Verlamde man werd verzoek tot euthanasie geweigerd

[MasterJapie 0]

De 58-jarige Tony Nicklinson leed aan het locked-in syndroom, en vocht voor zijn recht om op z'n eigen termen z'n leven te beëindigen. Hij is deze ochtend overleden, na een weeklange voedselstaking nadat de rechter had besloten dat hij geen euthanasie mocht krijgen. Z'n immuunsysteem werd ernstig verzwakt door het tekort aan energie, en hij overleed uiteindelijk aan de gevolgen van een longontsteking.

Al sinds 2004 probeerde hij een dokter zo ver te krijgen om hem te assisteren bij het beëindigen van zijn leven dat hij alleen kon beschrijven als 'een ware hel'. De dochter van de vanaf de nek verlamde man gaf afgelopen week als antwoord tegen de pro-life activisten: "Het leven hoort niet beoordeeld te worden aan de hand van kwantiteit, maar aan de hand van kwaliteit. Mijn vader zou liever 51 vrolijke jaren leven, dan 90 miserabele jaren. Hij heeft geen leven om van te spreken. Zijn leven bestaat uit het zich laten wassen van vreemden, en kan alleen maar toekijken hoe de wereld aan hem voorbij gaat."

Tony nadat hij te horen kreeg dat zijn verzoek was afgewezen

Zijn laatste doel in het leven was om toestemming van de rechter te krijgen voor het uitvoeren van een euthanasie. Niet zozeer alleen voor hemzelf, maar ook voor alle anderen die nog in zijn situatie terecht zullen komen. Na de afwijzing verloor hij alle vechtlust die hij daarvoor nog had, en hongerde hij zichzelf uit om alsnog aan een relatief snel einde te komen.

http://www.independent.co.uk/news/uk/ho ... 72884.html

Gelukkig leven we in een zo een humane wereld. Waarom zouden we iemand helpen om pijnloos zijn of haar leven te beëindigen als we die persoon ook uithongering als enige optie kunnen geven? We behandelen onze dieren nog beter; die verlost men tenminste uit hun lijden als ze een uitzichtloos leven tegemoet gaan. Een paard dat z'n benen breekt? Geef hem een kogel. Een mens die langzaam aftakelt door kanker, spierziekten, neurologische aandoeningen, etc? Nee, jou laten we lijden, dan kunnen we tenminste nog geld aan je verdienen; we hebben niks aan je als je dood bent..

Deze man had z'n laatste dagen in vrede kunnen doorbrengen met z'n familie, en hij had pijnloos het leven uit kunnen stappen met waardigheid. Alleen had onze oh-zo morele westerse maatschappij een beter idee, en werd hem gedwongen om die laatste dagen in mentale en fysieke stress door te brengen, met honger en in pijn.

Rust in vrede Tony, dat jouw gevecht alsnog een inspiratie mag zijn voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten..

[Maria K. 51]

R.I.P.

Dit is de tweede keer, dat ik bewust deze manier van zelfdoding meemaak.

Opvallend vond en vind ik de instemming van de wijde directe omgeving, hun toewijding gedurende het proces en de bewondering en moed voor het doorzettingsvermogen van de betreffende mens.

De eerste keer was mijn buurman, die na een schijnbaar genezing van een eerste kankergezwel, toch bleek uitzaaiing te hebben in zijn lever en nog 6 weken tot 3 maanden te gaan had.

Het treft mij zwaar emotioneel en moreel, met steeds weer een teruggeworpen worden op mezelf.

Wat zou ik doen, als ik dit leven moest leiden in lijden?

Velen weten hun antwoord en zijn daar duidelijk in.

Ik heb er vaak over nagedacht.

Ik weet het niet.

Maar ook.

Ik weet niet of ik het zou kunnen.

De drang om te eten en zeker om te drinken is zo groot bij iedere levende verder gezonde mens, dat de wil tot sterven zoveel groter moet zijn om de eerste 3 dagen van het proces door te komen, dat je daar al je laatste wilskracht en energie voor nodig hebt om dat vol te houden.

