Weerwolven II, speltopic

[Ol Moth 0]

Met een ruk greep Titus het zwaard uit de handen van Moshe die bijna achterover viel door zijn kracht. Met ferme stappen liep hij naar het gebrokenoverblijfsel van de rector en zette een van zijn glimmende legerkisten op de kop van het beest.

'Hier ligt het beest aan onze voeten. Maar onder jullie zijn er meer die met een geheim rondlopen dat het daglicht niet kan verdragen. Ik kijk in jullie oogjes en zie bedrog en stiekeme gedachten. Ik zie conciërges die langer in de bezemkast zitten dan nodig, ik zie leraren die boeken lezen in gevaarlijke tekens die niemand begrijpt, ik zie kinderen zonder vrienden met zware make-up, ik zie genoeg dat me niet bevalt. Maar in mijn handen houd ik de gerechtigheid vast! Dit zwaard zal door jullie leugens heen klieven!'

Woest keek Titus de menigte rond en sloeg het zwaard met een klap in het lichaam van de dode weerwolf. 'Luister naar mij Wakkerdam! De weerwolven zullen sterven hoeveel bloed er ook moet vloeien! Wie niets te verbergen heeft, heeft ook niets te vrezen! Maar die zich hult in geheimzinnigheid en ontwijkend gedrag moet maar goed achter zich kijken! Want wie de zilveren flits in zijn ooghoeken zit weet dat zijn hoofd binnenkort aan mijn muur hangt!'

Hij hoorde een vlaag van gemompel opstijgen uit de menigte.

'Waanzin? Dit is Wakkerdam!" schreeuwde de techniekleraar terwijl het zwaard met een soppend geluid uit het lichaam van de rector trok en op de menigte richtte.

[Annatar 0]

Moshe struikelde naar achter maar werd gelukkig opgevangen door een paar leerlingen die daar stonden. Verschrikt luisterde hij naar de toespraak van Boxma. Waar ging dit naartoe? Iedereen verdacht? En tekens die niemand kon begrijpen? Hij wist het... antisemitisme. Altijd als het wat gebeurde kregen de joden de schuld. Waarom zou het nu anders zijn? Zijn rebbe had gelijk gehad met het aannemen van deze baan buiten de chassidische gemeenschap.

Met afgrijnzen zag hij hoe Titus het zwaard uit het lijk van Archi de derde trok. De enige oplossing is zo snel mogelijk de twee andere weerwolven vinden... voor we er allemaal aangaan...

[WonderfulStar 0]

Die kerel, Titus, was nog daadwerkelijk benoemd tot leider ook. Vond dan niemand het verdacht dat hij zo goed leek te weten hoe de vork in de steel zat? Dat hij leek te weten, zelfs belóófde dat hij de koppen van de weerwolven zou bezorgen? Dat wees toch echt op betrokkenheid, dacht Tess.

Tess was de enige die niet op Titus had gestemd, dat maakte haar vast niet populair. Ach... dat was ze toch al niet.

Wat is dit voor ellende? Je eerste dag op je nieuwe school en er gaan 3 mensen de pijp uit terwijl de school aangevallen wordt door weerwolven... Wat zal het schoolbestuur doen? Wordt de school niet gewoon gesloten? Of willen ze soms graag dat iedereen dood gaat....

Ze liep terug naar haar kamer, haar portie ellende voor vandaag was wel weer genoeg. Ze zou haar pleegouders schrijven, besloot ze, tot ze bedacht dat die haar toch nooit zouden geloven... Ze zouden toch alleen maar denken dat ze het niet leuk vond en een smoes verzon om weg te willen...

Zou ze hier blijven? Ze zou de volgende kunnen zijn...

'Ach, misschien is de dood niet erger dan het leven...'

[Hinata 0]

'Die nieuwe jongen!' riep Moshe, 'die jongen die altijd alleen op zijn kamer zit.. Hoe heet hij ook al weer!' 'Johan?' vroeg Hannie. 'Ja, die, die vertrouw ik voor geen meter!' 'Ik ook niet!' zei Titus, en iedereen viel hem bij. Johan werd uit zijn kamer getrokken, waar hij zijn stripboeken aan het lezen was. 'Hallo! Dat was superman hoor!' wierp hij tegen, maar de mensen die hem meesleurden luisterden niet.

