Gebed als levensbron

[Annatar 0]

Beste mensen,

Ik open dit topic omdat ik het fijn zou vinden getuigenissen van users over dit onderwerp te lezen. Daarom heb ik het ook in het forumonderdeel \"Getuigenissen\" gezet. Dit is dus geen discussietopic.

Zelf merk ik dat gebed een dagelijkse bron van vreugde is. Als ik niet (goed) bid dan gaat het ook minder goed. Dan verflauw en verslap ik en gaan er allerlei dingen mis. Als ik in het gebed blijf dan is dit anders. Gebed is voor mij het dagelijks contact maken met God.

In dit topic wil ik mensen vragen om wat te vertellen over hun eigen gebedsleven en wat dit voor hun doet. Wat voor gebeden doe je per dag en hoe doe je dat? Merk je hier ook de uitwerking van in je inwendig leven?

Ik hoop dat dit een mooi topic wordt waarin we elkaar kunnen opbouw met getuigenis.

Groetjes,

Bonaventura

[Morphogenesis 4]

Zelf heb ik maar 1 soort gebed, en dat is 'mijn' gebed. Ik 'improviseer' op moment, en het is geen standaard gebed. (Dit kan negatiever opgevat worden dan dat ik feitelijk bedoel )

Het gebed kan verschillende invloeden op mij hebben. Ik kan enorm blij en verheugd worden in God, opgelucht voelen, inzicht krijgen, maar ook spontaan beginnen te huilen.

Wanneer ik een goed gesprek heb gehad, lijkt het vaak nadat ik amen heb gezegd, alsof ik ineens weer terug ben in mijn kamer, alsof ik ergens anders was. Beetje vaag klinkt dat, maar wie herkent dat ?

[MarloesFollowsJesus 0]

Quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 19:19:14 schreef Morphogenesis het volgende: Wanneer ik een goed gesprek heb gehad, lijkt het vaak nadat ik amen heb gezegd, alsof ik ineens weer terug ben in mijn kamer, alsof ik ergens anders was. Beetje vaag klinkt dat, maar wie herkent dat ?

Ik herken dat. Ik voel me vaak ook heel rustig nadat ik heb gebeden, alsof alles van me af is gevallen.

Ik heb ook geen standaard gebed maar bid gewoon voor de dingen die me bezig houden, mensen die het nodig hebben, dingen die me te wachten staan enz.

En ik herken trouwens ook dat wanneer ik niet (goed) bid het minder goed met me gaat.

Zo zien we maar weer dat bidden heel belangrijk is!

[Jalikaatje 1]

Ja, dat herken ik wel! Dat ik dan, als ik mijn ogen weer open doe ik ineens weer 'terug ben', niet op een zweverige manier, maar alsof je even op een andere locatie bent geweest.

Ik bid ook 'uit de losse pols', maar probeer alle toonaarden terug te laten komen. Dankzeggen, lofprijzen, zonden opbiechten, bidden voor persoonlijke zaken, bidden voor anderen. Soms bid ik heel lang voor iedereen die ik ken en soms bid ik vanalles voor mezelf. Verschilt een beetje per keer Ik merk wel dat sinds ik die toonaarden hanteer (in het begin wel even wennen, nu is het automatisme) mijn gebeden wat 'completer' zijn.

Vaak zeg ik 'amen' als afsluiting, maar zodra ik ga liggen om te slapen bid ik toch nog een beetje door. Ik voel me altijd zo rot als ik al biddend in slaap val (dus zonder af te sluiten halverwege een gesprek ik slaap vallen), maar niet als ik al een keer amen heb gezegd. Hmmm, klinkt wel een beetje maf als ik het zo opschrijf.

