Problemen tussen mijn vriend en ik.

[Corine93 0]

Hooi,

Ik zit op dit momment met een groot probleem, en wanneer die niet snel opgelost word ben ik bang dat ik toch mijn relatie met me vriend moet gaan verbreken.

Ik heb al ong. 2jaar met mijn vriend (22). Ik zelf ben nu nog 16. Het 1e jaar ging al niet echt geweldig omdat mijn ouders er flink tegen waren maar tussen hem en mij ging het goed. Maar nu is echt alles verandert.

We lopen nu als 2vreemde naast elkaar. En het probleem ligt bij mij, ook al zegt hij dat het 'ons' probleem is. Ik zelf ben geen prater, je kunt gerust zeggen helemaal niet. Mij is nooit geleerd om over dingen te praten. Mijn vriend is het tegenovergestelde geleerd, hij moet over dingen praten om er vanaf te komen en dan word hij pas rustig, terwijl ik er onrustig van word.

Maar hoe ga ik mezelf aanleren om me mond open te trekken? Ik heb liever een onrustig gevoel dan dat het uit gaat. En wanneer hij een gesprek probeert te starten en hij vraagt het dan ben ik het antwoord alweer vergeten of na een paar seconde de vraag ook al.

Brieven schrijven heeft geen zin, omdat hij dat zelf niet wil want hij wil het horen van me. Maar tijdens het schrijven van zo'n brief barst ik vaak al in tranen uit omdat het altijd om de zelfde dingen gaat die niet zijn verandert.

Om mij de tijd te geven om na te denken heeft ook geen zin. Omdat ik er zelf ook nooit later over begin, en het grootste deel al weer kwijt ben.

Ik ben het op dit momment echt zat omdat ik hiermee al een langere tijd mee aan het 'klote' ben. En deze probleempjes worden steeds een groter probleem.

Ik wil er echt vanaf en tot een oplossing komen.

Ik heb het al aan andere gevraagd of zei iets weten maar dan kom ik altijd uit op; brief schrijven of mijn tijd nemen.

Help me A.U.B?

[Eli7 0]

Tsja, dan zijn jullie volgens mij gewoon twee nogal verschillende type persoonlijkheden. De één die verwerkt door te praten en de ander die die behoefte niet heeft. Als je met elkaar door wilt, zal het van beide kanten geven en nemen moeten zijn. Dan is het inderdaad jullie probleem, omdat jullie van elkaar verschillen.

Je zult het op een zekere manier moeten uitspreken en tot een manier van communiceren komen die voor jullie allebei werkt.

[Lizzy! 0]

Hier nog niet zo'n groot praatster (die inmiddels bij haar vriend wel een groot praatster is geworden) Ik heb geen idee of je zin hebt om naar een ervaringsverhaal te luisteren. Maar daarom eerst even 2 vragen:

Wat ik me afvraag: Je zegt: Het eerste jaar ging het tussen mij en hem goed. Praatten jullie toen wel?

Wat ik me nog meer afvraag: Gaat het bij dit praten dan om alle vormen van praten, oftewel: Praten jullie helemaal niet of bijvoorbeeld alleen over koetjes en kalfjes?

[Hongerige Wolf 0]

Ik kan me voorstellen dat het voor jullie allebei nogal irritant is. Hij wil praten en jij niet; de belangen lopen uiteen. Toch is het denk ik wel belangrijk dat jullie een vorm vinden van communiceren die voor allebei prettig is. Dat wil niet zeggen dat jij ineens een ontzettende prater hoeft te worden, er is ook een tussenweg.

Nu kom ik zelf ook uit een gezin waarin niet gecommuniceerd werd. Over gevoelens werd al helemaal niet gepraat. Dat heeft deels denk ik ook wel met ons geloof te maken, want het schijnt echt een fenomeen te zijn onder christenen uit reformatorisch kerken dat het voeren van persoonlijke, emotie-gerichte gesprekken geen belangrijke plaats heeft in het gezinsleven. Toen ik mijn huidige vriendin tegenkwam botste dat gigantisch, want zij komt uit een gezin waar juist veel besproken wordt met elkaar (met haar moeder dan). We hadden daardoor ook vaak ruzie. Ik moest dat dus leren.