'Daar hebben we onze weerwolf!' brulde Titus. 'Ik ben geen weerwolf!' Johan begon te huilen. Tevergeefs, ze vertrouwden hem niet. Ze bonden hem vast aan een tafel en ze haalden het zwaard. Twee minuten later was Johan niet meer.

GM note

Johan (Archillion) is dood. Hij was een burger.

[Hinata 0]

De stemmen zijn geteld!

Ursa / bonaventura

WonderfulStar/ Ol Moth

MarinusCopy / Archillion

Ol Moth / Archillion

Bonaventura / Archillion

Archillion / Bonaventura

Pinkeltje / blanco

[Pinkeltje 0]

Ruchanne was zo langzamerhand dat er geen eer te behalen was aan een verblijf op haar kamer. Daarnaast had ze gezien dat het ook nog eens niet hielp om je daar op te sluiten. Wie niet viel voor/door de wolven, viel wel voor/door het zwaard.

Zelfverzekerd, maar stiekem toch onzeker, daalde het meisje af naar de plek waar alle commotie was. De jongen die ze net nog had horen schreeuwen om zijn stripboek, had geen hoofd meer. Hoe je het ook bekeek, het was een smerig gezicht. Ruchanne hoopte dat Albert het snel zou verwijderen. Net als het lichaam van.. hee was dat de rector? Gunst, ze had wel iets gemist!

"Ik ben geen weerwolf" zei ze tegen de man die ze vroeger heel tof en nu een beetje eng vond met dat zwaard. "Dan weet u dat vast. Ik denk dat het meneer Moshe van grieks is. Ik bedoel, Sophokles... dat is toch het bewijs?" Ze knikte ernstig.

[Annatar 0]

In een hoekje zat Moshe toe te kijken hoe het onthoofde lichaam van Johan werd afgevoerd en Titus Boxma het hoofd in beslag nam om aan zijn muur te spijkeren. Titus was er blijkbaar van overtuigd dat hij een cruciale schakel in de organisatie van de weerwolven had uitgeschakeld.

Moshe was daar echter niet van overtuigd. Er had onschuldig bloed gevloeid en deze klopjacht begon uit de te lopen. Het gegeven dat Johan een kapot gelezen exemplaar van "De griezelbus" van Paul van Loon onder zijn kussen had verstopt was achteraf toch niet genoeg bewijs geweest om de jongen te onthoofden...

Er zouden drie weerwolven zijn? Hoe weten we dat zo zeker? Alleen omdat die oude Theodosius het zei? Die seniele oude gek met zijn zwaard? Wat is dat voor een kerel dat hij een zwaard in de school verbergt waarmee nu een leerling is onthoofd. Moshe was nu medeplichtig aan moord met voorbedachte rade! Als we hier ooit levend uitkomen draaien we de rest van ons leven de gevangenis in!

Peinzend keek Moshe naar de bloedplas die door Albert werd opgedweild. Misschien was er maar één weerwolf... dan is het vannacht allemaal voorbij en gebeurd er gewoon niks. En dan haalt Titus wellicht het zware hangslot van de deur zodat we weer naar buiten kunnen. In dat geval neem ik de eerste en de beste bus zo ver mogelijk hier vandaan.

[Hinata 0]

GM note:

Weerwolven mogen nieuw slachtoffer uitzoeken. Deadline vanavond 22.00 uur.

[Ol Moth 0]

Voor Titus Boxma stond het vast. Midden in de nacht was hij met getrokken zwaard de kamer van Johan binnengetrokken en had hij alles ondersteboven gegooid. Wat hij had aangetroffen was schokkend, meer dan schokkend. Overal poppen die niets anders voorstelden dan helse wezens en onder Johan's hoofdkussen een manifest van duisternis.

