Verloofd, en nu op het punt van uitmaken

[Leentje22 0]

Hi iedereen,

Ik heb me net aangemeld voor dit forum want ik zit met veel dingen in mijn hoofd en ik moet dat echt even kwijt. Misschien dat iemand mijn situatie herkent en nog tips of overdenkingen heeft.

Het zit dus zo. Ik heb sinds mijn 17e een relatie met een jongen. Ik heb hem ontmoet in de kerk maar daar zijn wat dingen gebeurd en al gauw ging hij niet meer naar de kerk en ik ging daar in mee. We geloofden allebei wel dat God bestond maar deden er niks mee. Nu heeft hij me op 10 mei gevraagd om met hem te trouwen en ik heb ja gezegd(ik ben trouwens 20 en hij 23). Maar ik in die tijd ging ik ook weer heel serieus over het geloof denken en ben ik echt weer gaan geloven. Ik geloof dat God een plan met mijn leven heeft en ik geloof ook dat ik op deze wereld ben om Gods liefde te laten zien (miss door zendeling te worden). We zijn ook in die 2 jaar met elkaar naar bed gegaan en dat heb ik stop gezet omdat ik dat niet meer kon nadat ik zo met God bezig was. Iets wat hij heel erg moeilijk vind. Nou wist ik ook al dat hij een erge pornoverslaving had, wat daardoor nog erger werd... Maar 2 weken geleden heeft hij dus opgebiecht (na aandringen van mij want ik had al wat in de gaten) dat hij heeft gereageerd op erotische advertenties en ook dat hij zijn buurmeisje 's avonds bij hem thuis heeft uitgenodigd met de gedachte om vreemd te gaan. Nu is het niet verder gegaan dan flirten want hij zei: Als het erop aankomt dat doe ik het niet. Het is meer die fantasie en spanning denk ik...Maar goed veel gehuild die avond en heb toen mijn ring teruggegeven aan hem. Heb wel besloten om de relatie aan te houden en hem met zijn problemen te helpen.

Maar ik begin nu heel erg te twijfelen. Ook omdat ik heel serieus met het geloof bezig ben. Hij is er nu ook serieuzer mee bezig maar hij zegt dat hij nooit zo zal geloven als ik. Zoals zendeling worden zal hij nooit willen of samen bidden vindt hij ook heel lastig. En ik weet niet of ik dat kan accepteren van hem. Ik merk gewoon heel erg dat ik hem daarin wil veranderen. Maar daardoor leg ik een grote druk op hem en dat is heel oneerlijk tegenover hem.

Ik weet gewoon even niet meer wat ik moet doen. We zijn wel 2,5 jaar samen en een half jaar verloofd geweest. Moet ik dat nu allemaal weggooien? Hij heeft verder ook helemaal geen vrienden dus als ik het uitmaak dan heeft hij niemand meer...ik ben echt bang wat hij dan zal doen.

Maar ik wil zooooo graag iemand met wie ik het geloof echt kan delen, ik bedoel ik kan het wel met hem delen en we gaan nu ook soms samen naar de kerk en praten er over. Alleen ik wil ook wel graag iemand die God op nummer 1 zet en van wie ik ook kan leren in het geloof...

Is dit heel egoistisch van mij?

[Rutgerza 0]

Bedankt voor je eerlijkheid. We zijn natuurlijk geen relatiedeskundigen, hooguit mensen met ervaring.

Wat ik je zou willen meegeven...

Wat een **kel. Hij is gewoon wel vreemd gegaan he, dat het m niet gelukt is wil nog niet zeggen dat het ook niet anders had kunnen lopen! Onderschat niet hoe dit jou en jullie relatie kan beschadigen. Wil je wel met zo'n man verder? Kun je hem wel vertrouwen? Sommigen hadden zo'n partner allang de deur uitgezet...

En dan zijn porno- en seksverslaving, dat is ook niet iets om luchtig over te doen maar is een serieus probleem en kan je relatie en jullie leven enorm beïnvloeden (dat blijkt...). Hij zal daar echt wat aan moeten doen willen jullie een gezonde relatie krijgen. Als hij dat niet wil of kan, dan is de situatie wel duidelijk. Ik denk dat dat op dit moment veel belangrijkere vragen zijn dan of jullie wel evenveel van God houden. Het is belangrijk wat zijn acties met jullie en jullie relatie doet.

Je zit op een belangrijk kruispunt in je leven: ga je met deze persoon een bindende relatie aan of niet? Belangrijk om daar goed over na te denken en dat doe je dan ook. Bovendien ben je nog jong en heb je een heel leven voor je, dus weeg het goed af. Neem er gewoon de tijd voor die je nodig hebt, je hoeft niet nu a la minute te beslissen.

Ik denk dat je je vooral moet afvragen of je met deze persoon denkt een langdurige relatie aan te kunnen gaan en alles met hem te delen, ongeacht het verschil in interesses of geloof, want het is om eerlijk te zijn gewoon een illusie om te denken dat je in alles hetzelfde kun/wilt zijn.

En besef dat je niet alleen nu maar ook in vele momenten van je relatie nog weleens zoiets zult hebben van: pff, zullen we dit samen overleven, wil ik dit nog wel met hem? Het is dan de vraag of jullie het samen aankunnen en willen.

[Lock&Stock 0]

Wat een rot verhaal, maar bedenk wel dat dit een van je belangrijke levenslessen zal zijn. Uiteindelijk zijn dit de ervaringen waardoor je volwassen met moeilijke situaties kan omgaan.