Uiteindelijk ben ik in therapie geweest bij een psycholoog, via de huisarts, o.a. om te leren communiceren. Daar bleek dat ik vaak geremd word omdat ik denk dat er allerlei (negatieve) dingen gedacht worden (door de ander, over mij) terwijl dat niet zo is. Dat komt omdat er thuis niet gepraat werd; als je niet praat, moet je het zelf maar invullen. Die invulling werd vaak sterk gekleurd door het beeld dat ik van mezelf had (nl. negatief, waarom zou iemand dan iets positief bedoelen?). Bij dat invullen gaat het vaak mis, waardoor je het gewoon fout hebt en de communicatie alleen nog maar rottiger gaat. Ik zat dus in een negatieve spiraal vast. De psycholoog heeft me (met oefeningen) geleerd niet uit te gaan van wat ik dénk dat de ander denkt, maar uit te gaan van de feiten. Lichaamstaal, wat zegt diegene nu echt? Dus ik moest niet te veel zelf invullen. Daarnaast heb ik ook door die gesprekken aan mijn negatieve zelfbeeld gewerkt zodat ik er minder automatisch van uit ga dat iedereen de pest aan me heeft (dat dacht ik nl. wel een beetje).

Wat ik wil zeggen: er zijn veel mensen die jouw probleem hebben. Als het echt steeds terug komt, en je er bijvoorbeeld ook bij andere mensen last van hebt, is het denk ik wel een idee er iets mee te gaan doen. Daar is geen foefje voor (doe zus, doe zo), maar je moet oefenen en leren je bewust te worden van wat er nu bij jou anders gaat in je hoofd, dan bij mensen die wel kunnen praten. En dat kan denk ik soms het beste met een beetje hulp. Dus je kunt overwegen naar je huisarts te gaan (eventueel met je vriend, ik heb mijn vriendin toen ook meegenomen en die heeft het woord voor me gedaan, zo erg was het met me) en aangeven dat je hulp/training nodig hebt bij het leren praten over je gevoelens, die kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog of een andere vorm van begeleiding. Dat kan helpen om de oorzaak te achterhalen. Vaak wordt een probleem direct minder klein zodra je weet waarom het er is, daar maak je het als het ware onschadelijk mee.

[Corine93 0]

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 12:06:48 schreef Meisj het volgende: Hier nog niet zo'n groot praatster (die inmiddels bij haar vriend wel een groot praatster is geworden ) Ik heb geen idee of je zin hebt om naar een ervaringsverhaal te luisteren. Maar daarom eerst even 2 vragen: Wat ik me afvraag: Je zegt: Het eerste jaar ging het tussen mij en hem goed. Praatten jullie toen wel? Wat ik me nog meer afvraag: Gaat het bij dit praten dan om alle vormen van praten, oftewel: Praten jullie helemaal niet of bijvoorbeeld alleen over koetjes en kalfjes?

In het begin praten we wel, maar niet over de minder leuke dingen en problemen die hij heeft.