Het had hem weinig moeite gekost om die nieuwe docent ,Mossel ofzo, en dat ene grietje Hanna Snotter over te halen om de dienstknecht der duisternis vast te houden zodat hij hem met zijn zwaard kon onthoofden. Die ouwe dwaas Theo had nog dwarsgelegen maar nadat hij hem in de bezemkast had opgesloten had hij daar ook geen last meer van. Met een ferme klap had hij het die handlanger van het kwaad om zeep geholpen.

Johan had niet dezelfde beestachtige trekken vertoond die de voormalige rector had getoond maar daar maalde Titus niet om. Johan was een weerwolf en als hij dat niet was dan was hij tenminste op de hoogte van hun identiteit maar hield hij dit geheim. Misschien was hij een leerling weerwolf die was uitgeschakeld voordat hij echt gevaarlijk werd. Titus was er in elk geval van overtuigd dat er recht was geschied. Hij had zijn drankmaatje Albert opdracht gegeven om het vuige bloed op te dweilen.

Inmiddels als hij de vertrekken van de rector in beslagen genomen en zat hij tevreden met zijn voeten op het dure bureau in het rond te kijken. Hij had zijn jachttrofeeën aan de muur laten aanbrengen. Beren, wolven, zwijnen en elanden. Maar zijn twee beste trofeeën waren pas net aangebracht: de hoofden van de rector en Johan. Nu nog de twee overgebleven weerwolfjes vinden en ernaast spijkeren en Titus' eeuwige roem was verzekerd. Titus Boxma, ridder van het Zilveren Zwaard. Hij had alle reden om zeer tevreden met zichzelf te zijn.

[Hinata 0]

Tijdens het eerste uur verdeelde Moshe de leerlingen in tweetallen. Ze moesten samen een werkstuk maken over een tekst naar keuze. Een iemand bleef alleen over. Er miste iemand. 'Wie is er niet?' vroeg hij. Iedereen keek om zich heen, wie misten ze eigenlijk? Een antwoord bleef achter dus de leerlingenlijst werd erbij gehaald. Ruchanne, waar was zij? 'Misschien is ze nog aan het slapen opperde een klasgenote. 'Zal ik even kijken?' 'Nee, laat dat maar aan mij over.' Begin maar vast met de opdracht, ik ben zo terug. En rustig werken, de andere klassen mogen geen last van jullie hebben.' Hij liep de deur uit en gelijk begon iedereen door elkaar te praten. Moshe hoorde het wel, maar hij was te bezorgd over Ruchanne om terug te gaan en straf te geven. Hij liep naar haar kamer, en met een slecht voorgevoel opende hij de deur. Op haar bed lagen een gouden boog en een stel pijlen. Wat moest een meisje daar nou weer mee? Op haar bureau lagen haar boeken Hebreeuws, ze had gisteravond nog geleerd. De boeken zaten onder de bloedspetters en over haar bureaustoel lag het levenloze lichaam van het meisje, haar kleren gescheurd en overal bijtwonden. Moshe viel flauw.

Ruchanne (Pinkeltje) is dood. Zij was Cupido

[Annatar 0]

Langzaam gingen Moshe's ogen weer open. Het schouwspel zag er nog even gruwelijk uit als daarnet. Hij kon het niet meer tegenhouden... het kolhalzen werd te sterk... en voor hij het wist lag zijn ontbijt voor hem op de vloer. Moshe wist dat het gruwelijk was, dat het niet anders kon zijn. Maar toch was het moeilijk om aan te zien.

De tijd was gekomen, dat wist hij. Er waren verschillende doden gevallen en het was onvermijdelijk dat er nog een paar zouden vallen maar ook dat moest zou zijn. Het licht van Metatron, de meest verheven engel die in het geheime licht verbleef, straalde op hem neer in zijn diepste overdenkingen. Lang had hij nagedacht over hoe hij had moeten handelen. Toen hij op de school kwam had hij nooit verwacht dat hij hierin verzeild zou raken. Maar het was gebeurd... op die eerste feestavond had hij geweten dat niets hetzelfde zou blijven. Hij had gebeden en gemediteerd en het licht gezocht. En het antwoord van Metatron was gekomen in al zijn hardheid.

