke echtpaar. Hij vond mij bijzonder, hij zei dat Jezus mij opzoekt. Jezus mij opzoekt? Hoe kan dat, ik ben zo zondig en slecht. Met mijn handen heb ik gestolen, met mijn tong onreine woorden gebruikt, mijn lichaam gebruikt voor geld en nu zit ik in een jeugdgevangenis en verteld iemand mij dat Jezus mij opzoekt? Ik zoek Hem niet op maar Hij zoekt mij op? De dominee gaf mij ook een boek die ik daar heb gelezen over Nicky Cruz. Heel veel dingen vielen op zijn plek, ik kende Jezus met mijn verstand en mijn hart maar durfde mijn hart niet aan Hem te geven. 

Dit was zo'n bizarre ervaring want ik kom uit een cultuur en land waarin je eerst moet presteren voordat je wat verdient. Ik had geen enkel recht in mijn beleving op Gods liefde. 

In de jeugdgevangenis heb je ook onderwijs. Mijn concentratie was terug, hier kon ik niet blowen, hier kon ik niet spijbelen, hier werd ik verplicht onderwijs te volgen. Ik kreeg ook het besef dat het tijd is voor verandering. Het onderwijs in de jeugdgevangenis zit anders in elkaar dan buiten. Ik sloot goed aan bij HAVO 3 en mocht dit daar volgen. Achteraf kan ik niet bevatten dat ondanks al mijn problemen toentertijd, ik nog ergens een goede hersenpan had. Na een paar maanden besloot de rechter dat ik naar huis mocht. Ik mocht kiezen om op me zelf te gaan wonen of weer bij mijn ouders. Ik besloot voor het laatste, ook omdat ik mijn ouders zoveel pijn had gedaan met mijn gedrag, wilde ik ze laten zien dat het goed met me gaat. Voordat ik weg mocht gaan uit de jeugdgevangenis kreeg ik een begeleider toegewezen die mij begeleide bij het vinden van een bijbaantje en onderwijs. Op deze verlofdagen ging ik samen met haar naar mijn woonplaats. Ik besloot met mijn havo 3 naar 4 doorverwijzing een MBO 4 opleiding te beginnen SPW en ik kreeg een bijbaantje bij een call center. Het was zo bizar, ik was een meisje met veel problemen maar werd behandeld als een grote crimineel. In een geblindeerd justitie busje werd ik gebracht naar civiele rechtszaken. Ondanks dat ik veel heb overwonnen hebben deze ervaringen veel indruk op me gehad. Ik ben te jong in een wereld van volwassenen terecht gekomen. Heel lang verbitterd geweest, boos op me zelf en iedereen. Ik kon heel makkelijk mijn gevoelens uitschakelen en doen alsof het goed met mij ging, een overlevingsmodus die heel lang werkt tot je breekt. 

Bij mijn bijbaantje op het call-center moest ik klanten bellen van de Eva tijdschrift en Elizabeth bode. Weer over Jezus, weer kwam ik in aanraking met Jezus zonder hem op te zoeken. Want ik durfde Jezus nooit zelf op te zoeken, ondanks mijn besef van mijn zondes en mijn leven te hebben geleid zonder rekening te houden dat ik uit een islamitische gezin kwam, was ik ergens altijd bang voor Allah. Bekering is een onvergefelijke zonde binnen de Islam.

Op het MBO ging het ook goed, ik kon makkelijk mee met de rest. Het was wel wennen om weer thuis te wonen, maar iedereen was zo trots op mij. Ik blowde niet meer, ik had goede cijfers. Ik ging solliciteren als weekendbegeleider bij een crisisopvang in Hilversum en ik was aangenomen! Wie had dat nou gedacht, zit je niet eens een paar maanden geleden in de jeugdgevangenis en mag ik nu al dit gaan doen. Daar heb ik ook Josje ontmoet die mij heeft uitgenodigd voor de kerstnachtdienst in Oud-Beijerland.

Ik wilde antwoorden..dat was ook de tijd waarin ik lid was van credible en ene Daniel mij ook had uitgenodigd voor dezelfde kerstnachtdienst via credible. Ik ben toen ook geweest, het was de eerste keer dat ik een kerk van binnen zag. Het was heel bijzonder, zoveel mensen bij elkaar die Jezus aanbidden. 

Ondanks al deze ervaringen lukte het mij niet om standvastig te zijn. Ik raakte in de war, ik kreeg het gevoel dat ik alleen maar geliefd was als ik goede dingen deed. Ja, ik deed goede dingen, het ging thuis goed, mijn rijbewijs in 1 keer gehaald, mijn studie ging goed. Maar van binnen was ik intens verdrietig. Het leven op straat heeft veel littekens achter gelaten en die gevoelens kwamen naar boven juist toen het zo goed ging. Ik was klaar met alles en iedereen. Ik stopte met school en werk, deed het rustig aan. Wilde voor mij zelf paar dingen op een rijtje krijgen. Tegen mijn ouders loog ik dat ik naar school ging. Ik leerde een man kennen en we kregen een relatie. Ik woonde toen nog thuis bij mijn ouders en raakte zwanger van hem. Gedreven door angst van de gevolgen. Ook al wisten mijn ouders dat ik heel onrein was door mijn leven op straat, was zwanger zijn voor het huwelijk een enorme taboe want een dikke buik kunnen ze niet verstoppen. Een cultuur vol met eer en trots, trots en eer ver van onze Here. Mijn ogen tranen als ik dit nu typ, maar ik voel mij geroepen om dit met de wereld te delen. Juist omdat ik dit in mijn dagelijkse leven niet kan uiten, zoveel veroordeling in deze wereld, helaas ook binnen christenen. 

