Het Apostolisch Genootschap

[Maria K. 51]

Dat voelt wel als gemis, maar ik heb vroeger op dezelfde manier als zij geloofd en in een diepere laag vinden we elkaar ook wel weer.

Dat begrip voor elkaar doet idd. heel veel.

Jij herkent hun geloof omdat het ooit het jouwe was.

Maar hoe is dat andersom?

Ook ik herken het vanuit mijn jeugd, waardoor ik begrip kan opbrengen voor het geloof van mijn broers en zusters, die nog wel naar de kerk gaan.

Zo heet dat dan, als je er verder niet over van gedachten wisselt.

Wat zij nog feitelijk wel of niet geloven en hoe consequent, komt binnen onze familie slechts zelden naar buiten.

Zeker naar mij toe, omdat ze weten dat ik niet meer meedoe.

[Lobke 467]

De reactie van moeder en dochter op elkaar vind ik liefdevol, ze hebben vertrouwen in elkaar hoe dan ook.

Stel dat mijn dochter zou zeggen; "Mam ik wordt moslima", dan zou ik toch even schrikken. Om dezelfde reden als deze moeder in het verhaal; kan ze zichzelf blijven? Is het haar eigen keuze wanneer ze een hoofddoek gaat dragen? etc etc

Maar ik zou er aan wennen vermoed ik, en het zou niets afdoen van mijn liefde voor haar. En ja vrijzinnig gelovigen staan meestal tolerant in het leven, niet ver verwijderd van het humanisme. Ik zou ze niet lauw willen noemen, velen verdiepen zich in zingeving. Lauw kunnen ook orthodoxe christenen zijn die heel wat kerkbanken versleten hebben. Maar het door de week wel "geloven".

[Gaitema 439]

Er zijn toch vast wel veel gelovigen, die iemand in hun naaste famiie/vriendenkring hebben die wat geloof betreft een andere weg opgaan dan zij.

En andersom. Ooit was ik een Christen-hater, atheist. Ik moest niks hebben van alles wat met de Bijbel of God te maken had. Zelfs Christelijke muziek kwam er bij mij niet in.

Interessant. Bij ons komt niet-christelijke muziek er niet meer in. Wat geloof met je kan doen

Maar daarentegen denk ik dat als een kind van me van geloof zou veranderen, ik het in Gods handen zou leggen, in vertrouwen dat Hij mijn kind weer in de waarheid zal leiden. Ik zou er wel het gesprek aangaan, vanuit de taak als ouder een voorlevend voorbeeld te zijn en de verantwoordelijkheid heb het geloof mee te geven. Echter laat geloof zich nooit dwingen, dus ook de ruimte willen bieden om een andere weg te gaan.