Van mensen houden...

[LodewijkNapoleon 0]

...zoals ze zijn

Naar aanleiding van:

KLIK

Wat mij eigenlijk opvalt, is dat ik veel meer van mensen ben gaan houden, zoals ze zijn. Natuurlijk ben je dan nog wel eens boos of gefrustreerd, of 'bescherm' je jezelf in praktisch opzicht soms wat tegen gedragingen waar je niet zo goed tegen kan. Maar het staat uiteindelijk de genegenheid niet in de weg. Het lijkt wel bijna niet uit te maken wat voor beren je op de weg tegen komt, het kan je verdrietig maken, maar het wordt steeds alleen maar meer.

En ik vind het zo typisch... Vroeger kon mijn vader vaak niet zo goed met mij omgaan (wiens 'schuld' dat is, laten we mooi in het midden ), en toen heb ik zelf vaak gedacht: \"waarom zegt 'ie van die gemene dingen?\". Maar later weet je dan dat het onmacht was om je op het 'rechte pad' te houden, en dat hij dat steeds maar weer probeerde. Zo van: 'het doel heiligt de middelen'.

Maar wat ik ermee probeer te zeggen, wat er ook gebeurde en hoe ellendig het soms ook werd; toch ging mijn vader, met al zijn menselijkheden, niet minder van mij houden. Als ik zijn woorden een beetje goed beluister, werd het steeds nog maar dieper, ondanks alles.

En dát vind ik nu zo'n grote gave, dat merk ik nu ook, ondanks al mijn tekortkomingen, of die ik bij anderen méén te ontwaren (), verandert dat het onderliggende niet, integendeel zelfs.

Wat ik me dan afvraag, wie bemerkt dat bij zichzelf? Dat naarmate 'ie ouder wordt, dat genegenheid veel minder gebonden raakt aan wat de ander te 'bieden' heeft, of ook wat je zelf te 'bieden' hebt?

[Sacerdos 0]

Een goed Christen kan maar van een persoon houden God door Zijn Zoon Jezus Christus;voor de rest is er niets helemaal niets.

[WonderfulStar 0]

hey saccie, t was toch 'heb je naaste lief zoals jezelf'?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 11:35:06 schreef Sacerdos het volgende: Een goed Christen kan maar van een persoon houden God door Zijn Zoon Jezus Christus;voor de rest is er niets helemaal niets.

Joh. 15:12-13 Dit is mijn opdracht: dat jullie elkaar liefhebben met de liefde die Ik jullie heb toegedragen. De grootste liefde die iemand zijn vrienden kan betonen, bestaat hierin dat hij zijn leven voor hen geeft.

Sterker nog:

Mat. 5:43-44 Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: “Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.†En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen,

Het één sluit het ander dus in. Maar dan nog, het werkt ook gewoon zo. Liefde, échte liefde is denk ik redelijk onafhankelijk van het hele geven/nemen-spel.

Misschien nog sterker, juist verstoringen in dat 'spel' verdiepen de liefde.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 11:44:21 schreef WonderfulStar het volgende: hey saccie, t was toch 'heb je naaste lief zoals jezelf'?

Heel letterlijk gezien kan hij zich daar natuurlijk best aan houden zo.

[The Black Mathematician 82]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 11:35:06 schreef Sacerdos het volgende: Een goed Christen kan maar van een persoon houden God door Zijn Zoon Jezus Christus;voor de rest is er niets helemaal niets.

Dat verklaart waarom jij mensenhater bent.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 11:49:26 schreef The Black Mathematician het volgende: ...

Hoe zit het met jou eigenlijk? Merk je daar verschuivingen in?

[Borkdude 0]

In de bijbel wordt zelfs geleerd om te geven zonder er iets voor terug te verwachten. Dat is eigenlijk werkelijke liefde. Maar ik denk dat het bij mensen slechts incidenteel voorkomt. In elk geval lijkt mij het vrij onwerkelijk als je een leven lang aan iemand kunt geven zonder dat er een reactie van dankbaarheid op komt.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 12:03:57 schreef Borkdude het volgende: Maar ik denk dat het bij mensen slechts incidenteel voorkomt. In elk geval lijkt mij het vrij onwerkelijk als je een leven lang aan iemand geeft en er komt nooit wat terug.

Weet ik niet, kan ik me best voorstellen eigenlijk...

Wél dat je daar misschien zélf niet de juiste acties, of juist terughoudenheid aan koppelt, maar dat gevoel, best wel.

