Last van iets dat wellicht een soort autisme is

[Raymond587 0]

Waarschuwing van TS voor de lezers: Dit topic draait om een persoon die een uitgebreide omschrijving van zijn leven geeft (voor zover relevant), met als reden dat hij ergens mee zit. Hiermee stelt hij zich kwetsbaar op, wat hij doet om zo goed mogelijk geholpen te kunnen worden door mensen die zich daartoe geroepen voelen. Omdat dit een serieus topic is, verwacht ik van de mensen die reageren dan ook dat zij het hele onderstaande verhaal hebben gelezen (en niet delen ervan en vervolgens gelijk reageren). Mocht je snel afhaken bij een lange OP, dan vraag ik je vriendelijk om door te klikken naar andere topics, want dan kom je te weinig te weten om degelijk te kunnen reageren. Tot slot ook nog het verzoek aan mensen met een soortgelijk probleem om hun eigen topic te starten, tenzij ze dit gegeven gebruiken in het belang van de discussie in dit topic, niet om het topic om te buigen tot hun eigen topic, al of niet met de beste bedoelingen.

-----------

Ik ben zelf christen, dus ik heb bewust dit christelijke forum uitgekozen om mijn verhaal te doen.

Ik ben een jongen van 25 jaar die midden in het leven staat en helemaal geen slecht leven heeft an sich, maar wel een probleem ervaart: een sociaal probleem. Hoewel ik de diagnose nooit heb gekregen, vraag ik me af of ik misschien het syndroom van Asperger heb. In een redelijk aantal van de symptomen die op sites over dit onderwerp genoemd worden, herken ik mezelf. Echter, op dat soort sites lees ik altijd vrij extreme dingen over aspergers, die de indruk wekken dat ze helemaal niet of nauwelijks sociaal zijn. Van mezelf vind ik dat ik op sommige momenten best heel sociaal ben, alleen ik vind het soms wel moeilijk en het vermoeit mij. Ik heb dan van mezelf ook een behoorlijk introverte persoonlijkheid.

Nou wist ik al dat het verschil tussen extraverte en introverte mensen hem niet zit in het gedrag wat ze vertonen, maar in de manier waarop zij energie krijgen. Extraverte mensen krijgen energie door veel met anderen om te gaan, introverte mensen juist door op zichzelf te zijn.

Ik voelde bij mezelf altijd al 3 soorten energie: naast lichamelijke en geestelijke energie ook iets dat ik sociale energie noem, of mijn sociale batterij. Soms is mijn sociale batterij helemaal vol. Ik voel me dan helemaal top en heb dan ontzettend veel zin in sociale activiteiten en ontmoetingen. En onder de mensen kan ik dan best extravert en leuk zijn. Maar mijn sociale batterij gaat altijd vrij snel leeg (soms duurt het een paar dagen, soms binnen een dag). Dan volgt er een tijd (die meestal veel langer is) waarin ik mezelf sociaal moe voel. Ik ben dan introvert, doe zo veel mogelijk alleen en voel mezelf minder prettig, vooral op het werk. Bij dat laatste heb ik dan vaak ook nog een vrij korte concentratieboog.

Als ik ‘sociaal opgeladen’ ben, geniet ik ook echt daadwerkelijk van sociale interactie en activiteiten. Maar, afhankelijk van de duur en de intensiteit van ‘het beroep op mijn sociale energie’, heb ik daarna ook een (meestal langere) teruggetrokken periode. Hoe lang die periode precies duurt, heeft met meerdere factoren te maken (zoals hoeveelheid slaap), maar hangt er ook van af in welke mate ik in de gelegenheid ben om me met dingen bezig te houden die ik leuk vind.

Toch vraag ik me af in hoeverre ik iets heb dat op autisme lijkt. Want er zijn kenmerken die bij mij zichtbaar zijn, maar ook kenmerken die ik niet heb, of op zijn minst ontken omdat ík ze niet bij mezelf zie. Een gebrek aan empathisch vermogen wordt bijvoorbeeld vaak genoemd, maar daar heb ik geen last van. Ik vind dat ik over het algemeen goed kan aanvoelen hoe iemand zich voelt en vang non-verbale signalen redelijk tot goed op. Ik probeer mijn aandacht altijd ook goed te richten op de ander als ik met iemand praat. Aan de andere kant ben ik slecht in groepsgesprekken. Het gebeurt mij best vaak dat ik een vraag stel en dat ik dan een zucht hoor of een lachje omdat het antwoord al in het voorgaande voorbij is gekomen, of zelfs omdat dezelfde concrete vraag net al gesteld was door iemand anders. Ik ben dan blijkbaar te veel dingen tegelijk aan het verwerken ofzo… Bij gesprekken met één tot hooguit drie andere personen voel ik me veel prettiger.

Wat ik wel merk, is dat ik veel dingen op sociaal vlak heel bewust doe, waar deze bij anderen vanzelf (lijken te) gaan. Ik ben mezelf als ’t ware aan het trainen in die dingen. Zoals een persoon aankijken als deze iets vertelt, naar iemands dag vragen en niet meteen ter zake komen. Ik zoek dan ook veel op over gesprekstechnieken en andere sociale onderwerpen op Internet en vaak geeft me dat goede moed, maar ik krijg ook vaak een gevoel van machteloosheid over me, omdat ik dan zie wat er allemaal aan mankeert bij me. Ook is het vermoeiend om met deze dingen zo bewust bezig te zijn, in plaats van dat ze vanzelf gaan.

Daarnaast heb ik ook last van schaamte bij sommige dingen die ik doe, omdat dat dingen zijn die onder ‘normale mensen’ niet normaal zijn om te doen, maar die ik doe omdat ik nou eenmaal ben zoals ik ben (volg je het nog?).

Concreet. Een hobby van mij is reisjes maken. Als ik op een vrije zaterdag geen zin in anderen heb, ga ik soms tot redelijk vaak een dagje alleen uit, van ’s ochtends vroeg tot in de avond. Ik pak dan rustig de trein naar bijvoorbeeld de Ardennen en ga daar 3 of 4 uur wandelen en pak dan de trein weer terug. Van de activiteit zelf geniet ik intens, maar het is niet zo dat ik me gedurende die dag nooit alleen voel. Vooral als je mensen tegenkomt die hetzelfde met z’n tweeën of in een groep doen, dan krijg ik het gevoel van ‘ik ben raar’. Maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om met niemand te hoeven praten en ook niet te hoeven nadenken waarover. En om niet te hoeven afstemmen wat iedereen wil doen, dus elke stap zelf kunnen bepalen. Ik heb gelukkig een paar vrienden aan mijn studie overgehouden die ook van reisjes houden en soms doe ik dus ook dit soort dagjes uit met z’n tweeën of drieën en dat is dan ook ontzettend leuk. Maar ik heb er vaker zin in dan zij en bij mij is het zo dat ik dan maar gewoon alleen ga. Als ik dan zo'n dag heb gehad, ben ik meestal wel blij dat ik de volgende dag weer in de kerk zit, waar ik bekenden ontmoet. Meer dan één dag moet het dus ook niet zijn, ik zou niet alleen op vakantie kunnen gaan (wat nog best wat mensen schijnen te doen), maar dit heb ik dan blijkbaar gewoon nodig gehad. Wat echter wel zo is, is dat ik me ervoor schaam. Dus dan vraagt iemand mij op maandag naar mijn weekend en of ik nog wat leuks heb gedaan. En dan antwoord ik in de trant van: ,,Oh, prima weekend gehad, hoor, niet zo veel bijzonders gedaan…’’. Terwijl ik eigenlijk iets heel bijzonders gedaan heb. Dus ja, dan ga je feitelijk ook een soort dubbelleven leiden…

Eén en ander maken dus dat ik mezelf vaak minderwaardig of een nietsnut voel en dat is dus op die momenten dat ik die sociale blokkades ervaar. Ik ben vroeger op verschillende scholen ook gepest, waarschijnlijk ook omdat ik anders was. Pas op het hbo is dit niet meer gebeurd. Daarom kreeg ik toen pas de kans om goed uit mijn schulp te kruipen. Dat lukt aardig, maar ik merk ook dat één negatieve ervaring me weer zo’n eind kan terugwerpen. De volgens mij wel bekende uitspraak ,,Trust, it costs years to build it up and seconds to destroy it’’ is zo ontzettend waar…