De pijn van de zonde die ik nu ga vertellen is met geen woorden uit te drukken. Ik weet dat ik ben vergeven, Jezus mailde mij via haar dat ik ben vergeven. Beseffen dat je vergeven bent wilt niet zeggen dat je er geen pijn om mag hebben. Daarvoor heeft Jezus ons een hart gegeven, een hart om te huilen en te lachen. Juist het besef dat ik ben vergeven doet mij pijn. Ik heb de mails erbij gedaan, een mail van 8 jaar geleden. Jezus wonderen moeten wij blijven delen, zodat het anderen raakt. Ik wil juist mensen aanraken, pas dit jaar heb ik het besef gekregen dat God mij wilt gebruiken. Hij wilt mij gebruiken om mijn verhaal te delen, om andere te bemoedigen. JEZUS LEEFT, HIJ LEEFT IN DE MENSEN. Maar ik durf dit niet in het openbaar, dus doe ik het anoniem via credible. Ik huil om wat Jezus in mijn leven heeft gedaan. Ik moet af en toe in mij zelf knijpen dat ik nog besta ondanks mijn verleden en daarom heb ik zoveel pijn. Zoveel pijn, dat de gebrokenheid van deze wereld soms wint in mensenlevens. Aub lieve broeders en zusters, door al deze zaadjes in mijn leven heb ik Jezus ontmoet. Zo kan jij ook een zaadje zijn, laat overal de liefde van Jezus zien, in je gedrag en in je liefde. Want we hebben geen besef wat Jezus plannen zijn. Dat Jezus mij wilde als Zijn kind kan ik niet bevatten, ik ben zo'n grote zondaar geweest. Een leugenaar, een dief, een prostituee, een moordenaar, maar Hij zag iets in mij. Hij zag iets in mij, hij zag Zijn schepsel. En Jezus ziet dat in iedereen, mensen zien dit niet. En laten we proberen niet te oordelen, laten we ons best doen om niet te oordelen, want Hij heeft ieder lief. Dit te accepteren heeft jaren geduurd. De mails kan je lezen van beneden naar boven.



Van: 
Verzonden: zaterdag 8 mei 2010 11:53
Aan: erishulp@hotmail.com
Onderwerp: RE: help

 

Beste 
 
Bedankt voor het reageren, ik heb jullie hulp nodig. Ik zit nu met tranen dit te typen, en het is wel troost als je zegt dat mijn kindje in de hemel is. Ik had Sam liever bij me willen hebben. Ja, ik geloof in God. Maar over de Bijbel, daar weet ik niet zoveel over.
 
Ik zal even alles van me afschrijven. Ik ben 19 jaar, en ik kom uit een cultuur waar je niet eens een vriend mag hebben laat staan dat ik me ouders heb moeten vertellen dat ik zwanger was. Ik was 10 weken en 2 dagen zwanger. 
Me beste vriendin die dreigde mij dat als ik het niet weg zou halen, dat ze het aan me ouders zou vertellen. Ik was van plan, om tegen mijn ouders te vertellen dat ik stage ging lopen in het buitenland terwijl ik samen met me vriend de baby zou opvoeden. 
Ik kan niet echt met haar erover praten, omdat ik haar verwijt dat ze me gedwongen heeft. Pas later ging ik erover na denken en wat ze heeft gedaan is heel onmenselijk en dat ik er mee in ging ook. 
 
Ik schrijf ook naar Sam. Ik wil het met iemand delen, die niet zegt dat het een goeie keuze was om het weg te halen. Ik heb jullie nodig.
 
Lieve Sam,
 
Zo´n spijt dat ik je heb vermoord, vergeef me alstjeblieft dat je niet heb kunnen genieten van het leven dat ik van je gestolen heb. Ik had aan jou moeten denken en je gewoon het leven moeten schenken. Ik luisterde te veel naar de nadelen, dan naar de voordelen. Een lach van jou, babyschoentjes die ik voor je zou kopen. Ik voel me zo eenzaam zonder jou in mij, zo leeg. Ik voelde je s´nachts altijd, ik voelde en raakte je bijna. Zo diep zat je in mij. God, vergeef me alstjeblieft. Van hemel kwam je, naar hemel ging je. Sorry vergeef me Sam, ik heb er heel erg spijt van. Bijna 3 maanden was je. Je was zo onschuldig, en toch heb ik je iets akeligs aangedaan. Kon ik de tijd maar terug draaien. Dan had ik je gehouden, dicht bij mij. Ik zal je foto nooit weg doen, je zat vol met liefde want je hebt dit leven met zondes nog niet eens meegemaakt. Sam, vergeef me voor alles. Voor alle levensfases die ik van je heb afgenomen. Sam, ik mis in mij buik, maar ook in mijn leven. Je blijft altijd in me hart en in mijn gedachtes. Ik hoop dat je op een rustige plek bent. Sorry, dat het me niet is gelukt.
 
, ik kan gewoon niet meer van het leven genieten. Ik voel me echt letterlijk leeg. Ik heb zoveel mensen om me heen, niemand die me begrijpt. Iedereen zegt het is maar goed, want anders hadden je ouders je echt vermoord. 
Dat hoef ik niet te horen. Want het is alles behalve goed. 
 
En soms heb ik het idee dat God me niet meer wilt bijstaan, door wat ik heb gedaan.
 
Bedankt voor je hulp!!
 
Groeten,
 

 

From: erishulp@hotmail.com
To: 
Subject: RE: help
Date: Fri, 7 May 2010 13:41:45 +0200


Beste ,

 

Hartelijk dank voor je mail en het gestelde vertrouwen. Wat een verdriet en nood! Wat ben je door moeilijke weken gegaan! Het is heel goed dat je ons geschreven hebt. Het is goed om over je verdriet te praten en na te denken.

 

Misschien kun je schrijven hoe het zo ver is gekomen, dat je je kindje weg moest laten halen. Wie heeft je gedwongen? Heb je ouders of vriendinnen op wie je terug kunt vallen?

Of ben je helemaal alleen deze moeilijke weg gegaan de laatste weken? Hoe oud ben je, hoeveel weken was je zwanger?  Ik stel deze vragen om een completer beeld te krijgen van jouw situatie, niet uit nieuwsgierigheid. Het is ook een stukje verwerking voor jou om het aan het papier toe te vertrouwen.

 

Je hebt letterlijk en figuurlijk geschreeuwd om het leven van je kindje te redden. Niemand wilde jou meer horen!

