Intelligentie

[27Hearts 0]

Of dit de juiste plek hiervoor is weet ik niet, mocht het ergens anders thuishoren dan mag het verplaatst worden.

Om als eerst maar iets duidelijk te maken, het is niet echt een probleem-probleem, maar meer een ik-wil-graag-weten-hoe-anderen-er-over-denken-probleem. Ik heb hetzelfde al op andere forums staan maar ik zou graag willen weten hoe de gelovigen er over denken omdat ik de meningen hierbij graag over een breed spectrum wil horen.

Ik heb een hoge cognitieve intelligentie, of zoals het in de volksmond genoemd word: ik heb een hoog IQ ('slim' wordt ook vaak gezegd). Ja, het is zo dat ik dingen heel snel kan leren, maar nee, het is niet zo dat ik er blij mee ben. Het nadeel aan een hoog IQ is dat ik ook veel weet, te veel. Veel mensen zouden dat leuk vinden maar ik denk verder dan dat. Voor mij is het leuk omdat ik er mee om kan gaan door mijn grote kennis van psychologie en gedragsobservatie waardoor ik mijn mind (om het zo maar even te noemen) kan besturen. Ik kan tot in de kleinste details waarnemen, herkennen en veranderen wat ik denk en doe. Die kennis heb ik gekregen door een jarenlange fysieke en mentale mishandeling. Zonder die kennis zou ik letterlijk gek worden van mijn eigen gedachten, waardoor ik na een bepaalde tijd nooit meer na wil denken omdat het letterlijk pijn doet.

Oké, bij mij is het dus zo. Maar de stelling waar ik jullie mening over wil is: 'Als ik later kinderen krijg is er een kans dat die ook een hoge intelligentie hebben en dus ook dezelfde moeilijkheden die daarbij horen. Ik ben niet van plan om mijn kinderen te mishandelen dus ze zullen geen natuurlijke kennis van psychologie en gedrag ontwikkelen waardoor ze waarschijnlijk meer moeite gaan hebben om met hun intelligentie te leven. Hierdoor is het mogelijk een betere optie om gedurende mijn leven geen kinderen te nemen.'

zelf heb ik er nog lichte twijfels bij, wat er hier nu staat is ook nog oppervlakkig en er zijn nog veel meer dingen die ik ook meereken. Dit is echter wel waar ik mee begon, dit was mijn eerste stap bij dit "probleem". Dat heb ik expres gedaan omdat ik graag wil weten hoe jullie hier naar kijken, ik wil dus dat jullie reactie ook echt van jullie is en dat ik daar weinig invloed op heb.

Dus mijn vraag aan jullie is, vinden jullie het voor mij wel of niet een slim idee om kinderen te nemen en waarom?

(p.s. Voor de komende jaren staan kinderen sowieso niet bij mij op de planning aangezien ik daar nog geen vrouwelijke wederhelft voor heb kunnen vinden)

[Ursa 1]

Bijzonder verhaal, 27Hearts. Helemaal dat je je mishandeling niet eens per se als een negatief iets ziet, maar vooral iets dat je heeft gevormd. Het is goed dat je met je eigen gedachten om hebt kunnen gaan. Voor mij moeilijk te begrijpen hoe je compleet je eigen geest zou kunnen manipuleren. Voor een deel is dat denk ik een overlevingsstrategie: door zelf compleet te bepalen wat je wilt voelen en denken kun je bepaalde gedachten of gevoelens vermijden (sorry als dit wat te persoonlijk is).

Wat betreft mogelijk hoog intelligente kinderen, ik denk niet dat deze ontwikkeling deterministisch, vaststaand is. Er zijn ook goede methoden om kinderen zo te trainen dat ze om kunnen gaan met hun hoger begaafdheid. Als hoogbegaafde ouder ben je ook nog eens beter in staat je kinderen te begrijpen, ook als je niet zo empatisch bent.

Misschien heb je hier wat aan, een christelijke vereniging voor hoogbegaafden: http://www.choochem.nl/nl/1_hoogbegaafdheid.htm

Ik kan je ook een boek aanraden, van een vrouw die schrijft over de ervaringen met haar hoogbegaafde kinderen:

http://www.gospel.nl/boeken/hoogbegaafd-geloven.html

[Thorgrem 430]

Even voor de duidelijkheid, over wat voor IQ praten we dan in een cijfer uitgedrukt.