And last but not least… Ik ben om deze reden ook bang dat ik nooit een relatie krijg. Ben ik er überhaupt geschikt voor, met al het voorgaande? Ik ben nu bijna 26 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Wel verschillende keren verliefd, maar dat was nooit wederzijds. Daarnaast probeer ik regelmatig internetdaten uit en heb al twee keer lang mailcontact gehad met allebei heel leuke meiden, welke beide uitliepen op een eerste date. Maar in beide gevallen was het na de eerste date over. Ik ben overigens niet echt wanhopig over het niet hebben kunnen krijgen van een relatie an sich, maar soms wel over het totaal aan alles wat ik in deze tekst heb verteld. En er zijn momenten dat ik heel erg verlang naar een levenspartner, maar ook momenten dat ik dat minder heb. Misschien ben ik wel te bang dat ik dan te veel moet veranderen, of op moet geven… En welke vrouw kan nu een relatie aangaan met zo’n onmogelijk type als ik, vraag ik me dan af… Of zou het soms zo zijn dat ik nog niet klaar ben voor een relatie? Maar wanneer dan wel, ik zit nu al dichter bij de 30 dan bij de 20 en zie iedereen om mij heen trouwen en zelfs kinderen krijgen…

Goed, ik kan nog lang uitweiden over wat ik aan negatiefs voel en ervaar in mijn leven of over allemaal dingen waarin ik anders ben, maar ik denk dat bovenstaande wel genoeg is voor de openingspost van dit topic. Ik hoop dat je het tot hier hebt gered.

Om het in één zin samen te vatten: Ik ben anders, wellicht licht-autistisch of daarvan verwant, maar ik ben me er voor de volle 100% van bewust dat ik anders ben en dat ik helemaal niet zo wil zijn en ik vecht ertegen tot ik erbij neerval.

Misschien ben jij, die dit gelezen hebt, zelf ook zo, of misschien ben jij wel een meisje dat een relatie heeft met zo’n jongen… Of heb je goede tips en/of adviezen… Moet ik iets nader toelichten… Ik hoor het hoe dan ook graag!

Met hartelijke groet in Jezus Christus,

Raymond.

[Humanist 0]

http://www.channel4embarrassingillnesse ... tism-test/

Als je erachter wilt komen kan je natuurlijk het beste naar een professioneel iemand gaan he, zij weten misschien ook beter hoe je er beter mee om kan gaan.

[Lobke 467]

@Raymond,

Hier posten wat mensen die een aan autisme verwante stoornis hebben, misschien kunnen ze je een hart onder de riem steken.

En je laten testen is misschien ook iets, het zou ook kunnen zijn dat je erg verlegen bent en onzeker. Ook dan zijn grote gezelschappen vaak niet prettig en voel je je het meest ontspannen in je uppie.

Maar dat is psychologie van de koude grond, ik hoop dat je hulp zoekt want het is jammer om hier mee rond te blijven lopen zonder dat je echt weet wat het is.

Heel veel sterkte!!

[Raymond587 0]

Leuke test, ik kwam uit op 21 punten en dus lang niet aan de 32 die zij stellen als ongeveer de grens van autisme. Maar ik was daar misschien wel boven gekomen als sommige vragen anders gesteld zouden zijn. Dus ik heb er altijd zo mijn vraagtekens bij, bij dit soort testen op basis van het beoordelen van stellingen.

Ik heb nog geen professionele hulp gezocht, ik dacht juist dat misschien op Internet er mensen waren met wie ik dit kon delen, gewoon informeel. Ik vind een psycholoog meteen weer zo'n grote stap... Misschien is het inderdaad wel nodig, maar misschien zitten hier op Credible ook wel psychologen...

[Peter79 286]

Hoewel ik de diagnose nooit heb gekregen, vraag ik me af of ik misschien het syndroom van Asperger heb. In een redelijk aantal van de symptomen die op sites over dit onderwerp genoemd worden, herken ik mezelf. Echter, op dat soort sites lees ik altijd vrij extreme dingen over aspergers, die de indruk wekken dat ze helemaal niet of nauwelijks sociaal zijn. Van mezelf vind ik dat ik op sommige momenten best heel sociaal ben, alleen ik vind het soms wel moeilijk en het vermoeit mij. Ik heb dan van mezelf ook een behoorlijk introverte persoonlijkheid.

Een vriend van me liep vast, omdat hij iets autistisch had. Wat het precies is, weet ik niet. Wel dat hij naar http://www.eleos.nl ging, daar een tijd lang gesprekken heeft gehad en hij kan er nu mee om gaan. In overleg met zijn werk is er meer structuur aangebracht op zijn werkplek. Ook in zijn vrije tijd heeft hij de keuze gemaakt om duidelijke grenzen te stellen. Zo kan hij er mee leven. Ik raad je aan om in elk geval eens een gesprek te gaan doen met een psycholoog, eventueel doorverwezen door de huisarts. De basisverzekering dekt dat wel denk ik.

Ook is het vermoeiend om met deze dingen zo bewust bezig te zijn, in plaats van dat ze vanzelf gaan.

Dat was ook de ervaring van die vriend. Het vermoeide om overal zo bewust mee bezig te zijn.

Van de activiteit zelf geniet ik intens, maar het is niet zo dat ik me gedurende die dag nooit alleen voel. Vooral als je mensen tegenkomt die hetzelfde met z’n tweeën of in een groep doen, dan krijg ik het gevoel van ‘ik ben raar’. Maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om met niemand te hoeven praten en ook niet te hoeven nadenken waarover. En om niet te hoeven afstemmen wat iedereen wil doen, dus elke stap zelf kunnen bepalen.

Ik heb dat ook wel eens gedacht. Ik kom veel in de natuur om vogels en andere flora en fauna te kijken. Ik doe dat al vanaf mijn kind zijn, en in zekere zin is vogels kijken ook een gewoon een mooi excuus om in de natuur te zijn. Ik merk dat veel natuurfreaks als ik, sorry voor het woord, introverte mensen zijn. Ik draai het ook vaak om: waarom nemen andere mensen altijd een partner of hond mee de natuur in? Misschien hebben ze wel dezelfde schroom.

Om het in één zin samen te vatten: Ik ben anders, wellicht licht-autistisch of daarvan verwant, maar ik ben me er voor de volle 100% van bewust dat ik anders ben en dat ik helemaal niet zo wil zijn en ik vecht ertegen tot ik erbij neerval.

Gun jezelf de ruimte om te zijn wie je bent. Zoals gezegd, een psycholoog kan je helpen om zaken onder woorden te brengen. En als je dat kan, dan kan je er ook luchtiger mee om gaan: "daar heb je mij weer, ik gewoon wat meer tijd nodig".

[Chappo 0]

Ik ben geen psycholoog, maar ik wil wel even wat kwijt. Veel van de dingen die je aandraagt vind ik vrij normaal en ik vraag me af of je soms niet zit te zoeken totdat je iets vind waaruit blijkt dat er iets mis met je is. Wat bedoel ik dan zoal?

Ik vind het volstrekt normaal als je het heerlijk vind om er lekker is een dag op uit te trekken in je eentje. Sommige mensen zijn volstrekt verbaasd als ik ze vertel dat ik veel hardloop en dat niet saai vind. Je zou dan tenslotte een uur alleen maar aan het rennen zijn of zo. Ik vind het heerlijk, heb ook wel hele dagen in mijn eentje gewandeld. Gewoon even lekker niks geen gezeur aan je hoofd enzo. Ik zie eerlijk gezegd ook niet zo goed in waarom je je zou moeten schamen als jij zoiets fijn vind. Ik vind van die super oppervlakkige kinderfilms soms best leuk. Waarschijnlijk vind 99% van de wereld me kinderachtig, maar dat kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik beleef 90 min. dikke lol en hoef me eindelijk is geen zorgen te maken over bloot en vloeken als ik een film kijk.

