Polyamorie kan dat?

[broer konijn 0]

Hooglied 3:5

Ik bezweer u, gij dochteren van Jeruzalem! die bij de reeën of bij de hinden des velds zijt, dat gij de liefde niet opwekt, noch wakker maakt, totdat het haar luste!

@ gelukkig & wijsheid: Dank je. Veroordelenswaard is de mix in gelijkwaardigheid van begeerte en liefde. Want begeerte (amoureus) heeft niets met liefde (opoffering en bestemming van het leven) te maken. Liefde is opoffering en liefde is het afstaan van het recht op volledige toewijding. Liefde is ook in een bepaalde groep elkaar goed kennen en de harmonie bewaren. Allemaal voorbeelden waardoor in de praktijk situaties in balans lijken te zijn, die niet gaan over LIEFDE, maar over vrede en de liefde van enkelen. Vrede is de liefde van een enkeling in opofferingsgezindheid. Liefde is iets wat je in je definitie hebt ingesloten, maar wat door de definitie niet is genormeerd. Want jouw definitie is niet gericht op liefde, maar op begeerte. Op amoureuze gevoelens en de vrijheid om daarin vrij te zijn. Op het vrijlaten van elkaar om in vrijheid de begeerte te kunnen volgen. Polyamorie, zoals jullie dat kennelijk noemen, is echter een stap voorbij de vormen van liefde van enkelen in lijdzaamheid en opofferingsgezindheid, omdat ingesloten is in jullie definitie dat iedereen er happy bij is. Dan vallen de opofferingsgezinde enkelen uit jullie relaties, en blijven over de egocentrische op begeerte gerichten, die inderdaad prima met elkaar verder kunnen. Maar dat heeft niets met liefde te maken. Liefde komt pas aan de orde als er problemen optreden en mensen tekort komen of ongelukkig worden. Maar, kijk dan naar je definitie: die mensen komen in een gezonde polyamoreuze situatie niet voor, want ze worden voldoende geïnformeerd. Nu kan het zijn dat je mening anders is dan hier gecommuniceerd, maar op basis van het gecommuniceerde, zie ik feitelijk echt geen verband tussen jullie begrip en liefde. Vandaar dat ik vraag hoe je het woord amoureus erbij betrekken kunt.

Voel je vrij om te nuanceren, wat in mijn beleving echt heel helder op tafel is gelegd.

[Humanist 0]

In een gezonde polyamoureuze relatie komt niemand tekort en voelt niemand zich minder. Dit wordt bereikt door je te houden aan de kernwaarden van álle polyamoureuze vormen: namelijk openheid, eerlijkheid, samenwerken en communicatie.

Je kunt er wel een prachtige naam voor hebben, maar het is gewoon de situatie accepteren dat iedereen met iedereen naar bed gaat, en dat wordt 'normatief' 'recht' gebreid met de norm dat we het open en eerlijk met elkaar delen.

Waarom is seks met één persoon waar je van houdt geen probleem, maar twee of drie wel? Je reduceert dit soort relaties verder tot grotendeels seksueel, wat in sommige gevallen wel het geval kan zijn, net als bij 'normale' relaties tussen twee personen, maar wat lang niet altijd zo hoeft te zijn.

Ik betrap mezelf er nu op dat ik het woord 'reduceert' gebruik, wat impliceert dat een grotendeels seksuele relatie inferieur is aan een meer platonische relatie, wat eigenlijk nergens op slaat. Want wie ben ik om daarover te oordelen.

Het zieke hier

is dat de norm wordt gebaseerd op instemmend medeweten. Trouw speelt geen rol.

Sorry, is openheid, vertrouwen en een gesloten relatie niet de definitie van trouw?

Liefde speelt geen rol.

Polyamorie

amor1
amor (niet: a·mor)
zelfstandig naamwoord; de (v); meervoud: g.mv.
(1290) Latijn

1.

liefde

Maar begeerte en vrij daaraan toe mogen geven, dat is de norm die leidend is.

Hoewel mij daar persoonlijk niets mis mee lijkt, hoeft dat totaal niet het geval te zijn.

Dat kan zelfs zover gaan dat wie tekort komt of zich minder voelt kan claimen meer amouraliteit te mogen plukken. Dat is Sodom en Gomorra. En treffend is dan dat je het ook kenmerkt als "gezond", wanneer niemand tekort komt of zich minder voelt.

Iemand die meer affectie/seks nodig heeft tegemoetkomen = Sodom en Gomorra. Oké.

In een gezonde relatie erken je juist dat er wel tekortkomingen zijn, en maak je het vlees ondergeschikt aan de geest. Geestelijk is niet platonisch, maar juist vleselijk, om het vlees tegemoet te komen, daar waar de geesten elkaar gevonden hebben en zich met alle lek en gebrek, dienstbaar maken aan elkaar. Maar zoals jij het formuleert, is het een kwestie van elkaars behoeftes laten bevredigen net zolang tot niemand tekort komt. Oh, nee; daar komt het nooit van want de norm wordt al bereikt als er in openheid genoeg wordt gecommuniceerd en samengewerkt.

Het is niet gezond, maar ziek.

Door dergelijke vrijheden toe te staan, maak je alle betrokken relaties eerder meer liefdeloos.

Gelukkig uit niet iedereen zijn/haar liefde zoals jij dat doet. Je bent lekker veroordelend bezig trouwens.

Elke keer dat je een andere vriend bekent, geef je toe aan een ideaalgevoel, waarbij je bij voorbaat trouw en liefde en het bestendigen van het fijne, losknipt. Hoe kun je daar eigenlijk het woord amoureus bij passen?? Dat is toch gewoon het goede gevoel van de eigen relatie halen bij een ander? Kun je normatief even verwerpelijk maar voor je relatie beter, ook het goede gevoel intact houden en dat zuiveren, en de vervulling van de vleselijke begeerten extern inkopen zonder liefdebreuk te plegen.

Liefde in termen van ware liefde vraagt om opoffering tot een hogere moraal van eenwording met een ander. Liefde vraagt om trouw en bestemming tot invulling van je eigen leven. Waar liefde echt als Liefde geldt, is er geen bevredigender niveau nodig dan het niveau van ware liefde. Dat is de liefde waar iemand zichzelf aan een ander kan toevertrouwen zonder in allerlei vage situaties verzeild te raken waarin het geordende en beschermde tot troep wordt, en vervulling van begeerte een belangrijke norm is. En een betrokkene elk moment zich minder kan voelen dan zijn bestemming is, en tekort komt als het gaat om liefde; om een levenspartner die ook zijn leven tot deze liefde heeft bestemd.

