Bekering of geleidelijke ontwikkeling?

[Olorin 155]

Saulus was een christenvervolger. Toen sprak Jezus tot hem en niet lang daarna liet hij zich dopen en werd hij zelfs één van de apostelen.

Men noemt het wel eens de ‘Pauluservaring’, een plotse radicale bekering. Hij werd in korte tijd het tegenovergestelde van wat hij eerst was.

Iets valt er wel aan te nuanceren: Hij was en bleef Joods. Enerzijds was er wel een enorme omwenteling, maar er is ook wel een stuk continuïteit. Ik zou het anders vinden als hij zich tot Jupiter en het hele pantheon zou bekeren en Joden ging vervolgen.

Over radicale bekering zit het christendom eigenlijk wel voor. Van Bijbelverhalen, tot heiligenlevens, tot opwekkingsliedjes (“eens was ik blind en nu kan ik zienâ€)

Tegelijk ken ik ook verhalen waar die hele abrupte verandering er eigenlijk niet is. Bij de discipelen van Jezus ervaar ik een geleidelijke verandering: Van Joden die een rabbi volgen, tot de leiders van de Kerk van Christus. Als ik Mattheüs lees, krijg ik sterk de indruk dat hij het ook niet als een verandering van religie zal zien. Sterker nog, hij doet zijn best om de continuïteit aan te tonen: Het oude testament voorspelde de komst van Jezus. Ik denk ook niet dat de discipelen al vanaf hete eerste moment zullen hebben verwacht wat later zou gebeuren. Ik bedoel, de opstanding hadden ze al verkeerd begrepen.

Ook tegenwoordig zie ik het veel terug. Mensen die al veel met godsdienst bezig waren. En dat de bekering meer iets was als erkennen wat je eigenlijk al geloofde. Het zelfde andersom: mensen die zich atheïst noemen, die daarvoor eigenlijk ook al niet meer geloofden. Of vanuit een andere religie zie je het ook wel eens.

Ook binnen het christendom zie ik het. Mensen die radicaal breken met hun kerk en kiezen voor een ander, of binnen de kerk bij een andere stroming terecht komen. Maar ook mensen die dat niet zo ervaren, maar eerder dat hun geloof zich op een bepaalde manier heeft doorontwikkeld dat ze ontdekken dat ze eigenlijk dichter bij die andere stroming of zelfs denominatie zitten.

Die hebben geen bekeringsmoment, of die zien het zelfs niet eens als een bekering.

- Herkenbaar?

- Focust het christendom soms wel eens teveel op het ene en vergeet het ’t andere?

[Michiel 14]

Ik denk dat het merendeel van de christenen een geleilijke groei meemaakt. Alleen die pats-boem bekeringen verkopen natuurlijk beter dan te vertellen dat er weer 100 mensen gegroeid zijn in het geloof en daarin stappen hebben gemaakt.

[Josephina 0]

Bij mezelf zie ik meer een geleidelijke ontwikkeling. Maar het is wel een ontwikkeling geweest waarin ik soms keuzes heb gemaakt die voor buitenstaanders misschien meer op een bekering hebben geleken. Heel eerlijk gezegd heb ik een beetje mijn twijfels over 'pats-boem' bekeringen. Ik heb eigenlijk het idee dat mensen die dit meemaken uiteindelijk door hetzelfde proces heen moeten. Ze hebben misschien een intense ervaring gehad waardoor ze in één keer keuzes hebben gemaakt waarover ik jaren gedaan heb, maar uiteindelijk zullen zij ook wel gaan reflecteren op bepaalde onderwerpen en tegen bepaalde issues aanlopen.

[Olorin 155]

Ik ervaar ook bij mezelf een geleidelijke ontwikkeling binnen het christendom. Dingen waar ik wat anders over ben gaan denken, maar waar ik al in mijn jeugd meer in aanraking kwam, waar ik niet 'radicaal mee gebroken heb', maar juist meer mee bezig ben gaan houden en me in gaan verdiepen.