Maar het praten zelf is ook minder geworden, en ik kom er langzaamer hand ook erachter dat ik minder gezellig ben dan voorheen. Echt heel raar.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 14:37:07 schreef Hongerige Wolf het volgende: Ik kan me voorstellen dat het voor jullie allebei nogal irritant is. Hij wil praten en jij niet; de belangen lopen uiteen. Toch is het denk ik wel belangrijk dat jullie een vorm vinden van communiceren die voor allebei prettig is. Dat wil niet zeggen dat jij ineens een ontzettende prater hoeft te worden, er is ook een tussenweg. Nu kom ik zelf ook uit een gezin waarin niet gecommuniceerd werd. Over gevoelens werd al helemaal niet gepraat. Dat heeft deels denk ik ook wel met ons geloof te maken, want het schijnt echt een fenomeen te zijn onder christenen uit reformatorisch kerken dat het voeren van persoonlijke, emotie-gerichte gesprekken geen belangrijke plaats heeft in het gezinsleven. Toen ik mijn huidige vriendin tegenkwam botste dat gigantisch, want zij komt uit een gezin waar juist veel besproken wordt met elkaar (met haar moeder dan). We hadden daardoor ook vaak ruzie. Ik moest dat dus leren. Uiteindelijk ben ik in therapie geweest bij een psycholoog, via de huisarts, o.a. om te leren communiceren. Daar bleek dat ik vaak geremd word omdat ik denk dat er allerlei (negatieve) dingen gedacht worden (door de ander, over mij) terwijl dat niet zo is. Dat komt omdat er thuis niet gepraat werd; als je niet praat, moet je het zelf maar invullen. Die invulling werd vaak sterk gekleurd door het beeld dat ik van mezelf had (nl. negatief, waarom zou iemand dan iets positief bedoelen?). Bij dat invullen gaat het vaak mis, waardoor je het gewoon fout hebt en de communicatie alleen nog maar rottiger gaat. Ik zat dus in een negatieve spiraal vast. De psycholoog heeft me (met oefeningen) geleerd niet uit te gaan van wat ik dénk dat de ander denkt, maar uit te gaan van de feiten. Lichaamstaal, wat zegt diegene nu echt? Dus ik moest niet te veel zelf invullen. Daarnaast heb ik ook door die gesprekken aan mijn negatieve zelfbeeld gewerkt zodat ik er minder automatisch van uit ga dat iedereen de pest aan me heeft (dat dacht ik nl. wel een beetje). Wat ik wil zeggen: er zijn veel mensen die jouw probleem hebben. Als het echt steeds terug komt, en je er bijvoorbeeld ook bij andere mensen last van hebt, is het denk ik wel een idee er iets mee te gaan doen. Daar is geen foefje voor (doe zus, doe zo), maar je moet oefenen en leren je bewust te worden van wat er nu bij jou anders gaat in je hoofd, dan bij mensen die wel kunnen praten. En dat kan denk ik soms het beste met een beetje hulp. Dus je kunt overwegen naar je huisarts te gaan (eventueel met je vriend, ik heb mijn vriendin toen ook meegenomen en die heeft het woord voor me gedaan, zo erg was het met me) en aangeven dat je hulp/training nodig hebt bij het leren praten over je gevoelens, die kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog of een andere vorm van begeleiding. Dat kan helpen om de oorzaak te achterhalen. Vaak wordt een probleem direct minder klein zodra je weet waarom het er is, daar maak je het als het ware onschadelijk mee.

Wat jij nu verteld komt heel bekend voor. Ik kom zelf ook uit een christelijke familie en echt praten doen we hier niet. En dat denken wat de ander denkt doe ik ook.

(daar kom ik nu allemaal achter). Best raar eigelijk dat ik er nu pas achter kom terwijl ik het altijd al zo gedaan heb.

Hoe zien de oefeningen er eigelijk uit?

[Lizzy! 0]

Oké.. Mij komt dat ook wel bekend voor. Over minder leuke dingen praten is ook heel moeilijk. Mijn vriend heeft er een halfjaar non stop aandacht aan besteed en oneindig veel geduld gehad om me 'open' te krijgen. Inmiddels is met hem praten zo gewoon geworden dat ik me niet meer voor kan stellen hoe het eerst was.

Met andere mensen praten blijft moeilijk: Ik ben een tijdje geleden via een decaan op de hogeschool doorverwezen naar een studentenpsycholoog. Die studentenpsycholoog heeft me weer doorverwezen naar een andere psychologe.

Ook ik kom uit een christelijk gezin (vrij refo) waar praten over zinnige dingen bijna abnormaal is en dan ook niet gedaan wordt.