[Spons 0]

Als ik dit artikel lees denk ik, waarom zijn mensen tegen euthanasie? Niemand dwingt je toch om dat ook te doen? Ieder mens kan er toch zelf voor beslissen om het wel of niet te doen. Ik snap het probleem niet.

[Olorin 155]

Omdat een tragisch concreet voorbeeld van een individu wat anders is dan een algemene stellingname.

[Maria K. 51]

Omdat een tragisch concreet voorbeeld van een individu wat anders is dan een algemene stellingname.

Normaal gesproken is een wet gebaseerd op een veelheid van algemene stellingnames.

Met zonodig subartikelen voor de bijzondere specificaties.

[Olorin 155]

Idd, maar ik had het nog niet eens over een wet.

Spons vroeg zich af waarom er nog na dit artikel mensen zijn die tegen euthanasie zijn. Onder meer omdat die opvatting waarschijnlijk niet gebaseerd is op een individuele 'case'.

Net zoals een opvatting 'tegen de doodstraf' ook niet gebaseerd is op een gruwelijke nazi sociopaat tijdens het Neurenberg Tribunaal.

[WonderfulStar 0]

Dit komt vaker voor, helaas. Een vriendin van me vertelde pas over een bewoner die kanker had, en niet meer zou kunnen genezen. Hij mocht echter niet door euthanasie zijn leven beëindigen. "U bent niet ziek genoeg", was het antwoord. (what the...!) Nadat hij steeds meer aftakelde is hij ook gestopt met eten en drinken.

[joon 0]

Mijn zus werkt op de afdeling intensieve zorgen, en zo horen we ook van die verhalen.

Patiënten die haast gaan sterven, waar ze dan soms geen moeite meer voor doen (in tegenstelling tot wat masterJapie zegt). Krijgt hij hartstilstand, dan voeren ze geen reanimatie meer uit. (ze doen dat niet bij alle patiënten, maar bij sommige hoor ik het wel eens)

Je moet ook in de schoenen staan van de dokters, je hebt immers iemand doen sterven. Als ik dokter zou zijn, dan zou ik nooit euthanasie toedienen. Er zijn genoeg van die dokters die het wel doen, wel vraag het aan hen.

Vraagt zo'n verlamde man om euthanasie, dat is zijn volstrekte recht, maar je hebt in een euthanasiezaak 2 partijen: diegene die het vraagt, en diegene die het moet toestaan.

[Hendrik-NG 220]

Dit komt vaker voor, helaas. Een vriendin van me vertelde pas over een bewoner die kanker had, en niet meer zou kunnen genezen. Hij mocht echter niet door euthanasie zijn leven beëindigen. "U bent niet ziek genoeg", was het antwoord. (what the...!) Nadat hij steeds meer aftakelde is hij ook gestopt met eten en drinken.

Die opmerking (wat men daar ook van vindt...) toont al een van de levensgrote moeilijkheden aan rond dit onderwerp: WIE is er "ziek" genoeg, en wie bepaalt dat???

wetgever?

arts?

individu zelf?

Willekeur blijft op de loer liggen als wetgever of arts een grens trekt. En laten we het individu de grens trekken, dan brengen we uiteindelijk ook mensen "naar de andere wereld" waarvan het gros van de mensen zegt "what the...! Waar zijn we mee bezig??"

[Hendrik-NG 220]

maar je hebt in een euthanasiezaak 2 partijen: diegene die het vraagt, en diegene die het moet toestaan.

En degene die het moet uitvoeren...

(maar misschien zei je dat ook???)

[Maria K. 51]

Spons vroeg zich af waarom er nog na dit artikel mensen zijn die tegen euthanasie zijn. Onder meer omdat die opvatting waarschijnlijk niet gebaseerd is op een individuele 'case'.

Wat ongelukkig gesteld, maar ik begrijp nu wat je bedoelt.

Maar de woorden van Spons heb ik ook niet zo sec opgevat.

Ik denk, dat hij ook zich afvraagt, of mensen die absoluut tegen euthenasie zijn, ook niet een beetje begrip kunnen opbrengen om waarover het gaat bij euthenasie, als ze een dergelijk specifieke geval zien.

Maar natuurlijk blijft ieder het recht op een eigen mening hebben, en als het zover komt dat ze er zelf voor komen te staan, ook zelf beslissen wat zij doen.