Het is heel normaal, dat je nu zo’n verdriet hebt. Jouw hele lichaam en ziel werden  klaar gemaakt om moeder te worden. Denk maar aan het hele hormoongebeuren. Als dit van het ene op het andere moment acuut wordt afgebroken geeft dat een enorme verwarring in je lichaam. Kun je dat begrijpen?

Zowel in je denken en in je lichaam moet alles weer teruggedraaid worden. Dat kost veel tijd.

Natuurlijk moet je steeds aan je kindje denken; je bent in de rouw!! Je bent je kindje kwijt, dat is niet meer terug te draaien. Denk je te weten waar jouw kindje is?

 

Je schrijft, dat je hoopt, dat God je vergeeft. Geloof je in God, ben je gelovig opgevoed?

Heb je een Bijbel waarin je over God en over Zijn Zoon Jezus kunt lezen.

Ik geloof in de God van de Bijbel. Die God houdt heel veel van alle mensen, ook van jou en mij. Die God heeft Zijn Enige Zoon, Jezus,  naar deze wereld gestuurd (Kerstmis) om de mensen te kunnen redden. Jezus is aan het Kruis genageld (Goede Vrijdag) om al onze zonden en misdaden te dragen en Jezus is 3 dagen later opgestaan uit het graf (Pasen) om ons een nieuw leven te geven.

 

Die Jezus, kan alleen zonden vergeven! Ook jouw zonden en fouten en  die van mij. Roep die Heer Jezus aan om jou te helpen!! Vertel Jezus alles wat je dwarszit: dat is bidden. Praten met Jezus.

Jezus wil naast jou staan en reikt aan jou de Hand; je hoeft die Hand, waarin de spijkers gezeten hebben, alleen maar te grijpen. Hij wil jou de vrede en de vreugde teruggeven waar  jij zo naar verlangt.

Waarom,  zul je nu denken!

Omdat Jezus heel veel van jou, , houdt. Die Jezus zal voor jouw kindje zorgen in de hemel. Ik geloof namelijk,dat jouw kindje bij Hem is.

 

, Wij willen naast je staan, je kunt alles schrijven wat je maar wilt. Wij hebben zwijgplicht, dus je hoeft niet bang te zijn. Misschien kun je er over na denken om je kindje een naam te geven. Voor een heleboel vrouwen geeft dat een enorme opluchting in het verwerkingsproces.

Wij bidden altijd voor de vrouwen die bij ons om hulp vragen. Vind je het goed dat ik voor jou bid?

 

, heel veel sterkte gewenst, ik zie gaarne je mail tegemoet, zodat je alles van je af kunt schrijven.

 

Liefdevolle groeten van,

 



Schreeuw om Leven Hulpverlening
Ruitersweg 37a, 1211 KT  Hilversum
tel. 035 - 621 4205 
email: erishulp@hotmail.com
https://eur03.safelinks.protection.outlook.com/?url=www.erishulp.nl&data=02|01||f643ff3cb95f4b60dff308d58b7ddc98|84df9e7fe9f640afb435aaaaaaaaaaaa|1|0|636568295038666403&sdata=lG8MZtRlx1PlVjK2JU5waAZ0uHH7nyVJRgLL18nGN78%3D&reserved=0





 
From: 
To: erishulp@hotmail.com
Subject: help
Date: Thu, 6 May 2010 20:07:47 +0200

Hallo,
 
Kom er gewoon niet meer uit. Op 10 maart heb ik me kind vermoord. Ik wou het helemaal niet. Ik ben gedwongen om het te doen. Voordat ik weg viel door de narcose wou ik nog schreeuwen dat ze moesten stoppen. Vanuit de hemel kwam er een geschenk, en ik heb het zomaar terug gestuurd. Alstjeblieft help mij, het doet heel erg pijn. Alles doet me aan me baby denken. Ik wil er niet meer aan denken, ik krijg er hoofdpijn van. Ik hoop dat God me vergeeft, want ik kan me zelf niet vergeven.  
 
Groet,
 

-------------------------------------------------------


Na deze abortus ging het bergafwaarts met mij. Ik was verscheurd door verdriet, at ik aan de eettafel met mijn ouders terwijl ze niet wisten dat ik een abortus heb gepleegd. Ik besloot weg te gaan, ik trok bij mijn vriend in en we wilde samen een leven opbouwen. Ik had een kopie van mijn paspoort nodig en besloot dit te doen bij de bibliotheek. Terwijl ik de kopieerapparaat open doe zag ik een papier liggen. Ik pakte de papier op en vroeg rond of iemand wat was vergeten in de kopieerapparaat. Niemand antwoorde en tja hoe brutaal ik was, besloot ik maar te gaan lezen wat er op stond. Er stond een tekst van Fransiscus van Assisi. Mijn hele lichaam trilde toen ik die tekst las, ik besloot het te houden. Het was een gebedstekst, instrument van vrede. Weer een teken van Jezus, het kan toch niet allemaal toeval zijn. Ik werd er zowel blij van als angstig. 

De dagen gingen voorbij en ik was het alweer vergeten. De gebeurtenissen van de wereld en in onze levens houden ons soms zo bezig dat we Jezus liefde niet meer zien.

Mijn vriend en ik kregen ruzie en dat was het moment waarin ik mijn koffers heb gepakt, op centraal station belande en dacht..nou pak je een trein en je ziet wel waar je terecht komt. Ik was nooit bang van de straat want ik heb overleefd op de straten. Dat is altijd een probleem geweest, dat ik altijd dacht dat ik het in mijn eentje wel red. Ik kwam terecht in een bordeel in ander grote stad, ver van mijn woonplaats waarin ik gratis inwoning had. Het was een harde leven daar binnen. Ik was de jongste en dat werd niet echt gewaardeerd.  Zoveel gebrokenheid in zo'n zondige plaats. Ik zou liegen als ik zeg dat ik geen liefde heb ervaren daar. Ik zou liegen als ik zeg dat ik me onveilig voelde daar. Nee, ik heb veel geleerd van de vrouwen daar, van het werk daar, van de klanten. Dan heb je ook nog de ''redders''. Klanten die niet wilde dat ik dit werk ging doen, als je geen mensenkennis hebt wordt je zo mee genomen door een pooier. Ik verwacht geen enkel medelijden, ik koos hier zelf voor. Voor het geld wat ik kreeg, kocht ik mijn verdriet om mijn leven en verlangen naar een huisje boompje beestje weg. 

