1 vraagje aan niet-gelovigen

[Lawrencelot 0]

Hoe gaan jullie om met (zware) tegenslag en onrecht?

Het christendom zit vol met 'tips' hoe om te gaan met tegenslag. Mensen zijn er om elkaar te troosten, maar soms/vaak schieten mensen tekort omdat het imperfecte wezens zijn. Voor christenen is er dan altijd nog God (of in de eerste plaats natuurlijk). Ook speelt vergeving een belangrijke rol in het christendom. En we geloven in een God die uiteindelijk over alles zal oordelen. Ik vraag me af hoe niet-gelovigen hiermee omgaan; wat als de troost van mensen om je heen niet genoeg is? Of wat als je onrecht is aangedaan?

[Donnie 0]

Ik denk dat zowel gelovigen als ongelovigen te maken krijgen met het gevoel dat het leven soms zwaar is, niet altijd in zijn/haar voordeel, en dat er groot geluk, maar ook groot onrecht en verdriet in de wereld is.

Het verschil is dat Atheisten accepteren dat er geen 'Supervisor' is die zij daarvoor dank verschuldigd zijn, ofwel de schuld moeten geven. We zullen er zelf uit moeten komen wanneer er problemen zijn, en tegelijk kunnen we trots zijn als we iets bereikt hebben.

Ik zou het trouwens ook vreselijk vinden om in een wereld te leven met zo'n supervisor. Het zou een inbreuk zijn op vrijheid en verantwoordelijkheid.

Bij elke handeling die ik doe, zou ik me moeten afvragen of er later niet negatief over geoordeeld zal worden. En bij iets voordeligs zou ik me moeten afvragen of ik het zelf bereikt heb, ofdat ik misschien God moet bedanken vanwege zijn hulp. (en zo ja, wat blijft er dan over van 'mijn' prestatie?)

[MasterJapie 0]

Een tegenvraagje: weerhoud een geloof in het hiernamaals je er niet van om onrecht op aarde aan te pakken? Als een moordenaar op vrije voeten komt vanwege gebrek aan bewijs, ben je dan niet eerder geneigd om te zeggen: "Ach, laat hem maar gaan, hij zal zijn straf na de dood niet ontkomen."?

[Olorin 155]

Offtopic!

Een tegenvraagje: weerhoud een geloof in het hiernamaals je er niet van om onrecht op aarde aan te pakken? Als een moordenaar op vrije voeten komt vanwege gebrek aan bewijs, ben je dan niet eerder geneigd om te zeggen: "Ach, laat hem maar gaan, hij zal zijn straf na de dood niet ontkomen."?

Nee. Het onrecht is dan nog steeds op aarde en je bent ook verantwoordelijk voor je daden (of het verzaken ervan) zolang je ook op deze aarde bent.

En dat geldt ook voor doe moordenaar, je wilt ook voorkomen dat die in herhaling valt en het oppakken gaat ook een preventieve werking vanuit zodat anderen ook wel uitkijken het zelfde te doen. En het is het aardse recht waar we als mens over gaan, dat is geen excuus om je verantwoordelijkheid maar van je af te schuiven.

[MasterJapie 0]

Okey, duidelijk

[Lock&Stock 0]

Soms door boos te worden, soms door het gewoon te accepteren, soms door gelijkgestemden te zoeken en samen boos/verontwaardigd te zijn, soms door er iets aan proberen te doen dmv stemmen, aangifte, protest, stem verheffen en in het uiterste geval ingrijpen.

[knip]

Mensen zijn weerbaarder dan je denkt...

[Humanist 0]

Hoe gaan jullie om met (zware) tegenslag en onrecht?

Het christendom zit vol met 'tips' hoe om te gaan met tegenslag. Mensen zijn er om elkaar te troosten, maar soms/vaak schieten mensen tekort omdat het imperfecte wezens zijn. Voor christenen is er dan altijd nog God (of in de eerste plaats natuurlijk). Ook speelt vergeving een belangrijke rol in het christendom. En we geloven in een God die uiteindelijk over alles zal oordelen. Ik vraag me af hoe niet-gelovigen hiermee omgaan; wat als de troost van mensen om je heen niet genoeg is? Of wat als je onrecht is aangedaan?

