Table top RPG

[Pinkeltje 0]

Ik kwam de term al ergens tegen: table top RPG's. Ik neem de term gelijk maar over, want ik neem aan dat hiermee wordt bedoeld: rollenspellen die je uitvoert onder leiding van een Game master en waarbij je voornamelijk dobbelstenen en een potlood gebruikt. Ik ben sinds vorig jaar een enthousiast speler van de 'setting' Vampire (dark ages), een rpg waarin je een vampier speelt met unieke skills/stats (vaardigheden, alles wordt verengelst tegenwoordig, he ), afhankelijk van de clan waar je bij hoort.

Zoals in de meeste RPG's nemen magie, geweld, list en bedrog, diplomatie een belangrijke plaats in in Vampire. Daar komt het element bij van het drinken van bloed van (on)schuldige mensen bij.

Nu vermaak ik me heel erg met roleplayen, maar ik zie ook wel wat morele bezwaren tegen dit soort spellen: het occulte karakter van het spel, het geweld, etc. De vampiers die ik speel, doen dingen die ethisch bepaald niet verantwoord zijn, ik hoef het vast niet allemaal uit te spellen. (Het kwam naar ik me goed herinner ook al ter sprake in een topic over games) Ik ben zelf van mening dat ik het wel kan verantwoorden om dit soort spellen te doen, met als voornaamste reden dat je een rol speelt. Ik zie het nog niet gebeuren dat ik dingen in mijn eigen leven zou doen die ik met mijn vampier in dat spel wel doe.

Wat is jullie mening hierover?

[Machiavelli 0]

Dat vampieren sinds Anne Rice lame zijn.

[Archillion 0]

Dat vampieren sinds Anne Rice lame zijn.

En sinds Twilight weer hip.

[Machiavelli 0]

Dat vampieren sinds Anne Rice lame zijn.

En sinds Twilight weer hip.

Nee, ze zijn nog steeds lame. Bloedzuigende levende doden als romantische helden is simpelweg lame en een bloedzuigende levende tienerdode met stalkersneigingen is zo mogelijk nog lamer.

[Archillion 0]

Don't upset the fangirls.

Ontopic; in mijn ogen is er niks mis met roleplayen, zolang je maar weet dat je het speelt en niet te erg er in op gaat. Hetzelfde als met acteren.

[Machiavelli 0]

En een wat serieuzer antwoord: Als jij dit naar God toe kunt verantwoorden lijkt het mij niet te problematisch.

[Archillion 0]

Ik herinner me dat ooit een stukje las van een meisje die vondt dat Pokémon van de duivel was omdat; "God geen gele muis met een bliksemschichtvormige staart heeft geschapen". Dit heeft verder niks met RPG te maken, maar je kan ook overdrijven. Voor de meeste mensen is de grens tussen realiteit en fantasie wel duidelijk genoeg om zelf een oordeel te kunnen maken.

[Ursa 1]

En een wat serieuzer antwoord: Als jij dit naar God toe kunt verantwoorden lijkt het mij niet te problematisch.

Ik kan Machiavelli goed volgen hierin. Op zich zijn de ideeën uit 'Vampire: Dark Ages' niet heel erg christelijk te noemen. Toch vind ik het roleplayen an sich niet verkeerd. Je speelt immers een rol; als ik een computer spel doe waarin ik karakters bestuur die geweld kunnen plegen of spells kunnen casten (excuse my english), dan doe ik dat ook niet per se zelf. Ik vind het wat schimmiger worden als het om dingen als occultisme of duivelsaanbidding gaat (sommige clans uit Vampire: Dark Ages houden zich bezug met zulke duistere praktijken). Dat is dan vooral op basis van gevoel: ik voel me daar dan niet lekker bij, dus doe ik het niet.

[Chealder 1]

Ik ben een enkele jaren geleden ook een fanatiek roleplayer geweest. Dan geen tabletop, maar wel online. Dat was op een spel waar je geheel je eigen wereld mag verzinnen en je eigen karakters mag omschrijven. Je mag dus alles zelf bepalen. Het roleplayen gaat dan via posts; je typt wat en de ander typt daarop een antwoord. Dat kan misschien saai klinken, maar als je je fantasie op de vrije loop mag laten en een medespeler hebt die dat ook goed en enigszins reëel kan (voorzover RPGs reëel zijn dan, maar niet dat je iemand zomaar dood maakt ofzo) kan dat erg gaaf zijn. Ik merk dat het inmiddels mijn interesse want minder heeft, maar ik zou het nog best leuk vinden om te doen omdat ik weet dat als je met goede roleplayers speelt het echt leuk kan zijn. Ik heb er alleen geen tijd meer voor.

Ik denk niet dat er iets mis mee is, zo lang je weet dat het een rol is die jouw poppetje speelt. Persoonlijk zou ik me niet bezig houden met roleplays waarin duivelsaanbidding of dergelijke heel duistere dingen in voorkomen, maar in mijn roleplays heeft mij katmenswezentje maar al te vaak magie gebruikt en elementen onder controle gehouden. Hier zat echter geen goed of kwaad dingetje aan. Ik verantwoord het naar God toe als gewoon een beetje ontspanning, uiting van creativiteit en in mijn ogen onschuldig vermaak, en heb er ook geen slecht gevoel bij als ik het doe.

[Hongerige Wolf 0]

Ik vind er niet zo gek veel aan. Ik deed weleens D&D (?) met huisgenoten en na een uur ging ik dan de boel saboteren van pure verveling.

[Olorin 155]

Wat is jullie mening hierover?