W.b.t. je 'sociale energie'. Volgens mij hebben de meeste (introverte) mensen dit wel in meer of mindere mate. Als ik goed in me vel zit kan ik genieten van andere mensen en geeft het me zelfs energie. Als ik me niet lekker voel, heb ik niet eens zin in een verjaardag. Je geeft zelf ook aan dat het afhankelijk is van hoe je slaapt e.d.

Nogmaals ik ben geen psycholoog. Maar als ik je verhaal lees, krijg ik eerder het idee dat je iemand bent die moeite heeft met wie hij is en het lastig vind zichzelf te accepteren dan iemand die autistisch is. Ja, je bent introvert en niet het bruisende hart van elk feestje, maar dat maakt jou ook weer uniek. Je beschikt wel over geweldige zelfreflectie e.d. Je ziet je gebreken en ook wel oplossingen, al blijft de praktijk soms weerbarstig. Ik zou me dan ook eerlijk gezegd niet zo druk maken over het vinden van een vrouw. Je kunt je misschien wel afvragen, waarom zou een vrouw een relatie met mij willen als ik zelf niet eens blij ben met wie ik ben? Krom gezegd: zou je een relatie aangaan met jezelf?

[gewoon Paul 8]

Hoi Raymond, ten eerste welkom hier! Ik kom je topic net tegen, en ga zostraks beginnen met lezen. Even wat paperassen afwerken, en dan neem ik er uitgebreid de tijd voor Ik ben zelf ook autist(PDD-NOS), wellicht kan ik met dingen helpen.

[Cyrillisch 0]

Leuke test, ik kwam uit op 21 punten en dus lang niet aan de 32 die zij stellen als ongeveer de grens van autisme. Maar ik was daar misschien wel boven gekomen als sommige vragen anders gesteld zouden zijn. Dus ik heb er altijd zo mijn vraagtekens bij, bij dit soort testen op basis van het beoordelen van stellingen.

Ik heb nog geen professionele hulp gezocht, ik dacht juist dat misschien op Internet er mensen waren met wie ik dit kon delen, gewoon informeel. Ik vind een psycholoog meteen weer zo'n grote stap... Misschien is het inderdaad wel nodig, maar misschien zitten hier op Credible ook wel psychologen...

Ik heb 30 punten. Het zal wel goed met jou zijn, je bent gewoon een beetje introvert

[Robert Frans 1.653]

Puntentestjes zeggen niets, helemaal niets. Als je echt een diagnose wilt, moet je je uitgebreid laten onderzoeken door mensen die er echt deskundigheid in hebben, waarbij ook je verleden wordt nagegaan. En zelfs dan is het een behoorlijk moeilijk vast te stellen stoornis, ook omdat het zich bij elke autist weer zo verschillend uit.

[Cyrillisch 0]

Puntentestjes zeggen niets, helemaal niets. Als je echt een diagnose wilt, moet je je uitgebreid laten onderzoeken door mensen die er echt deskundigheid in hebben, waarbij ook je verleden wordt nagegaan. En zelfs dan is het een behoorlijk moeilijk vast te stellen stoornis, ook omdat het zich bij elke autist weer zo verschillend uit.

Precies. Dit geldt overigens ook voor al die zelfdiagnostiseerdingen op het internet.

[gewoon Paul 8]

Ik ben zelf christen, dus ik heb bewust dit christelijke forum uitgekozen om mijn verhaal te doen.

Ik ben een jongen van 25 jaar die midden in het leven staat en helemaal geen slecht leven heeft an sich, maar wel een probleem ervaart: een sociaal probleem. Hoewel ik de diagnose nooit heb gekregen, vraag ik me af of ik misschien het syndroom van Asperger heb. In een redelijk aantal van de symptomen die op sites over dit onderwerp genoemd worden, herken ik mezelf. Echter, op dat soort sites lees ik altijd vrij extreme dingen over aspergers, die de indruk wekken dat ze helemaal niet of nauwelijks sociaal zijn. Van mezelf vind ik dat ik op sommige momenten best heel sociaal ben, alleen ik vind het soms wel moeilijk en het vermoeit mij. Ik heb dan van mezelf ook een behoorlijk introverte persoonlijkheid.

Ik ben geen asperger, om het even zo te noemen, maar ik herken me in het sociale gedrag wat je hier beschrijft wel een beetje. In hetgeen je geschreven hebt herken ik wel meer, daar zal ik per stuk over uitweiden. Ik kom sociaal steeds beter uit de voeten, gelukkig, maar(en vooral op het werk met nieuwe mensen) moet ik sociaal nog weleens aftasten hoe ik me het best kan gedragen. Ik heb daar tegenover nieuwe dames overigens meer last van als tegenover heren.

Nou wist ik al dat het verschil tussen extraverte en introverte mensen hem niet zit in het gedrag wat ze vertonen, maar in de manier waarop zij energie krijgen. Extraverte mensen krijgen energie door veel met anderen om te gaan, introverte mensen juist door op zichzelf te zijn.

Dat wist ik dan weer niet, dank je;)

Ik voelde bij mezelf altijd al 3 soorten energie: naast lichamelijke en geestelijke energie ook iets dat ik sociale energie noem, of mijn sociale batterij. Soms is mijn sociale batterij helemaal vol. Ik voel me dan helemaal top en heb dan ontzettend veel zin in sociale activiteiten en ontmoetingen. En onder de mensen kan ik dan best extravert en leuk zijn. Maar mijn sociale batterij gaat altijd vrij snel leeg (soms duurt het een paar dagen, soms binnen een dag). Dan volgt er een tijd (die meestal veel langer is) waarin ik mezelf sociaal moe voel. Ik ben dan introvert, doe zo veel mogelijk alleen en voel mezelf minder prettig, vooral op het werk. Bij dat laatste heb ik dan vaak ook nog een vrij korte concentratieboog.

Als ik ‘sociaal opgeladen’ ben, geniet ik ook echt daadwerkelijk van sociale interactie en activiteiten. Maar, afhankelijk van de duur en de intensiteit van ‘het beroep op mijn sociale energie’, heb ik daarna ook een (meestal langere) teruggetrokken periode. Hoe lang die periode precies duurt, heeft met meerdere factoren te maken (zoals hoeveelheid slaap), maar hangt er ook van af in welke mate ik in de gelegenheid ben om me met dingen bezig te houden die ik leuk vind.

Hier heb ik niet zoveel last van gehad, in die zin dat mijn sociale batterij bijna nooit goed opgeladen is geweest voor een hele periode. Nu heb ik wat meer het idee dat dat vanzelf gaat. Sociale aangelegenheden waren (en dat wil nog steeds weleens zo zijn) niet bepaald mijn ding, ik wist gewoon niet hoe ik me erin moest handhaven en gedragen. In een grote groep viel dat niet zo op, maar zodra de groep kleiner werd wel. Al vond ik kleinere groepen wel fijner, dan waren er minder prikkels die me vermoeiden...

Toch vraag ik me af in hoeverre ik iets heb dat op autisme lijkt. Want er zijn kenmerken die bij mij zichtbaar zijn, maar ook kenmerken die ik niet heb, of op zijn minst ontken omdat ík ze niet bij mezelf zie. Een gebrek aan empathisch vermogen wordt bijvoorbeeld vaak genoemd, maar daar heb ik geen last van. Ik vind dat ik over het algemeen goed kan aanvoelen hoe iemand zich voelt en vang non-verbale signalen redelijk tot goed op. Ik probeer mijn aandacht altijd ook goed te richten op de ander als ik met iemand praat. Aan de andere kant ben ik slecht in groepsgesprekken. Het gebeurt mij best vaak dat ik een vraag stel en dat ik dan een zucht hoor of een lachje omdat het antwoord al in het voorgaande voorbij is gekomen, of zelfs omdat dezelfde concrete vraag net al gesteld was door iemand anders. Ik ben dan blijkbaar te veel dingen tegelijk aan het verwerken ofzo… Bij gesprekken met één tot hooguit drie andere personen voel ik me veel prettiger.