Niet iedereen ziet 'ware liefde' op dezelfde manier als jij, gelukkig.

Misschien kan je hier ff lezen voordat je verder gaat oordelen over hoe duivels het wel niet is: http://www.reddit.com/r/polyamory/wiki/faq

[broer konijn 0]

Waarom is seks met één persoon waar je van houdt geen probleem, maar twee of drie wel?

Het eerste is ook een probleem. Het onderscheidende is levens- en lotsverbinding. Het goede koppelen aan het duurzame en het bestendige, en niet daarvan losknippen.

Je reduceert dit soort relaties verder tot grotendeels seksueel, wat in sommige gevallen wel het geval kan zijn, net als bij 'normale' relaties tussen twee personen, maar wat lang niet altijd zo hoeft te zijn.

Ook 'normale' relaties verliezen hun houdbaarheid en duurzaamheid. En ook hun waarde verliest reikwijdte voorbij vervulling van de begeerte, als de norm is afgestemd op de vervulling van de begeerte.

Ik betrap mezelf er nu op dat ik het woord 'reduceert' gebruik, wat impliceert dat een grotendeels seksuele relatie inferieur is aan een meer platonische relatie, wat eigenlijk nergens op slaat. Want wie ben ik om daarover te oordelen.

Het onderscheid zoals jij tegenover elkaar zet slaat nergens op. Platonisch is niet aan de orde, maar wel het ondergeschikt maken van het lichaam aan de geest en van de geest aan de liefde die niet wordt gevoed vanuit begeerte, maar vanuit het verstand. Platonisch heeft hier geen enkele relevantie. Wel het afzien van concrete begeerten, omdat de begeerte wordt onderworpen.

Het zieke hier

Gezonde humor

is dat de norm wordt gebaseerd op instemmend medeweten. Trouw speelt geen rol.

Sorry, is openheid, vertrouwen en een gesloten relatie niet de definitie van trouw?

NEE. Pak een woordenboek om te weten wat de definitie van trouw is.

Liefde speelt geen rol.

Polyamorie

Dat bedoel ik. Contradictio in terminis. Heel hard roepen wat iets is, heeft inhoudelijk nooit veel bewijskracht gehad. Of anders gezegd: wat liefde wordt genoemd, biedt geen liefde meer. Taal verandert met de tijd, en als er geen norm is waaraan de taal wordt geijkt, verandert dus ook de betekenis van liefde in de tijd.

Maar begeerte en vrij daaraan toe mogen geven, dat is de norm die leidend is.

Hoewel mij daar persoonlijk niets mis mee lijkt, hoeft dat totaal niet het geval te zijn.

Open en eerlijk, en samenwerken en communicatie. Ik zie hier geen andere norm gebracht. Jij wel?

Dat kan zelfs zover gaan dat wie tekort komt of zich minder voelt, kan claimen meer amouraliteit te mogen plukken. Dat is Sodom en Gomorra. En treffend is dan dat je het ook kenmerkt als "gezond", wanneer niemand tekort komt of zich minder voelt.

Iemand die meer affectie/seks nodig heeft tegemoetkomen = Sodom en Gomorra. Oké.

Het verschil zit hem niet in het tegemoetkomen, maar in het toestaan om het bij onvervuldheden in vrijheid en samenwerking ergens anders te gaan halen. Dat is wat Lot's gasten overkwam in Sodom. De begeerte werd niet vervuld, en heel de stad ging samenwerken om die behoefte te vervullen. Vond Lot niet zo tof, maar wat die stadsbewoners betreft was er helemaal niets aan de hand. Samenwerking, begeerte, afstemming. Iedereen happy. Alleen zo onbevredigend en frustrerend was het dat een enkeling niet meewerkte aan die algemene eensgezindheid in zo'n hogere moraal (hoger dan in 'normale' maatschappijen gebruikelijk) van behoeftenbevrediging. Het ontbreken van toestemming van de betrokkenen is natuurlijk vreselijk belangrijk; maar eerlijk is eerlijk: was er wel toestemming geweest, dan was ook gelijk iedereen happy geweest. De norm staat of valt dus met toestemming. Vandaar dat de vergelijking met Sodom en Gomorra toepassing vindt.

In een gezonde relatie erken je juist dat er wel tekortkomingen zijn, en maak je het vlees ondergeschikt aan de geest. Geestelijk is niet platonisch, maar juist vleselijk, om het vlees tegemoet te komen, daar waar de geesten elkaar gevonden hebben en zich met alle lek en gebrek, dienstbaar maken aan elkaar. Maar zoals jij het formuleert, is het een kwestie van elkaars behoeftes laten bevredigen net zolang tot niemand tekort komt. Oh, nee; daar komt het nooit van want de norm wordt al bereikt als er in openheid genoeg wordt gecommuniceerd en samengewerkt.

Het is niet gezond, maar ziek.

Door dergelijke vrijheden toe te staan, maak je alle betrokken relaties eerder meer liefdeloos.

Gelukkig uit niet iedereen zijn/haar liefde zoals jij dat doet. Je bent lekker veroordelend bezig trouwens.

Ken je mij op dat vlak? Weet jij hoe ik mijn liefde uit?? Als de norm van waaruit ik spreek algemeen wordt aanvaard, dan was er minder genot dat kan inbreken in bestaande relaties, maar meer liefde. Meer stabiliteit. Meer rust. Meer geborgenheid. Meer trouw. Meer lijdzaamheid. En ook begrip voor de tekorten of de onvervulde behoeften van de ander.

Elke keer dat je een andere vriend bekent, geef je toe aan een ideaalgevoel, waarbij je bij voorbaat trouw en liefde en het bestendigen van het fijne, losknipt. Hoe kun je daar eigenlijk het woord amoureus bij passen?? Dat is toch gewoon het goede gevoel van de eigen relatie halen bij een ander? Kun je normatief even verwerpelijk maar voor je relatie beter, ook het goede gevoel intact houden en dat zuiveren, en de vervulling van de vleselijke begeerten extern inkopen zonder liefdebreuk te plegen.

Liefde in termen van ware liefde vraagt om opoffering tot een hogere moraal van eenwording met een ander. Liefde vraagt om trouw en bestemming tot invulling van je eigen leven. Waar liefde echt als Liefde geldt, is er geen bevredigender niveau nodig dan het niveau van ware liefde. Dat is de liefde waar iemand zichzelf aan een ander kan toevertrouwen zonder in allerlei vage situaties verzeild te raken waarin het geordende en beschermde tot troep wordt, en vervulling van begeerte een belangrijke norm is. En een betrokkene elk moment zich minder kan voelen dan zijn bestemming is, en tekort komt als het gaat om liefde; om een levenspartner die ook zijn leven tot deze liefde heeft bestemd.