Ik vind het een rare gedachtengang dat er een gegeven manier/proces moet zijn om het te verwerken of te accepteren.

Tijd heelt de wonden en erover praten ook wel denk ik. Ik kijk persoonlijk dan naar de positieve dingen in het leven en laat me zo min mogelijk beïnvloeden door het negatieve.

Daarnaast is niet elke atheïst hetzelfde en is er niet een 'perfecte' manier om een tegenslag of onrecht te verwerken.

[Credible 0]

Admod note:
Onnodige spot verwijderd. Een beetje respect graag, Lock&Stock.

[WonderfulStar 0]

Hoe gaan jullie om met (zware) tegenslag en onrecht?

Het christendom zit vol met 'tips' hoe om te gaan met tegenslag. Mensen zijn er om elkaar te troosten, maar soms/vaak schieten mensen tekort omdat het imperfecte wezens zijn. Voor christenen is er dan altijd nog God (of in de eerste plaats natuurlijk). Ook speelt vergeving een belangrijke rol in het christendom. En we geloven in een God die uiteindelijk over alles zal oordelen. Ik vraag me af hoe niet-gelovigen hiermee omgaan; wat als de troost van mensen om je heen niet genoeg is? Of wat als je onrecht is aangedaan?

Ik vind het een rare gedachtengang dat er een gegeven manier/proces moet zijn om het te verwerken of te accepteren.

Tijd heelt de wonden en erover praten ook wel denk ik. Ik kijk persoonlijk dan naar de positieve dingen in het leven en laat me zo min mogelijk beïnvloeden door het negatieve.

Daarnaast is niet elke atheïst hetzelfde en is er niet een 'perfecte' manier om een tegenslag of onrecht te verwerken.

Redelijk mee eens.

Hoe ga je er mee om als je onrecht wordt aangedaan? Sja, ik kan boos worden op degene die het heeft gedaan. Als ik zou geloven zou ik boos kunnen worden op God omdat Hij het blijkbaar zo wou of er niks aan heeft gedaan.

Hoe dan ook, het veranderd niet dat het gebeurd.

Vergeving. Dat God de mens zijn/haar zonden zal vergeven, of mensen onderling?

Ik kan zelf vrij makkelijk vergeven, tot een bepaalde grens. Daarna is het over en uit. Na me 5 keer doelbewust bedonderd te hebben, 5 keer spijt te hebben gehad en het 5 keer nooit meer te zullen doen komt er geen zesde keer. (Waarschijnlijk die 5e ook al niet. Ligt aan de ernst van de situatie en wat de persoon voor me betekent of in hoeverre ik m'n verstand gebruik)

Ik zie geen reden om iemand iets te vergeven wat diegene stuk en doelbewust blijft flikken. Ik zie overigens geen enkele reden om zo iemand nog in mijn leven te moeten hebben.

Mensen zijn niet perfect. God schijnt wel perfect te zijn. Maar ik lees nogal vaak dat mensen geen flauw idee hebben waarom God iets doet, wat Hij nou bedoeld, waarom iets toch moest gebeuren of dat mensen moeilijk in contact met God kunnen komen.

Dat wil niet zeggen dat Hij niet volmaakt zou kunnen zijn (er van uitgaande dat Hij bestaat) maar dat het misschien wel net zo moeilijk kan zijn om God te begrijpen of met God in contact te komen als met je onvolmaakte medemens.

[Lawrencelot 0]

Bedankt voor de antwoorden allemaal. Ik ga zelf niet verder reageren op wat er over God gezegd wordt hier, want in dit geval ging het er mij juist om hoe je ermee omgaat als je niet in God gelooft, dus als je God er gewoon helemaal niet bij betrekt. Als er nog meer over te zeggen valt, of als er nog anderen zijn die antwoord willen geven, hoor ik dat graag.

Ik vind het een rare gedachtengang dat er een gegeven manier/proces moet zijn om het te verwerken of te accepteren.

Tijd heelt de wonden en erover praten ook wel denk ik. Ik kijk persoonlijk dan naar de positieve dingen in het leven en laat me zo min mogelijk beïnvloeden door het negatieve.

Daarnaast is niet elke atheïst hetzelfde en is er niet een 'perfecte' manier om een tegenslag of onrecht te verwerken.

Daar ben ik het mee eens, daarom is het ook een persoonlijke vraag.