Gebed kan mij soms heel emotioneel maken en soms onaangeroerd laten. Er zijn momenten dat de tranen over mijn wangen stromen als ik aan het dankzeggen ben, soms voel ik me nog hetzelfde als voordat ik begon te bidden, soms ben ik gefrustreerd en lijkt het niet te lukken. Regelmaat helpt mij heel erg, maar ik ben er niet gedisciplineerd in. Ik probeer elke avond voor het slapen te bidden, maar vaak ook overdag. Op de fiets, op mijn werk, in pauzes, onderweg met ov. Dan praat ik in gedachte met God.

Wat ik nu probeer is bidden voor mensen die ik absoluut niet mag. Zo wil ik mijn persoonlijke wrok de kop indrukken, als je voor iemand blijft bidden wordt het na een tijdje moeilijker om negatief tegenover hem/haar te staan. Pfff, ik vind het niet makkelijk, maar ik hoop dat het gaat werken.

Hm, beetje rommelige post zo geloof ik. Ik brei er maar eens een einde aan

[Robert Frans 1.653]

Ach Jalikaatje, wat is er nou mooier dan om in de armen van je Beminde in slaap te vallen, zodat Hij je kan toedekken en een nachtkusje kan geven? Vertrouwelijker kun je het haast niet krijgen, toch?

Zelf bid ik enkele keren per dag (op een vrije dag vaker dan op een werkdag) het getijdengebed, een soort liturgische kerkdienst in mijn eentje, met een hymne, enkele psalmen, een lofzang uit de Schrift, een korte Schriftlezing, de lofzang uit het Evangelie en een aantal voorbeden. Door de psalmen bidt Christus door mij en ik door Christus. Hoewel enkel mijn lippen bewegen, is het toch een dialoog tussen Hem en Mij, waarbij ik ook God prijs in sombere momenten, of voor het leed in de wereld bid als ik blij ben.

Ik kan het niet meer missen. De teksten en de stiltes die ik her en der aanhoud zijn vol rijkdom, ook al ben ik er met mijn geest niet altijd helemaal bij. Verstrooiïng ligt altijd op de loer, maar door gewoon door te bidden en die afdwalende gedachten zo goed als het kan aan God op te dragen, wordt het gebed toch niet verstoord. Waarbij ik op zondag het absolute hoogtepunt van mijn gebedsleven mag vieren in de Mis.

[Morphogenesis 4]

Quote:

Op zaterdag 14 augustus 2010 20:10:27 schreef Jalikaatje het volgende: Ja, dat herken ik wel! Dat ik dan, als ik mijn ogen weer open doe ik ineens weer 'terug ben', niet op een zweverige manier, maar alsof je even op een andere locatie bent geweest. Ik bid ook 'uit de losse pols', maar probeer alle toonaarden terug te laten komen. Dankzeggen, lofprijzen, zonden opbiechten, bidden voor persoonlijke zaken, bidden voor anderen. Soms bid ik heel lang voor iedereen die ik ken en soms bid ik vanalles voor mezelf. Verschilt een beetje per keer Ik merk wel dat sinds ik die toonaarden hanteer (in het begin wel even wennen, nu is het automatisme) mijn gebeden wat 'completer' zijn. Vaak zeg ik 'amen' als afsluiting, maar zodra ik ga liggen om te slapen bid ik toch nog een beetje door. Ik voel me altijd zo rot als ik al biddend in slaap val (dus zonder af te sluiten halverwege een gesprek ik slaap vallen), maar niet als ik al een keer amen heb gezegd. Hmmm, klinkt wel een beetje maf als ik het zo opschrijf. Gebed kan mij soms heel emotioneel maken en soms onaangeroerd laten. Er zijn momenten dat de tranen over mijn wangen stromen als ik aan het dankzeggen ben, soms voel ik me nog hetzelfde als voordat ik begon te bidden, soms ben ik gefrustreerd en lijkt het niet te lukken. Regelmaat helpt mij heel erg, maar ik ben er niet gedisciplineerd in. Ik probeer elke avond voor het slapen te bidden, maar vaak ook overdag. Op de fiets, op mijn werk, in pauzes, onderweg met ov. Dan praat ik in gedachte met God. Wat ik nu probeer is bidden voor mensen die ik absoluut niet mag. Zo wil ik mijn persoonlijke wrok de kop indrukken, als je voor iemand blijft bidden wordt het na een tijdje moeilijker om negatief tegenover hem/haar te staan. Pfff, ik vind het niet makkelijk, maar ik hoop dat het gaat werken. Hm, beetje rommelige post zo geloof ik. Ik brei er maar eens een einde aan