Als ze in die mogelijkheid zijn.

En daar gaat het hier om.

Dit uithongeren en verdorsten bleef uiteindelijk als enige mogelijkheid over voor deze man, nog dankzij het feit, dat zijn familie hem bijstond.

Alleen de rechters hebben zich te houden aan de wetten.

Mi. gaat het in principe altijd om een soort van specifieke gevallen bij het toestaan van euthenasie in de wetgeving.

Mi. wordt het ook niet zomaar algemeen geaccepteerd en gedaan, als mensen even het leven niet zo meer zien zitten, om wat voor reden dan ook.

Als dat wel zo is, dan gaat het om uitzonderingen en hulp bij zelfdoding buiten de regels van het boekje wordt nog steeds, ook in Nederland, als een misdaad gezien.

[joon 0]

maar je hebt in een euthanasiezaak 2 partijen: diegene die het vraagt, en diegene die het moet toestaan.

En degene die het moet uitvoeren...

(maar misschien zei je dat ook???)

oh, dank je, dat bedoelde ik eigenlijk

toestaan/uitvoeren

3 partijen dus.

[Hendrik-NG 220]

maar je hebt in een euthanasiezaak 2 partijen: diegene die het vraagt, en diegene die het moet toestaan.

En degene die het moet uitvoeren...

(maar misschien zei je dat ook???)

oh, dank je, dat bedoelde ik eigenlijk

toestaan/uitvoeren

3 partijen dus.

Ik dacht: misschien is het een Vlaamse uitdrukking die precies hetzelfde betekent...

[Hendrik-NG 220]

Dit uithongeren en verdorsten bleef uiteindelijk als enige mogelijkheid over voor deze man, nog dankzij het feit, dat zijn familie hem bijstond.

Het klinkt misschien wat cru en misschien bedoel ik het helemaal niet zo (ik ga eens bij mezelf te rade...), maar die man had ook nog de mogelijkheid om langs "natuurlijke" weg te sterven... Te wachten "op zijn tijd", dus...

[Maria K. 51]

Deze mogelijkheid heeft hij jaren volgehouden, totdat het voor hem niet meer vol te houden was.

Hij moest het alleen nog volhouden van anderen.

Omdat hij aan alle kant verzorgd werd en nog niet een mes kon vasthouden om zijn polsen door te snijden.

Nog geen pil om die zelf in te nemen.

Omdat hij de macht over zijn eigen leven bijna geheel kwijt was en letterlijk leefde door anderen.

Besef jij, wat de ziekte van deze man inhield?

Wat denk je, dat er zou gebeuren in "natuurlijke" omstandigheden, als niet zijn totale omgeving op zijn verzorging was ingesteld?

Hem eten voerde, hem drinken voerde, hem verschoonde, hem waste, hem aankleedde, hem uit en in bed zette, hem zoveel malen verzette, zijn doorlig- en doorzitwonden verzorgde, de dokter riep als verkouden was, omdat een longontsteking zijn dood zou kunnen betekenen.

Hem niet totaal liet vereenzamen en hem hielp zich geestelijk te kunnen voeden.

Nu ben ik misschien wel cru tegen jou en anderen, die dit ook zo vinden, maar probeer eens mee te denken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik de antwoorden heb, maar wel dat we ons eens bewust iets moeten afvragen.

Wat denk je, dat er zou gebeuren als mensen om hen heen zeiden?:

Het is Gods wil, dat hij nu zo is.

Wie zijn wij om Gods wil te willen trotseren?

Het zijn wij, in deze westerse maatschappij, met onze kennis en onze wil om hem toch in leven te houden.

En niet te vergeten, Gods wil en wegen te willen dwarsbomen, want God heeft hem een ziekte gegeven, die hij zonder deze verzorging niet zou overleven.

In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer.

[Spons 0]

Dit komt vaker voor, helaas. Een vriendin van me vertelde pas over een bewoner die kanker had, en niet meer zou kunnen genezen. Hij mocht echter niet door euthanasie zijn leven beëindigen. "U bent niet ziek genoeg", was het antwoord. (what the...!) Nadat hij steeds meer aftakelde is hij ook gestopt met eten en drinken.