Even kort gezegd; ik zou dit zsm afkappen. Duidelijk dat je hier niet gelukkig van gaat worden.

Moet ik dat nu allemaal weggooien?

Ja. Maar je moet het niet als weggooien zien. Je bent gegroeid, je weet meer en je kent jezelf beter. Door deze ervaring weet je veel beter wat je zoekt in een goede en gelukkige relatie. Deze relatie is misschien voorbij, maar de ervaring neem je je leven lang mee.

Hij heeft verder ook helemaal geen vrienden dus als ik het uitmaak dan heeft hij niemand meer...ik ben echt bang wat hij dan zal doen.

Een beetje hard, maar wel waar; dat is niet jouw probleem. Een relatie aanhouden vanuit een soort misplaatst medelijden is het slechtste wat je kan doen. Geloof me, ik kan het weten.

Maar ik wil zooooo graag iemand met wie ik het geloof echt kan delen, ik bedoel ik kan het wel met hem delen en we gaan nu ook soms samen naar de kerk en praten er over. Alleen ik wil ook wel graag iemand die God op nummer 1 zet en van wie ik ook kan leren in het geloof...

Gefeliciteerd, het klinkt alsof je precies weet wat je zoekt in een relatie. En dat is waardevoller dan je je nu wellicht realiseert.

Is dit heel egoistisch van mij?

Absoluut niet.

[Lock&Stock 0]

Als het erop aankomt dat doe ik het niet. Het is meer die fantasie en spanning denk ik...

Ow en PS: Hij liegt. Als het alleen een fantasie is nodig je je buurmeisje niet uit, dan fantaseer je alleen maar over het uitnodigen van zijn buurmeisje.

[DeThomas 35]

Als je voor deze relatie kiest, kies je ook voor een hoop ellende erbij.

Het is heel goed dat je aangeeft dat je beseft dat je hem niet kunt veranderen. Dat is voor jullie beide een frustrerend proces, wat uiteindelijk niet opschiet.

Ik lees aan de ene kant dat je heel goed weet wat je wilt in een relatie. Ook lees ik dat je huidige partner daar niet aan voldoet, en ook niet aan kan/wil voldoen. Eerlijk gezegd lijkt mij de oplossing heel duidelijk: Ga bij hem weg, want jullie passen niet (meer) bij elkaar. Dat is heel vervelend, maar die dingen gebeuren, en je overleeft het wel. Hij denk ik ook. Dat hij verder weinig heeft in zijn leven, tja dat is jammer voor hem, maar niet jouw probleem. Zeker als je voor jezelf kunt verantwoorden dat je al behoorlijk wat energie in de relatie hebt gestoken. Die pornoverslaving van hem zal hij zelf moeten oplossen. Misschien is het voor hem ook een opluchting als jullie relatie stopt (dat kan ik niet beoordelen).

Ik ben wat milder over het bezoek van zijn buurmeisje. Als je er van uit gaat dat hij niet liegt over het feit dat er niets is gebeurd zou ik daar niet zwaar aan tillen. Dat hij die spanning nodig heeft, tja, het is geen goede eigenschap maar ook weer niet het einde van de wereld.

Je zegt zelf dat jullie geen seks meer hebben sinds jij dat hebt besloten. Het is niet echt gek dat hij het dan buiten de deur gaat zoeken. Jij hebt, in mijn ogen niet het recht om te hem dat te ontzeggen omdat jezelf een andere keuze hebt (let op; ik heb het over celibatair leven, niet over een keer "geen zin hebben")

[Davy964 2]

Je zegt zelf dat jullie geen seks meer hebben sinds jij dat hebt besloten. Het is niet echt gek dat hij het dan buiten de deur gaat zoeken. Jij hebt, in mijn ogen niet het recht om te hem dat te ontzeggen omdat jezelf een andere keuze hebt (let op; ik heb het over celibatair leven, niet over een keer "geen zin hebben")

Ik vind dat behoorlijk gek, je hebt een relatie met iemand. Dan is het altijd gek als je t buiten de deur gaat zoeken en vreemd gaat.Daar is geen excuus voor. Als je zo nodig seks wilt hebben,dan beëindig je de relatie en start je een relatie met het buurmeisje. Als Leentje bijvoorbeeld heeft besloten dat seks niet buiten het huwelijk hoort, dan is dat haar recht om zich van seks te onthouden en te wachten tot ze getrouwd zijn.

[Olorin 155]

Het is een heftige verandering en het lijkt me iig iets om er beiden heel goed over te praten samen. Dan kun je twee dingen doen: Dat beiden akkoord gaan of niet akkoord gaan.

Als je de nieuwe situatie dusdanig niet kunt hebben, dan maak je het uit, dan ga je niet je partner bedriegen.

[Rutgerza 0]

Misschien hebben ze er eerst over gepraat en heeft hij er wel mee ingestemd?

Zou ook zomaar kunnen...

[Lock&Stock 0]

dus vind ik het niet raar als hij de spanning bij het buurmeisje gaat zoeken.

Wellicht, alleen dan had hij IMHO gewoon zelf de relatie moeten afkappen in plaats van een poging tot vreemd gaan te ondernemen.

