Autisme en relaties.

[Matthijs88 0]

Hallo,

weer een berichtje van mij, ik heb me de laatste tijd de vraag gesteld: hoe komt dat autisten niet worden geaccepteerd in de maatschappij? Heel vaak is er gewoon geen begrip voor wie we zijn. Hoe komt het zou je zeggen, niet zo zeer omdat de"normale"mensen ons niet willen begrijpen, maar omdat ze ons simpelweg niet kunnen begrijpen. Ik ben 26 jaar, (wordt over 2 weken 27 ) ik heb klassiek autisme, met nog wat erbij.(Maar ja, ik ga niet alles vertellen.) Ik voel totaal niet geaccepteerd door de "normale" mensen. Ik kon in het verleden helemaal geen contact maken met mensen, nu gaat dat beter, ik krijg goede begeleiding. Ik praat nu soms de oren van iemands hoofd. Maar contact maken met vreemden gaat soms nog met horten en stoten. Ik vind dat gewoon eng. Nu zou je zeggen wat maakt dat uit gewoon even iemand aanspreken. Dat werkt dus simpelweg niet bij mij. Dus dat werkt ook niet met vrouwen, ik vind het eng om met ze om te gaan. Ik weet me geen houding te geven en dat schrikt ze af, wat misschien ook logisch is. Maar ik zie mensen om me heen, die gelukkig zijn, en mij lukt het niet. Simpelweg omdat ik het niet durf omdat ik bang ben om mezelf te zijn. Helaas voel ik me al met al, in de steek gelaten door de maatschappij ook in de kerk helaas. Er is gewoon geen ruimte voor mij.

Ik wil ook gewoon mijn liefde kwijt.

[Evie12 0]

Hey matthijs.

Ik zelf heb nogal wat psychische problemen en voelde me lang niet geaccepteerd ook niet in de kerk, tot ik me ging open stellen.

En daar wringt de schoen je voelt je niet geaccepteerd en daar door open je je niet maar wat komt er eerst?

Toen ik me ging open stellen bleken heel veel mensen wel geïnteresseerd in mij

Misschien is dit niet het antwoord wat je zou willen... maar wel hoe het werkt in de maatschappij. Beide kanten moeten investeren

[henkjan37 0]

Beste Matthijs,

Wat een lastig probleem heb je! Om te beginnen is autisch zijn natuurlijk niet leuk, omdat je een stuk beter je best moet doen om het gezellig te hebben met mensen, terwijl dat voor andere mensen zo van zelfsprekend lijkt te gaan. Toch moet je je wel realiseren dat verliefdheid en een partner vinden voor iedereen heel lastig en spannend is, zeker niet alleen voor mensen met een stoornis uit het autistisch spectrum. Het beste wat je kunt doen is gewoon zorgen dat je op plekken komt waar je met meiden in contact komt. Dan moet je niet er op uit zijn om een relatie te krijgen met een van die meiden, maar gewoon leuke dingen te doen en het gezellig te hebben. Dan kom je vast iemand tegen waarmee het heel goed klikt.

Veel succes ermee!

[Matthijs88 0]

Bedankt, ik ben ermee geholpen.

[ZENODotus 142]

Dag Matthijs,

Zonder natuurlijk het gevoel te minimaliseren, is het nu eenmaal een kenmerk van autisme dat hij er juist niet bij "hoort".

Mensen doen vaak wel moeite, maar juist omdat iemand met autisme het zo moeilijk heeft juist met dat contact botst het vaak... Niemand houdt van een ongemakkelijk gesprek, dus mensen geven het dan snel op.

Je op je gemak voelen bij iemand is een tweerichtingsverkeer... Juist omdat jij je niet gemakkelijk voelt, voelt de ander zich vaak ook niet gemakkelijk, wat ook de ander een onprettig gevoel geeft.

Ik heb veeleer ook het idee dat je (nog) niet jezelf genoeg geaccepteerd hebt om jezelf te kunnen aanvaarden in je anderszijn, en dan is het inderdaad heel moeilijk om gelukkig te zijn.

Toen ik pas de diagnose had gekregen, heb ik mij constant in sociale bochten gewrongen om maar aan te kunnen tonen dat het mij lukte om op een "normale" manier met mensen om te gaan en te kunnen functioneren... Gevolg: overprikkeling, verschillende spoedopnames, krassen...