Langzaam liep Moshe naar de zware alarmbel boven het grote trappengat. Het was rampzalig... het was een ramp. Moshe pakte de hamer en sloeg op de bel. Een keer, twee keer, drie keer. Hij sloeg alarm.

[MarinusCopy 0]

Johan was simpelweg vermoord, maar Hannie had er wel voor gezorgd dat zij daar niet direct bij betrokken was. Ze had de stemmingsbriefjes op een onbewaakt moment gepakt en verbrand. Geen spoor zou naar haar leiden. En nu hadden de wolven de volgende te pakken gekregen. Ruchanne. Er was iets vreemds aan dat meisje, al wist ze niet precies wat, maar nu maakte dat allemaal niet meer uit. Het begon nu claustrofobisch te worden, de wolven waren nu bijna in de meerderheid, als dat zou gebeuren zou er geen redden meer aan zijn. Dan zouden zij winnen.

[Hinata 0]

Tijd om te stemmen wie er door het zwaard vermoord gaat worden!

Deadline vanavond 22.00 uur.

[Annatar 0]

Melancholisch liep Moshe door de school met zijn Hebreeuwse lesbundels onder de arm. Hoeveel waren er al vermoord? Het begon met die keukenjuf... toen die jongen Ronald... toen Archi de derde die ineens een weerwolf bleek te zijn... toen dat joch Johan en nu zijn leerlingen Ruchanne. Allemaal gedood in twee dagen tijd.

Toen Moshe de grote trap op liep werd hij gepasseerd door de klusjesman Albert die met een emmer zeepsop en bloederig schort langskwam. KLIK.

Peinzend keek Moshe hem na. Bovenaan de trap gekomen ging hij aan de balustrade staan en keek neer op de grote hal waarin een lijkbaar met daarop een glimmende witte kist stond met daarin wat er over was van Ruchanne. Er stonden twee mensen in het zwart bij te huilen... haar ouders ongetwijfeld. Moshe pakte zijn zakdoek om de tranen onder zijn ogen op te deppen. De de kist werd opgetild en de school uitgedragen terwijl haar ouders er met gehangen schouders achteraan liepen. Hij zag ook Titus Boxma staan die de ouders bemoedigde dat hij de weerwolven snel zou vangen en dat Ruchanne niet voor niets zou sterven.

Hij zag hoe de klusjesman de zware deuren van de school openhield zodat de dragers van de kist er makkelijk door konden. Tot zijn schrik zag hij hoe Albert's schort onder het bloed zat. Hoe onpasselijk om je zo te kleden als je die mensen onder ogen komt. Maar dat bloed... dat komt natuurlijk van het schoonmaken... Hij zag het bloed op het schort van Albert, en op zijn broek, en op zijn mouwen en... op zijn gezicht. Hoe maakte Albert eigenlijk schoon? KLIK.

De puzzelstukjes die in elkaar schoven deden Moshe bijna pijn en hij deed een stap naar achter van schrik. Hij toen hij weer naar beneden keek staarde Albert hem aan maar Moshe wende meteen zijn gezicht af. KLIK.

Moshe begon te lopen maar dit veranderde langzaam in rennen...

Regelrecht naar het kantoor van Titus Boxma.

[Ursa 1]

Albert had het helemaal gehad met de kostschool en alles wat die inhield. Bah, bah, bah. Kon hij er maar vandoor gaan! Maar dat zou verdacht zijn, alsof hij weg wilde wezen nu er verdenkingen uitgesproken werden. In plaats daarvan bleef hij maar op zijn plek, er was immers genoeg te doen. Albert voelde zich allesbehalve gemakkelijk. Die gare Titus ook. Vroeger was dat nog wel een relaxte gast, waar je een borreltje mee kon drinken, en die om één of andere reden ook nog eens geprezen werd door de kinderen. Nu hij dat zwaard in handen had was alles gruwelijk misgegaan. Eerst had Titus een onschuldige jongen uit zijn kamer gesleurd en voor ieders gezicht onthoofd, vervolgens beweerde hij ook nog eens dat het terecht was! En de nacht daarna sloegen de weerwolven gewoon weer toe...

