Kerk beboet voor massaal smsjes sturen

[Michiel 14]

Een rooms-katholiek bisdom in Oostenrijk moet een boete betalen van tegen de 10.000 euro omdat het de telecommunicatiewet overtrad. Het bisdom stuurde leden smsjes met daarin de vraag de kerkbelasting te betalen.

In mei vorig jaar ontvingen 15.000 leden van het bisdom Graz-Seckau, in Zuid-Oostenrijk, een sms dat ze te laat waren met het betalen van hun contributie. Daarop dienden enkelen een klacht in. Het nieuws over de uitspraak werd dinsdag bekendgemaakt.

Volgens de telecommunicatiewet in het land is het verboden massaal sms-berichten te versturen als ontvangers niet vooraf op de hoogte worden gebracht. Ook mag een sms niet worden gestuurd aan meer dan vijftig personen. De boete voor een overtreding kan oplopen tot 37.000 euro. Het bisdom was van mening dat de regel niet voor haar gold, omdat een organisatie wel op deze manier haar leden op de hoogte mag brengen.

Leden van de Rooms-Katholieke Kerk in Oostenrijk betalen jaarlijks kerkbelasting. Als ze niet voldoen aan deze contributie, mogen ze niet deelnemen aan de kerkelijke sacramenten.

Bron: RD

Terug naar frontpage

[Robert Frans 1.653]

Leden van de Rooms-Katholieke Kerk in Oostenrijk betalen jaarlijks kerkbelasting. Als ze niet voldoen aan deze contributie, mogen ze niet deelnemen aan de kerkelijke sacramenten.

Dit komt op mij nogal onwaarschijnlijk over, daar men geen geld mag vragen voor de sacramenten, maar hoogstens voor de pracht en praal eromheen. Waarop is het gebaseerd?

[Thorgrem 430]

Leden van de Rooms-Katholieke Kerk in Oostenrijk betalen jaarlijks kerkbelasting. Als ze niet voldoen aan deze contributie, mogen ze niet deelnemen aan de kerkelijke sacramenten.

Dit komt op mij nogal onwaarschijnlijk over, daar men geen geld mag vragen voor de sacramenten, maar hoogstens voor de pracht en praal eromheen. Waarop is het gebaseerd?

Waarschijnlijk op desinteresse of oprechte onwetendheid bij de journalist in kwestie.

Evengoed kwam gisteren in het Geenstijl/Trouw nieuws dat Franciscus een priester zou hebben gecommuniceerd omdat hij voor het wijden van vrouwen was. Even verder gekeken dat het artikel en toen bleek de vork toch heel anders in de steel te zitten.

[Raido 0]

Leden van de Rooms-Katholieke Kerk in Oostenrijk betalen jaarlijks kerkbelasting. Als ze niet voldoen aan deze contributie, mogen ze niet deelnemen aan de kerkelijke sacramenten.

Dit komt op mij nogal onwaarschijnlijk over, daar men geen geld mag vragen voor de sacramenten, maar hoogstens voor de pracht en praal eromheen. Waarop is het gebaseerd?

Ze vragen toch ook geen geld voor het sacrament? Misschien vragen ze wel geld voor alle pracht en praal, maar als je niet betaald mag je niet deelnemen aan sacrament.

Beste is natuurlijk om de journalist even te mailen

[Olorin 155]

Ze vragen toch ook geen geld voor het sacrament? Misschien vragen ze wel geld voor alle pracht en praal, maar als je niet betaald mag je niet deelnemen aan sacrament.

Ook dat lijkt me nog steeds simonie. Een reden voor excommunicatie meen ik.

Pracht en praal er omheen zal nooit de mis zijn, maar eerder zaken als de schatkamer bezoeken, de toren beklimmen, etc.

[Robert Frans 1.653]

Inderdaad. Elke parochie moet haar leden altijd het sacrament aanbieden, ook als ze geen geld zouden hebben. Het hoeft dan niet met een koor, niet met zang en het kan zelfs gewoon in het zijkapelletje. Ik bedoel, voor het huwelijk is alleen een geestelijke en vier getuigen nodig (het kan zelfs ook zonder eucharistieviering voltrokken worden) en voor het doopsel alleen een geestelijke, een beetje water en eventueel de olie, en ga zo maar door. Ook de zondagse hoogmis kan heel sober worden opgedragen. Maar het sacrament moet altijd toegediend kunnen worden.