Wat ik wel merk, is dat ik veel dingen op sociaal vlak heel bewust doe, waar deze bij anderen vanzelf (lijken te) gaan. Ik ben mezelf als ’t ware aan het trainen in die dingen. Zoals een persoon aankijken als deze iets vertelt, naar iemands dag vragen en niet meteen ter zake komen. Ik zoek dan ook veel op over gesprekstechnieken en andere sociale onderwerpen op Internet en vaak geeft me dat goede moed, maar ik krijg ook vaak een gevoel van machteloosheid over me, omdat ik dan zie wat er allemaal aan mankeert bij me. Ook is het vermoeiend om met deze dingen zo bewust bezig te zijn, in plaats van dat ze vanzelf gaan.

Je hebt enkele lijstjes op internet gelezen? Voor ik mezelf heb laten testen op autismestoornissen(ik weet het van mezelf bijna 2 jaar nu, dat duurt nog anderhalve week om precies te zijn ), heb ik dat ook een poosje gedaan, maar dat hielp me niet verder. Ik voldeed misschien voor de helft of iets meer aan die lijstjes, maar dat was alles.

Het horen en registreren van geluiden om gesprekken heen, heb ik ook ene poosje gehad. Gaat vanzelf over, als je gewend bent aan die prikkels, ik merk het laatste tijd niet meer bij mezelf. De dingen op sociaal vlak voor de rest, letterlijk zoals jij ze neerzet herken ik ze. Al doende leer je ze, het komt vanzelf. Dat zwarte gat van machteloosheid werd bij mezelf ook steeds beter zichtbaar. Nu gaan die dingen wat meer vanzelf, ik heb alleen nog weleens (mijns inziens te veel) moeite met het aanknopen van gesprekken, of het verzinnen van onderwerpen.

Daarnaast heb ik ook last van schaamte bij sommige dingen die ik doe, omdat dat dingen zijn die onder ‘normale mensen’ niet normaal zijn om te doen, maar die ik doe omdat ik nou eenmaal ben zoals ik ben (volg je het nog?).

Concreet. Een hobby van mij is reisjes maken. Als ik op een vrije zaterdag geen zin in anderen heb, ga ik soms tot redelijk vaak een dagje alleen uit, van ’s ochtends vroeg tot in de avond. Ik pak dan rustig de trein naar bijvoorbeeld de Ardennen en ga daar 3 of 4 uur wandelen en pak dan de trein weer terug. Van de activiteit zelf geniet ik intens, maar het is niet zo dat ik me gedurende die dag nooit alleen voel. Vooral als je mensen tegenkomt die hetzelfde met z’n tweeën of in een groep doen, dan krijg ik het gevoel van ‘ik ben raar’. Maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om met niemand te hoeven praten en ook niet te hoeven nadenken waarover. En om niet te hoeven afstemmen wat iedereen wil doen, dus elke stap zelf kunnen bepalen. Ik heb gelukkig een paar vrienden aan mijn studie overgehouden die ook van reisjes houden en soms doe ik dus ook dit soort dagjes uit met z’n tweeën of drieën en dat is dan ook ontzettend leuk. Maar ik heb er vaker zin in dan zij en bij mij is het zo dat ik dan maar gewoon alleen ga. Als ik dan zo'n dag heb gehad, ben ik meestal wel blij dat ik de volgende dag weer in de kerk zit, waar ik bekenden ontmoet. Meer dan één dag moet het dus ook niet zijn, ik zou niet alleen op vakantie kunnen gaan (wat nog best wat mensen schijnen te doen), maar dit heb ik dan blijkbaar gewoon nodig gehad. Wat echter wel zo is, is dat ik me ervoor schaam. Dus dan vraagt iemand mij op maandag naar mijn weekend en of ik nog wat leuks heb gedaan. En dan antwoord ik in de trant van: ,,Oh, prima weekend gehad, hoor, niet zo veel bijzonders gedaan…’’. Terwijl ik eigenlijk iets heel bijzonders gedaan heb. Dus ja, dan ga je feitelijk ook een soort dubbelleven leiden…

ja ik volg het nog Reisjes maken, dat ken ik wel. Als ik een keer een treinreis moest maken om ergens te komen, vond ik dat vaak leuk. Of dat ik nou uit het raam zat te staren of moe was als de neten, ik genoot. Autorijden precies het zelfde. Als we als gezin een keer op pad gingen, en over de snelweg, dan ging ik altijd vrachtwagens tellen(ik ben vrachtwagenfanaat, dan krijg je dat haha). Wandelen doe ik laatste tijd minder, het weer is er wel goed genoeg voor aan het worden dus ik hoop het weer wat structureler op te gaan pakken. Ik heb dicht bij huis een route van 3 kwartier en een route van een uur, die ik gedurende een paar jaar elke week wel een aantal keer liep.

In mijn eentje op stap kijken naar stelletjes, of andere mensen, zoals jij dat beschrijft, ken ik ook, en wil ik nog steeds weleens hebben. Ik doe vooral veel met vrachtwagenfotografie, en rij er vrij veel voor(heb een auto en rijbewijs). Veelal doe ik dat alleen, een enkele keer gaat er een maat mee. We hebben het wel gezellig, maar we moeten het ook niet te te vaak doen, want(en niet ten nadele van mijn maat, het is een goeie jongen) ik word nog weleens hoe langer de rit duurt, hoe zenuwachtiger. Ik ben gewend dingen in mijn eentje op stap te gaan, dan een hele dag met een persoon in een auto zitten is toch andere koek...

Ik schaam me er overigens niet meer voor dat ik speciaal voor vrachtwagenfoto's op stap ga. Gewoon een keer zeggen, als mensen het raar vinden, is dat hun probleem. Jij komt op die manier tot je recht, en als anderen daar problemen mee hebben, is dat niet aan jou om er iets aan te doen. Tenzij het te storend word omdat je die regel als een vuist aanhoudt natuurlijk, wanneer je merkt dat verandering komt, gewoon laten gaan is mijn ervaring.

Eén en ander maken dus dat ik mezelf vaak minderwaardig of een nietsnut voel en dat is dus op die momenten dat ik die sociale blokkades ervaar. Ik ben vroeger op verschillende scholen ook gepest, waarschijnlijk ook omdat ik anders was. Pas op het hbo is dit niet meer gebeurd. Daarom kreeg ik toen pas de kans om goed uit mijn schulp te kruipen. Dat lukt aardig, maar ik merk ook dat één negatieve ervaring me weer zo’n eind kan terugwerpen. De volgens mij wel bekende uitspraak ,,Trust, it costs years to build it up and seconds to destroy it’’ is zo ontzettend waar…

Dat laatste, stimmt. Ik merk het ook nog weleens, maar een positieve instelling, en vooral eigen houding en innerlijke rust zorgen dat ik in negatieve ervaringen steeds beter kan staan.

And last but not least… Ik ben om deze reden ook bang dat ik nooit een relatie krijg. Ben ik er überhaupt geschikt voor, met al het voorgaande? Ik ben nu bijna 26 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Wel verschillende keren verliefd, maar dat was nooit wederzijds. Daarnaast probeer ik regelmatig internetdaten uit en heb al twee keer lang mailcontact gehad met allebei heel leuke meiden, welke beide uitliepen op een eerste date. Maar in beide gevallen was het na de eerste date over. Ik ben overigens niet echt wanhopig over het niet hebben kunnen krijgen van een relatie an sich, maar soms wel over het totaal aan alles wat ik in deze tekst heb verteld. En er zijn momenten dat ik heel erg verlang naar een levenspartner, maar ook momenten dat ik dat minder heb. Misschien ben ik wel te bang dat ik dan te veel moet veranderen, of op moet geven… En welke vrouw kan nu een relatie aangaan met zo’n onmogelijk type als ik, vraag ik me dan af… Of zou het soms zo zijn dat ik nog niet klaar ben voor een relatie? Maar wanneer dan wel, ik zit nu al dichter bij de 30 dan bij de 20 en zie iedereen om mij heen trouwen en zelfs kinderen krijgen…

Niet zenuwachtig worden jongen, iemand uit mijn kerk is op zijn 40ste gelukkig getrouwd, hij viert bijna zijn 6-jarig jubileum en heeft 2 kinderen. Het hoeft niet per se nu te komen

Goed, ik kan nog lang uitweiden over wat ik aan negatiefs voel en ervaar in mijn leven of over allemaal dingen waarin ik anders ben, maar ik denk dat bovenstaande wel genoeg is voor de openingspost van dit topic. Ik hoop dat je het tot hier hebt gered.