Ik ben gek op tabletop RPG. Ik vermaak me er enorm mee en kan er helemaal in op gaan. Maar het kost wel de nodige voorbereiding en mensen waar ik het mee speel wonen niet in de zelfde straat, dus het komt er af en toe van.

Je hebt opzich verschillende spelsystemen en settings, dus ik denk dat als je er problemen mee hebt dan is er vast wel een RPG te vinden waar niet zoveel raars in zit. En als 'rare' dingen een klein detail zijn in het spel, dan kan de storyteller het er ook uit laten.

De RPG waar ik aan mee doe zit overigens wel vol met magie en hier en daar enkele weerwolven, demonen en dat soort figuren.

Ik zelf heb er eerlijk gezegd niet zoveel moeite mee.

[Jyoti 0]

Oeh, nog een tabletop-fan. Ik speel al jaren vampire: the maquerade (hoewel het sinds ik in Nederland woon wel wat minder geworden is, in een ander land wonen dan je roleplay-maatjes heeft begrijpelijkerwijs een ietwat negatieve invloed op je speelfrequentie ) en ik vind het nog steeds ontzettend boeiend. Net het feit dat het spel je soms voor morele vraagstukken zet vind ik een van de dingen die het boeiend maken. In character word je geconfronteerd met bepaalde morele keuzes, maar als speler word je er ook mee geconfronteerd dat je personage, als je het goed speelt, die keuzes soms anders invult dan jij zelf zou willen doen. Hoe anders, dat hangt maar net van je personage af, maar het roept sowieso vragen op. Dat heeft mij meer dan eens aan het denken gezet over wat ik belangrijk vind, hoe ik zelf zou reageren in een bepaalde situatie, dat soort dingen. Het is een spel en wat mij betreft kan in een spel heel veel, maar als je het met aandacht speelt en betrokken bent bij je personage (en ik merk dat ik dat wel ben, ik heb mijn personage jarenlang ontwikkeld, ik heb het gevoel dat ik haar echt heb zien groeien) kun je er zelf ook veel uit halen. Pas als je merkt dat wat je in het spel doet een negatieve invloed heeft op jou als persoon, zou ik me zorgen gaan maken.

[Pinkeltje 0]

... In character word je geconfronteerd met bepaalde morele keuzes, maar als speler word je er ook mee geconfronteerd dat je personage, als je het goed speelt, die keuzes soms anders invult dan jij zelf zou willen doen. Hoe anders, dat hangt maar net van je personage af, maar het roept sowieso vragen op. Dat heeft mij meer dan eens aan het denken gezet over wat ik belangrijk vind, hoe ik zelf zou reageren in een bepaalde situatie, dat soort dingen.

Dat is nou precies wat ik de charme vind van rpg

En bij vampire heb je bij uitstek de mogelijkheid om echt te roleplayen, met name verbaal/sociaal.

Bedankt voor de reacties tot zover. Ik ken ook mensen die geroleplayed hebben maar op basis van geloofsovertuiging radicaal gestopt zijn met spelen, waarschijnlijk vanuit het idee dat het occult is, ik ben er niet helemaal zeker van. Daarom heb ik hier ook een topic geopend om er achter te komen wat je erop tegen kunt hebben, maar ik geloof dat de stemming nogal positief is

[Olorin 155]

Bedankt voor de reacties tot zover. Ik ken ook mensen die geroleplayed hebben maar op basis van geloofsovertuiging radicaal gestopt zijn met spelen, waarschijnlijk vanuit het idee dat het occult is, ik ben er niet helemaal zeker van. Daarom heb ik hier ook een topic geopend om er achter te komen wat je erop tegen kunt hebben, maar ik geloof dat de stemming nogal positief is

Ik ben er juist makkelijker in geworden denk ik. 10 jaar geleden zou ik denk ik meer moeite hebben in de RPG waar ik de laatste jaren actief in ben.

Ik speel in een RPG wat draait om magiërs in het Mythisch Europa van de hoge middeleeuwen. Zeg maar het middeleeuws Europa waar de volksverhalen, mythen en volksgeloof ook werkelijk zijn. Wat mij erin trekt is de orginele fantasy setting, het voor mij best originele spelsysteem en de middeleeuwse setting die schrikbarend historisch correct zijn (er hebben ook historici aan meegewerkt). En ook heel belangrijk: ik ben gek op tovenaars. Het is vreselijk uitgebreid. Of je op avontuur in het middeloosten wilt, of dat je character eens in de academische wereld in zich in de neo platonische school wilt verdiepen, het kan allemaal en er zijn boeken over geschreven als storyguide. Oja, en je kunt ook mirakels bezoeken, Thomas Aquino vermoorden, of je met verboden dingen bezig houden zoals het occulte en bezeten raken, of een vampier opjagen of op ketters vermoorden etc. Maar het zwaartepunt van het spel is dat je een magiër bent in een geheime orde en bezig bent met wat je als magiër wilt. En daar ben je redelijk vrij in. Van eeuwig studeren in je lab, tot je magie gebruiken tegen je vijanden. Maar als je graag een enorm magisch kasteel wilt bouwen met je magie, dan kan dat, of misschien zoek je naar het eeuwige leven, of ben je met rare bizarre dingen bezig, of heb je als droom een amulet te maken waar elke ketter in een straal van een kilometer door sterft, zoek je naar wereldheerschappij, wil je de wereld vernietigen, of juist beschermen, etc. Magie in dit spel is een heel stuk complexer dan in spelsystemen als D&D.

Ik amuseer me er iig erg mee.