Nu kan ik me het moeilijk voorstellen hoe het zou zijn om na 2 jaar relatie ineens sexloos te zijn door een eenzijdige beslissing, dat soort dingen zijn in mijn atheïstische/agnostische relaties nooit een issue geweest gelukkig Echter als je echt een toekomst met iemand ziet dan moet je maar wat vaker aan de handkar en anders het uitmaken.

[Lock&Stock 0]

Misschien hebben ze er eerst over gepraat en heeft hij er wel mee ingestemd?

Zou ook zomaar kunnen...

Dat is ook een mogelijkheid, wil niet zeggen dat hij er dan ook écht achter staat.

[Skippy 0]

Hoi Leentje, welkom!

Ik zal gewoon even op stukjes van je post reageren. Is makkelijker.

Ik heb me net aangemeld voor dit forum want ik zit met veel dingen in mijn hoofd en ik moet dat echt even kwijt. Misschien dat iemand mijn situatie herkent en nog tips of overdenkingen heeft.

Ik ben natuurlijk geen deskundige . Ik denk dat het goed is om te beseffen dat niemand op dit forum perfect advies kan geven, want we kennen je natuurlijk niet. Neem het allemaal met een korreltje zout.

Maar ik zal proberen vanuit mijn eigen levenservaring iets te zeggen, misschien heb je dr wat aan.

Het zit dus zo. Ik heb sinds mijn 17e een relatie met een jongen. Ik heb hem ontmoet in de kerk maar daar zijn wat dingen gebeurd en al gauw ging hij niet meer naar de kerk en ik ging daar in mee. We geloofden allebei wel dat God bestond maar deden er niks mee. Nu heeft hij me op 10 mei gevraagd om met hem te trouwen en ik heb ja gezegd(ik ben trouwens 20 en hij 23).

Om te beginnen: je bent nog vrij jong en jullie hebben ook nog niet heel erg lang een relatie. Daarmee wil ik niet zeggen dat het per definitie niet goed kan komen; ik ken meerdere mensen die al voor hun 17e een relatie hadden en jaren (soms zelfs tientallen jaren later) nog steeds bij diezelfde persoon zijn.

Maar je zit nog wel in een leeftijd waarin je jezelf erg ontwikkelt. Ik ben tussen mijn 20e en mijn 25 ook nog erg veranderd. Je kunt je dus ook afvragen, zeker als jullie die twijfels en problemen hebben, of het sowieso niet beter is nog een paar jaar te wachten voor je trouwt.

Maar ik in die tijd ging ik ook weer heel serieus over het geloof denken en ben ik echt weer gaan geloven. Ik geloof dat God een plan met mijn leven heeft en ik geloof ook dat ik op deze wereld ben om Gods liefde te laten zien (miss door zendeling te worden). We zijn ook in die 2 jaar met elkaar naar bed gegaan en dat heb ik stop gezet omdat ik dat niet meer kon nadat ik zo met God bezig was. Iets wat hij heel erg moeilijk vind. Nou wist ik ook al dat hij een erge pornoverslaving had, wat daardoor nog erger werd... Maar 2 weken geleden heeft hij dus opgebiecht (na aandringen van mij want ik had al wat in de gaten) dat hij heeft gereageerd op erotische advertenties en ook dat hij zijn buurmeisje 's avonds bij hem thuis heeft uitgenodigd met de gedachte om vreemd te gaan. Nu is het niet verder gegaan dan flirten want hij zei: Als het erop aankomt dat doe ik het niet. Het is meer die fantasie en spanning denk ik...Maar goed veel gehuild die avond en heb toen mijn ring teruggegeven aan hem.

Ik vind dat van hem een enorme rotstreek. Als jij voorlopig geen seks meer wil, heeft hij dat te accepteren. Wil hij dat niet, dan moet hij de relatie uitmaken. Maar zijn behoeften bij anderen te bevredigen terwijl hij een relatie heeft met jou, mag nooit een optie zijn. Ik vind het terecht dat je je ring aan hem hebt teruggegeven.

Dat hij geen seks heeft gehad, maakt het nog niet goed. Dat hij reageert erotische advertenties en zijn buurmeisje uitnodigt, vind ik al verkeerd. En eerlijk gezegd vind ik het niet erg gezond. Bij mij gaan alarmbellen rinkelen, zeker omdat je ook zegt dat hij verder geen vrienden heeft. Ik denk dat deze jongen wat 'issues' heeft. Misschien zelfs wel problemen waarvoor hij eens met een professional moet gaan praten.

Maar hoe het ook zij, hij is niet iemand met wie ik op dit moment zou trouwen.

Heb wel besloten om de relatie aan te houden en hem met zijn problemen te helpen.

Hoe wil je hem helpen? Ik denk dat je goed moet beseffen dat jij hem niet kan helpen. Jij kan zijn problemen niet oplossen. Jij kan hem ook niet tot geloof brengen. Je kunt hem hoogstens steunen, maar niet meer dan dat. Veel vrouwen vallen in de valkuil dat ze bij een man blijven, omdat ze hem willen 'redden'. Maar dat werkt nooit. Dan krijg je een heel scheve relatie.

Bovendien kan je pas iemand helpen als hij zelf hulp wil. En wil hij dat wel? En zo ja, hoe zoekt hij dan hulp? Als hij wil veranderen, heeft hij daar iemand bij nodig die hem daar echt bij kan helpen. Waarschijnlijk iemand anders dan jij. Denk aan een therapeut, of pastoraal werker uit je kerk.