Vergeving. Dat God de mens zijn/haar zonden zal vergeven, of mensen onderling?

Ik kan zelf vrij makkelijk vergeven, tot een bepaalde grens. Daarna is het over en uit. Na me 5 keer doelbewust bedonderd te hebben, 5 keer spijt te hebben gehad en het 5 keer nooit meer te zullen doen komt er geen zesde keer. (Waarschijnlijk die 5e ook al niet. Ligt aan de ernst van de situatie en wat de persoon voor me betekent of in hoeverre ik m'n verstand gebruik)

Ik zie geen reden om iemand iets te vergeven wat diegene stuk en doelbewust blijft flikken. Ik zie overigens geen enkele reden om zo iemand nog in mijn leven te moeten hebben.

Ook al zei ik dat ik het hier juist niet over God wou hebben, ik ben dan toch benieuwd naar wat je vindt van wat Jezus zei over vergeven: dat je de ander 70*7 maal moet vergeven (Matteüs 18:22)

[WonderfulStar 0]

Iemands "fouten", vergeetachtigheid, slechte planning, emotionele uitbarsting, bedenk het maar, ben ik bereid om te vergeven. De vriendin die nogal verstrooid is en daarom met enig regelmaat vergeet dat we wat zouden doen samen, waarom zou ik daar boos op worden of blijven? De vriend die erg vaak boos op me werd, en dan weer spijt had, is iedere keer vergeven, want ik weet waarom en spijt was echt.

Ik moet niet vergeven van mezelf (en een goddeloos mormel als ik () doet dat dus ook niet omdat Jezus dat zei) maar van binnenuit kan ik niet lang boos op iemand blijven. Wil ik ook niet.

Zoals ik al aangaf, wanneer iemand doelbewust mensen blijft kwetsen, pijn doen, vernederen of misbruiken (op wat voor manier dan ook) is mijn vergevingsgezindheid heel wat minder. Lees: Bewust blijven doen. Ik zie geen reden om iemand te vergeven van zijn/haar daden terwijl diegene er stug door mee blijft gaan en geen moeite doet om zijn/haar gedrag te veranderen.

Dan kan ik hooguit proberen mezelf te vergeven dat ik weer zo vaak over me heen heb laten lopen, me de grond in heb laten trappen en misbruik van me heb laten maken. Dat ik leugens wou geloven en m'n kop in het zand heb gestoken.

Dán zie ik geen reden waarom ik een ander dat zou vergeven. Of me er überhaupt nog mee bezig zal houden.

Ik heb mezelf beloofd dat ik niemand meer zo met me laat omgaan, en ik zal mezelf moeten proberen te vergeven dat ik die belofte aan mezelf gebroken heb.

[Michiel 14]

Ik moet niet vergeven van mezelf (en een goddeloos mormel als ik () doet dat dus ook niet omdat Jezus dat zei) maar van binnenuit kan ik niet lang boos op iemand blijven. Wil ik ook niet.

Zou je opvoeding daar ook mee te maken hebben gehad?

[WonderfulStar 0]

Ik heb geen idee. In mijn geval denk ik van niet. Ik was van nature al geen boos type, als kind waren kinderruzies ook in no time weer voorbij.

Mijn moeder heeft me meer proberen te leren dat ik wél boos mocht zijn als daar reden voor was, of juist uit te kijken dat ik niet te makkelijk accepteerde dat iemand me echt bewust pijn deed (fysiek of emotioneel).

Bij mij gaan het veel om te intentie, en in hoeverre het iemand aan te rekenen is. (Bewust kwetsen, pijn doen, liegen, misbruik maken e.d.)

Sja, dan zou je altijd nog kunnen vragen hoe ik het dan zie wanneer iemand door een psychische stoornis de controle over zichzelf verliest en dan bijvoorbeeld geweldadig wordt, terwijl hij/zij dit niet wil.

Ligt er aan. Als dat het excuus is om er niks aan te doen ("want zo ben ik nu eenmaal, ik heb een stoornis en daar heb ik ook niet om gevraagd") dan vind ik het grenzen aan "bewust doen".