Niet iedereen ziet 'ware liefde' op dezelfde manier als jij, gelukkig.

Misschien kan je hier ff lezen voordat je verder gaat oordelen over hoe duivels het wel niet is: http://faq

Gelukkig voor wie korte termijn-oplossingen zoekt en vindt. Ongelukkig voor degenen die via die weg tegelijk meer zoeken te bereiken, en zich binden aan mensen die hun geluk zoeken in de vervulling van de begeerte van de dag.

Ik zie graag de zingevende strekking in je eigen woorden tegemoet.

[Skippy 0]

Laten we even dingen uit elkaar halen:

In heel veel (ik denk de meeste) gevallen houdt polygamie in dat een man meerdere vrouwen heeft. Vrouwen is het in deze gevallen niet toegestaan meerdere partners te hebben, alleen mannen. Dit is ook het geval bij polygamie dat je bij sommige mormonen tegenkomt.

In veel gevallen heeft dit alles te maken met een zeer vrouwonvriendelijke visie. Bijvoorbeeld dat een vrouw alleen gered zou kunnen zijn als ze getrouwd is. Dus dit lijkt me sowieso niet iets wat je als christenen toe moet staan. Gelukkig wijst de hoofdstroming van de mormonen dit tegenwoordig ook af.

Dan heb je nog de polyamorie, waarin de partners (in ieder geval in theorie) gelijkwaardig zijn en dus beiden meerdere partners kunnen hebben. Ik zie het zelf helemaal niet om me heen: de meeste mensen, ook mensen die geen geloof aanhangen, moeten er niet aan denken hun partner te delen met anderen. Het idee dat polyamorie meer geaccepteerd zou worden in deze samenleving en dat we dus als christenen daar ook aan moeten wennen, is volgens mij nergens op gebaseerd.

En zelfs als het wel normaal zou worden in deze samenleving, is het niet iets wat je in mijn ogen moet omarmen. Het mooie van een huwelijk is dat je jezelf volledig aan de ander geeft. Dat je samen 1 wordt. Dat je een exclusieve band hebt die je niet met anderen hebt. Dat je je seksualiteit ook alleen met elkaar deelt en niet met anderen.

Als je daar met allerlei ingewikkelde constructies anderen bij gaat betrekken, doe je mijns inziens ernstig afbreuk aan het huwelijk. Je kunt het nog zo gezellig hebben met zijn drieen, vieren, vijven, of weet ik veel met hoeveel je bent. Maar dat mooie van een huwelijk ben je dan kwijtgeraakt.

[Skippy 0]

Ik ben een voorstander, mits alle betrokkenen dat ook zijn. Ik vind het alleen lastig in de praktijk te brengen. Niet zozeer dat mijn partner een ander heeft, maar meer om er zelf, zonder schuldgevoel, meerdere partners op na te houden.

En waarom heb je een schuldgevoel als je er zo'n voorstander van bent?

[Thorgrem 430]

Ik ben er zelf geen voorstander van maar zie wettelijk geen enkele reden meer om polygamie of welke soortgelijke vorm dan ook te kunnen/willen verbieden.

[Skippy 0]

Ik ben er zelf geen voorstander van maar zie wettelijk geen enkele reden meer om polygamie of welke soortgelijke vorm dan ook te kunnen/willen verbieden.

Volgens mij is het ook niet verboden, alleen zijn polygame huwelijken niet mogelijk. Wat op zich logisch is, want dan is het geen huwelijk meer.

hu·we·lijk (het; o; meervoud: huwelijken) 1bij wet geregelde verbintenis tussen twee personen; echt(vereniging)2plechtigheid bij een huwelijk - See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern= ... PRLVOGpqSo

[Thorgrem 430]

Ik ben er zelf geen voorstander van maar zie wettelijk geen enkele reden meer om polygamie of welke soortgelijke vorm dan ook te kunnen/willen verbieden.

Volgens mij is het ook niet verboden, alleen zijn polygame huwelijken niet mogelijk. Wat op zich logisch is, want dan is het geen huwelijk meer.

hu·we·lijk (het; o; meervoud: huwelijken) 1bij wet geregelde verbintenis tussen twee personen; echt(vereniging)2plechtigheid bij een huwelijk - See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern= ... PRLVOGpqSo

Ach, de betekenis van woorden wordt wel vaker een nieuwe invulling gegeven. Niet zo heel lang geleden was het nog een verbintenis tussen een man en een vrouw.

Pure discriminatie dus van de overheid. Ik vind het dan ook ronduit schokkend dat de voorvechters van het huwelijk tussen twee mensen van het gelijke geslacht zich nu in stilzwijgen hullen.

[MysticNetherlands 298]

edit lama

[Skippy 0]

Ik ben er zelf geen voorstander van maar zie wettelijk geen enkele reden meer om polygamie of welke soortgelijke vorm dan ook te kunnen/willen verbieden.

Volgens mij is het ook niet verboden, alleen zijn polygame huwelijken niet mogelijk. Wat op zich logisch is, want dan is het geen huwelijk meer.

hu·we·lijk (het; o; meervoud: huwelijken) 1bij wet geregelde verbintenis tussen twee personen; echt(vereniging)2plechtigheid bij een huwelijk - See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern= ... PRLVOGpqSo

Ach, de betekenis van woorden wordt wel vaker een nieuwe invulling gegeven. Niet zo heel lang geleden was het nog een verbintenis tussen een man en een vrouw.

Pure discriminatie dus van de overheid. Ik vind het dan ook ronduit schokkend dat de voorvechters van het huwelijk tussen twee mensen van het gelijke geslacht zich nu in stilzwijgen hullen.

Ik denk dat er wel een heel groot verschil zit tussen het homohuwelijk en een huwelijk meer dan twee personen. Die vergelijking vind ik daarom alleen maar kwetsend voor homo's die graag willen trouwen.

[DeThomas 35]

Ik ben een voorstander, mits alle betrokkenen dat ook zijn. Ik vind het alleen lastig in de praktijk te brengen. Niet zozeer dat mijn partner een ander heeft, maar meer om er zelf, zonder schuldgevoel, meerdere partners op na te houden.

En waarom heb je een schuldgevoel als je er zo'n voorstander van bent?

