God ervaren door het ritueel

[The Black Mathematician 82]

Het is ongeveer een jaar geleden toen ik in Zuid-Spanje op tour met een orkest was. Mijn zus en haar vriend waren ook in de regio op vakantie en we zijn elkaar meerdere keren tegengekomen. Tijdens de laatste van die ontmoetingen vertelden mijn zus en haar vriend dat ze zich verloofd hadden, waar ik een beetje ondersteboven van was, want ik zag het niet helemaal aankomen. Toen we afscheid namen, liep ik door de stad waar we waren en raakte ik verzeild in een processie. Wellicht omdat ik een beetje in staat van verwarring was vanwege de onthulling van mijn zus, maar die processie maakte enorme indruk op mij: de plechtige ritmes op de snare-drums, de trompetjes met maar één ventiel die weliswaar behoorlijk vals klonken, maar mij toch vanwege de hoge snerpende tonen mij tot op het bot wisten te raken. Ik heb op

een opname van een processie gevonden die qua muziek er erg op leek.

Afgelopen week was het zover en zijn mijn zus en haar vriend in het huwelijksbootje gestapt. Ze zijn beiden behoorlijk gelovig, dus het huwelijk werd in de kerk ingezegend. Ik heb wel vaker een protestantse kerkdienst meegemaakt, en dat vind ik altijd wel grappig, met alle gezangen die ik niet ken is het altijd een leuke oefening om van blad te zingen. Ik heb er in ieder geval geen speciale gevoelens bij. Echter, toen mijn vader mijn zus de kerk binnenleidde, terwijl de kerk een gezang aanhief, kreeg ik geen woord uit mijn strot. De stembanden weigerden volledig, door de emoties was ik niet meer in staat om te zingen. Het was (en is!) zo'n mooi stel. Ik dacht altijd dat ik wel redelijk nuchter was, maar dat bleek dus niet helemaal het geval te zijn. Dat je zus gaat trouwen is iets geweldigs, en ik denk dat als men zoiets vormgeeft in een ritueel, dat mij blijkbaar erg kan raken.

Ik vroeg me af in welke mate christenen dat hebben. Dat ze ontroerd worden door de kracht van rituelen, wellicht dat ze God ervaren door de impact van het ritueel. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat de hostie in de RKK een ritueel is dat mensen heel diep kan raken. Mijn vraag is dus: in welke mate ervaren jullie God door middel van rituelen?

[Eulogía 0]

Quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 12:14:10 schreef The Black Mathematician het volgende: Mijn vraag is dus: in welke mate ervaren jullie God door middel van rituelen?

Niet/nauwelijks.

Heb je iets aan dit topic?

[The Black Mathematician 82]

Ik heb dat topic ook gezien, de insteek leek iets anders te zijn, vandaar een nieuw topic.

[Robert Frans 1.571]

Wat een prachtig filmpje, The Black Mathematician. Inderdaad niet echt helemaal zuiver, maar het gaat door merg en been, zo huiveringwekkend mooi. De schrille trompetten, de meeslepende drums, het plechtige marcheren, de mysterieuze puntmutsen... Je maakt me helemaal blij hiermee.

Ja, rituelen raken mij diep, als ze authentiek zijn en met bezieling en kennis van zaken worden opgedragen. Vooral het Paastriduum, dus van Witte Donderdag tot en met Paaszondag, is vergeven van bijzondere rituelen die mij raken. Dit jaar voor het eerst in een kerk geweest waar álle rituelen met zorg werden opgedragen en was soms echt een beetje ontdaan ervan.

Ik voel rituelen ook als het ware. Ze dringen zeg maar door in mijn hart. Zelfs bij zoiets simpels als opstaan voor de rechter voel ik de plechtigheid, de traditie daarachter. Of als op de universiteit professoren en de pedel met staf in toog lopen vanwege bijvoorbeeld de opening van het academisch jaar: prachtig. Daar loopt niet zomaar een groep hoge heren, daar loopt "de wetenschap," het kennen van het leven.