Ik besloot om iedereen van het verleden te vergeten en mijn eigen leven op te bouwen. Ik koos voor de makkelijke weg, voor het geld. Na een paar weken werd ik gebeld door mijn ex, hij vroeg of ik langs wilde komen. Ik ben terug gegaan, nam mijn spullen mee want ik wist ook zeker dat als ik zonder spullen weg zou gaan ik bij terugkomst in het bordeel alles kwijt was. Dat is gek he, je lacht met elkaar, leeft met elkaar, eet met elkaar, werkt met elkaar maar iedere vrouw weet dondersgoed dat je in dit wereldje niemand kan vertrouwen. 

Mijn vriend en ik kwamen bij elkaar en ik besloot dat ik dit werk niet meer wilde doen. Ik doe me zelf zo te kort. Ik raakte weer zwanger en dat was een moment waarin ik verantwoordelijk werd. Waarin ik weer herinnerd werd aan het mailtje over mijn abortus. Waarin ik bewust werd dat er iets in mij groeit, een leven, een zegen. Ik kwam in contact met een hulpverlener die mij ouders ooit hadden aangevraagd vroeger. Zo'n lieve vrouw, ze keek naar de mogelijkheden, naar oplossingen, ze oordeelde niet, ze stuurde mij. Het ging niet goed tussen mij en mijn vriend toen en mijn hulpverlener wilde dat ik in een moederhuis met begeleiding ging wonen tot dat ik alles op een rijtje had. Ik ben haar zo dankbaar hiervoor. Ik kreeg mijn eigen plekje, het was heel klein maar precies goed. Een soort studio. Er woonden meerdere moeders/zwangere vrouwen in dat gebouw, dat was heel fijn. Elkaars ervaringen delen en ondersteuning krijgen waar nodig. Wat heel pijnlijk was is dat mijn ouders niet wisten dat ik zwanger was, zo kwam ik soms mijn zusjes tegen en verstopte mij zelf zodat ze mij dikke buik niet zagen. Er werd een kleinkind geboren waar hun zijn bestaan niet van af wisten. Ik was 7 maanden zwanger en lag op bed, te huilen om mijn leven. Te huilen om die grote verhuizing van het dorpje naar de grote stad. Als kind zijnde zoveel liefde gemist dat ik jaren later liefde opzocht in verkeerde dingen. En als je snel liefde wilt voelen krijg je dat ook snel, snel op een verkeerde manier. Te huilen dat mijn moeder niet eens weet dat ik zwanger ben. Ik besloot te bidden tot God. God, ik heb zoveel verdriet God. Wat moet ik nou doen? Letterlijke radeloosheid. Want er groeide een mensje in mij. Een mensje dat niet heeft gevraagd om een prostituee als moeder. Tijdens mijn gebed in die moederhuis kwam dat christelijk echtpaar van het stoepje voor mijn ogen. Ik hoorde Gods stem, Hij zei ga daar heen. Terwijl ik een vrouw ben die altijd lef heeft gehad, durfde ik niet naar die mensen toe te gaan. Na een paar uur, besloot ik toch te gaan. Rond 8 uur avonds, het was al donker. Ik vergeet het nooit meer. Ik herinnerde me dat het een singel was met huisjes eromheen. Ik belde aan en de vrouw des huizes deed de deur open. Daar stond ik dan, met mijn dikke buik. Ze was zo verwonderd, ze nam mij gelijk naar binnen. Ze wisten nog wie ik was. Ze vertelde me dat ze bleven bidden voor mij. Het was echt een bijzondere avond. Ik kon niet geloven, wildvreemde mensen die mij zoveel liefde gaven zonder wat van mij te willen. Pas toen ik christen werd, begreep ik het. Jezus leeft in deze mensen. 

Toen ik in die moederopvang verbleef, bleef er een vrouw komen die ik ook had ontmoet. Ze was ook christelijk, sinds mijn eerste zwangerschap tot deze dag komt zij langs. Ze heeft zoveel geduld gehad, zoveel liefde, zo'n luisterend oor. Ik heb nooit tegen haar gezegd hoeveel ik van haar hou. Vorig jaar heb ik voor het eerst gezegd dat ik van haar hou, het was echt een bevrijding. Liefde is voor mij altijd gepaard geweest met verdriet en geweld en bij de christenen die ik heb ontmoet niet. Ze zijn zo vol met pure oprechte liefde, als een moeder kijkt zij naar mij om en als een oma heeft ze mijn kinderen lief. 

Met het christelijk echtpaar bleef ik contact houden en ze stelde mij voor aan hun zoon en diens vrouw. Ik ging mee naar de kerk waar hun zoon en zijn gezin ook kwamen. Het was voor mij onbeschrijfelijke liefde. Ze hebben zoveel liefde laten zien, zoveel ondersteund bij de geboorte van mijn zoon. Zoveel mij geknuffeld, mij gewaardeerd om wie ik ben voor Jezus en niet om wat ik heb gedaan. Een gegeven familie. De vader van mijn zoon en ik kreeg kregen weer beter contact. Ik werd weer zwanger, dat was het moment dat er weer onzekerheden kwamen. Weer gedoe met de vader van mijn zoon. Hoe kan ik een toekomst bieden voor nog een kindje, ik leef in een opvang voor moeders. Hoe moet dit nou verder? Op een dag zat ik op de bank bij de schoondochter van de christelijke echtpaar. Ik vertelde over dat ik weer zwanger was en ik heb besloten om een abortus te doen. Hoe gek is dat he? Dat je eerder een abortus heb gepleegd en daar zoveel verdriet van hebt gehad en het weer wilt gaan doen. Dat is dus de duivel, de duivel die onze zondes, zelf na belijdenis opnieuw in onze schoot werpt. Hij kent onze kwetsbaarheden maar God kent de overwinning. 