Om het in één zin samen te vatten: Ik ben anders, wellicht licht-autistisch of daarvan verwant, maar ik ben me er voor de volle 100% van bewust dat ik anders ben en dat ik helemaal niet zo wil zijn en ik vecht ertegen tot ik erbij neerval.

Misschien ben jij, die dit gelezen hebt, zelf ook zo, of misschien ben jij wel een meisje dat een relatie heeft met zo’n jongen… Of heb je goede tips en/of adviezen… Moet ik iets nader toelichten… Ik hoor het hoe dan ook graag!

Zeker niet doen, genoeg is genoeg. Mocht je vragen hebben over mijn weg richting het uit de doeken doen van mijn autisme, in het Persoonlijke Problemen subforum heb ik er een apart topic over. Als je nog niet bij de Persoonlijke Problemen kunt, en je wil meer weten, dan kun je altijd een persoonlijk bericht sturen. Ik hoop je wat geholpen te hebben met kijken naar jezelf, bij vragen over mijn opmerkingen, ik lees ze vanzelf.

Met hartelijke groet in Jezus Christus,

Raymond.

Zie hieronder;)

[Raymond587 0]

Bedankt voor je antwoord, Paul, hier kan ik zeker wat mee! Ook in het voorgaande zitten enkele fijne reacties van anderen, jullie ook bedankt daarvoor. In deze post reageer ik even op de uitgebreide reactie van Paul.

Dat sociaal aftasten waar je over schrijft, dat herken ik ook wel. Tegenwoordig gaat dat wat makkelijker, maar in het verleden heb ik daar wat meer moeite mee gehad, met name in de werksfeer. Vooral in de tijd dat ik nog stages liep, kreeg ik vaak te horen dat ik me wat te amicaal gedroeg en dus onprofessioneel. Het maakte bij mij dan weer niet uit of ik met heren of dames te maken had.

Ook ik kom veel beter tot mijn recht in kleinere groepen. Met 4, hooguit 5 mensen in een groepje kan ik nog vrij goed meekomen in een gesprek. Met meer mensen ga ik me wel wat ongemakkelijker voelen. Ik vind dagjes uit dan ook het gezelligst met z’n drieën. Met z’n tweeën kun je alleen maar heel de dag tegen dezelfde persoon praten en met meer dan drie personen is het risico weer groter om een beetje uit de groep te vallen.

Ik heb inderdaad enkele lijstjes gelezen op Internet en in veel van die lijstjes staan dingen die me heel bekend voorkomen. Ik heb me nooit laten testen, maar ik weet ook niet of ik Asperger heb. Het was gewoon één van de stoornissen die ik tegenkwam en waarvan ik een deel van de symptomen heb. Maar bij Asperger is het volgens mij allemaal nogal extreem. PDD-NOS sluit wat dat betreft beter aan, als ik daar het lijstje van bekijk. Maar goed, het is niet zo dat ik al mijn conclusies trek op basis van die lijstjes. Maar het roept wel herkenning op. Hoe gaat zo’n professionele test dan eigenlijk, by the way? Hoe komen ze dan tot een conclusie?

Met gewoon een gesprekje voeren heb ik ook moeite, als er geen directe aanleiding of doel is. Soms ook gewoon met een bekende. Dan zit ik naast zo iemand en heb ik het gevoel dat ik een gesprek moet beginnen (vraag me niet waarom). Maar je weet geen onderwerp. Dus zwijg je maar weer. Maar dan hoor je een stilte, wat ik als drukkend ervaar. En uit pure wanhoop maak je dan maar een cliché opmerking over het weer. Niet zelden komt er dan een reactie in de trant van ,,Uhuh…’’ en is het weer stil. Alsof diegene denkt: ,,Moet ik met je gaan praten als je over niks anders kunt beginnen dan het weer?’’ Slaat nergens op, ik weet het, maar zo ongeveer voelt dat dan. Omdat ik veel op mezelf ben, beleef ik ook niet zo veel dingen die interessant zijn voor anderen om over te praten, dus dat is volgens mij ook één van de oorzaken waarom een gespreksonderwerp vinden moeilijk is. Maar ja, hoe verander je dat?

Tja, wat jij met vrachtwagens hebt, heb ik dus met treinen. Ik vind het heerlijk om overal naartoe te treinen. Eerst alleen Nederland, maar nu ook in de hele Benelux. Echter, door al die reisjes ben ik ook steeds meer geïnteresseerd geraakt in de gebieden en streken waar ik dan kom en verschuift het accent steeds meer van de trein naar de bestemming. Zo zit ik nu geen hele dagen meer enkel in de trein, (behalve als het doel van de toer is om niet eerder gereden spoorlijnen te verkennen), maar wandel ik ook van station naar station, of waar mogelijk zelfs van spoorlijn naar spoorlijn, zodat de terugreis anders is dan de heenreis. Sinds ik een auto heb, zit ik ook daar heel graag in. Met de trein reizen of autorijden, ik vind het allemaal even leuk. Ik houd ervan om onderweg te zijn. Om dit met een maat te doen, vind ik ook heel leuk. Ik word er niet zenuwachtig van als het langer duurt, want wij hebben wel zo onze gezamenlijke gespreksonderwerpen. Maar het is ook soms dat ik iets wil doen waar mijn maten geen zin in hebben, of op een andere manier willen doen. Als ik me dan aan hen moet aanpassen, doe ik dat, maar besluit ik mijn eigen plan op een ander moment gewoon alleen uit te voeren. Mijn plan is dan uiteindelijk als ’t ware belangrijker dan de gezelligheid. Maar blijkbaar heb ik een te groot besef van Hollandse maatschappelijke normen en waarden, om het zo maar even te noemen, want deze manier van redeneren geeft mij soms gewetensbezwaren, omdat de sociale standaard inhoudt dat je dit soort dingen met anderen doet en anders niet doet. En door dat besef ga je je dan alleen voelen. Maar misschien moet ik me daar gewoon vanaf zetten. Adam en Eva wisten ook enkel dat ze naakt waren omdat ze dat besef ineens kregen door die vrucht. Toen pas gingen zij zich ervoor schamen. Maar dat is misschien een beetje een kromme vergelijking… Ik denk dat het ook komt doordat ik vroeger gepest ben dat het er heel erg ingebakken is bij mij dat het heel erg uitmaakt wat de ‘wereld’ van mij en mijn gewoonten vindt. Op het moment dat ik me tegen die gedachte verzet, voel ik me weer een zonderling figuur. Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom, ik zit er dus eigenlijk in vast.

Wat betreft het zien van stelletjes terwijl ik alleen op stap ben, dat probeer ik eigenlijk een beetje te vermijden. Want dan word ik weer bepaald bij wat ik mis en wat ik niet voor elkaar krijg. Nu ik dit zo schrijf, besef ik dat mijn persoonlijkheid dus eigenlijk steeds twee tegenovergestelde dingen tegelijk wil: alleen zijn en samen zijn. Ja, dat is dus iets waar ik op deze manier nooit uit ga komen. Ook als ik ooit toch nog eens een relatie mag krijgen, dan wordt dat ook nog wel een lastig dilemma. Wel het natuurlijke verlangen naar een relatie, maar in de praktijk toch (te veel / te vaak?) alleen willen zijn. In vredesnaam, hoe ga ik hiermee om…

Tja, en of dit dan autisme is of iets anders, geen idee. Ik weet alleen wat ik tot nu toe heb opgeschreven en dat ik erge moeite heb om deze gewoontes van mijzelf te accepteren. Nogmaals, als ik mijn goeie dagen heb en op mijn werk of in de kerk of op de jongerenkring kom, kan ik best extravert zijn en ik gewoon een hele normale jongen ben in de omgang. Ik heb uiteraard geen gespleten persoonlijkheid, maar ik kan wel twee heel verschillende Raymonds zijn.