Wanneer iemand moeite doet om dit te veranderen, aan zichzelf werkt, (d.m.v. therapie, training, medicatie e.d.), probeert te ontdekken wanneer deze boosheid op komt, wat het uitlokt en hoe hij/zij kan voorkomen dat het tot een uitbarsting komt, probeert een andere uitlaatklep te zoeken en zichzelf onder controle leert houden, is iemand na een uitbarsting net zo welkom. INTENTIE.

Ik had jaren geleden een vriendje wat (ogenschijnlijk) uit het niets razend kon worden. Hij heeft me niet vaak geslagen hoor, dat is een enkele keer gebeurd wanneer hij de controle over zichzelf kwijtraakte en het bleef dan bij een mep, maar hij was vaak boos.

Ik begreep toen niet zo goed waarom hij steeds boos werd. Ik liep op m'n tenen om niets verkeerd te doen. Ik weet wel dat hij, naast zijn persoonlijke problemen ook nog zo veel extra stress had omdat zijn vader overleed. Hij miste zijn vader, maar het was meer dan dat alleen, degene die hem duidelijkheid, structuur, begrip, regels, een schop onder z'n kont gaf... De persoon die hem gaf wat hij nodig was.

Ik begrijp het. Nu nog meer dan toen.

Ik heb (ook toen) geen haat/nijd/wrok/noem maar iets-gevoel gehad, omdat het duidelijk was dat hij dit ook anders wou, dat hij echt spijt had wanneer hij ten onrechte boos werd, en omdat ik (ondanks dat ik niet snapte hoe het kwam) begreep dat hij dit niet expres deed. Nu, jaren en jaren later, is het voor hem veel duidelijker hoe zijn emoties werken en hoe hij een uitbarsting kan voorkomen en zich onder controle kan houden. Voor mij is het duidelijk hoe dit werkt bij hem. Laatst op de verjaardag van zijn zusje heb ik hartstikke gezellig met hem zitten kletsen, ik denk niet aan zijn uitbarstingen in het verleden wanneer ik hem zie.

Intentie.

[WonderfulStar 0]

Heb ik nou het hele topic lamgeslagen met m'n langdradige antwoord?

[Dubito 0]

Heb ik nou het hele topic lamgeslagen met m'n langdradige antwoord?

Ik had een stukje geschreven, maar ik moest nogal lang nadenken , het ging met pauzes dat ik wat anders aan het doen was. En toen was het ineens weg, blijkbaar iets verkeerd geklikt. Aangezien mijn bijdrage toch al zo'n beetje 'lost in the shuffle' was heb ik niet meer een nieuwe poging gedaan.

[Lawrencelot 0]

Ik wilde ook een bepaalde kant op met mijn vraag, maar die weet ik niet meer. Daarom hier maar een vervolgvraag die nu in mij opkomt:

Wat vinden jullie van de hoop die christenen hebben dat er een einde zal komen aan al het lijden?

[Dubito 0]

Daar kan ik me niks bij voorstellen want dat zou een wereld moeten zijn die helemaal niks met het ons bekende universum te maken heeft, omdat daarin volgens de door ons geobserveerde natuurwetten altijd verval zal optreden (En dat leidt op micro en op macro schaal altijd tot een vorm van lijden voor levende organismen)

Misschien iets in virtual reality , zoals wij mensen ook hele werelden hebben gecreëerd in computers of in onze gedachten.

Daarnaast betwijfel ik of het wel aanbevelenswaardig is zo'n denkbeeldige wereld. De meeste dingen die we leuk vinden om te doen gaan gepaard met een risico op lijden, al is het maar dat je je teen kunt stoten tijdens een activiteit. Ook grotere risico's weerhouden mensen niet van het ondernemen van avonturen. Bannen we al het risicovolle gedrag uit, dan vervelen we ons dood, ook een vorm van lijden, dus dat is niet de oplossing. Dus dan komen we weer op een denkbeeldige, maar totaal onkenbare wereld, waar we ons niks bij voor kunnen stellen.

[Lobke 467]

Ik heb ook een vraag, eigenlijk twee.

Wat vind je het meest negatieve van geloven/gelovigen.

Weet je ook iets positiefs te melden?