[Eulogía 0]

Of dit de juiste plek hiervoor is weet ik niet, mocht het ergens anders thuishoren dan mag het verplaatst worden.

Om als eerst maar iets duidelijk te maken, het is niet echt een probleem-probleem, maar meer een ik-wil-graag-weten-hoe-anderen-er-over-denken-probleem. Ik heb hetzelfde al op andere forums staan maar ik zou graag willen weten hoe de gelovigen er over denken omdat ik de meningen hierbij graag over een breed spectrum wil horen.

Ik heb een hoge cognitieve intelligentie, of zoals het in de volksmond genoemd word: ik heb een hoog IQ ('slim' wordt ook vaak gezegd). Ja, het is zo dat ik dingen heel snel kan leren, maar nee, het is niet zo dat ik er blij mee ben. Het nadeel aan een hoog IQ is dat ik ook veel weet, te veel. Veel mensen zouden dat leuk vinden maar ik denk verder dan dat. Voor mij is het leuk omdat ik er mee om kan gaan door mijn grote kennis van psychologie en gedragsobservatie waardoor ik mijn mind (om het zo maar even te noemen) kan besturen. Ik kan tot in de kleinste details waarnemen, herkennen en veranderen wat ik denk en doe. Die kennis heb ik gekregen door een jarenlange fysieke en mentale mishandeling. Zonder die kennis zou ik letterlijk gek worden van mijn eigen gedachten, waardoor ik na een bepaalde tijd nooit meer na wil denken omdat het letterlijk pijn doet.

Oké, bij mij is het dus zo. Maar de stelling waar ik jullie mening over wil is: 'Als ik later kinderen krijg is er een kans dat die ook een hoge intelligentie hebben en dus ook dezelfde moeilijkheden die daarbij horen. Ik ben niet van plan om mijn kinderen te mishandelen dus ze zullen geen natuurlijke kennis van psychologie en gedrag ontwikkelen waardoor ze waarschijnlijk meer moeite gaan hebben om met hun intelligentie te leven. Hierdoor is het mogelijk een betere optie om gedurende mijn leven geen kinderen te nemen.'

zelf heb ik er nog lichte twijfels bij, wat er hier nu staat is ook nog oppervlakkig en er zijn nog veel meer dingen die ik ook meereken. Dit is echter wel waar ik mee begon, dit was mijn eerste stap bij dit "probleem". Dat heb ik expres gedaan omdat ik graag wil weten hoe jullie hier naar kijken, ik wil dus dat jullie reactie ook echt van jullie is en dat ik daar weinig invloed op heb.

Dus mijn vraag aan jullie is, vinden jullie het voor mij wel of niet een slim idee om kinderen te nemen en waarom?

(p.s. Voor de komende jaren staan kinderen sowieso niet bij mij op de planning aangezien ik daar nog geen vrouwelijke wederhelft voor heb kunnen vinden)

Beste 27Hearts,

Ik adviseer je te trouwen en je vrouw kinderen ter wereld te laten brengen.

God kan voor elke situatie zorgen voor een oplossing. Hij kan ervoor zorgen dat je kinderen gelukkig kunnen leven. Hij kan jou ook een leven geven waarin je gelukkig(er) wordt en waarin je geen last (meer) zal hebben van beperkingen/problemen die je nu ervaart.

Gods zegen.

[joon 0]

Ik zie het probleem eigenlijk ook niet.

Je bent zelf hoogbehaafd, je weet hoe het is als hoogbegaafde. Wie kan dan jouw (hoogbegaafde) kinderen beter begeleiden, helpen, dan hun eigen vader, die weet hoe het voelt/gaat?

[27Hearts 0]

Even voor de duidelijkheid, over wat voor IQ praten we dan in een cijfer uitgedrukt.

bij mij is het 175

Ik zie het probleem eigenlijk ook niet.

Je bent zelf hoogbehaafd, je weet hoe het is als hoogbegaafde. Wie kan dan jouw (hoogbegaafde) kinderen beter begeleiden, helpen, dan hun eigen vader, die weet hoe het voelt/gaat?