Ik laat het hier maar even bij, want ik heb lamme vingers gekregen. Fijn in elk geval dat hier mensen zijn die zich in (delen van) mijn verhaal herkennen, op die manier is het makkelijker om het erover te hebben. Dat werkt vast niet minder effectief dan de psycholoog!

[Skippy 0]

Beste Raymond,

Om te beginnen wil ik even zeggen dat er hier helemaal niemand is die je kan zeggen of je autisme hebt of niet. Dat kun je alleen concluderen na een professionele test van een psycholoog. Ik ben geen psycholoog, dus ik kan je ook geen diagnose geven.

Maar wat je hier beschrijft vind ik eerlijk gezegd niet lijken op autisme. Je moet weten dat autisme in zekere zin een soort modewoord is op dit moment. Begrijp me niet verkeerd: autisme bestaat echt en ik geloof ook dat er mensen zijn die echt daar aan lijden. Maar ik vind dat mensen tegenwoordig wel erg snel die term in hun mond nemen, ook als het gaat om mensen die alleen introvert zijn of sociaal angstig.

Wat jij vertelt zijn in mijn ogen allemaal eigenschappen die passen bij iemand die introvert is en onzeker; niet bij autisme. Dat van die energie herken ik zelf ook wel een beetje: ik vind het heel leuk om met mensen om te gaan, maar ik word er ook moe van, en daarom heb ik soms wat tijd alleen nodig om mezelf op te laden en weer wat helderheid in mijn hoofd te krijgen. En dat je liever met een klein groepje mensen bent dan in een grote groep herken ik ook sterk. Maar dat zijn allemaal normale eigenschappen. Ik weet in ieder geval van mezelf dat ik niet autistisch ben.

En dat je aangeeft dat je sociale signalen en zo wel goed begrijpt en opvangt, vind ik ook niet autistisch overkomen.

Misschien moet je jezelf dit afvragen: heb je last van de dingen die je in OP noemt? Of heb je er alleen last van omdat je je er minderwaardig door voelt? Je wekt de indruk dat het vooral dat laatste is. En in dat geval moet je misschien eens ophouden met proberen jezelf te veranderen, en vooral leren jezelf te accepteren.

Het lastige is misschien wel dat in deze samenleving er veel druk is om heel sociaal te zijn. We kijken op naar mensen die veel vrienden hebben en het middelpunt van ieder feestje zijn; dat zijn ook vaak de mensen die we op tv zien omdat ze zo'n grote bek hebben. Dat zijn de mensen die je het meest hoort in vergaderingen, omdat ze nu eenmaal sneller iets zeggen.

Maar in werkelijkheid zijn er heel veel mensen die helemaal niet zo extravert zijn. En die mensen hebben we net zo hard nodig als de heel extraverte en uitbundige types. En soms zijn juist die mensen hele goede vrienden: omdat de vriendschappen die ze hebben veel verder gaan dan de tientallen oppervlakkige vriendschappen die heel extraverte mensen soms hebben. Er zijn bovendien genoeg vrouwen die liever iemand zoals jij hebben dan de schreeuwlelijks die altijd het hoogste woord voeren.

Wat ik bedoel te zeggen: God heeft jou gemaakt zoals je bent. En als dat betekent dat je het fijn vindt om op jezelf te zijn, dan is dat prima.

[Raymond587 0]

Ik ben geen psycholoog, maar ik wil wel even wat kwijt. Veel van de dingen die je aandraagt vind ik vrij normaal en ik vraag me af of je soms niet zit te zoeken totdat je iets vind waaruit blijkt dat er iets mis met je is. Wat bedoel ik dan zoal?

Ik vind het volstrekt normaal als je het heerlijk vind om er lekker is een dag op uit te trekken in je eentje. Sommige mensen zijn volstrekt verbaasd als ik ze vertel dat ik veel hardloop en dat niet saai vind. Je zou dan tenslotte een uur alleen maar aan het rennen zijn of zo. Ik vind het heerlijk, heb ook wel hele dagen in mijn eentje gewandeld. Gewoon even lekker niks geen gezeur aan je hoofd enzo. Ik zie eerlijk gezegd ook niet zo goed in waarom je je zou moeten schamen als jij zoiets fijn vind. Ik vind van die super oppervlakkige kinderfilms soms best leuk. Waarschijnlijk vind 99% van de wereld me kinderachtig, maar dat kan me eerlijk gezegd gestolen worden. Ik beleef 90 min. dikke lol en hoef me eindelijk is geen zorgen te maken over bloot en vloeken als ik een film kijk.

W.b.t. je 'sociale energie'. Volgens mij hebben de meeste (introverte) mensen dit wel in meer of mindere mate. Als ik goed in me vel zit kan ik genieten van andere mensen en geeft het me zelfs energie. Als ik me niet lekker voel, heb ik niet eens zin in een verjaardag. Je geeft zelf ook aan dat het afhankelijk is van hoe je slaapt e.d.

Nogmaals ik ben geen psycholoog. Maar als ik je verhaal lees, krijg ik eerder het idee dat je iemand bent die moeite heeft met wie hij is en het lastig vind zichzelf te accepteren dan iemand die autistisch is. Ja, je bent introvert en niet het bruisende hart van elk feestje, maar dat maakt jou ook weer uniek. Je beschikt wel over geweldige zelfreflectie e.d. Je ziet je gebreken en ook wel oplossingen, al blijft de praktijk soms weerbarstig. Ik zou me dan ook eerlijk gezegd niet zo druk maken over het vinden van een vrouw. Je kunt je misschien wel afvragen, waarom zou een vrouw een relatie met mij willen als ik zelf niet eens blij ben met wie ik ben? Krom gezegd: zou je een relatie aangaan met jezelf?

Fijne reactie, Chappo!

Zie ook mijn antwoord aan “gewoon Paulâ€. Ik trek het me te veel aan wat de wereld van mij vind en of ik aan alle ongeschreven sociale normen voldoe. Zoals ik in die post al aangaf, is dat er wellicht ingebrand door het gepest vroeger, omdat ik anders was. Ik mag blijkbaar niet anders zijn en toch ben ik het wel. Dus vindt iedereen die niet anders is, me raar. Zo dus, als ’t ware.

Ik hoop dat je gelijk hebt dat het geen autisme is. Maar als het geen autisme is, dan nog is het waarschijnlijk wel iets dat ik mijn hele leven moet dragen. Dan maakt het uiteindelijk ook niet zo veel uit welke naam je het beestje geeft. Ik ben ook erg blij met mijn grote vermogen tot zelfreflectie, maar hoop dat dit zich niet tegen mij gaat keren. Want de oplossingen krijg ik er niet bij geleverd.

Wat je zegt in je reactie op het stukje over een relatie, daar heb je helemaal gelijk in. Maar ja, hoe moet ik dan omgaan met het natuurlijke verlangen naar een relatie? Want dat is er wel. En wil ik niet te vaak en te veel alleen zijn voor een relatie? Ik heb ook daar blijkbaar een natuurlijke behoefte aan. En ja, als ik een relatie zou krijgen, dan moet ik het ‘alleen dingen doen’ opgeven of op zijn minst ernstig inperken. Althans, die angst bekruipt mij dan. En toch ook weer dat verlangen naar een levenspartner om die liefde te geven en van te ontvangen… De grote vraag: hoe in vredesnaam rijm je dat met elkaar?!

[Lobke 467]

Raymond587,

Nee, er niet vanuit gaan dat je dit een heel leven moet dragen. Er zullen onzekerheden blijven dat geloof ik, maar het leven "vormt" je. Toen ik 17 jaar was voelde ik me eenzaam zonder de vriend, bang dat ik overschoot.

Nu denk ik wat een bizarre gedachte van een eenzaam meisje die onzeker was en heel verlegen al zagen maar weinig mensen dat.

