Luidop bidden tijdens de dienst

[Floes 0]

Heb besloten er maar eens een topicje rond te maken. Ik hoop dat het juist staat, anders mogen jullie het verplaatsen hoor.

Ik ben katholiek opgevoed en in de mis werd er bij ons eigenlijk nooit luidop persoonlijk gebeden. In de evangelische gemeente waar ik nu kom, wordt dat wel eens gedaan. Zo werd er een tijdje geleden gevraagd om in kleine groepjes te zitten, iemand te kiezen die je kent en niet tot geloof gekomen was en daar samen luidop om beurt voor te bidden. Ik ging mee met m'n vriend in een groepje zitten, koos iemand uit, maar daar bleef het voor mij bij, als het over het luidop-gedeelte gaat. Ik vond het wel "ok" om te luisteren en in stilte deed ik mijn eigen gebed en bad ik ook voor de anderen, maar luidop, nee...

Op de één of andere manier lukt het me niet om luidop met anderen hun aanwezigheid te bidden. Bidden is voor mij (nog) iets heel persoonlijks en het uitspreken van woorden (in mijn hoofd of luidop) is voor mij iets wat nogal emoties opwekt. Het is niet uit schaamte, ik voel me heel fijn en veilig in de gemeente. Ik voel me dus enorm geremd bij zo'n "opdracht": ik voel dadelijk m'n hart sneller slaan, ik krijg het warm, voel emoties opborrelen en sla vanbinnen een beetje tilt. Ik bid veel, maar stil of luidop en alleen. Als m'n vriend er is, bidt hij voor ons luidop en ik in stilte. In de dienst doet hij wel luidop mee, al doet hij het eigenlijk ook niet graag. Als er gewoon algemeen gevraagd wordt om luidop te bidden, zonder groepen, doen we het beide gewoon niet.

Sommigen zeggen dat "dat wel komt", maar anderzijds weet ik niet of ik wel luidop met anderen wìl bidden, buiten mijn vriend om. Ik weet ook niet of ik het ooit wel kàn. God weet wat in me omgaat, wat ik denk en voel en wil, voor mezelf en anderen. Is het voor Hem nodig dat ik luidop bid? Ik twijfel daar persoonlijk aan.

Dus mijn vraag: hoe zit het bij jullie kerk/gemeente en hoe ervaar jij dat persoonlijk?

[Holla 0]

Of je het wilt, is natuurlijk een helemaal persoonlijke keuze.

Ik kom uit een subcultuur/kerk waar ook niet vaak hardop gebeden wordt. Vaak doen alleen dominees en ouderlingen het daar. Toch ben ik blij dat ik nu regelmatig hardop bid met andere gelovigen. Dit omdat je elkaar heel erg kan bemoedigen en God beter kunt leren kennen wanneer je met anderen over je geloof praat. En juist omdat je in het gebed tot God persoonlijk wordt en praat over wat je écht meent, ook al wekt dat emoties op, is het zo goed om dat samen met anderen te doen. God geeft ons de opdracht om samen gemeente te zijn, en voor mij hoort daar het samen bidden ook bij. Maar ik herken wel je moeite er mee hoor, het is sowieso eng om te doen in het begin en ik kan me ook voorstellen dat het moeilijk is om dat met willekeurige mensen uit je gemeente te doen. Wat dat betreft zou het makkelijker zijn wanneer je bijvoorbeeld een bijbelkring had met een vaste samenstelling, zodat je die mensen ook goed leert kennen en het niet zo vreemd is om dan persoonlijke dingen te delen.

[Floes 0]

Ik zit nu sinds oktober/november (weet het niet meer precies) met een stuk of 7-8 gelovigen samen voor een bijbelstudie. Ik ken ze ondertussen dus wel vrij goed en het is echt een fijn groepje. Maar zelfs dan nog, zou ik het nu niet kunnen in dat groepje. Ik denk dat ik jaren ga nodig hebben.

Praten over het geloof doe ik wel heel veel en daar heb ik dan weer geen moeite mee. Ik stel ook alle vragen die in me opkomen. Ook dingen die georganiseerd worden, ik doe daar graag en zo goed als ik kan mee mee. Maar luidop bidden, brug te ver precies

Toevoeging: met mijn vriend luidop bidden, lukt me ook niet. He does the talking, wat niet wil zeggen dat ik het niet fijn vind. Met hem praat ik ook over alles en dat gaat allemaal heel goed. Maar dat bidden luidop dus niet.