Kijk, als hij wil worden zoals jij wil dat hij wordt, dan kun je bij hem blijven en geduld hebben en hem steunen in zijn proces. Bijvoorbeeld hem helpen een goede hulpverlener te zoeken. Maar het kan ook zijn dat jij meer verandering wil dan hij, en dan ga je teleurgesteld worden. En dan is het misschien beter om de relatie te beëindigen.

Maar ik begin nu heel erg te twijfelen. Ook omdat ik heel serieus met het geloof bezig ben. Hij is er nu ook serieuzer mee bezig maar hij zegt dat hij nooit zo zal geloven als ik. Zoals zendeling worden zal hij nooit willen of samen bidden vindt hij ook heel lastig. En ik weet niet of ik dat kan accepteren van hem. Ik merk gewoon heel erg dat ik hem daarin wil veranderen. Maar daardoor leg ik een grote druk op hem en dat is heel oneerlijk tegenover hem.

Hoe is hij zelf met geloof bezig? Samen bidden zou voor mij ook niet per se hoeven. Maar ik kan me voorstellen dat je het wel heel belangrijk vindt dat hij geloof het belangrijkste van zijn leven vindt. En als hij dat niet wil, dan kan dat een reden zijn om het uit te maken.

Ik weet gewoon even niet meer wat ik moet doen. We zijn wel 2,5 jaar samen en een half jaar verloofd geweest. Moet ik dat nu allemaal weggooien?

Dat is inderdaad jammer en ik denk dat het heel goed is dat je er niet zomaar een einde aan maakt. Je bent er zo te zien veel over aan het nadenken en dat vind ik goed. Maar het is niet gek om op je 20e een relatie uit te maken, juist omdat je nog zoveel verandert. Liever dat je dat doet, dan dat je maar blijft plakken van een jongen die je ongelukkig maakt.

Ik kan die keuze niet voor je maken; jij moet beslissen wat je wil met de rest van je leven en of je met hem gelukkig kan worden. Maar alleen het feit dat je al lang bij hem bent, moet niet een reden zijn om bij hem te blijven.

Hij heeft verder ook helemaal geen vrienden dus als ik het uitmaak dan heeft hij niemand meer...ik ben echt bang wat hij dan zal doen.

Het is lief van je dat je daar bij stil staat, maar ik denk dat het heel belangrijk is dat je dit niet laat meespelen in je overweging om bij hem te blijven of niet. Nogmaals, jij kan hem niet redden. Het kan zelfs zijn dat als je het uitmaakt, dat voor hem een stimulans is om wel vrienden te maken en zijn leven te beteren (al zal hij het ongetwijfeld in het begin heel moeilijk vinden).

En het is denk ik sowieso ongezond als hij helemaal afhankelijk is van jou omdat hij niemand anders heeft. Lijkt mij heel benauwend voor jou.

Maar ik wil zooooo graag iemand met wie ik het geloof echt kan delen, ik bedoel ik kan het wel met hem delen en we gaan nu ook soms samen naar de kerk en praten er over. Alleen ik wil ook wel graag iemand die God op nummer 1 zet en van wie ik ook kan leren in het geloof...

Is dit heel egoistisch van mij?

Nee, dat is niet egoïstisch van jou. Iedereen is op zoek naar een relatie waarin je met je partner op dezelfde golflengte zit en je de belangrijkste dingen deelt. Anders kan het vroeg of laat mis gaan. Als je niet kunt leven met iemand die jouw geloof niet deelt, dan is dat een legitieme reden om het uit te maken.

Veel sterkte ermee!

[DeThomas 35]

Misschien hebben ze er eerst over gepraat en heeft hij er wel mee ingestemd?

Zou ook zomaar kunnen...

Dat is ook een mogelijkheid, wil niet zeggen dat hij er dan ook écht achter staat.

Als je er over praat en "nep" instemt, ben je fout bezig.

[Hitchens 134]

Als je de nieuwe situatie dusdanig niet kunt hebben, dan maak je het uit, dan ga je niet je partner bedriegen.

Zo dacht ik er vroeger ook over, maar in de praktijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Vaak rommelt de relatie nog door en heb je een 'trigger' nodig om tot het inzicht te komen om het daadwerkelijk te beëindigen. Een nieuwe liefde bijvoorbeeld kan uitstekend dienen als katalysator.

[DeThomas 35]

Het is een heftige verandering en het lijkt me iig iets om er beiden heel goed over te praten samen. Dan kun je twee dingen doen: Dat beiden akkoord gaan of niet akkoord gaan.

Als je de nieuwe situatie dusdanig niet kunt hebben, dan maak je het uit, dan ga je niet je partner bedriegen.

Ben ik wel met je eens. Als je praat, iets beslist, en dan toch tegen die afspraken ingaat schiet het niet op.

[Lock&Stock 0]

Als je er over praat en "nep" instemt, ben je fout bezig.

Ik zeg niet dat het dan niet nep is, alleen dat zou de beslissing wel wat minder eenzijdig maken.

[DeThomas 35]

Ik vind vreemdgaan ook geen oplossing, zoals je wellicht hebt gelezen. Ik denk alleen dat je seksuele partners kunt hebben buiten je (huwelijks)relatie. Dat vraagt overigens ook veel vertrouwen en werken aan je relatie.