Ik zou mijn kinderen er in kunnen begeleiden, maar ik heb geen idee hoe. Ik heb zelf nooit geleerd om er mee om te gaan, ik werd mishandeld waardoor ik het na een tijdje kon beheersen. Mijn kinderen mishandelen is het laatste wat ik ooit zou willen doen

[Ursa 1]

Ja, maar je redenering klopt niet. Je stelt:

1. Er is een gerede kans dat mijn kinderen hoogbegaafd zullen zijn.

2. Door fysieke/geestelijke mishandeling heb ik geleerd er mee om te gaan.

3. Die kennis komt niet van nature.

4. Om mijn kinderen dus te leren met hun gave om te gaan, zal ik ze moeten mishandelen.

In deze redenering klopt stelling 4 niet, aangezien er andere vormen en mogelijkheden zijn om die kennis goed over te brengen. Jij bent eigenlijk (hopelijk) uniek, een autodidact. Dat zegt eigenlijk al dat er andere manieren zijn. Overigens klopt stelling 2 ook niet. Mishandeling zal zeker niet altijd tot de juiste resultaten leiden.

Bij mij dan toch de vraag waarom je dit plaatst. Met een intellect als de jouwe ben je toch zelf in staat de mogelijkheden en consequenties te overzien? Als gedachte-experiment is het prima natuurlijk.

Wat betreft informatie over alternatieven, heb je wat aan de links die ik gaf? Ik weet eerlijk gezegd niet eens of je christelijk bent. Indien niet zal er ook wel een seculiere variant van zo'n vereniging bestaan.

[Robert Frans 1.653]

Als je niet weet hoe je je kinderen zou moeten begeleiden in hun mogelijke hoogbegaafdheid, 72 Hearts, dan kun je je daarin natuurlijk gewoon verdiepen. Zoek ervaringsverhalen op van andere hoogbegaafde mensen met zulke kinderen, ga bij psychologen en of pedagogen te rade of zij jou van tips en theorie kunnen voorzien, dat soort dingen. In elk geval geloof ik dat het kwade nóóít nodig is om het goede te doen.

Het is echter inderdaad wel goed om goed na te denken of je dat echt wil. Zelf heb ik een waarschijnlijk erfelijke aandoening, wil mede daarom geen kinderen, dus ik begrijp wel ongeveer in wat voor situatie je zit. Je kunt het dus een kans geven door je op bovengenoemde wijze erin te verdiepen en vervolgens te overwegen of je echt in staat bent om volgens de gekregen informatie kinderen op te voeden. Maar de beslissing ligt uiteindelijk bij jezelf. Waarbij vooral inderdaad de vraag moet tellen: "Doe ik hier mijn toekomstige kinderen goed aan?"

[Lobke 467]

Ja ik hoor vaker dat hoogbegaafdheid niet altijd iets is om gelukkig mee te zijn. Maar is het als volwassen hoogbegaafde niet zo dat je na kunt denken hoe je je begaafdheid positief kunt inzetten of denk ik nu te makkelijk?

Of je kinderen wilt/krijgt zal van veel meer afhangen m.i. Heb je een partner waar je van houdt heeft zij een kinderwens, verander jij daarin ook door de liefde, het kan maar zo.

Er zijn afschuwelijke erfelijke ziekten waarbij ik me die vraag zeker kan voorstellen, maar in jouw geval zou ik toch het verlangen en de liefde de hoofdrol laten spelen. Maar dat is hoe ik er zo op een afstandje naar kijk.

Ouders maken fouten in de opvoeding,altijd. Maar wanneer jij al zegt dat mishandeling verre van je staat en je kinderen liefde geeft kom je al een heel eind.

[maran 0]

Even voor de duidelijkheid, over wat voor IQ praten we dan in een cijfer uitgedrukt.

bij mij is het 175

wie heeft die test afgenomen?

was het één test of heb je meerdere testen gedaan en welke?

m.a.w. hoe kom je aan die score?

deze score zou ver boven het niveau van een genie liggen en komt zelden voor.

als je bedenkt dat Einstein een score had van 160.

[Floes 0]

wie heeft die test afgenomen?

was het één test of heb je meerdere testen gedaan en welke?

m.a.w. hoe kom je aan die score?

deze score zou ver boven het niveau van een genie liggen en komt zelden voor.

als je bedenkt dat Einstein een score had van 160.

Wie heeft die test van Einstein afgenomen?