Hoe je het ook draait of keert, en hoeveel groepen er ook ontstaan die autisme zien als de volgende stap op de evolutionaire ladder, het blijft voor velen een beperking die zich manifesteert in hun volledig zijn en leven... Als ik me goed herinner is zit b.v. maar 13 % van de personen met een autismespectrumstoornis in het normaal werkveld...

Wat meiden betreft is het inderdaad spijtig... Volgens Tony Attwood voelen meer dan de helft van de partners van iemand met een autismespectrumstoornis zich tekort gedaan in hun relatie, toch ken ik mensen die "gelukkig" getrouwd zijn in een auti-relatie, dus het is niet zo dat het onmogelijk is.

Het is natuurlijk een menselijke behoefte om iemand te hebben waarbij je thuis kan komen... Zelf ervaar ik dat ik gelukkiger ben alleen, al sluit ik niet uit ook wel weer een relatie aan te gaan, maar het is geen noodzaak... Sinds ik het van me af heb gezet, voel ik me toch een stuk rustiger. Niet dat ik me bij momenten niet eenzaam kan voelen, dan helpt bidden me trouwens wel.

Ben je opgegroeid in de kerk? Heb je geen enkele goede (of beste) vriend waar je je goed bij voelt?

[Dwarrel 43]

Hoi Matthijs

Ondanks dat ik weinig met autisme in aanraking kom, wilde ik (als partner van iemand met psychische problemen) toch even reageren op je.

Je zinnen over "normale" mensen, zijn erg herkenbaar.

Voor ons is er zeker een verschil in het contact met mensen die wel-niet psychisch iets ervaren, of de mensen die wel-wel dat ervaren. Ik vind het lastig te omschrijven maar ik hoop dat je me begrijpt...

Wij ervaren deze moeilijkheid ook dagelijks.

Ik zeg ook regelmatig; als je je been breekt mag je wel 6 weken op de bank liggen, maar als je iets in je geest "breekt/mankeert" moet je dezelfde dag weer normaal functioneren. Het onzichtbare maakt het voor niet-wetende vaak moeilijk te bevatten/te snappen. Wat je zegt: ze kunnen het vaak niet begrijpen.

Wat betreft acceptatie; Als jijzelf uitstraalt dat je jezelf accepteert, en daar dus open in bent, heb je meer kans dat mensen dat kopiëren.

Ik weet dat het allemaal moeilijk is, ik wilde je alleen meegeven dat je hier niet alleen in staat.

Ik hoop dat je jou weg mag vinden In de kerk, maar ook in een relatie! Er is zeker ook ruimte voor jou!

[knorjudith 0]

Over dat autisme. Ik denk dat zo'n beetje de helft van de bevolking er "last" van heeft.

Maak je daar maar niet zo druk om. Er lopen een hoop niet sociale lui rond. Die dus nooit een diagnose hebben gekregen. Van die mensen die hun vrienden voor zichzelf willen houden, om kleine dingen boos blijven of worden, niet flexibel zijn etc.

Ik geloof dat er voor jou ook een tijd komt dat je weer leuke mensen om je heen hebt. Geloof me.

Lekker God blijven zoeken. Alleen dingen blijven ondernemen. Niets aantrekken van anderen die het wel voor elkaar lijken te hebben. Is misschien wel lastig maar valt vast te trainen. Wilskracht is 1 en vertrouwen is ook 1.

Sterkte!

[knorjudith 0]

Mijn advies. Vertel NIET aan mensen dat je autisme hebt.

Lijkt mij dat ze je dan anders gaan benaderen.

Ik vind namelijk dat er zo veel lopen die iets hebben en het zelf niet doorhebben.

God doet je veranderen als je met Hem bent.

[henkjan37 0]

Mijn advies. Vertel NIET aan mensen dat je autisme hebt.

Lijkt mij dat ze je dan anders gaan benaderen.

Je moet dat inderdaad niet van de daken schreeuwen, aan de andere kant is het vooral belangrijk je te realiseren dat je hebt hebt en mensen met wie je veel omgaat mogen het best weten. Alleen moeten ze weten dat je gewoon een persoon bent, met heel veel eigenschappen en mooie dingen, je autisme is gewoon een van je vele eigenschappen, het is niet wie je bent.

Ik vind namelijk dat er zo veel lopen die iets hebben en het zelf niet doorhebben.

God doet je veranderen als je met Hem bent.

Nouja, het is vooral belangrijk dat je jezelf durft te zijn denk ik. Je moet juist niet veranderen wat dit betreft;)

[Skippy 0]

Over dat autisme. Ik denk dat zo'n beetje de helft van de bevolking er "last" van heeft.