Dat komt helaas veel voor. Depressie bij bejaarden is helaas ook een veelvuldig fenomeen.

http://www.spitsnieuws.nl/archives/binn ... er-ouderen

[Spons 0]

Net zoals een opvatting 'tegen de doodstraf' ook niet gebaseerd is op een gruwelijke nazi sociopaat tijdens het Neurenberg Tribunaal.

Wat een kromme vergelijking! Voor euthanasie en zelfdoding kies je zelf voor. De doodstraf krijg je opgelegd. En in Nederland word er bij elk individueel beoordeeld of hij of zij euthanasie kan krijgen. Niet iedereen krijgt het dus.

[joon 0]

Het zijn wij, in deze westerse maatschappij, met onze kennis en onze wil om hem toch in leven te houden.

En niet te vergeten, Gods wil en wegen te willen dwarsbomen, want God heeft hem een ziekte gegeven, die hij zonder deze verzorging niet zou overleven.

In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer.

Moeten wij dan terug naar een prehistorisch bestaan?

Mag geen enkele zieke meer behandeld worden, want dat is volgens jou: Gods wil en weg dwarsbomen?

Het helpen van zieken is een werk van barmhartigheid, Jezus zei: hebt u naaste lief als uzelf. Ga je dan iemand, zeker in je naaste omgeving, dan niet helpen?

[Hendrik-NG 220]

Deze mogelijkheid heeft hij jaren volgehouden, totdat het voor hem niet meer vol te houden was.

Hij moest het alleen nog volhouden van anderen.

Omdat hij aan alle kant verzorgd werd en nog niet een mes kon vasthouden om zijn polsen door te snijden.

Nog geen pil om die zelf in te nemen.

Omdat hij de macht over zijn eigen leven bijna geheel kwijt was en letterlijk leefde door anderen.

Besef jij, wat de ziekte van deze man inhield?

Wat denk je, dat er zou gebeuren in "natuurlijke" omstandigheden, als niet zijn totale omgeving op zijn verzorging was ingesteld?

Hem eten voerde, hem drinken voerde, hem verschoonde, hem waste, hem aankleedde, hem uit en in bed zette, hem zoveel malen verzette, zijn doorlig- en doorzitwonden verzorgde, de dokter riep als verkouden was, omdat een longontsteking zijn dood zou kunnen betekenen.

Hem niet totaal liet vereenzamen en hem hielp zich geestelijk te kunnen voeden.

Nu ben ik misschien wel cru tegen jou en anderen, die dit ook zo vinden, maar probeer eens mee te denken.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik de antwoorden heb, maar wel dat we ons eens bewust iets moeten afvragen.

Wat denk je, dat er zou gebeuren als mensen om hen heen zeiden?:

Het is Gods wil, dat hij nu zo is.

Wie zijn wij om Gods wil te willen trotseren?

Het zijn wij, in deze westerse maatschappij, met onze kennis en onze wil om hem toch in leven te houden.

En niet te vergeten, Gods wil en wegen te willen dwarsbomen, want God heeft hem een ziekte gegeven, die hij zonder deze verzorging niet zou overleven.

In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer.

Wie zegt dat iemand zich verplicht moet laten behandelen door een arts?? Hij is uiteindelijk overleden aan een longontsteking en ik zou het persoonlijk ondenkbaar vinden dat ik een patient in deze toestand nog zou behandelen voor een longontsteking (tenzij hij er zelf op zou staan, uiteraard...!!)

En zo zijn er in zijn leven waarschijnlijk meerdere van dit soort keuzemomenten geweest... Want men maakt mij niet wijs dat iemand met een tetraplegie niet vaker tegen een dergelijk medisch probleem aan zou lopen...

Inderdaad: In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer... Maar op welk moment vond men die gedachte ondragelijk?? Blijkbaar op alle momenten die er tussentijds geweest zullen zijn, waarop men ook had kunnen afzien van behandeling... Van curatieve behandeling, uiteraard. Over palliatie (verzachten van lijden) heb ik het hier niet...!!

[Maria K. 51]

Moeten wij dan terug naar een prehistorisch bestaan?

Mag geen enkele zieke meer behandeld worden, want dat is volgens jou: Gods wil en weg dwarsbomen?