[Borkdude 0]

Maar wat je zegt, naarmate je mensen meer kunt accepteren zoals ze zijn en niet zoals ze zouden moeten zijn, lees: als schepsel van God kunt zien in plaats van 'iemand die nog niet bekeerd is' bijvoorbeeld, dat het wel makkelijker is. Die ervaring heb ik zelf ook wel.

[Sacerdos 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 11:49:26 schreef The Black Mathematician het volgende: [...] Dat verklaart waarom jij mensenhater bent.

Haat is ons vreemd,trouwens zo,n opmerking van TBM wil al genoeg zeggen wie er echt haat.

Maar nogmaals God boven alles door Zijn Zoon Jezus Christus en dan komt er helemaal niets meer totaal niets.

[Gast Anon_phpbb]

Ik merk wel dat ik meer accepteer hoe mensen zijn, dat ik er zelf niet echt meer mee zit... maar continue van iemand houden, nee.. niet dat ik dan ga haten, maar als iemand echt te irritant wordt en ik alleen maar moet geven en bijna nooit iets terugkrijg dan ben ik er ook wel klaar mee.. Daarom lijkt het me ook zo mooi om moeder te worden ooit, dan hou je van iemand gewoon omdat het je kind is .. het maakt verder niet uit hoe ie eruit ziet, wat hij doet.. je blijft van hem houden, zonder moeite. Maar zo'n liefde hoef ik eigenlijk ook niet eens te voelen tegenover iedereen, is dat nu wel zo gezond? Lijkt me vooral erg pijnlijk.. als iedereen je van alles kan flikken en jij blijft die liefde voelen.

[Holla 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 12:03:57 schreef Borkdude het volgende: In elk geval lijkt mij het vrij onwerkelijk als je een leven lang aan iemand kunt geven zonder dat er een reactie van dankbaarheid op komt.

Het lijkt mij ook niet heel praktisch. Waarschijnlijk kan het in een familieband wel zo werken (en dan nog vind ik dat loslaten ook een teken van liefde kan zijn; als de ander geen liefde terug wil geven is het niet constructief om wel liefde te geven). Wellicht kan dat alleen goed zijn wanneer je weet dat die ander je wel liefde wil geven, maar het niet kan. Of wanneer diegene van anderen ook helemaal geen liefde krijgt.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 14:41:23 schreef Holla het volgende: Het lijkt mij ook niet heel praktisch. Waarschijnlijk kan het in een familieband wel zo werken (en dan nog vind ik dat loslaten ook een teken van liefde kan zijn; als de ander geen liefde terug wil geven is het niet constructief om wel liefde te geven). Wellicht kan dat alleen goed zijn wanneer je weet dat die ander je wel liefde wil geven, maar het niet kan. Of wanneer diegene van anderen ook helemaal geen liefde krijgt.

Ik vind dit wel een beetje eng klinken.

Is het niet een beetje té praktisch?

Kijk, ik kan me goed voorstellen dat je er praktisch gewijs maatregelen voor moet als de ander je dingen flikt. Maar hoe kan je stoppen met van iemand te houden? Gewoon praktisch trouwens? Hoe doe je dat dan?

[Holla 0]

Ach, weet ik ook niet

Ik bedoel denk ik meer 'liefde geven' in de actieve zin, dan 'van iemand houden'.

Liefde, daar kun je niet veel aan doen inderdaad, maar het geven van liefde terwijl dat niet 'wederzijds' is.. waarom?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 14:50:33 schreef Holla het volgende: Liefde, daar kun je niet veel aan doen inderdaad, maar het geven van liefde terwijl dat niet 'wederzijds' is.. waarom?

Omdat je er zelf beter van wordt?

Ik zit een beetje te denken aan martelaren, en zoals b.v. die non die haar moordenaar vergaf vlak voordat ze stierf. Lijkt mij toch prettiger dood gaan.

Maar ik weet niet, je moet wel praktisch blijven, maar toch, hoe interpreteer jij die Bijbelcitaten dan? Zijn het een soort van geboden? Of zijn het een soort vanzelfsprekendheden, dat de mens daartoe geroepen wordt omdat het in 'm zit en als 'ie dat niet doet, dat 'ie dan met zichzelf in de knoop raakt? Dat laatste kan ik me levendig voorstellen trouwens.

[Holla 0]

Ik had over de teksten heen gelezen

Dan gaat het vooral over het verschil tussen 'liefde' en 'liefde geven' in de actieve zin. Ik weet niet hoe ik dat goed uit kan leggen..