'Wat-wat als Titus zelf een weerwolf was?' Een beangstigende gedachte. Albert wist niet heel veel van weerwolven, maar wel dat ze niet zo goed tegen zilver konden. En dat zwaard was van zilver. Kon dat wel dan? Of, dacht hij huiverend, misschien werd Titus juist wel zo wild omdat het zilver hem pijn deed. Hij had zelf vroeger als klein rotjoch eens gedaan, een hond gepookt tot het beest helemaal gek werd. Lachen was dat. Titus was in ieder geval behoorlijk doorgeslagen, nog even en hij ging met dat zwaard de ganse school te lijf.

Albert keek naar zijn kleding. Hij zat er weer eens helemaal onder. De weerwolven hadden goed hun best gedaan Ruchanne te veranderen in een bloedige pulp. 'Eerst maar eens een bad nemen', dacht hij. 'En dan een borreltje.' Een borreltje kon hij goed gebruiken. Hij zag die rare rabbijn weer eens paniekerig rondrennen. 'Gelijk heeft ie. Iedereen zou gek worden in deze situatie.' Toch waren de rabbijn en Titus opvallend vaak bij elkaar te vinden...

[Annatar 0]

Moshe zat in zijn kamer en keek uit het raam. Er was vandaag veel in gang gezet maar het eindresultaat was onvermijdelijk. Hij wist wel dat de machten waartegen hij streed zich probeerden te verzetten en dat er het nodige gekonkel had plaatsgevonden in de lange gangen en donkere hoekjes van de school.

Ongeduldig tikte Moshe met zijn vingers op het houten bureau van zijn werktafel. Hij denkt waarschijnlijk dat hij veilig is en dat hij de gordiaanse knoop heeft ontrafeld. Maar niets is minder waar.

Moshe strekte zich uit en begon hard te lachen.

[Hinata 0]

De docente Frans had de stemmen geteld. Ze haalde haar handen door haar krullen en beet op haar lip. Zou het een weerwolf zijn? Moesten ze echt iemand vermoorden? Deze man leek haar echt geen weerwolf. Ze mocht hem niet, maar hij was echt geen weerwolf, dacht ze. Titus kwam naar haar toe lopen, met grote stappen, en het hout kraakte onder zijn voeten. 'Wie is het geworden?' Hij trippelde van ongeduld! Als zijn plan goed had uitgewerkt, dan hadden ze een weerwolf te pakken! 'Het ging redelijk gelijk op, maar met 3/5 van de stemmen is het echt Albert geworden.' Ze moest wel eerlijk zijn, bedacht ze, anders was ze haar eigen leven ook niet zeker. 'Albert! Dat dacht ik al, die bloedvretende...' Hij maakte zijn zin niet af, achter hem stond Albert. 'Ik ben geen weerwolf!' riep hij. 'Ik ben onschuldig! Luister nou Titus, je bent veel te ver doorgedraven met je zwaard en vooral met je ego! Dit ben jij niet meer!' 'Hou maar op met je praatjes!' riep Moshe die achter hem stond, en zelfs Hannie, een leerling nota bene, keek hem kwaad aan. 'Ik weet zeker dat u een weerwolf bent, meneer de conciërge!' 'Nee joh, hij is alleen maar de conciërge!' riep Tess, de brugger, maar meeste stemmen gelden. Albert werd op de tafel vastgebonden, de bloedvlekken van het vorige slachtoffer zaten er nog op. Titus tilde het zwaard op in de lucht, en het zoefde door de lucht naar Alberts nek. Maar Alberts nagels werden langer, zijn vingers werden klauwen en in de mond die hij opende om te grommen zaten scherpe tanden. 'Was je dan toch..' Tess maakte haar zin niet af. Wie kon ze nou eigenlijk wel vertrouwen hier? Het zwaard onthoofde hem, bloed vloog in het rond. Albert was dood. Een weerwolf was uit de weg geruimd. 'Vertrouw maar op mij!' riep Titus, en hij grijnsde.

