Echte doorzetters

[Redactie 0]

In de jaren dertig raakte Nederland in een diepe, economische crisis. Een crisis die niet te vergelijken was met de huidige crisis. Mensen hadden echt honger, raakten massaal werkloos en veel werklozen moesten verplicht arbeid verrichten voor de overheid.
Dat werk was loodzwaar en zeker niet toegespitst op de capaciteiten van de mensen. Kantoorklerken die met de hand kanalen moesten uitgraven. Wie een uitkering kreeg, moest zich twee maal per dag melden bij de gemeente, in een sfeer van onvriendelijkheid en minachting.

Na deze zware crisis kwam de volgende klap, die de crisis direct deed verbleken: de tweede wereldoorlog. Vijf jaar lang hebben de nazi’s op afschuwelijke wijze huisgehouden in het land. Vele mensen werden opgeroepen tot dwangarbeid of gedeporteerd naar de kampen.
Zij die achterbleven of onderdoken, leefden voortdurend in diepe angst en armoede. Vreemde soldaten marcheerden door de straten en niemand was zijn leven zeker.
Met als absoluut dieptepunt de hongerwinter in 1944, waarin vele mensen stierven door honger, ziekte en snijdende kou.

Deze oorlog sloeg diepe wonden in onze cultuur die tot op de dag van vandaag voelbaar zijn.
De crisis en de oorlog lieten een verscheurd land achter, volledig in puin, volledig in pijn. Platgebombardeerde steden, uiteengereten families, mensen die halfdood terugkeerden uit de kampen en hun verhaal vertelden. Mensen hadden niets meer, geen veiligheid, geen vrede, geen thuis.
Nu spreken we nog weleens gekscherend over een nationaal trauma als we een WK verliezen, maar dat trauma is natuurlijk niets vergeleken met destijds.

Je begrijpt dat deze mensen nu intens verlangden naar vrede, rust, geborgenheid. Geborgenheid bij elkaar en geborgenheid bij God. Er moest een land opnieuw worden opgebouwd, er moesten wonden worden genezen, er moest gewerkt worden aan echte vrijheid.
En dat hébben zij gedaan. Zij wisten, met al hun tekortkomingen en al hun wandaden, toch in vrij korte tijd een stabiele, rustige samenleving op te bouwen en steeds meer welvaart te creëren.
Een samenleving waarin men op elkaar kon vertrouwen en waarin men al wat meer kon ontspannen, ook al bleef de pijn van de oorlog en de daardoor ontstane angst voor het vreemde altijd aanwezig.
Je kunt nu eenmaal geen volmaaktheid verwachten van diep getraumatiseerde mensen, maar je mag ze altijd aansporen om door te zetten, om weer vooruit te kijken, om weer op te staan.

Het is goed om je dit zo af en toe eens even te realiseren als je meent wat minachtend over de jaren vijftig te moeten spreken of schrijven.
Besef je maar eens waaruit deze echte doorzetters nu eigenlijk vandaan kwamen en wat jij, ook met je tekortkomingen en je wandaden, eigenlijk aan hen te danken hebt.
 

Robert

Terug naar frontpage

[Aer 2]

Mooi geschreven Robert!

Het Nederland wat wij nu kennen heeft haar vorm gekregen in de jaren 50 en daar moeten wij dankbaar voor zijn . De jaren 50 in Nederland waren niet te vergelijken met de jaren 50 in de Verenigde Staten. Bij veel mensen zonder historisch besef heerst dat beeld nog eens, wat gewoon erg jammer is.

[Lobke 467]

Mee eens Robert, ze waren blij dat die verschrikkelijke oorlog voorbij was en pakten alles aan om ons land op te bouwen. Van mijn ouders hoorde ik vroeger dat dit niet de slechtste tijd was. Het land weer opbouwen, steden die verwoest waren zoals R'dam maar ook in andere landen van Europa.

[Aviator 0]

Grappig onderwerp. Ik had het al eerder gelezen en later kwam het verhaal weer boven drijven. Ik denk inderdaad dat dit beeld niet bij veel mensen leeft, dat wat de mensen toen gedaan hebben om te komen waar we nu zijn. Wellicht zou die bewustwording vandaag de dag helemaal niet zo verkeerd zijn. Om opnieuw te beseffen wat er toen voor ons gedaan is en wat wij nu zouden kunnen doen om onze voorouders in de voetsporen te treden....

[MysticNetherlands 298]

Als rasechte doemdenker vraag ik me ook af of de hedendaagse jeugd, welke zoveel comfort en zelfs luxe gewend is, überhaupt nog wel zoveel nadenkt over werken voor de volgende generaties. Maar misschien is zo denken idd precies dat: doemdenken. En ben ik altijd zo aangenaam verrast als ik jongelui zie demonstreren voor een betere wereld, passievol hun beroepskeuze zie toelichten etc

[Gaitema 439]

De jeugd van nu komt trouwens ook weer heel slecht aan het werk. Laat staan een vaste baan. Niet vergelijkbaar met de jaren dertig, maar wij hebben het beter en meer luxe.

Opleidingen moeten ze ook van bankleningen betalen. We hebben wel een economisch herstel,

maar zet het sterk genoeg door?

[Jacobus 10]

Als rasechte doemdenker vraag ik me ook af of de hedendaagse jeugd, welke zoveel comfort en zelfs luxe gewend is, überhaupt nog wel zoveel nadenkt over werken voor de volgende generaties.

De generatie die in vijftiger jaren leefde en werkte was in grote meerderheid helemaal niet bezig met de hedendaagse jeugd maar gewoon met de sores van elke dag.

Met dank aan George Marshall, die wel vooruit dacht, kon het land weer opgebouwd worden.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Marshallplan