Heel herkenbaar

[BookerT 0]

Ik rommel met de beste bedoelingen wat aan. Maar ik merk dat ik er baat bij heb.

[Annatar 0]

RobertF als ik je zo hoor heb je de hoogste toppen van de mystieke berg al bereikt.

[Jyoti 0]

Mijn gebedsleven is iets te afhankelijk van mijn gemoedstoestand merk ik, hoewel het er ook wel weer invloed op heeft. Als ik me rot voel, vind ik het moeilijker om te bidden, ik probeer het wel maar het stelt vaak weinig voor dan. Als ik me wat beter in mijn vel voel, kom ik er makkelijker toe. En soms he, soms lijkt het gewoon zo juist te zitten, dan is er geen weerstand meer, geen moeite, maar gewoon een heel natuurlijke dankbaarheid en verbondenheid, lijkt het alsof de hele schepping op zo'n volkomen heldere wijze van Hem spreekt en alles zo prachtig is zoals het is en loop ik met een grote glimlach gewoon intens gelukkig te zijn. Op zo'n dagen ervaar ik ook geen scheiding meer tussen bidden en niet bidden, alles is op zo'n moment een gebed, dan lijkt het wel alsof Zijn naam weerklinkt in het ritme van mijn voetstappen, het in- en uitademen, het kloppen van mijn hart. Maar ja, de dag nadien is dat dan weer voorbij en moet ik mezelf aanporren om toch gauw even danku te zeggen voor het eten.

Ik bid zelf heel spontaan eigenlijk, voor mij is spontaan bidden ook niet moeilijk of raar of onwennig (wat ik soms wel eens hoor van mensen). Ik probeer wel bewust meer ritme en vastheid erin te brengen, ik denk dat dat goed is, ik denk dat je zowel spontaniteit als regelmaat moet hebben in je gebedsleven en die tweede pool is bij mij onderbelicht. Ik probeer er echt aan te denken te bidden bij het eten, meestal lukt dat ook wel hoewel ik het soms ook stomweg vergeet, dat is het nadeel aan een niet-christelijke omgeving waarin zoiets er nooit vast in gezeten heeft. Op die manier heb ik, als ik het tenminste niet vergeet, toch een aantal vaste ankerpunten in mijn dag waarop ik bid. Ik bid dan ook vaak vrij uitgebreid, het gebeurt wel eens dat het niet veel meer is dan "danku voor het eten, amen" maar meestal neem ik dat toch als moment om ook voor andere dingen te danken en eventuele zorgen en vragen enzo bij Hem neer te leggen. Ik probeer ook de gewoonte van mijn lief om 's avonds voor het slapen te bidden, over te nemen, maar het gebeurt nog al te vaak dat ik er niet aan denk. Ik merk wel dat we elkaar best veel kunnen leren en dat we elkaars gebedsleven ook wel in zekere zin aanvullen. Ironisch aangezien ik katholiek ben en hij evangelisch en de clichés daarbij net omgekeerd zijn, maar ik merk dat mijn lief veel meer vastheid en regelmaat daarin heeft, waar ik wel wat van kan leren, terwijl hij bij mij net de spontaniteit ziet die hij zelf minder heeft en waar hij dan zelf ook van leert.