GM Note:

Albert, Ursa dus, is dood, en hij was een weerwolf.

[Ursa 1]

Grawraaaaaaaaaaaaaaaaargh!!!

[Hinata 0]

De docente Frans liet van schrik de stembriefjes uit haar handen vallen, ze waaiden door de kamer:

Bonaventura / Ursa

MarinusCopy / Ursa

Ursa / Bonaventura

Ol Moth / Ursa

WonderfulStar / Bonaventura

[Annatar 0]

Moshe wende zijn hoofd af toen Titus het zwaard gebruikte om Alberts monsterlijke kop af te hakken en aan zijn muur te spijkeren. Weer één minder, de overwinning was in zicht. Ondanks zijn gevoel van triomf was het geen prettig gezicht.

De schoolgemeenschap werd steeds kleiner en het lijstje verdachten ook. Moshe wist dat het een kwestie van overleven was maar de eindstreep kwam nu echt in zicht. Maar vannacht zou er weer een nacht komen, zou er weer iemand moeten sterven. Het was tragisch dat het ging zoals het moest gaan... het was vreselijk dat de vloek der lycantropie ooit was opgedoken op het Wakkerdam College.

Terwijl hij wegliep hoorde hij hoe de lijkzak werd dicht geritst en hoe twee leerlingen het onthoofde lijk van de voormalige klusjesman wegdroegen. Ook deze slag had Moshe in elk geval gewonnen. En dat deed hem goed.

[Ol Moth 0]

Met een klap kwam de hamer neer. BAM BAM BAM. Tevreden keek Titus naar het resultaat. Alberts kop hing naast die van de rector en Johan. Het was een mooi gezicht dat recht doet aan Titus' overwinning op de weerwolven en hun handlangers en zijn status als enige ware drager van het Zilveren Zwaard.

Hij ging achterover hangen in de protserige zetel die van de rector was geweest en schopte een familiefoto van de oude wolf van het bureau. Het bebloede zwaard stond in de hoek te glimmen. Titus dacht terug aan wat er die dag was voorgevallen.

Moshe was vanochtend het kantoor ingerend en had Titus Boxma peinzend achtergelaten. Hij kon bijna niet geloven dat de vork zo in de steel zat… maar de jood had gelijk… als je dacht dat je iemand kon vertrouwen….

Met een ruk was Titus opgestaan en met getrokken zwaard de kelder ingegaan om de kantoren van de huisknechten te doorzoeken. Hij trapte de deur in en begon het kantoortje te doorzoeken door lades uit het bureau te rukken en tegen de muur kapot te smijten zodat hij de inhoud kon bekijken. Troep, troep en nog eens troep. Met een vloek sloeg Boxma met zijn vuist een gat in de tafel. Niks te vinden…

Bruut gooide hij vervolgens de archiefkasten tegen de grond en gebruikt het zwaard om de ijzeren deuren op te wrikken. Mappen met facturen, schoonmaakmiddelen, gereedschap. Niks! Niks! Niks! 'Aaaargghh'!

Net toen hij wegliep schopte hij per ongeluk tegen een boek dat met een klap tegen de muur vloog. Het was een vuurrood boek met een merkwaardige leren kaft en erop een zwartmetalen wolvenkop met twee groene edelstenen als ogen. Met zijn gespierde handen brak Titus het slot van het boek open en zag een vreemd schrift… geschreven in mensenbloed. 'Ik dacht dat die niksnut niet eens kon lezen!' schreeuwde Titus het uit.

Moshe had gelijk gehad en Titus was blind geweest. Maar wie had gedacht dat de weerwolf zo onder zijn neus verstopt zat? Met getrokken zwaard rende Titus schreeuwend de gang op: op zoek naar degene die zeker een weerwolf was…

Maar dat was nu allemaal voorbij. Alberts walgelijke kop hing nu waar hij thuishoorde. Aan Titus zijn muur dus.