Met zo'n IQ kan je vast wel bedenken dat er meer manieren zijn om je kinderen, die eventueel hoogbegaafd zijn, hiermee te leren omgaan. Ik zou de beslissing om al dan niet kinderen te hebben hier niet van laten afhangen. Als je eenmaal kinderen hebt, valt het maar af te wachten of ze uberhaupt jouw intelligentie geërfd hebben en in welke mate.

[27Hearts 0]

wie heeft die test afgenomen?

was het één test of heb je meerdere testen gedaan en welke?

m.a.w. hoe kom je aan die score?

deze score zou ver boven het niveau van een genie liggen en komt zelden voor.

Het is afgenomen via tests die ik kreeg via psychologen en psychiaters, de soort test is voor mij onbekend, maar ik kwam er sowieso dingen tegen die uit de Raven's Progressive Matrices test en de De Wechsler Adult Intelligence Scale test. Voor mij is het gewoon een nummer, en veel waarde heeft het niet voor mij, ik vind gewoon dat ik anders denk dan anderen. ik ben er bekend mee dat zo'n hoog IQ bijna nooit voorkomt, maar dat wil niet zeggen dat het niet voorkomt en ook niet dat het niet kan kloppen. Bij mij is er ook begonnen met algemene tests, tests die niet verder dan 130 of 155 gaan of bij hogere waarden te onnauwkeurig zijn volgens de gemiddelde lijn.

en ja, Einstein had een geschat IQ van 160, heel leuk en aardig maar dat wil alsnog niets zeggen als ik eerlijk mag zijn. Einstein was erg uniek, met zijn manier van denken wist hij een realistische verklaring voor de beweging van licht én zwaartekracht te vinden te ontdekken. Newton had een geschat IQ van 190 maar hij kon geen realistische verklaring voor die dingen vinden, hij had een nieuw medium nodig voor zijn theorie. Dat is de zogeheten ether, een medium dat zorgt voor de voortbeweging van elektromagnetische straling en voor de beweging van objecten in de ruimte (wat bij alleen de planeet Mercurius niet volgens zijn berekeningen verliep). Ja, ze leefden in een andere tijd, maar als je kijkt naar hoe ze beide zijn begonnen en wat ze gebruikt hebben kun je zeggen dat ze beide enkel een theoretische vallende appel hadden.

Om gelijk maar op de anderen in te gaan. Globaal bekeken klopt de beredenering niet, vanuit een net ander perspectief klopt het wel. Door mishandeling zal niet iedereen leren wat ik heb geleerd, maar zonder mishandeling kun je die dingen niet leren op dezelfde manier als ik het heb geleerd. De mishandeling zorgde er voor dat ik bewust werd van wat er bij mij gebeurde én dat ik dat bewust aan kon passen. Ik had een motivatie die voor mij van groot belang was, voor mij was er geen andere manier. Als ik mijn kinderen de theorie en praktijk er van zou leren ontbreekt de motivatie, waardoor ze er minder moeite in zullen steken, de drijfveer ontbreekt er gewoon.

Daarbij is er ook altijd een invloed op de opvoeding die buiten het kind en de ouders ligt, de omgeving speelt ook een belangrijke rol. Ik had het grootste deel van mijn kindertijd alleen mijn gedachte om mee te spelen, als ik geluk had kreeg ik een luciferdoosje om mee te spelen. Door mijn gebrek aan fantasie kon ik daar dus niets anders mee doen dan het doosje open en dicht doen. Dat is niet de omgeving waarin ik mijn kinderen wil laten opgroeien.

Ik stel de vraag omdat ik niet weet hoe anderen er over denken. Bij opvoeding zijn er altijd meer dingen dan alleen de ouders, er zijn ook leraren op school, er is familie, er zijn kennissen van de ouders, die hebben ook allemaal invloed. Dat is mijn reden voor dit topic, om te weten te komen hoe anderen er over denken, om te weten hoe mensen die de situatie van buitenaf kunnen bekijken er over denken.