[Robert Frans 1.653]

Bonaventura, dat weet ik niet. Ik ervaar dat lang niet altijd zo, maar ik wéét dat de Mis het hoogtepunt is en ik wéét dat het getijdengebed de dialoog tussen Christus en mij is. Soms mag ik dat ook echt ervaren, maar vaker is het weten al genoeg om door te gaan.

[Hongerige Wolf 0]

Ik bid één tot twee keer per dag. 's Morgens lees ik uit mijn dagboekje, waarbij ik ook altijd een spontaan gebed doe. Soms extreem kort, soms heel lang. Later op de dag doe ik soms nog even God op mijn iPod, maar daar heb ik niet altijd zin in. De afwisseling tussen spontaniteit en regelmaat waar Iria het over heeft zoek ik ook, en meestal heb ik die ook wel. Ik ben niet echt een type voor getijdengebeden en dat soort spul, bij mij gaat dat toch al snel voelen alsof ik moet presteren, en dat is niet zo stimulerend denk ik.

[Annatar 0]

Zelf bid ik, net als Robert, het getijdengebed. Verder woon ik een paar keer per de eucharistieviering bij en probeer ik een aantal andere vaste punten in de dag aan te houden om te bidden (opstaan, slapengaan, angelus om twaalf uur).

Verder probeer ik ook om dagelijks spontaan gebed te doen. Soms in de vorm van een langer gebed voor het slapengaan of tijdens een wandeling. Ook probeer ik dagelijks een stuk uit de bijbel te lezen in combinatie met een ander inspirerend boek (dit kan heel verschillend zijn: van een mystieke schrijver uit de Middeleeuwen tot een gedicht van Oosterhuis).

Dat is de theorie. In de praktijk loopt het wel aardig maar lang niet altijd. Vaak doe ik dingen niet of raak ik verstrooid. Wat dat betreft herken ik wel wat HW zegt. Het is goed om geen dingen te doen die gaan voelen als een "competitie spiritueel krachtpatsen" want voor je het weet stort je hele gebedsleven in elkaar en heb je helemaal niets meer.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Ook probeer ik dagelijks een stuk uit de bijbel te lezen

Vroeger deed ik dat op een apart moment van de dag, namelijk na het avondeten. Maar ik merkte dat ik het ging afraffelen, daarom heb ik het bijbellezen geïntegreerd in het bidden. Dat afraffelen hangt ook weer samen met het feit dat ik vond dat ik het moest doen.

Quote:

Dat is de theorie. In de praktijk loopt het wel aardig maar lang niet altijd. Vaak doe ik dingen niet of raak ik verstrooid. Wat dat betreft herken ik wel wat HW zegt. Het is goed om geen dingen te doen die gaan voelen als een "competitie spiritueel krachtpatsen" want voor je het weet stort je hele gebedsleven in elkaar en heb je helemaal niets meer.

Ik heb soms ook gewoon ordinair geen zin. Vroeger voelde ik me dan schuldig omdat ik het niet gedaan had, en/of ik dwong mezelf om het tóch te doen. Het werden daardoor lege rituelen waarvan ik niet het idee had dat ik er mezelf of God echt een lol mee deed. Het enige dat ik echt moet, is dat dagboekje, omdat anders het schema in de war loopt. Maar ik mag dan wel een dag spijbelen en dat de volgende dag weer inhalen. Dat is de marge waarbinnen ik mag aanrommelen. Het gekke is dat sinds ik er een tikje relaxter mee omga, ik er veel meer aan heb om te bidden. Ik ben zelf ontspannen, en durf veel meer bij God te brengen op die manier, dingen waar ik vroeger niet de rust voor had.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 15 augustus 2010 00:13:37 schreef Bonaventura het volgende: RobertF als ik je zo hoor heb je de hoogste toppen van de mystieke berg al bereikt.

Volgens Augustinus moet je daar toch eerst dood voor zijn?