En nu...een grote mond op Credible maar wat voel ik me vaak onzeker in kleine gezelschappen, niet in grote. Vind ik het moeilijk om te treinen of te vliegen, slaat de paniek me om de keel in een lift of gesloten ruimte.

Moet ik de onrust en de stress van me afschrijven op een forum...kortom.

Ooit een "normaal" mens ontmoet? En...hoe beviel het?

Dit schrijf ik niet om je gevoelens te bagatelliseren maar om te laten weten dat je eens misschien een relatie hebt met iemand waarbij je je op het gemak gaat voelen. Zo niet, dat er waarschijnlijk andere, nieuwe wegen zijn.

En wat mijn voorgangers schreven: je mag zijn wie je bent, alleen hoop ik ook dat je enigszins tevreden wordt met wie je bent. Constant gelukkig zijn zul je op aarde niet bereiken, constant ongelukkig zijn is ook moeilijk en dan moet je hulp vragen.

[Fotogravinnetje 0]

Autisme is meer dan alleen wat sociale problematiek en bestaat al vanaf de geboorte (er moeten dus in je eerste levensjaren al signalen zijn die wijzen op autisme, of ze als zodanig herkend zijn in die tijd of niet, maakt dan weer niet uit). Zelfs een psycholoog zal je geen diagnose mogen geven, dat is aan de psychiater. Een diagnose wordt ook niet alleen gebaseerd op een paar tests, maar ook op hetero-anamnese. Kortom, het is een vrij intensief traject, waarin heel veel kanten van jou worden bekeken voordat ze er een labeltje aan hangen. Meer dan een label is het ook niet....

Ongeacht welk label het beste bij jou past, is het leren accepteren van wie je bent het belangrijkste. Een label verklaart mogelijk waar bepaald gedrag vandaan komt, maar het verandert niets aan wie je bent en hoe je bent.

Zelfacceptatie, zelfbeeld, zelfwaardering, zelfvertrouwen ligt allemaal in het verlengde van elkaar. Ga je jezelf meer accepteren zoals je bent, dan krijg je een positiever zelfbeeld, gaat je waardering voor jezelf omhoog en krijg je meer zelfvertrouwen. Accepteer je jezelf niet, dan leg je in je zelfbeeld meer de nadruk op wat je negatief vindt, waardeer je jezelf minder en wordt je zelfvertrouwen ook minder. En als jij jezelf niet echt leuk vindt, waarom zou een ander jou dan wel leuk vinden? Als je niet echt van jezelf kunt houden, hoe kun je dan een gelijkwaardig partnerschap met een ander aangaan? En hoe wil je een relatie goed houden als jij jezelf niet kunt of durft te zijn?

Ikzelf kon pas gericht met mezelf aan het werk, mezelf leren accepteren enzo, toen ik wist waar de problemen vandaan kwamen. Toen ik wist dat ik zoveel meer m'n best gedaan had dan dat het wat opleverde en dat er een reden was dat dingen in m'n leven misliepen ondanks dat ik zo vreselijk m'n best gedaan had. Toen ik eindelijk begon te begrijpen dat de verwijten van 'niet willen' onterecht waren en dat het een 'niet kunnen' was. Ik kan nu eindelijk van mezelf accepteren dat ik dingen niet kan zoals men vindt dat het zou moeten. Ik moet de dingen maar gewoon doen zoals ik ze kan, ongeacht wat 'men' ervan vindt. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. En de manier waarop het gaat, maakt mij uniek. Niet mijn probleem als anderen een probleem met die manier hebben

Voor mij had het label dus zin. Maar dat label verandert niets aan wie ik ben, hoe ik ben. Het gaf handvatten om mezelf te leren begrijpen. Maar als je geen label nodig hebt om jezelf te leren accepteren, raad ik je aan om het ook zonder label te doen: mensen zien vaak het label en vergeten te kijken naar de mens waar dat label aanhangt... (Ik vertel meestal ook eerder waar ik in sociale situaties tegenaan loop, dan mijn labeltje te noemen. Levert namelijk meer begrip op dan dat labeltje wat vooroordelen met zich meebrengt...)

[gewoon Paul 8]

Bedankt voor je antwoord, Paul, hier kan ik zeker wat mee! Ook in het voorgaande zitten enkele fijne reacties van anderen, jullie ook bedankt daarvoor. In deze post reageer ik even op de uitgebreide reactie van Paul.

Blij dat te horen.

Ik heb inderdaad enkele lijstjes gelezen op Internet en in veel van die lijstjes staan dingen die me heel bekend voorkomen. Ik heb me nooit laten testen, maar ik weet ook niet of ik Asperger heb. Het was gewoon één van de stoornissen die ik tegenkwam en waarvan ik een deel van de symptomen heb. Maar bij Asperger is het volgens mij allemaal nogal extreem. PDD-NOS sluit wat dat betreft beter aan, als ik daar het lijstje van bekijk. Maar goed, het is niet zo dat ik al mijn conclusies trek op basis van die lijstjes. Maar het roept wel herkenning op. Hoe gaat zo’n professionele test dan eigenlijk, by the way? Hoe komen ze dan tot een conclusie?

Met gewoon een gesprekje voeren heb ik ook moeite, als er geen directe aanleiding of doel is. Soms ook gewoon met een bekende. Dan zit ik naast zo iemand en heb ik het gevoel dat ik een gesprek moet beginnen (vraag me niet waarom). Maar je weet geen onderwerp. Dus zwijg je maar weer. Maar dan hoor je een stilte, wat ik als drukkend ervaar. En uit pure wanhoop maak je dan maar een cliché opmerking over het weer. Niet zelden komt er dan een reactie in de trant van ,,Uhuh…’’ en is het weer stil. Alsof diegene denkt: ,,Moet ik met je gaan praten als je over niks anders kunt beginnen dan het weer?’’ Slaat nergens op, ik weet het, maar zo ongeveer voelt dat dan. Omdat ik veel op mezelf ben, beleef ik ook niet zo veel dingen die interessant zijn voor anderen om over te praten, dus dat is volgens mij ook één van de oorzaken waarom een gespreksonderwerp vinden moeilijk is. Maar ja, hoe verander je dat?

Een dergelijke test kan je bij je huisarts aanvragen, maar je krijgt hem alleen me teen goede reden. 'Inzicht krijgen in eigen functioneren' was bij mij die reden, en de huisarts verwees me door naar een psycholoog. Daan enkele vragen gekregen, en aan de hand van een paar bezoekjes daar weer doorverwezen. Op die plek kreeg ik een aantal vragen, wilde men ook een gesprek hebben met mijn ouders. Na dat gesprek duurde het half jaar voor ik de uiteindelijke uitslag kreeg. Dat had overigens langer kunnen duren, maar om het hoe en wat daarover laat ik me hier niet uit.

Wat betreft het aangaan van gesprekken enzo, ik heb dat ook een poos gehad. Toen ik daarover ten einde raad was, heb ik het losgelaten, en nu heb ik er niet meer zoveel erg in als het gebeurd. heb ik niks te zeggen, dan heb ik niks te zeggen. De stilte die erom heerst is jammer dan.