[Chealder 1]

In mijn kerk (Evangelisch) wordt dat inderdaad wel eens gedaan tijdens de dienst. Dan zegt de voorganger dat iedereen de mogelijkheid heeft om hardop te bidden. Dan is er een stilte moment waar ieder in de kerk het woord mag nemen en hardop mag bidden. Na ongeveer vijf mensen sluit de voorganger dan het gebed af.

Zelf heb ik nooit hardop gebeden bij zo'n gelegenheid (zo vaak wordt het niet gedaan en zo lang zit ik nog niet bij de kerk), wel een keer kort bij een jongerendienst. Ik vind het wel prettig dat deze mogelijkheid er is.

Als ik alleen tot God bid dan doe ik dat eigenlijk altijd hardop, al praat ik dan meestal wel zachtjes omdat ik niet wil dat mijn familie het hoort. Als er mensen om mij heen zijn dan doe ik het wel in stilte, bijvoorbeeld in de trein of voor het eten als mijn familie erbij is.

Ik denk overigens niet voor God nodig is om hardop te bidden. Hij weet immers wat je denkt. Ik vind het ook prettig om hardop te bidden omdat als ik in stilte bid soms sneller wordt afgeleid als ik nog niet helemaal rustig ben. Ik denk dat je vooral moet doen wat je zelf prettig vindt.

[Floes 0]

Momenten waarop ieder het woord mag nemen, zijn er vrij vaak bij ons. Die worden vanzelf ingevuld en daarbij voel ik ook niet dat het van mij "verwacht" wordt. Maar in die groepjesmomenten voel ik dat wel. Ik weet dat men het mij niet zal "aanrekenen", maar toch voel ik ergens een lichte druk. Het is wat je zegt en dat geloof ik ook: Hij weet wat ik denk, dus waarom "moet" dat zonodig luidop? Nogmaals: iedereen in de gemeente (of zo goed als iedereen ) zal me zeggen dat niets "moet", maar toch...

Luidop alleen bidden, dat lukt me dus wel. Dan voel ik me soms ook emotioneel worden, niet altijd, maar dan zit ik in m'n ei en kan niemand me zien

[Chealder 1]

Vind je het moeilijk om je emoties te tonen als anderen er bij zijn?

Misschien dat dat je dan ook een beetje weerhoudt als je er emotioneel van wordt?

[Eulogía 0]

Ik denk dat hardop bidden Bijbelser is dan stil bidden.

Het is iets dat je tweede natuur kan worden.

Zelf was ik in het verleden traditioneel-protestant en was nauwelijks gewend hardop te bidden.

Bij het zingen in de kerkdienst was ik ook niet gewend om op te staan en mijn handen 'op te heffen'. Nu voel ik me juist onwennig om mijn handen niet op te heffen en te blijven zitten tijdens het zingen.

Het belangrijkst is denk ik te weten dat je vrij bent. Christus heeft Zijn werk op aarde gedaan om de mensen vrij te maken. Je bent vrij om te (aan)bidden zoals je wilt. Hij wil niet dat je opnieuw onder een juk en in slavernij komt, maar Hij wil dat je je vrij kan voelen om wel hardop te bidden of niet, of om wel of niet te staan en om wel of niet de handen op te heffen enz. .

Hij wil je leren om je op alle gebieden van je leven vrij te maken.

[Floes 0]

Vind je het moeilijk om je emoties te tonen als anderen er bij zijn?

Misschien dat dat je dan ook een beetje weerhoudt als je er emotioneel van wordt?

Dat dus helemaal niet. Als er iets is wat ik durf, is het dat wel. Bij niemand heb ik daar moeite mee. Zowel bij positieve als bij negatieve gevoelens. Aanvulling: ik denk dat dit me misschien zo diep raakt, dat ik bang ben net omdat ik mijn emoties zo makkelijk uit. Dat het een overload kan worden of zo. Als m'n vriend luidop bidt, wordt ik ook heel erg diep geraakt en daar gaan altijd emoties mee gepaard. En het is nu niet zo dat ik een overemotioneel persoon ben of bij het minste moet huilen of zo, maar bij dit dus.. wel.

Eulogia, wat je zegt, raakt me wel.

Allemaal al bedankt voor de reacties tot nu toe.