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op zondag 15 augustus 2010 12:09:31 schreef Bonaventura het volgende: Het is goed om geen dingen te doen die gaan voelen als een "competitie spiritueel krachtpatsen" want voor je het weet stort je hele gebedsleven in elkaar en heb je helemaal niets meer.

Mede door mijn karakter (nogal 'alles of niets') heb ik hier veel last van gehad. Ik deed heel veel (getijdengebed, 3 of 4x/week naar de Mis, bijbellezen, bidden voor het eten, soms een rozenhoedje, enz.) en soms ging dat goed en soms (nou ja, vaak) ging dat minder goed. Het hing soms meer van mezelf dan van God af, leek het wel.

Nu lijkt dat (eindelijk) veranderd te zijn. Mijn uiterlijke gebedsleven is steeds minder geworden en nu zit ik al maanden op het voor mij absolute minimum van 1x/week naar de Mis en 1x/week één getijdengebed (meestal de lauden op zondagochtend) + bidden voor het eten en af en toe bijbellezen (dat laatste zal ik na mijn huwelijksluiting dagelijks gaan doen, omdat mijn vriend een leesschema van zijn kerk aanhoudt en dat willen we samen gaan doen).

En raar maar waar, maar hier voel ik me heel goed bij! Ik bid heel erg zelden in gedachten met woorden, maar ik voel dat mijn hart op God gericht is. Het is een soort 'post-verliefdheid', een houden-van wat ergens diep vanbinnen zit. Anders kan ik het niet uitleggen. Dat geeft voor mij ook wel aan dat het huidige uiterlijke gebedsleven, hoe minimaal het ook is, goed is voor mij.

Een andere aanwijzing voor dat het wel snor zit, is mijn reactie toen ik een tijdje geleden door medicijngebruik een aantal weken totaal helemaal niets van het geloof ervoer. Ik had er geen moeite mee om te geloven puur als wilsakt. Ik kon de gehele geloofsbelijdenis biddend opzeggen, waarbij ik alles ervan geloofde, omdat ik kóós ervoor te geloven, niet omdat ik er ook maar iets van voelde. Later verdween deze nogal nare bijwerking van dat medicijn, maar het heeft me wel geholpen om mijn geloof te versterken en te beseffen dat het niet op het drijfzand van de pure emotie is gebouwd

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op zondag 15 augustus 2010 12:09:31 schreef Bonaventura het volgende: Zelf bid ik, net als Robert, het getijdengebed. Verder woon ik een paar keer per de eucharistieviering bij en probeer ik een aantal andere vaste punten in de dag aan te houden om te bidden (opstaan, slapengaan, angelus om twaalf uur). Verder probeer ik ook om dagelijks spontaan gebed te doen. Soms in de vorm van een langer gebed voor het slapengaan of tijdens een wandeling. Ook probeer ik dagelijks een stuk uit de bijbel te lezen in combinatie met een ander inspirerend boek (dit kan heel verschillend zijn: van een mystieke schrijver uit de Middeleeuwen tot een gedicht van Oosterhuis). Dat is de theorie. In de praktijk loopt het wel aardig maar lang niet altijd. Vaak doe ik dingen niet of raak ik verstrooid. Wat dat betreft herken ik wel wat HW zegt. Het is goed om geen dingen te doen die gaan voelen als een "competitie spiritueel krachtpatsen" want voor je het weet stort je hele gebedsleven in elkaar en heb je helemaal niets meer.

als je het echt ziet als een verplichting en geen keuze stort je gebedsleven niet zomaar in elkaar denk ik. Vooropgesteld dat je wel enigszins blijft geloven natuurlijk. Als je in het begin al zelf mag weten of je dit en dat wel bidt of niet, dan is het logisch dat het een wedstrijdje wordt en je de ene dag vol goede moed alles bidt en de andere dag je er zat van bent en het weer laat verslonsen.