[WonderfulStar 0]

W.b. de vraag van Lawrencelot, ben ik het eigenlijk grotendeels met Dubito eens. Ik kan me het niet voorstellen. Ik zou het fantastisch vinden als er een einde zou komen aan het "grote" leiden in de wereld. Oorlogen, honger, onderdrukking, ernstige ziektes, geweld, misbruik... noem maar op. Je teen stoten, of verkouden zijn... willen we dat "lijden" noemen? Nouja, laat ik voor mezelf spreken, het kan vervelend zijn, maar lijden noem ik het niet.

Persoonlijk denk ik dat die wereld ver te zoeken is, omdat hoe dan ook, er mensen wonen. En een groot deel van het kwaad en lijden doen mensen elkáár aan.

Nu zou natuurlijk de theorie kunnen opgaan dat alleen christenen in deze wereld zullen leven. (even lomp gezegd, maar degenen die Jezus volgen en Hem geaccepteerd hebben als hun verlosser... Maar daar verschillen de opvattingen over, als ik me niet vergis)

In dat geval is het nogal wiedes dat ik me er niks bij voor kan stellen want dan zal ik er nooit zijn

Lobke, Het meest negatieve van geloven? Het christelijk geloof op zich vind ik niets negatiefs. Het kan mensen kracht en steun geven, een leidraad in hun leven, een basis voor hun bestaan. Afhankelijk van wát er geloofd wordt, opvattingen als "God walgt van Homoseksualiteit, homo zijn is een keuze, je kunt genezen, een homorelatie is een grote zonde" vind ik zeer negatief, en dan vooral omdat dit nogal kwetsende woorden zijn voor homoseksuele mensen, en zéker voor homoseksuele christenen.

Het geloof op zich vind ik niet per se negatief. Hoe een gelovige dit uitdraagt is soms een heel ander verhaal.

Nadeel is wel dat het gelóven is, en blijft. Er is (in mijn ogen) geen zekerheid dat dat de waarheid is. Daar moet je op vertrouwen. Geloven dat dat zo is.

Ikzelf heb niet bewust gekozen om niet te geloven. Ik gelóóf niet. Dat kan ik niet kiezen.

[Lobke 467]

@WunderfulStar,

Ben het met je eens en ik loop tegen dezelfde zaken aan.

[Dubito 0]

Ik heb ook een vraag, eigenlijk twee.

Wat vind je het meest negatieve van geloven/gelovigen.

Het meest negatieve vind ik niet de inhoud van iemands geloof, maar de moeizame sociale omgang die ontstaat als mensen die verder heel close zijn verschillende dingen geloven. Er zit vaak een grote taboe factor in, en er is veel onbegrip waardoor het vaak een pijnlijk zwijgen wordt.

Op de tweede plaats is de omstandigheid dat mensen door hun geloof ook allerlei volslagen onzin erbij opgedrongen krijgen en dat dan geloven (zoals jonge aarde creationisme) omdat ze zich daarmee geheel buitensluiten van belangrijke aspecten van de samenleving.

Weet je ook iets positiefs te melden?

Positief vind ik de zorg voor de medemens die ik aantref in geloofsgemeenschappen.

Wat ik ook positief vind is dat het geloof een fundament is voor een stabiel en bevredigend leven, zoals ik dat zie bij sommige mensen. Die voorbeelden waren voor mij de belangrijkste reden om dat geloof zelf ook te (onder)zoeken, maar zoals bekend sloeg dat bij mij niet aan omdat ik niet onder de conclusie uit kan dat het allemaal product is van onze menselijke verbeelding.

Dit is overigens de belangrijkste zin: Bedankt Wonderfulstar!

Ikzelf heb niet bewust gekozen om niet te geloven. Ik gelóóf niet. Dat kan ik niet kiezen.

[hann 0]

Ikzelf heb niet bewust gekozen om niet te geloven. Ik gelóóf niet. Dat kan ik niet kiezen.

hoe bedoel je dit?

[Lock&Stock 0]

Ik heb ook een vraag, eigenlijk twee.

Wat vind je het meest negatieve van geloven/gelovigen.

DISCLAIMER: Ik genoeg christenen, en zelfs een paar jehovah geuiten die absoluut niet aan onderstaande voldoen. Dus voel je als christen zeker niet direct aangesproken!

Er is eigenlijk maar één aspect waar ik écht een heel erg groot probleem mee heb; het opdringen van de, in dit geval christelijke, normen en waarden aan mensen die niet- of anders geloven. Met als groot voorbeeld natuurlijk het homo-huwelijk.