Ik bedoelde mijn post vooral in de praktische zin van het woord, en ik doelde niet op de liefde die je moet hebben voor je naaste. Dat is denk ik meer een 'passieve' liefde, die pas geeft wanneer de ander daar om vraagt. Zoiets.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 29 november 2008 15:19:26 schreef Holla het volgende: Dat is denk ik meer een 'passieve' liefde, die pas geeft wanneer de ander daar om vraagt.

Op zich is dat soms nog een veel grotere inspanning lijkt me.

[Holla 0]

Jazeker

[Asteraceae 0]

Ik vind houden van een groot woord, maar waarom wordt dit gekoppeld aan ouder worden?

[Étoile 0]

Dat vraag ik me ook af, ik denk dat het bij mij juist andersom gaat. Dat het steeds moeilijker wordt om echt van mensen te houden.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 30 november 2008 20:51:54 schreef zoveel vragen nu nog antwoorden het volgende: Ik vind houden van een groot woord, maar waarom wordt dit gekoppeld aan ouder worden?

Quote:

Op zondag 30 november 2008 22:05:41 schreef Karin het volgende: Dat vraag ik me ook af, ik denk dat het bij mij juist andersom gaat. Dat het steeds moeilijker wordt om echt van mensen te houden.

Ik weet het niet; misschien dat alles betrekkelijker wordt als je ouder wordt. Maar ik weet het niet of het ook darmee te maken heeft, of dat het al iets is wat in je zit en waar je slechts makkelijker mee omgaat omdat je ouder wordt. öf dat het een stuk geloofsontwikkeling is...

Vandaar... Ik vraag het me dus echt af waar het vandaan komt.

Overigens Karin, is het misschien geen idee om daar aan te werken? Lijkt me het allerbelangrijkste in het geloof.

[Sacerdos 0]

Quote:

Op zondag 30 november 2008 22:05:41 schreef Karin het volgende: Dat vraag ik me ook af, ik denk dat het bij mij juist andersom gaat. Dat het steeds moeilijker wordt om echt van mensen te houden.

Je zelf pijnigen niet doen;hou alleen van God door Zijn Zoon Jezus Christus dat is genoeg voor het aardse leven,en hen die je genegen zijn en waar je genegenheid aan wil geven is een gift om niet.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Je zelf pijnigen niet doen;hou alleen van God door Zijn Zoon Jezus Christus dat is genoeg voor het aardse leven,en hen die je genegen zijn en waar je genegenheid aan wil geven is een gift om niet.

Wat jij hier zegt is inderdaad het begin van alles denk ik, namelijk God liefhebben boven àlles. Maar daar zet je geen uitroepteken, geen punt, maar een puntkomma, want wat er nu komt is er onlosmakelijk mee verbonden; aan die liefde voor God kleeft de liefde voor je naaste. Ik denk zelfs, dat je niet anders kùnt. Als je Gods liefde ten volle ervaart zul je overlopen van liefde. Als je merkt dat Gods liefde Genade is, liefde die jìj krijgt om NIET, voor niks, noppes, nada (is dat niet geweldig?), dan kun je niet anders dan houden van. Jij bènt dan als het ware Zijn liefde. In mijn nederig leven zijn liefde voor God en liefde voor mijn naaste onlosmakelijk verbonden. Het is namelijk één en dezelfde - allerhoogste - liefde: dat is Genade! Liefde is dan geen geloofsoefening meer, maar een logisch gevolg, want jij kunt niet anders.

Zo voel ik het dan hè.

@Pius_XII: Je zegt dat dit het allerbelangrijkste is. Hier kan ik alleen maar "Amen!" op zeggen.

[Étoile 0]

Quote:

Op maandag 01 december 2008 00:07:00 schreef Pius_XII het volgende: [...] [...] Ik weet het niet; misschien dat alles betrekkelijker wordt als je ouder wordt. Maar ik weet het niet of het ook darmee te maken heeft, of dat het al iets is wat in je zit en waar je slechts makkelijker mee omgaat omdat je ouder wordt. öf dat het een stuk geloofsontwikkeling is...

Nuja, ik ben natuurlijk ook nog niet zo erg oud he, dus misschien is wat ik zeg wel niet eht nuttig voor je stelling.

Quote:

Overigens Karin, is het misschien geen idee om daar aan te werken? Lijkt me het allerbelangrijkste in het geloof.

Ja, dat denk ik wel. Het is toch deel van het grote gebod.