[Chealder 1]

Dat is mooi

Het kan misschien ook een beetje gewenning zijn. Als je er iets voor voelt dan kan je het gewoon een keertje proberen om met iemand hardop te bidden. Kijk maar hoe je je erbij voelt en of je het vaker wilt doen.

God houdt hierom niet minder van je zo lang je in Hem gelooft en op Hem vertrouwt

[Olorin 155]

In de kerk waar ik heen ga is er een vaste tijd in de liturgie ingepland waar mensen de gelegenheid gegeven wordt om God te danken. Degene die daar behoefte aan hebben wachten op elkaar.

[Floes 0]

Olorin, maar daar behoefte aan hebben, heb ik ook. Enkel niet luidop in aanwezigheid van andere mensen.

[Olorin 155]

Olorin, maar daar behoefte aan hebben, heb ik ook. Enkel niet luidop in aanwezigheid van andere mensen.

Ook dat kan, op tal van momenten tijden en buiten de bidstond.

Ik heb er zelf ook niet echt behoefte aan hoor. Ik vind het juist prettig als er een moment van stilte is zodat iedereen in stilte tot God kan bidden, maar dat zit er niet echt in de liturgie van mijn gemeente.

[Dunya 0]

Doe waar jij je prettig bij voelt. Sowieso lijkt me het bidden in groepjes voor afvalligen of concrete mensen die niet tot geloof zijn gekomen zwaar akward... Ik zou me daar persoonlijk niet bij op mijn gemak voelen, omdat je niet in het hart van die persoon kunt kijken. Misschien heeft deze persoon wel degelijk een waar geloof, al past het niet helemaal in joú beeld van het ware geloof.

[Michiel 14]

Is het moment van het hardop bidden een soort gelijk moment, als binnen de gereformeerde traditie, waarin in het afsluitende gebed gelegenheid is in stilte de persoonlijke zaken voor te leggen?

[Michiel 14]

Doe waar jij je prettig bij voelt. Sowieso lijkt me het bidden in groepjes voor afvalligen of concrete mensen die niet tot geloof zijn gekomen zwaar akward... Ik zou me daar persoonlijk niet bij op mijn gemak voelen, omdat je niet in het hart van die persoon kunt kijken. Misschien heeft deze persoon wel degelijk een waar geloof, al past het niet helemaal in joú beeld van het ware geloof.

Afvallige of concreet niet gelovige mensen zullen vast niet een dienst bezoeken op een zondag.

[Floes 0]

Is het moment van het hardop bidden een soort gelijk moment, als binnen de gereformeerde traditie, waarin in het afsluitende gebed gelegenheid is in stilte de persoonlijke zaken voor te leggen?

Ik ken niets van de "gereformeerde traditie", die term heb ik hier in België nog nooit uitgesproken gehoord, enkel hier en daar wat over gelezen, maar het onthouden is nog wat anders

Ik begrijp je zin niet zo goed... hardop... in stilte...

[Michiel 14]

Ik ken niets van de "gereformeerde traditie", die term heb ik hier in België nog nooit uitgesproken gehoord, enkel hier en daar wat over gelezen, maar het onthouden is nog wat anders

Ik begrijp je zin niet zo goed... hardop... in stilte...

Dan lees je niet goed, want ik zei niet dat er hardop gebeden wordt, maar vraag naar de vergelijking binnen de gereformeerde traditie.

[Dunya 0]

Doe waar jij je prettig bij voelt. Sowieso lijkt me het bidden in groepjes voor afvalligen of concrete mensen die niet tot geloof zijn gekomen zwaar akward... Ik zou me daar persoonlijk niet bij op mijn gemak voelen, omdat je niet in het hart van die persoon kunt kijken. Misschien heeft deze persoon wel degelijk een waar geloof, al past het niet helemaal in joú beeld van het ware geloof.

Afvallige of concreet niet gelovige mensen zullen vast niet een dienst bezoeken op een zondag.

Nee, maar daar bidden ze voor. Achter hun rug om dus eigenlijk. Ik vind het huichelachtig gedrag. Laat iedereen zijn eigen weg gaan. Het oordeel is niet aan jou.

[Floes 0]

Ik heb je zin verkeerd begrepen door het gebruik van je tweede komma die eigenlijk overbodig is en je zin een andere betekenis geeft Sorry, beroepsmisvorming.