[Ursa 1]

Ik begrijp dat die kerkbelasting door de kerk zelf geregeld wordt. In Duitsland betaal je immers als belastingbetaler gewoon mee aan de staatskerk. Maar hier is er onderscheid.

Ik denk dat het bisdom niet redeneert van: 'je moet betalen voor de sacramenten'. Tenminste, dat hoop ik niet. Ik denk dat de redenatie eerder is: 'als je niet de (beloofde?) kerkbelasting wilt betalen, wil je dan nog wel lid zijn van de kerk?'. En mensen die er dan het geld niet voor over hebben, mogen ook geweigerd worden.

Ik wil het niet goedpraten, maar ik denk dat je als kerk van je leden inzet mag verwachten, of dat nu in tijd of financien is.

[student 45]

Vreemd dat ze het met een sms doen. Is een mail/brief niet veel formeler? Een sms gebruik je meestal niet voor zulk soort dingen.

[Olorin 155]

Vreemd dat ze het met een sms doen. Is een mail/brief niet veel formeler? Een sms gebruik je meestal niet voor zulk soort dingen.

Ben ik met je eens. Onpersoonlijk ook nog.

Sowieso moeten ze dan ook nog je GSM nummer hebben.

[Robert Frans 1.653]

Als je eerste contact met een parochiaan sinds jaren het innen van een kerkbelasting is, via sms, brief of wat dan ook, dan zijn er mijns inziens veel belangrijke stappen overgeslagen. Mijns inziens heeft een bisdom of parochie ook een verantwoordelijkheid naar de parochianen toe. En als een parochiaan niet meer betrokken blijkt te zijn bij de kerk, dan is het goed om eerst eens te onderzoeken waaróm dat zo is, welke schuld wij daaraan hebben en wat we eraan kunnen doen om die betrokkenheid weer te vergroten.

Jarenlang geen enkel contact onderhouden met zo iemand en dan ineens een sms of brief sturen over financien, dat lijkt mij toch eigenlijk geen echt herderlijk gedrag. En het is iets waar ik ook vaker van hoor, ook binnen protestantse kerkgemeenschappen (waar ze soms zelfs nog weleens aan de deur komen). Alsof geld zo belangrijk is, dat alleen daarover contact hoeft te worden opgenomen...

[Thorgrem 430]

Daarin heb je gelijk Robert, maar ik zie vanuit mijn positie als vrijwilliger ook de andere kant.

Het is onmogelijk om als locatie persoonlijk contact te houden met 3000 adressen. Het contact wordt onderhouden door een maandelijks parochieblad, 4 keer in het jaar een locatieblad, vieringen en andere activiteiten. Maar voor zoiets simpels als bijvoorbeeld een ziekenbezoek moet je wel weten wie er ziek is en of diegene prijs stelt op bezoek. Gegeven is gewoon dat een groot percentage zich zelden of nooit laat zien en men geen weet heeft wat er in die persoon omgaat.

Mensen mogen zelf ook wel wat initiatief ontplooien. En als jij niet meer mee wenst te doen met de actie kerkbalans dan moet je dat toch echt zelf aangeven. Zo gaven in onze locatie enkele mensen aan de kerkbalans niet op te kunnen brengen. Dat is niet erg, maar dit jaar is er voor het eerst een brief uitgegaan naar deze mensen waarin de locatie aangeeft begrip te hebben voor de situatie en ondersteuning aanbied in de vorm van een pastoraal gesprek en dat deze mensen ten alle tijde welkom zijn in de vieringen maar ook dat deze mensen zich op een andere manier (als vrijwilliger) in kunnen zetten voor de parochie.