Goede vraag. Ik zou hem niet eenduidig kunnen beantwoorden. Misschien ben ik gevoelig voor het stigma wat er in de maatschappij heerst. Misschien ben ik inconsequent. Misschien emotioneel geblokkeerd. Nogmaals ik wete het niet. Ik koester echt niet de illusie dat ik een perfecte partner ben en ik vraag geen opofferingen van mijn partner. Ik weet dat chirstenen dat een mooie gedachte vinden, ik vind hem een stuk minder mooi.

Ik had een langer antwoord getypt bij een later stuk, maar toen deed mijn computer stout en logde mij uit. Nu heb ik les, dus wellicht volgt dat later.

[annzie 1]

Het idee dat polyamorie meer geaccepteerd zou worden in deze samenleving en dat we dus als christenen daar ook aan moeten wennen, is volgens mij nergens op gebaseerd.

Er is een verschil tussen dat iets meer geaccepteerd wordt en meer gepraktiseerd wordt. Dat jij het niet ziet in je omgeving wil niet zeggen dat het er is. Omdat polyamorie namelijk nog zéér vaak wordt veroordeeld (zie bijv. de post van broer Konijn) zullen de meeste polyamoristen er hard hun best voor doen om hun polyamorische relatie verborgen te houden voor de buitenwereld.

En zelfs als het wel normaal zou worden in deze samenleving, is het niet iets wat je in mijn ogen moet omarmen. Het mooie van een huwelijk is dat je jezelf volledig aan de ander geeft. Dat je samen 1 wordt. Dat je een exclusieve band hebt die je niet met anderen hebt. Dat je je seksualiteit ook alleen met elkaar deelt en niet met anderen.

Als je daar met allerlei ingewikkelde constructies anderen bij gaat betrekken, doe je mijns inziens ernstig afbreuk aan het huwelijk. Je kunt het nog zo gezellig hebben met zijn drieen, vieren, vijven, of weet ik veel met hoeveel je bent. Maar dat mooie van een huwelijk ben je dan kwijtgeraakt.

Hier ben ik het dus niet mee eens. En wel omdat polyamoristen dit soort relaties, inclusief die diepe gevoelens, voor meerdere personen kunnen hebben.

Iets dat ik absoluut niet terug zie komen hier en waar niemand aan lijkt te denken is dat polyamorie voor de meeste polyamoristen geen keuze is maar een geaardheid. De puberteit doorgaan en constant in gevecht zijn met jezelf omdat je verliefd bent op 3 verschillende mensen doen mensen niet voor de lol.

De mensen die zeggen "het verliest zijn waarde" zouden eigenlijk moeten zeggen "het verliest zijn waarde voor mij". Feit blijft namelijk dat het overgrote deel van de wereldbevolking monogaam is ingesteld. Dat bijvoorbeeld het huwelijk voor de gemiddelde persoon minder waarde zou hebben als de relatie open zou zijn is gewoon waar voor sommige mensen. Maar voor polyamoureuze mensen betekent het openen van de relatie juist méér verdieping, méér liefde, óók naar de bestaande partner. Men twijfelt er ook nooit aan dat moeders hun kinderen allemaal evenveel liefhebben, waarom zou dat niet met partners kunnen?

Ook blijven er mensen terugkomen op het feit dat men betwijfelt dat iedereen wel overal vanaf weet. Het is de essentie van polyamorie dat men eerlijk is naar elkaar. Is men dat niet dan kan de persoon wel polyamorisch zijn (in aanleg), maar de relatie is dat niet, net zo min als het gedrag. Zodra er 1 van de partners seks heeft met iemand anders en iemand weet dat niet (en er is geen toestemming voor gegeven, direct of indirect) is er gewoon sprake van vreemdgaan. Dat dat door de persoon in kwestie tóch polyamorie genoemd wordt kan. Er zijn ook mensen die zich christen noemen maar dat niet zijn, er zijn mensen die zich moslim noemen en dat niet zijn (vaak mensen met bommen trouwens) en er zijn Christian Grey's die hun relatie neerzetten als BDSM maar eigenlijk gewoon aan huiselijk geweld doen. Dat een naam verkeerd gebruikt wordt wil niet zeggen dat die verkeerde dingen daar dan ook bij horen. Hoe vaak in dit topic al niet genoemd is dat Mormonengeen christenen zijn, bijvoorbeeld. "Polyamorie" waarbij niet gecommuniceerd wordt en elkaars vertrouwen wordt beschadigd is geen polyamorie maar vreemdgaan.

Een verklaring waarom DeThomas een schuldgevoel zou kunnen hebben is waarschijnlijk omdat hij opgevoed is met de norm dat het “verkeerd†is om met meerdere mensen naar bed te gaan. Veel beginnende polyamoristen (niet dat de DeThomas dat is) hebben deze gevoelens als ze er voor het eerst achter komen dat ze op meerdere mensen verliefd zijn, ze van meerdere mensen houden. Waarom heeft een homo-jongen die opgroeid in een streng christelijk gezin het zo moeilijk met zijn geaardheid? Omdat hij is opgevoed met het idee dat homoseksualiteit fout is. Polyamorie wordt ook nog steeds neergezet als duivels iets, dusja, daar kan men zich best naar over voelen. De post van broer Konijn is een goed voorbeeld van hoe polyamorie nog steeds verketterd wordt in de maatschappij.

Ik koester echt niet de illusie dat ik een perfecte partner ben en ik vraag geen opofferingen van mijn partner.

Dit is dan ook één van de gedachten van polyamorie. Niemand is perfect. Niemand kan al je behoeften vervullen. Het vrijzetten van je partner om die behoeften te vervullen met iemand anders is op die manier een daad van pure liefde en onzelfzuchtigheid. “If you love something, set it free, if it returns, it is yours. If it doesn’t it never was.†Ik persoonlijk vind dat dus juist wél heel erg christelijk. Om zo iets te kunnen doen moet je namelijk vrij zijn van jaloezie (tot op bepaalde hoogte), vrij zijn van onzekerheden over jezelf (jezelf zien zoals God je ziet, weten dat je goed bent zoals Hij je gemaakt heeft), vrij zijn van onzekerheden over de liefde van je partner (hij komt terug, hij houdt niet minder van mij). Wat je zaait, oogst je en als je liefde zaait, zul je liefde oogsten. Geloof (in God, in jezelf, in de ander), Hoop (op een betere toekomst, op God die jou ondersteunt, bijv door fijne mensen op je pad te brengen) en Liefde (moet ik dat nog uitleggen?)