Niet iedereen komt openlijk uit voor deze mening hebt ik gemaakt, maar in een privé gesprek zijn er veel mensen die aangeven je standpunt stiekem wel te begrijpen, en toe te willen passen. Veel problemen in relaties ontstaan omdat mensen niet genoeg met elkaar praten, vooral niet over de problemen die er spelen (op elk gebied trouwens).

[DeThomas 35]

@Lock Stock

Wellicht niet, dat klopt. Mijn eerste post was een advies aan haar, en zoals je waarschijnlijk hebt gelezen was mijn advies om uit elkaar te gaan. Ik vind dat ze ook moet kijken naar haar eigen aandeel in het probleem, en mijn idee was om in elk geval niet zo hard te oordelen over iets wat de vriend MOGELIJK gedaan had, zoals de posters voor me deden. Zij wisten al te vertellen hoe de man is kwestie zich voelde, zonder hem te kennen. Ik geloof dat niet oordelen ook een christelijke deugd zou zijn

[Aer 2]

Beste leden,

Graag On-Topic blijven. Discussie over wel of geen seks voor het huwelijk is in dit topic niet van toepassing.

Hartelijke groet,

Aer

[DeThomas 35]

Samengevat voor de TS: Ik denk dat jullie te verschillend zijn (geworden?) en als je die verschillen niet kunt of wil overbruggen kun je beter weggaan. Mag ik een dichter citeren?

"Het spijt me dat jij mij in jouw verdriet niet meer verstaat

En dat ik mij daar na vandaag niet langer voor kan schamen

Ik weet dat jij nu denkt dat ik je liefdeloos verlaat

Maar ik verlaat je niet;

Ik zoek de vrijheid, voor ons samen..."

(Jan Boerstoel)

Oftewel...jullie worden hier beide beter van.

[broer konijn 0]

Alleen ik wil ook wel graag iemand die God op nummer 1 zet en van wie ik ook kan leren in het geloof...

Is dit heel egoistisch van mij?

Als je dat echt wilt navolgen, en het niet doet,

dan maak je het jezelf erg moeilijk om dat ook gezegend te krijgen.

In principe is het goed om van iemand te vragen dat God op de eerste plaats komt. De zegen die daaruit komt is dat jullie beiden kunnen vertrouwen op God, en dat is een sterkte in de relatie. Maar dat zal ook zeker gepaard gaan met serieuze botsingen, waarin wordt beproefd wat dat dan concreet voor jullie inhoudt.

Als je verwacht dat het geloof van een ander jou moet helpen,

dan maak je het jezelf erg moeilijk om niet beproefd te worden naar jouw geloof.

Dat is in feite het niet vertrouwen dat God Zelf jou zal ondersteunen.

En het is in feite het risico nemen dat wat je met het vlees denkt beheersbaar te maken, juist naar de geest wordt beproefd.

Als je iets goeds wilt, maar je kunt het niet opbrengen, dan is het willen doorslaggevend.

Als je bewust iets slechts doet, maar je motieven zijn goed, dan is het doen doorslaggevend.

Als je gericht bent op jezelf, ook al doe je iets goeds, dan telt het goede niet.

En los van alle morele bull, als je iets goeds wilt opbouwen dan moet je grote strepen zetten door rotzooi en vuiligheid. Trek de troep door en begin met een vaste basis van het goede. De meeste mensen accepteren een hoop vuiligheid in hun dagelijkse leven. Als je dat ook doet ben je dus niet anders dan anderen. Niets bijzonders, en hoeven we ook niet dramatisch over te doen.

Maar jouw leven is van jou. En jij zegt ook dat je 2,5 jaar hebt gehad, wat in ieder geval zoveel waarde voor je heeft dat je overweegt of je het wel weg moet gooien. In die context is niet zuiver om je morele overwegingen die je niet had in het begin (als dat zo is), nu ineens tegen de ander te laten gelden. (Dan is het minste dat je erkent dat jij het bent die ontrouw is aan wie je eerst was. Dat levert een bepaald begrip en een bepaalde houding op.) Net zomin als de ander die overspel zoekt en verslavingen niet bestrijdt, daar excuses voor mag verzinnen. Dat is niet eerlijk.

Maar omdat jouw leven ook van jou is, kun je niet om de feitelijkheden heen.

Accepteer de feitelijkheid van je eigen leven. Maak daarin je eigen keuzes,

en confronteer je partner daarmee. Beproef hem, en dan ook jezelf.

Luister NIET naar advies van derden.

Maar houdt vast aan wat je eigen hart jou zegt met heel jouw hart.

En neem daarvan dapper de consequenties.

Beter een leven vol leed, dan niet van harte geleefd.

[Credible 0]

Admod note:
Topic geruimd, graag On-Topic blijven!

[Leentje22 0]

Heel fijn om jullie kanten/ervaringen te horen.

Ik wil eerst wel even zeggen dat ik kan begrijpen dat mijn vriend nu misschien een beetje een eikel lijkt maar dat is hij echt niet hoor. Het is wel echt een eikelactie en je hebt er niet echt excuses voor maar ik denk wel dat er veel factoren speelden die hem wel een beetje die kant op hebben geschoven. Zoals inderdaad dat ik geen seks meer wilde, daar hebben we heel veel over gepraat en hij was het er niet mee eens maar respecteerde het uiteindelijk wel. Begrijp me goed het is geen excuses maar ik snap wel dat het heel moeilijk voor hem is geweest, dat heeft hij ook vaak aangegeven.