Ik bid zelf 5 keer per dag omdat het gewoon moet. Al is het dan op sommige dagen enkel een ritueel, het is wel iets stabiels in mijn leven en een middel om het geloof en God nooit helemaal te vergeten.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 16:06:49 schreef Luxuria het volgende: [...] als je het echt ziet als een verplichting en geen keuze stort je gebedsleven niet zomaar in elkaar denk ik. Vooropgesteld dat je wel enigszins blijft geloven natuurlijk. Als je in het begin al zelf mag weten of je dit en dat wel bidt of niet, dan is het logisch dat het een wedstrijdje wordt en je de ene dag vol goede moed alles bidt en de andere dag je er zat van bent en het weer laat verslonsen. Ik bid zelf 5 keer per dag omdat het gewoon moet. Al is het dan op sommige dagen enkel een ritueel, het is wel iets stabiels in mijn leven en een middel om het geloof en God nooit helemaal te vergeten.

Wowzer, vijf keer!

Maar ja, daar heb je ook wel weer een punt. Als het alleen die dingen zijn en als je daar jaar in jaar uit aan vast houdt, is er niks aan de hand. Maar ja, als het geen verplicht onderdeel van je geloof is heb je het toch maar een beetje zelf bedacht, en dan is het denk ik niet zo handig als het een leeg ritueel wordt. Ik had ook de neiging om er steeds meer bij te bedenken trouwens, ook zoiets.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 09:31:33 schreef wateengedoe2 het volgende: Nu lijkt dat (eindelijk) veranderd te zijn. Mijn uiterlijke gebedsleven is steeds minder geworden en nu zit ik al maanden op het voor mij absolute minimum van 1x/week naar de Mis en 1x/week één getijdengebed (meestal de lauden op zondagochtend) + bidden voor het eten en af en toe bijbellezen (dat laatste zal ik na mijn huwelijksluiting dagelijks gaan doen, omdat mijn vriend een leesschema van zijn kerk aanhoudt en dat willen we samen gaan doen).

Hé dat is wel een verandering inderdaad. Ging dat geleidelijk? En hoe kwam het? Voel je je hier beter bij?

[Annatar 0]

Luxuria ben je moslim?

[Étoile 0]

toen ik op HW's link 'dagboekje' klikte, kreeg ik een virusdetectie oid, mss even oppassen?

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 20:33:40 schreef Hongerige Wolf het volgende: [...] Samengevoegd: [...] Hé dat is wel een verandering inderdaad. Ging dat geleidelijk? En hoe kwam het? Voel je je hier beter bij?

Aanvankelijk met grote schokken van heel veel vs. nauwelijks nog iets doen (en me daar dan schuldig over voelen). Maar het afgelopen jaar is het allemaal wat geleidelijker gaan lopen. En toen ik een half jaar geleden weer eens in het klooster was, deed ik daar lang niet alles mee én voelde me daar gewoon goed bij. Het was voor mij een duidelijke aanwijzing dat ik mijn kloosterroepingsonderzoek nu echt helemaal afgerond had - ook zo'n gebedsritme 'in de wereld' is niet voor mij. Ik ben later nog eens teruggeweest in het klooster, en zal dat zeker ook blijven doen. Maar dan kan het best zijn dat ik zin heb om uit te slapen tot aan het ontbijt, en de metten en lauden gewoon oversla

En ja, ik voel me er veel beter bij! Wat voorheen zo zwart-wit was bij mij, blijkt nu zowaar kleur te bevatten! (is trouwens ook op vele andere gebieden van mijn leven zo)

---

Samengevoegd:

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 20:44:15 schreef Étoile het volgende: toen ik op HW's link 'dagboekje' klikte, kreeg ik een virusdetectie oid, mss even oppassen?

Ja, Avast geeft hier ook aan dat er malware (kwaadaardige code) op die site staat.

[Jyoti 0]

Admod note: Link met mogelijk virusrisico weggehaald.