[Floes 0]

Ook hier een geleidelijke ontwikkeling, al is het in de afgelopen 3 jaar wel wat in een stroomversnelling gekomen door het besef dat ik toen godsdienstles gaf maar eigenlijk mezelf daarbij tegenkwam (wat weet ik? wat geloof ik?), door mijn toen nog gewone en daarna "echte" vriend die er mee bezig was en waar ik dingen aan durfde vragen en ja... toch de stap naar de kerk en bijbelstudies, vooral die dingen hebben ervoor gezorgd dat ik voor mezelf op dat vlak een duidelijk beeld had.

[Jalikaatje 1]

Ik hoorde laatst in een doopdienst een mooie getuigenis. Een vrouw vergeleek haar geloof met een meertje. Ze zwom er altijd in en voelde zich gedragen door het water. Echter, pas doen ze een keer onder water dook zag ze een prachtige wereld vol vissen en koraal waar ze al die jaren overheen had gezwommen zonder te weten dat het er was.

Bovenstaand verhaal is gedeeltelijk ook wel op mij van toepassing, hoewel ik me ook een poosje van het geloof heb afgekeerd. Geen denderende ommekeer hierna, maar een 'geleidelijke terug keer naar huis'. En nu leer ik om niet altijd aan de oppervlakte te blijven zwemmen, maar ook mijn hoofd helemaal onder te dompelen

[Eulogía 0]

Voor mij gelden beide opties. Ik ben gelovig opgevoed en was bekend met bidden, christelijke liedjes zingen, ging naar een christelijke basisschool, vond het leuk in de kerk en de zondagschool, vond de Bijbelverhalen mooi enz. . Toch vond ik het niet altijd leuk om naar de kerk te gaan, want dat 'moest' twee keer op een zondag en als kind vind je het soms leuker om te spelen dan naar de kerk te gaan.

Als jonge tiener kreeg ik onzekerheden en zelfs doodsangsten of ik wel eeuwig zou leven, of verloren zou gaan. Toen zei een evangelisch familielid dat ik Jezus moest aannemen als Redder en dat deed ik toen en toen ontving ik de Heilige Geest in mijn hart. Dat was wel een omslagpunt, want ik kreeg geloofszekerheid en zekerheid van redding. In mijn tienertijd werd ik heel enthousiast voor God.

Als late tiener bleef ik christen, maar ik stond met één been in de kerk en met het andere been in de wereld. Dit ging zo een aantal jaren door totdat mijn leven totaal aan de grond liep. Toen ging ik naar een charismatische pinkstergemeente waar mijn leven weer herstelde, ik me liet dopen door onderdompeling, ik werd gedoopt in de Heilige Geest en ik de charismata ontving. Dat waren ook belangrijke punten in mijn leven. Ik ben nog elke dag bezig te veranderen en geloof dat het veranderingsproces zal doorgaan tot in de tijd dat ik oud en bejaard ben.

Er was dus sprake van een duidelijk keerpunt, maar er zijn meerdere keerpunten in mijn leven geweest en er is sprake van een doorontwikkeling.

[Mieke 0]

Hier ook geen pats-boem ervaringen. Ik ben christelijk opgevoed, als kind gedoopt, en toen ik 16 was wist ik zeker dat ik voor God wou gaan. Dat was gewoon een ontwikkeling dat je weet dat je er klaar voor bent, niet door een ervaring, maar gewoon door een verlangen om het ja van mijn doop te beantwoorden en ik vond dat ik daar oud genoeg voor was toen (en de kerk vond dat gelukkig ook )

Ik heb het een tijd moeilijk gevonden dat ik geen pats-boem ervaring had gehad en anderen wel. Mensen die zo'n punt hebben lijken daarna zo geinspireerd enzo. Maar inmiddels heb ik gemerkt dat zonder al die ervaringen God net zo goed bij mij is en mij draagt. Ik heb er vrede mee zo.