Ik ben net vorige week bij een intake gesprek met de nieuwe psychologe geweest. Ze heeft me allereerst de opdracht gegeven om mijn moeder uit te nodigen eens mijn kamer te komen bekijken (dat heb ik inmiddels geprobeerd, maar gaat niet lukken).

En als tweede opdracht moet ik in 2 weken tijd zoveel mogelijk korte gesprekjes proberen te voeren met onbekende mensen (in bijv de trein). Bij deze gesprekjes mag ik niet denken aan wat de ander van me zal denken.

Totnogtoe heb ik 3 keer in de stiltecoupé gezeten en dus nog geen enkel gesprek gevoerd Hopelijk komt dat nog.

[Corine93 0]

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 17:25:29 schreef Meisj het volgende: Oké.. Mij komt dat ook wel bekend voor. Over minder leuke dingen praten is ook heel moeilijk. Mijn vriend heeft er een halfjaar non stop aandacht aan besteed en oneindig veel geduld gehad om me 'open' te krijgen. Inmiddels is met hem praten zo gewoon geworden dat ik me niet meer voor kan stellen hoe het eerst was. Met andere mensen praten blijft moeilijk: Ik ben een tijdje geleden via een decaan op de hogeschool doorverwezen naar een studentenpsycholoog. Die studentenpsycholoog heeft me weer doorverwezen naar een andere psychologe. Ook ik kom uit een christelijk gezin (vrij refo) waar praten over zinnige dingen bijna abnormaal is en dan ook niet gedaan wordt. Ik ben net vorige week bij een intake gesprek met de nieuwe psychologe geweest. Ze heeft me allereerst de opdracht gegeven om mijn moeder uit te nodigen eens mijn kamer te komen bekijken (dat heb ik inmiddels geprobeerd, maar gaat niet lukken). En als tweede opdracht moet ik in 2 weken tijd zoveel mogelijk korte gesprekjes proberen te voeren met onbekende mensen (in bijv de trein). Bij deze gesprekjes mag ik niet denken aan wat de ander van me zal denken. Totnogtoe heb ik 3 keer in de stiltecoupé gezeten en dus nog geen enkel gesprek gevoerd Hopelijk komt dat nog.

haha (niet dat ik je uitlach hoor.)

Ik loop zelf met een hond af en toe, vanmiddag weer geweest maar daar komt net aan hallo uit vandaan. Ze zeggen wel dat je makkelijker contact maakt maar dat valt best mee denk

(ik dacht altijd dat ik een geval apart was, maar nu schijn ik niet de enige gek te wezen haha)

[Lizzy! 0]

Neuh, genoeg andere mensen op de wereld die zoiets hebben hoor

Volgende week donderdag moet ik weer naar die psychologe toe.. als deze oefening mislukt ben ik benieuwd wat ze dan gaat zeggen. Ik kan je wel op de hoogte houden als je wilt

[Corine93 0]

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 17:31:43 schreef Meisj het volgende: Neuh, genoeg andere mensen op de wereld die zoiets hebben hoor Volgende week donderdag moet ik weer naar die psychologe toe.. als deze oefening mislukt ben ik benieuwd wat ze dan gaat zeggen. Ik kan je wel op de hoogte houden als je wilt

Als je dat wilt doen, heel graag. Ben nu al iedergeval een stuk rustiger nu ik wat meer weet.

Nog bedankt!

[annzie 1]

Tja, lastig probleem is dat. In veel mindere mate heb ik dat ook wel, alhoewel ik juist de prater ben en mijn vriend niet, maar mijn vriend zegt gewoon waar hij mee zit en hij moet dat echt uit mij trekken.

Je kunt bijvoorbeeld beginnen gewoon goed (met aandacht) te luisteren naar wat hij zegt, en dan gewoon antwoord geven op zijn vragen. Als hij vraagt 'is er iets' gewoon 'ja' antwoorden. Als hij vraagt 'wat' gewoon kort zeggen wat er is. Het is dooooodeng in het begin, maar als je echt van hem houd wordt het vanzelf beter Het zweet breekt me vaak nog steeds uit als ik het met hem over dingen heb die me dwarszitten, maar als ik lekker tegen hem aankruip voel ik me toch gewoon veilig genoeg om het te vertellen.