Graag alles lezen, Joon.

En op de juiste manier, want ik reageerde puur op deze zin:

maar die man had ook nog de mogelijkheid om langs "natuurlijke" weg te sterven... Te wachten "op zijn tijd", dus...

En bedoelde daarmee aan te geven de vraag:

""Wat is de natuurlijke manier"

en

"Wiens tijd?"

Graag ook aandacht voor de behoedzaamheid, waarmee ik deze oproep tot nadenken deed.

Daarmee wil ik niet zeggen dat ik de antwoorden heb, maar wel dat we ons eens bewust iets moeten afvragen.

Het helpen van zieken is een werk van barmhartigheid

Jij noemt het.

Hoe zou jij dat nu hier in dit geval bij deze man invullen?

Moeilijke vraag, waarop ik ook geen gemakkelijk antwoord op heb of verwacht.

Ik verwacht van jou alleen geen cliché, Joon.

Daar acht ik je te hoog voor.

Je kunt ook antwoorden met:

"Ik weet het niet."

[Hendrik-NG 220]

maar die man had ook nog de mogelijkheid om langs "natuurlijke" weg te sterven... Te wachten "op zijn tijd", dus...

En bedoelde daarmee aan te geven de vraag:

""Wat is de natuurlijke manier"

en

"Wiens tijd?"

Graag ook aandacht voor de behoedzaamheid, waarmee ik deze oproep tot nadenken deed.

Heel "seculier" gezegd: een mens sterft als hij sterft... Dood is dood...

Als ik wat minder "seculiere" uitspraken zou doen valt er wellicht meer over te zeggen, maar "natuurlijker" dan deze uitspraken kan je het niet echt krijgen, denk ik... Wat is de "natuurwetenschappelijke definitie" van "dood"???

Iets als: "dood is een toestand waarbij een voorheen levend organisme niet meer groeit, geen sprake meer is van metabolisme en geen actieve levensfuncties meer plaatsvinden"... Het tijdstip waarop dat bij "een voorheen levend organisme" het geval is, zou ik "zijn tijd" noemen. En het op dat tijdstip wachten: "de natuur zijn gang laten gaan"...

NB: ik had mijn uitspraken ook heel behoedzaam tussen "" gezet...! Omdat een arts HEEL vaak tegen de vraag aan kan lopen of het wel "zinvol" is om een behandeling in te stellen... En nog veel vaker als hij "zijn ogen open houdt" tijdens het werk...

[MasterJapie 0]

Inderdaad: In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer... Maar op welk moment vond men die gedachte ondragelijk?? Blijkbaar op alle momenten die er tussentijds geweest zullen zijn, waarop men ook had kunnen afzien van behandeling... Van curatieve behandeling, uiteraard. Over palliatie (verzachten van lijden) heb ik het hier niet...!!

Dat ligt dan aan de persoon zelf. Zodra jij verlamd raakt vanaf de nek zou je toch ook eerst willen ervaren wat het leven nog voor je in petto heeft? In hoeverre de behandelingen je pijn kunnen verzachten, en om die zeer kleine kans op genezing door die experimentele behandeling uit te proberen. En als je dat niet voor jezelf zou doen, dan zou je het op z'n minst voor je familie doen, om te laten zien dat je niet bij de eerste de beste tegenslag het bijltje erbij neergooit.

Dat heeft deze man dus erg lang geprobeerd, maar soms word het gewoon te veel, en dan komt het moment waar jij naar vraagt dat de persoon het niet meer wilt. De pijn die te erg word, de onmogelijkheid op genezing, het gevoel dat je bij elke wasbeurt nog meer waardigheid verliest, en als je alleen nog leeft in de biologische zin van het woord. Dat realiseerde hij dus 8 jaar geleden, en sindsdien probeerde hij het recht te krijgen om z'n leven op een vredige manier te beëindigen met behulp van een dokter. Er zouden zat dokters zijn geweest die hem geholpen zouden willen hebben, dat is het probleem niet, het probleem is dat het daar nog bij wet verboden is, en er in elke soortgelijke situatie dus een rechterlijke uitzondering moet worden gemaakt.