[annzie 1]

Edit: foutje, sorry xD

[Thorgrem 430]

Volgens mij is het ook niet verboden, alleen zijn polygame huwelijken niet mogelijk. Wat op zich logisch is, want dan is het geen huwelijk meer.

hu·we·lijk (het; o; meervoud: huwelijken) 1bij wet geregelde verbintenis tussen twee personen; echt(vereniging)2plechtigheid bij een huwelijk - See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern= ... PRLVOGpqSo

Ach, de betekenis van woorden wordt wel vaker een nieuwe invulling gegeven. Niet zo heel lang geleden was het nog een verbintenis tussen een man en een vrouw.

Pure discriminatie dus van de overheid. Ik vind het dan ook ronduit schokkend dat de voorvechters van het huwelijk tussen twee mensen van het gelijke geslacht zich nu in stilzwijgen hullen.

Ik denk dat er wel een heel groot verschil zit tussen het homohuwelijk en een huwelijk meer dan twee personen. Die vergelijking vind ik daarom alleen maar kwetsend voor homo's die graag willen trouwen.

Ik maak dan ook geen vergelijk. Ik stel dat het begrip 'huwelijk' rekbaar is en geef vervolgens een voorbeeld van die rekbaarheid. Je maakt je wel druk over eventueel gekwetste homoseksuelen maar over eventueel gekwetste polygamisten (in welke variant dan ook) en discriminatie van die mensen zie ik je niet druk maken.

[MysticNetherlands 298]

@annzie: even 2 gedachten die in me opkomen over de praktijk:

1) je spendeert nu eenmaal meer 1:1 tijd met één vaste partner dan met 3 andere partners. Je zult dus per definitie die éne ander beter leren kennen dan die 3 andere.

2) hoe ga je voor 3 tegelijkertijd ernstig zieke vrouwen zorgen? Ik vind het al best zwaar om naast werk etc etc voor 1 24/7 zieke vrouw te zorgen.

Om alleen al deze praktische voorbeelden ben ik geneigd, zonder er verder veel over nagedacht te hebben, om te zeggen dat monogamie verreweg te prefereren is.

Wat vind jij?

[Hitchens 134]

Je kunt er wel een prachtige naam voor hebben, maar het is gewoon de situatie accepteren dat iedereen met iedereen naar bed gaat, en dat wordt 'normatief' 'recht' gebreid met de norm dat we het open en eerlijk met elkaar delen.

Het zieke hier is dat de norm wordt gebaseerd op instemmend medeweten. Trouw speelt geen rol. Liefde speelt geen rol. ...Dat is Sodom en Gomorra.

Het 'zieke' is in dit geval vooral dat het christelijke geloof jou zo bekrompen heeft gemaakt dat je liefde tussen andere mensen niet zult herkennen als het voor je neus gebeurt. Dit soort opmerkingen van jou leiden vooral tot onderdrukking.

[annzie 1]

@annzie: even 2 gedachten die in me opkomen over de praktijk:

1) je spendeert nu eenmaal meer 1:1 tijd met één vaste partner dan met 3 andere partners. Je zult dus per definitie die éne ander beter leren kennen dan die 3 andere.

Is een ander zeer goed kennen noodzakelijk om diegene lief te kunnen hebben? Een pasgeboren kind weet je ook nog niet van wat die leuk vindt, wat voor karakter die heeft etc. Houdt iemand daarom minder van dat kind?

2) hoe ga je voor 3 tegelijkertijd ernstig zieke vrouwen zorgen? Ik vind het al best zwaar om naast werk etc etc voor 1 24/7 zieke vrouw te zorgen.

Dat wordt inderdaad lastig inderdaad. (sowieso prefereer ik "partners" boven "vrouwen" omdat een vrouw net zo goed meerdere mannen kan hebben als een man meerdere vrouwen, en dan hebben we het nog niet over mogelijke homoseksuele relaties). Maar in zo'n geval zal er een keuze gemaakt moeten worden in de tijd inderdaad. Maar vergeet ook niet dat elk van die vrouwen ook weer familie en vrienden heeft die ook kunnen helpen. Polynetwerken (dus inclusief vrienden en familie (al dan niet gekozen) zijn vaak erg hecht, dus je hoeft het als partner in het midden écht niet allemaal alleen te doen. Verder is dit wel een beetje een slippery slope argument. "Wow jij hebt 4 kinderen hoe doe je dat als ze ziek zijn?". Dit zijn ook geen situaties waar je van te voren antwoord op kunt geven. Het enige dat daadwerkelijk in elke situatie van toepassing is, is "er met elkaar over praten". Overigens zullen de zieke partners er zeer waarschijnlijk niet extreem veel problemen mee hebben dat de gezonde partner op bezoek is bij een andere zieke partner, omdat de meesten polyamoristen een gevoel hebben dat in het Nederlands "jalief" wordt genoemd (compersion in het Engels, het tegenovergestelde van jaloers). Dit is een gevoel van genot en geluk dat je hebt als je ziet dat je partner gelukkig is met een andere partner. Waarbij "gelukkig is" heel breed getrokken kan worden, van diepe gesprekken midden in de nacht tot een goeie sekspartij tot ziekenbezoek. Nu is hier natuurlijk ook sprake van individuen en niet iedereen zal dit gevoel direct in dezelfde mate hebben, zeker als er moeilijke omstandigheden zijn zoals ernstige ziekte. Maar dit "jalief" gevoel ligt wel aan de basis van een polyamorisch hart. Iemand die heel vlug stikjaloers is zal heel moeilijk het jalief gevoel ervaren en dus zeer waarschijnlijk een monogame levensstijl prefereren.

Om alleen al deze praktische voorbeelden ben ik geneigd, zonder er verder veel over nagedacht te hebben, om te zeggen dat monogamie verreweg te prefereren is.

Wat vind jij?

Dit is een persoonlijke overweging die je moet maken en als jij vanuit deze overweging kiest voor een monogame levensstijl valt dat alleen maar te prijzen. Zolang de keuze voor een monogame levensstijl bewust gemaakt is valt dat altijd te prijzen

[broer konijn 0]

Is een ander zeer goed kennen noodzakelijk om diegene lief te kunnen hebben? Een pasgeboren kind weet je ook nog niet van wat die leuk vindt, wat voor karakter die heeft etc. Houdt iemand daarom minder van dat kind?

Jij bent grappig. Zo kun je ook een puppy liefhebben. Je kunt niet liefhebben wie je niet kent. Dat anders zien levert eerder een bewijsmiddel op dat liefde bij jou niets anders is dan begeerte. Wat je begeert hoef je niet te kennen, want je begeerte vraagt niet om kennis, maar om vervulling van de begeerte.

Iets dat ik absoluut niet terug zie komen hier en waar niemand aan lijkt te denken is dat polyamorie voor de meeste polyamoristen geen keuze is maar een geaardheid.