In die context is niet zuiver om je morele overwegingen die je niet had in het begin (als dat zo is), nu ineens tegen de ander te laten gelden. (Dan is het minste dat je erkent dat jij het bent die ontrouw is aan wie je eerst was. Dat levert een bepaald begrip en een bepaalde houding op.) Net zomin als de ander die overspel zoekt en verslavingen niet bestrijdt, daar excuses voor mag verzinnen. Dat is niet eerlijk.

Ik ben het daar ook helemaal mee eens. Het is ook gewoon vervelend voor hem dat ik nu zo veranderd ben en daar ben ik me zeker bewust van en heb dat ook tegen hem gezegd.

En zijn pornoverslaving vind ik ook een serieus probleem. Ik heb tegen hem gezegd dat we dit niet samen kunnen oplossen en dat hij beter naar psycholoog kan gaan. Maar dat weigert hij, hij heeft nare ervaringen met psychologen gehad en wil dus echt niet naar eentje gaan. Ik kan hem ook niet dwingen om te gaan dus heb het daar maar bij gelaten...We hebben vorige week 2 boeken besteld over seksverslaving, waar we van plan waren om samen te lezen. Maar ik denk nog steeds dat hij echt naar iemand moet toegaan die buiten onze relatie staat.

Ik had ook een opmerking gelezen met de vraag waarom hij geen vrienden had en of dat met mij te maken had. Vond dat wel een beetje hard om te lezen maar ik snap waar dat vandaan komt. Het is zo dat hij 2/3 jaar geleden helemaal in het 'kerkleventje' zat . Hij had leiding over het opbouwen en afbouwen van het podium en hij speelde gitaar in de band. Eigenlijk bestond zijn hele leven uit de kerk en zijn vrienden dus ook. Nadat hij een paar nare ervaringen had met de kerk en ook met mensen waarvan hij dacht dat ze zijn vrienden waren heeft hij al het contact verbroken. Vandaar dat hij geen vrienden meer heeft, want die zaten allemaal bij de kerk. Ik heb hem vaak aangemoedigd om weer contact te zoeken of met iemand anders wat af te spreken maar dan antwoord hij met: "Ik heb jou toch" of "Ik heb daar geen tijd voor."

Gister ben ik naar hem toe gegaan en hebben we lang gepraat. Ik heb gezegd dat ik nu even 2 weken afstand wil en geen contact omdat ik erg twijfel over de relatie en tijd nodig heb om na te denken.

Wat jullie zeiden over dat ik nog maar jong ben en dat we waarschijnlijk te erg verschillen daar ben ik me nu wel heel erg bewust van en ik denk dat ik wel weet dat het eigenlijk niet gaat. Het is ook gewoon niet eerlijk als ik allemaal dingen van hem ga verwachten. Ik heb dat ook tegen hem gezegd en hij is het er helemaal niet mee eens. Hij vindt het allemaal geen probleem en denkt dat we er wel uitkomen. Als ik zeg dat ik veranderd bent dan zegt hij dat het helemaal niet zo is, dat ik alleen maar denk dat ik zo ben. Hij zegt ook dat hij nu erg zijn best doet voor onze relatie en dat merk ik ook. Alleen doet me dat juist pijn omdat hij dat voor mij doet en het niet echt uit zichzelf komt, en dat voelt heel oneerlijk voor hem. Ik weet niet of jullie dat snappen?

[MysticNetherlands 298]

Ik vind je vriend helemaal niet als n eikel ocerkomen, ik heb als ik t zo lees medelijden met hem. Ik hoop en bid voor t beste voor jullie beiden.

[Miekje 0]

Hey Leentje,

Een lastige situatie zo. Een probleem met relaties die langer duren als je nog zo jong bent, is dat je beiden nog in een fase zit waarin je veel kan veranderen. als je samen verandert gaat dat goed, maar het kan ook zijn dat je er maar 1 verandert of dat je allebei een andere kant op groeit.

Nu blijkt dat jij veranderd bent, en je hebt het gevoel dat daardoor je relatie niet lekker meer loopt. Je vriend doet nog wel zijn best, omdat hij van je houdt, maar hij is niet mee veranderd. Indien je de nieuwe dingen in je leven echt heel erg belangrijk vindt, en je echt wil dat je toekomstige levenspartner eenzelfde houding heeft ten opzichte van God en geloof, dan is het aan jou om niet van hem te vragen dat hij zich in alle mogelijke bochten wringt omdat hij van je houdt, maar dan kan je hem beter loslaten zodat jullie allebei jezelf kunnen zijn. Bedenk echter wel dat er altijd wel wat verschil zal zitten in hoe je geloof beleeft, en ook compromissen horen bij een relatie.

Je zegt dat je sinds mei weer heel erg bent gaan geloven, kan het zijn dat je door je enthousiasme en de relatief korte tijdsperiode iets te hard van stapel bent en ietwat radicaal? dat wil in het begin nog weleens gebeuren met jonge mensen, en na een tijd wordt het dan wat meer gebalanceerd. als dat het geval is, dan is het jammer als je daar je relatie voor uit maakt.

Het kan natuurlijk ook zijn dat deze houding wel blijvend is, en dat je op dit gebied geen compromis kan sluiten, en dat mag ook. Maar wees dan ook eerlijk tegen je vriend.