Tja, wat jij met vrachtwagens hebt, heb ik dus met treinen. Ik vind het heerlijk om overal naartoe te treinen. Eerst alleen Nederland, maar nu ook in de hele Benelux. Echter, door al die reisjes ben ik ook steeds meer geïnteresseerd geraakt in de gebieden en streken waar ik dan kom en verschuift het accent steeds meer van de trein naar de bestemming. Zo zit ik nu geen hele dagen meer enkel in de trein, (behalve als het doel van de toer is om niet eerder gereden spoorlijnen te verkennen), maar wandel ik ook van station naar station, of waar mogelijk zelfs van spoorlijn naar spoorlijn, zodat de terugreis anders is dan de heenreis. Sinds ik een auto heb, zit ik ook daar heel graag in. Met de trein reizen of autorijden, ik vind het allemaal even leuk. Ik houd ervan om onderweg te zijn. Om dit met een maat te doen, vind ik ook heel leuk. Ik word er niet zenuwachtig van als het langer duurt, want wij hebben wel zo onze gezamenlijke gespreksonderwerpen. Maar het is ook soms dat ik iets wil doen waar mijn maten geen zin in hebben, of op een andere manier willen doen. Als ik me dan aan hen moet aanpassen, doe ik dat, maar besluit ik mijn eigen plan op een ander moment gewoon alleen uit te voeren. Mijn plan is dan uiteindelijk als ’t ware belangrijker dan de gezelligheid. Maar blijkbaar heb ik een te groot besef van Hollandse maatschappelijke normen en waarden, om het zo maar even te noemen, want deze manier van redeneren geeft mij soms gewetensbezwaren, omdat de sociale standaard inhoudt dat je dit soort dingen met anderen doet en anders niet doet. En door dat besef ga je je dan alleen voelen. Maar misschien moet ik me daar gewoon vanaf zetten. Adam en Eva wisten ook enkel dat ze naakt waren omdat ze dat besef ineens kregen door die vrucht. Toen pas gingen zij zich ervoor schamen. Maar dat is misschien een beetje een kromme vergelijking… Ik denk dat het ook komt doordat ik vroeger gepest ben dat het er heel erg ingebakken is bij mij dat het heel erg uitmaakt wat de ‘wereld’ van mij en mijn gewoonten vindt. Op het moment dat ik me tegen die gedachte verzet, voel ik me weer een zonderling figuur. Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom, ik zit er dus eigenlijk in vast.

Wat betreft het zien van stelletjes terwijl ik alleen op stap ben, dat probeer ik eigenlijk een beetje te vermijden. Want dan word ik weer bepaald bij wat ik mis en wat ik niet voor elkaar krijg. Nu ik dit zo schrijf, besef ik dat mijn persoonlijkheid dus eigenlijk steeds twee tegenovergestelde dingen tegelijk wil: alleen zijn en samen zijn. Ja, dat is dus iets waar ik op deze manier nooit uit ga komen. Ook als ik ooit toch nog eens een relatie mag krijgen, dan wordt dat ook nog wel een lastig dilemma. Wel het natuurlijke verlangen naar een relatie, maar in de praktijk toch (te veel / te vaak?) alleen willen zijn. In vredesnaam, hoe ga ik hiermee om…

MOET je een relatie, of WIL je een relatie? Ik voor mezelf merk er de laatste periode een omslag in: Het is vrij veel zo geweest dat men me 'aan de meid wilde helpen' als je begrijpt wat ik bedoel. Dat heb ik altijd afgeworpen, op zo een manier hoeft het van mij niet, en ik had ook niet eens zin aan een meid. Toen ik dat los begon te laten, voelde ik me weer een stuk lichter. Nu kan ik overigens ook beter met mensen omgaan, naar mijn idee komt dat ook daardoor.

[gewoon Paul 8]

Wat de anderen zeggen is ook zeker informatie om in je achterhoofd te zetten. Ik gebruik,of te minste, probeer het te gebruiken als 'helicopterview' over mezelf.

[Maria K. 51]

Ik heb dit nu pas gelezen en wil toch nog even reageren.

Aan een paar berichten hier heb ik niets toe te voegen.

Ze beschrijven helemaal wat ik je ook zou willen zeggen.

Zie de berichten, waar ik mijn duim bij heb gegeven.

Ook ik herken me heel erg in wat geschreven is.

Ook ik dacht de laatste tijd, misschien was ik (ben) ik wel autist.

Het wordt idd. haast mode.

Ik kom op 29 punten in de test en ik besef dat ik 30 jaar geleden misschien wel op 35 uit zou zijn gekomen.

Ik wil jouw verhaal niet overnemen, maar mijn begrip voor jou en datgene wat ik te zeggen heb alleen illustreren met mijn eigen ervaringen.

Mijn conclusies waren vroeger altijd.

"Ik ben apart, een rare", en zo voelde ik me ook behandeld.

Het is niet duidelijk wat er het eerste was. Daarvoor is het te lang geleden.

Tot iemand me zei, dat ik bijzonder was en een heel geschikt misschien voor een bepaald beroep.

Sindsdien is het stempeltje raar of afwijkend voor mij de schuld geworden en de oorzaak.

Maar het enige wat raar en afwijkend was, dat ik zelf dat vond.

Het was ikzelf, die in mijn eigen schulp rond bleef kruipen en vandaar uit de hele wereld bezag, maar ook beoordeelde.

Dit heeft mij gestagneerd en me 10 ellendige jaren bezorgd.

Eerder de depressie in, dan als autistisch bestempeld.

Maar daar kun je uitgroeien.

Ik weet nu, dat we allemaal verschillende eigenschappen en talenten hebben en als we die kunnen ontwikkelen ipv. ze te verstoppen en ons er voor te schamen, dan kan ieder bijzonder mens uitgroeien tot een heel bijzonder mens.

Is dat ook niet wat Jezus bedoelt, als Hij zegt dat we onze talenten niet moeten verstoppen, maar er juist mee moeten woekeren.

Niet de talenten van anderen......, of wat we denken dat anderen van ons verwachten......, maar de gaven die we zelf hebben meegekregen.

En dat is niet om voor te schamen, maar om blij en dankbaar voor te zijn.

[Bobbie 0]

Ik herken me bijna volledig in je verhaal. Zo ben ik ook.

Op de test haal ik 28 punten. Dat komt vooral door de vragen over of je geniet van sociale activiteiten en dergelijke. Zelf ben ik ook heel erg introvert en vreet het energie om met mensen om te gaan. Meestal als ik met vrienden afspreek drinken we er wel een wijntje ofzo bij waardoor ik mij veel ontspannener voel. In compleet normale modus kan ik alleen 'normaal' zijn met de mensen die ik al mijn hele/halve leven ken, mijn beste vriendinnen. (Oja ik ben dus een meisje).

Ik denk trouwens niet dat je het in de autistische hoek hoeft te zoeken. Het is gewoon hoe jij bent, en sommige mensen zijn gewoon erg introvert en sommige heel extrovert. Het belangrijkste is te accepteren wie je zelf bent en niet onder druk laten zetten door het perfecte sociale plaatje die de maatschappij je voorschotelt. Ik denk dat veel mensen zoals ons zich daardoor veel slechter gaan voelen over hun "eigenschappen" dan nodig is. Natuurlijk neemt dat niet weg dat je je probleem wel erg lastig vind..

Mijn vriendinnen accepteren hoe ik ben, want zij kennen mij. En ik weet dat als ik mensen vaak zie dat ik vanzelf me steeds meer op mn gemak ga voelen. Nieuwe vrienden maken is me helaas nog niet gelukt.

Ik merk wel heel sterk dat als je leert jezelf te accepteren, (en dat is soms best heel moeilijk, 'it can take years to built something up, ans seconds to destroy it') dat het dan vanzelf beter met je gaat, stapje voor stapje. Ik ben er nu zo veel beter aan toe dan 5 jaar geleden. Toen was ik altijd alleen, op mijn kamer muziek luisteren en tekenen of in de natuur fietsen, (waarvan ik heel erg genoot trouwens) en kwam ik de deur nooit uit behalve voor school waar ik geen woord zij in mijn klas.

Ik denk dat je je echt geen zorgen hoeft te maken over het vinden van een vrouw. Dat komt wanneer je er klaar voor bent, laat je niet bedrukt voelen omdat mensen om je heen allemaal trouwen en kinderen krijgen. Ik zelf heb ervaren dat er genoeg lieve mensen zijn die de moeite willen doen je echt te leren kennen. Als je ze tijdig inlicht over het probleem dat je hebt met jezelf, dan kunnen zij meeleven en je helpen, en er zijn genoeg mensen die dat willen doen. Het komt wanneer het komen moet.

Professionele hulp zoeken kan je denk ik wel heel erg helpen, en misschien moet je daar serieus over nadenken. Zelf heb ik dit nooit gedaan, omdat ik door mijn geloof en proberen van mezelf te gaan houden al stukken vooruit ben gegaan.

Sorry als ik dingen zit te herhalen, maar ik heb niet alle antwoorden doorgelezen, ik wilde gewoon graag reageren.