Ik denk er wel degelijk aan. De een is homosexueel, de ander pedofiel, en de ander heteroseksueel, en de ander jouw polyamoreel zijn. Waarbij polyamoreel niets anders is dan heteroseksueel met extra belemmeringen. Want een monogaam huwelijk zegt niets over de geaardheid van de mens, maar over de gekozen bestemming van een mensenleven. De geaardheden zijn voorbeelden van de achterstandspositie die een mens kan hebben ten opzichte van een modelmens. Maar in Gods ogen zijn alle modelmensen even verdorven en dienen ze allemaal zichzelf af te sterven, om een pad van heiliging te kunnen gaan. De mens is dus niet klaar zoals hij gemaakt is, maar hij moet juist de aard waarmee hij geboren is kruisigen en afsterven, om tot God te kunnen komen. Daarvan is niet één mens uitgezonderd, want ook Christus is naar het vlees gekruisigd en gestorven. het punt van de eigen zondige aard omarmen, is de eigen wedergeboorte loochenen, en het is Christus en Zijn Offer verloochenen.

Ook blijven er mensen terugkomen op het feit dat men betwijfelt dat iedereen wel overal vanaf weet. Het is de essentie van polyamorie dat men eerlijk is naar elkaar. Is men dat niet dan kan de persoon wel polyamorisch zijn (in aanleg), maar de relatie is dat niet, net zo min als het gedrag.

Eerlijk zijn is een norm van God, die geldt in heel de maatschappij. Maar het is niet zo dat als die norm wordt gehanteerd, alles in de maatschappij goed wordt gemaakt. Toestemmen in het kwaad of ook algemene acceptatie van het kwaad, maakt kwaad niet normatief goed. Alles wat je eerlijk hebt overlegd wordt daardoor nog niet normatief goed gemaakt. Onzedelijk gedrag is geen afhankelijke zaak van toestemming, maar een zaak van goede zeden. Wie geen zeden heeft, die beseft dat niet zo; maar er zijn amper mensen zonder zeden.

Over ervan afweten; je doet net alsof toestemming er altijd komt. Maar dat hoeft helemaal niet. Er kan ook een verzet zijn, of een onwil of een gevoel van ongeluk. En dan is jouw norm dat je moet samenwerken. Dat is echt ongelooflijk vaag. Ga je samen een partner zoeken voor die ander, of jouw bijslaper beter delen. Het was immers een geaardheid van tenminste een van hen. Of stel nu eens even dat toevallig een van de partners jaloezie als geaardheid heeft, dan kun je even goed prachtig gaan formuleren dat polyamoraliteit alleen kan bestaan als dat in volledige beslotenheid doet. Of bijvoorbeeld platonisch. Of bijvoorbeeld juist nadrukkelijk zonder een emotie-relatie eraan te koppelen. We kunnen nog even doorgaan, de mogelijkheden lijken onbeperkt. Vooralsnog is de vergelijking houdbaar met de wereld van Sodom en Gomorra, waarin geen andere seksuele norm geldt dan toestemming tot bevredigende ontspanning. Jalief in jouw termen, dat is daar dat je niet egoïstisch in een hoekje blijft zitten al het mooie voor jezelf te houden, maar zoveel bewoners van Sodom en Gomorra hun geluk gunt. Tempelprostitutie is een mooi voorbeeld van gereguleerde polyamoraliteit. Want het gaat bij een tempel niet om geld, maar om hogere idealen. Om liefde. We hoeven hier echt niet moralistisch te doen over het hebben van allerlei relaties, maar zolang jouw moraal niet is te onderscheiden van die van Sodom en Gomorra, kun je niet serieus verwachten dat op een christelijk forum voor jongeren, veel woorden van respect of tolerantie worden geuit.

"Polyamorie" waarbij niet gecommuniceerd wordt en elkaars vertrouwen wordt beschadigd is geen polyamorie maar vreemdgaan.

Dan is het duidelijk ook in jouw benadering geen geaardheid. Het is wat raar om het houden aan afspraken te beschouwen als een geaardheid, vind je zelf ook niet? En terugrekenend, geldt dus in jouw belevingswereld dat elke zaak van vreemdgaan gelegitimeerd wordt als er toestemming is en openheid. Waarbij we het hebben over een aard van een persoon, dus waar hij in identificatie zich mee vereenzelvigd. Niet echt fijn voor de partners Onzelfzuchtigheid is dan het devies. Is gewoon helemaal niets anders dan elke relatie waarin een van de partners zijn behoefte ergens anders doet. En het is als zo oud als de wereld.

De post van broer Konijn is een goed voorbeeld van hoe polyamorie nog steeds verketterd wordt in de maatschappij.

Nog steeds? Doe normaal! Ik zou wel heel raar zijn als ik het niet verketteringswaardig had bevonden. Natuurlijk valt elke leer van commune-achtig georganiseerde vrije seks buiten elke gangbare maatschappelijke moraal. Stel je nu eens voor dat een van die vrije partners het als een slippertje erbij heeft, gewoon omdat hij die geaardheid heeft. Hij is als hetero nu eenmaal zo geaard, en hij is mens. Kan hij de andere leden van de amoraliteit thuis verwachten om hem te vermanen en te beleren op zijn ontrouw aan de commune. Want een behoefte aan geheimhouding mag niet in de commune en wordt ook niet geaccepteerd als toelaatbare geaardheid.

Ik begrijp echt wel dat je een clubje kunt hebben met geheel gelijkgezinden, maar dat heeft niets te maken met wat je als algemene zaak van geaardheid en samenlevingsvorm neerlegt.

Al met al is je post in mijn beleving een wat rare manier om absoluut goddeloos en maatschappij-ontwrichtend gedrag te willen gaan inbedden in een schijn van moraliteit. Vanzelfsprekend is dat tegen de christelijke godsdienst. Je bent toch op zijn minst wel eens naar iets als een zondagsschool geweest?

Laat mij dus liever gewoon jouw leer verketteren, voordat je nog eens in het dwaze denkbeeld mocht vervallen dat God dit alles ook welgevallig is. De liefde van God vraagt in de eerste plaats om gemeenschap met God. De mens en zijn geaardheid komt op de tweede plaats. Draai je dat om, dan ben je geen kind van God, maar van het vlees.

Het vrijzetten van je partner om die behoeften te vervullen met iemand anders is op die manier een daad van pure liefde en onzelfzuchtigheid. “If you love something, set it free, if it returns, it is yours. If it doesn’t it never was.†Ik persoonlijk vind dat dus juist wél heel erg christelijk.