Ik had haar gevraagd om dit tegen niemand te gaan zeggen. Avonds lag ik op bed en hoorde ik steentjes tegen mijn raam, het gebouw kent heel veel nummers en de deurbel doet het niet altijd. Ik keek uit het raam en ja hoor, ik zag haar man beneden staan. Ik dacht gelijk, ze heeft het toch verteld aan haar man. Hij kwam met mij praten en vertelde precies wat de vrouw van de mails over de abortus vertelde. Hij vertelde over Jezus, dat Jezus veel verdriet zal hebben als ik dit zou gaan doen. Hij smeekte mij om het kindje te houden en had gezegd dat hun ervoor gaan zorgen als het kindje geboren word. Ik ben zo dankbaar dat mijn broeder, mijn lieve broeder en zijn lieve vrouw mij hebben beschermd tegen deze zonde. Ik heb mij heel vaak laten leiden door angst en dat ik dingen niet kan. God geeft me kracht en ik ben gezegend met mijn lieve dochter. God heeft me gezegend met een lieve zoon en dochter. Hij kende mij gebroken en zondige hart, maar heeft het door Zijn genade geheeld.

De mensen op dat stoepje besloten mijn ouders te bellen en te vertellen over hun ontmoeting met mij. Daar waar ik geen contact had meer met mijn ouders besloten zij mijn ouders op te zoeken. Ze hebben mij ouders verteld over Jezus. Mijn ouders zijn moslim en staan open voor Jezus maar niet als zoon van God. Ze waren betreft geloof wel vrij maar betreft eer niet. Mijn moeder kwam mij opzoeken, ze heeft mijn zoontje voor het eerst gezien toen hij een paar maanden was. Ik was toen al zwanger van de tweede. We hadden weer contact en daar ben ik zo dankbaar voor. Ik mocht nog niet bij mijn ouders thuis komen, mijn vader was nog niet klaar om mij te zien. 

Toen mijn dochter werd geboren, kon ik haar natuurlijk niet afstaan en dat begrepen zij heel goed. Ik noem deze mensen die ik heb ontmoet, het christelijk echtpaar van het stoepje, hun familie mijn geestelijke familie. Mijn geestelijke familie heeft me gesteund met mijn kindjes, met mijn verdriet, met mijn dromen en verlangens naar rust. Desondanks kon ik me niet geven aan Jezus. Het was te eng nog. 

Ik kreeg een urgentie voor een woning en kreeg per ongeluk een huis met een tuin. Zo bizar, want daar heb je met een sociale urgentie geen recht op. Per ongeluk kon ik alsnog reageren op een huis met een tuin. Ik was nummer 2 en nummer 1 kwam niet. Een geschenk van God. Nog steeds kan ik het niet bevatten. GOD IS ZO GOED, ZO ONVOORWAARDELIJK GOED. Zoveel opvanghuizen versleten, jeugdgevangenis, de straten, een bordeel en nu mijn eigen huis. Waar heb ik dat aan te danken? Nergens aan. Omdat Jezus goed is. 

Ik kon mijn leven nog steeds niet geven aan Jezus en de vader van mijn kinderen bleef maar inpraten dat alle christenen die ik heb leren kennen alleen lief zijn omdat ze willen dat ik christen word. Ik liet me zo mee slepen door de duivel. Want de duivel weet dat ik uit een ''voor wat hoort wat milieu'' ben gekomen. Hij heeft dat toen ook gebruikt en ik was zwak en liet mij mee gaan. Het contact met mijn geestelijke familie verwaterde, maar een andere vrouw bleef maar komen ondanks dat ik haar zo vaak heb afgewezen door de deur niet open te doen, mij niet aan afspraken te houden. Ze bleef volharden en ik ben haar daar zo dankbaar voor. Ze liet mij niet los terwijl ik los wilde gelaten worden. Want God is trouw, God wilde dat ik vast gehouden werd. 

Op een dag vertelde een andere christelijke vrouw die ik kende dat er een Alpha cursus begint in de wijk waar ik woon en of ik daar heen wilde. Ik ben toen gegaan, de eerste keer ging ze mee en de keren daarop ben ik zelf gegaan. Daar vertelde de persoon die het begeleide waarom wij soms bang zijn om ons aan God te geven. God is een soort Vader en als je op aarde met je biologische vader negatieve dingen heb mee gemaakt kan je soms niet bevatten dat je een kind bent van God de Vader. De woorden die hij vertelde, vloeiden door mijn ziel heen. Ik kreeg een bevestiging waarom Jezus mij altijd opzoekt en ik Zijn Liefde wel zie maar niet kan omarmen. Ik was een te beschadigd kind en ik was als beschadigd kind niet welkom bij mijn biologische vader maar wel bij mijn Hemelse Vader. Maar ik snapte de welkom van mijn Hemelse Vader niet. Jezus welkom is genade en vergeving. Dit te ontdekken heeft mijn leven veranderd. Ik ging naar huis en tijdens het afwassen begon ik opeens onze Vader in de Hemel te zingen. Op dat moment voelde ik Jezus zo diep in mijn hart, ik wist dat het tijd is mijn leven aan Jezus te geven. Jaren kende ik Hem maar durfde Hem niet dieper te leren kennen. Ik leerde ook een dominee kennen tijdens de Alpha-cursus, hij vroeg over mijn leven en mijn pijnpunten. Dat ik mijn vader jaren niet heb gezien, dat hij zijn kleinkinderen niet kent. Hij zei, schrijf maar het adres op van je ouders..ik ga gewoon langs. Hij ging langs mijn vader, weer een christen die langs mijn vader gaat om contact te herstellen. Ik wist al zeker dat mijn vader weer geen contact wilt. Maar deze dominee vertelde over de verloren zoon. Op een dag stond ik stiekem zoals vaker in het paadje van mijn ouders huis om mijn moeder op te halen om te helpen bij haar afspraak, maar toen kwam mijn vader het paadje in. Hij omhelsde mij huilend en vertelde dat hij mij vergeven heeft. Hij heeft sorry gezegd dat hij niet de vader kon zijn die ik nodig had. Ik heb zoveel gehuild en ik ben Jezus zo dankbaar. Alles is op Zijn tijd. Na een tijdje zijn kleinkinderen ontmoet en hij is zo'n lieve opa voor hun 2. Hij is de liefdevolle papa voor mijn kids die hij door verdriet, boosheid en trots niet voor mij kon zijn. 