Mijn advies is: Bid hierover, en doe ook aan zelfreflectie. Het is niet erg of slecht om voor jezelf te kiezen, je moet jezelf niet wegcijferen voor een ander. Maar pas wel op dat je niet in een impulsieve actie je relatie te lichtzinnig beëindigt.

[broer konijn 0]

Te jong voor kwaliteit?

De teneur van je verhaal en ook van het klankbord is dat je erg jong bent. Ik zal het maar hardop zeggen: Dat is een verschrikkelijke kromming in het verstand. De mens denkt dat er in een leven nog zoveel kan gebeuren, en dat dus niets vast ligt. Maar dat klopt niet. Kinderen maken al beslissingen die ze vasthouden voor de rest van hun leven, en waar ze hun leven naar inrichten. Het is juist door het NIET vasthouden aan eerdere beslissingen en door het VERLATEN van je eigen ingerichte leven, dat het in de wereld zo’n verloederde chaos wordt. Laat je op jonge leeftijd nooit misleiden door al die mensen die in hun leven tragische dingen meemaakten, en daardoor geen houvast meer hebben. Want elk verhaal draagt een wond of een dichtgegroeid litteken van een echte beschadiging in het hart. Wees zuiver en spiegel jezelf aan de norm van het goede doen en dat ook vasthouden.

Afstand nemen van wat fout is?

Ga eens naar een basisschool. Kijk hoeveel kinderen gescheiden ouders hebben. Al die ouders hadden een moment van rijkdom. Bijna al die ouders hadden iets in hun leven dat vast genoeg was om heel je leven op af te stemmen: een kind. Toch was dat goede en vaste niet goed genoeg en niet vast genoeg. Laat je dus niet misleiden door alles wat fout is, maar concentreer je op waardevaste onderdelen van je leven.

Wat is waardevast?

Waardevast is hetgeen je hebt, en waarvan je hart heeft geoordeeld dat het duurzaam is, en waarvan het verstand besluit dat het ook beschermd gaat worden. Wat waardevast is verandert niet van fouten. Wat waardevast is kan best een periode beproeving aan. Die twee weken afstand zijn daarbij nog niets. Wat waardevast is dat blijft door alle ellende heen een bron van geloof hoop en liefde. In jouw geval heb je niet te maken met alleen maar een crisis of je partner wel waardevaste onderdelen heeft, maar ook of jijzelf wel waardevaste onderdelen hebt. Jij bent het die hier spreekt, en niet je partner, dus eerlijkheidshalve gaat het hier er alleen maar om of jij wel waardevast genoeg bent.

Geloof

Vraag jezelf of God bestaat. Alleen als God bestaat kun je op Hem bouwen en op Hem vertrouwen en ook Hulp verlangen voor keuzes van de toekomst. Als je kiest met het oog op jezelf, of met het oog op je ideale toekomst of met het oog op het voldoen aan verwachtingen van je partner, dan kan het goed gaan, maar dan is je keuze een keuze in het vlees. Wie zegt jou dat over 10 jaar het vlees niet iets anders doet wat vreselijk is in geestelijke termen? Maar als je kiest met het oog op God, dan mag je ook rekenen en vertrouwen op steun en kracht van God. Want dat is dan iets tussen God en jou, en daar kan geen mens bijkomen. Dat heeft waardevastheid ONDANKS je partner. Voor hem wordt je dan een rots van vastheid en zekerheid, omdat jij jouw God hebt als jouw Rots van zekerheid.

In het kader van geloof in God is van groot belang dat jij al iets had met die partner. Want jullie zijn bij elkaar terwijl jij nu vindt dat God jou dit zo niet had laten doen als je Hem eerder had gekend. Dan is dat bewijsbaar een zaak van Gods sturing. Hoe ga jij om met de rijkdom die jij van God hebt gekregen? Wordt dat een breekijzer van wettisch geloof, of een goddelijke bron van waardevaste onderdelen? Ik zeg het scherp, want ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het geloof jou hier juist op een spoor zet van een goddelijke uitstraling af. Het goede van het geloof wordt gebracht om niet te blijven “plakken aan een jongen die je ongelukkig maaktâ€. Wie gaat daar over? Ik zie God dan wel in het argument, maar mis God in het geloof dat er ook echt toe doet. Let op: ik heb het over jou. Eenzijdig.

Realiteit

En de nuancering die alles teniet doet, is dat je vlees toch sterker is dan je geloof, dus erken dat je vlees toch sterker is en jou overheerst, liever dan ook je geloof verliezen omdat jouw vlees vervolgens jouw geloof aanklaagt en dat vernietigt op de goede grond dat je er niets goeds van hebt ontvangen. Zwakte is moreel gezien “niet ergâ€, want het is onderkend te zijn dat het zondig is. Maar sterkte kiezen, tegen je hart in, dat vernietigt ook je hart. Dat overkwam de farizeeërs.

Ik ga nu betekenisloos signaalvlaggetjes plaatsen bij je opmerkingen. Betekenisloos, want het zegt niets. Vergeet dat niet. En dat doe ik om je te spiegelen wat jouw opmerkingen doen met mij, als ik ze tegen zou komen in mijn leven.