[Robert Frans 1.653]

Dat is waar Thorgrem en het moet wel van beide kanten komen. Maar mijns inziens blijft een parochie wel verantwoordelijk voor alle leden, ook als het er drieduizend of meer zijn en ook als ze massaal inactief zijn. Als je op de huidige wijze geen echt contact met deze leden kunt onderhouden, dan is het goed om een andere organisatiestructuur daarvoor op te zetten, binnen de mogelijkheden van de parochie zelf. Mijns inziens kun je niet zomaar drieduizend leden laten "verpieteren," omdat je niet in staat zou zijn hen aan te spreken. Ook voor deze mensen is de kerk niet vrijblijvend en moet een blijvende desinteresse of misschien zelfs vijandigheid jegens de kerk ook het gevolg kunnen hebben dat ze niet langer meer als lid van de kerk beschouwd zullen worden. Maar dat pas als uiterste middel, niet enkel omdat ze geen geld meer inbrengen.

[Thorgrem 430]

Je kan ervoor kiezen om het contact met mensen te verbreken, maar wij zijn van mening dat het dan aan diegene is. Vanaf onze kant staat de deur altijd open.

Maar als je verder ideeën hebt sta ik daar wel voor open hoor. Het katholiek zijn is overigens geheel vrijblijvend. Je hoeft er enkel voor gedoopt te zijn als baby. Het goed katholiek zijn is dat natuurlijk niet. Maar daartussen zit ook nog een heel grijs gebied.

[Annatar 0]

Dat is waar Thorgrem en het moet wel van beide kanten komen. Maar mijns inziens blijft een parochie wel verantwoordelijk voor alle leden, ook als het er drieduizend of meer zijn en ook als ze massaal inactief zijn. Als je op de huidige wijze geen echt contact met deze leden kunt onderhouden, dan is het goed om een andere organisatiestructuur daarvoor op te zetten, binnen de mogelijkheden van de parochie zelf. Mijns inziens kun je niet zomaar drieduizend leden laten "verpieteren," omdat je niet in staat zou zijn hen aan te spreken. Ook voor deze mensen is de kerk niet vrijblijvend en moet een blijvende desinteresse of misschien zelfs vijandigheid jegens de kerk ook het gevolg kunnen hebben dat ze niet langer meer als lid van de kerk beschouwd zullen worden. Maar dat pas als uiterste middel, niet enkel omdat ze geen geld meer inbrengen.

Op papier klinkt dit leuk en aardig. Maar er praktisch handen aan voeten aan geven is echt niet zo makkelijk. Zeker nu parochiegrenzen worden verlegd en kerkgebouwen worden afgestoten.

De tijd van een parochie van een dorp met een pastoor en een paar kapelaans is echt voorbij.

Zoals het nu in Nederland gaat lijkt me overigens vreselijk onpraktisch en ik heb sowieso mijn twijfel over hoe effectief veel priesters nu echt bezig zijn. Maar het is niet zo makkelijk om verantwoordelijkheid te dragen voor een organisatie die in veel opzichten in ontbinding is. Cru maar waar.

[Eli7 0]

Kerken moeten sowieso van de neiging af dat financiën de enige/belangrijkste reden zijn om in contact te treden met al haar leden. Ik kan het goed begrijpen wanneer je niet in staat bent om alle leden pastorale zorg te bieden of om ze op andere wijzen Gods liefde door te geven. Maar als je dat niet kan, zorg er dan ook niet voor dat die mensen alleen van jou horen als het om geld gaat. Vraag dan alleen om geld aan de mensen waarvan je weet dat jij hen ook daadwerkelijk iets gegeven hebt (zoals de mensen die zondagochtend in de kerkbanken zitten). Het zou toch voor iedereen duidelijk moeten zijn dat het geven voor ons belangrijker is dan het willen ontvangen van geld. Dat wij God meer dienen dan de Mammon?

[Robert Frans 1.653]

Het moet wel mogelijk blijven inderdaad, Annatar, daarom schrijf ik ook over werken binnen de mogelijkheden die men heeft. Het gaat mij alleen om wat Eli7 precies aanstipt: nauwelijks of geen echt contact onderhouden met deze mensen, maar ze wel ineens een brief of sms sturen als er betaald moet worden. Als het kerklidmaatschap vrijblijvend is op de wijze zoals Thorgrem aangeeft, dan is dat een mooi en gastvrij gebaar, maar dan kun je mensen dus ook niet oproepen om de kerkbalans (of in dit geval de kerkbelasting) te betalen. Daarmee stoot je mensen alleen maar verder af, vooral als je ze ertoe wil verplichten.