HW, ik heb je post niet gelockt dus je kan naar believen editten en er opnieuw een link van maken naar een site die wel veilig is.

[Étoile 0]

HEt boek waar ze naar linkte was iig : 'Verborgene die bij ons zijt'. Verschillende mensen uit verschillende kerken hebben er aan meegeschreven, het is onder redactie van Wim Dekker. Ik heb em ook, vind het absoluut een aanrader

[dingo 166]

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 20:44:15 schreef Étoile het volgende: toen ik op HW's link 'dagboekje' klikte, kreeg ik een virusdetectie oid, mss even oppassen?

Het ziet er inderdaad uit als een malwarebesmetting, ik zal Jos Douma even mailen.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op maandag 16 augustus 2010 20:33:40 schreef Hongerige Wolf het volgende: [...] Wowzer, vijf keer! [afbeelding] Maar ja, daar heb je ook wel weer een punt. Als het alleen die dingen zijn en als je daar jaar in jaar uit aan vast houdt, is er niks aan de hand. Maar ja, als het geen verplicht onderdeel van je geloof is heb je het toch maar een beetje zelf bedacht, en dan is het denk ik niet zo handig als het een leeg ritueel wordt. Ik had ook de neiging om er steeds meer bij te bedenken trouwens, ook zoiets.

leuk plaatje.. vind mezelf alleen niet goed ofzo, normaal gesproken heb ik nergens de discipline voor. Ik wou voornamelijk aangeven dat het dus wel mogelijk is om zoiets vol te houden, als je maar gelooft dat het een plicht is.

@Bonaventura; Ja ik ben moslim.

[Robert Frans 1.653]

Ook een verplichting kan zwaar op de maag liggen en moeilijk vol te houden zijn. Zou bijvoorbeeld het moslimgebed elke keer ongeveer een half uur duren, dan zou het ook voor veel mensen een zware strijd worden om dat vol te houden. Het ligt er ook net aan hoe je leefwijze is.

Op een vrije dag is het mij niet zo moeilijk om vier keer per dag te bidden en enkele hoofdstukken uit de Schrift te lezen. Met een goede dagindeling kom je een heel eind. Op een werkdag is het een ander verhaal. Dus dan bid ik minder vaak. Ik denk dat bijvoorbeeld de salaat mij dan best zwaar zou kunnen vallen. Niet vanwege haar lengte, maar juist vanwege die harde verplichting en ook omdat de tijdsstippen per dag weer anders zijn. Een plicht kan ook wurgend werken.

Het belangrijkste is denk ik gewoon om goed naar je geest te luisteren en hetgeen altijd aan te blijven houden wat je minimaal aankan als je je niet zo goed voelt. Soms zul je dan misschien toch geneigd zijn meer te doen, soms misschien weer minder. Maar als je er bewust mee bezig bent, uit liefde voor God, dan zal het gebedsleven zich uiteindelijk gewoon stabiliseren. Plicht of geen plicht.

[-JmB- 0]

Ik bid dagelijks in het OV. Ben dagelijks een aardige tijd onderweg en met name in de vroege ochtend ervaar ik het als heel ontspannend en prettig om me met God te verstaan.

Niet dat ik hele rozenkransen bid, het is meestal een onze Vader met een weesgegroet en een paar persoonlijke gedachtes die niet altijd even coherent door mijn geest flitsen. Meestal vraag ik of de Heer mijn geliefden ook deze dag weer onder zijn hoede wilt nemen. Ik heb het nooit getimed maar ik denk dat het al met al niet langer dan 15 minuten duurt. Aansluitend luister ik naar de dagelijkse Pray as you Go podcast Dit kan ik iedereen aanraden.

Sinds een paar maanden probeer ik voor het slapen gaan, lig door de week meestal eerder in bed dan de Frau, een Psalm te lezen en daar kort over te mediteren. Lukt niet altijd even briljant, aangezien ik vrij snel in slaap val.