Daarom ook deze vraag: voel je je wel veilig genoeg om het aan hem te vertellen? Want als je je niet veilig genoeg voelt om zulke dingen aan hem te vertellen ontbreekt er een fundamenteel iets in jullie relatie..

[BookerT 0]

Misschien is het toch goed als je het opschrijft, of e-mailt, ook al heeft je vriend liever dat je er over praat.

Ik merk dat dingen opschrijven, of e-mailen vaak beter werkt bij mij.In een 1 op 1 gesprek lijkt het wel(of ik kom gewoon de verkeerde mensen in de verkeerde context tegen) of ik overal meteen een pasklaar antwoord voor moet hebben, a la minute. Dat kan ik dus niet. Ik heb een sterk ontwikkeld taalgevoel, dat is het probleem niet. Het is eigenlijk meer, dat zoiets complex als gevoelens(en zeker ls je net als mij ee stoornis binnen het autisme spectrum hebt) omzeten naar woorden, en dan ok nog eens a la minute, ik kan dat niet.Dan merk ik dat een e-mail beter werkt eigenlijk

[Aviator 0]

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 17:35:17 schreef Corine93 het volgende: Als je dat wilt doen, heel graag. Ben nu al iedergeval een stuk rustiger nu ik wat meer weet. Nog bedankt!

Dat is goed om te lezen!

Er zijn al een hoop dingen tegen je gezegd, het lijkt me niet handig om dat allemaal te herhalen

Speelt het misschien ook mee dat je met 16 jaar jezelf steeds meer gaat ontwikkelen, onder de loep nemen en je keuzes maken?

Daarnaast denk ik dat die psychologe die meisj aanhaalt, heel goed kan zijn. Mijn ervaring met de psychologe is erg goed, je leert echt jezelf te uiten, hoe moeilijk dat in eerste instantie ook lijkt. Ik denk dat ik 180 graden gedraaid ben van een heel stil persoon tot iemand die haar zegje durft te doen en dingen onder woorden kan brengen wat eerst onmogelijk leek...

In ieder geval heel veel succes, en vergeet niet dat je niet de enige bent!

Diaan

[Corine93 0]

Quote:

Op dinsdag 01 juni 2010 19:26:23 schreef annzie het volgende: Tja, lastig probleem is dat. In veel mindere mate heb ik dat ook wel, alhoewel ik juist de prater ben en mijn vriend niet, maar mijn vriend zegt gewoon waar hij mee zit en hij moet dat echt uit mij trekken. Je kunt bijvoorbeeld beginnen gewoon goed (met aandacht) te luisteren naar wat hij zegt, en dan gewoon antwoord geven op zijn vragen. Als hij vraagt 'is er iets' gewoon 'ja' antwoorden. Als hij vraagt 'wat' gewoon kort zeggen wat er is. Het is dooooodeng in het begin, maar als je echt van hem houd wordt het vanzelf beter Het zweet breekt me vaak nog steeds uit als ik het met hem over dingen heb die me dwarszitten, maar als ik lekker tegen hem aankruip voel ik me toch gewoon veilig genoeg om het te vertellen. Daarom ook deze vraag: voel je je wel veilig genoeg om het aan hem te vertellen? Want als je je niet veilig genoeg voelt om zulke dingen aan hem te vertellen ontbreekt er een fundamenteel iets in jullie relatie..

Op die momment wil ik juist heel graag tegen hem aanliggen of gewoon een knuffel tijdens zulke gesprekken, maar dat wil hij niet. Hij zei ook toen dat ik dan weer vergeet dat hij een gespreek wil, en geen knuffel tijd.

Maar daar is daar een middenweg in?

---

Samengevoegd:

Pik ik teveel eigelijk van hem?