Maar nee, dat is dus geen soort gelijk moment. Het gaat tot nu (tot wat ik heb meegemaakt) niet over persoonlijke zaken.

[Michiel 14]

Nee, maar daar bidden ze voor. Achter hun rug om dus eigenlijk. Ik vind het huichelachtig gedrag. Laat iedereen zijn eigen weg gaan. Het oordeel is niet aan jou.

Niets huichelachtigs aan en ook geen oordeel wordt er uitgesproken. Er wordt gewerkt vanuit een paradigma, die ingegeven wordt door geloof. Het is de vraag om het behoudt van die niet-gelovige vanuit het paradigma van de Christen.. Het zou je sieren enige vorm van inlevingsvermogen te tonen.

[Dunya 0]

Nee, maar daar bidden ze voor. Achter hun rug om dus eigenlijk. Ik vind het huichelachtig gedrag. Laat iedereen zijn eigen weg gaan. Het oordeel is niet aan jou.

Niets huichelachtigs aan en ook geen oordeel wordt er uitgesproken. Er wordt gewerkt vanuit een paradigma, die ingegeven wordt door geloof. Het is de vraag om het behoudt van die niet-gelovige vanuit het paradigma van de Christen.. Het zou je sieren enige vorm van inlevingsvermogen te tonen.

De vraag om het behoud van een niet-gelovige gaat uit van de propositie dat deze van de weg is afgeweken, het blijkbaar nodig heeft dat iemand voor zijn behoud bidt, want hij heeft iets verkeerds gedaan volgens de wetten van de kerkgangers. Is afgeweken van het rechte pad, of hoe je het wilt noemen. Hiervoor bidden zegt iets over de houding ten opzichte van de niet-gelovige. Voor mij spreekt hieruit een oordeel waar ik me niet prettig bij voel. In mijn visie is God de enige die dergelijke oordelen kan vellen. Mezelf op die positie stellen past me niet.

[Jyoti 0]

In mijn kerk is zoiets niet gangbaar (tenminste "vrij" gebed, er worden wel vaststaande gebeden luidop samen gebeden), maar ik kom wel eens in evangelische gemeenten waar het een pak gebruikelijker is. Zelf heb ik er niet zoveel mee, ik bid sowieso liever in stilte, er zijn gelukkig wel voldoende momenten waarop dat kan in onze kerkdiensten. Ook als ik samen bid met vrienden (wat ik helemaal niet zo vaak doe, maar met een paar vrienden kan het wel) is dat in stilte. Ik vind het wel best zo. Ik denk niet dat dit echt een kwestie van goed of fout is, meer van wat bij jou past. Als dat luidop bidden voor jou vervelend is en jij God beter vindt door in stilte te bidden, dan is dat prima en hoef je je niet opgejaagd te voelen om daar wat aan te veranderen.

[Ursa 1]

In mijn kerk bidt meestal alleen de voorganger (predikant) namens de gemeente hardop.

Ik heb wel goede ervaringen met persoonlijk (met een aantal mensen) en groepsgebed. Vaak omdat je dan ook dingen kunt delen en voor elkaar kunt bidden. Alleen zou ik niet zo gauw hardop (gekke Vlamingen met hun 'luidop' ) bidden. Ik denk dat dat wel kan helpen te focussen op wat je wilt zeggen tegen God (in gedachten ben je nu eenmaal sneller afgeleid) en de formulering daarvan. Toch zal ik het niet zo gauw doen, een stuk gewenning misschien, en ook dat je dingen met God deelt die nogal privé zijn.

Ik denk dat hardop bidden Bijbelser is dan stil bidden.

[Eulogía 0]

Dat is geen argument, Ursa.

Gelovigen in de Bijbel kennen een heel andere bid-cultuur dan veel Nederlanders. Gebed vond soms plaats met het hele lichaam, luidop, soms roepend, soms met gebed in tongentaal enz. . 'Handen-vouwen-en-ogen dicht' kom je in de Bijbel niet tegen.

[Ursa 1]

Het gegeven dat er in de Bijbel verschillende vormen zijn van bidden zegt helemaal nul komma niets over wat de juiste, al dan niet 'Bijbelse' bidpraktijk is. Als die al bestaat. Sorry voor de offtopicheid van dit puntje, maar ik vond dit echt nergens over gaan. Ik bedoel het niet spottend, ik vind het alleen een rare redenering.