Nu was uithongering nog z'n enige optie, en stierf hij uiteindelijk aan een longontsteking. Een voedselstaking is nou niet echt de manier waarop je je laatste dagen zou willen doorbrengen, wel? "Maar hij had de ziekte toch ook gewoon kunnen uitzitten", dat zou de uitspraak zijn van iemand die geen idee heeft wat deze mensen doormaken.

[Hendrik-NG 220]

"Maar hij had de ziekte toch ook gewoon kunnen uitzitten", dat zou de uitspraak zijn van iemand die geen idee heeft wat deze mensen doormaken.

Het zou ook een uitspraak kunnen zijn van iemand die wel degelijk door heeft wat "deze mensen" (waarom generaliseren, trouwens) doormaken, toch?

Daarbij: er bestaan ook mensen met een tetraplegie die andere keuzes maken... En dan komen we toch weer terug bij de individuele wens van deze enkele persoon... Van wie ik inderdaad niet WEET wat hij heeft moeten doormaken. Hoewel ik me er wel vanALLES bij kan voorstellen... Want ook ik ben geen gevoelloze hork!!!

En kom ik toch weer terug bij de vraag:

wie trekt de grens?

wetgever?

arts?

individu??

Maar moet men dan elke wens van elk individu honoreren?? Doen we dat niet, dan ligt willekeur op de loer. En doen we dat wel, dan fronsen we soms de wenkbrauwen als er iemand wenst te "vertrekken" waarvan "de meerderheid" zou zeggen: "wat zonde...!!"

(Wat trouwens ook weer een moreel verwerpelijke uitspraak zou zijn in mijn ogen (het ene leven is m.i. niet meer waard dan het andere)... Maar die moraal probeer ik nu juist even buiten de discussie te houden...)

[Hendrik-NG 220]

Inderdaad: In de "natuurlijke" staat was deze man er allang niet meer... Maar op welk moment vond men die gedachte ondragelijk?? Blijkbaar op alle momenten die er tussentijds geweest zullen zijn, waarop men ook had kunnen afzien van behandeling... Van curatieve behandeling, uiteraard. Over palliatie (verzachten van lijden) heb ik het hier niet...!!

Dat ligt dan aan de persoon zelf.

Op die gedachte kom ik uiteindelijk ook uit... En hij zint me op de een of andere manier toch niet...

En de schoen wringt op het punt waarop ik als arts (dat ben ik nl) soms een heel andere mening ben toegedaan over het "nut" van een behandeling dan mijn patient... Ik mezelf echter niet kan wegcijferen bij de uitoefening van mijn vak. En niemand me dat kan en "mag" vragen...!

Mijn belang botst dus soms met het belang van de patient. En dat is des te voelbaarder als het gaat om beslissingen "op het scherpst van de snede"!!!

En daar hebben we het hier toch wel over!!!

[WonderfulStar 0]

Dit komt vaker voor, helaas. Een vriendin van me vertelde pas over een bewoner die kanker had, en niet meer zou kunnen genezen. Hij mocht echter niet door euthanasie zijn leven beëindigen. "U bent niet ziek genoeg", was het antwoord. (what the...!) Nadat hij steeds meer aftakelde is hij ook gestopt met eten en drinken.

Die opmerking (wat men daar ook van vindt...) toont al een van de levensgrote moeilijkheden aan rond dit onderwerp: WIE is er "ziek" genoeg, en wie bepaalt dat???

wetgever?

arts?

individu zelf?

Willekeur blijft op de loer liggen als wetgever of arts een grens trekt. En laten we het individu de grens trekken, dan brengen we uiteindelijk ook mensen "naar de andere wereld" waarvan het gros van de mensen zegt "what the...! Waar zijn we mee bezig??"

Dat klopt, de grens is lastig.

Al lijkt mij dat iemand die een niet meer te behandelen vorm van kanker heeft waar hij na enkele maanden aan zal overlijden toch wel behoorlijk ziek is. Maar blijkbaar moet iemand dus eerst kapot gaan en compleet aftakelen voordat het ziek genoeg is.

Als je de wetenschap hebt dat je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt, zou ik ook liever willen dat de hele lijdensweg me bespaard bleef. Maar that's just me...