Omdat hij geen brieven wil schrijf ik ze niet maar vind het voormezelf wel prettiger.

en ik wil op die mommente een knuffel maar hij wil dat niet dus doe ik dat ook niet.

Wanneer ik dat wel doe, Werk ik hem toch flink tegen?

Het is nu echt 2dagen stil. Vanochtent heb ik echt 'goede morgen' uit hem moeten trekken. Zag hem vanaf nog rijden, en net hem nog sms gestuurt maar het blijft stil..

Ik voel me nu echt heel vreemd.

[annzie 1]

Als je hem vertelt dat je je veilig voelt tegen hem aan, en dan vrijer kan/wil praten. Dat zal hij waarschijnlijk wel begrijpen en als jij het toelaat dat hij je dingen vraagt dan. En als je het toelaat dat hij je als het ware 'terugroept' naar het gesprek als je afdwaalt. Als je hem verteld dat je het heel erg moeilijk vind om over dat soort dingen te praten zal hij ook vast wel begrijpen.

Oh, en wat bij mij ook hielp is dat we niet gelijk begonnen met praten over dingen waar ik mee zat, maar dat we eerst gingen praten over het hoe en waarom dat ik het zo moeilijk vond om over lastige dingen te praten. Voor mij was één gesprek daarover voldoende maar misschien heb jij langer nodig, dat kan natuurlijk.

[Corine93 0]

Het is uit.

Vanochtent van hem gehoord in een sms. Gisteren middag nog gesmst naar hem van dat ik weet wat het probleem is van dat praten van mij, kreeg ik toen als niks op terug en die avond reageerde hij ook al niet meer. En toen zakte me blijschap weg van dat ik was gevonden had. Naja. Voel me behoorlijk klote nu als ik dat mag zeggen.. Zien zal ik hem niet meer denk want hij zei zelf ik weet het niet misschien in het weekend, maar misschien is altijd nee geweest bij hem.

[Asteraceae 0]

[Lizzy! 0]

He, wat rot meis..

[Corine93 0]

Iedergeval bedankt voor de reacties en tips.

Groetjes

[JoostG 27]

Iemand die het uit maakt per sms ben je per defintie niet waard..

(plus het is wel het ultieme bewijs dat er iets niet klopte in je communicatie).

Sterkte

[Jalikaatje 1]

Per sms uitmaken, da's erg laf... Hij durft zelf niet eens open te communiceren.

Sterkte meid.

[Olorin 155]

Quote:

Op woensdag 02 juni 2010 10:05:48 schreef Corine93 het volgende: Het is uit. Vanochtent van hem gehoord in een sms. Gisteren middag nog gesmst naar hem van dat ik weet wat het probleem is van dat praten van mij, kreeg ik toen als niks op terug en die avond reageerde hij ook al niet meer. En toen zakte me blijschap weg van dat ik was gevonden had. Naja. Voel me behoorlijk klote nu als ik dat mag zeggen.. Zien zal ik hem niet meer denk want hij zei zelf ik weet het niet misschien in het weekend, maar misschien is altijd nee geweest bij hem.

Wat #@# zeg!

[Corine93 0]

Quote:

Op woensdag 02 juni 2010 11:02:39 schreef Olorin het volgende: [...] Wat #@# zeg!

en daar bedoel je mee?

[Olorin 155]

Quote:

Op woensdag 02 juni 2010 12:17:17 schreef Corine93 het volgende: [...] en daar bedoel je mee?

Dat het nogal rot voor je is.

[Jyoti 0]

Als ik dat lees denk ik dat het probleem toch niet alleen bij jou lag, dit is wel een erg rottige manier om een relatie te beëindigen...

Veel sterkte meid, maar ik hoop dat je toch wat doet met de tips die je hier gekregen hebt, voor deze relatie is het te laat maar werken aan je manier van communiceren kan je misschien nog veel helpen in toekomstige relaties.

[Hongerige Wolf 0]

Hmm. Typisch.