Voor het leven met een hoge intelligentie heb ik ook een paar voorbeelden. William Sidis had een IQ dat mogelijk boven de 250 uit kwam, Grieks en Latijn kende hij op z'n derde al en op 16-jarige leeftijd werd hij professor. Een paar jaar later werd alles hem te veel en heeft hij enkel de meest simpele baantjes gedaan waar hij amper hij hoefde na te denken, met die baantjes was hij gelukkig. Ik heb ook een conciërge op school gehad met een ver bovengemiddeld IQ, hij heeft meerdere universitaire studies afgerond maar hij was de gelukkigste man op aarde met zijn baan als conciërge, enkel omdat hij dan niet veel na hoefde te denken.

[dingo 166]

Ons kind heeft een redelijk hoog IQ en het belangrijkste aspect waarop wij (moeten) bijsturen is gemotiveerd blijven. Geen genoegen nemen met een zesje zonder veel inspanning maar gewoon voor de acht of hoger gaan. Dat vraagt ook van school om een kind intellectueel te blijven uitdagen. Dat jij je noodgedwongen op een andere manier je iets eigen gemaakt hebt wil niet zeggen dat het niet anders kan. Zo bereik je bij kinderen bijvoorbeeld veel meer door te belonen dan door te straffen (Waarmee ik niet wil zeggen dat je nooit moet straffen). Anderen gaven ook het advies: neem eens wat boeken op het gebied van pedagogiek tot je, kijk eens naar ervaringsdeskundigen en beperk je gedachtengang niet tot één routine maar bekijk het vanuit zoveel mogelijk gezichtspunten.

[Floes 0]

Ik heb ook ooit allerlei testen gehad en bij mij is er ook een vrij hoog IQ van 148 toen vastgesteld. Echter werd er zoveel van mij toen verwacht dat ik uit de Latijnse en uit de wetenschappen ben gaan doen en naar een kunstrichting ben overgestapt. Weg druk, weg verwachtingen die ik niet eens wou waarmaken en vooral: weg faalangst! Nu kon ik tenminste iets doen wat ik graag deed, hoog IQ of niet. Het is dus niet omdat iemand een hoog IQ heeft, dat je daarom er veel van moet verwachten, want dat kan dus enorm averechts werken.

Stel nog geen verwachtingen aan kinderen die nog niet eens geboren zijn. Je zit nu een theorie te volgen en voor hetzelfde geld zijn je kinderen bij wijze van spreken oerdom. Dat kan ook nog altijd. Waarom je zo op de zaken vooruit wilt lopen, ontgaat me compleet.

[27Hearts 0]

Ik heb ook ooit allerlei testen gehad en bij mij is er ook een vrij hoog IQ van 148 toen vastgesteld. Echter werd er zoveel van mij toen verwacht dat ik uit de Latijnse en uit de wetenschappen ben gaan doen en naar een kunstrichting ben overgestapt. Weg druk, weg verwachtingen die ik niet eens wou waarmaken en vooral: weg faalangst! Nu kon ik tenminste iets doen wat ik graag deed, hoog IQ of niet. Het is dus niet omdat iemand een hoog IQ heeft, dat je daarom er veel van moet verwachten, want dat kan dus enorm averechts werken.

Stel nog geen verwachtingen aan kinderen die nog niet eens geboren zijn. Je zit nu een theorie te volgen en voor hetzelfde geld zijn je kinderen bij wijze van spreken oerdom. Dat kan ook nog altijd. Waarom je zo op de zaken vooruit wilt lopen, ontgaat me compleet.

Ik wil ook zeker geen grote verwachtingen stellen, dit is enkel een van de vele mogelijke uitkomsten die mogelijk zijn en hier wil ik graag de meningen van anderen over hebben. Als ik een kind zou krijgen dat zo dom is als maar kan, zullen de meeste mensen ook geen hoge verwachtingen van dat kind krijgen. Als hij/zij dan erg goed blijkt te zijn in nieuwe technische snufjes te bedenken, om maar iets te noemen, zal die met open armen worden ontvangen in een bedrijf dat zich richt op die producten. Dat is ook een mogelijke uitkomst, hetzelfde geldt voor een kind dat dood geboren wordt, of een kind dat sociaal en maatschappelijk als normaal gezien wordt. Het verschil is dat ik me daarbij een beeld kan vormen van hoe mensen er mee om gaan. daarbij kan ik me een voorstelling maken van de mening van andere mensen.