Mijn vader is geraakt door het verhaal van de verloren zoon omdat hij het herkende in mijn leven. Jezus is goed, Hij raakt moslimharten, hij raakt verdorven harten, hij raakt gebroken harten, hij raakt moordende harten, hij raakt mooie harten, hij raakt trotse harten. 

Toen ik gedoopt werd heb ik mijn geestelijke familie met wie het contact verwaterde ook uitgenodigd, het was heel bijzonder om iedereen te zien. Deze mensen kennen mijn leven, mijn verdriet, mijn angst en zij bleven bidden. Bidden is hoop! Jezus raakte mijn aan via deze mensen. Mijn familie is niet gekomen bij mijn doop, ze deden eerst luchtig over mijn keuze maar toen het echt serieus werd, zag ik ook hoe moeilijk het voor ze is. Ik heb hun zoveel pijn gedaan en dan wordt ze nog ook een christen. Gekker kon het niet worden in hun ogen. 

Toen ik het water inging, stroomde het verleden weg..alles ging voor mijn ogen weg. Ik voelde echt een overgave. Een overgave aan Jezus. Heer, ik ben U zo dankbaar, zo dankbaar dat U altijd naar mij om heb gekeken. Altijd heb ik gedacht dat ik U moest verdienen, maar ik wist niet hoe. Ik wist niet hoe ik liefde moest verdienen, daarom raakte ik verzeild in al mijn zonden. Door genade vinden wij Hem in ons. 

Wat ben ik een gezegende vrouw, dat ik moeder mag zijn, dat ik liefde mag geven, dat ik mijn kinderen met Jezus mag opvoeden, dat ik zie hoeveel ze genieten tijdens de kinderbijbelclub, dat ik zie hoe ze bidden voor opa en oma die Jezus niet kennen. God weet wat je aankan, God gebruikt jou kwetsbaarheid ten goede. Alles is op Zijn tijd. 

Er zijn momenten waarin ik denk: Agg Here, waarom moest ik dit allemaal mee maken? Ik ben zo jong nog, maar met een te oude ziel door de dingen die ik heb mee gemaakt. Maar dan denk ik weer aan Zijn trouw. God is trouw. Hij is zo trouw met ons, Hij is er wanneer we goede dingen doen en Hij is er wanneer we zondigen. Door Zijn trouw te beseffen, kunnen we Hem en Zijn liefde omarmen.

In de tussentijd heb ik mijn MBO diploma gehaald en volg ik een HBO opleiding, ik wil mensen in nood helpen. Want ieder die in nood zit heeft alleen Jezus nodig. En waar vind je Jezus? Jezus vinden wij in liefde voor elkaar, in vergeving, in acceptatie en in het niet oordelen van anderen. Ik ben uit een put gekomen waar veel nog in zitten en dat doet mij zo zeer. Iedereen verdient een kans, nog een kans, nog een kans en nog een kans. Onvoorwaardelijke liefde van Jezus zit ook met onvoorwaardelijke kansen. Kansen om omarmt te worden en ik begrijp en voel mee met de mensen die bang zijn voor Jezus. Deze wereld kent veel gebrokenheid, dit leven kent veel gebrokenheid. Ik begrijp ook heel goed waarom we snel oordelen, we denken vaak vanuit onze eigen referentiekader naar anderen en hun levens. Wat zou het leven mooi zijn als we proberen te denken vanuit de referentiekader van Jezus. Zoveel verbindingen en groei zouden er ontstaan.

Broeder en zusters, schrik niet van de sommige verhalen uit mijn leven die ik heb gedeeld. Maar in mijn dagelijkse leven kan ik dit niet delen op een paar mensen na die dit wel weten. Door angst ben ik monddood maar ik kan niet schrijfdood worden. Ik heb enorme bewondering voor mensen die hun angsten doorbreken en opstaan en hun verhaal delen. Ik kan dit niet en dat doet ook pijn. Gevangen in vrijheid. Maar op deze manier kan ik mij ook deels uiten. 
Wat zijn we bevoorrecht dat we Hem kennen, we hebben een heerlijke goede God. Zijn weg is niet te bevatten maar dat hoeft ook niet. Anders zou er geen hoop meer zijn.

Liefs,

Nadiya 

(Mijn excuses voor mijn Nederlands, niet echt bezig geweest met grammatica, spelling enzv)

16 maart 2018 bewerkt door Nadiya
Echte Naam stond erin

[sjako 699]

Bedankt @Nadiya voor het delen van je verhaal. Ik hoop dat wij je kunnen helpen op dit forum. 

Ik vind Jesaja 1: 18 altijd heel bemoedigend.

Kom, laten we de zaken rechtzetten tussen ons’, zegt Jehovah.‘Al waren je zonden scharlakenrood,ze zullen zo wit worden gemaakt als sneeuw. Al waren ze zo rood als karmozijnen stof,ze zullen zo wit worden als wol.

Door Jezus aan te nemen in je leven zullen alle zonden zo wit gewassen worden als wol en sneeuw. Zonden als sneeuw voor de zon weg. 

[Kaasjeskruid 994]

13 uur geleden zei Nadiya:

Op 10 maart heb ik me kind vermoord.

Hoe stond de vader van dit kind in dit besluit? Heeft hij toestemming gegeven?

[sjako 699]

8 uur geleden zei Kaasjeskruid:

Hoe stond de vader van dit kind in dit besluit? Heeft hij toestemming gegeven?

Vind je dat nu relevant in deze bijdrage? 

[Nadiya 5]

Dankjewel Sjako, hoe wonderlijk is het he..

Kaasjeskruid: Ik kan me voorstellen dat je deze vraag hebt, de vader van dit kindje wist er van. 

[Kaasjeskruid 994]

1 minuut geleden zei Nadiya:

Kaasjeskruid: Ik kan me voorstellen dat je deze vraag hebt, de vader van dit kindje wist er van. 