Maak je daar maar niet zo druk om. Er lopen een hoop niet sociale lui rond. Die dus nooit een diagnose hebben gekregen. Van die mensen die hun vrienden voor zichzelf willen houden, om kleine dingen boos blijven of worden, niet flexibel zijn etc.

Ik geloof dat er voor jou ook een tijd komt dat je weer leuke mensen om je heen hebt. Geloof me.

Lekker God blijven zoeken. Alleen dingen blijven ondernemen. Niets aantrekken van anderen die het wel voor elkaar lijken te hebben. Is misschien wel lastig maar valt vast te trainen. Wilskracht is 1 en vertrouwen is ook 1.

Sterkte!

Autisme is iets heel anders dan gewoon niet zo sociaal zijn, zoals veel mensen dat zijn. Autisme is echt een aandoening en veel minder dan de helft van de mensen heeft dat. En als je echt autisme hebt, is het denk ik juist wel goed om dat tegen mensen te zeggen. En dan bedoel ik niet iedereen die je tegenkomt, maar ik zou het wel doen bij mensen waar je veel mee omgaat. Ik heb zelf wel eens mensen met autisme in mijn omgeving gehad, en doordat ik het van ze wist kon ik een stuk beter met hun autistische trekjes omgaan.

[Robert Frans 1.668]

Autisme is ook geen sociale stoornis, maar een informatieverwerkingsstoornis. Dat vaak niet altijd sociale handelen is slechts een symptoom van het gegeven dat autistische hersenen binnenkomende informatie en prikkels langzamer, gebrekkiger en chaotischer verwerken en daardoor niet altijd juist interpreteren.

[Rutgerza 0]

Maar als autist uit je je ook anders. Je zit als autist over het algemeen veel meer in je hoofd dan in je emotie. Dat heeft gevolgen voor hoe je je uit. Communicatie wordt vaak gezien als het uitwisselen van feitelijke informatie, dus alleen via de woorden die worden gesproken (verbaal). Terwijl de communicatie van 'normale' mensen veel complexer is, voor hen speelt de nonverbale communicatie juist een heel belangrijke rol. Omdat die laatste door de autist over het algemeen of slecht wordt beheerst en/of wordt onderschat, is de communicatie verstoord en begrijpt men elkaar niet goed.

Je zult dus moeten accepteren dat die communicatielijn over het algemeen verstoord is. Je kunt er wel aan werken natuurlijk, maar perfect wordt het nooit.

Het is de kunst om gewoon die mensen om je heen te verzamelen die je wel begrijpen en die je vrienden kunt noemen. Eigenlijk gewoon net als ieder ander dat ook doet. Daarvoor is het heel belangrijk om eerst jezelf volledig te accepteren en jezelf leuk te vinden, dan volgen mensen om je heen je vanzelf.

Ik heb zelf overigens de diagnose Asperger gekregen, al hoewel mijn laatste psycholoog daaraan twijfelde. Maar goed, dat maakt ook niet zo uit verder, het gaat erom dat je met jezelf kunt leven en je er iets moois van kunt maken. Een goede diagnose kan je daarbij helpen.

Nog een nootje: ik weet niet of het bij jou speelt maar autisten kunnen over het algemeen ook slecht hoofd- en bijzaken onderscheiden: alles is even belangrijk. Dat geldt ook voor mensen en relaties. Je kunt/hoeft niet met iedereen vrienden te zijn. Niet iedereen hoeft/kan je aardig vinden en visa versa. "De kerk" kan jou niet in het algemeen accepteren, er zullen mensen binnen die kerk zijn die je leuk vinden en mensen die je niet mogen. Niet elk meisje zal je leuk vinden, en dat hoef ook niet (gelukkig niet). Zo zit de wereld gewoon in elkaar, en dat is niet erg.

[GerardB 0]

Maar contact maken met vreemden gaat soms nog met horten en stoten. Ik vind dat gewoon eng.

Daar verschil je niet in of je nu autisme hebt of je hebt het niet, maar beide partijen hebben dezelfde moeilijkheden. Als ik een mooie meid zie dan komt er van verlegenheid geen stom woord uit mijn mond, terwijl ik stof genoeg heb om over te praten. En leeftijd maakt daarin geen verschil, denk maar aan Hennie Vrienten van Doe Maar, 32 jaar trillend op je benen.. voor hetzelfde geld kun je er zelf een leeftijd als 50-60 achter plaatsen want velen hebben met dat ongemak van doen.