Ons kind heeft een redelijk hoog IQ en het belangrijkste aspect waarop wij (moeten) bijsturen is gemotiveerd blijven. Geen genoegen nemen met een zesje zonder veel inspanning maar gewoon voor de acht of hoger gaan. Dat vraagt ook van school om een kind intellectueel te blijven uitdagen. Dat jij je noodgedwongen op een andere manier je iets eigen gemaakt hebt wil niet zeggen dat het niet anders kan. Zo bereik je bij kinderen bijvoorbeeld veel meer door te belonen dan door te straffen (Waarmee ik niet wil zeggen dat je nooit moet straffen). Anderen gaven ook het advies: neem eens wat boeken op het gebied van pedagogiek tot je, kijk eens naar ervaringsdeskundigen en beperk je gedachtengang niet tot één routine maar bekijk het vanuit zoveel mogelijk gezichtspunten.

Ik denk dat ik nog een keer ga kijken naar de boeken en ervaringsdeskundigen. Ik had al 4 boeken gelezen, maar ik merkte dat die nog te veel uit gingen van de opvoeding van "normale" kinderen. Er zijn echter wel meer dan 4 boeken op de markt, dus ik zal me daar wat verder in verdiepen. Ik heb nog niet met ervaringsdeskundigen gesproken maar dat zal ik wel proberen, bedankt voor die tips.

[maran 0]

dank voor je antwoord 27Hearts.

tja, hoe hoger je intelligentie hoe moeilijker je het hebt, aangezien je op zoek gaat zul je alleen maar tot een bepaalde hoogte wijzer worden en het kan dan uitermate frustrerend zijn dat je tot de ontdekking komt dat dan uiteindelijk je hoge intelligentie eigenlijk tekort schiet, aangezien je maar door gaat met zoeken naar de volgende oplossing etc.

dus mensen met een hoog IQ voelen zich dan ook vaker dom - of beter gezegd: beperkt.

Einstein was bv. heel slecht op school en dat hoor je wel vaker - men heeft geen zin in leren aangezien alles zich in het hoofd afspeelt -veel lijkt onzin of niet nodig - dan ontbreekt de ruimte.

dus eigenlijk kun je hoogbegaafdheid als een handicap beschouwen.

als je dom bent ben je veel gelukkiger...

en faalangst bestaat dan meestal niet.

maar je schrijft dat je pas 18 bent en geen relatie hebt, dus dan lijkt het me wat ver weg om al over evt. het krijgen van kinderen na te denken.

als ik eerlijk ben denk ik dat zeer hoogbegaafde mensen - die toch uiteindelijk nooit klaar zijn met zichzelf en ook vaak emotioneel op een ander niveau zitten [en/of ongeduldig zijn] - kinderen krijgen dat heel wat van je zal vergen.

maar ja, als je een partner treft die b.v. een hoog EQ heeft zou dat al enorm helpen.

verder is het inderdaad zo, dat de omgevingsfactor ook een rol speelt bij een IQ en klopt het dat wat je hebt meegemaakt en dus altijd als bagage met je meezeult, maar ook van nut kan zijn in de toekomst - het kan je inzichten geven - in jezelf en in de ander - je herkent eerder een situatie en je kunt aldus ook mensen 'helpen' omdat je ze begrijpt.

het kan ook een belemmering zijn als je je verleden nog niet achter je hebt kunnen laten, dan kunnen dergelijke negatieve ervaringen juist de kop weer opsteken bij het krijgen van kinderen en kun je ondanks je goede voornemens het anders te doen, in je kinderen je eigen jeugd weer mee maken. - de negatieve dingen - en dat kan voor verwarring zorgen , omdat bij jezelf die basis ontbreekt van liefde en aandacht.

dan kan de geschiedenis zich herhalen

maar dan nog - je staat niet alleen in het opvoeden.

daarom kan het ook een uitdaging zijn en kun je ook dingen bij jezelf ontdekken die je altijd voor onmogelijk had gehouden - juist door je kinderen.

niemand weet van tevoren hoe het zal gaan als je kinderen krijgt.

het is voor iedereen een andere beleving.

niets staat vast - voor niemand.

je ervaart het pas als het zover is.

moeilijk allemaal, maar je bent nog jong - mensen kunnen veranderen en leren.

maar als je later echt kinderen wil kan dat ook enorm positief uitwerken, want van je kinderen kun je ook heel veel leren....kinderen zijn wijs - zelfs kinderen met een lager IQ