In de zin van dat je hem jou beslissing hebt medegedeeld, of heeft hij ook nog inspraak gehad in het besluit?

[Nadiya 5]

Soms besluit je dingen niet zelf en gebeurt het toch door alle omstandigheden. Hij heeft zich er verder niet mee bezig houden. 

Dit is wel pijnlijk eerlijk gezegd, ik dacht dat ik sterker was voor reacties omdat het toch via een beeld is/anoniem. 

[Kaasjeskruid 994]

1 minuut geleden zei Nadiya:

Soms besluit je dingen niet zelf en gebeurt het toch door alle omstandigheden. Hij heeft zich er verder niet mee bezig houden. 

Dit is wel pijnlijk eerlijk gezegd, ik dacht dat ik sterker was voor reacties omdat het toch via een beeld is/anoniem. 

Geloof mij als ik zeg dat ik mij heel goed kan voorstellen hoe een dergelijk scenario zich kan voltrekken. Ik vind je reacties behoorlijk ontwijkend.

[Nadiya 5]

Ja, je bent vrij in je mening en je mag mijn reacties ontwijkend vinden. Ik heb al gezegd dat hij ervan wist en zich er verder niet mee bezig heeft gehouden. 

Ik ga eerlijk met je zijn, toen ik je laatste reactie las dacht ik net..waar wil je heen? Nee, ik heb geen formele brief kunnen schrijven en mijn situatie uit kunnen leggen en gevraagd of hij een krabbeltje wilde zetten met toestemming.

Toen ben ik even rustig gaan ademhalen en ben ik zo dankbaar om jou reacties. Het zegt zoveel over mijn verwerkingsproces, ik voel me nog altijd te verantwoordelijk voor de dingen die zijn gebeurd, niet uit schuldgevoel maar doordat ik afwijzing zie in jou reacties en dat moet ik leren loslaten. 

Hoe goed je je iets ook kan voorstellen, niemand draagt de schoenen van een ander, zelfs als je dezelfde dingen hebt mee gemaakt is de belevingswereld van ieder uniek. 

 

 

 

[sjako 699]

Ik neem aan @Nadiya dat je toen Jezus nog niet hebt leren kennen. Ik vind abortus ook iets verschrikkelijks. Maar als je werkelijk God wilt zoeken dat laat Hij zich vinden. En zoals in Jesaja staat dan worden je zonden wit gewassen als sneeuw. Voorwaarde is dat je Jezus werkelijk aanneemt als je Redder en dat houdt natuurlijk wel wat in. Jacobus 4:8 staat dat wanneer je tot God nadert Hij jou zal gaan naderen. Jacobus 4: 8 Nader tot God, dan zal hij tot jou naderen. 

Hij zal jou verkeerde dingen uit je verleden wegwissen, niet meer aan terugdenken. Als je dit werkelijk aanneemt dan zal het juk van je verleden worden weggedaan om kom je onder het juk van Jezus dat aangenaam is om te dragen. Een werkelijke verandering in je leven wat je heel veel rust zal geven. Mensen die jou oordelen kennen niet de situatie waarin je ingezeten hebt. God kent jou wel.

Psalm 103 zal je ook troost geven

11 Ik zal Jehovah loven

God verwijdert zonden ver van ons

(12)Gods vaderlijke barmhartigheid

(13)God vergeet niet dat we stof zijn

[Nadiya 5]

Ik was geen christen toen dit is gebeurd maar zie dat daardoor niet als minder erg. De pijn van deze zonde is niet te omschrijven. Hij is zeker mijn Redder. Maar ik kan er niet luchtig over praten. Ik denk er ook heel lang niet aan, tot ik ermee geconfronteerd word. 

Ik moest paar weken geleden mee helpen vertalen in een ziekenhuis, deze vrouw wilde graag nog een kindje maar dat lukte niet natuurlijk. Daar zit je dan in de wachtkamer tussen vrouwen die zwanger willen worden maar dat niet op de natuurlijke wijze kan. Dat blijft pijnlijk ondanks de vergeving.

Ondanks mijn doop, ondanks de vreugde die ik voel tijdens liederen, rust die ik ervaar bij Jezus kan ik soms Zijn vergeving niet bevatten. Dit heeft ook te maken met afwijzing, ik moet leren wat ik weet ook doen groeien in mijn hart. Dat is een proces met vallen en opstaan maar Jezus is goed, Hij kent ieder van ons. De ene keer weet ik het met mijn hele hart en verstand, de andere keer ben ik zwak. 

 

 

 

 

[sjako 699]

4 minuten geleden zei Nadiya:

Ondanks mijn doop, ondanks de vreugde die ik voel tijdens liederen, rust die ik ervaar bij Jezus kan ik soms Zijn vergeving niet bevatten.

Nee, dat kan ik me wel voorstellen, maar je moet er op vertrouwen wat God zegt werkelijk waar is. Je zal het op den duur los kunnen laten. Door God werkelijk te leren kennen, en dat is een proces, zal je Hem steeds beter leren kennen en Zijn vergeving leren accepteren. Alleen op die manier kan je door.

[Kaasjeskruid 994]

1 uur geleden zei Nadiya:

Ik ga eerlijk met je zijn, toen ik je laatste reactie las dacht ik net..waar wil je heen?

Daarheen waar jij mij in je verhaaltje geen duidelijkheid over verschaft.

1 uur geleden zei Nadiya:

Soms besluit je dingen niet zelf en gebeurt het toch door alle omstandigheden.

Dit is waar wat mij betreft de schoen knelt. Je lijkt ruiterlijk toe te geven dat je je kind hebt vermoord, echter in je hele betoog lees ik voornamelijk over anderen die zich verantwoordelijk maken voor jou probleem en over omstandigheden die de schuld krijgen van jou besluit om abortus te plegen.

Ben je inmiddels getrouwd?

[Nadiya 5]

Dit is 8 jaar geleden gebeurd en ik sta nog steeds achter de gevoelens en waarnemingen die ik toen beleefde tijdens de abortus. Inderdaad, ik heb de abortus gepleegd, het was ik bij wie het leven er uit werd gezogen. Maar ik weet ook zeker dat als de omstandigheden anders waren, als ik mij niet liet leiden door angst en anderen dan zou dit niet gebeurd zijn. Ik kan blijven denken, wat als, wat als. Dat is wat de duivel wilt. 