Wat jullie zeiden over dat ik nog maar jong ben

= Superfout. Het roept een suggestie op dit leven zelf maar te gaan optimaliseren, omdat God je nog niet voldoende heeft geleid. Het miskent de realiteit van je eigen verleden en ook de mogelijkheden van een te bouwen toekomst in geloof, hoop, en liefde.

dat we waarschijnlijk te erg verschillen daar ben ik me nu wel heel erg bewust van

= Fout. De verschillen maken juist helder en bespreekbaar en met werkbare toevluchtsscherpstellingen, wat er als probleem geaccepteerd of opgelost moet worden. Veel erger is verkilling van liefde ZONDER grote verschillen als aan te wijzen oorzaak.

Ik denk dat ik wel weet dat het eigenlijk niet gaat.

= Fout. Als dat zo was had je geen inwendige strijd.

Het is ook gewoon niet eerlijk als ik allemaal dingen van hem ga verwachten.

= Argumentatie. Het is aan hem of dat eerlijk is of niet. En ook al is het niet eerlijk, je moet ook eerlijk zijn tegen jezelf. Jij moet weten en hij ook, wat voor jou echt belangrijk is.

Hij is het er helemaal niet mee eens.

= Goed. Dat maakt hem aanspreekbaar.

Hij vindt het allemaal geen probleem

= Fout. Het is allemaal wèl een probleem. Bagatelliseren, wegwuiven, afwimpelen zijn termen van verslaafden en anderen die maar niet kunnen begrijpen dat wat wordt gezegd, ook echt ertoe doet.

en denkt dat we er wel uitkomen.

= Goed. Dat maakt hem aanspreekbaar, als het niet valt onder wegwuiven en bagatelliseren..

Als ik zeg dat ik veranderd bent dan zegt hij dat het helemaal niet zo is, dat ik alleen maar denk dat ik zo ben.

= Superfout. Klinkt als ompraatervaring en een voorkeur voor overreden boven overtuigen, en ook van jouw kwetsbaarheid daarin. Maar hem ken je tenminste al goed.

Alleen doet me dat juist pijn omdat hij dat voor mij doet en het niet echt uit zichzelf komt, en dat voelt heel oneerlijk voor hem.

= Pas weer op voor argumentatie. Dit zegt niets. Is typerend voor het echte leven. Dat blijft schipperen tussen idealen en realiteiten.

Ik heb hierboven wat losse opmerkingen met een typering zonder context, om ze scherp te stellen. Losse opmerkingen zijn veiliger, want wat uit het verband en context is gehaald, kan nooit zonder grote fouten tot een rond verhaal voor jou gemaakt worden.

Algemeen is er een rode draad:

1. Realiteit. Eerlijkheid gebiedt te erkennen dat waar de liefde niet is, alles ophoudt. Dat kun je niet afdwingen en in het bijzonder kun je dat niet eenzijdig oplossen. Dan kan alles wat je doet wel goed en heilig zijn, maar je lost niets op als de liefde tussen elkaar niet wordt gevonden.

2. Zuiverheid. Bij spanningen en problemen zijn er altijd voldoende argumenten voor alles. Onderscheid de waslijsten van bevestiging van gevoel, van de zaken die er echt toe doen. Als één opeens allerlei persoonlijke of emotionele of zwaarwichtige zaken gaat krijgen, dan is het belangrijk om jezelf te testen of het een eerlijk argument is en of het argument echt ertoe doet, of dat het meer een ondersteuning is van een bepaalde emotie die je sowieso hebt.

3. Gemeenschappelijke Basis. Niet het geloof, maar of je echt je leven lang wilt samenzijn, en bereid je daartoe te committeren, is doorslaggevend. Meet en weet hoe hij, maar ook jijzelf daarin staat.

Je hebt niks aan iemand als die jou kan verlaten. En een ongelovige heeft niks gehad aan jouw geloof als je hem weer gaat verlaten.

4. Trouw. Als er een basis is van elkaar geaccepteerd hebben, en het leven erop in te willen richten, dan is belangrijk om voorzichtig te zijn met geloofsargumenten om te scheiden. God vraagt niet om te trouwen, maar wel om trouw te blijven.

1Cor.7:13 En een vrouw, die een ongelovigen man heeft, en hij tevreden is bij haar te wonen, dat zij hem niet verlate.

5. Beproeven. In de bijbel wordt het volk Israël beproefd door het in de woestijn te laten trekken om zo te leren wat God van het volk wil. Dat is een proces van elkaar leren kennen en van loutering. Dat is een beeld dat ook wordt toegepast op een bruid.

Hos.2: 13 Daarom, ziet, Ik zal haar lokken, en zal haar voeren in de woestijn; en Ik zal naar haar hart spreken. En Ik zal haar geven haar wijngaarden van daar af, en het dal Achor, tot een deur der hoop; en aldaar zal zij zingen, als in de dagen harer jeugd, en als ten dage, toen zij optoog uit Egypteland. En het zal te dien dage geschieden, spreekt de HEERE, dat gij Mij noemen zult: Mijn Man; en Mij niet meer noemen zult: Mijn Baäl!

6. Geloof hoop en liefde. Als de kernpunten op hun plaats vallen, zelfs indien het slechts is voor één van de twee, dan heeft de ander een kostbare schat in de handen. Het spiegelbeeld is dan dat je een kostbare schat voor iemand kunt zijn. Voor wie het niet waardeert of het net zo geringschattend opneemt als Ezau het eerstgeboorterecht opnam, is dat verspilde energie en misschien een verspilde levensinrichting, maar wie het goede zoekt rekent steeds met een perspectief om dat scenario mogelijk te maken. En dat kan alleen met geloof, hoop, en een liefde die begerig is naar God.