Laat me je uit de droom helpen. Er is niets christelijks aan. Het vrij laten lijkt wel heel opofferingsgezind, maar dat is het alleen als je eronder lijdt in ellende. In lijdzaamheid en opoffering. het woord onzelfzuchtigheid dat je gebruikt zegt het ook. Maar liefde in een relatie is dat je die onzelfzuchtigheid helemaal niet in hoeft te roepen op de hoofdzaken, omdat er iemand is die heeft gekozen en verklaard dat jij het zelf bent die voor hem de hoogste waarde op deze aarde vertegenwoordigt, zelfs zodanig dat al het goede en al het slechte alleen met jou gedeeld wordt, omdat jij voor hem of haar de verbinding bent met het allerbeste wat hij in zijn leven wil hebben en ook bereid is om te gaan doen. Op die manier wordt een relatie iets van een hogere orde, dan de mens alleen is. Liefde in een relatie maakt de partners tot bijzonderheden in een wereld van begeerte en voor de rest onverschilligheid. Jij maakt het hogere echter platvloers, en het seksuele als dingetje voor seksverslaafden, om dat te presenteren als hogere liefde. Misschien een idee om die zogenaamde gemeenschapszin in onzelfzuchtigheid te gaan toepassen in de materie? Deel je goederen en je geld met mensen die je aardig vind, om hen daarmee te behagen. Daarmee kun je testen of het onzelfzuchtigheid was, of juist heel specifiek zelfzucht, tot vervulling van een gemeenschappelijke begeerte. Want waar jij spreekt over onzelfzuchtigheid en liefde, gaat het steeds domweg om ruimte voor het vrije volgen van de begeerte van de ander.

Om zo iets te kunnen doen moet je namelijk vrij zijn van jaloezie (tot op bepaalde hoogte), vrij zijn van onzekerheden over jezelf (jezelf zien zoals God je ziet, weten dat je goed bent zoals Hij je gemaakt heeft), vrij zijn van onzekerheden over de liefde van je partner (hij komt terug, hij houdt niet minder van mij). Wat je zaait, oogst je en als je liefde zaait, zul je liefde oogsten. Geloof (in God, in jezelf, in de ander), Hoop (op een betere toekomst, op God die jou ondersteunt, bijv door fijne mensen op je pad te brengen) en Liefde (moet ik dat nog uitleggen?)

God is jaloers. Hij eist de eerste plaats en alle aandacht. Bevrijd zijn van jaloezie, is het verliezen van het exclusieve. Die norm is niet christelijk en niet maatschappelijk moreel. Lijkt me typisch een zaak waarmee onrechtvaardigen zich indekken tegen zwakkeren en onnozelen. Daarmee wordt elke vorm van vreemdgaan en elke zaak van onrecht, als een zaak die getolereerd kan worden. Want toestemming neemt het karakter van vreemdgaan en onrecht weg. Je eigen woorden. Waarom zou openheid en eerlijkheid zo belangrijk zijn, als vergeving en onzelfzuchtigheid een norm is?

Het is zaak om jezelf te zien zoals God je wil zien. Je bent niet goed zoals God je gemaakt heeft. God vraagt alles en ook het meeste, je eigen leven; om dat af te sterven en een nieuw leven te beginnen.

Ja; leg liever uit wat liefde is. Als je alle begeerte en sekszucht uit de liefde snijdt, vervalt de behoefte aan allerlei escapades. En dan ineens kunnen al die mooie relaties ook bestaan zonder seks en allerlei spinsels in begeerte.

Dat neemt niet weg dat er misschien geen relatie meer wordt gevonden die een hogere vorm van liefde ervaart. Dat kan natuurlijk. En het is wellicht een groot probleem. Liefdeloosheid heerst waar de zegen wordt weggenomen, en heel een maatschappij kan worden vervuld met wrevel als het gaat om het goede doen en bouwen. Want men weet dat het niet werkt. Zoals in de tijd van Noach, vlak voor de zondvloed. Maar dat geeft geen pas om van de liefdeloosheid een norm te maken om toch te krijgen aan begeerte, wat God als zegenrijke vrucht van de maatschappij heeft afgenomen.

[broer konijn 0]

Je kunt er wel een prachtige naam voor hebben, maar het is gewoon de situatie accepteren dat iedereen met iedereen naar bed gaat, en dat wordt 'normatief' 'recht' gebreid met de norm dat we het open en eerlijk met elkaar delen.

Het zieke hier is dat de norm wordt gebaseerd op instemmend medeweten. Trouw speelt geen rol. Liefde speelt geen rol. ...Dat is Sodom en Gomorra.

Het 'zieke' is in dit geval vooral dat het christelijke geloof jou zo bekrompen heeft gemaakt dat je liefde tussen andere mensen niet zult herkennen als het voor je neus gebeurt. Dit soort opmerkingen van jou leiden vooral tot onderdrukking.

Dat klopt. Want het begrip liefde wordt door jou seksueel geduid. Maar liefde heeft niets met begeerte naar seks te maken. Begeerte is er, en de liefde maakt het tot iets moois, of zelfs tot iets dat wordt opgeofferd. Want liefde is hoger van norm en hoedanigheid, dan begeerte.

[kriss 0]

Tevens heb ik al meerdere keren zien passeren dat polyamorie slecht zou zijn voor de kinderen. Onderzoek heeft uitgewezen dat polyamorie nooit een slechtere invloed heeft dan de huidige norm van monogamie. In het slechtste geval is een kind in een poly-gezin dus net zo goed of slecht af als een kind in een mono-gezin. In het geval van een goedwerkend poly-gezin echter zijn er sterke aanwijzingen dat deze kinderen beter af zijn. Zijn krijgen meer zelfvertrouwen, zijn beter in staat om hun emoties te benoemen, er over te praten en er mee om te gaan en gaan over het algemeen een bredere sociaal-emotionele ontwikkeling aan (vanaf pagina 37).

Het zal allemaal best dat het wetenschappelijk bewezen is dat dit allemaal 'goed' voor kinderen zou zijn, ik geloof er geen barst van en denk dat dit niet de realiteit is. Een kind zal heus niet staan te juichen hoor, als 'pappa vanavond niet bij mamma, maar bij zijn vriendin gaat slapen' sterker nog, een kind wordt vaak niets gevraagd over deze samenlevingsvorm en dient zich hier verplicht in aan te passen. Ik kan mij niet aan de indruk ontrekken, dat het gewoon pure echoïsme van de ouders, die hun verlangens boven die van de kinderen stellen.