Ik kan alleen sleutelen aan mij zelf en dus sterker zijn tegen woorden en meningen die mensen hier over hebben. Die sterkte vind ik niet door mij te gaan verzetten, door voor verantwoording af te leggen voor mijn zondes bij de mens. De Here doorgrondt mijn hart en kent mijn leven, Hij was er toen bij en is er vandaag ook bij.

Dankjewel Kaasjeskruid voor de strijd die je in mij liet voelen, daardoor besef ik waarom ik angst en schaamte voel, het gevoel heb dat ik mijn leven moet verantwoorden voor mensen. De vergeving van de Here is als een rots, die ik zelf laat wankelen in mijn hart door het verdriet van het verleden. Ik vergeet het kostbare bloed van Jezus.

Zo'n mooie dienst gisteren en ik heb echt aan je gedacht, wanneer Jezus ons roept en zegt: Ga met mij mee! Waarom zou ik moeten vrezen wat onderweg gebeurd en onderweg gebeurt het dat mensen mij veroordelen, het gebeurt dat mensen van alles vinden, het gebeurt dat mijn angst sterker word, het gebeurt dat ik door verdriet Zijn bloed vergeet. Maar Hij is er bij en ik ga met Hem.  

Verder ga ik niet meer in op jou woorden, op jou mening. Ik ga in op Jezus vergeving en liefde. Dat mag je zoals eerder als ontwijkend zien, maar ik wijk liever uit naar Jezus, Hij doorgrondt mijn hart en kent ieder stap uit mijn leven. 

[JoostG 27]

Nadiya, een indrukwekkend (en lang  ) verhaal! Dank daarvoor!

 

5 uur geleden zei Nadiya:

Verder ga ik niet meer in op jou woorden, op jou mening. Ik ga in op Jezus vergeving en liefde.

[Kaasjeskruid 994]

6 uur geleden zei Nadiya:

Zo'n mooie dienst gisteren en ik heb echt aan je gedacht, wanneer Jezus ons roept en zegt: Ga met mij mee! Waarom zou ik moeten vrezen wat onderweg gebeurd en onderweg gebeurt het dat mensen mij veroordelen, het gebeurt dat mensen van alles vinden, het gebeurt dat mijn angst sterker word, het gebeurt dat ik door verdriet Zijn bloed vergeet.

Ik veroordeel niemand, ik beoordeel de situatie aan de hand van je geleverde info.

[Thinkfree 527]

@Nadiya

Wat een boeiend verhaal, gelukkig een goede afloop.

Gelijk heb je, iemand die Jezus heeft leren kennen kijkt niet naar een ander. Die weet dat ie zelf niet beter is uiteindelijk. Dan het je genoeg aan jezelf.

Verwijderd eerst de Balk uit eigen oog, en daarna de splinter bij een ander. Eenmaal bezig met de Balk valt de splinter in het niet.

Hem zij al de eer, Blijft dicht bij jezus. Alleen daar vindt je waar geluk.

 

36 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Ik veroordeel niemand, ik beoordeel de situatie aan de hand van je geleverde info.

Waarom altijd aanvallend en nooit vertroostend ?

 

19 maart 2018 bewerkt door Thinkfree

[Kaasjeskruid 994]

3 uur geleden zei Thinkfree:

Waarom altijd aanvallend en nooit vertroostend ?

Onzin, ik kan prima vertroosten. In dit geval doe ik dat niet omdat ik daarmee negatief gedrag zou bevestigen en daar schiet niemand wat mee op.

19 maart 2018 bewerkt door Kaasjeskruid

[Nadiya 5]

Graag gedaan! Inderdaad, heel lang verhaal (voor mijn eigen gevoel een kleine deel van mijn leven), ik scrol naar boven en naar beneden, woow als je al die letters en woorden ziet, inderdaad heel erg lang

Heel erg bedankt voor de tijd die jullie hebben genomen om het te lezen en de bemoedigingen, Jezus maakt vrij! 

 

[dingo 166]

4 uur geleden zei Kaasjeskruid:

Onzin, ik kan prima vertroosten. In dit geval doe ik dat niet omdat ik daarmee negatief gedrag zou bevestigen en daar schiet niemand wat mee op.

Verkeerde insteek als ik naar Jezus luister in Joh 8:9 Toen ze dat hoorden gingen ze weg, een voor een, de oudsten het eerst, en ze lieten hem alleen, met de vrouw die in het midden stond. 10Jezus richtte zich op en vroeg haar: ‘Waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld?’ 11‘Niemand, heer,’ zei ze. ‘Ik veroordeel u ook niet,’ zei Jezus. ‘Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet meer.’. Hij veroordeelt niet maar zegt zondig niet meer.

[Kaasjeskruid 994]

48 minuten geleden zei dingo:

Verkeerde insteek als ik naar Jezus luister in Joh 8:9 Toen ze dat hoorden gingen ze weg, een voor een, de oudsten het eerst, en ze lieten hem alleen, met de vrouw die in het midden stond. 10Jezus richtte zich op en vroeg haar: ‘Waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld?’ 11‘Niemand, heer,’ zei ze. ‘Ik veroordeel u ook niet,’ zei Jezus. ‘Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet meer.’. Hij veroordeelt niet maar zegt zondig niet meer.

Ik veroordeel de TS evenmin. Zoals aangegeven beoordeel ik een situatie, zoals Jezus in jou voorbeeld dat ook doet. Jezus zegt niet: ik vind geen schuld in u. Nee, Jezus stemt in met de aanklacht en geeft een opdracht mee: zondig niet meer. Hoe kan Jezus dit zeggen zonder zonde te constateren? Ik blijf bij mijn mening dat het verstandig is voor de TS om de schuld alleen daar te leggen waar die hoort: bij haarzelf. Zonder haar daarbij ter dood of naar de hel te wensen/veroordelen.

19 maart 2018 bewerkt door Kaasjeskruid