Als de kerk of een parochie in ontbinding is zoals je schrijft, dan moeten we daar met Gods hulp sowieso iets aan doen. We hebben een prachtig, rijk geloof dat alle culturen en talen aanspreekt en kan aanspreken, we hebben Christus zelf direct in ons midden, dus daar ligt het probleem niet. En we kunnen denk ik de oorzaak niet alleen maar leggen bij de vermeende halsstarrigheid van hen die niet (meer) willen of kunnen geloven in het Evangelie.

[Annatar 0]

Ik denk dat, dat ook niet wordt gedaan. In feite denk ik dat veel bisdommen wel degelijk proberen om initiatieven te ontplooien om met "randkerkelijken" in contact te komen, dit met wisselend resultaat.

In parochies gebeurd dit soms ook. Er zijn initiatieven zoals "Night Fever", overgewaaid uit Duitsland en andere gelijkwaardige initiatieven die wel degelijk tot op zekere hoogte een brug slaan.

Maar tegelijk is de realiteit dat de katholieke Kerk in Nederland aan het einde van de dag een vrij kleine organisatie die voornamelijk draait op vrijwilligers en dat de capaciteit, tijd en know-how vaak ontbreekt. Daarnaast is er gewoon een probleem dat de kloof tussen de kerkelijke leer, althans de theoretische, en de Nederlandse cultuur steeds groter wordt waardoor het ontzettend lastig aan het worden is om tot een werkelijke brug te komen.

De Engelse woordjes "would", "could" en "should" bekken altijd lekker maar wat is nu het concrete voorstel en idee? Hoe moet het volgens jou aangepakt worden?

[Robert Frans 1.653]

Gedetailleerde plannen ken ik niet, Annatar, maar ik denk wel dat er een aantal belangrijke handreikingen zijn van waaruit elke parochie op eigen wijze en binnen de eigen mogelijkheden kan werken, met creativiteit, geloof en inzet. Of mijn handreikingen echt volstaan, dat weet jij beter dan ik; voor mij zijn het enkel een aantal gedachten die ook geïnspireerd zijn op wat ik in mijn vorige kerkgemeenschap geleerd heb.

Mijns inziens is het belangrijk dat de parochie een biddende en gelovende gemeenschap is. Dus dat er niet enkel tijdens de Mis, maar ook doordeweeks in de kerk specifiek voor de parochie en de mensen in de stad gebeden wordt. Dat gebed kan de rozenkrans zijn, het getijdengebed of gewoon een eigen gebed. Meerdere keren per week de Mis opdragen is helemaal mooi, maar dat kan niet altijd en overal, dus is het goed dat er ook toegeruste leken zijn die kunnen voorgaan in het gebed. De pastoor hoeft natuurlijk niet álles te doen. En als het te kostbaar is om de kerk of de dagkapel te openen, kunnen mensen ook bij iemand thuis bidden. Voorts kan men daarbij een vaste groep mensen samenstellen die beloven thuis dagelijks voor de kerk en de parochie te bidden, gewoon op de eigen wijze of misschien middels een daartoe geschreven vast, kort gebed.

Van belang is ook dat de parochie zichtbaar is in de stad of in de omgeving. Ook dat hoeft niet ingewikkeld te zijn. Men kan elk jaar een eenvoudige processie houden (de meeste parohies hebben daarvoor de materialen wel in huis), men kan met een boekenkraampje op de markt staan, waar mensen ook vragen kunnen stellen, en men kan hulp verlenen op verschillende gebieden. Dat kan door het uitdelen van maaltijden aan daklozen, maar ook door simpelweg het doen van klusjes in de wijk voor een kleine vergoeding of misschien zelfs het organiseren van een vrijblijvend buurtfeest. Als er in de kerk ook regelmatig gebeden en gevierd wordt, dan is deze ook vaker open en dus zichtbaar. Ook kan men zich in de (social) media presenteren middels een (goed onderhouden!) website, een Facebook-account, middels zingevende artikelen in relevante bladen of websites, dat soort dingen. Belangrijk is dat hetgeen men doet, ook van voldoende goede kwaliteit is en dus niet afgeraffeld of verwaarloosd wordt.