[WonderfulStar 0]

Er was gevraagd om op iemand te stemmen. Tess had het moeilijk gevonden te kiezen, wie was er te vertrouwen? Vandaag had iemand in haar oor gefluisterd dat Albert, de conciërge, een weerwolf was. Tess had getwijfeld, ze vond die Albert maar een engerd, maar vertrouwde dat soort zwartmakerij ook niet.

Ze had uiteindelijk op een zekere Moshe gestemd, degene die de conciërge zwart probeerde te maken.

Zojuist was de conciërge toch gedood. En.. Hij bleek een weerwolf! Tess voelde zich stom, ze had nog wel op hem gestemd als leider... Gelukkig dat die Moshe-dinges niet dood was gegaan, hij zou dan vast onschuldig zijn...

Ze liet zich te makkelijk inpalmen...

[MarinusCopy 0]

Met walging keek Hannie toe hoe Titus de kop van de weerwolf aan de muur spijkerde. Het was goed dat het monster dood was, maar Titus had er iets te veel lol in. Zelfs de onschuldige Johan was aan de muur gespijkerd. Weerwolven hadden geen menselijke helpers, had ze gelezen op Buffy.org. Maar goed, er liep nog steeds zo'n monster rond en Titus was duidelijk geen weerwolf. Ze zouden moeten samenwerken oh het te overleven.

[Hinata 0]

Het was weer nacht. Zou er nog een weerwolf zijn? Moshe lag te woelen in zijn bed, hij was doodsbang voor die monsters.

Titus lag in zijn eigen bed, zonder angst. Hij had zijn zwaard naast hem liggen, als die monsters kwamen zou hij ze persoonlijk naar de andere wereld helpen! Zijn vingers gleden net over het metaal, dit zwaard had hem grote roem gebracht, met dit zwaard was hij onoverwinnnerlijk, hij kon de weerwolven wel aan. Hij hoorde voetstappen op de gang. Met zijn zwaard in zijn handen en in zijn pyjama met beertjes gehuld, deed hij de deur open. 'Laat de leerlingen met rust!' riep hij naar het wezen dat daar stond. 'Maak je geen zorgen,' zei de weerwolf, 'ik kom voor jou Titus.' 'Geen stap dichterbij of ik hak je lelijke harige kop eraf!' schreeuwde Titus. De weerwolf gniffelde, ' 's nachts ben ik veel sterker dan jij!' Hij hief zijn kop in de lucht en jankte. Kippenvel. Titus wilde wegrennen. Een klauw haalde uit, tanden verbrijzelden zijn botten. ‘Moshe, dit zwaard is voor jou, jij moet mijn opvolger worden!’ Titus laatste woorden. Hij stierf.

GM note: De weerwolf heeft Ol Moth, Titus, vermoord. Ol Moth was heks. Hij wijst Bonaventura aan als zijn opvolger als burgemeester.

[Annatar 0]

Moshe hoorde de kreet van Titus "Moshe het zwaard is voor jou!" Hij rende zijn kamertje uit naar de torenkamer waar Titus verbleef en vond de techniekleraar daar liggend op de grond. Hij leek meer op een meloen waar net een vrachtwagen overheen was gereden dan op de krachtpatser die hij een uur geleden nog was geweest.

Moshe pakte het zilveren zwaard op en hield het in het licht. Het edele metaal voelde koud in zijn handen en het brandde hem niet, hij was immers geen weerwolf. "Jij moet me nog eens laatste dienst bewijzen", sprak hij zachtjes tegen het zwaard, "of je ten dienste hebt gestaan van de rechtvaardigheid durf ik te betwijfelen maar je hebt iets hogers gediend dan dat... de liefde."

Met het zwaard in zijn hand liep Moshe de gang op en ging op zoek naar Hannie Potter. Samen moesten ze nog één bezoekje afleggen voordat ze echt gelukkig zouden kunnen zijn.