Nog erger zelfs: ik voelde zelfs meer kriebels bij een eredienst van een hele strenge gereformeerde kerk, dan die van een gewone protestantse kerk. De hele noten, het trage spreken, de vrouwen met het hoofd bedekt: misschien puur gewoonte, maar ik voelde alweer de eeuwenoude traditie daarachter, de onwerkelijkheid werkelijk. Ongestraft anders zijn, als het ware.

Ik moet daarom er dan ook voor blijven waken dat ik niet teveel blindstaar op al die riten, maar me ook besef dat het belangrijker is wat daaráchter zit. Angst of liefde? Geloof of leegte? Het is ook niet echt gemakkelijk te omschrijven, dat liturgische gevoel van mij, maar net zoals muziek of poëzie je naar die andere werkelijkheid kunnen voeren, zo doet liturgie bij mij. Zéker natuurlijk ook bij de sacramenten, in het bijzonder de Eucharistie, waarin God heel direct en zonder omwegen handeld.

[The Black Mathematician 82]

Bedankt voor je mooie post. Naar precies dit soort ervaringen ben ik nieuwsgierig. Je hebt me helemaal begrepen.

[Michiel 14]

Quote:

Op vrijdag 14 mei 2010 12:14:10 schreef The Black Mathematician het volgende: Ik vroeg me af in welke mate christenen dat hebben. Dat ze ontroerd worden door de kracht van rituelen, wellicht dat ze God ervaren door de impact van het ritueel. Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat de hostie in de RKK een ritueel is dat mensen heel diep kan raken. Mijn vraag is dus: in welke mate ervaren jullie God door middel van rituelen?

Pas geleden in de kerkdienst werd ik ook geraakt door het gezang dat we zongen in combinatie met de Schriftlezing en persoonlijke gedachten. Het raakte me in mijn diepste vezel dat gezang op dat moment.

Voor mij is het keer op keer bij de viering van het avondmaal dat de rillingen over mijn rug lopen, vanwege datgene wat het avondmaal uitdraagt. Het besef dat daarbij ontstaat wat Christus voor ons heeft willen doen en hoe wij daar mee omgaan in het huidig leven.

[Annatar 0]

Ik herken veel van wat RobertF zegt. Wat ik zelf ook prachtig vind is het ritueel op Aswoensdag waarbij de priester het voorhoofd van de gelovigen met as tekent terwijl hij zegt "Gedenk o mens dat ge stof zijt en tot stof zult wederkeren". Zeker als dan op de achtergrond een prachtig Gregoriaanse zang klinkt "Inter verstibulum in cinere et cilicio: jejunemus, et ploremus ante Dominum, quia multum misericors est dimittere peccata nostra Deus noster". (Laten wij van klederen veranderen in zak en as: laten we vasten en wenen voor de Heer: want rijk aan barmhartigheid, om onze zonden te vergeven is onze God (Joël 2:13)). Echt geweldig.

Maar ook seculiere rituelen kunnen prachtig zijn. Bij dodenherdenking een stille tocht door de stad lopen en daarna met een grote mensenmassa stil zijn voor het monument vind ik prachtig.

Maar ook de beelden van een militaire parade in Moskou met een defilé van perfect lopende soldaten. Dat kan me ook echt raken.

Een goed ritueel bevat een onzegbare esthetiek. Het is in deze esthetiek dat je God op het spoor kunt komen. De ervaring van ware, het schone en het goede wijst ons naar de bron van die Waarheid, Schoonheid en Goedheid. Die bron identificeer ik vanuit mijn geloof met God. Ik vat een ritueel, evenals bijvoorbeeld de muziek van een groot componist als Vivaldi, op als een platoonse vingerwijzing naar God.

[The Black Mathematician 82]

Bedankt voor jullie mooie verhalen, ik heb ze met interesse gelezen. Hopelijk willen ook andere mensen hun verhalen nog delen