In Handelingen 17 kun je lezen hoe Paulus tegen de Grieken in Athene over het christelijk geloof vertelt. Dit gedeelte kan ons enkele mooie handreikingen geven in hoe wij buitenkerkelijken kunnen bereiken. Zo valt het op dat Paulus hun eigen godsdiensten niet veroordeelt, maar juist daarop aanhaakt en graag de leemte wil opvullen met de kennis die hij heeft. Ook haalt hij geen Schriftgedeelten aan, maar put voor de onderbouwing van zijn betoog uit klassieke werken uit hun eigen filosofische tradities. Van daaruit schildert hij de eigenschappen van God zoals wij Hem kennen. Hij spreekt zelfs ook niet over een offer ter vergeving van zonden, maar gebruikt een beeld van het Offer dat aansluit op hun belevingswereld, maar ook weer iets nieuws verkondigt. Kortom, hij haakt in op wat zij geloven (en is dus kennelijk op de hoogte daarvan) en schetst het evangelie aan de hand van hun beelden en tradities, zonder dezen meteen af te wijzen.

Kennis en liefde voor het katholieke geloof zijn uiteraard ook onmisbaar. Men kan op de website en in het parochieblad toegankelijke, mooie artikelen schrijven waarin uitgelegd wordt wat we geloven en waarom we bijvoorbeeld de liturgie zus en zo vieren. Niet op belerende toon, maar wel mooi en overtuigend geschreven. Het is goed dat in elk geval zij die meewerken aan het zichtbaar maken van de kerk, goede kennis hebben van het geloof en het geloof zelf ook belijden. Als de randkerkelijken nog altijd het parochieblad ontvangen, dan kan dat blad voor hen een goed middel zijn om meer over het geloof te weten. Ook kan men lezingen houden over het geloof, of gesprekken met elkaar. Het is mijns inziens ook belangrijk dat de catechese niet stopt na het vormsel, maar doorgaat. Niet op dwingende wijze, maar wel dat het altijd mogelijk is om binnen de parochie op toegankelijke wijze meer kennis op te doen over het geloof en je daarin te verdiepen.

Verder is het goed om randkerkelijken af en toe te bellen of een briefje te schrijven en ze niet op te roepen de kerkbalans te betalen, als je ze ook niet wilt oproepen de Mis weer eens te bezoeken of meer betrokken te zijn bij de kerk. Vraag gewoon zo af en toe aan zo iemand hoe het met diegene gaat, zonder meteen zware gesprekken te hoeven voeren. Misschien zal niet iedereen zo'n telefoontje of briefje waarderen, maar het is ook mogelijk dat het voor iemand nét de trigger is om weer eens na te denken over het geloof en de kerk. Probeer dus wel betrokken te blijven bij deze mensen binnen de mogelijkheden die je hebt. Je hoeft ze denk ik echt niet per se te overtuigen weer "terug te komen," maar gewoon belangstelling tonen en even weer laten weten dat je ze niet vergeten bent, is denk ik een goede zaak waar God zijn zegen zeker op zal leggen.

Alles valt en staat echter wel met de inzet en de liefde voor God van de vrijwilligers en het parochiebestuur. Om mensen te bereiken, randkerkelijk en buitenkerkelijk, moet er veel gedaan worden en moet men heel veel tijd en energie daarvoor inzetten en bepaald niet meteen enorme resultaten verwachten. Men kan echter mensen niet dwingen of pressen om hieraan mee te doen, het moet wel vanuit de mensen zelf komen. Het belang van het bereiken van deze mensen, naast natuurlijk de geloofsopbouw en verdieping van de kerkbetrokkenen en het geloof in het Evangelie en de sacramenten, moet dan ook doordrongen zijn tot in de haarvaten van de parochie. Als die motivatie er niet is en men die motivatie ook niet wil hebben, dan staat de parochie inderdaad een sombere toekomst te wachten en zal God daar, zo geloof ik, uiteindelijk wel rekenschap over vragen. Want Hij wil wél, overal en altijd, zonder ophouden.