Niemand dwingt christenen met iemand van hetzelfde geslacht te trouwen, niemand dwingt een kerk homohuwelijken te sluiten. Een kerk of gemeente is wat dat betreft volledig vrij om regels voor zichzelf en haar leden op te stellen.

Maar dan proberen om via het burgerlijk huwelijk iemand anders zijn of haar geluk af te nemen terwijl wij in principe een scheiding tussen kerk en staat hebben doet mijn bloed bijna letterlijk koken.

Wat mindere negatieve aspecten (die ik overigens ook bij niet- of andersgelovigen tegenkom):

- Gevoel van morele suporiteit;

- Liegen of verdraaien van waarheden (bijvoorbeeld omtrent wetenschap en dan de vooral de evolutie- en big bang theorie);

- Vaak snel klaar staan met oordelen over niet- / andersgelovigen;

Weet je ook iets positiefs te melden?

Euhm, ja over specifieke personen is er altijd wel in meer of mindere mate iets positiefs te melden. Zoals ik al zei, ken genoeg gelovigen die ik erg hoog heb zitten.

Maar geloof? Het christendom specifiek? Iets positiefs? Nee helemaal niets.

EDIT: ik had hier een uitleg over bovenstaande gegeven, maar kan me voorstellen dat de mods dat als niet erg respectvol zouden opvatten. Kan je de uitleg wel PM'en als je wilt.

[Lock&Stock 0]

hoe bedoel je dit?

Ik wil niet voor Dubito spreken, maar ik ervaar het volgens mij redelijk hetzelfde.

Ik kan niet in god geloven netzomin als dat ik in kabouters, elfjes of eenhoorns kan geloven (als schijnt er in Noord Korea zowaar één gevonden te zijn ).

Daarnaast heb je geloven in een god, en geloven in een specifieke interpretatie van één van de vele geloven. Of het nu een christen is, een moslim, een jood of hindoe, als ik vraag om het bewijs voor hun god geven ze allemaal vrijwel exact dezelfde antwoorden. Profetieeen die uitkomen, het "gevoel" (wat dat dan ook mag zijn), wonderen, heilige geschriften, etc. In mijn ogen is geen enkele religie uniek, anders of geloofwaardiger. Wat mij betreft allemaal één pot nat en hoogstwaarschijnlijk allemaal ooit bedacht door mensen. Daarom kan ik niet geloven in specifieke religie.

En een god, tja, ik ben agnost dus ik sluit het niet volledig uit. Maar ik heb nog nooit ook maar een enigszins goed argument voor het bestaan van een god gehoord. Dus met de beste wil van de wereld kan ik mezelf niet dwingen daar in te geloven, als ik dat uberhaupt zou willen.

[Michiel 14]

Ik heb ook een vraag, eigenlijk twee.

Wat vind je het meest negatieve van geloven/gelovigen.

DISCLAIMER: Ik genoeg christenen, en zelfs een paar jehovah geuiten die absoluut niet aan onderstaande voldoen. Dus voel je als christen zeker niet direct aangesproken!

Er is eigenlijk maar één aspect waar ik écht een heel erg groot probleem mee heb; het opdringen van de, in dit geval christelijke, normen en waarden aan mensen die niet- of anders geloven. Met als groot voorbeeld natuurlijk het homo-huwelijk.

Wat omgekeerd evenredig net zo is natuurlijk. De seculiere maatschappij wil al die aspecten van normen en waarden opdringen aan Christenen.

Weet je ook iets positiefs te melden?

Euhm, ja over specifieke personen is er altijd wel in meer of mindere mate iets positiefs te melden. Zoals ik al zei, ken genoeg gelovigen die ik erg hoog heb zitten.

Maar geloof? Het christendom specifiek? Iets positiefs? Nee helemaal niets.

EDIT: ik had hier een uitleg over bovenstaande gegeven, maar kan me voorstellen dat de mods dat als niet erg respectvol zouden opvatten. Kan je de uitleg wel PM'en als je wilt.

De vraag ging ook niet over geloven of het Christendom in zijn geheel. Waar je eerder wel in algemeenheden kan spreken over je negatieve gedachten lukt het je niet wat positiefs te schrijven?