[Quest 90]

Tevens heb ik al meerdere keren zien passeren dat polyamorie slecht zou zijn voor de kinderen. Onderzoek heeft uitgewezen dat polyamorie nooit een slechtere invloed heeft dan de huidige norm van monogamie. In het slechtste geval is een kind in een poly-gezin dus net zo goed of slecht af als een kind in een mono-gezin. In het geval van een goedwerkend poly-gezin echter zijn er sterke aanwijzingen dat deze kinderen beter af zijn. Zijn krijgen meer zelfvertrouwen, zijn beter in staat om hun emoties te benoemen, er over te praten en er mee om te gaan en gaan over het algemeen een bredere sociaal-emotionele ontwikkeling aan (vanaf pagina 37).

Het zal allemaal best dat het wetenschappelijk bewezen is dat dit allemaal 'goed' voor kinderen zou zijn, ik geloof er geen barst van en denk dat dit niet de realiteit is. Een kind zal heus niet staan te juichen hoor, als 'pappa vanavond niet bij mamma, maar bij zijn vriendin gaat slapen' sterker nog, een kind wordt vaak niets gevraagd over deze samenlevingsvorm en dient zich hier verplicht in aan te passen. Ik kan mij niet aan de indruk ontrekken, dat het gewoon pure echoïsme van de ouders, die hun verlangens boven die van de kinderen stellen.

Een kind heeft een stabiele en liefdevolle situatie nodig, het helpt als de ouders gelukkig zijn in welke vorm dan ook, zolang er maar afspraken zijn.

[DeThomas 35]

Het zal allemaal best dat het wetenschappelijk bewezen is dat dit allemaal 'goed' voor kinderen zou zijn, ik geloof er geen barst van en denk dat dit niet de realiteit is. Een kind zal heus niet staan te juichen hoor, als 'pappa vanavond niet bij mamma, maar bij zijn vriendin gaat slapen' sterker nog, een kind wordt vaak niets gevraagd over deze samenlevingsvorm en dient zich hier verplicht in aan te passen. Ik kan mij niet aan de indruk ontrekken, dat het gewoon pure echoïsme van de ouders, die hun verlangens boven die van de kinderen stellen.

het is wetenschappelijk bewezen, maar je gelooft het toch niet? Goh, fascinerend, maar niet echt verrassend.

Maar zal ik je eens iets vertellen? het idee dat mijn vader bij mijn moeder "sliep", vond ik ook tamelijk onprettig. Je wil gewoon niet weten wat het seksleven van je ouders is, noch vind ik dat ouders daar veel over kwijt moeten.

[MysticNetherlands 298]

edit lama

[MysticNetherlands 298]

Is een ander zeer goed kennen noodzakelijk om diegene lief te kunnen hebben? Een pasgeboren kind weet je ook nog niet van wat die leuk vindt, wat voor karakter die heeft etc. Houdt iemand daarom minder van dat kind?

Er is denk ik a) een héél groot verschil tussen de liefde van ouders en n pasgebiren kind enerzijds en de liefde tussen twee volwassenen anderzijds, en een relatie is meer dan alleen liefde. Een relatie is héél hard werken, dat kost tijd en energie. Denk je dat gezien je bij n polygame relatie waarschijnlijk gemiddeld minder tijd met één ander doorbrengt je die ander dus minder kent en dus minder goed kunt aanvoelen, stimuleren etc?

Dat wordt inderdaad lastig inderdaad. (sowieso prefereer ik "partners" boven "vrouwen" omdat een vrouw net zo goed meerdere mannen kan hebben als een man meerdere vrouwen, en dan hebben we het nog niet over mogelijke homoseksuele relaties).

Oke, ik projecteerde even mijn eigen geaardheid, maakt voor de strekking denk ik niet uit

Maar in zo'n geval zal er een keuze gemaakt moeten worden in de tijd inderdaad. Maar vergeet ook niet dat elk van die vrouwen ook weer familie en vrienden heeft die ook kunnen helpen. Polynetwerken (dus inclusief vrienden en familie (al dan niet gekozen) zijn vaak erg hecht, dus je hoeft het als partner in het midden écht niet allemaal alleen te doen.

Ik kan niet oordelen of 'poly-netwerken' erg hecht zijn over t algemeen. Ik weet wel dat over t algemeen die andere vrienden en gezinnen ook allemaal hun eigen sores hebben. Het lijkt me dat een gezin in eerste instantie de basis is voor haar eigen onderhoud. Anderen aanspreken kan altijd natuurlijk, maar vormt n belasting.

een beetje een slippery slope argument. "Wow jij hebt 4 kinderen hoe doe je dat als ze ziek zijn?". Dit zijn ook geen situaties waar je van te voren antwoord op kunt geven.

Snap ik. Maar volwassen mensen die op n gegeven moment ouder worden krijgen vaker te kampen met relatief permanentere kwalen. Het is dus een reëler scenario denk ik. Overigens ben ik, maar meer gezien andere redenen (bevolkingsgroei) geen voorstander van gezinnen met veel kinderen maar sat terzijde.

dat daadwerkelijk in elke situatie van toepassing is, is "er met elkaar over praten". Overigens zullen de zieke partners er zeer waarschijnlijk niet extreem veel problemen mee hebben dat de gezonde partner op bezoek is bij een andere zieke partner, omdat de meesten polyamoristen een gevoel hebben dat in het Nederlands "jalief" wordt genoemd (compersion in het Engels, het tegenovergestelde van jaloers). Dit is een gevoel van genot en geluk dat je hebt als je ziet dat je partner gelukkig is met een andere partner. Waarbij "gelukkig is" heel breed getrokken kan worden, van diepe gesprekken midden in de nacht tot een goeie sekspartij tot ziekenbezoek. Nu is hier natuurlijk ook sprake van individuen en niet iedereen zal dit gevoel direct in dezelfde mate hebben, zeker als er moeilijke omstandigheden zijn zoals ernstige ziekte. Maar dit "jalief" gevoel ligt wel aan de basis van een polyamorisch hart. Iemand die heel vlug stikjaloers is zal heel moeilijk het jalief gevoel ervaren en dus zeer waarschijnlijk een monogame levensstijl prefereren.

Heel interessant! Nooit gerealiseerd. Instinctief verwerp ik t en betrap ik mezelf erop te denken "das dan geen echte liefde", maar dat is wellicht een knee-jerk reactie.

Bedankt voor je antwoorden!

[Humanist 0]

Het zal allemaal best dat het wetenschappelijk bewezen is dat dit allemaal 'goed' voor kinderen zou zijn, ik geloof er geen barst van en denk dat dit niet de realiteit is.

Wanneer ben je wel bereid het te geloven, als bewijs/professioneel onderzoek niet overtuigend is?